Πώς μειώσαμε τη βία των νέων στη Βοστόνη κατά 79%

Ο αρχιτέκτονας του «Θαύματος της Βοστόνης» Αιδεσιμότατος Τζέφρι Μπράουν ξεκίνησε ως ένας νέος πάστορας που έβλεπε σαστισμένος τη γειτονιά γύρω του να καταρρέει, καθώς τα ναρκωτικά και η εγκληματικότητα των συμμοριών πήραν στον έλεγχό τους όλα τα νέα παιδιά στους δρόμους. Το πρώτο βήμα για τη λύση: Άκουσε αυτούς τους νέους, μην τους κάνεις κήρυγμα, αλλά βοήθησέ τους ώστε να καταπολεμήσουν μόνοι τους τη βία στις γειτονιές. Μια δυναμική ομιλία που μας λέει ότι πρέπει πρώτα να ακούσεις για έρθει η αλλαγή.

Τα πιο σημαντικά μαθήματα της ζωής μου

τα έμαθα από εμπόρους ναρκωτικών

και μέλη συμμοριών

και πόρνες,

κι έκανα κάποιες από τις πιο βαθυστόχαστες
θεολογικές συζητήσεις,

όχι στον καθαγιασμένο χώρο
κάποιου ιεροδιδασκαλείου,

αλλά σε μια γωνιά του δρόμου

Παρασκευή βράδυ, στη μία η ώρα.

Αυτό είναι μάλλον ασυνήθιστο,
καθώς είμαι Βαπτιστής κληρικός,

με σπουδές σε Θεολογική Σχολή,
και πάστορας ενορίας πάνω από 20 χρόνια,

αλλά είναι αλήθεια.

Συνέβη όταν πήρα μέρος

σε μια εκστρατεία για την δημόσια ασφάλεια
και την μείωση της εγκληματικότητας

που μείωσε κατά 79%
τις εγκληματικές πράξεις

σε βάθος οχτώ ετών σε μια μεγαλούπολη.

Αλλά δεν ξεκίνησα με αυτά τα όνειρα,

να είμαι μέλος μιας εκστρατείας
για την μείωση της εγκληματικότητας.

Ήμουν 25, είχα την πρώτη μου εκκλησία.

Αν με ρωτούσες ποια ήταν η φιλοδοξία μου,

θα σου έλεγα ότι θέλω να γίνω ιερέας
σε μια τεράστια ενορία.

Ήθελα μια ενορία με 15-20.000 μέλη.

Ήθελα να έχω τη δική μου
εκκλησιαστική εκπομπή.

Ήθελα την δική μου γραμμή ντυσίματος.

(Γέλια)

Ήθελα να είμαι η γραμμή υποστήριξής σας.

Ξέρετε, να τα κάνω όλα.

(Γέλια)

Μετά από ένα χρόνο ως κληρικός,

τα μέλη μου έγιναν περίπου 20.

Οπότε ο δρόμος για μια τεράστια
εκκλησία ήταν ακόμη μακρυά.

Αλλά αλήθεια, εάν μου 'λεγες,
«Ποια είναι η φιλοδοξία σου;»

Θα έλεγα απλώς να είμαι
ένας καλός κληρικός,

να μπορώ να στηρίζω τους ανθρώπους
σε όλα τα στάδια της ζωή τους,

να κηρύττω μηνύματα που έχουν νόημα
στην καθημερινότητα των ανθρώπων,

και όσον αφορά
την Αφροαμερικάνικη παράδοση,

να μπορώ να εκπροσωπώ
την κοινότητα που υπηρετώ.

Αλλά υπήρχε κάτι άλλο
που συνέβαινε στην πόλη μου

και στην ευρύτερη αστική περιοχή,

και στις περισσότερες μητροπόλεις
των Ηνωμένων Πολιτειών

και αυτό ήταν το ποσοστό ανθρωποκτονιών
που άρχισε να αυξάνεται κατακόρυφα.

Οι νέοι σκοτώνονταν μεταξύ τους

για ασήμαντους λόγους,

όπως να πέφτεις κατά λάθος πάνω
σε κάποιον στο διάδρομο του σχολείου

και όταν σχολάς, να τον πυροβολείς.

