Wetenschap ten dienste van het algemeen welzijn

Wij geven wetenschappers en ingenieurs een geweldige technische opleiding, maar we zijn niet zo goed in het onderwijzen van ethische besluitvorming of in karaktervorming. Neem bijvoorbeeld de recente milieucrisis in Flint, Michigan -- en de professionals daar die er niets aan deden. Siddhartha Roy hielp bewijzen dat het water in Flint vervuild was en hij vertelt nu over wetenschap ten dienste van het algemene welzijn. Hij roept de volgende generatie wetenschappers en ingenieurs op om hun werk te wijden aan de bescherming van mensen en de planeet.

Pas van school

ging ik werken voor een adviesbureau.

Tijdens de kennismaking
gaven de leiders ons advies.

Daar was een kernachtige raad bij
die ik nooit zal vergeten.

Hij zei ons: "Wees meegaand".

Zo naïef als ik toen was,

nam ik zijn advies ter harte.

Ik zei bij mezelf:

"Ja, ik word de ultieme teamspeler.

Ik zal alles doen wat ze me zeggen.

Ik zal meegaand zijn."

Pas toen ik op de universiteit zat

en uit de eerste hand getuige was

van criminele acties
van wetenschappers en ingenieurs

bij de watercrisis in Flint, Michigan,

besefte ik hoe gevaarlijk
en toch verrassend alomtegenwoordig

deze manier van denken is.

Vergis je niet:

de Flint watercrisis is een van de meest
flagrante milieu-onrechtvaardigheden

van onze tijd.

Meer dan 18 maanden lang

werden 100.000 inwoners,
waaronder duizenden jonge kinderen,

blootgesteld aan vervuild drinkwater
met een hoog loodgehalte.

Lood is een krachtig zenuwgif

dat cognitieve stoornissen
en ontwikkelingsstoornissen veroorzaakt

en dat vooral schadelijk is

voor groeiende foetussen
en jonge kinderen.

We kennen deze gevaren al
sinds het Romeinse Rijk.

Onder een hele reeks
van gezondheidsproblemen

stierven 12 mensen door
de veteranenziekte op te lopen.

De waterinfrastructuur van Flint --

het complexe netwerk
van ondergrondse leidingen --

werd zwaar beschadigd.

Terwijl de kwaliteit van het water
langzaam beter wordt

en de pijpen nu worden vervangen,

is meer dan twee jaar later

het water nog steeds
niet veilig om te drinken.

Mensen zijn nog steeds in shock.

Ze vragen zich af:

"Hoe is dit kunnen gebeuren?"

Het korte antwoord is: de crisis begon
toen een noodsituatiemanager,

benoemd door de gouverneur van Michigan,

besloot om hun water te gaan halen uit
een lokale rivier om geld te besparen.

Maar het ging zo lang door

omdat wetenschappers en ingenieurs
bij overheidsinstellingen

in de staat Michigan
en in de federale regering,

niet de federale voorschriften

voor de behandeling
van het water opvolgden.

Daarbij kwam

dat ze de wet opzettelijk overtraden
en zaken verdoezelden.

Ze lachten de bewoners uit
die om hulp vroegen

terwijl ze publiek volhielden dat
het bruine, stinkende water uit de kraan

veilig was om te drinken.

Het systeem op lokaal,
statelijk en federaal niveau

faalde volledig in de bescherming
van onze meest kwetsbaren.

Een hele bevolking werd
aan zijn lot overgelaten.

Vanwege dit onrecht hebben
de bewoners van Flint zich verenigd.

Onder hen een aantal
fantastische vrouwen van Flint --

moeders bezorgd om hun kinderen --

die samenkwamen
om hun krachten te bundelen.

Deze groepen gingen protesteren
en verandering eisen.

De groep riep ook onafhankelijke
wetenschappers ter hulp

en enkelen zegden toe.

Een van hen was Miguel Del Toral,

een waterexpert bij het Amerikaanse EPA
-- de Environmental Protection Agency --

die dit wetenschappelijke memo schreef,

het naar de staat Michigan
en de federale overheid stuurde

om hun aandacht
te vestigen op het probleem.

Ze noemden hem een 'malafide employee'

en legden hem het zwijgen op.

Samen met inwoners van Flint

begon ons researchteam hier bij Tech,

studenten en wetenschappers
onder leiding van professor Marc Edwards,

in de hele stad testen uit te voeren

om te bewijzen dat het water
in Flint inderdaad besmet was,

in sommige huizen zelfs giftig.

We onderbouwden wat Flint
al maanden uitschreeuwde

en zetten het op internet
te kijk voor de hele wereld.

Toen ik mijn medewerking hieraan toezegde,

had ik geen idee waaraan ik begon.

Maar elke seconde van dit avontuur
is absoluut de moeite waard geweest.

Dit was wetenschap ten dienste
van het algemeen welzijn.

Daarvoor had ik gestudeerd

en hieraan wilde ik mijn leven besteden.

