1
00:00:03,123 --> 00:00:10,587
ว่ากันว่าหากจะเป็นกวีต้องเคยตกนรกสักครั้ง

2
00:00:11,982 --> 00:00:17,950
ครั้งแรกที่ฉันได้เข้าไปในเรือนจำ 
ฉันไม่แปลกใจต่อเสียงต่าง ๆ

3
00:00:17,985 --> 00:00:24,073
เสียงแม่กุญแจ หรือเสียงประตูที่กำลังปิด 
หรือเสียงของตารางห้องขัง

4
00:00:24,108 --> 00:00:28,066
ไม่มีสักสิ่งที่เหมือนกับ
ที่ฉันเคยจินตนาการเอาไว้เลย

5
00:00:28,101 --> 00:00:32,889
บางที นั่นอาจเป็นเพราะห้องขัง
อยู่ในที่ค่อนข้างเปิดโล่ง

6
00:00:32,924 --> 00:00:35,459
ที่มองเห็นท้องฟ้า

7
00:00:35,494 --> 00:00:39,072
นกนางนวลกำลังบินผ่านไป 
และคุณคิดว่ามีทะเลอยู่ห่างไปไม่ไกล

8
00:00:39,107 --> 00:00:42,095
ว่าคุณอยู่ใกล้ ๆ กับชายหาด

9
00:00:42,130 --> 00:00:49,215
แต่อันที่จริง นกนางนวลบินผ่านไป
กินอาหารที่กองขยะที่อยู่ใกล้ ๆ กับเรือนจำ

10
00:00:49,250 --> 00:00:55,851
ฉันเดินต่อ เข้าไปในเรือนจำ ทันใดนั้น
ฉันก็เห็นนักโทษที่กำลังเดินผ่านตัวอาคาร

11
00:00:55,886 --> 00:01:00,066
นั่นเป็นเหมือนกับการย้อนกลับไป
และฉันก็คิดว่า

12
00:01:00,101 --> 00:01:03,685
ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในพวกเขาก็ได้

13
00:01:03,720 --> 00:01:10,222
ที่มีเรื่องราว สภาพแวดล้อม 
และความโชคดีอีกแบบหนึ่ง

14
00:01:10,257 --> 00:01:17,609
เพราะว่าไม่มีใคร ไม่มีใครเลย
ที่จะเลือกสถานที่เกิดได้

15
00:01:19,000 --> 00:01:22,463
ปี ค.ศ. 2009 
ฉันได้รับเชิญให้เข้าร่วมโครงการ

16
00:01:22,498 --> 00:01:27,830
กับมหาวิทยาลัยซานมาติน (San Martín)
ที่จัดขึ้นทีหน่วย 48

17
00:01:27,865 --> 00:01:31,085
เพื่อสอนเกี่ยวกับการฝึกเขียน

18
00:01:31,120 --> 00:01:37,530
ทัณฑสถานให้พื้นที่ด้านในสุดของเรือนจำ
กับพวกเขา

19
00:01:37,565 --> 00:01:43,507
และพวกเขาก็สร้างอาคารของมหาวิทยาลัย
ตรงนั้น

20
00:01:43,542 --> 00:01:46,230
นั่นเป็นครั้งแรก
ที่ฉันได้เข้าไปพบกับนักโทษ

21
00:01:46,265 --> 00:01:49,775
ฉันถามพวกเขาว่า
ทำไมถึงขอฝึกเรียนการเขียน

22
00:01:49,810 --> 00:01:53,356
พวกเขาตอบว่าเพราะอยากจะบันทึกทุกสิ่ง

23
00:01:53,391 --> 00:01:58,887
ที่พวกเขาไม่สามารถพูดหรือทำได้
ลงบนหน้ากระดาษ

24
00:01:58,922 --> 00:02:05,239
ฉันจึงตัดสินใจที่นำบทกวีไปสู่เรือนจำ

25
00:02:05,274 --> 00:02:09,008
ฉันจึงบอกพวกเขาว่า
ทำไมเราถึงไม่ลองฝึกเขียนบทกวีล่ะ

26
00:02:09,044 --> 00:02:10,750
ถ้าหากพวกเขารู้ว่าบทกวีคืออะไรนะ

27
00:02:10,785 --> 00:02:17,347
แต่ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วกวีคืออะไร

28
00:02:17,382 --> 00:02:21,521
นั่นบอกฉันว่าห้องเรียนนี้ต้องไม่ใช่แค่

29
00:02:21,556 --> 00:02:24,740
ห้องเรียนสำหรับนักโทษมหาวิทยาลัย
แต่ว่ามันต้องเป็นห้องเรียนสำหรับ

