Czy są dowody naukowe na to, że możemy się sami uzdrowić? | Lissa Rankin | TEDxAmericanRiviera

Guru New Age sugerują, że sami możemy się uzdrowić po prostu zmieniając nastawienie umysłu, ale czy ta idea oparta jest na twardych dowodach naukowych? Lekarka Lissa Rankin zgłębia literaturę naukową, analizuje przypadki spontanicznej remisji oraz dane dotyczące efektu placebo i nocebo, żeby udowodnić, że myśli silnie oddziałują na fizjologię, kiedy wierzymy, że powrót do zdrowia jest możliwy.



Czy umysł naprawdę może uzdrowić ciało?

A jeśli tak, to czy są dowody naukowe,

które przekonają lekarzy
sceptycznych jak ja?

Przez kilka ostatnich lat
szukałam odpowiedzi i odkryłam,

że środowisko naukowe i medyczne

od ponad 50 lat udowadnia,

że umysł może uzdrowić ciało.

Nazywamy to "efektem placebo"

i przez dziesiątki lat
próbowaliśmy go przechytrzyć.

(Śmiech)

Efekt placebo jest solą w oku lekarzy.

To niewygodna prawda,
która utrudnia próby

wprowadzenia nowych terapii i zabiegów
w środowisku medycznym.

A więc to problem! Podobno.

Jednak moim zdaniem

to świetna wiadomość,

bo placebo to namacalny dowód

na istnienie w ciele
wrodzonych mechanizmów samonaprawy,

mogących sprawić, że staną się z nim
nieprawdopodobne rzeczy.

Jeśli trudno wam uwierzyć,

że ciało może samo się uzdrowić,

wystarczy spojrzeć na
The Spontaneous Remission Project,

bazę danych opracowaną
przez Institute of Noetic Sciences,

zawierającą ponad 3500 analiz
przypadków z literatury medycznej,

w których pacjenci wyzdrowieli
pomimo "nieuleczalnej" choroby.

Myślicie, że w ogóle są takie choroby?

Ręczę, że jeśli zajrzycie do tej bazy,
to oniemiejecie z wrażenia.

Znajdziecie tam wszystko.

Nowotwory IV stopnia,
które zniknęły bez leczenia.

Pacjenci HIV-dodatni,
którzy stali się HIV-ujemni.

Choroby serca, niewydolność nerek,
cukrzycę, wysokie ciśnienie,

choroby tarczycy i autoimmunologiczne,
wszystkie zniknęły.

Wspaniałym przykładem
z literatury medycznej, z 1957 roku,

jest przypadek pana Wrighta, chorego
na zaawansowanego mięsaka limfatycznego.

Było z nim kiepsko, a czas uciekał.

Miał guzy wielkości pomarańczy
w wielu miejscach na ciele,

powiększoną wątrobę i śledzionę,

płuca wypełniał mu codziennie
mlekowaty płyn,

który trzeba było odsączać,
żeby oddychał.

Pan Wright nie tracił jednak nadziei.

Dowiedział się o cudownym leku
o nazwie Krebiozen

i błagał swojego lekarza:

"Dajcie mi trochę Krebiozenu,
a wszystko będzie dobrze".

Niestety Krebiozen był dostępny
tylko w ramach badań naukowych,

a warunkiem udziału w nich
było rokowanie lekarza,

że pacjent ma przed sobą
przynajmniej 3 miesiące życia.

Dr West nie mógł tego zrobić,

ale pan Wright nie ustępował.

Wiercił lekarzowi dziurę w brzuchu,

aż ten zgodził się zastosować Krebiozen.

Lekarz podał panu Wrightowi lek w piątek,

nie oczekując, że ten przeżyje weekend.

W poniedziałek podczas obchodu
dr West przeżył szok,

widząc pana Wrighta
chodzącego po oddziale.

Guzy zmniejszyły się o połowę,

topniejąc niczym śnieg na gorącym piecu,

a 10 dni po podaniu Krebiozenu zniknęły.

Pan Wright szalał z radości

i uważał Krebiozen za cudowny lek
przez dwa miesiące,

aż do publikacji pierwszych raportów,

które mówiły, że nie wygląda na to,
żeby Krebiozen tak świetnie działał.

