Size palyatif bakım doktoru olarak çalıştığım sıralarda başıma gelen en utanç verici olaydan bahsetmek istiyorum. Bu birkaç yıl önce oldu. Bir uzman olarak, 70 yaşlarında bir kadın olan, pankreas kanseri hastası, emekli bir İngilizce profesörünü görmem istendi. Görmem istendi çünkü hastanın ağrı, kusma ve mide bulantısı gibi şikayetleri vardı. Onu görmeye gittiğimde bu belirtiler üzerine konuştuk ve bu danışma sürecinde, tıbbi marihuananın ona iyi gelebileceğini düşünüp düşünmediğimi sordu. Tıp fakültesinde tıbbi marihuana ilgili öğrendiğim her şeyi düşündüm, ki bu çok kısa sürdü çünkü kesinlikle hiçbir şey öğrenmemiştim. Ve ona bildiğim kadarıyla, tıbbi marihuananın hiçbir faydası olmadığını söyledim. Gülümsedi, başını salladı ve yatağın yanındaki el çantasına uzandı ve tıbbi marihuananın bulantı, ağrı ve kaygı gibi belirtiler için fayda sağladığını gösteren yaklaşık bir düzine rastgele kontrollü deneysel çalışmalar yığını çıkardı. Bana bu makaleleri verdi ve şöyle dedi: "Belki bir görüş sunmadan önce bunları okumalısın ... doktor". (Gülüşmeler) Ben de öyle yaptım. O gece bütün bu makaleleri okudum ve bir yığın daha buldum. Ertesi sabah onu görmeye gittiğimde, tıbbi marihuananın yarar sağlayacağına dair bir takım kanıtların var olduğunu kabul etmek zorunda kaldım ve ona eğer gerçekten istiyorsa deneyebileceğini söyledim. Ne dedi biliyor musunuz? Bu 73 yaşındaki emekli İngilizce profesörü? "Yaklaşık 6 ay önce denedim. Muhteşemdi. O günden beri her gün kullanıyorum. Karşılaştığım en iyi ilaç. Bunu keşfetmem neden 73 yılımı aldı bilmiyorum. Muhteşem." dedi. (Gülüşmeler) O an tıbbi marihuana ile ilgili bir şeyler öğrenmem gerektiğini fark ettiğim andı çünkü tıp fakültesinde bana söylenenin gerçeklikle hiçbir ilgisi yoktu. Böylelikle daha fazla makale okumaya, araştırmacılarla konuşmaya başladım, doktorlarla görüşmeye ve en önemlisi, hastalara kulak vermeye başladım. Bu konuşmalara dayanarak bir kitap yazmaya başladım ve aslında bu kitap üç sürprize ilgiliydi -- yani benim için sürprizdi. Birisi belirttiğim gibi -- Tıbbi marihuananın gerçekten yararları var. Bu yararlar, tıbbi marihuana savunucularının inanmamızı istediği kadar büyük veya çarpıcı olmayabilirler ancak gerçekler. İki numaralı sürpriz: Tıbbi marihuana bazı riskler taşıyor. Bu riskler tıbbi marihuanaya karşı olanların inanmamızı istediği kadar ciddi ve korkutucu olmayabilir ancak bunlar ne yazık ki gerçek riskler. Fakat, en sürpriz dolu olansa üçüncü sürprizdi. Görüştüğüm ve iyileşmelerine yardımcı olması için tıbbi marihuanaya başvuran birçok hasta, tıbbi marihuanın faydaları yüzünden ya da risklerinin ve yararlarının eşit seviyede olmasından ya da harika bir ilaç olduğunu düşündüklerinden değil kendilerine hastalıklarını kontrol etme imkanı verdiği için başvurdular. Tıbbi marihuana onlara hastalıklarını verimli, etkili ve aynı zamanda etkin ve rahat bir şekilde yönetmelerine olanak sağlıyor. Daha net açıklamak için başka bir hastadan bahsedeceğim. Robini ilk tanıdığımda 40'lı yaşlarındaydı. Gerçi 60'lı yaşlarının sonlarındaymış gibi görünüyordu. Geçtiğimiz 20 yıl eklem iltihabı ile mücadele etmişti, elleri iltihab nedeniyle şekilsizdi, omurgası eğriydi, gezinmek için tekerlekli sandalyeye muhtaçtı. Zayıf ve çelimsiz görünüyordu ve sanıyorum fiziksel olarak da öyleydi ama duygusal, bilişsel ve psikolojik olarak tanıdığım en güçlü insanlardandı. Ve Kuzey Kaliforniya'daki tıbbi