WEBVTT

00:00:03.123 --> 00:00:10.587
ว่ากันว่าหากจะเป็นกวีต้องเคยตกนรกสักครั้ง

NOTE Paragraph

00:00:11.982 --> 00:00:17.950
ครั้งแรกที่ฉันได้เข้าไปในเรือนจำ 
ฉันไม่แปลกใจต่อเสียงต่าง ๆ

00:00:17.985 --> 00:00:24.073
เสียงแม่กุญแจ หรือเสียงประตูที่กำลังปิด 
หรือเสียงของตารางห้องขัง

00:00:24.108 --> 00:00:28.066
ไม่มีสักสิ่งที่เหมือนกับ
ที่ฉันเคยจินตนาการเอาไว้เลย

NOTE Paragraph

00:00:28.101 --> 00:00:32.889
บางที นั่นอาจเป็นเพราะห้องขัง
อยู่ในที่ค่อนข้างเปิดโล่ง

00:00:32.924 --> 00:00:35.459
ที่มองเห็นท้องฟ้า

00:00:35.494 --> 00:00:39.072
นกนางนวลกำลังบินผ่านไป 
และคุณคิดว่ามีทะเลอยู่ห่างไปไม่ไกล

00:00:39.107 --> 00:00:42.095
ว่าคุณอยู่ใกล้ ๆ กับชายหาด

00:00:42.130 --> 00:00:49.215
แต่อันที่จริง นกนางนวลบินผ่านไป
กินอาหารที่กองขยะที่อยู่ใกล้ ๆ กับเรือนจำ

NOTE Paragraph

00:00:49.250 --> 00:00:55.851
ฉันเดินต่อ เข้าไปในเรือนจำ ทันใดนั้น
ฉันก็เห็นนักโทษที่กำลังเดินผ่านตัวอาคาร

00:00:55.886 --> 00:01:00.066
นั่นเป็นเหมือนกับการย้อนกลับไป
และฉันก็คิดว่า

00:01:00.101 --> 00:01:03.685
ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในพวกเขาก็ได้

00:01:03.720 --> 00:01:10.222
ที่มีเรื่องราว สภาพแวดล้อม 
และความโชคดีอีกแบบหนึ่ง

00:01:10.257 --> 00:01:17.609
เพราะว่าไม่มีใคร ไม่มีใครเลย
ที่จะเลือกสถานที่เกิดได้

NOTE Paragraph

00:01:19.000 --> 00:01:22.463
ปี ค.ศ. 2009 
ฉันได้รับเชิญให้เข้าร่วมโครงการ

00:01:22.498 --> 00:01:27.830
กับมหาวิทยาลัยซานมาติน (San Martín)
ที่จัดขึ้นทีหน่วย 48

00:01:27.865 --> 00:01:31.085
เพื่อสอนเกี่ยวกับการฝึกเขียน

00:01:31.120 --> 00:01:37.530
ทัณฑสถานให้พื้นที่ด้านในสุดของเรือนจำ
กับพวกเขา

00:01:37.565 --> 00:01:43.507
และพวกเขาก็สร้างอาคารของมหาวิทยาลัย
ตรงนั้น

NOTE Paragraph

00:01:43.542 --> 00:01:46.230
นั่นเป็นครั้งแรก
ที่ฉันได้เข้าไปพบกับนักโทษ

00:01:46.265 --> 00:01:49.775
ฉันถามพวกเขาว่า
ทำไมถึงขอฝึกเรียนการเขียน

00:01:49.810 --> 00:01:53.356
พวกเขาตอบว่าเพราะอยากจะบันทึกทุกสิ่ง

00:01:53.391 --> 00:01:58.887
ที่พวกเขาไม่สามารถพูดหรือทำได้
ลงบนหน้ากระดาษ

NOTE Paragraph

00:01:58.922 --> 00:02:05.239
ฉันจึงตัดสินใจที่นำบทกวีไปสู่เรือนจำ

00:02:05.274 --> 00:02:09.008
ฉันจึงบอกพวกเขาว่า
ทำไมเราถึงไม่ลองฝึกเขียนบทกวีล่ะ

00:02:09.044 --> 00:02:10.750
ถ้าหากพวกเขารู้ว่าบทกวีคืออะไรนะ

00:02:10.785 --> 00:02:17.347
แต่ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วกวีคืออะไร

