บทกวีที่ให้อิสระภาพกับจิตวิญญาณ
-
0:03 - 0:11ว่ากันว่าหากจะเป็นกวีต้องเคยตกนรกสักครั้ง
-
0:12 - 0:18ครั้งแรกที่ฉันได้เข้าไปในเรือนจำ
ฉันไม่แปลกใจต่อเสียงต่าง ๆ -
0:18 - 0:24เสียงแม่กุญแจ หรือเสียงประตูที่กำลังปิด
หรือเสียงของตารางห้องขัง -
0:24 - 0:28ไม่มีสักสิ่งที่เหมือนกับ
ที่ฉันเคยจินตนาการเอาไว้เลย -
0:28 - 0:33บางที นั่นอาจเป็นเพราะห้องขัง
อยู่ในที่ค่อนข้างเปิดโล่ง -
0:33 - 0:35ที่มองเห็นท้องฟ้า
-
0:35 - 0:39นกนางนวลกำลังบินผ่านไป
และคุณคิดว่ามีทะเลอยู่ห่างไปไม่ไกล -
0:39 - 0:42ว่าคุณอยู่ใกล้ ๆ กับชายหาด
-
0:42 - 0:49แต่อันที่จริง นกนางนวลบินผ่านไป
กินอาหารที่กองขยะที่อยู่ใกล้ ๆ กับเรือนจำ -
0:49 - 0:56ฉันเดินต่อ เข้าไปในเรือนจำ ทันใดนั้น
ฉันก็เห็นนักโทษที่กำลังเดินผ่านตัวอาคาร -
0:56 - 1:00นั่นเป็นเหมือนกับการย้อนกลับไป
และฉันก็คิดว่า -
1:00 - 1:04ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในพวกเขาก็ได้
-
1:04 - 1:10ที่มีเรื่องราว สภาพแวดล้อม
และความโชคดีอีกแบบหนึ่ง -
1:10 - 1:18เพราะว่าไม่มีใคร ไม่มีใครเลย
ที่จะเลือกสถานที่เกิดได้ -
1:19 - 1:22ปี ค.ศ. 2009
ฉันได้รับเชิญให้เข้าร่วมโครงการ -
1:22 - 1:28กับมหาวิทยาลัยซานมาติน (San Martín)
ที่จัดขึ้นทีหน่วย 48 -
1:28 - 1:31เพื่อสอนเกี่ยวกับการฝึกเขียน
-
1:31 - 1:38ทัณฑสถานให้พื้นที่ด้านในสุดของเรือนจำ
กับพวกเขา -
1:38 - 1:44และพวกเขาก็สร้างอาคารของมหาวิทยาลัย
ตรงนั้น -
1:44 - 1:46นั่นเป็นครั้งแรก
ที่ฉันได้เข้าไปพบกับนักโทษ -
1:46 - 1:50ฉันถามพวกเขาว่า
ทำไมถึงขอฝึกเรียนการเขียน -
1:50 - 1:53พวกเขาตอบว่าเพราะอยากจะบันทึกทุกสิ่ง
-
1:53 - 1:59ที่พวกเขาไม่สามารถพูดหรือทำได้
ลงบนหน้ากระดาษ -
1:59 - 2:05ฉันจึงตัดสินใจที่นำบทกวีไปสู่เรือนจำ
-
2:05 - 2:09ฉันจึงบอกพวกเขาว่า
ทำไมเราถึงไม่ลองฝึกเขียนบทกวีล่ะ -
2:09 - 2:11ถ้าหากพวกเขารู้ว่าบทกวีคืออะไรนะ
-
2:11 - 2:17แต่ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วกวีคืออะไร
-
2:17 - 2:22นั่นบอกฉันว่าห้องเรียนนี้ต้องไม่ใช่แค่
-
2:22 - 2:25ห้องเรียนสำหรับนักโทษมหาวิทยาลัย
แต่ว่ามันต้องเป็นห้องเรียนสำหรับ -
2:25 - 2:28ทุกคนที่เป็นนักโทษ
-
2:28 - 2:32ฉันจึงพูดว่า
เพื่อที่เราจะเริ่มเรียน -
2:32 - 2:36ฉันต้องมีอุปกรณ์ที่เราทุกคนมี
-