marihuana sağlık merkezinde neden tıbbi marihuanayı seçtiğini, onu nasıl etkilediğini ve ona nasıl yardım ettiğini sormak için yanına oturduğumda bana daha önce de birçok hastamdan duyduğum şeyleri anlatmaya başladı. Tıbbi marihuana, kaygısına ve ağrılarına iyi geldi. Ağrıları dindiğinde çok daha iyi uyudu. Bunları daha önce duymuştum. Ama sonra bana daha önce hiç duymadığım bir şey söyledi: Tıbbi marihuana ona kendi hayatını ve sağlığını kontrol edebilme imkanını sunuyordu. Tıbbi marihuanayı istediği zaman, istediği şekilde, kendisine uygun dozda ve sıklıkta kullanabilirdi. Ve bunlar işe yaramazsa değişiklikler yapabilirdi. Her şey ona bağlıydı. Söylediği en önemli şey ise: Ne bir klinik randevusuna, ne bir doktorun reçetesine, ne de bir eczacının raporuna; kimsenin iznine ihtiyaç duymadığıydı. Hepsi kendi kararıydı. Her şey onun kontrolündeydi. Ve bu, kronik bir hasta için küçük bir şey gibi görünüyorsa da, değil - hem de hiç değil. İster eklem iltihabı, ister deri tüberkülozu, ister kanser, ister şeker hastalığı veya siroz olsun, kronik ciddi bir hastalıkla karşı karşıya kaldığımız zaman kontrolü kaybederiz. Dikkat edin: "kalırsak" değil "kaldığımız zaman." Hepimiz, hayatımızın bir noktasında, kontrolümüzü kaybetmemize neden olan kronik, ciddi bir hastalıkla karşılaşacağız. Kuvvetten düştüğümüzü göreceğiz, kimimiz idrak yetersizliğiyle karşılaşacak yapmak istediklerimizi yapamayacak, kendimize bakamayacak hale geleceğiz. Vücutlarımız bize ihanet edecek ve bu süreçte kontrolü kaybedeceğiz. Bu korkunç bir şey. Sadece korkunç da değil-- ürkütücü. Dehşet verici. Çoğu ölümcül hastalıklara sahip olan palyatif bakım hastalarımla görüştüğümde onlar açısından korkulacak çok fazla şey olduğunu gördüm-- ağrı, bulantı, kusma, kabızlık ve yorgunluk yani yaklaşan ölümleri. Ancak onları her şeyden daha fazla korkutan ise bir noktada, yarın ya da bundan bir ay sonra, sağlıklarının hayatlarının ve bakımlarının kontrolünü kaybedecek olmaları ihtimaliydi. Ve başkalarına bağımlı hale gelecek olma ihtimali, işte korkunç olan buydu. Bu yüzden, size biraz önce bahsettiğim, Robin gibi klinikte tanıştığım hastaların kontrolü sağlamak için tıbbi marihuanaya başvurması şaşılacak bir şey değil. Bunu nasıl başarıyorlar? Nasıl oluyor da bu tıbbi marihuana merkezleri - Robin'le tanıştığım merkezde olduğu gibi - Robin gibi hastalara, ihtiyaç duydukları kontrolü geri veriyorlar? Bunu normal hastane ve kliniklerin yapamadığı bir şekilde - en azından Robin için - nasıl yapıyorlar? Sırları ne? Böylece öğrenmeye karar verdim. Kaliforniya Venice Beach'te köhne bir kliniğe gittim ve beni tıbbi marihuana hastası olarak kabul edebilmeleri için gerekli olan onay belgesini aldım. Tıbbi marihuana satın almamı sağlayacak tavsiye mektubunu da aldım. Kaliforniya'da yaşamadığımdan, bu tavsiyeyi yasa dışı olarak aldığımı da belirtmek isterim. Ayrıca kayıtlara geçsin lütfen: Bu tavsiyeyi, hiçbir zaman satın alma işlemi için kullanmadım çalışmalarını takdir ettiğim tüm narkotik polislerine (Gülüşmeler) saygıyla beyan etmek isterim. Sağ olun! (Gülüşmeler) Bir şeyler satın almak için kullanmasam da aldığım mektup çok değerliydi çünkü hastaları anlamama olanak sağladı. Robin gibi hastaların tıbbi marihuana dispanserine gittiklerinde yaşadıklarını görmeme izin verdi. Ve benim gördüklerim, Robin gibi yüz binlerce insanın her gün başından geçen olaylar inanılmaz bir tecrübeydi. Ziyaret ettiğim