Return to Video

Μη λυπάστε τους πρόσφυγες - πιστέψτε σε αυτούς

  • 0:01 - 0:03
    Θυμάμαι όταν έμαθα
  • 0:03 - 0:05
    ότι θα μιλήσω σε συνέδριο TED.
  • 0:05 - 0:07
    Έτρεξα σε μία απ' τις αίθουσες
    που έκανα μάθημα
  • 0:07 - 0:09
    να το πω στους μαθητές μου.
  • 0:09 - 0:10
    «Παιδιά, μαντέψτε!
  • 0:10 - 0:12
    Μου ζήτησαν να μιλήσω στο TED».
  • 0:12 - 0:14
    Η αντίδραση δεν ήταν αυτή που περίμενα.
  • 0:14 - 0:15
    Η αίθουσα σώπασε.
  • 0:17 - 0:20
    «Ομιλία TED; Όπως εκείνη
    που μας βάλατε να δούμε για το σθένος;
  • 0:20 - 0:24
    Ή την άλλη με τον επιστήμονα που έκανε
    αυτό το εντυπωσιακό με τα ρομπότ;»
  • 0:24 - 0:25
    Ρώτησε ο Μουχάμαντ.
  • 0:25 - 0:26
    «Ναι, ακριβώς σαν αυτήν».
  • 0:27 - 0:30
    «Μα κυρία, αυτοί οι άνθρωποι
    είναι σημαντικοί και έξυπνοι».
  • 0:30 - 0:32
    (Γέλια)
  • 0:32 - 0:34
    «Το ξέρω».
  • 0:35 - 0:39
    «Γιατί θα μιλήσετε;
    Αφού δεν σας αρέσει να μιλάτε δημόσια».
  • 0:39 - 0:41
    «Πράγματι», του απάντησα.
  • 0:42 - 0:46
    «Αλλά είναι σημαντικό να μιλήσω
    για εμάς, για τα ταξίδια σας,
  • 0:46 - 0:47
    για το ταξίδι μου.
  • 0:47 - 0:48
    Πρέπει να μάθει ο κόσμος».
  • 0:49 - 0:52
    Οι μαθητές στο σχολείο προσφύγων
    που έχω ιδρύσει
  • 0:52 - 0:54
    αποφάσισαν να με ενθαρρύνουν.
  • 0:54 - 0:56
    «Ωραία. Κανονίστε να τα πάτε καλά, κυρία».
  • 0:56 - 0:58
    (Γέλια)
  • 0:59 - 1:03
    65,3 εκατομμύρια άνθρωποι
    έχουν εκτοπιστεί βίαια από τα σπίτια τους
  • 1:03 - 1:05
    εξαιτίας πολέμων ή εκδιώξεων.
  • 1:06 - 1:09
    Ο μεγαλύτερος αριθμός,
    11 εκατομμύρια, είναι απ' τη Συρία.
  • 1:10 - 1:14
    33.952 άνθρωποι εγκαταλείπουν
    τα σπίτια τους καθημερινά.
  • 1:17 - 1:20
    Η συντριπτική πλειοψηφία διαμένει
    σε καταυλισμούς προσφύγων
  • 1:20 - 1:24
    όπου οι συνθήκες δεν μπορούν σε καμία
    περίπτωση να χαρακτηριστούν ανθρώπινες.
  • 1:25 - 1:29
    Συμμετέχουμε στην εξαθλίωση
    του ανθρώπινου είδους.
  • 1:33 - 1:35
    Ποτέ δεν είχαμε τόσο υψηλά νούμερα.
  • 1:35 - 1:38
    Είναι ο υψηλότερος αριθμός
    προσφύγων από τον Δεύτερο Παγκόσμιο.
  • 1:38 - 1:42
    Θα σας πω γιατί αυτό το ζήτημα
    είναι τόσο σημαντικό για μένα.
  • 1:42 - 1:45
    Είμαι Αράβισσα. Είμαι πρόσφυγας.
  • 1:46 - 1:47
    Είμαι Μουσουλμάνα.
  • 1:48 - 1:52
    Δουλεύω τα τελευταία 12 χρόνια
    με πρόσφυγες.
