0:00:03.123,0:00:10.587
ว่ากันว่าหากจะเป็นกวีต้องเคยตกนรกสักครั้ง

0:00:11.982,0:00:17.950
ครั้งแรกที่ฉันได้เข้าไปในเรือนจำ [br]ฉันไม่แปลกใจต่อเสียงต่าง ๆ

0:00:17.985,0:00:24.073
เสียงแม่กุญแจ หรือเสียงประตูที่กำลังปิด [br]หรือเสียงของตารางห้องขัง

0:00:24.108,0:00:28.066
ไม่มีสักสิ่งที่เหมือนกับ[br]ที่ฉันเคยจินตนาการเอาไว้เลย

0:00:28.101,0:00:32.889
บางที นั่นอาจเป็นเพราะห้องขัง[br]อยู่ในที่ค่อนข้างเปิดโล่ง

0:00:32.924,0:00:35.459
ที่มองเห็นท้องฟ้า

0:00:35.494,0:00:39.072
นกนางนวลกำลังบินผ่านไป [br]และคุณคิดว่ามีทะเลอยู่ห่างไปไม่ไกล

0:00:39.107,0:00:42.095
ว่าคุณอยู่ใกล้ ๆ กับชายหาด

0:00:42.130,0:00:49.215
แต่อันที่จริง นกนางนวลบินผ่านไป[br]กินอาหารที่กองขยะที่อยู่ใกล้ ๆ กับเรือนจำ

0:00:49.250,0:00:55.851
ฉันเดินต่อ เข้าไปในเรือนจำ ทันใดนั้น[br]ฉันก็เห็นนักโทษที่กำลังเดินผ่านตัวอาคาร

0:00:55.886,0:01:00.066
นั่นเป็นเหมือนกับการย้อนกลับไป[br]และฉันก็คิดว่า

0:01:00.101,0:01:03.685
ฉันอาจจะเป็นหนึ่งในพวกเขาก็ได้

0:01:03.720,0:01:10.222
ที่มีเรื่องราว สภาพแวดล้อม [br]และความโชคดีอีกแบบหนึ่ง

0:01:10.257,0:01:17.609
เพราะว่าไม่มีใคร ไม่มีใครเลย[br]ที่จะเลือกสถานที่เกิดได้

0:01:19.000,0:01:22.463
ปี ค.ศ. 2009 [br]ฉันได้รับเชิญให้เข้าร่วมโครงการ

0:01:22.498,0:01:27.830
กับมหาวิทยาลัยซานมาติน (San Martín)[br]ที่จัดขึ้นทีหน่วย 48

0:01:27.865,0:01:31.085
เพื่อสอนเกี่ยวกับการฝึกเขียน

0:01:31.120,0:01:37.530
ทัณฑสถานให้พื้นที่ด้านในสุดของเรือนจำ[br]กับพวกเขา

0:01:37.565,0:01:43.507
และพวกเขาก็สร้างอาคารของมหาวิทยาลัย[br]ตรงนั้น

0:01:43.542,0:01:46.230
นั่นเป็นครั้งแรก[br]ที่ฉันได้เข้าไปพบกับนักโทษ

0:01:46.265,0:01:49.775
ฉันถามพวกเขาว่า[br]ทำไมถึงขอฝึกเรียนการเขียน

0:01:49.810,0:01:53.356
พวกเขาตอบว่าเพราะอยากจะบันทึกทุกสิ่ง

0:01:53.391,0:01:58.887
ที่พวกเขาไม่สามารถพูดหรือทำได้[br]ลงบนหน้ากระดาษ

0:01:58.922,0:02:05.239
ฉันจึงตัดสินใจที่นำบทกวีไปสู่เรือนจำ

0:02:05.274,0:02:09.008
ฉันจึงบอกพวกเขาว่า[br]ทำไมเราถึงไม่ลองฝึกเขียนบทกวีล่ะ

0:02:09.044,0:02:10.750
ถ้าหากพวกเขารู้ว่าบทกวีคืออะไรนะ

0:02:10.785,0:02:17.347
แต่ไม่มีใครรู้ว่าจริง ๆ แล้วกวีคืออะไร

0:02:17.382,0:02:21.521
นั่นบอกฉันว่าห้องเรียนนี้ต้องไม่ใช่แค่

0:02:21.556,0:02:24.740
ห้องเรียนสำหรับนักโทษมหาวิทยาลัย[br]แต่ว่ามันต้องเป็นห้องเรียนสำหรับ

