Nauka nie rozumiała rzadkiej choroby moich dzieci, więc sama musiałam ją zbadać
-
0:00 - 0:04Najlepsze Boże Narodzenie moich dzieci
-
0:04 - 0:07było jednocześnie najgorsze
dla mnie i mojego męża. -
0:08 - 0:10Siedmioletnia Elizabeth
-
0:10 - 0:12i jej pięcioletni brat Ian
-
0:13 - 0:16nie mogli zrozumieć, dlaczego
dostali wszystko, co chcieli na gwiazdkę. -
0:17 - 0:20Mikołaj był tak hojny,
-
0:21 - 0:24bo z mężem Patem
dowiedzieliśmy się o czymś, -
0:24 - 0:26czego dzieci nie mogły pojąć.
-
0:26 - 0:30To coś nas przeraziło.
-
0:32 - 0:34Był rok 1994,
-
0:34 - 0:36a wszystko zaczęło się
kilka lat wcześniej. -
0:37 - 0:42Od paru lat u Elizabeth
pojawiała się wysypka na szyi, -
0:42 - 0:44wyglądająca jak potówka.
-
0:45 - 0:49W tym samym czasie
mój ojciec i brat zmarli na raka. -
0:50 - 0:52Byłam więc przewrażliwiona
na punkcie chorób. -
0:53 - 0:56Lekarze zapewniali nas,
że wszystko jest w porządku -
0:56 - 0:58i nie powinnam się martwić,
-
0:58 - 0:59ale ja nie byłam taka pewna.
-
1:00 - 1:03Dlatego bez skierowania,
płacąc z własnej kieszeni, -
1:03 - 1:06zabrałam Elizabeth do dermatologa.
-
1:07 - 1:09Pewnie coś ją uczuliło,
-
1:09 - 1:13ale dlaczego wysypka
wyszła tylko po bokach szyi? -
1:15 - 1:17Dwa dni do Bożego Narodzenia,
-
1:17 - 1:18rok 1994,
-
1:19 - 1:23dermatolog patrzy na jej szyję i mówi:
-
1:23 - 1:26"To pseudoxanthoma elasticum".
-
1:26 - 1:29Wyłącza lampy i patrzy jej w oczy.
-
1:30 - 1:32Okazało się, przypadkiem,
-
1:32 - 1:35że dermatolog był też okulistą.
-
1:36 - 1:37Nasz szczęśliwy dzień.
-
1:39 - 1:41Jest mi niedobrze.
-
1:42 - 1:43"Oma?"
-
1:43 - 1:46To jak melanoma, czyli czerniak,
albo lymphoma - chłoniak, -
1:46 - 1:47czyli rak.
-
1:48 - 1:52"Czemu patrzy pan w jej oczy,
skoro ma wysypkę?" -
1:52 - 1:54Krzyczę bezgłośnie.
-
1:55 - 1:56A więc to jest to.
-
1:57 - 2:00Elizabeth ma pseudoxanthoma elasticum,
-
2:01 - 2:04w skrócie PXE.
-
2:05 - 2:07Pytania mieszały się ze strachem
-
2:07 - 2:09i wylewały jak żółć z mojego gardła:
-
2:10 - 2:12"Dlaczego patrzy pan w jej oczy?
-
2:13 - 2:16Co o tym wiadomo i czy to pewne?
-
2:16 - 2:17Jakie są rokowania?".
-
2:18 - 2:22Praca w doradztwie duszpasterskim
nie przygotowała mnie na to. -
2:24 - 2:28Dr Bercovitch powiedział wszystko,
co wiedział o PXE: -
2:29 - 2:31"To rzadka, genetyczna choroba
-
2:32 - 2:33ogólnoustrojowa,
-
2:34 - 2:38postępująca powoli i powodująca
przedwczesne starzenie, -
2:39 - 2:42zwiotczenie skóry
w okolicy zginaczy, -
2:44 - 2:46utratę wzroku
-
2:46 - 2:48przez zwyrodnienie plamki żółtej
-
2:48 - 2:51i różne choroby układu krążenia.
-
2:52 - 2:54O PXE nie wiemy wiele,
-
2:55 - 2:57a niektórzy umierają
w czwartej dekadzie życia -
2:57 - 3:00według ówczesnych danych".
