Bir doktorun tıbbi marihuana dosyası

Doktor Davis Casarett tıbbi marihuana ile ilgili yüzeysel yarım yamalak bilgiler duymaktan yorulmuştu böylece şüpheci bir bakış açısıyla kendi başına araştırmalar yaptı. Bildiklerimiz ve bilmediklerimiz ve yaygın sağlık hizmetlerinin tıbbi marihuana dispanserlerinden öğrenebilecekleri hakkında çok etkileyici bir rapor hazırladı.

Size palyatif bakım doktoru olarak
çalıştığım sıralarda başıma gelen

en utanç verici olaydan
bahsetmek istiyorum.

Bu birkaç yıl önce oldu.

Bir uzman olarak, 70 yaşlarında bir kadın
olan, pankreas kanseri hastası,

emekli bir İngilizce profesörünü
görmem istendi.

Görmem istendi çünkü hastanın ağrı, kusma
ve mide bulantısı gibi şikayetleri vardı.

Onu görmeye gittiğimde
bu belirtiler üzerine konuştuk

ve bu danışma sürecinde,

tıbbi marihuananın ona iyi gelebileceğini
düşünüp düşünmediğimi sordu.

Tıp fakültesinde

tıbbi marihuana ilgili
öğrendiğim her şeyi düşündüm,

ki bu çok kısa sürdü çünkü kesinlikle
hiçbir şey öğrenmemiştim.

Ve ona bildiğim kadarıyla,

tıbbi marihuananın hiçbir faydası
olmadığını söyledim.

Gülümsedi, başını salladı ve yatağın
yanındaki el çantasına uzandı

ve tıbbi marihuananın bulantı,
ağrı ve kaygı gibi belirtiler için

fayda sağladığını gösteren
yaklaşık bir düzine

rastgele kontrollü deneysel
çalışmalar yığını çıkardı.

Bana bu makaleleri verdi ve şöyle dedi:

"Belki bir görüş sunmadan önce
bunları okumalısın ...

doktor".

(Gülüşmeler)

Ben de öyle yaptım.

O gece bütün bu makaleleri okudum
ve bir yığın daha buldum.

Ertesi sabah onu görmeye gittiğimde,

tıbbi marihuananın yarar sağlayacağına
dair bir takım kanıtların var olduğunu

kabul etmek zorunda kaldım

ve ona eğer gerçekten istiyorsa

deneyebileceğini söyledim.

Ne dedi biliyor musunuz?

Bu 73 yaşındaki emekli
İngilizce profesörü?

"Yaklaşık 6 ay önce denedim.

Muhteşemdi.

O günden beri her gün kullanıyorum.

Karşılaştığım en iyi ilaç.

Bunu keşfetmem neden 73 yılımı aldı
bilmiyorum. Muhteşem." dedi.

(Gülüşmeler)

O an tıbbi marihuana ile ilgili bir şeyler

öğrenmem gerektiğini fark ettiğim andı

çünkü tıp fakültesinde bana söylenenin

gerçeklikle hiçbir ilgisi yoktu.

Böylelikle daha fazla makale okumaya,
araştırmacılarla konuşmaya başladım,

doktorlarla görüşmeye

ve en önemlisi, hastalara
kulak vermeye başladım.

Bu konuşmalara dayanarak
bir kitap yazmaya başladım

ve aslında bu kitap
üç sürprize ilgiliydi --

yani benim için sürprizdi.

Birisi belirttiğim gibi --

Tıbbi marihuananın
gerçekten yararları var.

Bu yararlar, tıbbi marihuana
savunucularının

inanmamızı istediği kadar
büyük veya çarpıcı

olmayabilirler

ancak gerçekler.

İki numaralı sürpriz:

Tıbbi marihuana bazı riskler taşıyor.

Bu riskler tıbbi marihuanaya
karşı olanların

inanmamızı istediği kadar ciddi
ve korkutucu olmayabilir

ancak bunlar ne yazık ki gerçek riskler.