0:02:24.775,0:02:28.456
ทุกคนที่เป็นนักโทษ

0:02:28.491,0:02:32.113
ฉันจึงพูดว่า [br]เพื่อที่เราจะเริ่มเรียน

0:02:32.148,0:02:35.600
ฉันต้องมีอุปกรณ์ที่เราทุกคนมี

0:02:35.635,0:02:38.716
อุปกรณ์นั้นคือภาษา

0:02:38.751,0:02:44.918
เมื่อเรามีภาษา เรามีชั้นเรียน[br]เราจึงจะมีบทกวี

0:02:44.953,0:02:50.799
แต่สิ่งที่ฉันคาดไม่ถึงก็คือ[br]ในเรือนจำก็มีความไม่เท่าเทียมกัน

0:02:50.834,0:02:55.845
หลายคนเรียนไม่จบแม้แต่ชั้นประถม

0:02:55.880,0:03:01.275
หลายคนไม่รู้จักตัวเขียน, รู้จักแต่ตัวพิมพ์

0:03:03.310,0:03:06.852
แถมยังเขียนไม่คล่องอีกด้วย

0:03:06.887,0:03:14.336
ดังนั้น เราจึงเริ่มกันด้วยการหาบทกลอนสั้น ๆ[br]สั้นมาก ๆ แต่ก็มีประสิทธิภาพมาก

0:03:14.371,0:03:17.977
เราเริ่มอ่านงานของนักเขียนไปทีละคน

0:03:18.012,0:03:23.812
เมื่ออ่านบทกลอนสั้น ๆ ทุกคนก็เริ่มรู้สึกว่า

0:03:23.847,0:03:26.519
สิ่งที่ภาษาของบทกวีได้ทำก็คือ

0:03:26.554,0:03:30.004
การทำลายการใช้เหตุผลแบบหนึ่ง [br]และใส่อีกระบบเข้าไป

0:03:30.039,0:03:33.768
การทำลายการใช้เหตุผลของภาษาคือ[br]การทำลายการใช้เหตุผลของระบบเช่นกัน

0:03:33.803,0:03:37.755
ระบบที่เขาเคยชินที่จะตอบสนอง

0:03:37.790,0:03:43.143
ระบบใหม่จึงเกิดขึ้น[br]ระเบียบใหม่

0:03:43.178,0:03:48.628
ซึ่งทำให้พวกเขาเข้าใจ[br]ได้อย่างรวดเร็วมากจริง ๆ

0:03:48.663,0:03:53.941
ด้วยภาษาของบทกวี[br]พวกเขาสื่อถึงทุกอย่างที่เขาต้องการจริง ๆ

0:03:59.382,0:04:05.240
มีคำพูดที่ว่า [br]จะเป็นกวีจะต้องเคยตกนรกสักครั้ง

0:04:05.275,0:04:09.994
และสำหรับพวกเขา [br]นรกนั้นมีอย่างล้นเหลือ

0:04:10.029,0:04:14.199
ครั้งหนึ่ง หนึ่งในพวกเขาพูดว่า[br]"คุณไม่เคยหลับในคุก

0:04:14.234,0:04:20.315
คุณไม่สามารถข่มตาหลับได้ในคุก[br]คุณไม่เคยจะสามารถปิดเปลือกตาได้"

0:04:20.351,0:04:25.147
ฉันจึงทำอย่างที่ฉันทำอยู่ตอนนี้

0:04:25.182,0:04:31.179
ให้ทุกคนอยู่ในความเงียบชั่วขณะหนึ่ง [br]และฉันก็พูดว่า ทุกคุณ นี่แหละบทกวี

0:04:31.214,0:04:37.314
โลกแห่งเรือนจำกำลังปรากฎให้เห็น[br]ในมือของพวกคุณ

0:04:37.349,0:04:39.364
ทุกสิ่งที่คุณพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ว่า[br]คุณไม่เคยนอนหลับได้เลย

0:04:39.399,0:04:47.236
มันกลั่นแสดงถึงความกลัว [br]ทั้งหมดนี้ที่ไม่ได้มีเขียนไว้ นี่คือบทกวี