Zo kwam dus deze coalitie --

deze onwaarschijnlijke
coalitie van burgers,

predikanten, journalisten
en wetenschappers --

samen om de waarheid te ontdekken

middels wetenschap,
pleitbezorging en activisme.

Een lokale kinderarts rekende uit

dat de gevallen van loodvergiftiging
bij kinderen waren verdubbeld

tijdens de crisis in Flint.

De staat Michigan werd gedwongen
om het probleem te erkennen

en stappen te ondernemen
om dit te corrigeren.

Deze groep en vele anderen zorgden ervoor

dat de kinderen
van Flint beschermd werden.

Een paar maanden later

kondigde president Obama
de federale noodtoestand af

en nu krijgt Flint voor meer
dan 600 miljoen dollar

aan gezondheidszorg, voeding, onderwijs

en revisie van de waterinfrastructuur.

Maar de arrogantie en de gevoelloze
minachting voor de volksgezondheid,

tentoongespreid door wetenschappers en
ingenieurs bij deze overheidsinstellingen

is verbijsterend.

De ongezonde bedrijfscultuur
die ettert in deze groepen,

waar de focus ligt op het voldoen
aan regelgeving en vinkjes zetten

in plaats van op bescherming
van de volksgezondheid,

is gewoon verschrikkelijk.

Kijk maar eens naar deze e-mail
die een werknemer van EPA schreef.

Ze vraagt zich af:

"... of we voor een gemeenschap als Flint
tegen de stroom in willen roeien."

De ontmenselijking van een hele bevolking
kon niet duidelijker zijn.

Vergelijk dat met de eerste
canon van ingenieurskunst,

die naar mijn mening de eerste wet
van de mensheid zou moeten zijn:

"De gezondheid, de veiligheid
en het welzijn van het publiek

is onze eerste bekommernis.”

Dit is de eed van Hippocrates
waar we zelden gehoor aan gaven,

laat staan dat we hem toepasten.

Als wetenschappers
en ingenieurs, net zoals artsen,

de boel in het honderd laten lopen,

kunnen mensen beschadigd raken --

en zelfs doodgaan.

Als onze professionals en zelfs studenten
dat niet doorhebben,

betaalt de maatschappij een enorme prijs.

Vergeten in de geschiedenis vond ik
iemand die ik zeer bewonder --

de ingenieur Peter Palchinsky.

Hij leefde in de tijd van de Sovjet-Unie.

Palchinsky kreeg meermaals problemen
door zijn radicale eerlijkheid

en zijn bereidheid
te wijzen op grove fouten

in het zinloze streven van de Sovjets
naar snelle industrialisatie.

Van iedereen werd verwacht
om de orders vanuit de top op te volgen.

Iedereen die vragen stelde
of kritiek leverde, was ongewenst.

De Sovjets hadden het grootste
leger ingenieurs geschapen

dat de wereld ooit had gezien

en toch waren de meesten maar radertjes

in een gigantische machine
op weg naar de ondergang.

Palchinsky smeekte de ingenieurs
echter om te kijken

naar de economische, politieke
en sociale gevolgen van hun daden,

met andere woorden,
om meer publieksgericht te zijn.

Zijn onbevreesde stem van de rede
werd gezien als een bedreiging

voor het politieke establishment

en Jozef Stalin executeerde hem in 1929.

Palchinsky’s idee over technocraten
is heel anders

dan wat nog steeds erg populair is,
nog steeds zeer vaak voorkomt --

een emotieloze onderzoeker
aan het werk in zijn ivoren toren

of een sullige ingenieur in zijn hokje.

Briljant, zonder twijfel,

maar wat wereldvreemd

toont hij weinig emotie --

een beetje als Spock
uit ‘Star Trek’, weet je wel?

Deze man.

(Gelach)

Laten we de Spockgroet proberen.

Ik denk niet dat het me lukt...

Zie je, ik kan geen Spock zijn.

Godzijdank kan ik geen Spock zijn.

(Gelach)

Ik moest denken aan dit onderscheid
omdat recent een artikel verscheen

in een zeer gerenommeerd
wetenschappelijk tijdschrift,

dat ons werk in Flint karakteriseerde
als gedreven door ‘jeugdig idealisme’

en ‘dramatische gevoeligheid
à la Hollywood’.

Het vraagt wetenschappers

om hun onderzoeksfinanciering
en instellingen te beschermen

ten koste van alles, onafhankelijk
van de rechtvaardigheid van de zaak.

Als je denkt dat je
bij iets betrokken gaat raken,

zelfs als het een noodgeval is,

probeer dan een actiegroep
of een ngo te vinden

en de volledige steun van
de academische gemeenschap te krijgen --

wat dat ook mag betekenen --

voordat je erbij betrokken raakt.

Niet één vermelding
van onze morele en professionele plicht

om schade aan het publiek te voorkomen

of het feit dat we al deze expertise,

middelen en voor sommigen
zelfs een professoraat hebben

om deze taak te vervullen.

Ik zeg niet dat elke wetenschapper
een activist moet zijn.