Κάποιος με λάθος χρώμα μπλούζας,

στο λάθος μέρος, τη λάθος στιγμή.

Έπρεπε να γίνει κάτι για αυτό.

Έφτασε στο σημείο να αλλάζει
τον χαρακτήρα της πόλης.

Πήγαινες στις εργατικές κατοικίες,

για παράδειγμα, σαν αυτές που βρίσκονται
κοντά στην εκκλησία μου

και περπατούσες και ήταν σαν πόλη φάντασμα

γιατί οι γονείς δεν άφηναν
τα παιδιά τους να βγουν να παίξουν

ακόμη και το καλοκαίρι, εξαιτίας της βίας.

Το άκουγες στις γειτονιές κάθε νύχτα,

και στο αυτί που δεν ήταν συνηθισμένο
ακουγόταν σαν πυροτεχνήματα,

αλλά ήταν πυροβολισμοί.

Το άκουγες σχεδόν κάθε βράδυ,
όταν μαγείρευες βραδινό,

όταν έλεγες παραμύθι στο παιδί σου,
ή όταν έβλεπες τηλεόραση.

Πήγαινες στα έκτακτα περιστατικά
στο νοσοκομείο

και έβλεπες στα φορεία

μαύρους και λατινοαμερικανούς νέους
πυροβολημένους να αργοπεθαίνουν.

Έκανα κηδείες,

αλλά όχι για κάποιους αξιοσέβαστους
οικογενειάρχες που έζησαν τη ζωή τους

και έχεις πολλά να πεις για αυτούς.

Αλλά έκανα κηδείες 18χρονων,

και 17χρονων,

και 16χρονων,

στεκόμουν στην εκκλησία
ή σε κάποιο νεκροταφείο

πασχίζοντας να πω κάτι

που θα είχε κάποιο ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Και καθώς οι συνάδελφοί μου έχτιζαν
μεγαλοπρεπείς καθεδρικούς ναούς

και αγόραζαν κτίρια εκτός πόλης

και μετέφεραν τους πιστούς εκεί

ώστε να μπορούν να φτιάξουν
από την αρχή τον οίκο του Θεού,

οι δομές της κοινωνίας
στο εσωτερικό των πόλεων

στέναζαν υπό το βάρος όλης αυτής της βίας.

Και έτσι έμεινα εκεί,
γιατί κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι,

είδα τι είχα στα χέρια μου,
και ανέλαβα δράση.

Ξεκίνησα να κηρύττω
επικρίνοντας την βία στην κοινωνία.

Και ξεκίνησα να κάνω πλάνα
για την εκκλησία μου,

ξεκίνησα να φτιάχνω προγράμματα
για να εντοπίζω τους επιρρεπείς νέους,

αυτούς που ήταν ένα βήμα
πριν εμπλακούν στην βία.

Μέχρι και καινοτόμος προσπάθησα
να γίνω στο κήρυγμά μου.

Όλοι έχετε ακούσει ραπ μουσική, σωστά;

Ραπ μουσική;

Μέχρι και ραπ κήρυγμα έκανα μια φορά.

Δεν έπιασε, άλλα τουλάχιστον προσπάθησα.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω έναν νέο
που με βρήκε μετά από εκείνο το κήρυγμα.

Περίμενε μέχρι να φύγουν όλοι,

και είπε, «Αιδεσιμότατε, ραπ κήρυγμα;»
Του είπα, «Ναι, πώς σου φάνηκε;»

Είπε, «Μη το ξανακάνεις, Αιδεσιμότατε».

(Γέλια)

Αλλά συνέχισα το κήρυγμα
και τα προγράμματα,

και σκέφτηκα ότι
εάν οι συνάδελφοί μου έκαναν το ίδιο,

αυτό θα έκανε τη διαφορά.

