Gerçeklerini söyle ve bunları başkalarında ara

Yıpranmış ilişkiler ve sevdiğiniz birinin ölümü gibi ağır konular hakkındaki bu şiirsel ve beklenmedik bir şekilde komik konuşmada, Elizabeth Lesser içini açmak ve doğruları söylemek için gururu ve savunmayı bir kenara koyduğu iyileşme sürecini açıklıyor. O diyor ki, "Sizin için önemli olan ilişkilerinizi yoluna sokmak için ölüm-kalın anını beklemek zorunda değilsiniz". "İlk cevap veren yeni bir tür ol ... diğerine karşı ilk cesur adımı atan biri."

Çoğumuz gibi,

hayatımda farklı kariyerlerim oldu

ve hepsi çeşitli olmasına rağmen

ilk işim hepsinin temeli oldu.

20'li yaşlarım boyunca
ev doğumu yapan bir ebeydim.

Bebekleri doğurtmak bana değerli ve
bazen de şaşırtıcı şeyler öğretti.

Sıfırın altında 10 dereceyken,

sabahın ikisinde arabayı çalıştırmak gibi

(Gülüşmeler)

ya da kan görmesiyle bayılan
babayı ayıltmak gibi.

(Gülüşmeler)

Ya da güzel bir göbek deliği yapmak için

göbek bağını nasıl kesmem gerektiği gibi.

Ebeliği bıraktığım ve diğer işlere
başladığım zaman,

bu şeyler benimle kalan ya da bana
rehberlik eden şeyler olmadı.

Bende kalan temel şey her birimizin

bu dünyaya eşsiz bir değerle
gelmesi inancıydı.

Yeni doğan bebeğin yüzüne baktığım zaman,

bu değere gözüm ilişti,

pişmanlık duymayan benlik hissine,

o benzersiz kıvılcıma.

Her bebeği odaya getirdiklerinde

bu kıvılcımı tanımlamak için
"ruh" kelimesini kullanırım,

çünkü bu anlama yakın olan
İngilizce'deki tek kelime.

Her yeni doğan bir kar tanesi gibi tektir.

Biyoloji, soy ve gizemin

eşsiz bir karışımı.

Daha sonra o bebek büyür.

Aileye uyum sağlaması için,

kültüre, topluma

ve cinsiyete alışması için

o küçük ruhunu katman katman

örtmeye başlar.

Bu şekilde doğduk,

ama --

(Gülüşmeler)

Fakat büyüdükçe,

bize

duygusal tuhaflığımızı ve gerçekliğimizi
gizlettiren birçok şey olur.

Hepimiz bunu yaptık.

Bu odadaki herkes eskiden bebekti --

(Gülüşmeler)

kendine özgü bir doğuş hakkı ile.

Ama yetişkin olarak, kendi içimizde tatsız
şekilde o kadar çok zaman geçiriyoruz ki

sanki ÖAB'miz var gibi:
Özgünlük Açığı Bozukluğu.

Fakat bebekler için değil,

henüz değil.

Bana mesajları:

Ruhunu ortaya çıkar

ve herkeste

o ruh kıvılcımını ara.

O hâlâ orada.

İşte doğumdaki kadınlardan
öğrendiklerim.

Onların mesajları açık kalmak hakkında,

hatta bir şeyler acı verici olsa bile.

Bir kadının rahim ağzı normalde
şu şekildedir.

Rahim tabanında

sıkı, küçük bir kas.

Doğum sırasında, bu durumdan

bu duruma gerilir.

Of!

Eğer o acıya karşı savaşırsan

sadece daha fazla acı yaratırsın

ve doğmak isteyen şeyi engellersin.

Bir kadın acıya karşı koymaya
son verdiğinde ve açıldığında

meydana gelen şeyin sihrini

asla unutmayacağım.

Sanki evrenin güçleri
bir şeyleri fark etmiş de

bir yardım dalgası göndermiş gibi.

