Hoe racisme ons ziek maakt

Waarom is ras zo belangrijk voor de gezondheid? David R. Williams ontwikkelde een schaal om de impact van discriminatie op welzijn te meten, een die verder gaat dan de traditionele parameters zoals inkomen en opleiding, om te onthullen hoe factoren als impliciete vooringenomenheid, residentiële segregatie en negatieve stereotypen ongelijkheid creëren en in stand houden. In deze ontnuchterende talk presenteert Williams bewijs voor hoe racisme een bevooroordeeld systeem produceert -- en biedt hij hoopvolle voorbeelden van programma's in de VS die zich inzetten om discriminatie te ontmantelen.

Een artikel in het Yale Alumni Magazine

vertelde het verhaal van Clyde Murphy,

een zwarte man
die lid was van de Class of 1970.

Clyde was een succesverhaal.

Na Yale en een diploma
rechten aan Columbia,

leefde Clyde de volgende 30 jaar

als een van Amerika's
topadvocaten inzake burgerrechten.

Hij was ook een geweldige man en vader.

Maar ondanks zijn succes,

persoonlijk en professioneel,

had Clyde's verhaal een triest einde.

In 2010,

toen hij 62 was,

overleed Clyde
aan een bloedprop in zijn longen.

Clyde's ervaring was niet uniek.

Veel van zijn zwarte klasgenoten van Yale

stierven ook jong.

Sterker nog,
het tijdschriftartikel gaf aan

dat 41 jaar na het afstuderen aan Yale

de zwarte leden van de Class of 1970

een sterftecijfer hadden
dat drie keer zo hoog was

als het gemiddelde van hun klasgenoten.

Het is verbijsterend.

Amerika is onlangs ontwaakt

door een gestaag tromgeroffel

van ongewapende zwarte mannen
neergeschoten door de politie.

Nog straffer is

dat om de zeven minuten

een zwarte in de Verenigde Staten
voortijdig sterft.

Dat is meer dan 200 zwarte mensen

die elke dag sterven

en die niet zouden sterven

als de gezondheid
van zwart en blank gelijk was.

De laatste 25 jaar

ben ik bezig geweest

met proberen te begrijpen waarom ras

zo belangrijk is voor de gezondheid.

Toen ik mijn carrière begon,

geloofden velen dat het gewoon ging
om raciale verschillen

in inkomen en opleiding.

Ik ontdekte dat terwijl economische
status belangrijk is voor de gezondheid,

er meer aan de hand is.

Als we bijvoorbeeld kijken

naar de levensverwachting
op de leeftijd van 25,

is er een kloof van vijf jaar
tussen zwarten en blanken.

En de kloof voor onderwijs
voor zowel blanken en zwarten

is nog groter dan de raciale kloof.

Op eender welk niveau van onderwijs

leven blanken langer dan zwarten.

Blanken die hun middelbare
school niet hebben voltooid

leven 3,4 jaar langer
dan hun zwarte collega's

en de kloof is zelfs nog groter

onder afgestudeerden.

Meest verrassende van alles is

dat blanke afgestudeerden
van de middelbare school

langer leven dan zwarten
met een hogere beroepsopleiding

of hoger onderwijs.

Waarom is dan ras
zo belangrijk voor de gezondheid?

Wat kan buiten opleiding en inkomen

ertoe doen?

In de vroege jaren 1990

werd ik gevraagd om een nieuw boek

over de gezondheid
van zwart Amerika te beoordelen.

Het trof me dat bijna elk

van de 25 hoofdstukken

zei dat racisme

een factor was die schadelijk was
voor de gezondheid van de zwarten.

Al deze onderzoekers

verklaarden dat racisme een factor was
die zwarten nadelig beïnvloedde,

maar ze verschaften geen bewijs.

Voor mij was dat niet goed genoeg.

Een paar maanden later

sprak ik op een conferentie
in Washington, DC,

en zei ik dat een van de
prioriteiten voor onderzoek was

om de manieren te documenteren
waarop racisme de gezondheid beïnvloedde.

Een blanke man in het publiek

zei dat terwijl hij het met mij eens was
dat racisme belangrijk was,

we racisme nooit konden meten.

"We meten gevoel van eigenwaarde", zei ik.

"Er is geen reden

om racisme niet te kunnen meten
als we het echt zouden willen."

Ik begon eraan

en ontwikkelde drie schalen.

De eerste gaf belangrijke ervaringen
met discriminatie weer,

zoals ten onrechte ontslagen worden

of onterecht door de politie
worden tegengehouden.

Maar discriminatie doet zich ook voor
in kleinere en subtielere ervaringen,

vandaar mijn tweede schaal,

de zogenaamde
Dagelijkse Discriminatie Schaal,

die negen items van ervaringen weergeeft,

zoals wanneer je met minder hoffelijkheid
dan anderen behandeld wordt,

of slechtere dienstverlening krijgt
dan anderen in restaurants of winkels,

of mensen doen
alsof ze bang zijn voor jou.

Deze schaal geeft de wijze weer

waarop waardigheid en respect

van de mensen
die de maatschappij niet waardeert

op dagelijkse basis worden weggenomen.