Je mening zeggen kan reële
en soms zeer pijnlijke gevolgen hebben.

Maar dit idee, deze kans
zo volledig te verwerpen,

om de financiering van
onderzoek te beschermen,

riekt naar egoïstische lafheid.

Dit zijn niet de idealen die we
moeten doorgeven aan onze studenten.

Nu zou je kunnen denken:
"Oké, dit klinkt allemaal geweldig,

maar je gaat organisatieculturen
nooit volledig veranderen

of studenten en professionals
de mentaliteit bijbrengen

om hun werk te zien
als een publiek goed --

wetenschap ten dienste van de mensen."

Misschien.

Maar zou een grote reden
hiervoor niet kunnen zijn

dat we onze studenten niet goed opleiden?

Want als je goed kijkt,

is ons onderwijs van vandaag
meer gericht op het creëren

van wat ex-Yale professor
Bill Deresiewicz

‘excellente schapen’ noemt --

jongeren die slim en ambitieus zijn,

en toch op een of andere manier
risicomijdend, timide, richtingloos

en, soms, vol van zichzelf.

Nu, als kinderen

werden we verliefd op wetenschap,

en toch verdoen we de meeste tijd
op middelbare school en universiteit

met regeltjes volgen

en dingen doen
om onze cv’s op te poetsen,

in plaats van na te denken

over wat we willen doen
en wie we willen zijn.

En daardoor

is de mate van empathie
bij onze afgestudeerden

in de afgelopen twee decennia
drastisch omlaag gegaan

terwijl het narcisme toenam.

Er is ook een groeiende cultuur
van vervreemding

tussen techniekstudenten en het publiek.

We zijn opgeleid om bruggen te bouwen
en complexe problemen op te lossen,

maar niet hoe te denken, te leven
of een burger van deze wereld te zijn.

Mijn bachelorjaren waren expliciet
gericht op jobvoorbereiding.

Ik kan je niet vertellen hoe verstikkend
en pijnlijk dat op bepaalde momenten was.

Dus denken sommige mensen

dat dé oplossing voor grote ingenieurs,
grote wetenschappers

uit steeds meer
technische opleiding bestaat.

Zou kunnen.

Maar waar blijven de discussies
over ethische besluitvorming

of karaktervorming

of onderscheid maken
tussen goed en kwaad?

Kijk eens naar dit project
waar ik weg van ben.

Het project heet
‘Heldhaftige Verbeelding’,

en is een geesteskind
van dr. Phil Zimbardo,

bekend om het Stanford
Gevangenisexperiment.

Dit programma wil schoolgaande kinderen
over de hele wereld leren

om naar zichzelf te kijken
als helden in spe

of als helden in opleiding.

Deze jonge geesten ontwikkelen
gestadig de vaardigheden en deugden

om wanneer de gelegenheid zich voordoet,

wat die ook zal zijn,

op te staan en het juiste te doen.

Met andere woorden,

iedereen kan een held zijn.

Denk daar even over na.

Waarom onderwijzen we wetenschap
en techniek niet op die manier --

waar heldenmoed
en openbare dienstverlening

gezien worden
als de belangrijkste waarden,

want vaak is inderdaad heldenmoed

niet alleen het tegengif
tegen publieke onverschilligheid,

maar ook tegen systemisch kwaad,
zoals we zagen in Flint.

Droom daarom samen met mij

van hoe 21e-eeuwse wetenschappers
en ingenieurs eruit zouden kunnen zien:

mensen die gedreven zijn
om de wetenschap te beheersen

zodat ze de samenleving kunnen dienen,

en zich ook bewust zijn

van de enorme kracht
van hun kennis en beslissingen.

Mensen die hun morele moed
altijd verder ontwikkelen

en die zich realiseren
dat conflict en controverse

niet per sé slechte dingen zijn

als onze ultieme loyaliteit
bij de mensen en de planeet ligt.

Dat zijn de mensen die zullen opstaan
zoals we in Flint deden --

niet om redders of helden
in de media te zijn,

maar altruïstische
en fundamenteel goede werkers

die jullie en ik kunnen vertrouwen.

Stel je het bevorderen van een dergelijk
publiek-gerichte mentaliteit voor

tijdens lessen, op servicereizen
en tijdens activiteiten

op de hogeschool
of zelfs de middelbare school,

zodat die jonge geesten
deze idealen zullen meedragen

wanneer ze de echte wereld ingaan,

of dat nu als raadgevers, academici
of beleidsmakers gaat zijn --

of zelfs als de president van een land.

Sommige van de grootste uitdagingen
van de mensheid liggen voor ons.

Het drinken van vervuild water
is slechts één voorbeeld.

We hebben zeker meer behoefte --

nee, we hebben wanhopig meer behoefte –-
aan meevoelende activisten

en publiek-gerichte
wetenschappers en ingenieurs

die ernaar zullen streven
om het goede te doen

en niet meegaand te zijn.

Dank je.

(Applaus)