จาร์เรตต์ เจ โครซอสก้า : เมื่อเด็กชายกลายเป็นศิลปิน
-
0:01 - 0:03สวัสดีครับ ผมชื่อ จาเรต โครซอสก้า
-
0:03 - 0:08ผมทำอาชีพนักเขียนและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก
-
0:08 - 0:12งานประจำของผมก็คือการใช้จินตนาการ
-
0:12 - 0:15แต่ก่อนที่จินตนาการของผมจะกลายมาเป็นอาชีพหลัก
-
0:15 - 0:18จินตนาการเคยช่วยชีวิตผมไว้
-
0:18 - 0:20เมื่อครั้งยังเด็ก ผมชอบวาดรูป
-
0:20 - 0:23และศิลปินที่เก่งที่สุดที่ผมเคยรู้จัก
-
0:23 - 0:25คือคุณแม่ของผมเอง
-
0:25 - 0:28แต่แม่ของผมติดเฮโรอีน
-
0:28 - 0:32และเมื่อพ่อแม่ของคุณเป็นผู้ติดสารเสพติด
-
0:32 - 0:35ชีวิตคุณก็จะเหมือนกับเวลาที่ชาร์ลี บราวน์พยายามจะเตะลูกฟุตบอล
-
0:35 - 0:38เพราะยิ่งคุณพยายามจะรักพวกเขามากเท่าไร
-
0:38 - 0:40ยิ่งคุณต้องการได้รับความรักจากพวกเขามากเท่าไร
-
0:40 - 0:43ทุกครั้งที่คุณเปิดใจ คุณจะล้มไม่เป็นท่า
-
0:43 - 0:47ดังนั้น ตลอดช่วงวัยเด็กของผม แม่ถูกจับ
-
0:47 - 0:49และผมไม่มีพ่อ เพราะ
-
0:49 - 0:53ผมไม่เคยรู้จักชื่อของพ่อเลยจนกระทั่งผมอยู่เกรด 6
-
0:53 - 0:55แต่ผมมีคุณตาคุณยาย
-
0:55 - 0:57คุณตาคุณยายของผม โจเซฟและเชอร์ลี่
-
0:57 - 1:01รับอุปการะผมก่อนวันเกิดครบรอบสามขวบ
-
1:01 - 1:02และรับผมไปดูแลเหมือนลูกของท่านเอง
-
1:02 - 1:04หลังจากที่ท่านได้เลี้ยงดูเด็กๆมาแล้ว 5 คน
-
1:04 - 1:07คนสองคนที่โตมาในช่วงมหาวิกฤติเศรษฐกิจโลก
-
1:07 - 1:12ในช่วงต้นๆยุคปี 80 รับอุปการะเด็กใหม่
-
1:12 - 1:14ผมเป็นเหมือนโอลิเวอร์ (ตัวละครในซีรีส์ ครอบครัวเบรดี้ บันช์)
-
1:14 - 1:17ในละครเรื่องครอบครัวโครซอสก้า
-
1:17 - 1:19เด็กหน้าใหม่ที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา
-
1:19 - 1:23ผมพูดได้ว่าชีวิตเป็นเรื่องง่ายมากเมื่ออยู่กับพวกเขา
-
1:23 - 1:26คุณตาคุณยายสูบบุหรี่คนละสองซองต่อวัน แบบไม่มีก้นกรอง
-
1:26 - 1:29และเมื่อผมอายุ 6 ขวบ
-
1:29 - 1:31ผมสามารถสั่งคอกเทล เซาเทิร์น คอมฟอร์ท แมนฮัตตัน
-
1:31 - 1:33ดราย เสิร์ฟพร้อมทวิสต์
-
1:33 - 1:37แยกน้ำแข็งเพื่อให้สามารถใส่เหล้าได้มากขึ้น
-
1:37 - 1:40แต่พวกเขาก็รักผมสุดๆ รักผมมาก
-
1:40 - 1:42และสนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ของผม
-
1:42 - 1:45เพราะคุณตาเป็นคนที่สร้างตัวขึ้นมาเอง
-
1:45 - 1:47เขาบริหารและทำงานในโรงงาน
-
1:47 - 1:49คุณยายเป็นแม่บ้าน
-
1:49 - 1:52แต่นี่คือ เด็กที่ชอบทรานส์ฟอร์เมอร์
-
1:52 - 1:56และสนูปปี้ และขบวนการนินจาเต่า
