Jennifer Granholm: Een voorstel voor schone energie -- Race naar de top!

Als openingsspreker op de TED2013-conferentie stelt Jennifer Granholm een erg Amerikaanse vraag met wereldwijde gevolgen: hoe creëren we meer banen? Haar grote idee: investeer in nieuwe alternatieve energiebronnen. En haar grote uitdaging: kan het lukken met of zonder ons verdeelde congres?

Ik werd voorgesteld als

de voormalige gouverneur van Michigan,

maar eigenlijk ben ik wetenschapper.

Politieke wetenschapper weliswaar,
telt niet echt mee,

maar mijn laboratorium was
het laboratorium van de democratie

dat Michigan is, en zoals elke goede wetenschapper,

experimenteerde ik met beleid

om het beste te bereiken

voor de meeste mensen.

Maar er waren drie problemen, drie enigma's

die ik niet kon oplossen,

en die wil ik met jullie delen.

Het belangrijkste:

ik denk dat ik een voorstel
voor een oplossing heb verzonnen.

Het eerste probleem

niet alleen voor Michigan,
maar voor elke staat, is:

hoe creëer je goede banen in Amerika

in een wereldwijde economie?

Ik zal een paar empirische gegevens
uit mijn lab met jullie delen.

Ik werd gekozen in 2002.
Aan het eind van mijn eerste jaar in functie, in 2003,

belde een van mij stafleden mij en zei:

"Gouverneur, we hebben een groot probleem.

In een piepklein dorp, Greenville, Michigan,

met 8.000 inwoners,

dreigen ze hun belangrijkste werkgever te verliezen:

een koelkastenfabriek van Electrolux."

Ik vroeg: "Hoeveel mensen werken er bij Electrolux?"

Hij zei: "3.000 van de 8.000 mensen in Greenville."

Dus het is een dorp met één bedrijf.

Electrolux vertrok naar Mexico.

Dus ik zei: "Ik dacht het niet. Ik ben de nieuwe gouverneur."

We kunnen dit oplossen. We gaan naar Greenville

met mijn hele kabinet en we doen

Electrolux een aanbod
dat ze niet kunnen weigeren."

Dus nam ik mijn hele kabinet mee

om alle bobo's van het kleine Greenville te ontmoeten --

de burgemeester, de wethouder
en het hoofd van de middelbare school.

Wij maakten onze zakken leeg

en legden al onze kaarten op tafel:

stimuleringsmaatregelen, van alles
dat Electrolux kon overtuigen om te blijven.

Die hele stapel voordelen

schoven we over de tafel
naar het management van Electrolux.

In de stapel zaten zaken als
20 jaar geen belastingen

of hulp om een nieuwe fabriek voor het bedrijf te bouwen.

Wij zouden helpen met financieren.
De vakbond, die de werknemers vertegenwoordigde,

bood ongeëvenaarde concessies,

offers om die banen in Greenville te behouden.

Het management van Electrolux nam onze stapel,

onze lijst van beloningen, in ontvangst
en zij verlieten de kamer.

Na 17 minuten

kwamen ze terug en ze zeiden:

"Wauw, dit is het meest genereuze aanbod

ooit van een gemeenschap,
om te proberen de banen hier te behouden.

Maar jullie kunnen niets doen

ter compensatie voor het feit
dat we $1,57 per uur betalen

in Juarez, Mexico. Dus we vertrekken."

En dat deden ze. Daarna was het alsof

een atoombom afging in het kleine Greenville.

In feite lieten ze de fabriek imploderen.

Dat is een man die rondloopt op zijn laatste werkdag.

In de maand waarin de laatste koelkast
de assemblagelijn af rolde

hadden de medewerkers van Electrolux
in Greenville (Michigan)

een samenkomst die ze het laatste avondmaal noemden.

Het was in een groot overdekt paviljoen in Greenville,

en ik ging er naartoe omdat ik zo gefrustreerd was
dat ik als gouverneur

de uitstroom van deze banen niet kon voorkomen.

Ik wilde samen met hen treuren.

Toen ik de zaal binnenkwam --
er waren duizenden mensen.

Het was enorm. Mensen zaten hun brood te eten

aan ronde tafels en een droevige band speelde muziek,

of een band speelde droevige muziek,
waarschijnlijk allebei. (Gelach)

Een man komt naar me toe,

hij heeft tatoeages, een paardenstaart
en een honkbalpet op.

