Boston'da genç şiddeti nasıl yüzde 79 azalttık

"Boston Mucizesi" mimarı Rahip Jeffrey Brown, genç bir vaiz iken çevresindeki Boston mahallelerinin gözü önünde çöküşünü izliyordu. Uyuşturucu ve şiddet sokaklardaki çocukları esir almıştı. Tedavi için ilk adım: Çocukları dinlemek, onlara nasihat etmemek ve mahallelerinde şiddetin azalmasında onlara yardım etmek. Bir değişim yapmak için dinlemek adına güçlü bir konuşma.

Hayat derslerimden en önemlilerini

uyuşturucu tacirlerinden

ve çete üyelerinden

ve fahişelerden öğrendim

ve en etkili teolojik
sohbetlerimden bazılarını

kutsal papaz okulu koridorlarında değil

sokak köşelerinde

Cuma gecesi, saat 1'de yaptım.

Okulda yetişmiş ve 20 yıldan fazla
bir süredir kilisede vaizlik yapan

bir papaz olduğum için
bu biraz sıradışı

ama bu doğru.

Büyük bir şehirde sekiz yıllık süreçte

şiddet suçlarında yüzde 79 azalma sağlayan

bir halk güvenliği
suçu azaltma stratejisinin

bir parçası olmamla başladı.

Fakat ben bu işe birilerinin
suçu azaltma stratejisinin

bir parçası olmayı isteyerek girmedim.

25 yaşındaydım, ilk kilisemdi.

Tutkumun ne olduğunu soracak olsaydınız,

size büyük kilise vaizi
olmak istediğimi söylerdim.

15-20.000 üyesi olan bir kilise istedim.

Kendi televizyonumda vaizlik istedim.

Kendi giyisi markamı istedim.

(Gülüşmeler)

Sizin uzun mesafe kuryeniz olmak istedim.

Ne var ne yok hepsi.

(Gülüşmeler)

Yaklaşık bir yıllık vaizlikten sonra,

üyelerim 20 kadar oldu.

Yani büyük kilise hayali daha çok uzaktaydı.

Ama gerçekten, bana sorsaydınız
"Tutkun nedir?" diye,

iyi bir vaiz olmak istediğimi söylerdim.

Her türlü insanla birlikte olabilmeyi,

insanların hayatlarına etki edecek
mesajlar vaaz etmeyi

ve Afro-Amerikan geleneğindeki gibi

hizmet ettiğim topluluğu
temsil etmeyi isterdim.

Fakat şehrimde başka bir şeyler oluyordu

ve tüm metropol çevresinde

ve Birleşik Devletlerin
çoğu metropol alanında

cinayet oranı hızla yükselmeye başladı.

Ve gençler birbirlerini öldürüyorlardı.

Lise koridorunda birine çarpmak gibi

bana göre önemsiz nedenlerle

okul sonrası birini vuruyorlardı.

Yanlış renkte bir tişört giyen,

yanlış zamanda yanlış sokaktan geçen biri.

Ve bununla ilgili bir şey
yapılması gerekiyordu.

İş şehrin karakterinin değiştirmeye
başladığı bir noktaya geldi.

Herhangi bir sosyal konut projesine gidin,

mesela, kilisemin aşağı sokağındakine

ve içeri girdiğinizde bir hayalet kasabası gibidir

çünkü aileler çocuklarının dışarı çıkıp
oynamasına izin vermez.

Yazın bile, sebebi ise şiddet.

Herhangi bir gece alışmamış bir kulağa

havai fişek gibi gelen sesler

aslında tabanca sesidir.

Neredeyse her gece duyarsınız;
yemek pişirirken,

çocuğunuza uyku masalı anlatırken
veya televizyon izlerken.

Ve herhangi bir hastanenin
aciline gidebilirseniz

sedye üzerinde yatan
genç siyahi ve Latin adamların

vurulmuş ve ölmek üzere
olduklarını görürsünüz.

Cenazelere gidiyordum,

fakat hakkında çok şey
söylenebilecek, uzun yıllar yaşamış

saygı değer bayanlar ve adamlar değildi.

18 yaşındakilerin cenazelerine gidiyordum,

17 yaşında

ve 16 yaşında

ve kilisede veya cenaze evinde dikilmiş

anlamlı bir etki oluşturabilecek

bir şeyler söylemeye çalışıyordum.

Yani meslektaşlarım büyük ve uzun
katedraller inşa ederken

ve şehrin dışından taşınmazlar alırken

ve cemaatlerini dışarı taşırken

ve böylece Tanrının şehirlerini
oluştururken,

iç şehirlerdeki sosyal yapılar

tüm bu şiddetin
ağırlığı altında eziliyordu.