Pan Wright załamał się i choroba wróciła.

Tym razem dr West
postanowił go podejść, mówiąc:

"Zastosowany lek nie był najlepszą wersją,

ale teraz mam najczystszy,
silnie skoncentrowany Krebiozen,

który naprawdę zadziała".

Następnie zrobił panu Wrightowi
zastrzyk z wody destylowanej.

Guzy i płyn w płucach znowu zniknęły.

Pan Wright miał się świetnie
przez następne dwa miesiące.

A potem opublikowano
ogólnokrajowe badania,

z których jednoznacznie wynikało,
że Krebiozen jest nic nie wart.

Pan Wright zmarł
dwa dni po tej wiadomości.

Wkrótce znalazłam
kolejną analizę przypadku,

której treść brzmiała jak bajka.

Trzy dziewczynki
przyszły na świat w piątek 13.,

na pograniczu Georgii i Florydy.

Położna oznajmiła,
że na dziewczynkach urodzonych

w taki feralny dzień ciąży klątwa

i pierwsza z nich umrze,
zanim ukończy 16 lat,

druga nie skończy 21,

a trzecia 23 lat.

Tak się stało, że pierwsza z nich
zmarła dzień przed 16 urodzinami,

druga dzień przed 21,

a trzecia, wiedząc,
co spotkało jej siostry,

na dzień przed 23 urodzinami

poszła do szpitala, ledwie łapiąc oddech

i błagając, żeby nie dano jej umrzeć.

Zmarła tamtej nocy.

To dwa świetne przykłady
z literatury medycznej

na efekt placebo
i jego przeciwieństwo, nocebo.

Pan Wright, któremu zniknęły guzy
po podaniu wody destylowanej,

to świetny przykład na efekt placebo.

Mimo pozornie obojętnego leczenia,

w ciele następują zmiany fizjologiczne

powodujące powrót do zdrowia.

W przypadku efektu nocebo jest odwrotnie,

jak w historii o trzech siostrach,
na których ciążyła klątwa.

Gdy w umyśle tkwi przekonanie,
że ciało spotka coś złego,

to tak się dzieje.

Czasopisma medyczne,

jak New England Journal of Medicine

i Journal of the American
Medical Association,

są pełne dowodów,
że efekt placebo i nocebo

są niezwykle silne.

Wiemy o tym już od połowy XX wieku

i znamy niezliczone analizy przypadku,

z których wynika, że prawie zawsze,

gdy poda się komuś tabletkę z cukru,
zrobi zastrzyk z soli fizjologicznej

albo, co najskuteczniejsze,
symulowaną operację,

(Śmiech)
--serio--

w 18-80% przypadków następuje poprawa.

Nie dotyczy to tylko umysłu,
jak najpierw myślałam,

i tego, że pacjenci,
czując się lepiej, myślą pozytywnie.

To jest fizjologiczne i wymierne.

Naprawdę można zobaczyć,
co dzieje się w ciele.

U niektórych pacjentów
przyjmujących placebo

zagoiły się wrzody,

zmniejszyło się zapalenie okrężnicy,
rozszerzyły się oskrzela,

zniknęły brodawki, a komórki
pod mikroskopem wyglądały inaczej.

Zmiany zachodzące w ciele
można udowodnić,

chociaż zainicjował je umysł.

Niektóre z tych analiz
są po prostu niesamowite.

Uwielbiam badania nad Rogaine.

Grupie łysych mężczyzn podaje się placebo

i zaczynają im rosnąć włosy!
(Śmiech)

Działa to też w drugą stronę.

Jeśli podamy komuś placebo
mówiąc, że to chemioterapia,

ludzie wymiotują i tracą włosy.

A więc to naprawdę dzieje się w ciele.

Moje pytanie brzmiało,

czy powoduje to tylko
pozytywne nastawienie?

Naukowiec z Harvardu,
Ted Kaptuchuk, uważa, że nie.

Jego zdaniem najważniejsza jest

dobra opieka zdrowotna.

Ważniejsza nawet
niż pozytywne nastawienie.

Niektóre badania wskazują nawet na to,
że lekarz jest lub może być jak placebo.

