Ջոզեֆ Քիմ: Ընտանիքը, որին կորցրել եմ Հյուսիսային Կորեայում և ընտանիքը, որին ձեռք եմ բերել ԱՄՆ-ում:

Այժմ ԱՄՆ-ում բնակվող մի փախստական` Ջոզեֆ Քիմը պատմում է Հյուսիսային Կորեայում սովի տարիներին անցկացրած կյանքի մասին: Նա արդեն լիովին նոր կյանք է սկսել, բայց դեռ փնտրում է Հյուսիսային Կորեայում իր կորցրած ընտանիքին:

Ես ծնվել և մեծացել եմ Հյուսիսային Կորեայում:

Չնայած ընտանիքս շարունակ պայքարում էր աղքատության դեմ,

ինձ միշտ սիրում էին և առաջին հերթին իմ մասին էին հոգ տանում,

որովհետև ես ընտանիքի միակ որդին էի

և երկու զավակներից փոքրը:

Բայց հետո 1994-ին մեծ սովը սկսվեց:

Ես չորս տարեկան էի:

Քույրս ու ես գնում էինք վառելափայտ հավաքելու

առավոտյան ժամը 5-ից սկսած

և վերադառնում էինք կեսգիշերից հետո:

Ես թափառում էի փողոցներով` ուտելիք փնտրելով

և հիշում եմ մի փոքրիկ երեխայի,

ով, մոր մեջքին կապված, չիփսեր էր ուտում,

և ես ուզում էի նրանից գողանալ դրանք:

Սովը նվաստացում է: Սովը հուսահատություն է:

Սոված երեխայի համար քաղաքականությունը և ազատությունը

ոչ մի բան են:

Ծննդյանս իններորդ տարեդարձին ծնողներս

նույնիսկ չկարողացան ինձ ուտելու ինչ-որ բան տալ:

Բայց նույնիսկ որպես երեխա ես զգում էի ծանրությունը

նրանց սրտերում:

Ավելի քան մեկ միլիոն հյուսիսային կորեացի է մահացել սովից այդ ժամանակ,

և 2003-ին, երբ 13 տարեկան էի,

հայրս դարձավ նրանցից մեկը:

Ես տեսել եմ օրեցօր մաշվող հորս մահը:

Նույն տարում մի օր մայրս անհետացավ,

և քույրս ինձ հետո ասաց,

որ նա գնացել է Չինաստան գումար վաստակելու,

բայց որ նա շուտով կվերադառնա փողով և ուտելիքով:

Երբեք մորիցս բաժանված չլինելով

և մտածելով, որ միշտ միասին ենք լինելու`

ես նույնիսկ նրան գնալիս չգրկեցի:

Դա կյանքիս ամենամեծ սխալն էր:

Բայց այնուամենայնիվ ես չգիտեի,

որ նրան երկար ժամանակով էի հրաժեշտ տալիս:

Այն ժամանակվանից ի վեր ես չեմ տեսել ոչ մորս, ոչ էլ քրոջս:

Հանկարծ ես դարձա որբ և անտուն:

Կյանքս դարձավ շատ դժվար,

բայց շատ հասարակ:

Իմ նպատակն աղբի միջից մի կտոր փոշոտ հացի կտոր գտնելն էր:

Բայց դա գոյատևելու միջոց չէր:

Ես սկսեցի հասկանալ, որ մուրացկանությունը լուծում չէր:

Այսպիսով, սկսեցի անօրինական շուկաների սայլակներից ուտելիք գողանալ:

Երբեմն փոքր գործեր էի կատարում

ուտելիքի դիմաց:

Նույնիսկ մի անգամ ձմռանը երկու ամիս անցկացրի

ածուխի հանքում աշխատելիս:

33 մետր խորությամբ գետնի տակ, առանց անվտանգության որևէ միջոցի,

օրը մինչև16 ժամ:

Ես միակը չէի:

Շատ այլ որբեր գոյատևել են այս կամ նույնիսկ ավելի վատ վիճակում:

Երբ ես չէի կարողանում քնել ուժեղ ցրտից

կամ անտանելի սովից,

հույս էի փայփայում, որ հաջորդ առավոտյան

քույրս հետ կգար ինձ արթնացնելու

իմ սիրելի ուտեստը ձեռքին:

Այդ հույսն ինձ կենդանի պահեց:

Ես մեծ հույսը ի նկատի չունեմ:

Ես ի նկատի ունեմ այն հույսը, որ ինձ ստիպում էր հավատալ,

որ մյուս աղբամանի մեջ հաց կլինի,

չնայած սովորաբար չէր լինում:

Բայց եթե չհավատայի դրան, չէի էլ փորձի,

և վերջում ես կմահանայի:

Հույսը ինձ կենդանի պահեց:

Ամեն օր ես ասում էի ինքս ինձ`

միևնույն է` որքան էլ դժվար լինի գոյատևելը,

ես պետք է ապրեմ:

Երեք տարի քրոջս վերադարձին սպասելուց հետո

ես որոշեցի գնալ Չինաստան` ինքս նրան փնտրելու:

Ես հասկացա,

որ այս կերպ երկար չէի դիմանա:

Ես գիտեի, որ ճամփորդությունը վտանգավոր է լինելու,

բայց երկու դեպքում էլ կյանքս էի վտանգում:

Ես կարող էի մահանալ սովից, ինչպես հայրս Հյուսիսային Կորեայում,

կամ առնվազն կարող էի ավելի լավ կյանք սկսել`

փախչելով Չինաստան:

Ես իմացել էի, որ շատ մարդիկ փորձել էին Չինաստանի սահմանն անցնել

գիշերը` բռնվելուց խուսափելու համար:

Հյուսիսային Կորեայի սահմանապահները հաճախ կրակում և սպանում էին

սահմանը հատելու թույլատրություն չունեցող մարդկանց:

Իսկ չինացի զինվորները փախչողներին բռնում

և հետ էին ուղարկում Հյուսիսային Կորեա,

որտեղ նրանք խիստ պատժի էին ենթարկվում:

Ես որոշեցի հատել սահմանը ցերեկը,

որովհետև առաջին հերթին դեռ փոքր էի և վախենում էի մթությունից,

և հետո ես գիտեի, որ արդեն ռիսկի էի դիմում,

և քանի որ շատ մարդիկ ցերեկով չէին փորձում հատել սահմանը,

մտածեցի, որ կարող եմ ես դա անել

առանց նկատվելու:

Ես հասա Չինաստան 2006-ի փետրվարի 15-ին:

Ես 16 տարեկան էի:

Ես կարծում էի` Չինաստանում ավելի հեշտ կլիներ,

քանի որ ավելի շատ ուտելիք կար:

Ես կարծում էի` ավելի շատ մարդիկ ինձ կօգնեին:

Բայց այստեղ ավելի դժվար էր ապրելը, քան Հյուսիսային Կորեայում,

որովհետև ես ազատ չէի:

Ես անընդհատ անհանգստանում էի, որ ինձ կբռնեն

և հետ կուղարկեն:

Հրաշքով մի քանի ամիս անց

ես հանդիպեցի մեկին, ով ղեկավարում էր

հյուսիսային կորեացիների համար մի ստորգետնյա ապաստարան,

և ինձ թույլ տվեցին ապրել այնտեղ

ու առաջին անգամ այսքան տարիների ընթացքում կանոնավոր սնվել:

Ավելի ուշ նույն տարում մի ակտիվիստ օգնեց ինձ Չինաստանից փախչել

ԱՄՆ որպես փախստական:

Ես գնացի Ամերիկա` անգլերեն ոչ մի բառ չիմանալով,

մինչդեռ իմ սոցիալական աշխատողն ինձ ասաց, որ ես պետք է ավագ դպրոց հաճախեմ:

Նույնիսկ Հյուսիսային Կորեայում ես F աշակերտ էի:

(Ծիծաղ)