Όμως η βία είχε βγει εκτός ελέγχου,

ακόμα και αθώοι πολίτες
σκοτώνονταν από πυροβολισμούς:

κάποιος που πήγαινε για τσιγάρα
στο παντοπωλείο,

ή κάποιος που περίμενε
το λεωφορείο στη στάση,

ή παιδιά που παίζανε στο πάρκο

και δεν είχαν ιδέα τι συνέβαινε
στην άλλη άκρη του πάρκου,

αλλά πήγε και τους βρήκε.

Η κατάσταση ήταν εκτός ελέγχου,

και δεν ήξερα τι να κάνω,

όμως κάτι συνέβη
και άλλαξε τα πάντα μέσα μου.

Ήταν ένα παιδί που λεγόταν Τζέσι ΜακΚί

και πήγαινε στο σπίτι με τον φίλο του
Ριγκομπέρτο Κάριον,

προς τις εργατικές κατοικίες
λίγο πιο πέρα από την εκκλησία μου.

Συναντήθηκαν με μια ομάδα νέων
από μια συμμορία του Ντόρτσεστερ,

και σκοτώθηκαν.

Και όπως ο Τζέσι έτρεχε να φύγει
θανάσιμα τραυματισμένος,

κατευθυνόμενος προς την εκκλησία μου,

πέθανε περίπου 100, 150 μέτρα πιο κάτω.

Ακόμα και αν έφτανε στην εκκλησία
δεν θα υπήρχε κάποια διαφορά,

γιατί τα φώτα ήταν κλειστά,
κανείς δεν ήταν μέσα.

Και το πήρα ως σημάδι.

Όταν έπιασαν κάποιους από τους νέους
που έκαναν αυτή την πράξη,

προς μεγάλη μου έκπληξη,
ήταν σχεδόν συνομήλικοί μου

αλλά το χάσμα μεταξύ μας ήταν τεράστιο.

Σαν να ήμασταν από
δύο διαφορετικούς κόσμους.

Και όπως αναλογιζόμουν όλα αυτά

κι έβλεπα ό,τι συνέβαινε,

ξαφνικά κατάλαβα ότι κάτι παράδοξο
έβγαινε από μέσα μου,

και αυτό ήταν ότι σε όλα αυτά τα κηρύγματα

που καταδίκαζα την βία

μιλούσα για τη δόμηση της κοινωνίας,

άλλα ξαφνικά συνειδητοποίησα

ότι υπήρχε ένα συγκεκριμένο
κομμάτι του πληθυσμού

που δεν συμπεριελάμβανα
στον ορισμό μου για την κοινωνία.

Και το παράδοξο ήταν:

Εάν πραγματικά ήθελα μια κοινωνία
σαν αυτήν που κήρυττα,

έπρεπε να πλησιάσω

και να αγκαλιάσω αυτούς τους ανθρώπους
που είχα εξαιρέσει από τον ορισμό μου.

Δηλαδή, όχι απλά να φτιάξω
προγράμματα πρόληψης

για αυτούς που ήταν στα πρόθυρα
της εγκληματικότητας,

αλλά να βγω έξω και να αγκαλιάσω
αυτούς που διέπρατταν τις βιαιότητες,

τους συμμορίτες, τους εμπόρους ναρκωτικών.

Μόλις έκανα αυτή τη διαπίστωση,
μου δημιουργήθηκε ένα ερώτημα.

Γιατί εγώ;

Εννοώ, αυτό δεν είναι θέμα του νόμου;

Γι' αυτό δεν έχουμε την αστυνομία;

Και μόλις αναρωτήθηκα, «Γιατί εγώ;»
αμέσως ήρθε και η απάντηση:

Γιατί εγώ; Επειδή εγώ είμαι αυτός
που προβληματίζομαι άυπνος τα βράδια.

Επειδή εγώ είμαι αυτός που κοιτάζει γύρω
και λέει ότι κάποιος πρέπει να κάνει κάτι

και συνειδητοποίησα
ότι αυτός ο κάποιος είμαι εγώ.

Κάπως έτσι δεν ξεκινάνε τα κινήματα;

Δεν ξεκινάνε με μια μεγάλη συνέλευση
με πολλούς ανθρώπους μαζεμένους

που περπατούν ρυθμικά
με ένα κοινό σύνθημα.

Αλλά ξεκινάνε με λίγους,
ή ακόμη και με έναν.