-
3:01 - 3:04Potem spojrzał na syna i powiedział:
-
3:06 - 3:07"On też to ma".
-
3:09 - 3:14Chcemy znowu się znaleźć
w normalnym świecie. -
3:19 - 3:20Dwa dni po Bożym Narodzeniu
-
3:20 - 3:23przyjeżdżają naukowcy
z uniwersytetu w Bostonie -
3:23 - 3:26i pobierają nam i dzieciom krew
-
3:26 - 3:29do badań naukowych
na wykrycie genu powodującego chorobę. -
3:29 - 3:31Parę dni później
-
3:31 - 3:33naukowcy z centrum
medycznego w Nowym Jorku -
3:33 - 3:35robią to samo.
-
3:36 - 3:37"To są dzieci.
-
3:38 - 3:40Mają pięć i siedem lat.
-
3:40 - 3:42Nie kłujcie ich po raz drugi.
-
3:42 - 3:45Podzielcie się krwią
z tamtymi naukowcami". -
3:46 - 3:49Zaśmiali się niedowierzająco:
-
3:49 - 3:50"Dzielić się?".
-
3:51 - 3:56Wtedy dowiedzieliśmy się, że w badaniach
biomedycznych nie dzieli się danymi. -
3:57 - 3:59To wtedy poczuliśmy z moim mężem Patem,
-
3:59 - 4:02że musimy zacząć działać sami.
-
4:04 - 4:06Pojechaliśmy do biblioteki
szkoły medycznej -
4:06 - 4:09i skserowaliśmy wszystkie artykuły o PXE.
-
4:10 - 4:12Nie rozumieliśmy ani słowa.
-
4:13 - 4:16Kupiliśmy słowniki medyczne,
podręczniki naukowe -
4:16 - 4:18i czytaliśmy wszystko,
co nam wpadło w ręce. -
4:19 - 4:20I choć nadal ich nie rozumieliśmy,
-
4:20 - 4:22zauważaliśmy pewne wzorce
-
4:22 - 4:26i w ciągu miesiąca dotarło do nas,
-
4:26 - 4:30że nie ma systemowych działań,
żeby zrozumieć PXE. -
4:31 - 4:32Ponadto
-
4:32 - 4:35wszędzie zauważaliśmy
brak chęci dzielenia się danymi. -
4:36 - 4:39Naukowcy rywalizowali ze sobą,
-
4:40 - 4:44bo system bardziej
nagradzał współzawodnictwo -
4:45 - 4:47niż uśmierzanie cierpienia.
-
4:48 - 4:53Zrozumieliśmy, że będziemy musieli
sami nad tym popracować, -
4:53 - 4:56chcąc znaleźć rozwiązanie problemu.
-
4:58 - 5:00Ale natknęliśmy się
na dwie duże przeszkody. -
5:00 - 5:01Pierwsza,
-
5:01 - 5:04Pat i ja nie mamy
wykształcenia medycznego. -
5:05 - 5:08W tamtym czasie
Pat był kierownikiem budowy, -
5:08 - 5:12a ja duszpasterzem akademickim,
a potem zajmowałam się domem. -
5:12 - 5:16Kiepskie podstawy,
żeby zawojować świat medyczny. -
5:17 - 5:19Druga przeszkoda,
-
5:20 - 5:22naukowcy nie dzielą się danymi.
-
5:23 - 5:26Mówiono nam, że koty
chodzą swoimi ścieżkami. -
5:27 - 5:30No, chyba, że przestawi im się jedzenie.
-
5:30 - 5:32(Śmiech)
-
5:33 - 5:37(Brawa)
-
5:37 - 5:40DNA i dane kliniczne są tym jedzeniem.
-
5:41 - 5:44Zatem gromadziliśmy
krew i historie choroby, -
5:44 - 5:48wymagając, żeby naukowcy
korzystający z tych zasobów -
5:48 - 5:51dzielili się wynikami badań z innymi.
-
5:53 - 5:55Zanim Internet był powszechnie używany,
-
5:55 - 5:58założyliśmy z Patem "PXE International",
-
5:58 - 6:03organizację non profit do badań nad PXE
-
6:03 - 6:07i wspierającą osoby z tą chorobą.
-
6:08 - 6:09Przy pomocy tradycyjnych mediów
-
6:09 - 6:14udało nam się zebrać
100-150 osób z całego świata, -
6:14 - 6:15które poprosiliśmy
-
6:15 - 6:17o krew, próbkę tkanki
-
6:17 - 6:19i dokumentację medyczną.