2:36 - 2:39อุปกรณ์นั้นคือภาษา
-
2:39 - 2:45เมื่อเรามีภาษา เรามีชั้นเรียน
เราจึงจะมีบทกวี -
2:45 - 2:51แต่สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือ
ในเรือนจำก็มีความไม่เท่าเทียมกัน -
2:51 - 2:56หลายคนเรียนไม่จบแม้แต่ชั้นประถม
-
2:56 - 3:01หลายคนไม่รู้จักตัวเขียน, รู้จักแต่ตัวพิมพ์
-
3:03 - 3:07แถมยังเขียนไม่คล่องอีกด้วย
-
3:07 - 3:14ดังนั้น เราจึงเริ่มกันด้วยการหาบทกลอนสั้น ๆ
สั้นมาก ๆ แต่ก็มีประสิทธิภาพมาก -
3:14 - 3:18เราเริ่มอ่านงานของนักเขียนไปทีละคน
-
3:18 - 3:24เมื่ออ่านบทกลอนสั้น ๆ ทุกคนก็เริ่มรู้สึกว่า
-
3:24 - 3:27สิ่งที่ภาษาของบทกวีได้ทำก็คือ
-
3:27 - 3:30การทำลายการใช้เหตุผลแบบหนึ่ง
และใส่อีกระบบเข้าไป -
3:30 - 3:34การทำลายการใช้เหตุผลของภาษาคือ
การทำลายการใช้เหตุผลของระบบเช่นกัน -
3:34 - 3:38ระบบที่เขาเคยชินที่จะตอบสนอง
-
3:38 - 3:43ระบบใหม่จึงเกิดขึ้น
ระเบียบใหม่ -
3:43 - 3:49ซึ่งทำให้พวกเขาเข้าใจ
ได้อย่างรวดเร็วมากจริง ๆ -
3:49 - 3:54ด้วยภาษาของบทกวี
พวกเขาสื่อถึงทุกอย่างที่เขาต้องการจริง ๆ -
3:59 - 4:05มีคำพูดที่ว่า
จะเป็นกวีจะต้องเคยตกนรกสักครั้ง -
4:05 - 4:10และสำหรับพวกเขา
นรกนั้นมีอย่างล้นเหลือ -
4:10 - 4:14ครั้งหนึ่ง หนึ่งในพวกเขาพูดว่า
"คุณไม่เคยหลับในคุก -
4:14 - 4:20คุณไม่สามารถข่มตาหลับได้ในคุก
คุณไม่เคยจะสามารถปิดเปลือกตาได้" -
4:20 - 4:25ฉันจึงทำอย่างที่ฉันทำอยู่ตอนนี้
-
4:25 - 4:31ให้ทุกคนอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง
และฉันก็พูดว่า ทุกคุณ นี่แหละบทกวี -
4:31 - 4:37โลกแห่งเรือนจำกำลังปรากฎให้เห็น
ในมือของพวกคุณ -
4:37 - 4:39ทุกสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า
คุณไม่เคยนอนหลับได้เลย -
4:39 - 4:47มันกลั่นแสดงถึงความกลัว
ทั้งหมดนี้ที่ไม่ได้มีเขียนไว้ นี่คือบทกวี -
4:47 - 4:52ดังนั้นเราจึงเริ่มใช้สิ่งที่มีอยู่ในนรกนั้น
-
4:52 - 4:55เรานำความคิดในหัวของเรา
ไปยังนรกขุมที่เจ็ด -
4:55 - 4:59ในนรกขุมที่เจ็ดที่เป็นของเรา
และเป็นที่รักยิ่งนั้น -
4:59 - 5:04พวกเขาได้เรียนรู้ว่ากำแพงจะล่องหน
จะร้องตะโกน -
5:04 - 5:08ได้ที่หน้าต่าง
จะหลบซ่อนได้อยู่ในเงามืด -
5:12 - 5:16เมื่อจบการเรียนปีแรก
-
5:16 - 5:18เราจัดงานเลี้ยงสิ้นปีเล็ก ๆ
-
5:18 - 5:21อย่างที่ทำกันเมื่อเราทำงานด้วยความรัก
-