Έτσι ξεκίνησε με εμένα,

και έτσι αποφάσισα να κατανοήσω
την κουλτούρα της βίας

μέσα στην οποία ζούσαν
οι νέοι που τα διέπρατταν

και ξεκίνησα να προσφέρω
εθελοντική εργασία στο λύκειο.

Και μετά από δύο βδομάδες
προσφοράς στο λύκειο,

κατάλαβα ότι οι νέοι
που προσπαθούσα να προσεγγίσω

δεν πήγαιναν σχολείο.

Άρχισα να κινούμαι μέσα στην κοινωνία

και δεν μου πήρε πολύ για να καταλάβω

ότι δεν έβγαιναν έξω
κατά την διάρκεια της ημέρας.

Έτσι ξεκίνησα να βγαίνω
στους δρόμους αργά το βράδυ,

πήγαινα στα πάρκα να τους βρω,

για να δημιουργήσω μαζί τους
την σχέση που χρειαζόταν.

Μια τραγωδία συνέβη στη Βοστόνη
που έφερε κοντά μια ομάδα κληρικών,

και κάποιοι από εμάς συνειδητοποιήσαμε

ότι έπρεπε να βγούμε από τους τέσσερις
τοίχους του ιερού μας

και να βρούμε τους νέους στο μέρος τους,

και όχι να προσπαθούμε
να τους φέρουμε μέσα.

Και έτσι αποφασίσαμε να βγούμε όλοι μαζί,

θα πηγαίναμε μαζί

σε μια από τις πιο επικίνδυνες
γειτονιές της πόλης

Παρασκευή και Σάββατο βράδυ

στις 10 το βράδυ,

και θα κυκλοφορούσαμε
μέχρι τις 2 ή 3 το πρωί.

Φαντάζομαι ήταν πολύ περίεργο
όταν πρωταρχίσαμε να βγαίνουμε έξω.

Εννοώ, δεν ήμασταν έμποροι ναρκωτικών.

Ούτε χρήστες.

Σίγουρα δεν ήμασταν αστυνομία,
κάποιοι από εμάς φορούσαν κολλάρο.

Ήταν μάλλον λίγο παράξενο.

Όμως άρχισαν να μας μιλάνε μετά από λίγο

και αυτό που καταλάβαμε ήταν

ότι καθώς περπατούσαμε,
αυτοί μας παρατηρούσαν

και ήθελαν να σιγουρευτούν
για κάποια πράγματα:

πρώτον, εάν είχαμε συνέπεια
στη συμπεριφορά μας,

δηλαδή εάν θα πηγαίναμε τακτικά εκεί,

και δεύτερον, ήθελαν να σιγουρευτούν

ότι δεν πήγαμε εκεί
για να τους εκμεταλλευτούμε.

Επειδή πάντα υπήρχαν κάποιοι που έλεγαν,

«Θα πάρουμε πίσω τις περιοχές μας»

έχοντας πάντα μαζί τους μια κάμερα

ή έναν δημοσιογράφο

ώστε να ενισχύσουν τη δική τους φήμη

εις βάρος αυτών που βρίσκονταν
έξω στις γειτονιές.

Όταν λοιπόν είδαν ότι δεν είχαμε
τίποτα από όλα αυτά,

αποφάσισαν να μας μιλήσουν.

Και τότε κάναμε κάτι απίστευτο για ιερείς.

Αποφασίσαμε να ακούσουμε
και όχι να κηρύξουμε.

Εμπρός, δώστε μου κουράγιο.

(Γέλια)
(Χειροκρότημα)

Αρκετά, με διακόψατε την ώρα
που μιλούσα, εντάξει; (Γέλια)

Όμως ήταν εκπληκτικό.

Τους είπαμε, «Δεν ξέρουμε
τις γειτονιές μας μετά τις 9 το βράδυ,

ανάμεσα στις 9 μ.μ και 5 π.μ.,

εσείς όμως γνωρίζετε.

Θα λέγαμε ότι εσείς είστε οι ειδικοί
για αυτό το διάστημα.

Οπότε μιλήστε μας. Διδάξτε μας.