Եվ ես միայն ավարտել էի տարրական դպրոցը:

Եվ ես հիշում եմ, որ օրը մի քանի անգամ կռիվ էի անում դպրոցում :

Դասագրքերը և գրադարանը իմ հետաքրքրությունների մեջ չէին մտնում:

Հայրս շատ էր փորձում ինձ մղել ուսման,

բայց դա չէր օգնում:

Մի պահ հայրս հանգիստ թողեց ինձ:

Նա ասաց,-"Դու այլևս իմ որդին չես":

Ես ընդամենը 11 կամ 12 տարեկան էի, բայց դա ինձ խորը վիրավորեց:

Բայց այնուամենայնիվ, իմ մեջ սովորելու ցանկություն

այդպես էլ չառաջացավ մինչև հորս մահը:

Ուստի Ամերիկայում ինձ համար անհեթեթ էր հնչում,

երբ ասում էին, որ պետք է ավագ դպրոց գնամ:

Ես նույնիսկ միջնակարգ դպրոց չէի գնացել:

Ես որոշեցի դպրոց գնալ միայն այն պատճառով, որ ինձ ասում էին գնալ,

այն էլ առանց մեծ ջանքեր թափելու:

Բայց մի օր, երբ ես տուն եկա, խորթ մայրս

ճաշի համար հավի թևիկներ էր պատրաստել:

Եվ ճաշելիս մի թևիկ էլ էի ուզում ուտել,

բայց հասկացա, որ այնքան թևիկ չկար, որ բոլորին բավականացներ,

ուստի որոշեցի չուտել:

Երբ հանկարծ նայեցի ափսեիս,

տեսա վերջին հավի թևիկը. խորթ հայրս էր իրենը տվել ինձ:

Ես այնքան ուրախացա:

Նայեցի նրան, որ նստած էր կողքիս:

Նա ուղղակի ջերմ հայացք գցեց ինձ վրա,

բայց ոչինչ չասաց:

Հանկարծ ես հիշեցի իմ կենսաբանական հորը:

Խորթ հորս սիրո այդ փոքր արարքը

հիշեցրեց իմ հորը,

ով միշտ կիսում էր իր ուտելիքը ինձ հետ,

երբ նա քաղցած էր, նույնիսկ եթե սովամահ էլ լիներ:

Ինձ խեղդում էր այն միտքր, որ ես այդքան շատ ուտելիք ունեի Ամերիկայում,

մինչդեռ հայրս մահացավ սովից:

Ադ գիշեր իմ միակ ցանկությունը նրա համար կերակուր եփելն էր,

և այդ գիշեր ես մտածեցի նաև, թե էլ ինչ կարող եմ անել

նրան պատվելու համար:

Եվ իմ պատասխանը ինքս ինձ խոստանալն էր,

որ շատ սովորեմ և ստանամ լավագույն կրթությունը

Ամերիկայում` ի հատուցում նրա կատարած զոհաբերության:

Ես լրջորեն զբաղվեցի իմ կրթությամբ

և առաջին անգամ իմ կյանքում

գերազանցության ակադեմիական մրցանակ ստացա

և ավագ դպրոցում առաջին կիսամյակից սկսած ներառվեցի դեկանի ցուցակի մեջ:

(Ծափահարություններ)

Այդ հավի թևիկը փոխեց իմ կյանքը:

(Ծիծաղ)

Հույսն անձնական է: Հույսն այնպիսի բան է,

որ ոչ ոք քեզ չի կարող տալ:

Դու' պետք է ընտրես հավատալ հույսին:

Դու ի'նքդ պետք է դա անես:

Հյուսիսային Կորեայում ես ինքս դա արեցի:

Հույսը բերեց ինձ Ամերիկա:

Բայց Ամերիկայում ես չգիտեի ինչ անել,

որովհետև ես ունեի այս ճնշող ազատությունը:

Խորթ հայրս այդ օրը ճաշելիս ինձ ուղղություն տվեց

և նպատակ տվեց ինձ

ապրել Ամերիկայում:

Ես ինքնուրույն չեմ եկել այստեղ:

Ես հույսով էի ապրում, բայց հույսը միայն բավական չէ:

Շատ մարդիկ են օգնել ինձ այստեղ հասնելու ճանապարհին:

Հյուսիսային կորեացիները պայքարում են գոյատևելու համար:

Նրանք ստիպում են իրենց գոյատևելու,

հույս ունեն գոյատևելու,

բայց նրանք չեն կարող դա անել առանց օգնության:

Սա իմ ուղերձն է ձեզ:

Հուսացեք ձեր համար,

բայց նաև օգնեք միմյանց:

Կյանքը կարող է դժվար լինել բոլորի համար, որտեղ ել որ ապրես:

Խորթ հայրս մտադրված չէր փոխել իմ կյանքը:

Նույն կերպ դուք էլ կարող եք փոխել ինչ-որ մեկի կյանքը

նույնիսկ սիրո ամենափոքր արարքով:

Մի կտոր հացը կարող է բավարարել ձեր քաղցը,

իսկ հույս փայփայելը ձեզ համար հաց կբերի

կենդանի մնալու համար:

Բայց ես վստահաբար հավատում եմ, որ

ձեր սերը և հոգատարությունը

կարող է նաև փրկել մեկ այլ Ջոզեֆի կյանք

և փոխել հազարավոր այլ Ջոզեֆների կյանքը,

ովքեր դեռ գոյատևելու հույս են փայփայում:

Շնորհակալություն

(Ծափահարություններ)

Էդրիըն Հոնգ - Ջոզե'ֆ, շնորհակալություն կիսելու համար

այդ խիստ անձնական և առանձնահատուկ պատմությունը մեզ հետ:

Գիտեմ, որ քրոջդ չես տեսել, ինչպես նշեցիր,

արդեն մոտ մի տասնամյակ,

և ամեն դեպքում, քանի որ նա կարող է տեսնել սա,

մենք ուզում ենք քեզ հնարավորություն տալ

նրան հաղորդագություն ուղարկելու:

Ջոզեֆ Քիմ - Կորեերե՞ն:

ԷՀ - Կարող ես անգլերեն , հետո նաև կորեերեն:

(Ծիծաղ)

ՋՔ - Լավ, ես չեմ պատրաստվում երկար խոսել կորեերեն,

որովհետև չեմ կարծում, թե կարող եմ դա անել

առանց արտասվելու:

Նունա', արդեն 10 տարի է,

ինչ չեմ տեսել քեզ:

Ես պարզապես ուզում եմ ասել,

որ կարոտում եմ քեզ և սիրում եմ քեզ,

և խնդրում եմ` վերադարձիր ինձ մոտ և ողջ ու առողջ մնա:

Եվ ես -- օհ, Աստված իմ:

Ես դեռ չեմ կորցրել քեզ տեսնելու հույսը:

Ես կապրեմ երջանիկ

և շատ կսովորեմ,

մինչև քեզ կտեսնեմ,

և խոստանում եմ` ես այլևս լաց չեմ լինի:

(Ծիծաղ)

Այո', ես անհամբեր սպասում եմ քեզ կրկին տեսնելուն,

և եթե դու չկարողանաս գտնել ինձ,

ես նույնպես կփնտրեմ քեզ,

և ես հույս ունեմ օրերից մի օր տեսնել քեզ:

Ես կարո՞ղ եմ մի փոքր խոսք էլ մորս ուղղեմ:

ԷՀ - Իհարկե, խնդրեմ:

ՋՔ - Ես շատ ժամանակ չեմ անցկացրել քեզ հետ,

բայց ես գիտեմ, որ դու ինձ դեռ սիրում ես

և դու երևի դեռ աղոթում ես ինձ համար

մտածում ես իմ մասին:

Ես միայն ուզում եմ քեզ շնորհակալություն հայտնել

ինձ այս աշխարհում լինելու հնարավորություն տալու համար:

Շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)