Ted Kaptchuk chciał to sprawdzić

i przeprowadził wspaniałe badanie

na osobach leczonych przy użyciu placebo.

Powiedział, że dostają placebo

bez żadnych substancji czynnych.

Mimo to stan pacjentów się poprawił.

Kaptchuk twierdzi, że to pewnie dlatego,
że pacjenci czuli się zadbani

i tak, jakby podejmowali działanie,
a komuś na tym zależało.

Samouzdrowienie to niewłaściwe określenie.

Ciało może się samo uzdrowić.

Ma do tego wrodzone,
naturalne mechanizmy,

ale są dowody naukowe na to,

że aby ten proces usprawnić,
trzeba wsparcia pracownika służby zdrowia

czy jakiegoś uzdrowiciela.

Nie jest łatwo przejść przez to samemu,

więc jest zupełnie inaczej,

gdy ktoś podziela
nasze pozytywne nastawienie.

Problem w tym, że lekarz może działać

nie tylko jak placebo, ale także nocebo.

Pacjenci potrzebują
pracowników służby zdrowia

prowadzących do uzdrowienia,
a nie wpędzających w strach czy pesymizm.

Kiedy słyszycie od lekarza,
że jesteście nieuleczalnie chorzy,

że macie brać jakiś lek do końca życia

albo, nie daj Boże, macie raka, a on mówi,

że wskaźnik przeżycia pięciu lat to 5%.

Jest on jak położna mówiąca,
że na trzech dziewczynkach ciąży klątwa.

Ta forma medycznej klątwy
jest bardzo powszechna.

My lekarze uważamy,
że jesteśmy realistami.

Udzielamy ludziom informacji,
jakiej naszym zdaniem potrzebują,

ale faktycznie możemy robić im krzywdę.

Powinniśmy być bardziej jak dr West

i, biorąc wodę destylowaną, mówić:

"Obiecuję, że to naprawdę pomoże".

Ale czy mamy liczyć na to,
że lekarze będą nas oszukiwać,

robić symulowane operacje, badania
i podawać nam fałszywe leki?

Zajęłam się tą kwestią
w kolejnym etapie moich badań.

W poprzedniej prelekcji TEDx

mówiłam o moim całościowym modelu zdrowia

inspirowanym kamiennymi stosami.

To jeden z wyników moich badań,

w których próbuję dowiedzieć się,
jak okiełznać siłę umysłu,

której istnienia dowodzi
efekt placebo i nocebo.

Czy da się coś zrobić
bez badań klinicznych?

Postawiłam następującą hipotezę.

Żeby samemu się uzdrowić,
być jak najzdrowszym,

potrzeba nie tylko odpowiedniej diety,
ilości snu, regularnych ćwiczeń,

łykania witamin
czy wypełniania poleceń lekarza.

Te rzeczy są bardzo ważne.

Ale doszłam też do wniosku,
że potrzebujemy zdrowych relacji,

zdrowego życia zawodowego, kreatywnego,

duchowego, seksualnego, finansowego

i zdrowego środowiska.

W gruncie rzeczy
potrzebujemy zdrowego umysłu.

Chciałam to udowodnić i zabrałam się
za studiowanie literatury medycznej.

Obszerne dane, które znalazłam,

dowodzące, że to wszystko jest niezbędne,
naprawdę mnie zdumiały.

Zebrałam je w mojej książce,
która niedługo się ukaże

"Umysł silniejszy od medycyny. Naukowy
dowód na to, że możecie wyleczyć się sami",

ale teraz przedstawię
kilka najważniejszych punktów.

Na całościowym modelu zdrowia widać,

że te wszystkie aspekty
bazują na podstawie,

którą nazywam
wewnętrznym światłem przewodnim,

rozumianym jako wasze sedno,
autentyczna część was,

znająca prawdę o was,

która chce wam powiedzieć,
co może być nie tak w waszym życiu

i które elementy składowe
nie są w równowadze.

Jak widać, umieściłam ciało
i zdrowie fizyczne

na samej górze modelu,

bo są najbardziej kruche, niepewne

i najłatwiej tu o utratę równowagi,

jeśli inne sprawy w życiu
nie układają się najlepiej.

Dane medyczne mówią, że ważne są relacje.