Δείξτε μας αυτό που δεν μπορούμε να δούμε.

Βοηθήστε μας να καταλάβουμε
αυτό που δεν κατανοούμε».

Και όλοι ήταν πρόθυμοι να μας βοηθήσουν

και πήραμε μια ιδέα
του πώς είναι η ζωή στους δρόμους.

Πολύ πιο διαφορετική
από ό,τι δείχνουν τα νέα των 11,

πολύ διαφορετικά από ό,τι παρουσιάζονται
ακόμα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Καθώς μιλούσαμε μαζί τους,

πολλοί μύθοι για αυτούς καταρρίφθηκαν.

Ένας από τους μεγαλύτερους ήταν ότι
αυτά τα παιδιά ήταν ψυχρά και άκαρδα

και ασυνήθιστα βίαια.

Αυτό όμως που είδαμε ήταν το αντίθετο.

Οι περισσότεροι από τους νέους
που βρίσκονταν στους δρόμους

απλά προσπαθούν να επιβιώσουν
στους δρόμους.

Και επίσης είδαμε

ότι κάποιοι από τους πιο
έξυπνους και δημιουργικούς

και εξαιρετικούς και σοφούς ανθρώπους

που είχαμε ποτέ συναντήσει

βρίσκονταν στους δρόμους,
σε μια συνεχόμενη πάλη.

Ξέρω ότι κάποιοι από αυτούς το ονομάζουν
επιβίωση, εγώ όμως το αποκαλώ υπέρβαση,

γιατί εάν βρίσκεσαι στις συνθήκες
που αυτοί βρίσκονται,

να είσαι ικανός απλά να ζεις κάθε μέρα
είναι μια πράξη υπέρβασης.

Και ως αποτέλεσμα, τους ρωτήσαμε,

«Πώς σας φαίνεται αυτή η εκκλησία,
πώς βλέπετε αυτόν τον θεσμό

να βοηθάει σε αυτήν την κατάσταση;»

Και φτιάξαμε ένα σχέδιο
σε συνεργασία με αυτούς τους νέους.

Δεν τους αντιμετωπίζαμε
ως το πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί,

αλλά ως συναδέλφους, ως βοηθούς,

ως συνεργάτες στην προσπάθεια
να μειώσουμε τη βία στην κοινωνία.

Φανταστείτε να κάνετε ένα σχέδιο

όπου από τη μία μεριά έχεις έναν κληρικό
και από την άλλη έναν έμπορο ναρκωτικών,

να συνεργάζονται να βρουν τρόπο ώστε
η εκκλησία να βοηθήσει όλη την κοινότητα.

Το θαύμα της Βοστόνης ήταν
ότι έφερε κοντά τους ανθρώπους.

Είχαμε διαφορετικούς συνεργάτες.

Είχαμε ανθρώπους του νόμου.

Είχαμε αστυνομικούς.

Όχι όλο το σώμα βέβαια,

καθώς υπήρχαν ακόμη
κάποιοι της παλιάς σχολής,

όμως ήταν κάποιοι άλλοι αστυνομικοί

που το είδαν ως τιμή
να συνεργαστούν με την κοινότητα,

που είδαν ως ευθύνη τους

να συνεργάζονται με τους πρωτοστάτες
της κοινωνίας και της πίστης

με σκοπό να εκλείψει η βία
από την κοινωνία.

Το ίδιο συνέβη
και με τους επιτηρητές αναστολής,

το ίδιο με τους δικαστές,

και με όλους αυτούς που βρίσκονταν
υψηλότερα στην ιεραρχία του νόμου

καθώς συνειδητοποίησαν, όπως και εμείς,

ότι ποτέ δεν θα αποφύγουμε
αυτήν την κατάσταση,

όσες ποινικές διώξεις και να γίνουν,

όσο και να γεμίσουμε τις φυλακές,

με σκοπό να εξαλείψουμε το πρόβλημα.

Συμμετείχα στην δημιουργία μιας οργάνωσης

20 χρόνια πριν, μια οργάνωση πίστης,
για την αντιμετώπιση του προβλήματος.