  • 1:52 - 1:53
    Α, επίσης είμαι ομοφυλόφιλη.
  • 1:53 - 1:55
    Στις μέρες μας,
    αυτό με κάνει πολύ δημοφιλή.
  • 1:55 - 1:57
    (Γέλια)
  • 1:57 - 1:59
    Αλλά είμαι κόρη ενός πρόσφυγα.
  • 2:00 - 2:04
    Η γιαγιά μου έφυγε απ' τη Συρία το 1964
    κατά το πρώτο καθεστώς Άσαντ.
  • 2:05 - 2:08
    Ήταν τριών μηνών έγκυος
    όταν ετοίμασε τη βαλίτσα της,
  • 2:08 - 2:11
    μάζεψε τα πέντε παιδιά της
    και οδήγησε μέχρι τη γειτονική Ιορδανία,
  • 2:11 - 2:14
    χωρίς να γνωρίζει
    τι τους επιφυλάσσει το μέλλον.
  • 2:14 - 2:18
    Ο παππούς μου αποφάσισε να μείνει
    πιστεύοντας ότι δεν ήταν τόσο άσχημα.
  • 2:19 - 2:22
    Τους ακολούθησε ένα μήνα μετά,
    αφού βασάνισαν τα αδέρφια του
  • 2:22 - 2:24
    και η κυβέρνηση
    κατέλαβε το εργοστάσιό του.
  • 2:25 - 2:27
    Ξανάχτισαν τις ζωές τους
    ξεκινώντας απ' την αρχή
  • 2:27 - 2:31
    και έγιναν ανεξάρτητοι,
    ευκατάστατοι Ιορδανοί πολίτες.
  • 2:32 - 2:34
    Γεννήθηκα στην Ιορδανία 11 χρόνια μετά.
  • 2:35 - 2:37
    Ήταν πολύ σημαντικό για τη γιαγιά μου
  • 2:37 - 2:40
    να γνωρίζουμε την ιστορία μας
    και το ταξίδι μας.
  • 2:41 - 2:44
    Ήμουν 8 χρονών όταν με πήγε να επισκεφτώ
    για πρώτη φορά καταυλισμό προσφύγων.
  • 2:45 - 2:46
    Δεν καταλάβαινα γιατί.
  • 2:47 - 2:49
    Δεν ήξερα γιατί της ήταν τόσο σημαντικό
  • 2:49 - 2:50
    να πάμε.
  • 2:50 - 2:53
    Θυμάμαι να περπατάω στον καταυλισμό
    κρατώντας το χέρι της
  • 2:53 - 2:55
    και να μου λέει «Παίξε με τα παιδιά»
  • 2:55 - 2:58
    ενώ εκείνη επισκεπτόταν
    τις γυναίκες του καταυλισμού.
  • 2:59 - 3:00
    Δεν ήθελα.
  • 3:00 - 3:01
    Εκείνα δεν ήταν σαν εμένα.
  • 3:01 - 3:03
    Ήταν φτωχά. Ζούσαν σε καταυλισμό.
  • 3:03 - 3:04
    Αρνήθηκα.
  • 3:04 - 3:07
    Γονάτισε δίπλα μου
    και μου είπε αυστηρά «Πήγαινε.
  • 3:07 - 3:10
    Μη γυρίσεις πίσω μέχρι να παίξετε.
  • 3:10 - 3:12
    Μη σκέφτεσαι ότι κάποιοι είναι κατώτεροι
  • 3:12 - 3:14
    ή ότι δεν θα μάθεις κάτι από αυτούς».
  • 3:15 - 3:16
    Πήγα διστακτικά.
  • 3:16 - 3:18
    Δεν ήθελα να απογοητεύσω τη γιαγιά μου.
  • 3:19 - 3:21
    Επέστρεψα μερικές ώρες μετά
  • 3:21 - 3:26
    αφού έπαιξα ποδόσφαιρο
    με τα παιδιά στον καταυλισμό.
  • 3:26 - 3:27
    Φύγαμε απ' τον καταυλισμό
  • 3:27 - 3:30
    και της έλεγα ενθουσιασμένη
    πόσο ωραία πέρασα
  • 3:30 - 3:32
    και πόσο καλά ήταν τα παιδιά.