Hij had zijn twee dochters bij zich,

en hij zei: "Gov, dit zijn mijn twee dochters.

Ik ben 48 jaar oud

en ik heb 30 jaar gewerkt in deze fabriek.

Ik begon na de middelbare school in de fabriek.

Mijn vader werkte in deze fabriek.

Mijn grootvader werkte in deze fabriek.

Alles wat ik kan, is koelkasten maken."

Hij keek naar zijn dochters

en hij legde zijn hand op zijn borst,

en hij zei: "Dus Gov, vertel me eens,

wie gaat mij ooit aannemen?

wie gaat mij ooit aannemen?"

Dat werd niet alleen door die ene kerel gevraagd,

maar door iedereen in het paviljoen

en eerlijk gezegd, door iedere werknemer
bij één van de 50.000 fabrieken

die in de eerste tien jaar van deze eeuw zijn gesloten.

Enigma nummer één: hoe creëer je banen

in Amerika in een mondiale economie?

Nummer twee, zeer snel:

hoe los je de wereldwijde klimaatverandering op

in een land dat niet eens
een nationaal energiebeleid heeft

en waar een patstelling in het Congres
de norm lijkt te zijn?

Onlangs is er een enquête gehouden

die de waardering voor het Congres vergeleek

met een aantal andere onaangename dingen.

Ze stelden vast dat de waardering voor het Congres

slechter is dan kakkerlakken,

luizen, de band Nickelback,
wortelkanaalbehandelingen en Donald Trump. (Gelach)

Maar het goede nieuws is
dat het in ieder geval beter scoort

dan drugslaboratoria en gonorroe. (Gelach)

We hebben een probleem, mensen.

Dat heeft me aan het denken gezet: wat is het?

Wat is er in het laboratorium daar,

de laboratoria van de democratie,
wat is daar gebeurd?

Welke beleidsvoorschriften hebben

daadwerkelijk geleid tot veranderingen

en zijn aanvaard door beide partijen?

Dus als ik jullie bijvoorbeeld vraag:

wat was het beleid van de regering Obama

dat enorme veranderingen in het hele land veroorzaakte,

wat zouden jullie dan zeggen?

Obamacare misschien,
maar dat waren geen vrijwillige veranderingen.

We weten allemaal dat slechts de helft van de staten meedoet.

De Recovery Act misschien,
maar dat was geen beleidswijziging.

Wat enorme beleidswijzigingen veroorzaakte,

was 'Race naar de Top' voor onderwijs.

Waarom? De regering zette een pot
met 4,5 miljard dollar klaar

en liet de gouverneurs in het hele land er om strijden.

Achtenveertig gouverneurs deden mee,

die 48 staatswetgevers moesten overtuigen om de normen

voor middelbare scholieren essentieel te verhogen,

zodat zij allen kiezen voor een pakket
dat voorbereidt op de universiteit.

48 staten deden mee, waardoor
een nationaal [onderwijs]beleid van onderop werd ingevuld.

Dus ik dacht: waarom doen we niet iets dergelijks

en maken we een 'Race naar de top'
voor banen in de schone energie?

Immers, als je kijkt naar de context,

is er wereldwijd 1,6 biljoen dollar uit de particuliere sector

belegd in de afgelopen acht jaar.

Elke dollar vertegenwoordigt een baan.

Waar gaan die banen heen?

Naar plaatsen met een beleid, zoals China.

Ik ben naar China geweest om te zien wat ze deden,

en zij vertoonden een hond-en-pony show voor onze groep.

Ik stond achterin de kamer tijdens één van de demonstraties

naast één van de Chinese ambtenaren,

en terwijl we keken vroeg hij:

"Gov, wanneer denkt u dat de VS
een nationaal energiebeleid zullen hebben?"

Ik zei: "Oh God --
Congres, patstelling, wie zal het zeggen?"

Dit is wat hij zei:

"Doe maar rustig aan."

Omdat ze onze passiviteit als hun kans zien.

Dus als we nu eens besluiten om

de gouverneurs van het land uit te dagen,

en de prijs voor toegang tot deze wedstrijd

op hetzelfde bedrag te zetten
als de twee partijen in het Congres goedkeurden

voor de 'Race naar de Top'
voor onderwijs: 4,5 miljard.