Fakat, en sürpriz dolu olansa üçüncü

sürprizdi.

Görüştüğüm ve iyileşmelerine
yardımcı olması için

tıbbi marihuanaya başvuran
birçok hasta, tıbbi marihuanın

faydaları yüzünden
ya da risklerinin ve yararlarının

eşit seviyede olmasından ya da

harika bir ilaç olduğunu
düşündüklerinden değil

kendilerine hastalıklarını kontrol etme
imkanı verdiği için başvurdular.

Tıbbi marihuana onlara hastalıklarını

verimli, etkili ve aynı zamanda etkin

ve rahat bir şekilde
yönetmelerine olanak sağlıyor.

Daha net açıklamak için
başka bir hastadan bahsedeceğim.

Robini ilk tanıdığımda
40'lı yaşlarındaydı.

Gerçi 60'lı yaşlarının sonlarındaymış
gibi görünüyordu.

Geçtiğimiz 20 yıl eklem iltihabı
ile mücadele etmişti,

elleri iltihab nedeniyle şekilsizdi,

omurgası eğriydi,

gezinmek için tekerlekli
sandalyeye muhtaçtı.

Zayıf ve çelimsiz görünüyordu

ve sanıyorum fiziksel olarak da öyleydi

ama duygusal, bilişsel ve
psikolojik olarak

tanıdığım en güçlü insanlardandı.

Ve Kuzey Kaliforniya'daki

tıbbi marihuana sağlık merkezinde

neden tıbbi marihuanayı seçtiğini,
onu nasıl etkilediğini

ve ona nasıl yardım ettiğini
sormak için yanına oturduğumda

bana daha önce de birçok hastamdan

duyduğum şeyleri anlatmaya başladı.

Tıbbi marihuana, kaygısına

ve ağrılarına iyi geldi.

Ağrıları dindiğinde çok daha iyi uyudu.

Bunları daha önce duymuştum.

Ama sonra bana daha önce
hiç duymadığım bir şey söyledi:

Tıbbi marihuana ona kendi hayatını
ve sağlığını kontrol edebilme imkanını

sunuyordu.

Tıbbi marihuanayı istediği zaman,

istediği şekilde,

kendisine uygun dozda ve
sıklıkta kullanabilirdi.

Ve bunlar işe yaramazsa
değişiklikler yapabilirdi.

Her şey ona bağlıydı.

Söylediği en önemli şey ise:

Ne bir klinik randevusuna,
ne bir doktorun reçetesine,

ne de bir eczacının
raporuna; kimsenin iznine

ihtiyaç duymadığıydı.

Hepsi kendi kararıydı.

Her şey onun kontrolündeydi.

Ve bu, kronik bir hasta için
küçük bir şey gibi görünüyorsa da,

değil - hem de hiç değil.

İster eklem iltihabı, ister
deri tüberkülozu,

ister kanser, ister şeker hastalığı veya
siroz olsun, kronik ciddi bir hastalıkla

karşı karşıya kaldığımız zaman

kontrolü kaybederiz.

Dikkat edin: "kalırsak" değil
"kaldığımız zaman."

Hepimiz, hayatımızın bir noktasında,
kontrolümüzü kaybetmemize neden olan

kronik, ciddi bir hastalıkla
karşılaşacağız.

Kuvvetten düştüğümüzü göreceğiz,
kimimiz idrak yetersizliğiyle karşılaşacak

yapmak istediklerimizi yapamayacak,

kendimize bakamayacak hale geleceğiz.

Vücutlarımız bize ihanet edecek

ve bu süreçte kontrolü kaybedeceğiz.

Bu korkunç bir şey.

Sadece korkunç da değil-- ürkütücü.

Dehşet verici.

Çoğu ölümcül hastalıklara sahip olan

palyatif bakım hastalarımla
görüştüğümde onlar açısından

korkulacak çok fazla şey olduğunu gördüm--

ağrı, bulantı, kusma,
kabızlık ve yorgunluk

yani yaklaşan ölümleri.