birçok kliniğin ve sağlık merkezinin özellikle oraya adım attığım andan itibaren benim için orada olduğunu hissettim. Başlangıçta kim olduğum, ne tür bir iş yaptığım, tıbbi marihuana reçetesi veya mahsül aramamdaki asıl amacımın ne olduğu, hedeflerim, tercihlerim, beklentilerim, düşüncelerim nasıl bir beklenti içerisinde olduğum ve çekincelerim hakkında sorular soruluyordu. Bunlar Robin ve benzer hastalara sıkça sorulan türden sorulardı. Bu tarz sorular bana her zaman konuştuğum insanların benim iyiliğimi istedikleri ve beni gerçekten tanımak istedikleri hissini uyandırıyor. Bu kliniklerde öğrendiğim ikinci şey ise bilginin ulaşılabilirliği oldu. Hem çalışanlardan hem de bekleme odasındaki insanlardan aldığım bilgi. Robin gibi tanıştığım diğer insanlar, yanlarına oturduğumda kim oldukları, neden tıbbi marihuana kullandıkları, onlara neyin, nasıl yardımcı olduğu hakkında konuşmaktan büyük keyif duyuyorlardı. Bu bekleme odaları gerçekten tam bir etkileşim, tavsiye ve destek yuvası. Ve üçüncü olarak ise çalışanlar. Bu insanların hiç bir kazanç sağlamadan benimle gerçekten istedikleri için saatlerce ve ayrıntılı olarak hangi türün neye iyi geleceği, duman şeklinde mi buhar olarak mı, yenilebilir şeylerle mi yoksa sıvı olarak mı alınacağı gibi konularda konuşmaları beni hayrete düşürmüştü. Bir hastane veya kliniğe en son ne zaman gitmiş olduğunuzu ve bu tarz şeyleri en son ne zaman birinin size açıkladığını düşünün. Robin gibi hastaların bu tarz klinik ve sağlık merkezlerine giderek bu tarz kişisel bakım, eğitim ve hizmet talep etmeleri tüm sağlık hizmetleri ve kuruluşları için bir uyarı olmalıdır. Robin gibi insanların genel tedaviden uzaklaşarak tıbbi marihuana merkezlerine yönelmelerinin sebebi bu merkezlerin onların ihtiyaçlarını karşılamasıdır. Bunlar, sağlık merkezlerine bir uyarı olduğu gibi duymayan ya da duymak istemeyen meslektaşlarım için de bir çağrıdır. Meslektaşlarımla, özellikle de doktorlarla tıbbi marihuana ile ilgili görüştüğümde, "Daha çok kanıta ihtiyacımız var. Yararları daha fazla araştırmalı ve risklere dair daha çok çok bulgu olması gerekli." dediler. Ve biliyor musunuz? Haklılar. Kesinlikle haklılar. Tıbbi marihuananın faydaları hakkında çok daha fazla kanıta ihtiyacımız var. Devletin, marihuananın uyuşturucu olarak sınıflandırılmasını gözden geçirmesini veya araştırmaları mümkün kılmak için tamamen kaldırmasını talep etmeliyiz. Tıbbi marihuananın riskleri konusunda daha fazla araştırmaya ihtiyacımız var. Tıbbi marihuananın riskleri keyif verici kullanımının riskleriyle ilgili çok şey bilsek de tıbbi kullanıma dair bildiğimiz bir şey yok. Dolayısıyla mutlaka araştırma yapmamız gerekiyor, ama araştırmaya ihtiyacımız var demek ve şimdi hiçbir değişiklik yapmamak konuyu tamamen yanlış anlamaktır. Robin gibi insanların tıbbi marihuanayı seçme nedeni mucize bir ilaç olduğunu düşünmeleri ya da tamamen risksiz olduğunu düşünmeleri değildir. Bunun nedeni tıbbi marihuananın alınması, uygulanması ve kullanılmasının bütün bu sürecin, onlara hayatlarının kontrolünün kendilerinde olduğu duygusunu sağlamasıdır. Bu bizim gerçekten dikkate almamız gereken bir çağrıdır. Yine de iyi haber bugün tıbbi marihuana merkezlerinden alacağımız dersler var. Bunlar gerçekten almamız gereken dersler. Bunlar genelde tıbbi eğitim almamış kişiler tarafından çalıştırılan küçük, aile işletmeleri tarzı yerler. Bu klinik ve dispanserlerin çoğunun, milyar