Onderzoek heeft aangetoond

dat een hogere mate van discriminatie

geassocieerd is met een verhoogd risico
op een brede waaier van ziekten,

van bloeddruk tot abdominale obesitas,

borstkanker, hartziekten

en zelfs vroegtijdige sterfte.

Opvallend is dat een deel van de effecten
worden waargenomen op zeer jonge leeftijd.

Zo vond een studie van zwarte tieners

dat degenen die een hogere mate van
discriminatie rapporteerden als tieners,

hogere niveaus stresshormonen vertoonden,

hogere bloeddruk

en hoger gewicht op de leeftijd van 20.

Echter,

de stress van discriminatie

is slechts één aspect.

Discriminatie en racisme

grijpen ook op andere manieren
in op de gezondheid.

Zo heb je ook discriminatie
in de medische zorg.

In 1999 werd ik gevraagd door
de National Academy of Medicine

om zitting te nemen in een commissie

die vond, op basis
van wetenschappelijk bewijs,

dat zwarten en andere minderheden

slechtere kwaliteit van zorg
krijgen dan blanken.

Dit gold voor alle soorten
van medische behandeling,

van de meest eenvoudige

tot de technologisch meest geavanceerde.

Een verklaring voor dit patroon

was een fenomeen
dat ‘impliciet vooroordeel’ heet,

of ‘onbewuste discriminatie’.

Tientallen jaren onderzoek
door sociaal psychologen

geeft aan dat als je in je onderbewustzijn

een negatief stereotype
onderhoudt over een groep

en je iemand uit die groep ontmoet,

je die persoon zult discrimineren.

Je zult ze anders behandelen.

Het is een onbewust proces.
Het is een automatisch proces.

Het is een subtiel proces,
maar het is normaal

en het komt zelfs voor
bij de meest goedbedoelende mensen.

Maar hoe dieper ik groef

in het gezondheidseffect van racisme,

hoe verraderlijker de effecten werden.

Er is institutionele discriminatie,

die betrekking heeft op discriminatie

in de processen van sociale instellingen.

Woonsegregatie door ras,

die heeft geleid dat zwarten en blanken
in heel andere wijken wonen,

is een klassiek voorbeeld
van institutioneel racisme.

Eén van Amerika's best bewaarde geheimen

is hoe woonsegregatie

de geheime oorzaak is

van raciale ongelijkheid
in de Verenigde Staten.

In Amerika bepaalt waar je woont

je toegang tot de mogelijkheden

in onderwijs, op de arbeidsmarkt,

in woongelegenheid
en zelfs je toegang tot medische zorg.

Een studie van de 171 grootste steden
in de Verenigde Staten

concludeerde dat er zelfs niet één stad is

waar de blanken onder gelijke
omstandigheden wonen als de zwarten,

en dat de ergste stedelijke
contexten waarin blanken wonen

aanzienlijk beter zijn dan de gemiddelde
context van zwarte gemeenschappen.

Een andere studie vond

dat als je statistisch gezien

woonsegregatie zou kunnen elimineren,

je de zwart-witverschillen in inkomen
volledig zou tenietdoen.

Hetzelfde geldt
voor onderwijs en werkloosheid.

Zwart-witverschillen
in alleenstaand moederschap

zouden met tweederde verminderen.

Dat komt allemaal door de segregatie.

Ik heb ook geleerd

hoe de negatieve stereotypen

en afbeeldingen
van zwarten in onze cultuur,

institutionele
en individuele discriminatie

letterlijk creëren en in stand houden.

Een groep onderzoekers
hebben een databank samengesteld

met de boeken,

tijdschriften en artikelen

die een gemiddeld opgeleide Amerikaan
tijdens zijn leven zou lezen.

We kunnen in deze database zoeken

en zien hoe de Amerikanen
aan elkaar gekoppelde woorden tegenkomen

als ze opgroeien in hun samenleving.

Wat zien we vaak met het woord ‘zwart’

verschijnen in de Amerikaanse cultuur?

‘Arm’,

‘gewelddadig’,

‘religieus’,

‘lui’,

‘vrolijk’,

‘gevaarlijk’.

Bij ‘blank’

zijn de vaak voorkomende woorden:

‘rijk’,

‘progressief’,

‘conventioneel’,

‘koppig’,

‘succesvol’,

‘geleerd’.

Wanneer dan een politieagent overreageert

als hij een ongewapende zwarte man ziet

en hem als gewelddadig
en gevaarlijk ervaart,

hebben we niet per se te maken
met een inherent slechte agent.

We zien misschien alleen maar

een normale Amerikaan

die weergeeft waaraan hij was blootgesteld

tijdens zijn opvoeding

in deze maatschappij.

Vanuit mijn eigen ervaring

geloof ik dat je ras

je lot niet hoeft te bepalen.

Ik migreerde naar de Verenigde Staten

van het Caribische eiland Saint Lucia,

in de late jaren 1970,

voor mijn hoger onderwijs.

In de laatste 40 jaar

heb ik het goed gedaan.

