Een park onder de drukte van New York

Dan Barasch en James Ramsey hebben een bizar plan. Ze willen een park, gevuld met planten, onder de stad New York bouwen. Ze ontwikkelen de Low Line, een ondergronds park ter grootte van een voetbalveld. Ze bouwen het park in een tramdepot dat sinds 1948 verlaten is. Daarbij gebruiken ze technologie die zonlicht opvangt en het direct onder de grond brengt. Het is een park dat goed kan gedijen, zelfs in de winter.

Mijn droom is om 's werelds eerste
ondergrondse park te bouwen in New York.

Waarom zou iemand dat willen doen?
En waarom in New York?

Deze drie koters zijn, links,
mijn oma op vijfjarige leeftijd,

en haar zus en broer
van 11 en 9 jaar oud.

Kort na de foto zijn ze uit Italië
naar de VS vertrokken,

ongeveer een eeuw geleden.

Zoals vele immigranten destijds kwamen
ze aan in Lower East Side, New York.

Ze kwamen terecht in een
smeltkroes van culturen.

Het bijzondere aan deze generatie is
dat ze niet alleen nieuwe levens opbouwden

op voor hen onbekend terein,
ze bouwden ook letterlijk mee aan de stad.

Dat tijdperk en die geschiedenis
hebben me altijd gefascineerd.

Ik smeekte mijn oma steeds weer om me
alles te vertellen over het oude New York.

Maar meestal ging ze er niet op in.

"Eet meer gehaktballen, meer pasta!"

En dus kreeg ik er zelden informatie over.

Het New York dat ik kende,
maakte een erg 'opgebouwde' indruk.

Als kind wist ik al dat ik
het verschil wilde maken.

Dat ik de wereld mooier, interessanter
en rechtvaardiger wilde maken.

Ik wist alleen niet goed hoe.

Eerst wilde ik in het buitenland werken,
dus ik nam een baan bij Unicef in Kenia.

Het was raar dat ik meer wist
over lokale Keniaanse politiek

dan over die van mijn eigen stad.

Ik nam een baan bij de gemeente New York,

maar raakte al snel gefrustreerd

door de trage bureaucratie
van de overheid.

Ik nam zelfs een baan bij Google,
waar ik meeging in de heersende cultuur

en zelfs begon te geloven dat technologie
alle sociale problemen zou kunnen oplossen.

Maar ik had nog steeds niet het gevoel
dat ik de wereld beter maakte.

In 2009 maakte mijn vriend
en huidige zakenpartner, James Ramsey,

me attent op een spectatulaire locatie.

Dit is het voormalige tramdepot voor trams

die over de Williamsburg Bridge

van Brooklyn en Manhattan reisden.

De lijn was in gebruik van
1908 tot en met 1948,

rond de tijd dat mijn grootouders
daar in de buurt woonden.

We ontdekten dat het depot
in 1948 volledig werd verlaten.

Gefascineerd door onze ontdekking smeekten
we de overheid om ons toegang te geven.

Uiteindelijk kregen we een rondleiding
en dit is wat we zagen.

Deze foto doet de ruimte geen recht.

Het is moeilijk om het magische
gevoel te beschrijven

dat je krijgt als je hier binnenlopt.

Het is ongebruikte grond
ter grootte van een voetbalveld,

vlak onder een druk bevolkt stadsdeel.

Het lijkt wel alsof je Indiana Jones bent
tijdens een archeologische opgraving.

Alle details zijn er nog.
Het is echt heel bijzonder.

De locatie zelf ligt in het hart
van de Lower East Side,

op dit moment nog steeds
een van de drukste buurten van de stad.

New York heeft per inwoner maar twee derde
van de groene ruimte van andere steden.

Deze buurt heeft zelfs
maar één tiende van die groene ruimte.

We begonnen na te denken over hoe we deze
ruimte openbaar toegankelijk konden maken,

maar tegelijk misschien ook groen.

Ons plan, in een notendop, is om
natuurlijk zonlicht ondergronds te krijgen

met een systeem dat bovengronds
zonlicht opvangt

en die richt op de ruimte onder de straat,
zodat er planten kunnen groeien

door het licht
dat naar beneden wordt geleid.

Met deze aanpak kun je
iets dat er vandaag zo uitziet,

omvormen tot iets

dat er zo uitziet.

In 2011 gaven we voor het eerst
een aantal van deze afbeeldingen vrij.

Het grappige was dat mensen vonden

dat het op de High Line leek,
maar dan ondergronds.

Ons koosnaampje 'Low Line' bleef hangen.

Daarmee was de Low Line geboren.

Mensen hadden ook nood
aan meer informatie

over de 'look and feel'
van de technologie.

Er was meer interesse in dit project
dan we voor mogelijk hadden gehouden.

Ik was zo gek om ontslag te nemen

om me volledig op dit project te storten.

Hier bereidt ons team een technologische
demonstratie in een pakhuis voor.

Dit is de onderkant van het zonnescherm
dat we bouwden voor de demonstratie.

Je ziet de zes zonnecellen
in het midden.

En dit is de volledige demonstratie
in het pakhuis.

Je ziet het zonnescherm,
het licht dat naar binnen schijnt

en het levende groen er onder.

Op enkele weken tijd kwamen
tienduizenden mensen

onze demonstratie bewonderen.

Wij krijgen sindsdien steeds meer aanhang,
zowel lokaal,

als onder design-fanaten, wereldwijd.

Dit is een weergave van de omgeving
vlak boven de Low Line.

Het is een weergave
van hoe het er zal uitzien

na de grondige heraanleg die
de komende 10 jaar in beslag zal nemen.

Merk op hoe druk de buurt nog aanvoelt

en hoe groot het tekort aan groen is.

Ons voorstel voegt

een voetbalveld aan groene ruimte
toe onder deze de buurt.

Maar belangrijker nog, het zorgt voor
een focus op de gemeenschap

in een buurt die zich snel ontwikkelt.

Op dit moment richten we ons op hoe we
contact met de gemeente New York leggen

om het complete ecosysteem op een
integrale manier aan te pakken.

Dit is ons beeld van hoe we mensen willen
uitnodigen om de ruimte te betreden.

Hier zie je een iconische entree
waarbij we straat letterlijk opentrekken

en de historische lagen van de stad blootleggen

om mensen uit te nodigen
in een warme ondergrondse ruimte.

MIdden in de winter, als het vriest,

is de laatste plek waar je heen wil,
een park buiten.

De Low Line zou vier seizoen
toegankelijk zijn,

een verademing voor de stad.

Volgens mij maakt de Low Line
het verhaal van mijn familie compleet.

Als mijn voorouders echt gefocust
waren op het op- en uitbouwen van de stad,

dan richt mijn generatie op het
terugwinnen van ruimte die we al hebben.

We herontdekken onze geschiedenis

en herzien hoe we onze stad interessanter,
mooier en rechtvaardiger kunnen maken.

Bedankt!