Ben kaldım çünkü birileri
bir şeyler yapmalıydı

ve elimde olanlara bakarak
harekete geçtim.

Toplumdaki şiddeti kınayan
vaazlar vermeye başladım.

Ve kilisemin programını düzenledim.

Tehlikede olan gençliği çekecek
programlar yapmaya başladım.

Bu gençler şiddetin eşiğindeydiler.

Vaazlarımda yenilikçi olmayı da denedim.

Hepiniz rap müziği duydunuz, değil mi?

Rap müziği?

Bir kere rap vaazı bile denedim.

İşe yaramadı, ama en azından denedim.

O vaazdan sonra yanıma gelen
genç adamı hiç unutmuyorum.

Herkes gidene kadar bekledi

ve bana: "Rahip, rap vaaz, he?" dedi.
Ben de: "Evet, nasıldı?" dedim.

O da bana: "Bir daha yapma, rahip." dedi.

(Gülüşmeler)

Fakat vaazlara ve
bu programlara devam ettim

ve belki eğer meslektaşlarım
aynısını yapsaydı

bir fark yaratabilirdik diye düşündüm.

Fakat şiddet kontrolden çıkmıştı

ve şiddete bulaşmayan insanlar
vurulup öldürülüyordu.

Birisi bakkaldan bir paket sigara alacaktır

veya birisi durakta otobüs bekliyordur

veya çocuklar parkta oynuyordur

ve parkın diğer tarafındaki
şiddetten bihaberdir

fakat onları gelip ziyaret eder.

İşler kontrolden çıktı

ve ne yapacağımı bilemedim

ve sonra benim için
her şeyi değiştiren bir şey oldu.

Jesse McKie adında bir çocuktu.

Arkadaşı Rigoberto Carrion ile
kilisemin aşağısındaki

sosyal konuttaki evine yürüyordu.

Dorchester'daki bir çeteden olan
bir grup gençle karşılaştılar

ve öldürüldüler.

Fakat Jesse ölümcül yarasıyla
olay yerinden kaçarken

kiliseme doğru koşuyordu

ve 100 metre kadar sonra öldü.

Eğer kiliseye varsaydı,
değişen bir şey olmayacaktı,

çünkü elektrikler yoktu;
evde kimse yoktu.

Ve bunu bir işaret olarak algıladım.

Bu işi yapan gençlerden
birkaçını yakaladılar ve

meğerse benim yaşlarımdalarmış

fakat aramızdaki uçurum çok büyüktü.

Sanki tamamen farklı
iki dünyadan gibiydik.

Tüm bunları etraflıca düşündüm

ve neler olduğuna baktım,

birden içimde ortaya çıkan
bir paradoks olduğunu fark ettim

ve paradoks da şuydu:
tüm bu vaazlarda,

şiddeti kınayan vaazlarımda,

toplumu inşa etmekten de bahsediyordum

fakat birden fark ettim ki

belli bir kesim vardı

ve ben onları toplum
tanımım içine dahil etmiyordum.

Yani paradoks şuydu:

Eğer vaaz ettiğim toplumu
gerçekten isteseydim

tanımımdan çıkardığım bu gruba da

ulaşmalı ve sahiplenmeliydim.

Yani şiddetin eşiğinde olanları

yakalamak için programlar yapmak değil,

şiddet eylemlerini yapanlara
ulaşmak ve onları kucaklamak;

çete üyelerini, uyuşturucu tacirlerini.

Bunu fark eder etmez,
hemen aklıma bir soru geldi.

Neden ben?

Yani, bu emniyet teşkilatının işi değil mi?

Polis bu yüzden var, değil mi?

"Neden ben?" sorusu gelir gelmez
cevabı da bir o kadar hızlı geldi:

Neden ben? Çünkü gece bunu
düşünmekten uyuyamayan benim.

Çünkü bununla ilgili birilerinin bir şeyler
yapması gerektiğini söyleyen benim

ve o birisinin ben olduğumu
fark etmeye başlıyorum.

Zaten hareketler de böyle başlamıyor mu?

Bu şeyler büyük kongrelerle
ve bir araya gelen insanların

kortej eşliğinde yürüyüp
bildirge okumalarıyla başlamıyor.

Birkaç belki de sadece bir kişiyle başlıyor.

Bu da benimle başladı.

Böylece gençlerin işlediği şiddetin kültürünü

çözmeye karar verdim

ve lisede gönüllü oldum.