  • 3:33 - 3:36
    «Κρίμα!», είπα στα αραβικά. «Τα καημένα».
  • 3:37 - 3:40
    «Κρίμα σε εμάς», είπε εκείνη
    αντιστρέφοντας τα λόγια μου,
  • 3:40 - 3:41
    «διαπράττουμε αδικία».
  • 3:42 - 3:45
    «Μην τα λυπάσαι, πίστεψε σε αυτά».
  • 3:46 - 3:50
    Μόνο όταν άφησα την πατρίδα μου
    για να έρθω στις ΗΠΑ
  • 3:50 - 3:52
    κατάλαβα τι εννοούσε.
  • 3:53 - 3:57
    Όταν αποφοίτησα απ' το κολέγιο,
    αιτήθηκα και μου έδωσαν πολιτικό άσυλο
  • 3:57 - 3:59
    καθώς άνηκα σε συγκεκριμένη
    κοινωνική ομάδα.
  • 4:00 - 4:01
    Ίσως κάποιοι δεν το συνειδητοποιούν
  • 4:01 - 4:05
    αλλά υπάρχουν ακόμα χώρες που επιβάλλουν
    θανατική ποινή σε ομοφυλόφιλους.
  • 4:07 - 4:09
    Εγκατέλειψα την ιορδανική υπηκοότητα.
  • 4:09 - 4:12
    Ήταν η δυσκολότερη απόφαση που πήρα ποτέ
  • 4:12 - 4:13
    αλλά δεν είχα επιλογή.
  • 4:17 - 4:19
    Το θέμα είναι,
  • 4:20 - 4:23
    ότι όταν πρέπει να επιλέξεις
    μεταξύ πατρίδας και επιβίωσης,
  • 4:23 - 4:25
    η ερώτηση «Από πού είσαι;»
    γίνεται πολύ περίπλοκη.
  • 4:27 - 4:30
    Μια Σύρια που γνώρισα πρόσφατα
    σε καταυλισμό προσφύγων στην Ελλάδα
  • 4:30 - 4:31
    το εξέφρασε καλύτερα,
  • 4:31 - 4:35
    όταν ανέτρεξε στη στιγμή που κατάλαβε
    ότι έπρεπε να φύγει απ' το Χαλέπι.
  • 4:35 - 4:38
    «Κοίταξα απ' το παράθυρο
    και δεν υπήρχε τίποτα.
  • 4:38 - 4:39
    Μόνο ερείπια.
  • 4:40 - 4:43
    Ούτε μαγαζιά, ούτε δρόμοι,
    ούτε σχολεία. Όλα είχαν εξαφανιστεί».
  • 4:44 - 4:46
    Ήμουν στο διαμέρισμά μου για μήνες
  • 4:46 - 4:50
    ακούγοντας βόμβες να πέφτουν
    και βλέποντας ανθρώπους να πεθαίνουν.
  • 4:50 - 4:52
    Όμως πάντα ήλπιζα
    ότι θα βελτιωθούν τα πράγματα,
  • 4:53 - 4:55
    ότι κανείς δεν θα με ανάγκαζε να φύγω,
  • 4:55 - 4:57
    κανείς δεν θα με έδιωχνε απ' το σπίτι μου.
  • 4:58 - 5:01
    Δεν ξέρω γιατί συνέβη το συγκεκριμένο πρωί
    αλλά καθώς κοίταξα έξω
  • 5:01 - 5:04
    συνειδητοποίησα ότι αν δεν φύγω,
    τα τρία παιδιά μου θα πέθαιναν.
  • 5:04 - 5:05
    Έτσι φύγαμε.
  • 5:06 - 5:09
    Φύγαμε επειδή έπρεπε, όχι επειδή θέλαμε.
  • 5:09 - 5:10
    Δεν είχαμε επιλογή», μου είπε.
