Wstęp do rysowania

To jest nagranie ekranu z naszego interaktywnego wprowadzenia do kodowania, zrobione żeby ułatwić pracę nad napisami i tłumaczeniami. Lepiej obejrzeć właściwe wprowadzenie tutaj:
https://www.khanacademy.org/cs/programming/

Programujmy. Zaczniemy od podstaw,
czyli figur geometrycznych.

Wkrótce wasze figury
będą latać po monitorze,

zmieniać kolory
i robić inne fajne rzeczy.

Oglądajcie nasz filmik.

Najpierw - prostokąty.
Wpisujemy „rect” (dla prostokąta)

i cztery liczby w nawiasie.
Zaraz wyjaśnię, co oznaczają.

Zamykamy nawias i wstawiamy średnik.

Patrzcie: prostokąt!

Dobrze poszło, powtórzmy.

Wstawmy inne liczby.

Może większe...

oraz dwie mniejsze.

I jest kolejny prostokąt!

Jeśli zmniejszymy pierwszą liczbę,
prostokąt się poruszy.

Gdy zwiększymy,
a potem zmniejszymy ostatnią,

to prostokąt urośnie i skurczy się.

Ciekawe!

Zastanawiacie się, jak to się dzieje?

Komputer przypomina

inteligentnego, posłusznego psa.

Psu każemy usiąść, zostać
albo tarzać się po ziemi.

Wystarczy wydać polecenie.

A jak nakazać komputerowi-psu,
żeby usiadł?

Zrobilibyśmy to,

pisząc polecenie, np. „siad”.

Dodalibyśmy nawiasy,
żeby komputer to polecenie wykonał,

po czym wpisalibyśmy średnik
oznaczający koniec polecenia.

I pies-komputer by usiadł.

Wasz komputer z Khan Academy
nie jest psem,

więc nie umie siadać ani tarzać się,

ale narysuje prostokąt,
gdy wpiszecie: „rect”. To też fajne!

I tym się zajmiemy.

Damy polecenie „rect”, samą nazwę,

dołożymy nawiasy oznaczające:
„zrób to”

i zakończymy średnikiem.

Stąd komputer wie, co ma wykonać.

Wróćmy do naszego „rect”.

Mamy polecenie i nawiasy.
A po co te szalone liczby?

Dla komputera samo „rect”
to za mało.

Powiedzmy, że dam wam kartkę

i poproszę, żebyście narysowali
prostokąt dokładnie taki, jaki chcę.

Jeśli nie czytacie mi w myślach,
od razu zadacie pytania.

Najpierw:

„Gdzie mam narysować prostokąt?”.

Odpowiedziałabym:

„Ustalmy, że lewa strona kartki,
którą wam dałam,

to będzie zero.
A prawa strona to 400”.

Mogłabym podać liczbę, np. 100,

a wy wiedzielibyście,
że to gdzieś tu. Mniej więcej.

No i dobrze, ale zaraz powiecie:

„Już wiem, ile na boki,
a w górę i w dół?”.

Podam wam drugą liczbę, np. 200,

i powiem: „Góra to zero,

a dół niech wynosi 400”.

Pomyślicie:
„200 bedzie pośrodku”.

I świetnie! Teraz powiecie:

„Narysuję ten prostokąt tutaj,

przy 100 w poprzek i 200 w dół”.

To jeszcze za mało. O co spytacie?

Właśnie: „Jak duży ma być prostokąt?”.

Odpowiem: „Może 150 szerokości”.

Pomyślicie: „Tu jest 100, tu 400,

więc szerokość 150 będzie tutaj”.

„No dobrze, 150 szerokości”.

Spytacie: „A wysokość?”.

Powiem: „Nie za duża. 50”.

Dopytacie: „50 to będzie tyle?”.

I ucieszycie się: „Super!
Wiem, gdzie ma być prostokąt

i jak dokładnie ma wyglądać.
Narysuję go”.

Dużo pracy przy tym prostokącie!

Chciałam wam objaśnić te liczby.

Pamiętacie?
100 w poprzek, 200 w dół,

150 szerokości i 50 wysokości...

I teraz wszyscy dobrze wiemy,
jak ma wyglądać prostokąt.

Właśnie tak działa komputer.

Piszecie polecenie, jak mówiliśmy,

otwieracie nawias,
wpisujecie cztery liczby,

100, 200, 150 i 50,

a dalej nawias i średnik.

Komputer narysuje prostokąt
tam, gdzie chcieliśmy.

Bądźmy szczerzy:

to nie tu. Nie tu go narysowaliśmy.

Liczby się nie zgadzają.

Niech to wygląda dokładnie tak
jak na naszym rysunku.

Przesuńmy to trochę dalej

i trochę w dół...

Niech prostokąt będzie
węższy i nieco niższy.

Teraz jest taki jak na rysunku,

bo rozumiemy, co oznaczają te liczby.

Możemy je zmieniać,
by prostokąt był taki, jak chcemy.

Narysujmy inny prostokąt.

Świetnie, że możemy je rysować,
gdzie tylko sobie życzymy.

Może w górnym rogu?
Na samej górze?

Czyli gdzie?

To będzie zero w poprzek,
zero w pionie...

I niech będzie mały. 50 szerokości

i może 10 wysokości. Malutki!

Zróbmy to. Piszemy „rect”,

oddzielamy parametry przecinkami

i już się cieszymy: „W porządku”.

A jednak nie. Komunikat błędu:

„Nie! Zabrakło nawiasu!”.

My na to: „Fakt”.
I wstawiamy nawias. Super, co?

Wcale nie. Nowy komunikat:
brak średnika.

Super! Wciskamy: „Pokaż, gdzie”,
a komputer wskazuje wiersz.

Przypominamy sobie:

„Średnik tu oznacza koniec zdania.
Zapomnieliśmy o nim!”.

Dostawiamy go więc
i wszystko jest w porządku.

Patrzcie: prostokącik jest taki,
jaki miał być.

Jak wcześniej, możemy go powiększyć,

przesunąć,
umieścić tam, gdzie chcemy.

Już wiecie, jak działa
polecenie „rect”.

Wiecie, co znaczą te liczby

i że trzeba wpisać
polecenie w nawiasie,

rozdzielić liczby przecinkami
i skończyć średnikiem.

Dużo pracy, ale poćwiczcie,
wczujcie się w to.

W następnym odcinku będą
nowe figury, a potem coś super:

będziemy je kolorować
i przesuwać po ekranie.