W porównaniu z osobami samotnymi,
ludzie, których sieć społeczna jest silna,

dwa razy rzadziej chorują na serce.

Małżeństwa mają dwukrotnie większe szanse
na długie życie niż osoby stanu wolnego.

Wyleczenie się z samotności może być

najważniejszym środkiem profilaktycznym,
jaki można zaaplikować ciału.

Skuteczniejszym niż rzucenie palenia
czy rozpoczęcie ćwiczeń.

Ważne jest życie duchowe.

Uczestnicy nabożeństw
żyją do 14 lat dłużej.

Ważne jest życie zawodowe.

Można naprawdę zapracować się na śmierć.

W Japonii nazywa się to karoshi,

a spadkobiercy zmarłych w ten sposób osób
mogą ubiegać się o specjalny zasiłek.

Karoshi nie zdarza się tylko w Japonii,
jest nawet częstsze w USA,

tylko tutaj nie ma zasiłku.

Z jednego z badań wynika,
że nie biorąc urlopu

jesteśmy trzy razy bardziej
narażeni na choroby serca.

Ważne jest nastawienie.

Szczęśliwi żyją o 7-10 lat dłużej
niż nieszczęśliwi.

Optymiści mają o 77% niższe ryzyko
zachorowania na serce niż pesymiści.

Jak to się dzieje?

Co takiego dzieje się w mózgu,
że w ciele zachodzą zmiany?

Właśnie to mnie fascynuje.

Odkryłam, że mózg komunikuje się
ze wszystkimi komórkami w ciele

poprzez hormony i neuroprzekaźniki.

Jeśli pojawia się jakaś negatywna myśl,

przekonanie albo uczucie w mózgu,
to reaguje on jak na zagrożenie.

Coś jest nie tak.

Jeśli odczuwasz samotność,
pesymizm, w pracy jest źle,

żyjesz w toksycznym związku,

to ciało migdałowate woła:
"Niebezpieczeństwo!"

i uruchamia podwzgórze,
które komunikuje się z przysadką,

a ta z nadnerczami,
które zaczynają wydzielać hormony stresu,

jak kortyzol, noradrenalina i adrenalina.

Walter Cannon z Harvardu
nazwał to reakcją stresową.

Uruchamia ona układ współczulny,

włączając tryb ucieczki albo walki,
co jest mechanizmem adaptacyjnym

i chroni nas, gdy uciekamy przed pumą,

ale na co dzień, reakcja ma być szybka,

kiedy coś nam grozi,
a potem ma od razu przestać działać.

Tak się teraz nie dzieje
w codziennym życiu.

Na szczęście istnieje
przeciwstawna reakcja relaksacyjna,

którą opisał Herbert Benson z Harvardu.

Gdy zachodzi reakcja relaksacyjna,
stresowa zostaje zatrzymana,

układ współczulny jest wyłączany,

a uzdrawiające substancje, jak oksytocyna,
dopamina, tlenek azotu i endorfiny,

rozchodzą się po ciele
i wszystkich komórkach.

W tych odkryciach najbardziej zdumiewa to,

że naturalne mechanizmy samonaprawy,
które wszyscy posiadamy,

włączają się tylko wtedy,
gdy układ nerwowy jest w stanie relaksu.

Kiedy odczuwamy stres,

te mechanizmy zostają wyłączone,
bo ciało jest zbyt zajęte,

próbując uciec albo walczyć,
żeby mogło się uzdrawiać.

Kiedy się o tym pomyśli,
to trzeba się zastanowić,

jak można zmienić te proporcje w ciele.

Według jednych z badań
mamy dziennie średnio

ponad 50 reakcji stresowych.

Gdy odczuwasz samotność,
przygnębienie lub pesymizm,

jesteś nieszczęśliwy w pracy lub związku,

to ta liczba będzie
ponad dwukrotnie większa.

Zdaniem naukowców reakcja relaksacyjna

wyjaśnia efekt placebo.

Gdy macie rzekomo dostać
nowy, cudowny lek,

nie wiedząc, czy to placebo czy nie,

wywołuje to reakcję relaksacyjną,

to relaksujące układ nerwowy połączenie

pozytywnego nastawienia umysłu

i opieki pracownika służby zdrowia.

