Γιατί το μόνο μέλλον που αξίζει συμπεριλαμβάνει τους πάντες

Καλησπέρα - ή, καλημέρα,
δεν είμαι σίγουρος τι ώρα είναι εκεί.

Ανεξαρτήτως ώρας, είμαι ενθουσιασμένος
που παίρνω μέρος στο συνέδριό σας.

Μου αρέσει πολύ ο τίτλος του
- «Ο Μελλοντικός Εσύ» -

επειδή, καθώς κοιτάτε το αύριο,
σας προσκαλεί να ανοίξετε έναν διάλογο σήμερα,

να δείτε το μέλλον μέσω ενός «εσύ».

«Ο Μελλοντικός Εσύ»:

το μέλλον είναι φτιαγμένο από εσύ,
είναι φτιαγμένο από συναντήσεις,

επειδή η ζωή κυλά μέσα
από σχέσεις με άλλους.

Αρκετά χρόνια ζωής

έχουν ενδυναμώσει την πεπείθησή μου

ότι η ύπαρξη καθενός συνδέεται άρρηκτα
με την ύπαρξη των άλλων:

η ζωή δεν περνά απλά,
η ζωή έχει να κάνει με αλληλεπιδράσεις.

Καθώς συναντώ ή ακούω
αυτούς που είναι άρρωστοι,

τους πρόσφυγες που αντιμετωπίζουν
τρομερές δυσκολίες

ψάχνοντας ένα λαμπρότερο μέλλον,

μέχρι τους φυλακισμένους που κουβαλούν
μια κόλαση πόνου στις καρδιές τους,

και αυτούς, πολλοί από αυτούς νέοι,
που δεν μπορούν να βρουν δουλειά,

συχνά βρίσκω τον εαυτό μου να αναρωτιέται:

«Γιατί αυτοί κι όχι εγώ;»

Εγώ γεννήθηκα σε μια οικογένεια προσφύγων.

Ο πατέρας μου, οι παπούδες μου,
όπως και πολλοί άλλοι Ιταλοί,

έφυγαν για την Αργεντινή

και συνάντησαν τη μοίρα αυτών
που δεν τους απέμεινε τίποτα.

Θα μπορούσα πολύ εύκολα να είχα καταλήξει
ανάμεσα στους σημερινούς «απορριπτέους».

Και γι' αυτό πάντα αναρωτιέμαι
βαθιά στην καρδιά μου:

«Γιατί αυτοί και όχι εγώ;»

Πρώτα απ' όλα, θα μου άρεσε πολύ
αν αυτή η συνάντηση θα μπορούσε

να μας βοηθήσει να θυμηθούμε
ότι χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον,

κανένας από εμάς δεν είναι νησί,

ένα αυτόνομο και ανεξάρτητο «εγώ»,
διαχωρισμένο από τους άλλους,

και μπορούμε να χτίσουμε ένα μέλλον μόνο
αν στεκόμαστε μαζί, συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες.

Δεν το σκεφτόμαστε πολύ συχνά,
αλλά όλα συνδέονται,

και πρέπει να επαναφέρουμε
τις επαφές μας σε μια υγιή κατάσταση.

Ακόμη και η σκληρή στάση
που έχω στην καρδιά μου

ενάντια στον αδερφό μου ή την αδερφή μου,

η ανοιχτή πληγή που ποτέ δεν επουλώθηκε,
το αδίκημα που ποτέ δεν συγχωρέθηκε,

η μνησικακία που θα πληγώσει μόνο εμένα,

είναι όλα περιπτώσεις μιας πάλης
που έχω μέσα μου,

μια φλόγα βαθιά μέσα στην καρδιά μου
που πρέπει να σβήσει

πριν γίνει φωτιά αφήνοντας
πίσω της μόνο στάχτες.

Τη σημερινή εποχή, πολλοί από εμάς

φαίνεται να πιστεύουν ότι είναι αδύνατο
να έχουμε ένα ευτυχισμένο μέλλον.

Αν και πρέπει να πάρουμε στα σοβαρά
τέτοιες ανησυχίες,

δεν είναι ανίκητες.

Μπορούμε να τις ξεπεράσουμε όταν
δεν κλειδώνουμε την πόρτα στον έξω κόσμο.

Η ευτυχία μπορεί να ανακαλυφθεί μόνο

σαν ένα δώρο αρμονίας ανάμεσα στο όλο
και κάθε ένα κομμάτι του.

Ακόμη και η επιστήμη
- και το γνωρίζετε καλύτερα από μένα -

δείχνει προς μια κατανόηση
της πραγματικότητας

ως ένα μέρος όπου κάθε στοιχείο συνδέεται
και αλληλεπιδρά με όλα τα άλλα.

Και αυτό με φέρνει στο δεύτερο μήνυμά μου.

Πόσο υπέροχο θα ήταν

αν η ανάπτυξη της επιστημονικής
και τεχνολογικής καινοτομίας

θα έφερνε μαζί της περισσότερη
ισότητα και κοινωνική ενσωμάτωση.

Πόσο υπέροχο θα ήταν,
ενώ ανακαλύπτουμε μακρινούς πλανήτες,

να ξαναβρούμε τις ανάγκες
των αδελφών μας σε τροχιά γύρω μας.