30
00:02:24,775 --> 00:02:28,456
ทุกคนที่เป็นนักโทษ

31
00:02:28,491 --> 00:02:32,113
ฉันจึงพูดว่า 
เพื่อที่เราจะเริ่มเรียน

32
00:02:32,148 --> 00:02:35,600
ฉันต้องมีอุปกรณ์ที่เราทุกคนมี

33
00:02:35,635 --> 00:02:38,716
อุปกรณ์นั้นคือภาษา

34
00:02:38,751 --> 00:02:44,918
เมื่อเรามีภาษา เรามีชั้นเรียน
เราจึงจะมีบทกวี

35
00:02:44,953 --> 00:02:50,799
แต่สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือ
ในเรือนจำก็มีความไม่เท่าเทียมกัน

36
00:02:50,834 --> 00:02:55,845
หลายคนเรียนไม่จบแม้แต่ชั้นประถม

37
00:02:55,880 --> 00:03:01,275
หลายคนไม่รู้จักตัวเขียน, รู้จักแต่ตัวพิมพ์

38
00:03:03,310 --> 00:03:06,852
แถมยังเขียนไม่คล่องอีกด้วย

39
00:03:06,887 --> 00:03:14,336
ดังนั้น เราจึงเริ่มกันด้วยการหาบทกลอนสั้น ๆ
สั้นมาก ๆ แต่ก็มีประสิทธิภาพมาก

40
00:03:14,371 --> 00:03:17,977
เราเริ่มอ่านงานของนักเขียนไปทีละคน

41
00:03:18,012 --> 00:03:23,812
เมื่ออ่านบทกลอนสั้น ๆ ทุกคนก็เริ่มรู้สึกว่า

42
00:03:23,847 --> 00:03:26,519
สิ่งที่ภาษาของบทกวีได้ทำก็คือ

43
00:03:26,554 --> 00:03:30,004
การทำลายการใช้เหตุผลแบบหนึ่ง 
และใส่อีกระบบเข้าไป

44
00:03:30,039 --> 00:03:33,768
การทำลายการใช้เหตุผลของภาษาคือ
การทำลายการใช้เหตุผลของระบบเช่นกัน

45
00:03:33,803 --> 00:03:37,755
ระบบที่เขาเคยชินที่จะตอบสนอง

46
00:03:37,790 --> 00:03:43,143
ระบบใหม่จึงเกิดขึ้น
ระเบียบใหม่

47
00:03:43,178 --> 00:03:48,628
ซึ่งทำให้พวกเขาเข้าใจ
ได้อย่างรวดเร็วมากจริง ๆ

48
00:03:48,663 --> 00:03:53,941
ด้วยภาษาของบทกวี
พวกเขาสื่อถึงทุกอย่างที่เขาต้องการจริง ๆ

49
00:03:59,382 --> 00:04:05,240
มีคำพูดที่ว่า 
จะเป็นกวีจะต้องเคยตกนรกสักครั้ง

50
00:04:05,275 --> 00:04:09,994
และสำหรับพวกเขา 
นรกนั้นมีอย่างล้นเหลือ

51
00:04:10,029 --> 00:04:14,199
ครั้งหนึ่ง หนึ่งในพวกเขาพูดว่า
"คุณไม่เคยหลับในคุก

52
00:04:14,234 --> 00:04:20,315
คุณไม่สามารถข่มตาหลับได้ในคุก
คุณไม่เคยจะสามารถปิดเปลือกตาได้"

53
00:04:20,351 --> 00:04:25,147
ฉันจึงทำอย่างที่ฉันทำอยู่ตอนนี้

54
00:04:25,182 --> 00:04:31,179
ให้ทุกคนอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง 
และฉันก็พูดว่า ทุกคุณ นี่แหละบทกวี

55
00:04:31,214 --> 00:04:37,314
โลกแห่งเรือนจำกำลังปรากฎให้เห็น
ในมือของพวกคุณ

56
00:04:37,349 --> 00:04:39,364
ทุกสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า
คุณไม่เคยนอนหลับได้เลย

57
00:04:39,399 --> 00:04:47,236
มันกลั่นแสดงถึงความกลัว 
ทั้งหมดนี้ที่ไม่ได้มีเขียนไว้ นี่คือบทกวี