-
1:56 - 2:01และตัวละครอื่นๆ ที่ผมได้อ่าน ผมหลงรักพวกมัน
-
2:01 - 2:04และ พวกมันก็กลายมาเป็นเพื่อนของผม
-
2:04 - 2:06ดังนั้นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคือตัวละคร
-
2:06 - 2:08ที่ผมอ่านจากหนังสือ
-
2:08 - 2:12ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนประถม เกท เลน ในวอรเซสเตอร์ แมสซาชูเซทส์
-
2:12 - 2:14และที่นั่นผมมีครูที่ยอดเยี่ยมมาก
-
2:14 - 2:18ที่โดดเด่นที่สุดคือในเกรด 1 ครูอลิช
-
2:18 - 2:21และผมจำได้ดีถึงความรักที่ครูมอบให้
-
2:21 - 2:24พวกเราในฐานะนักเรียนของครู
-
2:24 - 2:27เมื่อผมอยู่เกรด 3
-
2:27 - 2:29เหตุการณ์สำคัญในชีวิตก็เกิดขึ้น
-
2:29 - 2:31นักเขียนท่านนึงมาเยี่ยมโรงเรียนของเรา เขาคือ แจ็ค แกนโทส
-
2:31 - 2:35นักเขียนทีมีงานตีพิมพ์เข้ามาคุยกับพวกเรา
-
2:35 - 2:37เกี่ยวกับงานของเขา
-
2:37 - 2:40และหลังจากนั้น เราทุกคนกลับเข้าห้องเรียน
-
2:40 - 2:43พวกเราวาดรูปตัวละครของแจ็ค ตามการตีความของพวกเรา
-
2:43 - 2:45ตัวละครนั้นคือ รอทเท่น ราล์ฟ
-
2:45 - 2:47แล้วทันใดนั้น เจ้าของงานเขียนนี้ก็ปรากฏตัวที่ประตู
-
2:47 - 2:50และผมจำได้ว่าเขาค่อยๆเดินสบายๆมาตามทางเดิน
-
2:50 - 2:54ผ่านเด็กคนแล้วคนเล่า มองไปที่โต๊ะเรียนแต่ละตัว ไม่พูดอะไรสักคำ
-
2:54 - 2:57แต่เขาหยุดข้างๆโต๊ะของผม
-
2:57 - 3:00แล้วเคาะโต๊ะผม พร้อมกับพูดว่า
-
3:00 - 3:02"แมวสวยนะ" (หัวเราะ)
-
3:02 - 3:05แล้วเขาก็เดินจากไป
-
3:05 - 3:10เป็นคำสองคำที่เปลี่ยนชีวิตผมครั้งใหญ่
-
3:10 - 3:13ตอนที่ผมอยู่เกรด 3 ผมเขียนหนังสือเป็นครั้งแรก
-
3:13 - 3:17"นกฮูกผู้คิดว่าตนเป็นนักบินผู้ยิ่งใหญ่" (เสียงหัวเราะ)
-
3:17 - 3:19เราต้องเขียนเรื่องลึกลับของกรีก
-
3:19 - 3:22เรื่องที่เราสร้างสรรค์ขึ้นเอง ผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับนกฮูก
-
3:22 - 3:26ผู้ท้าแข่งบินกับเฮอร์เมส
-
3:26 - 3:28และนกฮูกก็โกง
-
3:28 - 3:31และเฮอร์เมส เทพเจ้าของกรีก ก็โกรธแค้นมาก
-
3:31 - 3:33จึงสาปให้นกฮูกกลายเป็นพระจันทร์
-
3:33 - 3:35นกฮูกจึงต้องใช้ชีวิตที่เหลือเป็นพระจันทร์
-
3:35 - 3:38ในขณะที่มันเฝ้าดูครอบครัวและเพื่อนๆเล่นกันในเวลากลางคืน
-
3:38 - 3:42เยี่ยม (เสียงหัวเราะ)
-
3:42 - 3:44หนังสือของผมมีหน้าไตเติ้ล
-
3:44 - 3:48ผมกังวลมากเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาของผม ตอนนั้นผมอายุ 8 ขวบ
-
3:48 - 3:51(เสียงหัวเราะ)
-