dolarlık sağlık sistemlerinin yapmadığı şekilde hizmet ve destek sağlıyor ve hastaların ihtiyaçlarını karşılıyor olduğunu düşünmek utanç verici olsa da - bu durumdan utanç duymalıyız - ancak ayrıca ders de çıkarabiliriz. Ve muhtemelen bu küçük dispanserlerden öğrenebileceğimiz en az üç ders var. Bir: hastalarımıza daha çok kontrol vermenin yollarını bulmalıyız, bunlar küçük ama önemli şeyler. Sağlık çalışanlarıyla ne şekilde, ne zaman etkileşim kuracakları, ilaçları kendilerine iyi gelecek şekilde nasıl kullanacakları gibi. Kendi uygulamamda, hastalarımın kendi semptomlarını yönetmek için ilaçlarını ihtiyatlı bir şekilde kullanmalarını desteklemek konusunda çok daha yaratıcı ve esnek bir tavır takındım. Yazdığım ilaçların çoğu opioidler ya da benzodiazepinler gibi fazla kullanıldığında tehlikeli olabilecek ilaçlar. Ama önemli olan şu: Fazla kullanımda tehlikeli olabilen bu ilaçlar hastanın istek ve ihtiyaçlarına uygun bir şekilde kullanılmazlarsa da etkisiz olabiliyorlar. Yani esneklik güvenli bir şekilde sağlanırsa, hastalar ve aileleri için fevkalade değerli olabilir. Bu ilkiydi. İkincisi: eğitim. Büyük olanaklar var, tıbbi marihuana dispanserlerinin yöntemlerinden öğrenilecek çok şey var daha çok eğitim sağlayan doktorun çok fazla zaman harcaması, hiç zaman harcaması gerekmeden hangi ilaçları neden kullandığımızla ilgili bir şeyler öğrenme olanağı hastalığın seyri ve izleyeceği yolu ve en önemlisi, hastaların birbirlerinden bir şeyler öğrenme olanağı. Bu klinik ve tıbbi bekleme salonlarında olan bitenleri nasıl uygulayabiliriz? Hastaların birbirinden öğrenim ve paylaşım şekillerini. Sonuncusu ama en önemlisi, hastaları bu tıbbi marihuana dispanserleri gibi birinci sıraya koymak, onların nasıl isterlerse, nasıl hissetmeye ihtiyaçları varsa o şekilde hissetmelerini sağlamak sağlık çalışanları olarak bizlerin, burada olma nedenimiz. Onlara umutlarını, korkularını, amaçlarını ve tercihlerini sormak. Palyatif bakım doktoru olarak bütün hastalarıma umutlarını ve korkularını sorarım. Ancak şöyle bir şey var. Hastalar bunun için kronik ciddi bir şekilde hasta olmayı, sona yakın olmayı beklememeli, benim gibi bir doktorla görüşmeyi beklemek zorunda olmamalı. Onlara sorulacak: ''Neler umut ediyorsun?'' " Nelerden korkuyorsun?" gibi sorular sağlık hizmetine dahil olmalı. Yapabiliriz-- Gerçekten başarabiliriz. Ülkenin dört bir yanındaki tıbbi marihuana merkezleri ve klinikler bunu bir şekilde çözüyorlar. Bunu yaygın sağlık sistemlerinin yıllarca geri olduğu yöntemlerle çözüyorlar. Ancak onlardan öğrenebiliriz ve öğrenmek zorundayız da. Tek Yapmamız gereken gururu kenara bırakmak -- şu düşünceyi bir dakikalığına kenara bırakmalıyız: adımızın önünde bir sürü sözcük olduğu için, ya da uzman veya büyük bir sağlık sisteminin baş tabibi olduğumuz için, hastalarımızın ihtiyaçlarını karşılamak için bilinmesi gereken her şeyi biliriz. Gururu bırakmalıyız. Gidip bir kaç tıbbi marihuana merkezini ziyaret etmeliyiz. Ne yaptıklarını anlamaya çalışmalıyız. Robin gibi pek çok hastanın neden tıbbi klinikleri terk edip, onun yerine bu tip tıbbi marihuana dispanserlerine gittiklerini anlamalıyız. Onların yöntemlerini ve araçlarını anlamamız gerekiyor ve onlardan bir şeyler öğrenmeliyiz. Eğer bunu başarırsak, ki bence yapabiliriz ve aslında kesinlikle yapmalıyız da, tüm hastalarımızın çok daha iyi bir yaşantısı olmasını sağlayabiliriz. Teşekkürler. (Alkışlar)