Ancak onları her şeyden
daha fazla korkutan ise

bir noktada, yarın ya da

bundan bir ay sonra, sağlıklarının

hayatlarının ve bakımlarının

kontrolünü kaybedecek

olmaları ihtimaliydi.

Ve başkalarına bağımlı hale
gelecek olma ihtimali,

işte korkunç olan buydu.

Bu yüzden, size
biraz önce bahsettiğim,

Robin gibi klinikte tanıştığım

hastaların

kontrolü sağlamak için

tıbbi marihuanaya başvurması
şaşılacak bir şey değil.

Bunu nasıl başarıyorlar?

Nasıl oluyor da
bu tıbbi marihuana merkezleri

- Robin'le tanıştığım merkezde
olduğu gibi -

Robin gibi hastalara, ihtiyaç duydukları
kontrolü geri veriyorlar?

Bunu normal hastane

ve kliniklerin yapamadığı bir şekilde

- en azından Robin için -
nasıl yapıyorlar?

Sırları ne?

Böylece öğrenmeye karar verdim.

Kaliforniya Venice Beach'te
köhne bir kliniğe gittim

ve beni tıbbi marihuana

hastası olarak kabul edebilmeleri için
gerekli olan onay belgesini aldım.

Tıbbi marihuana satın almamı sağlayacak
tavsiye mektubunu da aldım.

Kaliforniya'da yaşamadığımdan,

bu tavsiyeyi yasa dışı olarak aldığımı da

belirtmek isterim.

Ayrıca kayıtlara geçsin lütfen:

Bu tavsiyeyi, hiçbir zaman
satın alma işlemi için kullanmadım

çalışmalarını takdir ettiğim
tüm narkotik polislerine

(Gülüşmeler)

saygıyla beyan etmek isterim.

Sağ olun!

(Gülüşmeler)

Bir şeyler satın almak için
kullanmasam da

aldığım mektup çok değerliydi çünkü
hastaları anlamama olanak sağladı.

Robin gibi hastaların tıbbi
marihuana dispanserine gittiklerinde

yaşadıklarını görmeme izin verdi.

Ve benim gördüklerim,

Robin gibi yüz binlerce insanın

her gün başından geçen olaylar

inanılmaz bir tecrübeydi.

Ziyaret ettiğim birçok

kliniğin ve sağlık merkezinin

özellikle oraya adım attığım
andan itibaren benim için

orada olduğunu hissettim.

Başlangıçta kim olduğum,

ne tür bir iş yaptığım,

tıbbi marihuana reçetesi
veya mahsül aramamdaki

asıl amacımın ne olduğu,

hedeflerim, tercihlerim,

beklentilerim, düşüncelerim

nasıl bir beklenti içerisinde olduğum
ve çekincelerim

hakkında sorular soruluyordu.

Bunlar Robin ve

benzer hastalara
sıkça sorulan türden sorulardı.

Bu tarz sorular bana her zaman
konuştuğum insanların

benim iyiliğimi istedikleri ve
beni gerçekten tanımak istedikleri

hissini uyandırıyor.

Bu kliniklerde öğrendiğim ikinci şey ise

bilginin ulaşılabilirliği oldu.

Hem çalışanlardan

hem de bekleme odasındaki
insanlardan aldığım bilgi.

Robin gibi tanıştığım diğer insanlar,
yanlarına oturduğumda

kim oldukları,

neden tıbbi marihuana kullandıkları,

onlara neyin, nasıl yardımcı
olduğu hakkında

konuşmaktan büyük keyif duyuyorlardı.

Bu bekleme odaları gerçekten tam bir
etkileşim, tavsiye ve destek yuvası.

Ve üçüncü olarak ise çalışanlar.

Bu insanların hiç bir kazanç sağlamadan

benimle gerçekten istedikleri
için saatlerce ve ayrıntılı olarak

hangi türün neye iyi geleceği,

duman şeklinde mi buhar olarak mı,

yenilebilir şeylerle mi yoksa

sıvı olarak mı alınacağı gibi konularda
konuşmaları beni hayrete düşürmüştü.