Bu mesajı asla unutmayacağım.

Şimdi, bana zorlu veya acı verici
bir şey olduğunda,

yaşamımda veya işimde,

tabii ki ilk olarak onlara karşı koyarım.

Fakat daha sonra annelerden
öğrendiğimi hatırlarım.

Açık kal.

Merakta kal.

Acıya ne doğurtmaya geldiğini sor.

Yeni bir şey doğmak istiyor.

Bir tane daha büyük, duygusal
bir ders vardı.

Bunu Albert Einstein'dan öğrendim.

O doğumların hiçbirinde yoktu, ama --

(Gülüşmeler)

Bu ders zaman hakkındaydı.

Hayatının sonunda, Albert Einstein

bizim normal, tekrarlayıp duran
hayat deneyimimizin

yanılsama olduğunu sonuçlandırdı.

Oradan oraya daha hızlı koşturuyoruz,

bir yere gitmeye çalışıyoruz.

Ve bu süreçte,

yüzeyin altındaki zaman
tamamen farklı bir boyuttur

ve burada geçmiş, şimdi
ve gelecek birleşerek

derin zaman hâline gelir.

Ulaşılacak bir yer yok.

Albert Einstein bu durumu, bu boyutu,

"sadece olmak" diye adlandırdı.

Bunu deneyimlediğinde,

kutsal huşuyu biliyordu.

Bebek doğurttuğumda,

kendimi tekrarlamıyordum.

Bazen günlerce ve saatlerce oturmak
zorunda kaldım,

sadece aileler ile nefes alabiliyordum.

Sadece olmak.

Büyük bir doz kutsal huşu aldım.

Bu üç dersi, ebelikten aldım.

Bir: Ruhunu ortaya çıkar.

İki: Bir şeyler zor ya da acı vericiyse,
açık kalmayı dene.

Ve üç: Arada bir
kendini tekrar etmekten çıkıp

derin zamanın içine adım at.

Bu dersler hayatım boyunca
bana yardımcı oldu

ama yakın zamanda, şimdiye kadar

hayatımdaki en önemli işimi aldığımda
gerçekten bana yardımcı oldular.

2 yıl önce, kız kardeşimin nadir
kan kanserinde,

küçülme oldu

ve onun için tek tedavi yöntemi
kemik ilik nakliydi.

Her şeye rağmen onun için
bir eşleşme bulduk,

o da bendim.

Dört kızdan oluşan bir aileden geliyorum.

Kız kardeşlerim onun için kusursuz
bir genetik eş olduğumu öğrenince,

tepkileri: "Gerçekten mi? Sen mi?" oldu.

(Gülüşmeler)

"Onunla mükemmel eşleşme mi?"

Kardeşler için oldukça tipiktir.

Kardeş toplum içerisinde,
bir sürü şey vardır.

Aşk var, arkadaşlık var ve koruma var.

Ayrıca kıskançlık,

rekabet,

reddetme ve eleştirme var.

Kardeşlik, ruhumuzu kaplayan
ilk katmanların çoğunu

birleştirdiğimiz yerdir.

Kız kardeşim ile uyumlu
olduğumu öğrendiğimde,

araştırma moduna girdim.

Nakil işleminin

oldukça kolay olduğunu fark ettim.

Kanserli hastada tüm kemik iliğini

ağır dozlarda kemoterapi ile
yok ediyorsun

ve sonra o iliği, donörden alınan

milyonlarca sağlıklı ilik hücreleri ile
değiştiriyorsun.

Sonra o yeni hücrelerin hastaya
uyum sağladığına

emin olmak için yapabileceğin
her şeyi yapıyorsun.

Kemik iliği naklinin tehlikelerle
dolu olduğunu da öğrendim.

Kız kardeşim neredeyse ölümcül olan
kemoterapinin üstesinden gelseydi,

hâlen başka zorluklarla
yüz yüze gelebilirdi.