0:04:47.271,0:04:51.506
ดังนั้นเราจึงเริ่มใช้สิ่งที่มีอยู่ในนรกนั้น

0:04:51.541,0:04:55.034
เรานำความคิดในหัวของเรา[br]ไปยังนรกขุมที่เจ็ด

0:04:55.069,0:04:59.012
ในนรกขุมที่เจ็ดที่เป็นของเรา [br]และเป็นที่รักยิ่งนั้น

0:04:59.047,0:05:03.709
พวกเขาได้เรียนรู้ว่ากำแพงจะล่องหน[br]จะร้องตะโกน

0:05:03.744,0:05:07.691
ได้ที่หน้าต่าง [br]จะหลบซ่อนได้อยู่ในเงามืด

0:05:11.547,0:05:15.639
เมื่อจบการเรียนปีแรก

0:05:15.674,0:05:17.972
เราจัดงานเลี้ยงสิ้นปีเล็ก ๆ

0:05:18.007,0:05:21.322
อย่างที่ทำกันเมื่อเราทำงานด้วยความรัก

0:05:21.357,0:05:23.700
เราย่อมอยากฉลองและจัดงานเลี้ยง

0:05:23.701,0:05:28.964
เราจึงเชิญครอบครัว เพื่อน[br]เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยมาด้วย

0:05:28.999,0:05:32.741
สิ่งเดียวที่พวกเขาต้องทำก็คืออ่านบทกลอน

0:05:32.776,0:05:38.614
รับประกาศนียบัตร ปรบมือ [br]และนั่นคืองานเลี้ยงที่เรียบง่ายของเรา

0:05:38.649,0:05:50.803
สิ่งเดียวที่ฉันต้องการที่จะฝากเอาไว้[br]คือวินาทีที่พวกชายเหล่านั้น

0:05:50.838,0:05:53.454
ที่ตัวใหญ่โตเมื่อพวกเขายืนอยู่ข้าง ๆ ฉัน

0:05:53.489,0:05:58.930
หรือหนุ่มน้อยทั้งหลาย[br]ที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

0:05:58.965,0:06:04.523
ถือแผ่นกระดาษในมือ ยืนตัวสั่นเหมือนเด็ก ๆ [br]และเหงื่อแตกท่วม

0:06:04.558,0:06:11.697
และอ่านบทกลอนของเขาด้วยเสียงแหบห้าว

0:06:11.732,0:06:19.693
วินาทีนั้นทำให้ฉันได้คิดว่า[br]นี่ต้องเป็นครั้งแรกสำหรับพวกเขาหลายๆ คน

0:06:19.728,0:06:26.774
ที่มีคนปรบมือให้[br]กับสิ่งที่พวกเขาได้ทำ

0:06:28.809,0:06:32.222
ในคุกมีสิ่งที่ไม่สามารถทำได้

0:06:32.257,0:06:36.488
ในคุก คุณไม่อาจฝันได้[br]ในคุก คุณร้องไห้ไม่ได้

0:06:36.523,0:06:41.867
มีคำพูดบางคำที่เกือบจะเป็นคำต้องห้าม [br]เช่น คำว่า เวลา

0:06:41.902,0:06:46.996
คำว่าอนาคต คำว่าความปรารถนา

0:06:47.031,0:06:52.282
แต่พวกเรากล้าที่จะฝัน[br]และฝันมากมายซะด้วย

0:06:52.317,0:06:56.826
เพราะพวกเราตัดสินใจว่าจะเขียนหนังสือ

0:06:56.861,0:07:01.256
ไม่ใช่แค่ว่าพกเราเขียนหนังสือ[br]แต่พวกเรารวมเข้าเล่มเองด้วย

0:07:01.291,0:07:04.072
นั่นคือปลายปี ค.ศ. 2010

0:07:04.107,0:07:08.671
พวกเราตั้งเป้าหมายที่สอง[br]และก็เขียนหนังสืออีกเล่ม

0:07:08.706,0:07:10.355
และก็รวบรวมเข้าเล่ม

0:07:10.390,0:07:14.439
นั่นเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน[br]เมื่อปลายปีที่แล้วเอง

0:07:16.474,0:07:21.615
สิ่งที่ฉันจะได้เห็นในแต่ละสัปดาห์[br]คือความเปลี่ยนแปลงของพวกเขา