Ik had een ondersteunende familie,

ik heb hard gewerkt,

ik heb het goed gedaan.

Maar er was voor mij
meer nodig om succesvol te zijn.

Ik kreeg een minority fellowship
van de Universiteit van Michigan.

Ja. Ik ben het resultaat
van positieve actie.

Zonder positieve actie

zou ik hier niet staan.

Maar in de laatste 40 jaar

was zwart Amerika minder succesvol
dan ik ben geweest.

In 1978 verdienden zwarte huishoudens
in de Verenigde Staten

59 cent voor elke dollar
van blanke inkomsten.

In 2015 verdienen

zwarte families nog altijd 59 cent

voor elke dollar van de inkomsten
die blanke gezinnen ontvangen

en de raciale verschillen in welvaart
zijn nog verbazingwekkender.

Voor elke dollar
van de rijkdom van blanken

hebben zwarte gezinnen zes
en Latinos zeven cent.

Het feit is

dat racisme

een echt bevooroordeeld systeem produceert

dat sommige raciale groepen

in de Verenigde Staten
systematisch benadeelt.

Om Plato te parafraseren:

"Er is niets zo oneerlijk

als de gelijke behandeling
van ongelijke mensen."

Daarom ben ik vastbesloten

te werken aan het ontmantelen van racisme.

Ik waardeer ten zeerste het feit

dat ik op de schouders sta

van degenen die zelfs hun leven
hebben opgeofferd om de deuren te openen

waar ik door ben gelopen.

Ik wil ervoor zorgen
dat die deuren open blijven

en dat iedereen door die deuren kan lopen.

Robert Kennedy zei:

“Elke keer dat een man"
-- of vrouw, zou ik willen toevoegen --

"staat voor een ideaal

of handelt om het lot
van anderen te verbeteren

of tegen onrecht ingaat,

stuurt hij een kleine
rimpeling van hoop uit.

En die rimpelingen
kunnen een stroom opbouwen

die de machtigste muren van onderdrukking
en verzet kan omvergooien.”

Ik ben vandaag optimistisch,

omdat ik in heel Amerika

rimpelingen van hoop heb gezien.

Het Boston Medical Center

heeft advocaten
aan het medisch team toegevoegd,

zodat artsen de gezondheid
van hun patiënten kunnen verbeteren

omdat de advocaten de niet-medische
behoeften van hun patiënten aanpakken.

Loma Linda University heeft
een tweedekansonderwijs gebouwd

in het nabijgelegen San Bernardino,

zodat naast het leveren van medische zorg,

ze jobvaardigheden

en jobtraining kunnen geven

aan leden van de gemeenschap die vooral
uit minderheden met een laag inkomen komen

om hen de vaardigheden voor
een fatsoenlijke baan bij te brengen.

In Chapel Hill, North Carolina,

heeft het Abecedarian Project bedacht

hoe ervoor te zorgen dat ze de risico's
voor hart- en vaatziekten hebben verlaagd

voor zwarte mid-dertigers,

door het verstrekken
van kwalitatief hoogwaardige dagopvang

vanaf de geboorte tot vijf jaar.

In naschoolse centra
in de Verenigde Staten

doorbreekt Wintley Phipps
en de US Dream Academy

de cyclus van opsluitingen

door het verstrekken
van kwalitatief hoogwaardige

academische verrijking en mentorschap

aan de kinderen van gevangenen

en kinderen die op school achterop lopen.

In Huntsville, Alabama,

laat Oakwood University,

een historisch zwarte instelling,

zien hoe we de gezondheid
van zwarte volwassenen kunnen verbeteren

door een gezondheidsevaluatie op te nemen

als onderdeel van eerstejaars oriëntatie

en door de studenten
de tools te geven die ze nodig hebben

om gezonde keuzes te maken

en ze jaarlijks een
gezondheidsbulletin te verstrekken

zodat ze hun voortgang kunnen bijhouden.

En in Atlanta, Georgia,

heeft Purpose Built Communities

de negatieve effecten
van segregatie ontmanteld

door het transformeren
van een door misdaad

en drugs geteisterd
volkshuisvestingsproject

in een oase van gemengde
sociale woningbouw,

van goede opleiding,

van groot sociaal welgevoelen

en volledige werkgelegenheid.

En tenslotte

is er de Devine-oplossing.

Professor Patricia Devine

van de Universiteit van Wisconsin

heeft ons laten zien
hoe we onze verborgen vooroordelen

kunnen aanpakken

en ze effectief tegengaan.

Ieder van ons

kan een rimpeltje van hoop zijn.

Dit werk zal niet altijd gemakkelijk zijn,

maar voormalig rechter
van het hooggerechtshof Thurgood Marshall

zei ons: "We moeten het oneens zijn.

We moeten het oneens zijn
met de onverschilligheid.

We moeten het oneens zijn met de apathie.

We moeten het oneens zijn
met de haat en het wantrouwen.

We moeten het oneens zijn

omdat Amerika het beter kan doen,

omdat Amerika geen andere keuze
heeft dan om het beter te doen."

Dank je.

(Applaus)