Hücrelerim

onun vücuduna saldırabilir.

Onun vücudu hücrelerimi reddedebilir.

Reddetme veya saldırı dedikleri şey

onu öldürebilirdi.

Reddetme. Saldırı.

Bu sözcüklerin kardeş olma içerisinde,

tanıdık bir etkisi vardı.

Kardeşim ve benim uzun bir sevgi
geçmişimiz vardı,

fakat küçük yanlış anlaşılmalardan
daha büyük ihanetlere kadar

reddetme ve saldırı geçmişimiz de vardı.

Derin konular hakkında konuştuğumuz

bir ilişkimiz olmadı,

ama birçok kardeş ve herhangi bir
türde ilişkisi olan insanlar gibi

doğrularımızı söylemekte,

yaralarımızı açığa vurmakta,

yanlışlarımızı itiraf etmekte
teredütteydik.

Fakat bu reddetmenin veya atağın
tehlikesini öğrendiğimde,

bunu değiştirmenin zamanı diye düşündüm.

Ya kemik iliği nakli kararını
doktorlara bıraksaydık

ama sonradan "ruh iliği nakli" diyeceğimiz
bir şey yapmış olsaydık?

Ya birbirimizin neden olduğu acıyla
yüzleşseydik

bu reddetme veya atağın yerine,

dinleyebilir miydik?

Affedebilir miydik?

Kaynaşabilir miydik?

Bu hücrelerimize aynı şeyi yapmasını
öğretecek miydi?

Şüpheci kız kardeşimin aklını çelmek için,
ailemin kutsal metnine yöneldim:

New Yorker Dergisi.

(Gülüşmeler)

Neden bir terapisti ziyaret etmemiz
gerektiğini açıklamak için

kemik iliğim onun vücuduna
nakledilmeden önce,

dergiden ona bir karikatür yolladım.

İşte;

"Kafamda uydurduğum o şey için
onu hiç affetmedim."

(Gülüşmeler)

Kız kardeşime

muhtemelen aynı şeyi
yaptığımızı söyledim,

yani bizi ayıran uydurma
hikâyeleri kafamızda dolaştırıyorduk.

Nakilden sonra ona söyledim ki,

damarlarından akan tüm kan

benim kanım olacaktı,

benim ilik hücrelerim ile üretilen.

Ve o hücrelerin her birinin
çekirdeğinin içinde

benim DNA'm vardı.

Biraz dehşete düşmüş kız kardeşime
şunu söyledim:

"Hayatının geri kalanında, senin içinde
dönüp dolaşacağım."

( Gülüşmeler )

"Bence ilişkimizi daha iyi hâle
getirmeliyiz."

Sağlık sorunları insanlara her türlü
riskli şeyler yaptırır,

istifa etmek veya uçaktan atlamak gibi.

Kız kardeşimin durumunda,

birçok terapi seansına "Evet" demesi,

ki bunlardan birinde kemik iliği
konusuna geldik.

Sadece ortada sevgi kalana kadar

yılların hikâyeleri,

birbirimize karşı varsayımlarımız,

suçlama ve utanç hakkında
konuşup rahatladık.

İnsanlar kemik iliği çıkarma hasatını
çektiğim için cesur olduğumu söylediler

ama ben öyle düşünmüyorum.

Bana cesur hissettiren şey

başka tür hasat ve nakildi,

ruh iliği nakli,

başka bir insana duygusal
olarak açılarak,

gururu ve savunmayı bir kenara koyarak,

katmanları kaldırarak

ve savunmasız ruhlarımızı
birbirimizle paylaşarak.

O ebelik derslerini hatırladım:

Ruhunu ortaya çıkar.

Korkutucu ve acıtıcı olanı ara.

Kutsal huşuyu ara.

Hasattan sonra kemik
hücrelerim ile buradayım.

Buna "hasat" derler.

Sanki tarladan toplayıp
masaya koyuyorsun.