0:07:21.650,0:07:26.679
ไปเป็นอีกคนหนึ่ง[br]คือการที่พวกเขากำลังเปลี่ยนไป

0:07:26.714,0:07:31.121
การที่คำทำให้พวกเขาเกิดความภูมิใจ[br]แบบที่พวกเขาไม่เคยรู้มาก่อน

0:07:31.156,0:07:33.094
ไม่เคยแม้แต่จะจินตนาการถึง

0:07:33.129,0:07:38.665
พวกเขาไม่รู้ว่าความภูมิใจนั้นมีอยู่[br]และพวกเขาสามารถรู้สึกภูมิใจในตนเองได้

0:07:38.700,0:07:46.057
ในช่วงการฝึกเขียนในนรกอันเป็นที่รักนั้น[br]พวกเราให้ พวกเราแบ่งปัน

0:07:46.092,0:07:48.442
พวกเราเปิดอ้อมแขน หัวใจ [br]และแบ่งปัน

0:07:48.477,0:07:51.441
ในสิ่งที่เรามี สิ่งที่เราสามารถทำได้ ทุกคน

0:07:51.476,0:07:52.783
ทุก ๆ คน[br]อย่างเท่าเทียมกัน

0:07:52.818,0:07:57.346
ด้วยวิธีนั้น คุณอาจรู้สึกได้ว่าอย่างน้อยที่สุด

0:07:57.381,0:08:02.001
คุณกำลังซ่อมรอยแตกขนาดใหญ่ทางสังคม

0:08:02.236,0:08:08.823
ที่ทำให้คนอย่างพวกเขามองว่า[br]เรือนจำเป็นปลายทางเดียว

0:08:11.558,0:08:17.551
ฉันจำวรรคหนึ่งของกวีผู้ยิ่งใหญ่ได้

0:08:17.586,0:08:27.500
ในหน่วย 48 ในชั้นเรียนของเรา[br]นิโคลาส โดราโด:

0:08:27.535,0:08:34.789
"ฉันต้องตามหาเส้นด้ายที่ยาวไม่มีสิ้นสุด[br]เพื่อเย็บรอยแผลรอยใหญ่นั้น"

0:08:34.825,0:08:40.679
บทกลอนทำให้เกิดสิ่งนี้[br]มันเย็บรอยแผลแห่งการแปลกแยก

0:08:40.714,0:08:46.382
มันเปิดประตู[br]บทกวีเป็นดั่งกระจกเงา

0:08:46.417,0:08:49.076
มันสร้างกระจกเงา ซึ่งก็คือกวี

0:08:51.735,0:08:54.396
พวกเขาจดจำตัวเองได้ [br]พวกเขามองเห็นตัวเองในบทกวี

0:08:54.431,0:08:58.771
และพวกเขาเขียนจากสิ่งที่พวกเขาเป็น[br]และเป็นจากสิ่งที่พวกเขาเขียน

0:08:58.806,0:09:04.528
เพื่อที่จะเขียน พวกเขาต้องใช้ช่วงเวลา

0:09:04.563,0:09:08.615
ที่เป็นเวลาแห่งอิสระภาพ

0:09:08.650,0:09:11.648
พวกเขาต้องเข้าไปในความคิดของตัวเอง[br]และค้นหาเสี้ยวเล็ก ๆ ของอิสระภาพ

0:09:11.683,0:09:16.414
ที่ไม่เคยมีใครที่จะลิดรอนไปได้[br]ในขณะที่พวกเขาเขียน

0:09:16.449,0:09:20.255
และใช้มันเพื่อพิสูจน์ว่า[br]อิสระภาพเป็นสิ่งที่เป็นไปได้

0:09:20.290,0:09:24.718
แม้ว่าเขาจะยังอยู่ในที่คุมขัง[br]และกรงขังเดียวที่เรามี

0:09:24.753,0:09:30.801
ในพื้นที่แสนวิเศษของเรา[br]ก็คือคำว่า กรงขัง

0:09:30.836,0:09:33.659
และทุกคนในนรกของพวกเรา[br]ก็ลุกเป็นไฟแห่งความสุข

0:09:33.694,0:09:37.669
เมื่อสายชนวนแห่งคำถูกจุดให้ลุกไหม้

0:09:37.704,0:09:40.704
(เสียงปรบมือ)

0:10:04.663,0:10:11.007
ฉันเล่าเรื่องมากมายเกี่ยวกับเรือนจำ[br]เรื่องมากมายจากประสบการณ์ของฉัน