  • 5:12 - 5:14
    Είναι δύσκολο να νιώσεις ότι ανήκεις κάπου
  • 5:14 - 5:16
    όταν δεν έχεις ένα σπίτι,
  • 5:16 - 5:20
    όταν η πατρίδα σου σε απορρίπτει
    λόγω φόβου ή εκδίωξης,
  • 5:20 - 5:24
    ή όταν η πόλη όπου μεγάλωσες
    καταστρέφεται ολοσχερώς.
  • 5:25 - 5:27
    Ένιωθα ότι δεν έχω πλέον πατρίδα.
  • 5:27 - 5:29
    Δεν ήμουν πλέον Ιορδανή πολίτης,
  • 5:29 - 5:31
    αλλά ούτε και Αμερικάνα.
  • 5:32 - 5:33
    Ένιωθα ένα είδος μοναξιάς
  • 5:33 - 5:36
    που ακόμα δεν μπορώ
    να το εκφράσω με λέξεις.
  • 5:37 - 5:40
    Μετά το κολέγιο, ήθελα πολύ
    να βρω ένα μέρος να αποκαλώ πατρίδα.
  • 5:41 - 5:42
    Πήγα από πολιτεία σε πολιτεία
  • 5:42 - 5:45
    και κατέληξα στη Βόρεια Καρολίνα.
  • 5:45 - 5:47
    Εκεί κάποιοι καλόκαρδοι
    άνθρωποι με λυπήθηκαν,
  • 5:47 - 5:49
    προσφέρθηκαν να μου πληρώσουν το ενοίκιο,
  • 5:49 - 5:53
    να μου αγοράσουν φαγητό
    ή καινούρια ρούχα για συνέντευξη.
  • 5:53 - 5:56
    Αυτό με έκανε να νιώσω
    ακόμα πιο απομονωμένη και ανίκανη.
  • 5:56 - 5:58
    Μόνο όταν γνώρισα τη Διδα Σάρα,
  • 5:58 - 6:02
    μια Βαπτίστρια που μου έδωσε δουλειά
    όταν ήμουν στα χειρότερά μου,
  • 6:02 - 6:04
    άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου.
  • 6:05 - 6:08
    Η Δις Σάρα είχε εστιατόριο
    στα βουνά της Βόρειας Καρολίνας.
  • 6:10 - 6:12
    Υπέθεσα ότι λόγω της ανατροφής μου
  • 6:12 - 6:14
    και επειδή ήμουν μορφωμένη,
  • 6:14 - 6:16
    θα με έκανε υπεύθυνη του εστιατορίου.
  • 6:16 - 6:17
    Έκανα λάθος.
  • 6:18 - 6:20
    Ξεκίνησα πλένοντας πιάτα,
  • 6:20 - 6:22
    καθαρίζοντας τουαλέτες και ψήνοντας.
  • 6:22 - 6:25
    Ένιωθα ταπεινή, έμαθα την αξία
    της σκληρής εργασίας.
  • 6:25 - 6:28
    Κυρίως ένιωσα ότι με εκτίμησαν
    και με αποδέχτηκαν.
  • 6:29 - 6:31
    Γιόρτασα τα Χριστούγεννα
    με την οικογένειά της,
  • 6:31 - 6:34
    και προσπάθησε να τηρήσει
    το Ραμαζάνι μαζί μου.
  • 6:34 - 6:37
    Θυμάμαι πως δίσταζα να της αποκαλύψω
    ότι είμαι ομοφυλόφιλη,
  • 6:37 - 6:39
    γιατί ήταν Βαπτίστρια.
  • 6:39 - 6:40
    Κάθησα δίπλα της στον καναπέ
  • 6:40 - 6:43
    και της είπα «Δεσποινίς Σάρα,
    είμαι ομοφυλόφιλη».
  • 6:43 - 6:45
    Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απάντησή της.
  • 6:46 - 6:48
    «Δεν πειράζει, γλυκιά μου.
    Αρκεί να μην είσαι εύκολη».
  • 6:48 - 6:51
    (Γέλια)
  • 6:51 - 6:56
    (Χειροκρότημα)
  • 6:56 - 7:00
    Τελικά μετακόμισα στην Ατλάντα,
    προσπαθώντας ακόμα να βρω μια πατρίδα.