58
00:04:47,271 --> 00:04:51,506
ดังนั้นเราจึงเริ่มใช้สิ่งที่มีอยู่ในนรกนั้น

59
00:04:51,541 --> 00:04:55,034
เรานำความคิดในหัวของเรา
ไปยังนรกขุมที่เจ็ด

60
00:04:55,069 --> 00:04:59,012
ในนรกขุมที่เจ็ดที่เป็นของเรา 
และเป็นที่รักยิ่งนั้น

61
00:04:59,047 --> 00:05:03,709
พวกเขาได้เรียนรู้ว่ากำแพงจะล่องหน
จะร้องตะโกน

62
00:05:03,744 --> 00:05:07,691
ได้ที่หน้าต่าง 
จะหลบซ่อนได้อยู่ในเงามืด

63
00:05:11,547 --> 00:05:15,639
เมื่อจบการเรียนปีแรก

64
00:05:15,674 --> 00:05:17,972
เราจัดงานเลี้ยงสิ้นปีเล็ก ๆ

65
00:05:18,007 --> 00:05:21,322
อย่างที่ทำกันเมื่อเราทำงานด้วยความรัก

66
00:05:21,357 --> 00:05:23,700
เราย่อมอยากฉลองและจัดงานเลี้ยง

67
00:05:23,701 --> 00:05:28,964
เราจึงเชิญครอบครัว เพื่อน
เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยมาด้วย

68
00:05:28,999 --> 00:05:32,741
สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทำก็คืออ่านบทกลอน

69
00:05:32,776 --> 00:05:38,614
รับประกาศนียบัตร ปรบมือ 
และนั่นคืองานเลี้ยงที่เรียบง่ายของเรา

70
00:05:38,649 --> 00:05:50,803
สิ่งเดียวที่ฉันต้องการที่จะฝากเอาไว้
คือวินาทีที่พวกชายเหล่านั้น

71
00:05:50,838 --> 00:05:53,454
ที่ตัวใหญ่โตเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน

72
00:05:53,489 --> 00:05:58,930
หรือหนุ่มน้อยทั้งหลาย
ที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

73
00:05:58,965 --> 00:06:04,523
ถือแผ่นกระดาษในมือ ยืนตัวสั่นเหมือนเด็ก ๆ 
และเหงื่อแตกท่วม

74
00:06:04,558 --> 00:06:11,697
และอ่านบทกลอนของเขาด้วยเสียงแหบห้าว

75
00:06:11,732 --> 00:06:19,693
วินาทีนั้นทำให้ฉันได้คิดว่า
นี่ต้องเป็นครั้งแรกสำหรับพวกเขาหลายๆ คน

76
00:06:19,728 --> 00:06:26,774
ที่มีคนปรบมือให้
กับสิ่งที่พวกเขาได้ทำ

77
00:06:28,809 --> 00:06:32,222
ในคุกมีสิ่งที่ไม่สามารถทำได้

78
00:06:32,257 --> 00:06:36,488
ในคุก คุณไม่อาจฝันได้
ในคุก คุณร้องไห้ไม่ได้

79
00:06:36,523 --> 00:06:41,867
มีคำพูดบางคำที่เกือบจะเป็นคำต้องห้าม 
เช่น คำว่า เวลา

80
00:06:41,902 --> 00:06:46,996
คำว่าอนาคต คำว่าความปรารถนา

81
00:06:47,031 --> 00:06:52,282
แต่พวกเรากล้าที่จะฝัน
และฝันมากมายซะด้วย

82
00:06:52,317 --> 00:06:56,826
เพราะพวกเราตัดสินใจว่าจะเขียนหนังสือ

83
00:06:56,861 --> 00:07:01,256
ไม่ใช่แค่ว่าพกเราเขียนหนังสือ
แต่พวกเรารวมเข้าเล่มเองด้วย

84
00:07:01,291 --> 00:07:04,072
นั่นคือปลายปี ค.ศ. 2010

85
00:07:04,107 --> 00:07:08,671
พวกเราตั้งเป้าหมายที่สอง
และก็เขียนหนังสืออีกเล่ม

86
00:07:08,706 --> 00:07:10,355
และก็รวบรวมเข้าเล่ม

87
00:07:10,390 --> 00:07:14,439
นั่นเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน
เมื่อปลายปีที่แล้วเอง

88
00:07:16,474 --> 00:07:21,615
สิ่งที่ฉันจะได้เห็นในแต่ละสัปดาห์
คือความเปลี่ยนแปลงของพวกเขา

89
00:07:21,650 --> 00:07:26,679
ไปเป็นอีกคนหนึ่ง
คือการที่พวกเขากำลังเปลี่ยนไป

90
00:07:26,714 --> 00:07:31,121
การที่คำทำให้พวกเขาเกิดความภูมิใจ
แบบที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน

91
00:07:31,156 --> 00:07:33,094
ไม่เคยแม้แต่จะจินตนาการถึง

92
00:07:33,129 --> 00:07:38,665
พวกเขาไม่รู้ว่าความภูมิใจนั้นมีอยู่
และพวกเขาสามารถรู้สึกภูมิใจในตนเองได้

93
00:07:38,700 --> 00:07:46,057
ในช่วงการฝึกเขียนในนรกอันเป็นที่รักนั้น
พวกเราให้ พวกเราแบ่งปัน

94
00:07:46,092 --> 00:07:48,442
พวกเราเปิดอ้อมแขน หัวใจ 
และแบ่งปัน

95
00:07:48,477 --> 00:07:51,441
ในสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราสามารถทำได้ ทุกคน

96
00:07:51,476 --> 00:07:52,783
ทุก ๆ คน
อย่างเท่าเทียมกัน

97
00:07:52,818 --> 00:07:57,346
ด้วยวิธีนั้น คุณอาจรู้สึกได้ว่าอย่างน้อยที่สุด

98
00:07:57,381 --> 00:08:02,001
คุณกำลังซ่อมรอยแตกขนาดใหญ่ทางสังคม

99
00:08:02,236 --> 00:08:08,823
ที่ทำให้คนอย่างพวกเขามองว่า
เรือนจำเป็นปลายทางเดียว

100
00:08:11,558 --> 00:08:17,551
ฉันจำวรรคหนึ่งของกวีผู้ยิ่งใหญ่ได้

101
00:08:17,586 --> 00:08:27,500
ในหน่วย 48 ในชั้นเรียนของเรา
นิโคลาส โดราโด:

102
00:08:27,535 --> 00:08:34,789
"ฉันต้องตามหาเส้นด้ายที่ยาวไม่มีสิ้นสุด
เพื่อเย็บรอยแผลรอยใหญ่นั้น"

103
00:08:34,825 --> 00:08:40,679
บทกลอนทำให้เกิดสิ่งนี้
มันเย็บรอยแผลแห่งการแปลกแยก

104
00:08:40,714 --> 00:08:46,382
มันเปิดประตู
บทกวีเป็นดั่งกระจกเงา

105
00:08:46,417 --> 00:08:49,076
มันสร้างกระจกเงา ซึ่งก็คือกวี

106
00:08:51,735 --> 00:08:54,396
พวกเขาจดจำตัวเองได้ 
พวกเขามองเห็นตัวเองในบทกวี

107
00:08:54,431 --> 00:08:58,771
และพวกเขาเขียนจากสิ่งที่พวกเขาเป็น
และเป็นจากสิ่งที่พวกเขาเขียน

108
00:08:58,806 --> 00:09:04,528
เพื่อที่จะเขียน พวกเขาต้องใช้ช่วงเวลา

109
00:09:04,563 --> 00:09:08,615
ที่เป็นเวลาแห่งอิสระภาพ

110
00:09:08,650 --> 00:09:11,648
พวกเขาต้องเข้าไปในความคิดของตัวเอง
และค้นหาเสี้ยวเล็ก ๆ ของอิสระภาพ

111
00:09:11,683 --> 00:09:16,414
ที่ไม่เคยมีใครที่จะลิดรอนไปได้
ในขณะที่พวกเขาเขียน

112
00:09:16,449 --> 00:09:20,255
และใช้มันเพื่อพิสูจน์ว่า
อิสระภาพเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

113
00:09:20,290 --> 00:09:24,718
แม้ว่าเขาจะยังอยู่ในที่คุมขัง
และกรงขังเดียวที่เรามี

114
00:09:24,753 --> 00:09:30,801
ในพื้นที่แสนวิเศษของเรา
ก็คือคำว่า กรงขัง

115
00:09:30,836 --> 00:09:33,659
และทุกคนในนรกของพวกเรา
ก็ลุกเป็นไฟแห่งความสุข

116
00:09:33,694 --> 00:09:37,669
เมื่อสายชนวนแห่งคำถูกจุดให้ลุกไหม้

117
00:09:37,704 --> 00:09:40,704
(เสียงปรบมือ)

118
00:10:04,663 --> 00:10:11,007
ฉันเล่าเรื่องมากมายเกี่ยวกับเรือนจำ
เรื่องมากมายจากประสบการณ์ของฉัน

