Wil je kinderen goed opvoeden? Voed ze dan goed

Wat kunnen we van onze kinderen verwachten als ze honger hebben of hun voeding vol suiker zit en voedingsstoffen ontbreken? Voormalig Witte Huis-kok en voedingsbeleidsmaker Sam Kass bespreekt de rol die scholen kunnen spelen in het voeden van zowel het lichaam als de geest van scholieren.

Ik ben een kok

en een voedingsbeleidsman,

maar ik kom uit een hele
familie van leraren.

Mijn zus geeft les
in het speciale onderwijs in Chicago.

Mijn vader is net met pensioen

na 25 jaar groep zeven
les te hebben gegeven.

Mijn oom en tante waren professoren.

Mijn neven en nichten geven les.

Zeg maar iedereen in mijn familie
geeft les behalve ik.

Ze hebben mij geleerd dat als je
de juiste antwoorden wilt krijgen,

je de juiste vragen moet stellen.

Dus wat zijn de goede vragen

als het gaat om het verbeteren van de
educatieve resultaten van onze kinderen?

Er zijn natuurlijk
veel belangrijke vragen,

maar ik denk dat de volgende
een goed beginpunt is:

wat denken we dat het verband is

tussen de groeiende geest van een kind

en hun groeiende lichaam?

Wat kunnen we verwachten
dat onze kinderen leren

met een dieet vol suiker
en gebrek aan voedingsstoffen?

Wat kunnen ze leren

als hun lichamen
letterlijk uitgehongerd zijn?

En met alle middelen
die we in scholen pompen,

moeten we onszelf afvragen:

helpen we onze kinderen
wel echt succesvol te zijn?

Een paar jaar geleden was ik jurylid

bij een kookcompetitie genaamd 'Chopped'.

Vier koks strijden tegen elkaar
met geheime ingrediënten

om te zien wie de beste
gerechten kan maken.

Behalve in deze aflevering --
het was een hele bijzondere.

In plaats van vier overijverige koks
die in de schijnwerpers proberen te staan

-- iets waar ik niks van af zou weten --

(Gelach)

waren deze koks schoolkoks.

Je weet wel, de vrouwen die je vroeger
'Lunch Ladies' noemde,

maar degenen waarvan ik wil
dat we ze 'schoolkoks' noemen.

Deze vrouwen -- God zegene deze vrouwen --

brengen hun hele dag door
met het koken voor duizenden kinderen,

ontbijt en lunch,
met slechts $2,68 per lunch,

waarvan $1,- daadwerkelijk
naar het eten gaat.

In deze aflevering

was het geheime ingrediënt
voor het hoofdgerecht quinoa.

Ik weet dat het lang geleden is

dat jullie een schoollunch gehad hebben

en dat de voedzaamheid is verbeterd,

maar quinoa is meestal
niet te vinden in schoolcafetaria's.

(Gelach)

Dus dit was een uitdaging.

Maar het gerecht
dat ik nooit zal vergeten,

was gekookt door een vrouw
genaamd Cheryl Barbara.

Ze was de voedingsdirectrice

bij 'High School in the Community'
in Connecticut.

Ze maakte een overheerlijke pasta.

Het was geweldig.

Het was een pappardelle
met Italiaanse worst,

boerenkool, Parmezaanse kaas.

Het was heerlijk,
restaurant-kwaliteit, alleen --

de quinoa had ze er
zeg maar ongegaard ingegooid.

Het was een bijzondere keuze

en het was super krokant.

(Gelach)

Dus ik speelde de beschuldigende TV-jury,
zoals dat van je wordt verwacht,

en ik vroeg haar waarom.

Cheryl zei: "Om te beginnen
weet ik niet wat quinoa is."

(Gelach)

"Maar ik weet wel dat het maandag is

en op mijn school,
op High School in the Community,

maak ik dan altijd pasta."

Cheryl legde uit
dat veel van haar kinderen

in het weekend geen maaltijden kregen.