  • 7:00 - 7:03
    Το ταξίδι μου πήρε περίεργη τροπή
    τρία χρόνια μετά,
  • 7:03 - 7:06
    όταν βρήκα κάτι παιδιά προσφύγων
    να παίζουν ποδόσφαιρο.
  • 7:06 - 7:09
    Βγήκα κατά λάθος
    σ' ένα συγκρότημα διαμερισμάτων,
  • 7:09 - 7:11
    και βρήκα αυτά τα παιδιά
    να παίζουν ποδόσφαιρο.
  • 7:11 - 7:14
    Έπαιζαν ξυπόλητα
    με μια κουρελιασμένη μπάλα
  • 7:14 - 7:16
    και πέτρες για τέρμα.
  • 7:16 - 7:17
    Τα παρακολούθησα για καμιά ώρα
  • 7:17 - 7:19
    και μετά χαμογελούσα.
  • 7:19 - 7:21
    Μου θύμιζαν την πατρίδα.
  • 7:21 - 7:25
    Μου θύμισαν ότι μεγάλωσα παίζοντας
    ποδόσφαιρο στους δρόμους της Ιορδανίας
  • 7:25 - 7:27
    με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου.
  • 7:28 - 7:30
    Στη συνέχεια έπαιξα και εγώ μαζί τους.
  • 7:30 - 7:33
    Δίστασαν λίγο να με αφήσουν
  • 7:33 - 7:35
    γιατί, όπως είπαν, τα κορίτσια
    δεν ξέρουν να παίζουν.
  • 7:35 - 7:37
    Εγώ προφανώς ήξερα.
  • 7:37 - 7:39
    Τους ρώτησα αν είχαν παίξει ποτέ σε ομάδα.
  • 7:39 - 7:41
    Μου είπαν πώς όχι, αλλά θα το ήθελαν πολύ.
  • 7:42 - 7:45
    Σιγά σιγά με συμπάθησαν
    και φτιάξαμε την πρώτη μας ομάδα.
  • 7:46 - 7:51
    Αυτά τα παιδιά μου έδωσαν ένα ταχύρρυθμο
    μάθημα για την προσφυγιά, τη φτώχεια,
  • 7:52 - 7:53
    και την ανθρωπιά.
  • 7:54 - 7:58
    Τρία αδέρφια από το Αφγανιστάν,
    οι Ρούλα, Νουρούλα και Ζάμπιουλα
  • 7:58 - 8:00
    συνέβαλαν σημαντικά σ' αυτό.
  • 8:00 - 8:04
    Μια μέρα έφτασα αργά για προπόνηση
    και βρήκα το γήπεδο έρημο.
  • 8:04 - 8:05
    Ανησύχησα πολύ.
  • 8:05 - 8:07
    Η ομάδα λάτρευε την προπόνηση.
  • 8:07 - 8:09
    Δεν συνήθιζε να χάνει καμία.
  • 8:09 - 8:13
    Βγήκα από το αμάξι, και δύο παιδιά
    πετάχτηκαν πίσω απ' τα σκουπίδια,
  • 8:13 - 8:14
    κουνώντας ξέφρενα τα χέρια τους.
  • 8:15 - 8:17
    «Κυρία, χτύπησαν τον Ρου. Πολύ άσχημα.
  • 8:17 - 8:19
    Υπήρχαν παντού αίματα».
  • 8:19 - 8:21
    «Τι εννοείς; Τι εννοείς τον χτύπησαν;»
  • 8:21 - 8:23
    «Κάτι κακά παιδιά ήρθαν και τον χτύπησαν.
  • 8:23 - 8:25
    Έφυγαν όλοι. Φοβήθηκαν».
  • 8:26 - 8:28
    Μπήκαμε στο αμάξι μου και πήγαμε
    στο διαμέρισμα του Ρου.
  • 8:28 - 8:31
    Χτύπησα την πόρτα και άνοιξε ο Νουρ.
  • 8:32 - 8:34
    «Πού είναι ο Ρου; Θέλω
    να βεβαιωθώ ότι είναι καλά».
  • 8:34 - 8:37
    «Είναι στο δωμάτιό του, κυρία.
    Αρνείται να βγει».
