Waarom kantinejuffen helden zijn

Kinderboekschrijver Jarrett Krosoczka deelt de oorsprong van de 'Lunch Lady' beeldromanserie, waar helden onder een dekmantel de school ingaan om te zorgen voor lunchmaaltijden... en gerechtigheid! Zijn nieuwe project 'School Lunch Hero Day' onthult dat kantinepersoneel voor meer zorgt dan alleen eten. Een illustratie van de kracht van 'dank je wel'.

Toen mijn eerste kinderboek
in 2001 gepubliceerd werd,

ging ik naar mijn oude basisschool

om de leerlingen te vertellen
over mijn leven als schrijver en tekenaar.

Terwijl ik in de kantine
mijn diaprojector neerzette,

keek ik naar de andere kant van de ruimte

en daar stond

mijn oude kantinejuffrouw

nog steeds op dezelfde school
de lunch te bereiden.

Ik ging haar gedag zeggen en zei:
"Hoi Jeannie! Hoe is het?"

Ze keek naar me en ik wist dat ze
me herkende, maar moeilijk kon plaatsen.

Ze keek naar me en zei:
"Stephen Krosoczka?"

Ik was verbaasd dat ze
me herkende als een Krosoczka,

maar Stephen is
mijn 20 jaar oudere oom

en ze was zijn kantinejuf
toen hij een kind was.

(Gelach)

Ze vertelde me over haar kleinkinderen
en ik stond versteld:

mijn kantinejuf had kleinkinderen
en dus ook kinderen

en aan het eind van de dag
ging zij dus ook naar huis.

Ik dacht dat ze in de kantine woonde,
Ik had er nooit bij stilgestaan.

Die toevallige ontmoeting
prikkelde mijn fantasie

en ik maakte
de 'Lunch Lady' beeldromans,

een stripreeks over een kantinejuf
die vissticks als nunchucks gebruikt

om te vechten met
boze cyborg-invaldocenten,

een schoolbusmonster
en gemuteerde wiskundeknobbels,

en aan het eind van elke boek,
vangen ze de slechterik met hun haarnetje

en roepen ze:
"Gerechtigheid is opgediend!"

(Gelach, applaus)

Het is geweldig dat de reeks
zo goed is ontvangen door kinderen.

Ze stuurden me de mooiste brieven,
kaarten en kunstwerken.

Het viel me op tijdens schoolbezoeken,

dat het kantinepersoneel betrokken
was bij de programmering

op een zinvolle manier.

In de hele VS zeiden kantinejuffen
hetzelfde tegen me:

"Bedankt dat je van ons
een superheld hebt gemaakt."

Want de kantinejuf is weinig positief
afgebeeld in recente populaire cultuur.

Maar het betekende het meest
voor Jeannie.

Ik nodigde haar uit voor
de feestelijke lancering van de boeken.

Samen met alle mensen
die ze jarenlang van eten had voorzien,

gaf ik haar een van mijn schilderijen
en een aantal boeken.

Twee jaar na deze foto
is ze heengegaan.

Ik was bij haar wake en had
nooit durven dromen wat ik daar zag:

naast haar kist lag het schilderijtje.

Haar man vertelde me
dat het zoveel betekende voor haar,

dat ik haar harde werk erkende.

Ik bevestigde haar in wat ze deed.

Dat gaf de inspiratie
om een dag uit te roepen

om dat gevoel opnieuw te beleven.

Schoollunch-heldendag, waarop kinderen
iets creatiefs doen voor kantinepersoneel.

Ik werk samen met het Voedingscentrum --

Wist je dat meer dan 30 miljoen kinderen
dagelijks meedoen met een lunchprogramma?

Dat zijn ruim vijf miljard lunches
per schooljaar.

De heldenverhalen gaan verder
dan een kind extra kipnuggets geven.

Zo houdt mevrouw Brenda in Californië,
een oogje op alle leerlingen

en vertelt het de mentor
als er iets mis is.

Of de kantinejuffen in Kentucky die zagen
dat 67% van hun leerlingen

afhankelijk waren van die schoollunch
en tijdens de zomer minder aten.

Dus richtten ze een schoolbus in
als afhaalpunt,

ze gingen 's zomers de wijken in
om 500 kinderen eten te geven.

De kinderen maakten fantastische
projecten, ik wist het gewoon.

Kinderen maakten
hamburgerkaarten van karton,

ze plakten foto's van de kantinejuffrouw
over mijn Lunch Lady-cartoon,

zetten dat op een melkpak,
wat ze gaven met een bosje bloemen erin.

Ze maakte hun eigen strips met
mijn stripfiguur én hun eigen kantinejuf.

En ze maakten 'bedankt'-pizza's,

met een persoonlijke boodschap
van elk kind als topping.

Ik was zo geraakt door de reacties
die ik kreeg van het kantinepersoneel.

Een vrouw zei tegen me:

"Tot vandaag voelde ik me op school alsof
ik aan de rand van de planeet leefde.

Ik dacht dat wij onzichtbaar waren."

Een ander zei:

"Weet je wat ik heb geleerd?

Dat wat ik doe belangrijk is."

Natuurlijk is wat ze doet belangrijk.
Dat geldt voor hen allemaal.

Ze voeden onze kinderen elke dag.

En een kind kan niet leren
op een lege maag.

Deze mannen en vrouwen
werken aan de frontlinie

van een geschoolde samenleving.

Ik hoop dat je niet wacht
tot Schoollunch-heldendag

om je kantinepersoneel te bedanken

Ik hoop dat je weet hoe krachtig
een bedankje kan zijn.

Een bedankje kan een leven veranderen.

Het verandert de ontvanger

en het verandert degene die het zegt.

Dank je wel.

(Applaus, gejuich)