5:21 - 5:24เราย่อมอยากฉลองและจัดงานเลี้ยง
-
5:24 - 5:29เราจึงเชิญครอบครัว เพื่อน
เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยมาด้วย -
5:29 - 5:33สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทำก็คืออ่านบทกลอน
-
5:33 - 5:39รับประกาศนียบัตร ปรบมือ
และนั่นคืองานเลี้ยงที่เรียบง่ายของเรา -
5:39 - 5:51สิ่งเดียวที่ฉันต้องการที่จะฝากเอาไว้
คือวินาทีที่พวกชายเหล่านั้น -
5:51 - 5:53ที่ตัวใหญ่โตเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน
-
5:53 - 5:59หรือหนุ่มน้อยทั้งหลาย
ที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ -
5:59 - 6:05ถือแผ่นกระดาษในมือ ยืนตัวสั่นเหมือนเด็ก ๆ
และเหงื่อแตกท่วม -
6:05 - 6:12และอ่านบทกลอนของเขาด้วยเสียงแหบห้าว
-
6:12 - 6:20วินาทีนั้นทำให้ฉันได้คิดว่า
นี่ต้องเป็นครั้งแรกสำหรับพวกเขาหลายๆ คน -
6:20 - 6:27ที่มีคนปรบมือให้
กับสิ่งที่พวกเขาได้ทำ -
6:29 - 6:32ในคุกมีสิ่งที่ไม่สามารถทำได้
-
6:32 - 6:36ในคุก คุณไม่อาจฝันได้
ในคุก คุณร้องไห้ไม่ได้ -
6:37 - 6:42มีคำพูดบางคำที่เกือบจะเป็นคำต้องห้าม
เช่น คำว่า เวลา -
6:42 - 6:47คำว่าอนาคต คำว่าความปรารถนา
-
6:47 - 6:52แต่พวกเรากล้าที่จะฝัน
และฝันมากมายซะด้วย -
6:52 - 6:57เพราะพวกเราตัดสินใจว่าจะเขียนหนังสือ
-
6:57 - 7:01ไม่ใช่แค่ว่าพกเราเขียนหนังสือ
แต่พวกเรารวมเข้าเล่มเองด้วย -
7:01 - 7:04นั่นคือปลายปี ค.ศ. 2010
-
7:04 - 7:09พวกเราตั้งเป้าหมายที่สอง
และก็เขียนหนังสืออีกเล่ม -
7:09 - 7:10และก็รวบรวมเข้าเล่ม
-
7:10 - 7:14นั่นเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
เมื่อปลายปีที่แล้วเอง -
7:16 - 7:22สิ่งที่ฉันจะได้เห็นในแต่ละสัปดาห์
คือความเปลี่ยนแปลงของพวกเขา -
7:22 - 7:27ไปเป็นอีกคนหนึ่ง
คือการที่พวกเขากำลังเปลี่ยนไป -
7:27 - 7:31การที่คำทำให้พวกเขาเกิดความภูมิใจ
แบบที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน -
7:31 - 7:33ไม่เคยแม้แต่จะจินตนาการถึง
-
7:33 - 7:39พวกเขาไม่รู้ว่าความภูมิใจนั้นมีอยู่
และพวกเขาสามารถรู้สึกภูมิใจในตนเองได้ -
7:39 - 7:46ในช่วงการฝึกเขียนในนรกอันเป็นที่รักนั้น
พวกเราให้ พวกเราแบ่งปัน -
7:46 - 7:48พวกเราเปิดอ้อมแขน หัวใจ
และแบ่งปัน -
7:48 - 7:51ในสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราสามารถทำได้ ทุกคน