  • 8:37 - 8:38
    Χτύπησα την πόρτα.
  • 8:39 - 8:41
    «Ρου, βγες έξω. Θέλω να σου μιλήσω.
  • 8:41 - 8:44
    Θέλω να δω αν είσαι καλά
    ή αν πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο».
  • 8:44 - 8:45
    Βγήκε έξω.
  • 8:45 - 8:48
    Είχε μια μεγάλη πληγή στο κεφάλι,
    κομμένο χείλος,
  • 8:48 - 8:50
    και ήταν πολύ ταραγμένος.
  • 8:51 - 8:52
    Τον κοίταξα
  • 8:52 - 8:54
    και είπα στα αγόρια
    να φωνάξουν τη μαμά τους
  • 8:54 - 8:57
    γιατί έπρεπε να τον πάμε στο νοσοκομείο.
  • 8:57 - 8:58
    Φώναξαν τη μητέρα τους.
  • 8:59 - 9:00
    Βγήκε έξω.
  • 9:00 - 9:04
    Είχα γυρισμένη την πλάτη μου
    και άρχισε να φωνάζει σε Φαρσί.
  • 9:05 - 9:07
    Τα αγόρια έπεσαν κάτω απ' τα γέλια.
  • 9:07 - 9:08
    Μπερδεύτηκα
  • 9:08 - 9:10
    γιατί δεν υπήρχε τίποτα αστείο
    στην υπόθεση.
  • 9:10 - 9:12
    Μου εξήγησαν ότι είπε
  • 9:12 - 9:15
    «Μου είπατε ότι η προπονήτρια
    ήταν γυναίκα και Μουσουλμάνα».
  • 9:15 - 9:18
    Από πίσω, δεν έμοιαζα τίποτα από τα δύο.
  • 9:18 - 9:20
    (Γέλια)
  • 9:21 - 9:24
    «Είμαι Μουσουλμάνα», της είπα γυρνώντας.
  • 9:24 - 9:25
    «Ašhadu ʾan lā ʾilāha ʾilla (A)llāh»,
  • 9:26 - 9:28
    απαγγέλλοντας τη μουσουλμανική
    εκδήλωση πίστης.
  • 9:29 - 9:30
    Μπερδεμένη,
  • 9:31 - 9:33
    ίσως και κάπως ανακουφισμένη
  • 9:33 - 9:34
    συνειδητοποίησε ότι, ναι,
  • 9:34 - 9:38
    εγώ, αυτή η γυναίκα με το σορτσάκι
    που φερόταν σαν Αμερικανίδα χωρίς μαντήλα,
  • 9:38 - 9:40
    ήμουν όντως Μουσουλμάνα.
  • 9:40 - 9:42
    Είχαν ξεφύγει από τους Ταλιμπάν.
  • 9:44 - 9:45
    Εκατοντάδες άνθρωποι στο χωριό τους
  • 9:45 - 9:47
    είχαν δολοφονηθεί.
  • 9:47 - 9:49
    Οι Ταλιμπάν είχαν πιάσει τον πατέρα τους
  • 9:49 - 9:53
    και επέστρεψε μερικούς μήνες μετά,
    σκιά του εαυτού του.
  • 9:55 - 9:57
    Η οικογένεια το έσκασε για το Πακιστάν
  • 9:57 - 10:01
    και τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια,
    οχτώ και δέκα ετών τότε
  • 10:01 - 10:04
    ύφαιναν χαλιά 10 ώρες τη μέρα
    για να ζήσουν την οικογένειά τους.
  • 10:05 - 10:07
    Χάρηκαν τόσο πολύ όταν έμαθαν
  • 10:07 - 10:11
    ότι τους δόθηκε έγκριση
    για επανεγκατάσταση στις ΗΠΑ,
  • 10:11 - 10:14
    κάτι που μόλις το 0,1%
    είχε την τύχη να το καταφέρει.
  • 10:14 - 10:16
    Πέτυχαν το τζάκποτ.
  • 10:17 - 10:18
    Δεν είναι οι μοναδικοί.
