Mijn zoon was een van de Columbine schutters. Dit is mijn verhaal

Sue Klebold is de moeder van Dylan Klebold, één van de twee schutters die een bloedbad hebben aangericht op de Columbine High School, ze vermoordden 12 studenten en 1 leraar. Ze heeft jarenlang elk detail van haar familieleven onderzocht, om zo te proberen te begrijpen wat ze had kunnen doen om het geweld van haar zoon te voorkomen. In deze moeilijke, schokkende talk verkent Sue het punt waar geestelijke gezondheid en geweld samenkomen en pleit ze ervoor dat ouders en professionals doorgaan met het onderzoek naar het verband tussen suïcidaal en moorddadig denken.

De laatste keer dat ik de stem
van mijn zoon hoorde,

was toen hij de voordeur uit liep

op weg naar school.

Hij riep nog één woord in het donker:

"Doei."

Het was 20 april 1999.

Later die ochtend,
op de Columbine High School,

hebben mijn zoon Dylan en zijn vriend Eric

12 studenten en een leraar vermoord

en hebben ze ruim 20 anderen verwond
voor ze zichzelf van het leven beroofden.

Dertien onschuldige mensen zijn overleden,

hun geliefden bleven achter
in een staat van verdriet en trauma.

Anderen liepen verwondingen op,

sommigen waren voorgoed
verminkt of gehandicapt.

Maar hoe afschuwelijk
deze tragedie echt was,

kan niet alleen uitgedrukt worden
in het aantal doden en gewonden.

Het is onmogelijk om de
psychologische schade te kwantificeren

van de mensen in de school,

of van degenen die betrokken waren
bij de hulpverlening en het schoonmaken.

Het is onmogelijk de omvang
van een tragedie als deze vast te stellen,

helemaal als het kan dienen
als blauwdruk

voor andere schutters die zelf
wreedheden willen gaan plegen.

Columbine was een vloedgolf,

en toen die voorbij was,

zou het nog jaren duren voordat
de gemeenschap en de maatschappij

de impact konden bevatten.

Het heeft mij jaren gekost de nalatenschap
van mijn zoon te proberen te accepteren.

Het wrede gedrag dat het einde
van zijn leven heeft gedefiniëerd,

heeft mij duidelijk gemaakt dat hij
een heel ander persoon was dan ik kende.

Naderhand vroegen mensen:

"Hoe kan je dit niet geweten hebben?

Wat was jij nou voor moeder?"

Ik stel mezelf nog steeds
diezelfde vragen.

Vóór de schietpartijen
vond ik mezelf een goede moeder.

Het opvoeden van mijn kinderen
tot meelevende,

gezonde, verantwoordelijke volwassenen

was de belangrijkste rol van mijn leven.

Maar de tragedie heeft me ervan overtuigd
dat ik gefaald heb als ouder

en dat is gedeeltelijk
waarom ik hier vandaag ben.

Behalve zijn vader

was ik degene die Dylan het beste kende
en het meest van hem hield.

Als iemand had kunnen weten
wat er aan de hand was,

dan zou ik dat toch zijn?

Maar ik wist het niet.

Ik ben hier vandaag
om de ervaring te delen

van hoe het is om de moeder te zijn
van iemand die moordt en pijn veroorzaakt.

Na de tragedie heb ik jarenlang
mijn geheugen gepijnigd,

om te begrijpen waar ik
als ouder gefaald had.

Maar er zijn geen eenvoudige antwoorden.

Ik kan jullie geen oplossingen bieden.

Het enige dat ik kan doen,

is delen wat ik heb geleerd.

Als ik met mensen spreek
die mij niet kenden voor de schietpartij,

heb ik drie uitdagingen.

De eerste, als ik een ruimte
als deze binnenkom,

weet ik niet of een van de aanwezigen
een verlies heeft geleden

door wat mijn zoon heeft gedaan.

Ik vind het nodig om het leed
te erkennen dat is veroorzaakt

door een familielid
dat dat zelf niet meer kan doen.

Dus eerst, vanuit de grond van mijn hart:

het spijt me als mijn zoon u
verdriet heeft gedaan.

De tweede uitdaging die ik heb,

is dat ik begrip moet vragen,
en zelfs medeleven,

als ik over de dood van mijn zoon
praat als zelfmoord.

Twee jaar voor zijn dood

schreef hij op een blaadje in een kladblok

dat hij zichzelf sneed.

Hij zei dat hij gekweld was

en dat hij een pistool wilde
om zijn leven te beëindigen.

Ik wist hier niets van
tot maanden na zijn dood.

Als ik over zijn dood praat als zelfmoord,

probeer ik de wreedheid aan het eind
van zijn leven niet af te zwakken.

Ik probeer te begrijpen

hoe zijn suïcidale gedachten

geleid hebben tot moord.

Na veel lezen en gesprekken met experts

ben ik ervan overtuigd

dat zijn betrokkenheid bij de schietpartij
niet kwam omdat hij wilde moorden,

maar omdat hij zelf dood wilde.