00:02:17.382 --> 00:02:21.521
นั่นบอกฉันว่าห้องเรียนนี้ต้องไม่ใช่แค่

00:02:21.556 --> 00:02:24.740
ห้องเรียนสำหรับนักโทษมหาวิทยาลัย
แต่ว่ามันต้องเป็นห้องเรียนสำหรับ

00:02:24.775 --> 00:02:28.456
ทุกคนที่เป็นนักโทษ

00:02:28.491 --> 00:02:32.113
ฉันจึงพูดว่า 
เพื่อที่เราจะเริ่มเรียน

00:02:32.148 --> 00:02:35.600
ฉันต้องมีอุปกรณ์ที่เราทุกคนมี

00:02:35.635 --> 00:02:38.716
อุปกรณ์นั้นคือภาษา

NOTE Paragraph

00:02:38.751 --> 00:02:44.918
เมื่อเรามีภาษา เรามีชั้นเรียน
เราจึงจะมีบทกวี

00:02:44.953 --> 00:02:50.799
แต่สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือ
ในเรือนจำก็มีความไม่เท่าเทียมกัน

00:02:50.834 --> 00:02:55.845
หลายคนเรียนไม่จบแม้แต่ชั้นประถม

00:02:55.880 --> 00:03:01.275
หลายคนไม่รู้จักตัวเขียน, รู้จักแต่ตัวพิมพ์

00:03:03.310 --> 00:03:06.852
แถมยังเขียนไม่คล่องอีกด้วย

00:03:06.887 --> 00:03:14.336
ดังนั้น เราจึงเริ่มกันด้วยการหาบทกลอนสั้น ๆ
สั้นมาก ๆ แต่ก็มีประสิทธิภาพมาก

NOTE Paragraph

00:03:14.371 --> 00:03:17.977
เราเริ่มอ่านงานของนักเขียนไปทีละคน

00:03:18.012 --> 00:03:23.812
เมื่ออ่านบทกลอนสั้น ๆ ทุกคนก็เริ่มรู้สึกว่า

00:03:23.847 --> 00:03:26.519
สิ่งที่ภาษาของบทกวีได้ทำก็คือ

00:03:26.554 --> 00:03:30.004
การทำลายการใช้เหตุผลแบบหนึ่ง 
และใส่อีกระบบเข้าไป

00:03:30.039 --> 00:03:33.768
การทำลายการใช้เหตุผลของภาษาคือ
การทำลายการใช้เหตุผลของระบบเช่นกัน

00:03:33.803 --> 00:03:37.755
ระบบที่เขาเคยชินที่จะตอบสนอง

00:03:37.790 --> 00:03:43.143
ระบบใหม่จึงเกิดขึ้น
ระเบียบใหม่

00:03:43.178 --> 00:03:48.628
ซึ่งทำให้พวกเขาเข้าใจ
ได้อย่างรวดเร็วมากจริง ๆ

00:03:48.663 --> 00:03:53.941
ด้วยภาษาของบทกวี
พวกเขาสื่อถึงทุกอย่างที่เขาต้องการจริง ๆ

NOTE Paragraph

00:03:59.382 --> 00:04:05.240
มีคำพูดที่ว่า 
จะเป็นกวีจะต้องเคยตกนรกสักครั้ง

00:04:05.275 --> 00:04:09.994
และสำหรับพวกเขา 
นรกนั้นมีอย่างล้นเหลือ

NOTE Paragraph

00:04:10.029 --> 00:04:14.199
ครั้งหนึ่ง หนึ่งในพวกเขาพูดว่า
"คุณไม่เคยหลับในคุก

00:04:14.234 --> 00:04:20.315
คุณไม่สามารถข่มตาหลับได้ในคุก
คุณไม่เคยจะสามารถปิดเปลือกตาได้"

00:04:20.351 --> 00:04:25.147
ฉันจึงทำอย่างที่ฉันทำอยู่ตอนนี้

00:04:25.182 --> 00:04:31.179
ให้ทุกคนอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง 
และฉันก็พูดว่า ทุกคุณ นี่แหละบทกวี

00:04:31.214 --> 00:04:37.314
โลกแห่งเรือนจำกำลังปรากฎให้เห็น
ในมือของพวกคุณ

00:04:37.349 --> 00:04:39.364
ทุกสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า
คุณไม่เคยนอนหลับได้เลย

00:04:39.399 --> 00:04:47.236
มันกลั่นแสดงถึงความกลัว 
ทั้งหมดนี้ที่ไม่ได้มีเขียนไว้ นี่คือบทกวี