Geen maaltijden op zaterdag.

Geen maaltijden op zondag.

Dus ze kookte pasta,
omdat ze er zeker van wilde zijn

dat ze iets zou maken
dat haar kinderen zouden eten.

Iets dat aan hun ribben
zou blijven plakken, zei ze.

Iets om hun maag mee te vullen.

Als het eenmaal maandag was,

waren haar kinderen zo intens hongerig

dat ze niet eens konden denken aan leren.

Ze konden alleen nog maar denken aan eten.

Alleen daaraan.

En de statistieken vertellen
helaas hetzelfde verhaal.

Laten we dit eens in de context
van een kind plaatsen.

We concentreren ons op
de belangrijkste maaltijd van de dag:

ontbijt.

Dit is Allison.

Ze is twaalf jaar oud,

ze is zo slim als een vos

en later wil ze natuurkundige worden.

Als Allison naar een school gaat

die een voedzaam ontbijt serveren
aan al hun kinderen,

dan is dit wat er gaat gebeuren.

Haar kansen op een voedzame maaltijd,

met fruit en melk
en minder suiker en zout,

gaan dramatisch omhoog.

Allison zal minder overgewicht
hebben dan gemiddeld,

ze zal minder vaak
naar de dokter hoeven,

ze zal minder angst en depressies hebben,

ze zal zich beter gedragen,

ze zal minder afwezig zijn
en vaker op tijd.

Waarom?

Omdat er een goede maaltijd
op haar wacht op school.

Allison zal algeheel gezonder zijn

dan het gemiddelde schoolkind.

En hoe gaat het met het kind

waarvoor geen voedzaam
ontbijt klaarstaat?

Nou, dit is Tommy.

Hij is ook 12. Een geweldig kind.

Hij wil later dokter worden.

Op de kleuterschool

loopt hij al achter in rekenen.

Wanneer hij in groep vijf zit,

haalt hij lagere reken- en leescijfers.

Wanneer hij elf is,

is het waarschijnlijk dat Tommy
een jaar is blijven zitten.

Onderzoek wijst uit dat kinderen
zonder goed voedingspatroon,

met name ontbijt,

een lagere cognitieve functie hebben.

Dus hoe wijdverspreid is dit probleem?

Het is helaas omvangrijk.

Ik zal twee cijfers geven
die elkaar lijken tegen te spreken,

maar feitelijk twee kanten
van dezelfde medaille zijn.

Aan de ene kant

is een op de zes Amerikanen
niet zeker van eten,

inclusief zestien miljoen kinderen --
bijna twintig procent --

niet zeker van voeding.

Alleen al in deze stad, New York City,

kampen elk jaar 474.000
kinderen onder de 18 met honger.

Het is idioot.

Aan de andere andere kant
is dieet en voeding

de nummer één oorzaak
van voorkombare dood en ziekte

in dit land, ruimschoots.

En eenderde van de kinderen waar we
het vanavond over gehad hebben,

zullen ooit in hun leven
te maken krijgen met diabetes.

Wat nu zo moeilijk is om te geloven,

is dat dit vaak dezelfde kinderen zijn.

Dus ze worden gevuld
met ongezonde en goedkope calorieën

waarmee ze omringd zijn in hun gemeenschap
en die hun familie kan betalen.

Maar aan het einde van de maand

raken voedselbonnen op
of worden werkuren geschrapt

en hebben ze geen geld meer
om eten te kopen.

Maar we zouden dit probleem
op moeten kunnen lossen, toch?

We weten wat de antwoorden zijn.

Een deel van mijn werk in het Witte Huis
was het oprichten van een programma

dat op alle scholen die 40% meer
lage-inkomenskinderen hadden,

zorgde voor een ontbijt en lunch
voor alle kinderen op die school.

Gratis.