De derde uitdaging die ik heb als ik praat
over de moord/zelfmoord van mijn zoon,

is dat ik praat over mentale gezondheid --

excuus --

is dat ik praat over mentale gezondheid,

of hersengezondheid zoals ik het zelf
liever noem, omdat dat tastbaarder is.

En tegelijkertijd heb ik het over geweld.

Het laatste wat ik wil doen
is bijdragen aan de misverstanden

die er al zijn rondom
mentale aandoeningen.

Slechts een heel klein percentage
van de mensen met mentale problemen

zijn gewelddadig naar andere mensen.

Maar van degenen die door zelfmoord
om het leven komen,

wordt geschat dat ongeveer
75 tot misschien meer dan 90 procent

een mentale aandoening
hebben die te diagnostiseren is.

Zoals jullie goed weten,

is ons mentaal zorgsysteem
niet in staat om iedereen te helpen,

en niet iedereen met
destructieve gedachten

voldoet aan de criteria

voor een specifieke diagnose.

Veel mensen met constante gevoelens

van angst of boosheid of hopeloosheid

worden nooit onderzocht of behandeld.

Te vaak krijgen ze pas onze aandacht
als ze een gedragscrisis krijgen.

Als de schattingen kloppen

dat een á twee procent
van alle zelfmoorden

gepaard gaan met de moord op een ander,

dan zal als de zelfmoorden toenemen,
zoals bij meerdere groepen het geval is,

ook het aantal
moord/zelfmoorden toenemen.

Ik wilde begrijpen wat er voor zijn dood
gebeurde in het hoofd van Dylan,

dus ik zocht naar antwoorden bij
andere nabestaanden van zelfmoordenaars.

Ik heb onderzoek gedaan
en hielp bij inzamelingsacties,

en waar ik kon,

heb ik gesproken met mensen
die een zelfmoordcrisis hebben overleefd,

of een poging daartoe.

Een gesprek wat me erg heeft geholpen,

was met een collega

die me met iemand anders hoorde praten

op mijn werkplek.

Ze hoorde me zeggen dat het niet kon
dat Dylan van me had gehouden

als hij zoiets wreeds kon doen.

Toen ze me later alleen trof,

verontschuldigde ze zich
omdat ze had geluisterd,

maar ze zei dat ik fout zat.

Ze zei dat toen zij een jonge,
alleenstaande moeder was

met drie kleine kinderen,

ze erg depressief was en werd opgenomen
voor haar eigen veiligheid.

Ze was er op dat moment van overtuigd

dat haar kinderen beter af zouden zijn
als zij dood zou zijn,

dus ze maakte een plan
om haar leven te beëindigen.

Ze verzekerde me dat moederliefde
de sterkste band op aarde was

en dat ze meer van haar kinderen hield
dan van wat dan ook,

maar dat ze door haar ziekte

er zeker van was
dat ze beter af waren zonder haar.

Wat zij vertelde en wat
ik van anderen heb geleerd,

is dat we de zogenaamde
beslissing of keuze

om door suïcide te sterven

niet maken op de manier
waarop we een auto kiezen,

of waar we naartoe gaan
op een zaterdagavond.

Mensen die extreem suïcidaal zijn,

zijn een medisch noodgeval 'fase vier'.

Ze denken niet helder
en zijn hun zelfbeheersing kwijt.

En ondanks dat ze een plan kunnen maken
en zich logisch gedragen,

is hun waarheidsbesef vervormd
door een filter van pijn

dat hun interpretatie
van de realiteit dicteert.

Sommige mensen zijn erg goed
in het verbergen van deze toestand

en vaak hebben ze daar
een goede reden voor.

Velen van ons hebben op enig moment
suïcidale gedachten gehad,

maar hardnekkige, voortdurende,
suïcidale gedachten

en het verzinnen
van manieren om te sterven

zijn symptomen van een ziekte,

en zoals vele ziekten,

moet deze toestand onderkend
en behandeld worden

voordat het een leven kost.

Maar mijn zoon's dood
was niet alleen een zelfmoord.

Het was een massamoord.

Ik wilde weten hoe zijn suïcidale
gedachten moorddadig werden.

Maar er is weinig onderzoek
en er zijn geen eenvoudige antwoorden.

Ja, hij was waarschijnlijk depressief.

Zijn persoonlijkheid was perfectionistisch
en hij vertrouwde alleen op zichzelf,

en dat maakte dat hij niet snel
om hulp van anderen zou vragen.

Hij had een aantal dingen
meegemaakt op school

waardoor hij zich minderwaardig,
vernederd en boos voelde.

En hij had een ingewikkelde vriendschap

met een jongen die zijn gevoelens
van woede en vervreemding deelde,

en die ernstig gestoord,

controlerend en moorddadig was.

En in deze periode in zijn leven

waarin hij uiterst kwetsbaar
en breekbaar was,

had Dylan toegang tot wapens,

ook al hebben we ze nooit in huis gehad.

Het was verbazingwekkend eenvoudig
voor een 17-jarige om wapens te kopen,

zowel legaal als illegaal,
of ik het nu wist of goedvond of niet.