(Gülüşmeler)

Seni temin ederim ki öyle değil.

İşte benim cesur kız kardeşim

hücrelerimi alıyor.

Nakilden sonra, birlikte daha çok
vakit geçirmeye başladık.

Sanki yeniden küçük kızlar gibiydik.

Geçmiş ve bugün birleşti.

Derin zamana girdik.

İş ve hayatımın tekdüzeliğini bırakıp

bu hastalık ve şifa dolu

ıssız adada

kardeşime kavuştum.

Birlikte aylar geçirdik,

izolasyon ünitesinde,

hastanede ve onun evinde.

Hareketli toplumumuz,

bu tür işleri desteklemiyor
ya da hatta değer vermiyor.

Gerçek hayatta ve önemli işlerde
bir aksaklık olarak görüyoruz.

Duygusal güçsüzlük ve finansal gider
konusunda endişeleniyoruz.

Evet, bunun finansal bir bedeli var.

Ama kültürümüzün

unutmuş gibi göründüğü
bir çeşit para birimiyle ödendim.

Sevgiyle ödendim.

Ruhla ödendim.

Kardeşimle ödendim.

Kardeşim nakilden sonraki yılının
hayatının en güzel yılı olduğunu söyledi,

ki bu şaşırtıcıydı.

O kadar çok acı çekti ki.

Ama hayatın daha önce hiç bu kadar
tatlı olmadığını söyledi.

Bu birbirimize ruhumuzu açmamız

ve doğruları söylememiz sayesinde

başkalarına karşı daha çok pişmanlık

duymayan biri hâline geldi.

Her zaman söylemesi gereken
şeyleri söyledi.

Her zaman yapmak istediği
şeyleri yaptı.

Aynı şey benim için de oldu.

Hayatımdaki insanlar ile gerçekçi olmak
konusunda cesur hâle geldim.

Kendi doğrularımı söyledim,

ama bundan daha önemlisi,
başkalarının doğrusunu aradım.

Ebeliğin beni ne kadar iyi eğittiğini

bu hikâyenin son bölümüne gelince anladım.

Kız kardeşimin hayatının en iyi
yılından sonra,

kanser kükleyerek geri geldi.

Bu sefer doktorların yapabileceği
başka bir şey yoktu.

Ona yaşaması için sadece
birkaç ay verdiler.

Kız kardeşim ölmeden bir gece önce,

yatağının kenarına oturdum.

Çok küçük ve zayıftı.

Boynundaki kan atışını
görebiliyordum.

Benim kanımdı, onun kanıydı,
bizim kanımızdı.

Öldüğünde, bir parçam da ölecekti.

Bunların hepsini anlamlandırmaya çalıştım.

Birbirimiz ile bir hâline gelmemiz,

bizi daha fazla kendimiz yaptı,

ruh benliğimiz.

Geçmişimizin acılarıyla yüzleşerek

sonunda birbirimize teslim olduk,

zamanın dışına çıkarak,

sonsuza kadar birbirimiz ile
bağlı olacağız.

Kız kardeşim bana çok şey bıraktı.

Ben de size onlardan birini
bırakarak ayrılacağım.

İlişkilerinizi düzeltmek için,

ruhunuzun özünü sunmak için

ve bunu başka birinde aramak için

ölüm-kalım anını beklemek
zorunda değilsiniz.

Bunların hepsini yapabiliriz.

İlk cevap veren yeni bir tür olabiliriz.

Diğerine doğru ilk cesur adımı atan

biri gibi

ve reddetme ve saldırı yerine

bir şey yapan veya yapmaya çalışan biri.

Bunu kardeşlerimizle

ve dostlarımızla

ve arkadaşlarımızla ve
meslektaşlarımızla yapabiliriz.

Bunu çevremizdeki kopukluk

ve çelişkilerle yapabiliriz.

Bunu dünyanın ruhu için yapabiliriz.

Teşekkürler.

(Alkış)