-
7:51 - 7:53ทุก ๆ คน
อย่างเท่าเทียมกัน -
7:53 - 7:57ด้วยวิธีนั้น คุณอาจรู้สึกได้ว่าอย่างน้อยที่สุด
-
7:57 - 8:02คุณกำลังซ่อมรอยแตกขนาดใหญ่ทางสังคม
-
8:02 - 8:09ที่ทำให้คนอย่างพวกเขามองว่า
เรือนจำเป็นปลายทางเดียว -
8:12 - 8:18ฉันจำวรรคหนึ่งของกวีผู้ยิ่งใหญ่ได้
-
8:18 - 8:28ในหน่วย 48 ในชั้นเรียนของเรา
นิโคลาส โดราโด: -
8:28 - 8:35"ฉันต้องตามหาเส้นด้ายที่ยาวไม่มีสิ้นสุด
เพื่อเย็บรอยแผลรอยใหญ่นั้น" -
8:35 - 8:41บทกลอนทำให้เกิดสิ่งนี้
มันเย็บรอยแผลแห่งการแปลกแยก -
8:41 - 8:46มันเปิดประตู
บทกวีเป็นดั่งกระจกเงา -
8:46 - 8:49มันสร้างกระจกเงา ซึ่งก็คือกวี
-
8:52 - 8:54พวกเขาจดจำตัวเองได้
พวกเขามองเห็นตัวเองในบทกวี -
8:54 - 8:59และพวกเขาเขียนจากสิ่งที่พวกเขาเป็น
และเป็นจากสิ่งที่พวกเขาเขียน -
8:59 - 9:05เพื่อที่จะเขียน พวกเขาต้องใช้ช่วงเวลา
-
9:05 - 9:09ที่เป็นเวลาแห่งอิสระภาพ
-
9:09 - 9:12พวกเขาต้องเข้าไปในความคิดของตัวเอง
และค้นหาเสี้ยวเล็ก ๆ ของอิสระภาพ -
9:12 - 9:16ที่ไม่เคยมีใครที่จะลิดรอนไปได้
ในขณะที่พวกเขาเขียน -
9:16 - 9:20และใช้มันเพื่อพิสูจน์ว่า
อิสระภาพเป็นสิ่งที่เป็นไปได้ -
9:20 - 9:25แม้ว่าเขาจะยังอยู่ในที่คุมขัง
และกรงขังเดียวที่เรามี -
9:25 - 9:31ในพื้นที่แสนวิเศษของเรา
ก็คือคำว่า กรงขัง -
9:31 - 9:34และทุกคนในนรกของพวกเรา
ก็ลุกเป็นไฟแห่งความสุข -
9:34 - 9:38เมื่อสายชนวนแห่งคำถูกจุดให้ลุกไหม้
-
9:38 - 9:41(เสียงปรบมือ)
-
10:05 - 10:11ฉันเล่าเรื่องมากมายเกี่ยวกับเรือนจำ
เรื่องมากมายจากประสบการณ์ของฉัน -
10:11 - 10:16ในแต่ละสัปดาห์ และความสุขใจที่ฉันมีต่อมัน
และการที่ฉันเปลี่ยนไปพร้อมกับพวกเขา -
10:16 - 10:21แต่พวกคุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยากสุขใจแค่ไหน
ถ้าพวกคุณสามารถได้สัมผัส ใช้ชีวิต -
10:21 - 10:25และมีประสบการณ์
แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที -
10:25 - 10:29สิ่งที่ฉันสุขใจในแต่ละสัปดาห์
และทำให้ฉันเป็นฉัน -
10:32 - 10:35(เสียงปรบมือ)
-
10:41 - 10:45"หัวใจบดเคี้ยวหยดน้ำตาแห่งเวลา
-
10:45 - 10:48ซึ่งเลือนบอดใบ้ด้วยแสงสว่าง
-
10:48 - 10:52มันเก็บซ่อนความเร็วแห่งการมีอยู่
-
10:52 - 10:53ที่ซึ่งภาพทั้งหลายถูกฉายผ่านให้เห็น
-
10:53 - 10:57มันยืนหยัด สู้ไม่ถอย
-