Την εγκατέλειψα πριν τέσσερα χρόνια

και ξεκίνησα να εργάζομαι σε διάφορες
πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών,

σε 19 συνολικά,

και αυτό που κατάλαβα ήταν
ότι σε αυτές τις πόλεις

υπήρχε πάντα αυτό το στοιχείο
του πρωτοστάτη της κοινότητας

που έβαζε τα πράγματα κάτω,

άφηνε τον εγωισμό του στην άκρη,

και έβλεπε το σύνολο
ως σημαντικότερο από τη μονάδα,

και έτσι έβρισκε τρόπους να δουλέψει
μαζί με τους νέους στους δρόμους.

Γιατί η λύση δεν είναι
περισσότεροι αστυνομικοί,

αλλά η εξεύρεση των θετικών στοιχείων
που βρίσκονται στην κοινωνία,

ώστε να υπάρχει ισχυρό
το στοιχείο της κοινότητας

στη συνεργασία για τη μείωση
της εγκληματικότητας.

Τώρα, στις Ηνωμένες Πολιτείες
υπάρχει ένα κίνημα νέων,

για τους οποίους είμαι περήφανος,
που ασχολούνται με τα δομικά προβλήματα

που πρέπει να αλλάξουν εάν θέλουμε
να γίνουμε μια καλύτερη κοινωνία.

Αλλά υπάρχει πάντα αυτό το επιχείρημα
για τη βιαιότητα της αστυνομίας

και την παραβατικότητα των αστυνομικών
απέναντι στη βία μεταξύ των μαύρων.

Αλλά είναι παραμύθια.

Όλα είναι φαύλος κύκλος.

Όταν για δεκαετίες βλέπεις
αποτυχημένες πολιτικές στέγασης

και άθλιες δομές εκπαίδευσης,

όταν βλέπεις μια συνεχή ανεργία

και υποαπασχόληση σε μια κοινωνία,

όταν βλέπεις ένα ανεπαρκές σύστημα υγείας,

και μετά προσθέτεις στη συνταγή ναρκωτικά

και σάκους γεμάτους όπλα,

τότε δεν απορείς όταν βλέπεις
τη βία να αναδύεται.

Και μετά η πολιτεία απαντάει
με περισσότερους αστυνομικούς

και μεγαλύτερη καταστολή
στις επίμαχες περιοχές.

Όλα είναι φαύλος κύκλος

και ένα από τα εκπληκτικά πράγματα
που καταφέραμε να κάνουμε

είναι που μπορέσαμε να αναδείξουμε
την αξία της συνεργασίας,

-της κοινωνίας, του νόμου,
του ιδιωτικού τομέα και της πολιτείας-

με σκοπό να καταπολεμηθεί η βία.

Πρέπει να δίνουμε αξία
στη συμβολή της κοινότητας.

Πιστεύω ότι μπορούμε να τερματίσουμε
την εποχή της βίας στις πόλεις μας.

Πιστεύω ότι είναι εφικτό και κάποιοι
άνθρωποι το κάνουν ακόμα και τώρα.

Αλλά χρειάζομαι τη βοήθειά σας.

Δεν μπορεί να γίνει μόνο από ανθρώπους

που αναλίσκονται μέσα στην κοινωνία.

Χρειάζονται υποστήριξη.
Χρειάζονται βοήθεια.

Πηγαίνετε πίσω στην πόλη σας.

Βρείτε αυτούς τους ανθρώπους.

«Χρειάζεσαι βοήθεια; Εγώ θα σε βοηθήσω».

Βρες αυτούς τους ανθρώπους.
Είναι εκεί.

Φέρτε τους σε επαφή με το νόμο,
τον ιδιωτικό τομέα και την πόλη

με μοναδικό σκοπό τη μείωση της βίας

αλλά σιγουρέψου ότι το στοιχείο
αυτό της κοινωνίας είναι ισχυρό.

Γιατί είναι σωστή η παροιμία
από το Μπουρούντι:

«Ό,τι κάνεις για μένα, χωρίς εμένα,
το κάνεις σε μένα».

Ο Θεός να σας ευλογεί. Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)