Mijn droom is om 's werelds eerste ondergrondse park te bouwen in New York. Waarom zou iemand dat willen doen? En waarom in New York? Deze drie koters zijn, links, mijn oma op vijfjarige leeftijd, en haar zus en broer van 11 en 9 jaar oud. Kort na de foto zijn ze uit Italië naar de VS vertrokken, ongeveer een eeuw geleden. Zoals vele immigranten destijds kwamen ze aan in Lower East Side, New York. Ze kwamen terecht in een smeltkroes van culturen. Het bijzondere aan deze generatie is dat ze niet alleen nieuwe levens opbouwden op voor hen onbekend terein, ze bouwden ook letterlijk mee aan de stad. Dat tijdperk en die geschiedenis hebben me altijd gefascineerd. Ik smeekte mijn oma steeds weer om me alles te vertellen over het oude New York. Maar meestal ging ze er niet op in. "Eet meer gehaktballen, meer pasta!" En dus kreeg ik er zelden informatie over. Het New York dat ik kende, maakte een erg 'opgebouwde' indruk. Als kind wist ik al dat ik het verschil wilde maken. Dat ik de wereld mooier, interessanter en rechtvaardiger wilde maken. Ik wist alleen niet goed hoe. Eerst wilde ik in het buitenland werken, dus ik nam een baan bij Unicef in Kenia. Het was raar dat ik meer wist over lokale Keniaanse politiek dan over die van mijn eigen stad. Ik nam een baan bij de gemeente New York, maar raakte al snel gefrustreerd door de trage bureaucratie van de overheid. Ik nam zelfs een baan bij Google, waar ik meeging in de heersende cultuur en zelfs begon te geloven dat technologie alle sociale problemen zou kunnen oplossen. Maar ik had nog steeds niet het gevoel dat ik de wereld beter maakte. In 2009 maakte mijn vriend en huidige zakenpartner, James Ramsey, me attent op een spectatulaire locatie. Dit is het voormalige tramdepot voor trams die over de Williamsburg Bridge van Brooklyn en Manhattan reisden. De lijn was in gebruik van 1908 tot en met 1948, rond de tijd dat mijn grootouders daar in de buurt woonden. We ontdekten dat het depot in 1948 volledig werd verlaten. Gefascineerd door onze ontdekking smeekten we de overheid om ons toegang te geven. Uiteindelijk kregen we een rondleiding en dit is wat we zagen. Deze foto doet de ruimte geen recht. Het is moeilijk om het magische gevoel te beschrijven dat je krijgt als je hier binnenlopt. Het is ongebruikte grond ter grootte van een voetbalveld, vlak onder een druk bevolkt stadsdeel. Het lijkt wel alsof je Indiana Jones bent tijdens een archeologische opgraving. Alle details zijn er nog. Het is echt heel bijzonder. De locatie zelf ligt in het hart van de Lower East Side, op dit moment nog steeds een van de drukste buurten van de stad. New York heeft per inwoner maar twee derde van de groene ruimte van andere steden. Deze buurt heeft zelfs maar één tiende van die groene ruimte. We begonnen na te denken over hoe we deze ruimte openbaar toegankelijk konden maken, maar tegelijk misschien ook groen. Ons plan, in een notendop, is om natuurlijk zonlicht ondergronds te krijgen met een systeem dat bovengronds zonlicht opvangt en die richt op de ruimte onder de straat, zodat er planten kunnen groeien door het licht dat naar beneden wordt geleid. Met deze aanpak kun je iets dat er vandaag zo uitziet, omvormen tot iets dat er zo uitziet. In 2011 gaven we voor het eerst een aantal van deze afbeeldingen vrij. Het grappige was dat mensen vonden dat het op de High Line leek, maar dan ondergronds. Ons koosnaampje 'Low Line' bleef hangen. Daarmee was de Low Line geboren. Mensen hadden ook nood aan meer informatie over de 'look and feel' van de technologie. Er was meer interesse in dit project dan we voor mogelijk hadden gehouden. Ik was zo gek om ontslag te nemen om me volledig op dit project te storten. Hier bereidt ons team een technologische demonstratie in een pakhuis voor. Dit is de onderkant van het zonnescherm dat we bouwden voor de demonstratie. Je ziet de zes zonnecellen in het midden. En dit is de volledige demonstratie in het pakhuis. Je ziet het zonnescherm, het licht dat naar binnen schijnt en het levende groen er onder. Op enkele weken tijd kwamen tienduizenden mensen onze demonstratie bewonderen. Wij krijgen sindsdien steeds meer aanhang, zowel lokaal, als onder design-fanaten, wereldwijd. Dit is een weergave van de omgeving vlak boven de Low Line. Het is een weergave van hoe het er zal uitzien na de grondige heraanleg die de komende 10 jaar in beslag zal nemen. Merk op hoe druk de buurt nog aanvoelt en hoe groot het tekort aan groen is. Ons voorstel voegt een voetbalveld aan groene ruimte toe onder deze de buurt. Maar belangrijker nog, het zorgt voor een focus op de gemeenschap in een buurt die zich snel ontwikkelt. Op dit moment richten we ons op hoe we contact met de gemeente New York leggen om het complete ecosysteem op een integrale manier aan te pakken. Dit is ons beeld van hoe we mensen willen uitnodigen om de ruimte te betreden. Hier zie je een iconische entree waarbij we straat letterlijk opentrekken en de historische lagen van de stad blootleggen om mensen uit te nodigen in een warme ondergrondse ruimte. MIdden in de winter, als het vriest, is de laatste plek waar je heen wil, een park buiten. De Low Line zou vier seizoen toegankelijk zijn, een verademing voor de stad. Volgens mij maakt de Low Line het verhaal van mijn familie compleet. Als mijn voorouders echt gefocust waren op het op- en uitbouwen van de stad, dan richt mijn generatie op het terugwinnen van ruimte die we al hebben. We herontdekken onze geschiedenis en herzien hoe we onze stad interessanter, mooier en rechtvaardiger kunnen maken. Bedankt!