Toen mijn eerste kinderboek in 2001 gepubliceerd werd, ging ik naar mijn oude basisschool om de leerlingen te vertellen over mijn leven als schrijver en tekenaar. Terwijl ik in de kantine mijn diaprojector neerzette, keek ik naar de andere kant van de ruimte en daar stond mijn oude kantinejuffrouw nog steeds op dezelfde school de lunch te bereiden. Ik ging haar gedag zeggen en zei: "Hoi Jeannie! Hoe is het?" Ze keek naar me en ik wist dat ze me herkende, maar moeilijk kon plaatsen. Ze keek naar me en zei: "Stephen Krosoczka?" Ik was verbaasd dat ze me herkende als een Krosoczka, maar Stephen is mijn 20 jaar oudere oom en ze was zijn kantinejuf toen hij een kind was. (Gelach) Ze vertelde me over haar kleinkinderen en ik stond versteld: mijn kantinejuf had kleinkinderen en dus ook kinderen en aan het eind van de dag ging zij dus ook naar huis. Ik dacht dat ze in de kantine woonde, Ik had er nooit bij stilgestaan. Die toevallige ontmoeting prikkelde mijn fantasie en ik maakte de 'Lunch Lady' beeldromans, een stripreeks over een kantinejuf die vissticks als nunchucks gebruikt om te vechten met boze cyborg-invaldocenten, een schoolbusmonster en gemuteerde wiskundeknobbels, en aan het eind van elke boek, vangen ze de slechterik met hun haarnetje en roepen ze: "Gerechtigheid is opgediend!" (Gelach, applaus) Het is geweldig dat de reeks zo goed is ontvangen door kinderen. Ze stuurden me de mooiste brieven, kaarten en kunstwerken. Het viel me op tijdens schoolbezoeken, dat het kantinepersoneel betrokken was bij de programmering op een zinvolle manier. In de hele VS zeiden kantinejuffen hetzelfde tegen me: "Bedankt dat je van ons een superheld hebt gemaakt." Want de kantinejuf is weinig positief afgebeeld in recente populaire cultuur. Maar het betekende het meest voor Jeannie. Ik nodigde haar uit voor de feestelijke lancering van de boeken. Samen met alle mensen die ze jarenlang van eten had voorzien, gaf ik haar een van mijn schilderijen en een aantal boeken. Twee jaar na deze foto is ze heengegaan. Ik was bij haar wake en had nooit durven dromen wat ik daar zag: naast haar kist lag het schilderijtje. Haar man vertelde me dat het zoveel betekende voor haar, dat ik haar harde werk erkende. Ik bevestigde haar in wat ze deed. Dat gaf de inspiratie om een dag uit te roepen om dat gevoel opnieuw te beleven. Schoollunch-heldendag, waarop kinderen iets creatiefs doen voor kantinepersoneel. Ik werk samen met het Voedingscentrum -- Wist je dat meer dan 30 miljoen kinderen dagelijks meedoen met een lunchprogramma? Dat zijn ruim vijf miljard lunches per schooljaar. De heldenverhalen gaan verder dan een kind extra kipnuggets geven. Zo houdt mevrouw Brenda in Californië, een oogje op alle leerlingen en vertelt het de mentor als er iets mis is. Of de kantinejuffen in Kentucky die zagen dat 67% van hun leerlingen afhankelijk waren van die schoollunch en tijdens de zomer minder aten. Dus richtten ze een schoolbus in als afhaalpunt, ze gingen 's zomers de wijken in om 500 kinderen eten te geven. De kinderen maakten fantastische projecten, ik wist het gewoon. Kinderen maakten hamburgerkaarten van karton, ze plakten foto's van de kantinejuffrouw over mijn Lunch Lady-cartoon, zetten dat op een melkpak, wat ze gaven met een bosje bloemen erin. Ze maakte hun eigen strips met mijn stripfiguur én hun eigen kantinejuf. En ze maakten 'bedankt'-pizza's, met een persoonlijke boodschap van elk kind als topping. Ik was zo geraakt door de reacties die ik kreeg van het kantinepersoneel. Een vrouw zei tegen me: "Tot vandaag voelde ik me op school alsof ik aan de rand van de planeet leefde. Ik dacht dat wij onzichtbaar waren." Een ander zei: "Weet je wat ik heb geleerd? Dat wat ik doe belangrijk is." Natuurlijk is wat ze doet belangrijk. Dat geldt voor hen allemaal. Ze voeden onze kinderen elke dag. En een kind kan niet leren op een lege maag. Deze mannen en vrouwen werken aan de frontlinie van een geschoolde samenleving. Ik hoop dat je niet wacht tot Schoollunch-heldendag om je kantinepersoneel te bedanken Ik hoop dat je weet hoe krachtig een bedankje kan zijn. Een bedankje kan een leven veranderen. Het verandert de ontvanger en het verandert degene die het zegt. Dank je wel. (Applaus, gejuich)