-
6:20 - 6:22Zebraliśmy wszystkie dane.
-
6:23 - 6:27Szybko zorientowaliśmy się, że to za mało.
-
6:28 - 6:35Zdecydowaliśmy, że musimy robić
prawdziwe badania naukowe. -
6:35 - 6:38Wynajęliśmy miejsce
w laboratorium na Harvardzie. -
6:38 - 6:41Nasz wspaniały sąsiad
przychodził kilka razy w tygodniu -
6:41 - 6:45pilnować dzieci od ósmej
wieczorem do drugiej w nocy, -
6:45 - 6:47a my z Patem ekstrahowaliśmy DNA,
-
6:47 - 6:49robiliśmy badania
-
6:49 - 6:50i szukaliśmy genu choroby.
-
6:51 - 6:54Życzliwi pracownicy naukowi
pomagali nam w badaniach. -
6:55 - 6:57Po kilku latach znaleźliśmy ten gen.
-
6:57 - 7:00Opatentowaliśmy go tak,
żeby był ogólnodostępny. -
7:00 - 7:02Stworzyliśmy test diagnostyczny.
-
7:02 - 7:05Założyliśmy konsorcjum badawcze.
-
7:06 - 7:09Organizowaliśmy spotkania naukowe
i otworzyliśmy Centrum Doskonałości. -
7:09 - 7:15Znaleźliśmy ponad 4000 ludzi
z całego świata z chorobą PXE. -
7:15 - 7:17Organizowaliśmy spotkania dla pacjentów,
-
7:17 - 7:19robiliśmy badania naukowe,
w tym kliniczne. -
7:21 - 7:22Przez cały ten czas
-
7:22 - 7:24żyliśmy w strachu
-
7:25 - 7:31przed chorobą, która wisiała nad nami,
-
7:31 - 7:33przed naukowcami,
-
7:34 - 7:38którzy byli zawodowcami
w swoim świecie. -
7:39 - 7:41W strachu, że podejmujemy
niewłaściwe decyzje, -
7:42 - 7:45że nasi krytycy mają rację,
-
7:45 - 7:48a koty znajdą nowe jedzenie.
-
7:49 - 7:52Ponad tym strachem
był zapał do zrobienia czegoś -
7:52 - 7:55dla naszych dzieci i innych chorych.
-
7:56 - 7:58Wkrótce uświadomiliśmy sobie,
-
7:58 - 8:00że to, co robimy w przypadku tej choroby,
-
8:00 - 8:02należałoby zrobić przy innych chorobach.
-
8:04 - 8:06Przejęliśmy prowadzenie
-
8:06 - 8:07Genetic Alliance,
-
8:07 - 8:10czyli sieci organizacji
promujących zdrowie, -
8:10 - 8:11wspierających pacjentów
-
8:11 - 8:13i prowadzących badania.
-
8:13 - 8:16Stworzyliśmy znaczne zasoby takie jak
-
8:16 - 8:18biobanki, rejestry
i katalogi informacji o wsparciu -
8:18 - 8:20dla wszystkich chorób.
-
8:21 - 8:25Kiedy zdobywałam wiedzę o chorobach
i społecznościach ludzi chorych, -
8:25 - 8:28odkryłam, że służba zdrowia
ukrywa dwie tajemnice, -
8:28 - 8:30które wywarły na mnie duży wpływ.
-
8:30 - 8:32Po pierwsze,
-
8:32 - 8:35nie ma gotowych odpowiedzi
dla ludzi takich, jak moje dzieci, -
8:35 - 8:37czy innych, z którymi pracowałam,
-
8:37 - 8:39cierpiących na różne choroby.
-
8:40 - 8:41Po drugie,
-
8:42 - 8:46odpowiedzi są w nas samych,
-
8:46 - 8:47ofiarujących dane,
-
8:48 - 8:51próbki biologiczne
-
8:51 - 8:52i w końcu samych siebie.
-
8:54 - 8:58Rośnie grupa osób,
-
8:58 - 9:00która stara się to zmienić.
-
9:00 - 9:03Wolontariusze współpracujący
z naukowcami, aktywiści czy hakerzy -
9:03 - 9:06stosujący crowdsourcing
i podejście zrób to sam -
9:06 - 9:08zmieniają reguły gry.