  • 10:19 - 10:23
    Κάθε οικογένεια προσφύγων που γνωρίζω
    έχει ζήσει κάτι παρόμοιο.
  • 10:23 - 10:25
    Εργάζομαι με παιδιά
  • 10:25 - 10:29
    που έχουν δει να βιάζουν τη μαμά τους
    και να κόβουν τα δάχτυλα του μπαμπά τους.
  • 10:29 - 10:32
    Ένα παιδί είδε να πυροβολούν
    τη γιαγιά του στο κεφάλι
  • 10:32 - 10:36
    επειδή δεν άφησε τους επαναστάτες
    να τον στρατολογήσουν.
  • 10:38 - 10:39
    Τα ταξίδια τους σε στοιχειώνουν.
  • 10:40 - 10:46
    Αυτό που συναντώ κάθε μέρα, όμως,
    είναι ελπίδα, επιμονή, αποφασιστικότητα,
  • 10:46 - 10:47
    αγάπη για ζωή
  • 10:47 - 10:50
    και ευγνωμοσύνη που μπορούν
    να ξαναχτίσουν τις ζωές τους.
  • 10:52 - 10:54
    Ένα βράδυ ήμουν στο διαμέρισμα των αγοριών
  • 10:54 - 10:59
    και επέστρεψε η μητέρα τους αφού
    είχε καθαρίσει 18 δωμάτια ξενοδοχείου.
  • 10:59 - 11:01
    Κάθισε, και ο Νουρ της έτριψε τα πόδια,
  • 11:02 - 11:05
    λέγοντάς της ότι θα την φρόντιζε εκείνος
    όταν αποφοιτούσε.
  • 11:05 - 11:06
    Χαμογέλασε εξαντλημένη.
  • 11:06 - 11:10
    «Ο Θεός είναι καλός. Η ζωή είναι καλή.
    Είμαστε τυχεροί που είμαστε εδώ».
  • 11:11 - 11:16
    Τα τελευταία δύο χρόνια παρατηρούμε
    ένα κλιμακούμενο αντι-προσφυγικό αίσθημα.
  • 11:16 - 11:18
    Σε παγκόσμια κλίμακα.
  • 11:19 - 11:22
    Τα νούμερα αυξάνονται επειδή
    δεν κάνουμε κάτι να το εμποδίσουμε,
  • 11:22 - 11:23
    ούτε να το σταματήσουμε.
  • 11:24 - 11:27
    Δεν θα έπρεπε να τους σταματήσουμε
    να έρχονται στην πατρίδα μας.
  • 11:27 - 11:30
    Θα 'πρεπε να μην τους αναγκάζουμε
    να εγκαταλείψουν τη δική τους.
  • 11:30 - 11:35
    (Χειροκρότημα)
  • 11:47 - 11:48
    Συγγνώμη.
  • 11:48 - 11:52
    (Χειροκρότημα)
  • 11:58 - 12:00
    Πόσο πόνο ακόμα,
  • 12:00 - 12:03
    πόσο πόνο ακόμα πρέπει να ανεχτούμε;
  • 12:03 - 12:06
    Πόσοι ακόμα άνθρωποι πρέπει
    να εκδιωχτούν απ' τα σπίτια τους
  • 12:06 - 12:07
    πριν πούμε «Αρκετά!»;
  • 12:07 - 12:09
    Εκατό εκατομμύρια;
  • 12:09 - 12:12
    Όχι μόνο τους κατηγορούμε
    και τους απορρίπτουμε
  • 12:13 - 12:16
    για κτηνωδίες με τις οποίες
    δεν είχαν καμία απολύτως σχέση,
  • 12:17 - 12:18
    τους ξαναπληγώνουμε,
  • 12:18 - 12:21
    ενώ θα έπρεπε
    να τους καλωσορίζουμε στις χώρες μας.
  • 12:23 - 12:27
    Τους στερούμε την αξιοπρέπεια
    και τους φερόμαστε όπως σε εγκληματίες.
  • 12:27 - 12:29
    Ήρθε μια μαθήτρια
    στο γραφείο μου τις προάλλες.
  • 12:29 - 12:31
    Έχει καταγωγή από το Ιράκ.