Dat klinkt als een hoop, maar het is nog

geen tiende van één procent van de federale uitgaven.

Het is een afrondingsfout aan de federale kant.

Maar de prijs voor toegang in deze competitie zou zijn:

meedoen aan het doel van de president.

Hij wil graag dat het congres
een schone energie-norm instelt

van 80 procent in 2030.

Met andere woorden:
je moet 80 procent van je energie

uit schone energiebronnen halen tegen het jaar 2030.

Waarom vraagt hij het niet
aan alle staten om dat te gaan doen?

Stel je voor wat er dan kan gebeuren,

want elke regio iets heeft te bieden.

Neem staten zoals Iowa en Ohio --

trouwens twee zeer belangrijke politieke staten --

die twee gouverneurs zouden zeggen:

"Wij gaan de natie leiden in de productie

van windturbines en windenergie."

Neem de zonnige staten, de Sunbelt:

"Wij worden de staten
die zonne-energie produceren voor het land."

Misschien zegt Jerry Brown: "Ik ga

een cluster van industrie maken in Californië

om de zonnepanelen te kunnen produceren

zodat we die niet van China kopen,

maar we kopen ze uit de VS."

In feite kan elke regio van het land dit doen.

Je hebt kansen voor zon en wind in het hele land.

Als je kijkt naar de noordelijke staten

in het westen, zij kunnen aan geothermische energie doen.

Of neem Texas:

"Wij kunnen het land leiden in slimme netwerk-oplossingen.

In de middenoostelijke staten
die toegang hebben tot bossen

en landbouwafval, zouden ze kunnen zeggen:

"Wij gaan het land leiden in biobrandstoffen."

In het hoge noordoosten gaan we het land leiden

in oplossingen voor energie-efficiëntie.

Langs de oostkust gaan we het land leiden

in windparken op zee.

In Michigan zeggen ze: "Wij gaan het land leiden

bij het produceren van de ingewanden van elektrische voertuigen, zoals de lithium-ion accu."

Elke regio heeft iets te bieden,

en als je er een wedstrijd van maakt

respecteer je zowel de staten als het federalisme.

Het is niet verplicht.
Je zou zelfs Texas en South Carolina,

die niet meedoen aan de 'Race naar de Top'
in het onderwijs,

zover kunnen krijgen om mee te doen. Waarom?

Omdat republikeinse en democratische gouverneurs

heel graag linten knippen.

Ik wil maar zeggen, wij willen banen creëren.

Het stimuleert de innovatie op het niveau van de staat

in deze laboratoria van de democratie.

Wie van jullie de laatste tijd de politiek een beetje bijhoudt

zou kunnen zeggen: ' Oké, geweldig idee, maar toch?

Het congres dat vier en een half miljard dollar op tafel legt?

Zij zijn het nergens over eens."

Je zou kunnen wachten
en het plan door het congres sturen,

hoewel je erg ongeduldig moet zijn.

Of, rebellen, we kunnen om het congres heen gaan.

Passeer het congres.

Als we nu eens een uitdaging van de particuliere sector
aan de gouverneurs maken?

Als een aantal vermogende bedrijven

en bezoekers hier op TED besluiten

dat ze samen, slechts een paar van hen,

een nationale competitie voor de gouverneurs gaan opzetten

voor een 'Race naar de Top'

en dan kijken hoe de gouverneurs reageren?

Wat als het hier op TED allemaal begint?

Wat als jij erbij bent

toen we ontdekten hoe we de code konden kraken

voor het creëren van goed betaalde banen in Amerika
--(Applaus) --

en we krijgen een nationaal energiebeleid

en een nationale energiestrategie van onderop opgezet?

Want, lieve TEDsters,

als jullie net zo ongeduldig zijn als ik,

dan weten jullie dat onze economische concurrenten,

die andere landen, in het spel zijn

maar wij zijn nog geen partij voor hen.

We kunnen het spel mee gaan spelen of niet.

We kunnen aan tafel zitten of we kunnen op tafel liggen.

Ik weet niet wat jullie vinden,

maar ik dineer liever.

Ik dank u allen zeer. (Applaus)