Сям'я, якую я згубіў у Паўночнай Карэі. І сям'я, якую я знайшоў.

Уцякач, які зараз жыве ў ЗША, Джозэф Кім распавядае гісторыю свайго жыцця ў Паўночнай Карэі падчас гадоў голаду. Ён пачаў ствараць новае жыццё, але ўсё яшчэ шукае страчаную сям'ю.

Я нарадзіўся ды быў выхаваны ў
Паўночнай Карэі.

Хаця мая сям'я няспынна
змагалася з галечай,

мяне заўсёды любілі ды даглядалі,

бо я быў адзіным сынам

і малодшым з двух дзяцей у сям'і.

Але ў 1994 пачаўся вялікі голад.

Мне было 4 гады.

Мне і маёй сястры даводзілася
хадзіць у пошуках дроваў,

пачынаючы з 5 раніцы

і вяртаючыся папоўначы.

Я блукаў па вуліцах у пошуках ежы,

і я памятаю, як бачыў малое дзіця

на спіне ў маці, якое ела чыпсы,

і мне хацелася іх скрасці.

Голад – гэта прыніжэнне.
Голад – гэта безнадзейнасць.

Галоднае дзіця пра палітыку ды волю

нават не думае.

На мой дзявяты Дзень народзінаў

бацькі не маглі мне даць ніякай ежы.

Але хаця я і быў малы, я мог адчуць цяжар

у іх сэрцах.

Больш за мільён паўночнакарэйцаў
памерлі ад голаду ў той час,

і ў 2003, калі мне было 13 год,

мой бацька стаў адным з іх.

Я бачыў, як ён згасаў і памёр.

Аднойчы, у той жа год, знікла мая маці,

і сястра сказала,

што яна збіраецца ў Кітай,
каб зарабіць грошай,

але хутка яна вернецца з грашыма і ежай.

Мы ніколі не былі паасобку,

і я думаў, што мы заўсёды будзем разам,

таму я яе нават не абняў пры раставанні.

Гэта была мая самая вялікая
памылка за ўсё жыццё.

Але зноў жа, я не ведаў,

што раставанне будзе доўгім.

З таго часу я больш не бачыў
ні маму, ні сястру.

Раптам я застаўся сіратой і бяздомным.

Маё штодзённае жыццё стала вельмі цяжкім,

але вельмі простым.

Маёй мэтай было знайсці пыльны
кавалак хлеба ў смецці.

Але так не выжыць.

Я пачаў разумець, што
жабрацтва не выйсце.

Так я пачаў красці з фургончыкаў з
ежай на нелегальных рынках.

Часам я знаходзіў падпрацоўкі

ў абмен на ежу.

Адной зімой я два месяцы правёў

працуючы ў вугальнай шахце,

33 метры пад зямлёй без аніякай засцярогі

да 16 гадзін на суткі.

Мая гісторыя не адзіная.

Шмат іншых сірот былі прымушаныя
выжываць такім чынам ці горш.

Калі я не мог заснуць праз люты холад

ці боль ад голаду,

я спадзяваўся, што наступнай раніцай

мая сястра вернецца, каб мяне абудзіць

з маёй любімай ежай.

Гэтая надзея падтрымлівала маё жыццё.

Я не маю на ўвазе вялікую, значную надзею.

Я кажу пра надзею, якая дапамагала верыць,

што ў наступнай кучы смецця будзе хлеб,

хоць звычайна яго не было.

Але калі б я не верыў, я б
ніколі і не спрабаваў

і тады я б памёр.

Надзея падтрымлівала жыццё.

Кожны дзень я сабе казаў, што,

нягледзячы на тое, як цяжка ўсё робіцца,

я павінен жыць.

Пасля трох гадоў чакання,
пакуль вернецца мая сястра,

я вырашыў сам пашукаць яе ў Кітаі.

Я зразумеў,

што болей так трымацца не магу.

Я ведаў, што падарожжа будзе рызыкоўным,

але я ў любым выпадку рызыкаваў
сваім жыццём.