119
00:10:11,042 --> 00:10:15,648
ในแต่ละสัปดาห์ และความสุขใจที่ฉันมีต่อมัน
และการที่ฉันเปลี่ยนไปพร้อมกับพวกเขา

120
00:10:15,683 --> 00:10:21,388
แต่พวกคุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยากสุขใจแค่ไหน
ถ้าพวกคุณสามารถได้สัมผัส ใช้ชีวิต

121
00:10:21,423 --> 00:10:25,069
และมีประสบการณ์ 
แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที

122
00:10:25,104 --> 00:10:29,104
สิ่งที่ฉันสุขใจในแต่ละสัปดาห์
และทำให้ฉันเป็นฉัน

123
00:10:32,151 --> 00:10:35,151
(เสียงปรบมือ)

124
00:10:41,228 --> 00:10:45,429
"หัวใจบดเคี้ยวหยดน้ำตาแห่งเวลา

125
00:10:45,464 --> 00:10:48,296
ซึ่งเลือนบอดใบ้ด้วยแสงสว่าง

126
00:10:48,331 --> 00:10:51,706
มันเก็บซ่อนความเร็วแห่งการมีอยู่

127
00:10:51,741 --> 00:10:53,364
ที่ซึ่งภาพทั้งหลายถูกฉายผ่านให้เห็น

128
00:10:53,399 --> 00:10:56,787
มันยืนหยัด สู้ไม่ถอย

129
00:10:56,822 --> 00:11:00,519
หัวใจแตกสลายภายใต้สายตาเศร้า

130
00:11:00,554 --> 00:11:03,187
ควบเข้าไปในพายุที่พ่นลูกไฟร้อน

131
00:11:03,222 --> 00:11:07,131
ยืดอกที่ถูกถ่วงด้วยความละอายขึ้น

132
00:11:07,166 --> 00:11:10,577
รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่แค่การอ่าน
และทำตาม ๆ กันไป

133
00:11:10,612 --> 00:11:14,422
แต่เป็นความปรารถนา
ที่จะผืนฟ้าอันไร้ขอบเขต

134
00:11:14,457 --> 00:11:17,645
หัวใจพักเพื่อที่จะคิดถึงสิ่งต่าง ๆ

135
00:11:17,680 --> 00:11:20,847
ต่อสู้เพื่อไม่ให้ตกลงอยู่ในความคุ้นเคย

136
00:11:20,882 --> 00:11:24,270
ตั้งใจเรียนรู้ที่จะรักโดยไม่ให้เกิดบาดแผล

137
00:11:24,305 --> 00:11:27,963
หายใจเอาแสงอาทิตย์ สร้างกำลังใจ

138
00:11:27,998 --> 00:11:31,691
มอบกายใจ ท่องเที่ยวไปหาเหตุผล

139
00:11:31,726 --> 00:11:35,064
หัวใจต่อสู้ในบึงตม

140
00:11:35,099 --> 00:11:38,779
ที่อยู่ที่ขอบของโลกใต้พิภพ

141
00:11:38,814 --> 00:11:42,681
ทิ้งตัวลงอย่างไร้เรียวแรง
และไม่ยอมให้กับหนทางที่ง่ายกว่า

142
00:11:42,716 --> 00:11:45,520
ในขณะที่ย่างก้าวที่ไม่สม่ำเสมอของความสุข

143
00:11:45,555 --> 00:11:47,097
ตื่นขึ้นเถิด

144
00:11:47,132 --> 00:11:49,017
ปลุกให้ความนิ่งเฉยตื่นขึ้นมา

145
00:11:49,052 --> 00:11:51,344
ผมชื่อ มาร์ติน บัสตาเมนเต้ 
(Martín Bustamante)

146
00:11:51,379 --> 00:11:54,984
ผมเป็นนักโทษที่
หน่วย 48 ที่เรือนจำซาน มาติน

147
00:11:55,019 --> 00:11:57,972
วันนี้ ผมได้รับอนุญาต
ให้ออกจากเรือนจำได้เป็นกรณีชั่วคราว

148
00:11:58,007 --> 00:11:59,854
และสำหรับผม บทกวีและวรรณกรรม

149
00:11:59,889 --> 00:12:01,295
ได้เปลี่ยนชีวิตของผม

150
00:12:01,295 --> 00:12:02,295
ขอบคุณครับ
(เสียงปรบมือ)

151
00:12:02,295 --> 00:12:03,295
คริสตินา: ขอบคุณค่ะ

152
00:12:03,295 --> 00:12:06,295
(เสียงปรบมือ)