Lisede gönüllülüğümün
yaklaşık iki hafta sonrasında

ulaşmaya çalıştığım gençliğin

liseye gitmediğini fark ettim.

Toplumun içinde yürümeye başladım

ve gün boyunca dışarı çıkmadıklarını
fark etmek için bilim adamı olmaya

gerek yoktu.

Böylece gece geç vakitlerde
sokaklarda yürümeye başladım,

bulundukları parklara gittim,

gerekli olan ilişkiyi kurmak için.

Boston'da bir trajedi meydana geldi,
bir grup rahip bir araya geldi

ve küçük bir grubumuz

ibadethanelerimizden
dışarı çıkmamız gerektiğini fark etti.

Ve onları içeri getirmenin
yollarını aramak yerine

onların bulunduğu yere gitmek gerekiyordu.

Ve böylece beraber yürüme kararı aldık

ve şehrin

en tehlikeli mahallelerinden birinde

Cuma ve Cumartesi geceleri saat 10'da

bir araya gelir

ve sabah 2 veya 3'e kadar yürürdük.

Düşünüyorum da ilk yürümeye
başladığımızda oldukça anormaldik.

Yani, biz uyuşturucu taciri değildik.

Uyuşturucu müşterisi değildik.

Polis değildik. Kimisinin
yakalığı üzerindeydi.

Muhtemelen gerçekten garip bir şeydi.

Fakat bir süre sonra bizimle
konuşmaya başladılar

ve gördük ki

biz yürürken bizi izliyorlardı

birkaç şeyden emin olmak istiyorlardı:

birincisi, davranışlarımızda tutarlı olacaktık,

yani oraya gitmeye devam edecektik

ve ikincisi, oraya onları

istismar etmek için gitmediğimizden
emin olmak istiyorlardı.

Çünkü sürekli birileri gelip

"Sokakları geri kazanacağız" diyorlardı

fakat beraberlerinde daima bir kamera

veya bir muhabir vardı

ve kendi itibarlarını artırıyorlardı

sokaktakilere zarar vermek pahasına.

Ve bizim bunlardan hiçbiri
olmadığımızı görünce

bizimle konuşmaya karar verdiler.

Daha sonra vaizler için
şaşırtıcı bir şey yaptık.

Vaaz etmeye değil de
dinlemeye karar verdik.

Hadi, alkış istiyorum.

(Gülüşmeler) (Alkışlar)

Pekala, tamam, zamanım azalıyor.
(Gülüşmeler)

Ama bu hayret vericiydi.

Onlara dedik ki: "Akşam saat 9'dan sonra,
akşam 9 ve sabah 5 arasında

toplumumuz ne yapıyor bilmiyoruz

ama siz biliyorsunuz.

Bu zaman diliminde, eğer isterseniz,
konunun uzmanı sizlersiniz.

Bizimle konuşun. Bize öğretin.

Görmediğimiz şeyleri görmemizde
bize yardımcı olun.

Anlamadığımız şeyleri anlamada
bize yardımcı olun."

Ve hepsi bunu memnuniyetle yaptılar

ve sokaklardaki hayatla ilgili
bir fikrimiz oluştu,

11 haberlerinde gördüğünüzden
çok daha farklı,

popüler ve hatta sosyal medyada
gösterildiğinden çok daha farklı idi.

Ve onlarla konuşurken,

bizimle onlar hakkındaki
birkaç efsane de çürüdü.

En büyük efsanelerden biri
bu çocukların soğuk ve kalpsiz

ve şiddetlerinde görülmedik
şekilde cesur olduklarıydı.

Gördüğümüz şey ise tam tersiydi.

Sokaklarda olan genç insanların çoğu

sokaklarda hayatta kalmaya çalışıyor.

Ve ayrıca gördük ki

karşılaştığımız en akıllı ve yaratıcı

ve fevkalade ve mahir

insanların bazıları

sokaklardaydı,
bir mücadelenin içindeydi.

Onlardan bazıları buna hayatta kalma diyor
fakat ben onlara mücadeleci diyorum

çünkü onların bulunduğu durumda olunca,

yaşadığınız her gün bir mücadele başarısıdır.

Ve sonuç olarak, onlara şöyle dedik:

"Bu duruma yardım eden
bu kiliseyi nasıl görüyorsunuz,

bu kurumu nasıl görüyorsunuz?"

Bu gençlerle yaptığımız konuşmalardan
hareketle bir plan geliştirdik.