NOTE Paragraph

00:04:47.271 --> 00:04:51.506
ดังนั้นเราจึงเริ่มใช้สิ่งที่มีอยู่ในนรกนั้น

00:04:51.541 --> 00:04:55.034
เรานำความคิดในหัวของเรา
ไปยังนรกขุมที่เจ็ด

00:04:55.069 --> 00:04:59.012
ในนรกขุมที่เจ็ดที่เป็นของเรา 
และเป็นที่รักยิ่งนั้น

00:04:59.047 --> 00:05:03.709
พวกเขาได้เรียนรู้ว่ากำแพงจะล่องหน
จะร้องตะโกน

00:05:03.744 --> 00:05:07.691
ได้ที่หน้าต่าง 
จะหลบซ่อนได้อยู่ในเงามืด

00:05:11.547 --> 00:05:15.639
เมื่อจบการเรียนปีแรก

00:05:15.674 --> 00:05:17.972
เราจัดงานเลี้ยงสิ้นปีเล็ก ๆ

00:05:18.007 --> 00:05:21.322
อย่างที่ทำกันเมื่อเราทำงานด้วยความรัก

00:05:21.357 --> 00:05:23.700
เราย่อมอยากฉลองและจัดงานเลี้ยง

NOTE Paragraph

00:05:23.701 --> 00:05:28.964
เราจึงเชิญครอบครัว เพื่อน
เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยมาด้วย

00:05:28.999 --> 00:05:32.741
สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทำก็คืออ่านบทกลอน

00:05:32.776 --> 00:05:38.614
รับประกาศนียบัตร ปรบมือ 
และนั่นคืองานเลี้ยงที่เรียบง่ายของเรา

00:05:38.649 --> 00:05:50.803
สิ่งเดียวที่ฉันต้องการที่จะฝากเอาไว้
คือวินาทีที่พวกชายเหล่านั้น

00:05:50.838 --> 00:05:53.454
ที่ตัวใหญ่โตเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน

00:05:53.489 --> 00:05:58.930
หรือหนุ่มน้อยทั้งหลาย
ที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

00:05:58.965 --> 00:06:04.523
ถือแผ่นกระดาษในมือ ยืนตัวสั่นเหมือนเด็ก ๆ 
และเหงื่อแตกท่วม

00:06:04.558 --> 00:06:11.697
และอ่านบทกลอนของเขาด้วยเสียงแหบห้าว

NOTE Paragraph

00:06:11.732 --> 00:06:19.693
วินาทีนั้นทำให้ฉันได้คิดว่า
นี่ต้องเป็นครั้งแรกสำหรับพวกเขาหลายๆ คน

00:06:19.728 --> 00:06:26.774
ที่มีคนปรบมือให้
กับสิ่งที่พวกเขาได้ทำ

00:06:28.809 --> 00:06:32.222
ในคุกมีสิ่งที่ไม่สามารถทำได้

00:06:32.257 --> 00:06:36.488
ในคุก คุณไม่อาจฝันได้
ในคุก คุณร้องไห้ไม่ได้

00:06:36.523 --> 00:06:41.867
มีคำพูดบางคำที่เกือบจะเป็นคำต้องห้าม 
เช่น คำว่า เวลา

00:06:41.902 --> 00:06:46.996
คำว่าอนาคต คำว่าความปรารถนา

00:06:47.031 --> 00:06:52.282
แต่พวกเรากล้าที่จะฝัน
และฝันมากมายซะด้วย

00:06:52.317 --> 00:06:56.826
เพราะพวกเราตัดสินใจว่าจะเขียนหนังสือ

NOTE Paragraph

00:06:56.861 --> 00:07:01.256
ไม่ใช่แค่ว่าพกเราเขียนหนังสือ
แต่พวกเรารวมเข้าเล่มเองด้วย

00:07:01.291 --> 00:07:04.072
นั่นคือปลายปี ค.ศ. 2010

00:07:04.107 --> 00:07:08.671
พวกเราตั้งเป้าหมายที่สอง
และก็เขียนหนังสืออีกเล่ม

00:07:08.706 --> 00:07:10.355
และก็รวบรวมเข้าเล่ม

00:07:10.390 --> 00:07:14.439
นั่นเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
เมื่อปลายปีที่แล้วเอง

00:07:16.474 --> 00:07:21.615
สิ่งที่ฉันจะได้เห็นในแต่ละสัปดาห์
คือความเปลี่ยนแปลงของพวกเขา