En op een of andere manier, 17 jaar
en vele schietincidenten op scholen later,

is het nog steeds zo makkelijk.

Wat Dylan die dag heeft gedaan,
heeft mijn hart gebroken,

en -- zoals zo vaak na een trauma --

heeft zijn sporen nagelaten
op mijn lichaam en geest.

Twee jaar na de schietpartij
kreeg ik borstkanker

en nog twee jaar later
begon ik mentale problemen te krijgen.

Bovenop het constante, oneindige verdriet,

was ik doodsbenauwd
dat ik een familielid zou tegenkomen

van iemand die door Dylan vermoord was,

of dat ik overvallen
zou worden door de pers

of door een boze burger.

Ik durfde het nieuws niet aan te zetten,

omdat ik bang was om een slechte ouder
of walgelijk persoon te worden genoemd.

Ik kreeg paniek-aanvallen.

De eerste kwamen
vier jaar na de schietpartij,

tijdens de voorbereidingen
op de getuigenverklaringen,

waar ik de nabestaanden
onder ogen zou moeten komen.

De tweede serie kwam
zes jaar na de schietpartij,

toen ik me voorbereidde
om voor het eerst openbaar te spreken

over moord/zelfmoord op een congres.

Beide series duurden een aantal weken.

Ze gebeurden overal:

bij de bouwmarkt, op kantoor,

of zelfs als ik in bed een boek las.

Mijn gedachten zaten plotseling vast
in een neerwaardse spiraal van angst

en hoe hard ik ook probeerde

om mijzelf te kalmeren
of mezelf eruit te redeneren,

het lukte me niet.

Het voelde alsof mijn brein
me probeerde te vermoorden.

De angst voor de angst
werd toen het enige

waar ik nog aan kon denken.

Toen heb ik persoonlijk ondervonden

hoe het was om een storing
in de hersenen te hebben

en toen ben ik een echte pleitbezorger
geworden voor hersen-gezondheid.

Door therapie en medicatie
en door voor mezelf te zorgen,

kreeg ik mijn gewone leven weer terug,

zo gewoon als kon onder de omstandigheden.

Toen ik terugkeek
op alles wat er gebeurd was,

zag ik hoe de neerwaartse spiraal
waarin mijn zoon terecht kwam

waarschijnlijk twee jaar heeft geduurd,

genoeg tijd om hulp voor hem te krijgen,

als iemand maar had geweten
dat hij hulp nodig had

en wist wat er moest gebeuren.

Telkens als iemand me vraagt:

"Hoe kan je dit niet geweten hebben?",

voelt het als een stomp in mijn maag.

Het voelt als een beschuldiging
en voedt mijn schuldgevoelens,

die ik ondanks alle therapie
die ik heb gehad

altijd met me mee zal dragen.

Maar wat ik wel heb geleerd:

als liefde genoeg zou zijn

om iemand met suïcidale
gedachten te stoppen

zichzelf pijn te doen,

zouden er bijna nooit zelfmoorden zijn.

Maar liefde is niet genoeg

en er zijn voortdurend zelfmoorden.

Het is de op één na
meest voorkomende doodsoorzaak

onder mensen tussen de 10 en 34,

en 15 procent van de Amerikaanse jeugd

heeft een zelfmoordplan gemaakt

in het afgelopen jaar.

Ik heb geleerd dat,
hoe graag we het ook willen geloven,

we niet alles kunnen weten of controleren

wat onze geliefden denken en voelen.

En het koppige geloof dat wij
op de een of andere manier anders zijn,

dat een geliefde er nooit
aan zou denken zichzelf te kwetsen,

of iemand anders,

kan ervoor zorgen dat we niet zien

wat ons in het gezicht staart.

En als de allerslechtste scenarios
daadwerkelijk gebeuren,

moeten we ervan leren en onszelf
vergeven dat we er niet van wisten

of dat we niet de juiste
vragen hebben gesteld

of niet de juiste behandeling
hebben gevonden.

We moeten altijd aannemen

dat iemand van wie we houden,
misschien lijdt,

zelfs als ze iets anders zeggen

of zich niet zo gedragen.

We moeten met ons hele wezen luisteren,

zonder te oordelen

of oplossingen te bieden.

Ik weet dat ik met deze tragedie,

met al deze tragedies, moet leven,

voor de rest van mijn leven.

Ik weet dat veel mensen zullen denken

dat mijn verlies niet te vergelijken is
met het verlies van andere families.

Ik weet dat mijn strijd
de hunne niet vergemakkelijkt.

Ik weet ook dat er mensen zijn die vinden
dat ik geen recht heb om te lijden,

maar alleen levenslang berouw mag hebben.

Uiteindelijk komt het
op het volgende neer:

het tragische feit is

dat zelfs de meest oplettenden
en verantwoordelijken onder ons

soms niet kunnen helpen,

maar in de naam van liefde,

moeten we altijd blijven proberen

het onbekende te weten.

Dankjewel.

(Applaus)