0:10:11.042,0:10:15.648
ในแต่ละสัปดาห์ และความสุขใจที่ฉันมีต่อมัน[br]และการที่ฉันเปลี่ยนไปพร้อมกับพวกเขา

0:10:15.683,0:10:21.388
แต่พวกคุณไม่รู้หรอกว่าฉันอยากสุขใจแค่ไหน[br]ถ้าพวกคุณสามารถได้สัมผัส ใช้ชีวิต

0:10:21.423,0:10:25.069
และมีประสบการณ์ [br]แม้ว่านั่นจะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาที

0:10:25.104,0:10:29.104
สิ่งที่ฉันสุขใจในแต่ละสัปดาห์[br]และทำให้ฉันเป็นฉัน

0:10:32.151,0:10:35.151
(เสียงปรบมือ)

0:10:41.228,0:10:45.429
"หัวใจบดเคี้ยวหยดน้ำตาแห่งเวลา

0:10:45.464,0:10:48.296
ซึ่งเลือนบอดใบ้ด้วยแสงสว่าง

0:10:48.331,0:10:51.706
มันเก็บซ่อนความเร็วแห่งการมีอยู่

0:10:51.741,0:10:53.364
ที่ซึ่งภาพทั้งหลายถูกฉายผ่านให้เห็น

0:10:53.399,0:10:56.787
มันยืนหยัด สู้ไม่ถอย

0:10:56.822,0:11:00.519
หัวใจแตกสลายภายใต้สายตาเศร้า

0:11:00.554,0:11:03.187
ควบเข้าไปในพายุที่พ่นลูกไฟร้อน

0:11:03.222,0:11:07.131
ยืดอกที่ถูกถ่วงด้วยความละอายขึ้น

0:11:07.166,0:11:10.577
รู้ไว้ว่านั่นไม่ใช่แค่การอ่าน[br]และทำตาม ๆ กันไป

0:11:10.612,0:11:14.422
แต่เป็นความปรารถนา[br]ที่จะผืนฟ้าอันไร้ขอบเขต

0:11:14.457,0:11:17.645
หัวใจพักเพื่อที่จะคิดถึงสิ่งต่าง ๆ

0:11:17.680,0:11:20.847
ต่อสู้เพื่อไม่ให้ตกลงอยู่ในความคุ้นเคย

0:11:20.882,0:11:24.270
ตั้งใจเรียนรู้ที่จะรักโดยไม่ให้เกิดบาดแผล

0:11:24.305,0:11:27.963
หายใจเอาแสงอาทิตย์ สร้างกำลังใจ

0:11:27.998,0:11:31.691
มอบกายใจ ท่องเที่ยวไปหาเหตุผล

0:11:31.726,0:11:35.064
หัวใจต่อสู้ในบึงตม

0:11:35.099,0:11:38.779
ที่อยู่ที่ขอบของโลกใต้พิภพ

0:11:38.814,0:11:42.681
ทิ้งตัวลงอย่างไร้เรียวแรง[br]และไม่ยอมให้กับหนทางที่ง่ายกว่า

0:11:42.716,0:11:45.520
ในขณะที่ย่างก้าวที่ไม่สม่ำเสมอของความสุข

0:11:45.555,0:11:47.097
ตื่นขึ้นเถิด

0:11:47.132,0:11:49.017
ปลุกให้ความนิ่งเฉยตื่นขึ้นมา

0:11:49.052,0:11:51.344
ผมชื่อ มาร์ติน บัสตาเมนเต้ [br](Martín Bustamante)

0:11:51.379,0:11:54.984
ผมเป็นนักโทษที่[br]หน่วย 48 ที่เรือนจำซาน มาติน

0:11:55.019,0:11:57.972
วันนี้ ผมได้รับอนุญาต[br]ให้ออกจากเรือนจำได้เป็นกรณีชั่วคราว

0:11:58.007,0:11:59.854
และสำหรับผม บทกวีและวรรณกรรม

0:11:59.889,0:12:01.295
ได้เปลี่ยนชีวิตของผม

0:12:01.295,0:12:02.295
ขอบคุณครับ[br](เสียงปรบมือ)

0:12:02.295,0:12:03.295
คริสตินา: ขอบคุณค่ะ

0:12:03.295,0:12:06.295
(เสียงปรบมือ)