Bir hastane veya kliniğe en son
ne zaman gitmiş olduğunuzu

ve bu tarz şeyleri en son ne zaman
birinin size açıkladığını düşünün.

Robin gibi hastaların bu tarz
klinik ve sağlık merkezlerine giderek

bu tarz kişisel bakım,

eğitim ve hizmet talep etmeleri

tüm sağlık hizmetleri

ve kuruluşları için bir uyarı olmalıdır.

Robin gibi insanların
genel tedaviden uzaklaşarak

tıbbi marihuana merkezlerine
yönelmelerinin sebebi

bu merkezlerin onların
ihtiyaçlarını karşılamasıdır.

Bunlar, sağlık merkezlerine bir
uyarı olduğu gibi

duymayan ya da duymak istemeyen
meslektaşlarım için de

bir çağrıdır.

Meslektaşlarımla, özellikle de
doktorlarla tıbbi marihuana

ile ilgili görüştüğümde,

"Daha çok kanıta ihtiyacımız var.
Yararları daha fazla

araştırmalı ve risklere dair daha çok
çok bulgu olması gerekli." dediler.

Ve biliyor musunuz? Haklılar.

Kesinlikle haklılar.

Tıbbi marihuananın faydaları hakkında
çok daha fazla kanıta ihtiyacımız var.

Devletin, marihuananın uyuşturucu olarak
sınıflandırılmasını gözden geçirmesini

veya araştırmaları mümkün kılmak için
tamamen kaldırmasını talep etmeliyiz.

Tıbbi marihuananın riskleri konusunda
daha fazla araştırmaya ihtiyacımız var.

Tıbbi marihuananın riskleri

keyif verici kullanımının
riskleriyle ilgili

çok şey bilsek de tıbbi kullanıma
dair bildiğimiz bir şey yok.

Dolayısıyla mutlaka araştırma
yapmamız gerekiyor,

ama araştırmaya ihtiyacımız var demek

ve şimdi hiçbir değişiklik yapmamak

konuyu tamamen yanlış anlamaktır.

Robin gibi insanların tıbbi
marihuanayı seçme nedeni

mucize bir ilaç olduğunu düşünmeleri

ya da tamamen risksiz olduğunu
düşünmeleri değildir.

Bunun nedeni tıbbi marihuananın alınması,
uygulanması ve kullanılmasının

bütün bu sürecin, onlara

hayatlarının kontrolünün kendilerinde
olduğu duygusunu sağlamasıdır.

Bu bizim gerçekten dikkate almamız
gereken bir çağrıdır.

Yine de iyi haber bugün tıbbi
marihuana merkezlerinden

alacağımız dersler var.

Bunlar gerçekten almamız gereken dersler.

Bunlar genelde tıbbi eğitim
almamış kişiler tarafından

çalıştırılan küçük, aile
işletmeleri tarzı yerler.

Bu klinik ve dispanserlerin çoğunun,

milyar dolarlık sağlık sistemlerinin
yapmadığı şekilde hizmet ve destek

sağlıyor ve hastaların
ihtiyaçlarını karşılıyor

olduğunu düşünmek utanç verici olsa da

- bu durumdan utanç duymalıyız -

ancak ayrıca ders de çıkarabiliriz.

Ve muhtemelen bu küçük dispanserlerden

öğrenebileceğimiz en az üç ders var.

Bir: hastalarımıza daha çok kontrol
vermenin yollarını bulmalıyız,

bunlar küçük ama önemli şeyler.

Sağlık çalışanlarıyla ne şekilde,

ne zaman etkileşim kuracakları,

ilaçları kendilerine iyi gelecek
şekilde nasıl kullanacakları gibi.

Kendi uygulamamda,

hastalarımın kendi semptomlarını
yönetmek için ilaçlarını

ihtiyatlı bir şekilde kullanmalarını
desteklemek konusunda

çok daha yaratıcı ve esnek

bir tavır takındım.