  • 12:31 - 12:33
    Έβαλε τα κλάματα.
  • 12:34 - 12:35
    «Γιατί μας μισούν;»
  • 12:35 - 12:36
    «Ποιος σας μισεί;»
  • 12:36 - 12:39
    «Όλοι, όλοι μας μισούν
    επειδή είμαστε πρόσφυγες
  • 12:39 - 12:41
    και Μουσουλμάνοι».
  • 12:42 - 12:44
    Στο παρελθόν, κατάφερνα
    να τους διαβεβαιώσω
  • 12:44 - 12:47
    ότι η πλειοψηφία δεν μισεί τους πρόσφυγες.
  • 12:47 - 12:49
    Αυτή τη φορά δεν μπόρεσα.
  • 12:49 - 12:52
    Δεν μπόρεσα να εξηγήσω γιατί πήγαν
    να σκίσουν τη μαντήλα της μαμάς της
  • 12:52 - 12:54
    όταν βγήκαν για ψώνια,
  • 12:54 - 12:57
    ή γιατί ένας παίκτης αντίπαλης ομάδας
    την αποκάλεσε τρομοκράτη
  • 12:57 - 13:00
    και της είπε να πάει από εκεί που ήρθε.
  • 13:00 - 13:02
    Δεν μπόρεσα να τη διαβεβαιώσω
  • 13:02 - 13:04
    ότι το γεγονός ότι ο πατέρας της
    έχασε τη ζωή του
  • 13:04 - 13:07
    υπηρετώντας ως διερμηνέας
    τον στρατό των ΗΠΑ
  • 13:07 - 13:10
    θα συνέβαλε στο να την αποδεχτούν
    ως αμερικανή πολίτη.
  • 13:11 - 13:14
    Δεχόμαστε τόσο
    λίγους πρόσφυγες παγκοσμίως.
  • 13:15 - 13:18
    Βοηθάμε να επανεγκατασταθεί
    λιγότερο από το 0,1%.
  • 13:19 - 13:22
    Αυτό το 0,1% μας ωφελεί περισσότερο
    απ' ό,τι εμείς εκείνους.
  • 13:23 - 13:27
    Μένω άναυδη που η λέξη «πρόσφυγας»
    σημαίνει κάτι βρόμικο,
  • 13:27 - 13:28
    κάτι για το οποίο ντρεπόμαστε.
  • 13:28 - 13:30
    Δεν έχουν κανένα λόγο να ντρέπονται.
  • 13:34 - 13:37
    Έχουμε προοδεύσει
    σε κάθε πτυχή της ζωής μας
  • 13:37 - 13:38
    εκτός από την ανθρωπιά μας.
  • 13:39 - 13:43
    65,3 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν
    να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους
  • 13:43 - 13:44
    λόγω του πολέμου -
  • 13:45 - 13:47
    ο υψηλότερος αριθμός στην ιστορία.
  • 13:47 - 13:49
    Εμείς θα έπρεπε να ντρεπόμαστε.
  • 13:50 - 13:51
    Ευχαριστώ.
  • 13:51 - 13:53
    (Χειροκρότημα)
Title:
Μη λυπάστε τους πρόσφυγες - πιστέψτε σε αυτούς
Speaker:
Λούμα Μουφλέ
Description:

«Έχουμε προοδεύσει σε κάθε πτυχή της ζωής μας, εκτός από την ανθρωπιά μας», λέει η Λούμα Μουφλέ, μια Ιορδανή πρόσφυγας και Μουσουλμάνα Συριακής καταγωγής, η οποία ίδρυσε το πρώτο πιστοποιημένο σχολείο για πρόσφυγες στις ΗΠΑ. Η Μουφλέ μοιράζεται ιστορίες ελπίδας και επιμονής, εξηγώντας πώς βοηθάει τα παιδιά από χώρες-θύματα πολέμου να ανταπεξέλθουν στη δύσκολη διαδικασία του να ξαναχτίσουν τη ζωή τους. Εμπνευστείτε και κάντε τη διαφορά στη ζωή των προσφύγων μέσα από αυτή τη δυνατή ομιλία.
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
14:13

Greek subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.