00:07:21.650 --> 00:07:26.679
ไปเป็นอีกคนหนึ่ง
คือการที่พวกเขากำลังเปลี่ยนไป

00:07:26.714 --> 00:07:31.121
การที่คำทำให้พวกเขาเกิดความภูมิใจ
แบบที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน

00:07:31.156 --> 00:07:33.094
ไม่เคยแม้แต่จะจินตนาการถึง

00:07:33.129 --> 00:07:38.665
พวกเขาไม่รู้ว่าความภูมิใจนั้นมีอยู่
และพวกเขาสามารถรู้สึกภูมิใจในตนเองได้

NOTE Paragraph

00:07:38.700 --> 00:07:46.057
ในช่วงการฝึกเขียนในนรกอันเป็นที่รักนั้น
พวกเราให้ พวกเราแบ่งปัน

00:07:46.092 --> 00:07:48.442
พวกเราเปิดอ้อมแขน หัวใจ 
และแบ่งปัน

00:07:48.477 --> 00:07:51.441
ในสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราสามารถทำได้ ทุกคน

00:07:51.476 --> 00:07:52.783
ทุก ๆ คน
อย่างเท่าเทียมกัน

00:07:52.818 --> 00:07:57.346
ด้วยวิธีนั้น คุณอาจรู้สึกได้ว่าอย่างน้อยที่สุด

00:07:57.381 --> 00:08:02.001
คุณกำลังซ่อมรอยแตกขนาดใหญ่ทางสังคม

00:08:02.236 --> 00:08:08.823
ที่ทำให้คนอย่างพวกเขามองว่า
เรือนจำเป็นปลายทางเดียว

00:08:11.558 --> 00:08:17.551
ฉันจำวรรคหนึ่งของกวีผู้ยิ่งใหญ่ได้

00:08:17.586 --> 00:08:27.500
ในหน่วย 48 ในชั้นเรียนของเรา
นิโคลาส โดราโด:

00:08:27.535 --> 00:08:34.789
"ฉันต้องตามหาเส้นด้ายที่ยาวไม่มีสิ้นสุด
เพื่อเย็บรอยแผลรอยใหญ่นั้น"

NOTE Paragraph

00:08:34.825 --> 00:08:40.679
บทกลอนทำให้เกิดสิ่งนี้
มันเย็บรอยแผลแห่งการแปลกแยก

00:08:40.714 --> 00:08:46.382
มันเปิดประตู
บทกวีเป็นดั่งกระจกเงา

00:08:46.417 --> 00:08:49.076
มันสร้างกระจกเงา ซึ่งก็คือกวี

00:08:51.735 --> 00:08:54.396
พวกเขาจดจำตัวเองได้ 
พวกเขามองเห็นตัวเองในบทกวี

00:08:54.431 --> 00:08:58.771
และพวกเขาเขียนจากสิ่งที่พวกเขาเป็น
และเป็นจากสิ่งที่พวกเขาเขียน

NOTE Paragraph

00:08:58.806 --> 00:09:04.528
เพื่อที่จะเขียน พวกเขาต้องใช้ช่วงเวลา

00:09:04.563 --> 00:09:08.615
ที่เป็นเวลาแห่งอิสระภาพ

00:09:08.650 --> 00:09:11.648
พวกเขาต้องเข้าไปในความคิดของตัวเอง
และค้นหาเสี้ยวเล็ก ๆ ของอิสระภาพ

00:09:11.683 --> 00:09:16.414
ที่ไม่เคยมีใครที่จะลิดรอนไปได้
ในขณะที่พวกเขาเขียน

00:09:16.449 --> 00:09:20.255
และใช้มันเพื่อพิสูจน์ว่า
อิสระภาพเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

00:09:20.290 --> 00:09:24.718
แม้ว่าเขาจะยังอยู่ในที่คุมขัง
และกรงขังเดียวที่เรามี

00:09:24.753 --> 00:09:30.801
ในพื้นที่แสนวิเศษของเรา
ก็คือคำว่า กรงขัง

00:09:30.836 --> 00:09:33.659
และทุกคนในนรกของพวกเรา
ก็ลุกเป็นไฟแห่งความสุข

00:09:33.694 --> 00:09:37.669
เมื่อสายชนวนแห่งคำถูกจุดให้ลุกไหม้

NOTE Paragraph

00:09:37.704 --> 00:09:40.704
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:10:04.663 --> 00:10:11.007
ฉันเล่าเรื่องมากมายเกี่ยวกับเรือนจำ
เรื่องมากมายจากประสบการณ์ของฉัน