Wtedy naturalne mechanizmy samonaprawy
mogą włączyć się do gry.

Na szczęście nie trzeba brać udziału
w badaniach klinicznych,

żeby uruchomić reakcje relaksacyjne.

Jest mnóstwo prostych,
przyjemnych czynności,

które uruchamiają reakcje relaksacyjne,

na co istnieją dowody
w literaturze medycznej.

Można medytować,
wyrażać się poprzez twórczość,

poddać się masażowi,
uprawiać jogę lub tai chi,

wyjść gdzieś z przyjaciółmi,
wykonywać pracę, którą się kocha,

uprawiać seks, śmiać się,
ćwiczyć, bawić się ze zwierzętami.

Przemyślcie całościowy model zdrowia
w kontekście swojego życia.

Które kamienie mogą być
u was poza stanem równowagi?

Każdy z tych kamieni może być

czynnikiem powodującym
reakcje stresowe lub relaksacyjne.

Jak można wywołać
więcej reakcji relaksujących w ciele?

I najważniejsze,

czego ciało potrzebuje, żeby wyzdrowieć?

Jaką receptę należy sobie wypisać?

Czy nie zabraknie wam odwagi,

by podjąć działania zgodnie z prawdą
znaną wewnętrznemu światłu przewodniemu?

Uważam, że system opieki zdrowotnej
tak źle funkcjonuje głównie dlatego,

że przestaliśmy odczuwać szacunek
dla zdolności ciała do samouzdrowienia.

Środowisko medyczne stało się aroganckie.

Zaczęliśmy myśleć,
że z całą nowoczesną technologią,

całą wiedzą zdobytą w ubiegłym stuleciu,

udało się nam zapanować nad naturą
i uważamy za odrażającą myśl,

że natura może być czasami lepsza niż my.

Spontaniczne remisje nieuleczalnych chorób
są jednak dowodem na to,

że natura może czasem być lepsza od nas.

To narcystyczna rana lekarzy.

Nie wiemy, co z tym zrobić.

Czujemy się przez to bezradni,
zrezygnowani i bezużyteczni.

Ale na szczęście jesteśmy potrzebni.

Lekarz i inni pracownicy służby zdrowia

są absolutnie niezbędni do tego procesu.

Trzeba to zaakceptować,

a pacjenci muszą zmienić perspektywę.

Nie chodzi tylko o lekarzy.

Pacjenci muszą przestać myśleć,
że ciało to nie ich sprawa

i przekazywać całą kontrolę
pracownikom służby zdrowia.

Wasze ciało to wasza sprawa,
a umysł to potężna siła

w komunikacji z ciałem,
żeby samo się uzdrowiło.

Kiedyś śniło mi się,
że patrzyłam na zbocza gór,

na których znajdowały się miliony ludzi,

stojących ramię w ramię,

i wszyscy patrzyli na północ,
ubrani w stroje plemienne,

a góry wyglądały jak przykryte
piękną, kolorową narzutą.

Twarze oświetlało jasne światło

i wszyscy patrzyli w stronę,
z której padało.

Gdy myślę o opiece zdrowotnej,

myślę o nas wszystkich,
jak stojąc patrzymy w stronę światła.

Wstańcie proszę na moment.

Wszyscy jesteśmy potrzebni.

To, że coś jest nie tak, nie znaczy,
że nie może nastąpić poprawa.

Uważam, że tak jak nie ma
nieuleczalnych chorób,

nie ma też systemów,
których nie da się uzdrowić.

Wszyscy musimy otworzyć
nasze serca i umysły

i przywrócić opiekę w opiece zdrowotnej.

Weźcie proszę swoich sąsiadów za ręce.

Wyraźmy tu i teraz intencję,

że sytuacja od teraz zacznie się zmieniać,

że możemy rozpocząć oddolne działania,
że to wszystko zaczyna się od was.

Bądźcie tą miłością,
której oczekujecie od opieki zdrowotnej,

bo cuda się zdarzają.

Teraz wydziela się oksytocyna i dopamina,
zaczynacie się uzdrawiać,

a gdy to się dzieje,
możemy uzdrowić opiekę zdrowotną.

Dziękuję.

(Brawa)