Я мог памерці ад голаду ў Паўночнай Карэі,
як мой бацька,

ці мог прынамсі паспрабаваць
дасягнуць лепшага,

калі б уцёк у Кітай.

Я даведаўся, што шмат хто
спрабаваў перасекчы

кітайскую мяжу ўначы,
каб не быць заўважанымі.

Памежнікі Паўночнай Карэі часта
стралялі ды забівалі людзей,

што спрабавалі перасекчы мяжу без дазволу.

Кітайскія салдаты лавілі

ды адпраўлялі назад паўночнакарэйцаў,

дзе іх сустракала жорсткае пакаранне.

Я вырашыў перабегчы ўдзень,

па-першае, таму, што я быў усё яшчэ
дзіцём ды баяўся цемры,

па-другое, я ведаў, што рызыкую
ў любым выпадку,

і таму, што мала хто спрабаваў
перабегчы ўдзень,

я думаў, што ў мяне атрымаецца

і ніхто не заўважыць.

Я апынуўся ў Кітаі 15 лютага 2006 года.

Мне было 16.

Я думаў, у Кітаі будзе прасцей,

бо там больш ежы.

Я думаў, больш людзей мне дапаможа.

Але там было цяжэй за Паўночную Карэю,

бо я не быў вольны.

Я заўсёды хваляваўся, што мяне зловяць

ды адашлюць назад.

Цудам, праз некалькі месяцаў,

я сустрэў кіраўніка

нелегальнага сховішча
для паўночнакарэйцаў,

і мне дазволілі там жыць

і рэгулярна есці ўпершыню за многія гады.

Пазней у тым годзе адзін актывіст
дапамог мне збегчы з Кітая

і патрапіць у Штаты ў якасці ўцекача.

Я апынуўся ў Амерыцы, не ведаючы
ніводнага англійскага слова,

але мой сацыяльны працаўнік сказаў, што я
павінен пайсці ў школу.

Нават у Паўночнай Карэі я быў двоечнікам.

(Смех)

І я ледзь скончыў пачатковую школу.

Памятаю, як я біўся ў школе
па некалькі разоў на дзень.

Падручнікі ды бібліятэка не былі
маім месцам для гульняў.

Мой бацька вельмі стараўся
натхніць мяне вучыцца,

але ў яго не атрымалася.

У адзін момант ён проста
перастаў пытацца.

Сказаў: "Ты мне болей не сын".

Мне было 11 ці 12, але гэта
мяне вельмі раніла.

Тым не менш, узровень маёй матывацыі

не змяняўся да яго смерці.

Таму ў Амерыцы было даволі смешна,

што мне сказалі ісці ў старэйшую школу.

Я нават у сярэднюю не хадзіў.

Я вырашыў пайсці толькі
таму, што так сказалі,

не прыкладаючы намаганняў.

Але аднойчы я прышоў дадому,
а мая прыёмная маці

прыгатавала на абед курыныя крылцы.

І калі я еў, мне захацелася яшчэ
аднаго крылца,

але я зразумеў, што іх на ўсіх не хопіць,

таму вырашыў не браць.

Калі я паглядзеў на сваю талерку,

я ўбачыў апошняе крыльца, якое мне аддаў
мой прыёмны бацька.

Я быў такі шчаслівы.

Я паглядзеў на яго, які сядзеў побач.

А ён проста цёпла паглядзеў на мяне,

але нічога не сказаў.

Раптам я ўзгадаў свайго
біялагічнага бацьку.

Праяўленне любові майго
прыёмнага бацькі

нагадала мне майго тату,

які часта дзяліўся са мной сваёй ежай,

калі ён хацеў есці, і
нават калі ён галадаў.

Дыханне заняло ад разумення, што ў мяне
ў Амерыцы столькі ежы,

а мой бацька памёр ад голаду.

Маім адзіным жаданнем тады было
прыгатаваць яму паесці,

і той ноччу я задумаўся пра тое,
што яшчэ я магу зрабіць,

каб ушанаваць яго памяць.