00:10:11.042 --> 00:10:15.648
ในแต่ละสัปดาห์ และความสุขใจที่ฉันมีต่อมัน
และการที่ฉันเปลี่ยนไปพร้อมกับพวกเขา

00:10:15.683 --> 00:10:21.388
แต่พวกคุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยากสุขใจแค่ไหน
ถ้าพวกคุณสามารถได้สัมผัส ใช้ชีวิต

00:10:21.423 --> 00:10:25.069
และมีประสบการณ์ 
แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที

00:10:25.104 --> 00:10:29.104
สิ่งที่ฉันสุขใจในแต่ละสัปดาห์
และทำให้ฉันเป็นฉัน

00:10:32.151 --> 00:10:35.151
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:10:41.228 --> 00:10:45.429
"หัวใจบดเคี้ยวหยดน้ำตาแห่งเวลา

00:10:45.464 --> 00:10:48.296
ซึ่งเลือนบอดใบ้ด้วยแสงสว่าง

00:10:48.331 --> 00:10:51.706
มันเก็บซ่อนความเร็วแห่งการมีอยู่

00:10:51.741 --> 00:10:53.364
ที่ซึ่งภาพทั้งหลายถูกฉายผ่านให้เห็น

00:10:53.399 --> 00:10:56.787
มันยืนหยัด สู้ไม่ถอย

NOTE Paragraph

00:10:56.822 --> 00:11:00.519
หัวใจแตกสลายภายใต้สายตาเศร้า

00:11:00.554 --> 00:11:03.187
ควบเข้าไปในพายุที่พ่นลูกไฟร้อน

00:11:03.222 --> 00:11:07.131
ยืดอกที่ถูกถ่วงด้วยความละอายขึ้น

00:11:07.166 --> 00:11:10.577
รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่แค่การอ่าน
และทำตาม ๆ กันไป

00:11:10.612 --> 00:11:14.422
แต่เป็นความปรารถนา
ที่จะผืนฟ้าอันไร้ขอบเขต

NOTE Paragraph

00:11:14.457 --> 00:11:17.645
หัวใจพักเพื่อที่จะคิดถึงสิ่งต่าง ๆ

00:11:17.680 --> 00:11:20.847
ต่อสู้เพื่อไม่ให้ตกลงอยู่ในความคุ้นเคย

00:11:20.882 --> 00:11:24.270
ตั้งใจเรียนรู้ที่จะรักโดยไม่ให้เกิดบาดแผล

00:11:24.305 --> 00:11:27.963
หายใจเอาแสงอาทิตย์ สร้างกำลังใจ

00:11:27.998 --> 00:11:31.691
มอบกายใจ ท่องเที่ยวไปหาเหตุผล

NOTE Paragraph

00:11:31.726 --> 00:11:35.064
หัวใจต่อสู้ในบึงตม

00:11:35.099 --> 00:11:38.779
ที่อยู่ที่ขอบของโลกใต้พิภพ

00:11:38.814 --> 00:11:42.681
ทิ้งตัวลงอย่างไร้เรียวแรง
และไม่ยอมให้กับหนทางที่ง่ายกว่า

00:11:42.716 --> 00:11:45.520
ในขณะที่ย่างก้าวที่ไม่สม่ำเสมอของความสุข

00:11:45.555 --> 00:11:47.097
ตื่นขึ้นเถิด

00:11:47.132 --> 00:11:49.017
ปลุกให้ความนิ่งเฉยตื่นขึ้นมา

NOTE Paragraph

00:11:49.052 --> 00:11:51.344
ผมชื่อ มาร์ติน บัสตาเมนเต้ 
(Martín Bustamante)

00:11:51.379 --> 00:11:54.984
ผมเป็นนักโทษที่
หน่วย 48 ที่เรือนจำซาน มาติน

00:11:55.019 --> 00:11:57.972
วันนี้ ผมได้รับอนุญาต
ให้ออกจากเรือนจำได้เป็นกรณีชั่วคราว

00:11:58.007 --> 00:11:59.854
และสำหรับผม บทกวีและวรรณกรรม

00:11:59.889 --> 00:12:01.295
ได้เปลี่ยนชีวิตของผม

NOTE Paragraph

00:12:01.295 --> 00:12:02.295
ขอบคุณครับ
(เสียงปรบมือ)

NOTE Paragraph

00:12:02.295 --> 00:12:03.295
คริสตินา: ขอบคุณค่ะ

NOTE Paragraph

00:12:03.295 --> 00:12:06.295
(เสียงปรบมือ)