Een artikel in het Yale Alumni Magazine
vertelde het verhaal van Clyde Murphy,
een zwarte man
die lid was van de Class of 1970.
Clyde was een succesverhaal.
Na Yale en een diploma
rechten aan Columbia,
leefde Clyde de volgende 30 jaar
als een van Amerika's
topadvocaten inzake burgerrechten.
Hij was ook een geweldige man en vader.
Maar ondanks zijn succes,
persoonlijk en professioneel,
had Clyde's verhaal een triest einde.
In 2010,
toen hij 62 was,
overleed Clyde
aan een bloedprop in zijn longen.
Clyde's ervaring was niet uniek.
Veel van zijn zwarte klasgenoten van Yale
stierven ook jong.
Sterker nog,
het tijdschriftartikel gaf aan
dat 41 jaar na het afstuderen aan Yale
de zwarte leden van de Class of 1970
een sterftecijfer hadden
dat drie keer zo hoog was
als het gemiddelde van hun klasgenoten.
Het is verbijsterend.
Amerika is onlangs ontwaakt
door een gestaag tromgeroffel
van ongewapende zwarte mannen
neergeschoten door de politie.
Nog straffer is
dat om de zeven minuten
een zwarte in de Verenigde Staten
voortijdig sterft.
Dat is meer dan 200 zwarte mensen
die elke dag sterven
en die niet zouden sterven
als de gezondheid
van zwart en blank gelijk was.
De laatste 25 jaar
ben ik bezig geweest
met proberen te begrijpen waarom ras
zo belangrijk is voor de gezondheid.
Toen ik mijn carrière begon,
geloofden velen dat het gewoon ging
om raciale verschillen
in inkomen en opleiding.
Ik ontdekte dat terwijl economische
status belangrijk is voor de gezondheid,
er meer aan de hand is.
Als we bijvoorbeeld kijken
naar de levensverwachting
op de leeftijd van 25,
is er een kloof van vijf jaar
tussen zwarten en blanken.
En de kloof voor onderwijs
voor zowel blanken en zwarten
is nog groter dan de raciale kloof.
Op eender welk niveau van onderwijs
leven blanken langer dan zwarten.
Blanken die hun middelbare
school niet hebben voltooid
leven 3,4 jaar langer
dan hun zwarte collega's
en de kloof is zelfs nog groter
onder afgestudeerden.
Meest verrassende van alles is
dat blanke afgestudeerden
van de middelbare school
langer leven dan zwarten
met een hogere beroepsopleiding
of hoger onderwijs.
Waarom is dan ras
zo belangrijk voor de gezondheid?
Wat kan buiten opleiding en inkomen
ertoe doen?
In de vroege jaren 1990
werd ik gevraagd om een nieuw boek
over de gezondheid
van zwart Amerika te beoordelen.
Het trof me dat bijna elk
van de 25 hoofdstukken
zei dat racisme
een factor was die schadelijk was
voor de gezondheid van de zwarten.
Al deze onderzoekers
verklaarden dat racisme een factor was
die zwarten nadelig beïnvloedde,
maar ze verschaften geen bewijs.
Voor mij was dat niet goed genoeg.
Een paar maanden later
sprak ik op een conferentie
in Washington, DC,
en zei ik dat een van de
prioriteiten voor onderzoek was
om de manieren te documenteren
waarop racisme de gezondheid beïnvloedde.
Een blanke man in het publiek
zei dat terwijl hij het met mij eens was
dat racisme belangrijk was,
we racisme nooit konden meten.
"We meten gevoel van eigenwaarde", zei ik.
"Er is geen reden
om racisme niet te kunnen meten
als we het echt zouden willen."
Ik begon eraan
en ontwikkelde drie schalen.
De eerste gaf belangrijke ervaringen
met discriminatie weer,
zoals ten onrechte ontslagen worden
of onterecht door de politie
worden tegengehouden.
Maar discriminatie doet zich ook voor
in kleinere en subtielere ervaringen,
vandaar mijn tweede schaal,
de zogenaamde
Dagelijkse Discriminatie Schaal,
die negen items van ervaringen weergeeft,
zoals wanneer je met minder hoffelijkheid
dan anderen behandeld wordt,
of slechtere dienstverlening krijgt
dan anderen in restaurants of winkels,
of mensen doen
alsof ze bang zijn voor jou.
Deze schaal geeft de wijze weer
waarop waardigheid en respect
van de mensen
die de maatschappij niet waardeert
op dagelijkse basis worden weggenomen.
Onderzoek heeft aangetoond
dat een hogere mate van discriminatie
geassocieerd is met een verhoogd risico
op een brede waaier van ziekten,
van bloeddruk tot abdominale obesitas,
borstkanker, hartziekten
en zelfs vroegtijdige sterfte.
Opvallend is dat een deel van de effecten
worden waargenomen op zeer jonge leeftijd.