-
9:09 - 9:12Nawet prezydent Obama
i wiceprezydent Biden -
9:13 - 9:14głoszą ideę,
-
9:14 - 9:17że w badaniach naukowych
potrzebne jest partnerstwo. -
9:18 - 9:20To jest podstawowa
zasada naszej organizacji. -
9:21 - 9:23Oczywiście nie jest łatwo
-
9:23 - 9:26wymyślać zabiegi i terapie.
-
9:27 - 9:30Nauka jest trudna,
-
9:30 - 9:32system regulacyjny też.
-
9:33 - 9:38W grę wchodzą interesy wielu stron
i nieadekwatny system motywacyjny -
9:38 - 9:41obejmujący publikacje, awanse
czy stanowiska z gwarancją zatrudnienia. -
9:41 - 9:45Nie winię naukowców
za podążanie tą drogą, -
9:45 - 9:48ale chciałabym, żebyśmy
my i oni zaczęli inaczej działać. -
9:48 - 9:52Żeby ludziom przyznano
najważniejsze miejsce. -
9:53 - 9:55Genetic Alliance eksperymentuje,
-
9:55 - 9:59żeby zmienić ten skostniały system.
-
10:01 - 10:03Naszym celem jest praca bez barier.
-
10:04 - 10:07Brzmi to abstrakcyjnie,
ale według nas jest wykonalne. -
10:09 - 10:13Kiedy się złościmy, że ktoś
nie chce się dzielić danymi -
10:13 - 10:18zebranymi od ludzi,
którzy poświęcili energię, czas, krew, -
10:18 - 10:20a nawet łzy,
-
10:21 - 10:22to musimy się zastanowić,
-
10:22 - 10:25jak to jest, że możemy
dzielić się danymi, ale tego nie robimy? -
10:26 - 10:28Też jesteśmy częścią systemu.
-
10:30 - 10:35Jak to zrobić, żeby ludzie
dzielili się pomysłami? -
10:35 - 10:40Żeby zaryzykowali
i zbliżyli się do siebie? -
10:41 - 10:45Nie byłoby podziału na "my" i "wy",
-
10:45 - 10:48ani w przypadku organizacji,
ani poszczególnych osób. -
10:49 - 10:52Jeśli zaapeluję do organizacji
lub osób prywatnych, -
10:52 - 10:54żeby dążyły do takich standardów,
-
10:54 - 10:59to muszę też zweryfikować swoje zwyczaje.
-
11:00 - 11:03Jeśli zamierzam prosić lekarzy,
naukowców i menadżerów, -
11:03 - 11:05żeby zaryzykowali,
-
11:05 - 11:08to sama też muszę zaryzykować.
-
11:09 - 11:12Muszę stawić czoło mojemu strachowi.
-
11:13 - 11:16Strachowi, że mam za małą siłę przebicia,
-
11:17 - 11:20że nie jestem dobrym liderem,
-
11:21 - 11:24że robię za mało.
-
11:27 - 11:31Kiedy nasze dzieci były prawie
nastoletnie, zaskoczyły nas, mówiąc: -
11:32 - 11:34"Przestańcie się martwić, jak coś zmienić,
-
11:34 - 11:36jak wywrzeć wpływ.
-
11:36 - 11:40Nauczcie się, tak jak my, żyć z chorobą,
-
11:40 - 11:42zamiast z nią walczyć".
-
11:45 - 11:46Muszę spytać,
-
11:46 - 11:48skąd bierze się mój strach?
-
11:49 - 11:53Deklaracja dzieci rzuca na niego światło.
-
11:54 - 11:57Jego podłożem jest miłość.
-
11:58 - 12:00Kocham Elizabeth i Iana.
-
12:02 - 12:04Kocham ludzi z PXE.
-
12:06 - 12:08Kocham ludzi chorych.
-
12:09 - 12:10Kocham ludzi.
-
12:13 - 12:17Niektórzy z moich współpracowników
odkryli, że nie boimy się śmierci, -
12:17 - 12:19tylko ogromu miłości.
-
12:21 - 12:26Otwiera mnie on na wielki ból,
-
12:26 - 12:27kiedy stoję w obliczu utraty.