Πόσο υπέροχο θα ήταν αν η αλληλεγγύη,

αυτή η όμορφή,
αλλά μερικές φορές άβολη λέξη,

δεν θα ανάγεται απλά σε κοινωνική εργασία,

αλλά θα γινόταν η αναμενόμενη συμπεριφορά

σε πολιτικές, οικονομικές
και επιστημονικές επιλογές,

καθώς και σε σχέσεις ανάμεσα
σε άτομα, ανθρώπους και χώρες.

Μόνο εκπαιδεύοντας τους ανθρώπους
στην πραγματική αλληλεγγύη

θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε

την «κουλτούρα των απορριμάτων»,

που δεν αφορά μόνο φαγητά και αγαθά

αλλά, πρώτα απ' όλα, τους ανθρώπους

που παραμερίζονται
από τα τεχνο-οικονομικά μας συστήματα

τα οποία, χωρίς να το καταλάβουμε,

επικεντρώνονται στα προϊόντα
των ανθρώπων αντί στους ανθρώπους.

Η αλληλεγγύη είναι ένας όρος που πολλοί
θα ήθελαν να σβήσουν από τα λεξικά.

Όμως η αλληλεγγύη δεν είναι
ένας αυτόματος μηχανισμός.

Δεν μπορεί να προγραμματιστεί
ή να ελεγχθεί.

Είναι μια ελεύθερη απόκριση που
γεννιέται από την καρδιά του καθενός.

Ναι, μια ελεύθερη απόκριση!

Όταν κάποιος συνειδητοποιεί

ότι η ζωή, ακόμη εν μέσω
τόσων αντιφάσεων, είναι ένα δώρο,

ότι η αγάπη είναι η πηγή
και το νόημα της ζωής,

πώς μπορούν να αρνηθούν την επιθυμία τους
να κάνουν το καλό στον συνάνθρωπό τους;

Για να κάνουμε το καλό,

χρειαζόμαστε χρήματα, χρειαζόμαστε
κουράγιο και δημιουργικότητα,

και ξέρω ότι το TED μαζεύει
πολλά δημιουργικά μυαλά.

Ναι, η αγάπη δεν απαιτεί
μια δημιουργική, συγκεκριμένη

και έξυπνη συμπεριφορά.

Οι καλές προθέσεις
και οι συμβατικοί τύποι,

που χρησιμοποιούνται τόσο συχνά
για να κατευνάσουν τη συνείδησή μας,
δεν είναι αρκετά.

Ας βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον,
όλοι μαζί, για να θυμηθούμε

ότι ο άλλος δεν είναι
μια στατιστική, ή ένας αριθμός.

Ο άλλος έχει πρόσωπο.

Το «εσύ» είναι πάντα
μια πραγματική παρουσία,

ένα άτομο για να φροντίσετε.

Ο Ιησούς είπε μια παραβολή για
να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τη διαφορά

ανάμεσα σε αυτούς
που προτιμούν να μην ενοχληθούν
και αυτούς που φροντίζουν τους άλλους.

Είμαι σίγουρος ότι την έχετε ξανακούσει.
Είναι η Παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Όταν ο Ιησούς ερωτήθηκε:
«Ποιος είναι ο γείτονάς μου;» -

δηλαδή, «Ποιον να φροντίσω;» -

είπε αυτή την ιστορία,
την ιστορία ενός άντρα

που του είχαν επιτεθεί, τον είχαν κλέψει,
τον είχαν δείρει και τον είχαν παρατήσει σε έναν χωματόδρομο.

Καθώς τον είδαν, ένας ιερέας και ένας Λευίτης,
δύο άτομα με μεγάλη επιρροή εκείνη την εποχή,

τον προσπέρασαν χωρίς
να σταματήσουν να τον βοηθήσουν.

Μετά από λίγο πέρασε ένας Σαμαρείτης,
μια πολύ μισητή εθνικότητα τότε.

Βλέποντας τον τραυματισμένο άντρα
ξαπλωμένο στο χώμα,

δεν τον αγνόησε λες και δεν υπήρχε καν.

Αντιθέτως, ένιωσε συμπόνια
γι' αυτόν τον άνθρωπο,

η οποία τον ανάγκασε να ενεργήσει
με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο.

Έβαλε λάδι και κρασί
στις πληγές του αβοήθητου άντρα,

τον πήγε σε ένα πανδοχείο

και πλήρωσε από την τσέπη του
για να τον βοηθήσουν.

Η ιστορία του Καλού Σαμαρείτη είναι
η ιστορία της σημερινής ανθρωπότητας.

Τα μονοπάτια των ανθρώπων
είναι γεμάτα με πληγές

καθώς όλα επικεντρώνονται στα χρήματα,
και στα πράγματα αντί για τους ανθρώπους.

Η δύναμη είναι σα να πίνουμε
τζιν με άδειο στομάχι.

Νιώθετε ναυτία, μεθάτε,
χάνετε την ισορροπία σας

και καταλήγετε να πληγώνετε
τον εαυτό σας και όλους γύρω σας,

Όλοι μας χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον.

Σας ευχαριστώ.