Zo vond een studie van zwarte tieners
dat degenen die een hogere mate van
discriminatie rapporteerden als tieners,
hogere niveaus stresshormonen vertoonden,
hogere bloeddruk
en hoger gewicht op de leeftijd van 20.
Echter,
de stress van discriminatie
is slechts één aspect.
Discriminatie en racisme
grijpen ook op andere manieren
in op de gezondheid.
Zo heb je ook discriminatie
in de medische zorg.
In 1999 werd ik gevraagd door
de National Academy of Medicine
om zitting te nemen in een commissie
die vond, op basis
van wetenschappelijk bewijs,
dat zwarten en andere minderheden
slechtere kwaliteit van zorg
krijgen dan blanken.
Dit gold voor alle soorten
van medische behandeling,
van de meest eenvoudige
tot de technologisch meest geavanceerde.
Een verklaring voor dit patroon
was een fenomeen
dat ‘impliciet vooroordeel’ heet,
of ‘onbewuste discriminatie’.
Tientallen jaren onderzoek
door sociaal psychologen
geeft aan dat als je in je onderbewustzijn
een negatief stereotype
onderhoudt over een groep
en je iemand uit die groep ontmoet,
je die persoon zult discrimineren.
Je zult ze anders behandelen.
Het is een onbewust proces.
Het is een automatisch proces.
Het is een subtiel proces,
maar het is normaal
en het komt zelfs voor
bij de meest goedbedoelende mensen.
Maar hoe dieper ik groef
in het gezondheidseffect van racisme,
hoe verraderlijker de effecten werden.
Er is institutionele discriminatie,
die betrekking heeft op discriminatie
in de processen van sociale instellingen.
Woonsegregatie door ras,
die heeft geleid dat zwarten en blanken
in heel andere wijken wonen,
is een klassiek voorbeeld
van institutioneel racisme.
Eén van Amerika's best bewaarde geheimen
is hoe woonsegregatie
de geheime oorzaak is
van raciale ongelijkheid
in de Verenigde Staten.
In Amerika bepaalt waar je woont
je toegang tot de mogelijkheden
in onderwijs, op de arbeidsmarkt,
in woongelegenheid
en zelfs je toegang tot medische zorg.
Een studie van de 171 grootste steden
in de Verenigde Staten
concludeerde dat er zelfs niet één stad is
waar de blanken onder gelijke
omstandigheden wonen als de zwarten,
en dat de ergste stedelijke
contexten waarin blanken wonen
aanzienlijk beter zijn dan de gemiddelde
context van zwarte gemeenschappen.
Een andere studie vond
dat als je statistisch gezien
woonsegregatie zou kunnen elimineren,
je de zwart-witverschillen in inkomen
volledig zou tenietdoen.
Hetzelfde geldt
voor onderwijs en werkloosheid.
Zwart-witverschillen
in alleenstaand moederschap
zouden met tweederde verminderen.
Dat komt allemaal door de segregatie.
Ik heb ook geleerd
hoe de negatieve stereotypen
en afbeeldingen
van zwarten in onze cultuur,
institutionele
en individuele discriminatie
letterlijk creëren en in stand houden.
Een groep onderzoekers
hebben een databank samengesteld
met de boeken,
tijdschriften en artikelen
die een gemiddeld opgeleide Amerikaan
tijdens zijn leven zou lezen.
We kunnen in deze database zoeken
en zien hoe de Amerikanen
aan elkaar gekoppelde woorden tegenkomen
als ze opgroeien in hun samenleving.
Wat zien we vaak met het woord ‘zwart’
verschijnen in de Amerikaanse cultuur?
‘Arm’,
‘gewelddadig’,
‘religieus’,
‘lui’,
‘vrolijk’,
‘gevaarlijk’.
Bij ‘blank’
zijn de vaak voorkomende woorden:
‘rijk’,
‘progressief’,
‘conventioneel’,
‘koppig’,
‘succesvol’,
‘geleerd’.
Wanneer dan een politieagent overreageert
als hij een ongewapende zwarte man ziet
en hem als gewelddadig
en gevaarlijk ervaart,
hebben we niet per se te maken
met een inherent slechte agent.
We zien misschien alleen maar
een normale Amerikaan
die weergeeft waaraan hij was blootgesteld
tijdens zijn opvoeding
in deze maatschappij.
Vanuit mijn eigen ervaring
geloof ik dat je ras
je lot niet hoeft te bepalen.
Ik migreerde naar de Verenigde Staten
van het Caribische eiland Saint Lucia,
in de late jaren 1970,
voor mijn hoger onderwijs.
In de laatste 40 jaar
heb ik het goed gedaan.
Ik had een ondersteunende familie,
ik heb hard gewerkt,
ik heb het goed gedaan.
Maar er was voor mij
meer nodig om succesvol te zijn.
Ik kreeg een minority fellowship
van de Universiteit van Michigan.