10:57 - 11:01หัวใจแตกสลายภายใต้สายตาเศร้า
-
11:01 - 11:03ควบเข้าไปในพายุที่พ่นลูกไฟร้อน
-
11:03 - 11:07ยืดอกที่ถูกถ่วงด้วยความละอายขึ้น
-
11:07 - 11:11รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่แค่การอ่าน
และทำตาม ๆ กันไป -
11:11 - 11:14แต่เป็นความปรารถนา
ที่จะผืนฟ้าอันไร้ขอบเขต -
11:14 - 11:18หัวใจพักเพื่อที่จะคิดถึงสิ่งต่าง ๆ
-
11:18 - 11:21ต่อสู้เพื่อไม่ให้ตกลงอยู่ในความคุ้นเคย
-
11:21 - 11:24ตั้งใจเรียนรู้ที่จะรักโดยไม่ให้เกิดบาดแผล
-
11:24 - 11:28หายใจเอาแสงอาทิตย์ สร้างกำลังใจ
-
11:28 - 11:32มอบกายใจ ท่องเที่ยวไปหาเหตุผล
-
11:32 - 11:35หัวใจต่อสู้ในบึงตม
-
11:35 - 11:39ที่อยู่ที่ขอบของโลกใต้พิภพ
-
11:39 - 11:43ทิ้งตัวลงอย่างไร้เรียวแรง
และไม่ยอมให้กับหนทางที่ง่ายกว่า -
11:43 - 11:46ในขณะที่ย่างก้าวที่ไม่สม่ำเสมอของความสุข
-
11:46 - 11:47ตื่นขึ้นเถิด
-
11:47 - 11:49ปลุกให้ความนิ่งเฉยตื่นขึ้นมา
-
11:49 - 11:51ผมชื่อ มาร์ติน บัสตาเมนเต้
(Martín Bustamante) -
11:51 - 11:55ผมเป็นนักโทษที่
หน่วย 48 ที่เรือนจำซาน มาติน -
11:55 - 11:58วันนี้ ผมได้รับอนุญาต
ให้ออกจากเรือนจำได้เป็นกรณีชั่วคราว -
11:58 - 12:00และสำหรับผม บทกวีและวรรณกรรม
-
12:00 - 12:01ได้เปลี่ยนชีวิตของผม
-
12:01 - 12:02ขอบคุณครับ
(เสียงปรบมือ) -
12:02 - 12:03คริสตินา: ขอบคุณค่ะ
-
12:03 - 12:06(เสียงปรบมือ)
- Title:
- บทกวีที่ให้อิสระภาพกับจิตวิญญาณ
- Speaker:
- คริสตินา โดเมเนค (Cristina Domenech)
- Description:
-
more » « less
มีคำพูดที่ว่า "จะเป็นกวีจะต้องเคยตกนรกสักครั้ง" คริสตินา โดเมเนค ร่วมประสานงานโครงการฝึกสอนการเขียนในเรือนจำที่อาร์เจนตินา และมาเล่าถึงประสบการณ์อันน่าประทับใจที่ได้ช่วยนักโทษได้แสดงออกทางความคิด ได้เข้าใจตนเอง และเพื่อให้เกิดความสุขในเสรีภาพในการพูด หนึ่งในนักเรียนของเธอได้มาอ่านบทกลอนที่สะเทือนอารมณ์ต่อหน้าผู้ชม 10,000 คน
- Video Language:
- Spanish
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 12:37
|
Kelwalin Dhanasarnsombut approved Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut accepted Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Cristina Domenech | |
|
|
Kelwalin Dhanasarnsombut edited Thai subtitles for Cristina Domenech |