Dit programma was ongelooflijk succesvol,

omdat het hielp bij het doorbreken
van een moeilijke barrière

als het gaat om kinderen
van een voedzaam ontbijt voorzien.

De barrière van het stigma.

Kijk, scholen serveren ontbijt
voorafgaand aan school

en dat was alleen beschikbaar
voor de arme kinderen.

Dus iedereen wist wie er arm was
en wie hulp nodig had van de overheid.

Alle kinderen,

hoeveel veel of weinig
de ouders ook verdienen,

zijn heel trots.

Dus wat gebeurde er?

De scholen die met het programma meededen,

zagen de lees- en rekencijfers
met 17,5% omhoog gaan.

Met 17,5%.

En onderzoek wijst uit dat als kinderen
consequent een voedzaam ontbijt krijgen,

hun kans om te slagen met 20% groeit.

Met 20%.

Wanneer we kinderen de voedingsstoffen
geven die ze nodig hebben,

geven we ze een kans om te floreren,

binnen en buiten het klaslokaal.

Je hoeft me niet te geloven,

maar je moet Donna Martin horen.

Ik hou van Donna Martin.

Donna is de directeur schoolvoeding

in Burke County, Waynesboro, Georgia.

Burke Country is
een van de armste districten

in de op vijf na armste staat van het land

en ongeveer al Donna's studenten
leven op of onder de armoedegrens.

Een paar jaar geleden besloot ze
om een voorsprong te nemen

op de nieuwe regels
die eraan zaten te komen

en haar voedingsstandaard te herzien.

Ze voegde meer fruit,
groente en volle granen toe.

Ze serveerde ontbijt in het klaslokaal
aan al haar kinderen.

En ze voegde een programma
voor avondeten toe. Waarom?

Nou, veel van haar kinderen
kregen thuis geen avondeten.

Hoe reageerden de kinderen?

Nou, die waren gek op het eten.

Ze hielden van de betere voeding

en ze hielden ervan geen honger te hebben.

Maar Donna's grootste fan
kwam uit een onverwachte hoek.

Zijn naam was Eric Parker

en hij was hoofdfootballcoach
bij de Burke County Bears.

Coach Parker had jaren
middelmatige teams getraind.

The Bears eindigden vaak in de middenmoot,

een teleurstelling voor een van de meest
gepassioneerde footballstaten

van het land.

Maar het jaar dat Donna
het menu veranderde,

werden The Bears
niet alleen eerste in hun divisie,

maar wonnen ze ook
het kampioenschap van de staat

door een overwinning
op de Peach County Trojans,

met 28-14.

(Gelach)

En Coach Parker

schreef dat kampioenschap
aan Donna Martin toe.

Als we onze kinderen voorzien
van de essentiële voeding,

dan zullen ze floreren.

En het is niet alleen
aan de Cheryl Barbaras

en de Donna Martins van deze wereld.

Het is aan ons allemaal.

En de essentiële voeding
is voor onze kinderen slechts het begin.

Wat ik heb laten zien
is eigenlijk een model

voor veel van de grootste problemen
waarmee we te maken hebben.

Als we simpelweg focussen
op het fatsoenlijk voeden van onszelf,

kunnen we een wereld tegemoet zien
die stabieler en veiliger is.

We kunnen onze economische
productiviteit drastisch verbeteren,

we kunnen onze gezondheidszorg omvormen

en het helpt ervoor te zorgen

dat onze aarde ook voor
de volgende generaties kan zorgen.

Voedig is het aspect
waar onze collectieve inspanningen

de grootste impact kunnen hebben.

Dus moeten we onszelf afvragen:
wat is de juiste vraag?

Wat zou er gebeuren
als we onszelf zouden voeden

met duurzamer verbouwd
en gezonder voedsel?

Wat zou het effect zijn?

Cheryl Barbara,

Donna Martin,

Coach Parker en de Burke County Bears --

ik denk dat zij het antwoord weten.

Dank jullie wel.

(Applaus)