Onlara çözülmesi gereken bir problem
olarak bakmayı bıraktık

ve onlara bir ortak, bir servet,

toplumdaki şiddeti azaltmak için mücadele
içinde olan emekçiler olarak bakmaya başladık.

Bir plan geliştirdiğinizi düşünün,

masanın bir ucunda bir rahip
ve diğer ucunda da uyuşturucu taciri,

kilisenin toplumun tamamına
yardım edebileceği bir yol arıyor.

Boston Mucizesi
insanları bir araya getirmekti.

Başka ortaklarımız vardı.

Emniyet gücü ortağımızdı.

Polis memurlar vardı.

Tamamı değildi

çünkü bazılarında hâlâ
içeri tıkma zihniyeti vardı.

Fakat başka polisler de vardı.

Toplumla ortak olmayı onur addeden,

toplumdaki şiddeti azaltma adına

inanç ve toplum liderleriyle
ortak çalışabilme sorumluluğunu

kendilerinde gören polisler.

Aynı şekilde gözetim memurları,

hakimler,

emniyet teşkilatı zincirinde
elini taşın altına koyanlar.

Çünkü onlar da bizim gibi

kendimizi bu olayın dışında
tutamayacağımızı,

ceza davaları açılarak,

hapishaneleri ağzına kadar doldurarak

bu problemin çözülemeyeceğini
fark ettiler.

Bir organizasyonun
başlamasına yardım ettim,

bu sorunla başa çıkma adına, 20 yıl önce,
inanç tabanlı bir organizasyon.

Dört yıl kadar önce ayrıldım

ve Birleşik Devletler çapında
şehirlerde çalışmaya başladım.

Toplamda 19

ve bu şehirlerde gördüğüm şey,

toplum liderlerinin etkisiydi.

Başını eğip harıl harıl çalışan,

egolarını kapıda bırakan

ve bir bütünü, parçalarının
toplamından daha büyük gören

ve bir araya gelerek sokaklardaki gençlerle
çalışmanın yollarını arayan,

çözümün daha fazla polis değil

toplumda yer alan değerleri
ortaya çıkarmak,

şiddeti azaltma etrafında işbirliği için

sağlam bir toplum bileşenine
sahip olmak olduğunu düşünen liderler.

Şu an, Birleşik Devletlerde
daha iyi bir toplum olmamız için

değişmesi gereken
yapısal meselelerle uğraşan

gurur duyduğum gençlerin
oluşturduğu bir hareket var.

Fakat siyasi bir hile ile
polis barbarlığını

ve polis suistimalini siyahın siyaha
şiddeti ile örtmeye çalışıyorlar.

Fakat bu bir kurgu.

Hepsi bağlantılı.

Onlarca yıl süren başarısız
konut politikalarını

ve zayıf eğitim yapılarını düşünürseniz,

toplumdaki sürekli işsizliği

ve eksik istihdamı düşünürseniz,

zayıf sağlık hizmetini düşünürseniz,

ve sonra ortaya uyuşturucuyu

ve silahlarla dolu
spor çantalarını atarsanız

şiddet kültürünün ortaya
çıktığını görmeniz sürpriz olmaz.

Ve sonra devletten gelen tepki de
daha fazla polis

ve sıcak noktalara daha fazla baskı olur.

Hepsi bağlantılı

ve yapabildiğimiz
en harika şeylerden biri de

şiddeti azaltmak için toplum,
emniyet teşkilatı,

özel sektör ve şehir olarak
ortak çalışmanın değerini

göstermek oldu.

Toplum bileşenine değer vermelisiniz.

İnanıyorum ki şehirlerimizdeki
şiddet çağını sona erdirebiliriz.

İnanıyorum ki bu mümkün ve
bu insanlar şimdi bunu yapıyor.

Fakat yardımınıza ihtiyacım var.

Sadece toplum için
kendini feda eden insanlar

yeterli değil.

Desteğe ihtiyaçları var.
Yardıma ihtiyaçları var.

Şehrinize geri dönün.

O insanları bulun.

"Yardım lazım mı? Sana yardım edeceğim."

O insanları bulun. Onlar orada.

Onları şehirdeki şiddeti azaltma amacı ile
emniyet teşkilatı, özel sektör

ve şehir ile bir araya getirin

ama toplum bileşeninin
sağlam olduğundan emin olun.

Çünkü eski bir Burundi atasözü çok doğru:

Bana sormadan benim için
yaptığın şeyi, bana karşı yaparsın.

Tanrı sizi kutsasın. Teşekkür ederim.

(Alkışlar)