Yazdığım ilaçların çoğu opioidler
ya da benzodiazepinler gibi

fazla kullanıldığında tehlikeli
olabilecek ilaçlar.

Ama önemli olan şu:

Fazla kullanımda
tehlikeli olabilen bu ilaçlar

hastanın istek ve ihtiyaçlarına
uygun bir şekilde kullanılmazlarsa da

etkisiz olabiliyorlar.

Yani esneklik güvenli bir şekilde
sağlanırsa,

hastalar ve aileleri için fevkalade
değerli olabilir.

Bu ilkiydi.

İkincisi: eğitim.

Büyük olanaklar var,

tıbbi marihuana dispanserlerinin
yöntemlerinden öğrenilecek çok şey var

daha çok eğitim sağlayan

doktorun çok fazla zaman harcaması,

hiç zaman harcaması gerekmeden

hangi ilaçları neden kullandığımızla
ilgili bir şeyler

öğrenme olanağı

hastalığın seyri ve izleyeceği yolu

ve en önemlisi,

hastaların birbirlerinden bir şeyler
öğrenme olanağı.

Bu klinik ve tıbbi bekleme salonlarında

olan bitenleri nasıl uygulayabiliriz?

Hastaların birbirinden öğrenim
ve paylaşım şekillerini.

Sonuncusu ama en önemlisi,

hastaları bu tıbbi marihuana dispanserleri
gibi birinci sıraya koymak,

onların nasıl isterlerse, nasıl
hissetmeye ihtiyaçları varsa o şekilde

hissetmelerini sağlamak

sağlık çalışanları olarak bizlerin,

burada olma nedenimiz.

Onlara umutlarını, korkularını,
amaçlarını ve tercihlerini sormak.

Palyatif bakım doktoru olarak

bütün hastalarıma umutlarını
ve korkularını sorarım.

Ancak şöyle bir şey var.

Hastalar bunun için kronik
ciddi bir şekilde hasta olmayı,

sona yakın olmayı beklememeli,

benim gibi bir doktorla görüşmeyi
beklemek zorunda olmamalı.

Onlara sorulacak:

''Neler umut ediyorsun?''

" Nelerden korkuyorsun?"

gibi sorular sağlık hizmetine
dahil olmalı.

Yapabiliriz--

Gerçekten başarabiliriz.

Ülkenin dört bir yanındaki tıbbi
marihuana merkezleri ve klinikler

bunu bir şekilde çözüyorlar.

Bunu yaygın sağlık sistemlerinin

yıllarca geri olduğu
yöntemlerle çözüyorlar.

Ancak onlardan öğrenebiliriz

ve öğrenmek zorundayız da.

Tek Yapmamız gereken
gururu kenara bırakmak --

şu düşünceyi bir dakikalığına
kenara bırakmalıyız:

adımızın önünde bir sürü
sözcük olduğu için,

ya da uzman veya

büyük bir sağlık sisteminin
baş tabibi olduğumuz için,

hastalarımızın ihtiyaçlarını karşılamak
için bilinmesi gereken her şeyi biliriz.

Gururu bırakmalıyız.

Gidip bir kaç tıbbi marihuana
merkezini ziyaret etmeliyiz.

Ne yaptıklarını anlamaya çalışmalıyız.

Robin gibi pek çok hastanın

neden tıbbi klinikleri
terk edip, onun yerine

bu tip tıbbi marihuana dispanserlerine
gittiklerini anlamalıyız.

Onların yöntemlerini ve araçlarını

anlamamız gerekiyor

ve onlardan bir şeyler öğrenmeliyiz.

Eğer bunu başarırsak,

ki bence yapabiliriz ve aslında
kesinlikle yapmalıyız da,

tüm hastalarımızın çok daha iyi bir
yaşantısı olmasını sağlayabiliriz.

Teşekkürler.

(Alkışlar)