І адказам стала абяцанне самому сабе

старанна вучыцца і атрымаць
найлепшую адукацыю

ў Амерыцы ў гонар яго ахвяры.

Я пачаў сур'ёзна ставіцца да школы,

і ўпершыню ў сваім жыцці

я атрымаў акадэмічную ўзнагароду
за выдатную вучобу

і патрапіў у спіс лепшых вучняў з першага
семестра старэйшай школы.

(Воплескі)

Тое курынае крыльца змяніла маё жыццё.

(Смех)

Надзея – гэта асабістае.
Надзея – гэта тое,

што ніхто не можа вам даць.

Вы павінны вырашыць верыць у надзею.

Вы павінны зрабіць гэта самі.

У Паўночнай Карэі я зрабіў гэта сам.

Надзея перанесла мяне ў Амерыку.

Але ў Амерыцы я не ведаў, што мне рабіць,

бо тут свабода кружыла галаву.

Мой прыёмны бацька за тым абедам
накіраваў мяне,

натхніў мяне і даў мэту

жыць у Амерыцы.

Я апынуўся тут не сам.

У мяне была надзея, але
адной надзеі недастаткова.

Шмат хто дапамагаў мне на шляху сюды.

Паўночнакарэйцы цяжка змагаюцца за жыццё.

Яны павінны прымушаць сябе
застацца жывымі,

мець надзею выжыць,

але яны не могуць зрабіць
гэта без дапамогі.

Гэта маё пасланне да вас.

Майце надзею ў сабе,

а таксама і ў кожнага іншага.

Жыццё бывае цяжкім для кожнага,
дзе б вы ні жылі.

Мой прыёмны бацька не меў намеру
змяніць маё жыццё.

Такім чынам вы таксама можаце
змяніць нечае жыццё

нязначным праяўленнем любові.

Кавалак хлеба можа спаталіць голад,

а надзея можа даць вам хлеб,

які дапаможа застацца жывым.

Але я цалкам веру, што

праяўленне вашай любові ды клопату

таксама можа выратаваць
яшчэ аднаго Джозэфа

і змяніць тысячы іншых Джозэфаў,

у якіх усё яшчэ ёсць надзея выжыць.

Дзякуй.

(Воплескі)

Эдріан Хонг: Джозэф, дзякуй за тое,
што падзяліўся

такой асабістай ды незвычайнай
гісторыяй з намі.

Я ведаю, што ты не бачыў сваю сястру ўжо,
як ты сказаў,

амаль дакладна дзесяцігоддзе,

і можа ў яе будзе магчымасць убачыць гэта,

таму мы хацелі

паслаць ёй вестку.

Джозэф Кім: Па-карэйску?

ЭХ: Можна па-англійску, а потым
і па-карэйску.

(Смех)

ДжК: Так, я не буду па-карэйску
казаць больш,

бо не думаю, што магу зрабіць гэта

і не расплакацца.

Нуна, прайшло ўжо амаль 10 год

як я цябе не бачыў.

Я проста хацеў сказаць,

што сумую па табе і люблю цябе,

і калі ласка, вяртайся да мяне і
застанься жывой.

І я – о Божа.

Я ўсё яшчэ не страціў надзею ўбачыць цябе.

Я буду жыць шчасліва

і вучыцца старанна

пакуль не ўбачу цябе,

і я абяцаю больш не плакаць.

(Смех)

Так, я проста чакаю сустрэчы з табой,

і калі ты не можаш знайсці мяне,

я таксама буду цябе шукаць,

і спадзяюся аднойчы цябе ўбачыць.

І можна мне зрабіць невялікі
зварот да мамы?

ЭХ: Канешне, калі ласка.

ДжК: Я не шмат часу быў з табой,

але я ведаю, што ты ўсё яшчэ мяне любіш

і, магчыма, молішся за мяне

і думаеш пра мяне.

Я хацеў падзякаваць табе

за магчымасць быць у гэтым свеце.

Дзякуй.

(Воплескі)