-
12:29 - 12:31Odkrywając swój strach,
-
12:32 - 12:34odkrywam też, że ja
-
12:34 - 12:36i otaczający mnie ludzie
-
12:36 - 12:38mamy nieograniczony potencjał miłości.
-
12:42 - 12:43Odkrywam też,
-
12:44 - 12:46kiedy zagłębiam się w ten strach,
-
12:47 - 12:50że mogę nauczyć się wielu nowych rzeczy
-
12:50 - 12:51i znaleźć drogę
-
12:52 - 12:56do praktycznych rozwiązań
-
12:56 - 12:59i tego, co najważniejsze
w leczeniu i zdrowiu. -
13:03 - 13:07Już się tak nie boję strachu.
-
13:09 - 13:14Dzięki wsparciu moich współtowarzyszy,
-
13:14 - 13:17odkryłam ostatnio,
że to już nie jest ostrzeżenie. -
13:18 - 13:21To raczej zaproszenie,
-
13:21 - 13:23żeby iść naprzód,
-
13:23 - 13:26bo w tym właśnie jest miłość
i droga do większej miłości. -
13:28 - 13:31Jeśli z lekkim zaciekawieniem
zwracam się ku temu strachowi, -
13:33 - 13:38to znajduję ogromne bogactwo
w sobie samej i w innych -
13:38 - 13:41i umiejętność podjęcia wyzwań,
o jakich wcześniej nawet nie myślałam. -
13:43 - 13:45Moje dzieci ciągle
wyprzedzają mnie na tej drodze. -
13:46 - 13:48Mając 29 i 27 lat,
-
13:48 - 13:51twierdzą, że są szczęśliwe i zdrowe,
-
13:51 - 13:56pomimo widocznego PXE
na skórze, w oczach i tętnicach. -
13:57 - 14:00Zapraszam was, nas,
-
14:00 - 14:02do zwrócenia się ku naszemu strachowi,
-
14:02 - 14:05przybliżenia się do tego, co nas przeraża
-
14:05 - 14:07i odnalezienia miłości,
która jest w środku. -
14:07 - 14:09Nie tylko odnajdziemy wtedy siebie samych,
-
14:09 - 14:13ale będziemy w stanie wczuć się
w sytuację tych, których się boimy -
14:13 - 14:15i tych, którzy boją się nas.
-
14:15 - 14:18Jeśli wejdziemy w ten strach
-
14:19 - 14:23i przestaniemy walczyć z tym systemem
i ludźmi rzucającymi nam wyzwanie, -
14:23 - 14:27to z o wiele większą siłą
będziemy dokonywać zmian. -
14:28 - 14:30Kiedy zdamy sobie sprawę,
-
14:30 - 14:33że praca nad życiem wewnętrznym,
będzie widoczna na zewnątrz, -
14:33 - 14:36a to, co na zewnątrz, to również wewnątrz,
-
14:36 - 14:38dojdziemy do tego, co prawdziwe,
-
14:38 - 14:40i odwalimy tę robotę.
-
14:40 - 14:41(Śmiech)
-
14:41 - 14:45Razem możemy zdziałać cuda.
-
14:45 - 14:46Dziękuję.
-
14:46 - 14:49(Brawa)
- Title:
- Nauka nie rozumiała rzadkiej choroby moich dzieci, więc sama musiałam ją zbadać
- Speaker:
- Sharon Terry
- Description:
-
Sharon Terry była duszpasterzem akademickim, a następnie zajmowała się domem. Kiedy u jej dzieci zdiagnozowano rzadką chorobą pseudoxanthoma elasticum (PXE), Sharon szturmem wzięła świat badań naukowych. W tej znakomitej prelekcji Sharon Terry wyjaśnia, jak wraz z mężem zajęli się nauką obywatelską, pracując po nocach w laboratorium, żeby znaleźć gen odpowiedzialny za PXE i jak próbowali nakłonić naukowców do dzielenia się próbkami biologicznymi i współpracy.
- Video Language:
- English
- Team:
- closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 15:02
Marta Grochowalska approved Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Marta Grochowalska edited Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Marta Grochowalska edited Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Marta Grochowalska edited Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Marta Grochowalska edited Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Magda Komorowska accepted Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Magda Komorowska edited Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it | ||
Magda Komorowska edited Polish subtitles for Science didn't understand my kids' rare disease until I decided to study it |