Ja. Ik ben het resultaat
van positieve actie.
Zonder positieve actie
zou ik hier niet staan.
Maar in de laatste 40 jaar
was zwart Amerika minder succesvol
dan ik ben geweest.
In 1978 verdienden zwarte huishoudens
in de Verenigde Staten
59 cent voor elke dollar
van blanke inkomsten.
In 2015 verdienen
zwarte families nog altijd 59 cent
voor elke dollar van de inkomsten
die blanke gezinnen ontvangen
en de raciale verschillen in welvaart
zijn nog verbazingwekkender.
Voor elke dollar
van de rijkdom van blanken
hebben zwarte gezinnen zes
en Latinos zeven cent.
Het feit is
dat racisme
een echt bevooroordeeld systeem produceert
dat sommige raciale groepen
in de Verenigde Staten
systematisch benadeelt.
Om Plato te parafraseren:
"Er is niets zo oneerlijk
als de gelijke behandeling
van ongelijke mensen."
Daarom ben ik vastbesloten
te werken aan het ontmantelen van racisme.
Ik waardeer ten zeerste het feit
dat ik op de schouders sta
van degenen die zelfs hun leven
hebben opgeofferd om de deuren te openen
waar ik door ben gelopen.
Ik wil ervoor zorgen
dat die deuren open blijven
en dat iedereen door die deuren kan lopen.
Robert Kennedy zei:
“Elke keer dat een man"
-- of vrouw, zou ik willen toevoegen --
"staat voor een ideaal
of handelt om het lot
van anderen te verbeteren
of tegen onrecht ingaat,
stuurt hij een kleine
rimpeling van hoop uit.
En die rimpelingen
kunnen een stroom opbouwen
die de machtigste muren van onderdrukking
en verzet kan omvergooien.”
Ik ben vandaag optimistisch,
omdat ik in heel Amerika
rimpelingen van hoop heb gezien.
Het Boston Medical Center
heeft advocaten
aan het medisch team toegevoegd,
zodat artsen de gezondheid
van hun patiënten kunnen verbeteren
omdat de advocaten de niet-medische
behoeften van hun patiënten aanpakken.
Loma Linda University heeft
een tweedekansonderwijs gebouwd
in het nabijgelegen San Bernardino,
zodat naast het leveren van medische zorg,
ze jobvaardigheden
en jobtraining kunnen geven
aan leden van de gemeenschap die vooral
uit minderheden met een laag inkomen komen
om hen de vaardigheden voor
een fatsoenlijke baan bij te brengen.
In Chapel Hill, North Carolina,
heeft het Abecedarian Project bedacht
hoe ervoor te zorgen dat ze de risico's
voor hart- en vaatziekten hebben verlaagd
voor zwarte mid-dertigers,
door het verstrekken
van kwalitatief hoogwaardige dagopvang
vanaf de geboorte tot vijf jaar.
In naschoolse centra
in de Verenigde Staten
doorbreekt Wintley Phipps
en de US Dream Academy
de cyclus van opsluitingen
door het verstrekken
van kwalitatief hoogwaardige
academische verrijking en mentorschap
aan de kinderen van gevangenen
en kinderen die op school achterop lopen.
In Huntsville, Alabama,
laat Oakwood University,
een historisch zwarte instelling,
zien hoe we de gezondheid
van zwarte volwassenen kunnen verbeteren
door een gezondheidsevaluatie op te nemen
als onderdeel van eerstejaars oriëntatie
en door de studenten
de tools te geven die ze nodig hebben
om gezonde keuzes te maken
en ze jaarlijks een
gezondheidsbulletin te verstrekken
zodat ze hun voortgang kunnen bijhouden.
En in Atlanta, Georgia,
heeft Purpose Built Communities
de negatieve effecten
van segregatie ontmanteld
door het transformeren
van een door misdaad
en drugs geteisterd
volkshuisvestingsproject
in een oase van gemengde
sociale woningbouw,
van goede opleiding,
van groot sociaal welgevoelen
en volledige werkgelegenheid.
En tenslotte
is er de Devine-oplossing.
Professor Patricia Devine
van de Universiteit van Wisconsin
heeft ons laten zien
hoe we onze verborgen vooroordelen
kunnen aanpakken
en ze effectief tegengaan.
Ieder van ons
kan een rimpeltje van hoop zijn.
Dit werk zal niet altijd gemakkelijk zijn,
maar voormalig rechter
van het hooggerechtshof Thurgood Marshall
zei ons: "We moeten het oneens zijn.
We moeten het oneens zijn
met de onverschilligheid.
We moeten het oneens zijn met de apathie.
We moeten het oneens zijn
met de haat en het wantrouwen.
We moeten het oneens zijn
omdat Amerika het beter kan doen,
omdat Amerika geen andere keuze
heeft dan om het beter te doen."
Dank je.
(Applaus)