3:51 - 3:55นั่นเป็นเรื่องที่เล่าด้วยข้อความและรูปภาพ
-
3:55 - 3:57แบบเดียวกับที่ผมทำเป็นอาชีพในตอนนี้
-
3:57 - 4:00และบางครั้งผมก็ปล่อยให้ข้อความแสดงบทบาทของมัน
-
4:00 - 4:04บางครั้งผมก็ปล่อยให้รูปภาพทำงานไปด้วยตัวมันเอง
-
4:04 - 4:06ในการเล่าเรื่อง
-
4:06 - 4:09หน้าโปรดของผม คือ หน้า "เกี่ยวกับผู้เขียน"
-
4:09 - 4:11(เสียงหัวเราะ)
-
4:11 - 4:14ผมจึงเรียนรู้การเขียนเล่าเรื่องตัวเองเป็นบุคคลที่สาม
-
4:14 - 4:17ตั้งแต่ผมยังอายุน้อยๆ
-
4:17 - 4:21และผมชอบประโยคสุดท้ายที่ว่า : "เขาชอบการทำหนังสือเล่มนี้"
-
4:21 - 4:25และผมชอบการทำหนังสือนั้นเพราะผมรักการใช้จินตนาการของผม
-
4:25 - 4:26และนั่นคือ การเขียน
-
4:26 - 4:28การเขียนคือการใช้จินตนาการของคุณบนกระดาษ
-
4:28 - 4:31และผมเคยกลัวเพราะผมเดินทางไปตามโรงเรียนมากมาย
-
4:31 - 4:34และดูเหมือนนี่เป็นความคิดที่แปลกประหลาดสำหรับเด็กๆ
-
4:34 - 4:38ที่ว่าการเขียน คือ การใช้จินตนาการบนกระดาษ
-
4:38 - 4:42ถ้าเด็กๆได้รับอนุญาตให้เขียนในชั่วโมงเรียนนะครับ
-
4:42 - 4:45ผมรักการเขียนมาก จนเมื่อผมกลับจากโรงเรียน
-
4:45 - 4:47ผมจะดึงกระดาษออกมา
-
4:47 - 4:49แล้วเย็บติดกันไว้
-
4:49 - 4:52แล้วเติมกระดาษเปล่านั้นด้วยข้อความและรูปภาพ
-
4:52 - 4:56เพราะผมรักการใช้จินตนาการ
-
4:56 - 4:58และตัวละครเหล่านั้นก็กลายมาเป็นเพื่อนๆของผม
-
4:58 - 5:01มีทั้งไข่ มะเขือเทศ กะหล่ำปลีและฟักทอง
-
5:01 - 5:03พวกมันอาศัยอยู่ในเมืองตู้เย็น
-
5:03 - 5:06มีการผจญภัยครั้งหนึ่งที่พวกมันไปบ้านผีสิง
-
5:06 - 5:07ซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย
-
5:07 - 5:12เช่นปีศาจเครื่องปั่นที่พยายามจะสับพวกมันเป็นชิ้นๆ
-
5:12 - 5:18ปีศาจเตาอบที่พยายามจะลักพาตัวคู่สามีภรรยาขนมปัง
-
5:18 - 5:20และปีศาจไมโครเวฟที่พยายามจะละลายเพื่อนๆของพวกมัน
-
5:20 - 5:24ที่เป็น เนยแท่ง (เสียงหัวเราะ)
-
5:24 - 5:26และผมก็เขียนการ์ตูนของผมเองด้วย
-
5:26 - 5:28นี่ก็เป็นอีกช่องทางที่ผมใช้เล่าเรื่อง
-
5:28 - 5:31ผ่านตัวหนังสือและรูปภาพ
-
5:31 - 5:33และเมื่อผมอยู่เกรด 6
-
5:33 - 5:36ชุมชนได้ให้ทุนกับทุกๆสิ่ง แต่ตัดงบประมาณด้านศิลปะออก
-
5:36 - 5:38จากระบบโรงเรียนของชุมชนวอร์เซสเตอร์
-
5:38 - 5:41จากเดิมผมได้เรียนศิลปะอาทิตย์ละครั้ง
-
5:41 - 5:43กลายเป็นเดือนละสองครั้ง
-
5:43 - 5:46และเดือนละครั้ง จนไม่ได้เรียนเลย
-
5:46 - 5:48คุณตาของผม ท่านเป็นคนฉลาดมาก
-
5:48 - 5:50ท่านเห็นว่านี่คือปัญหา เพราะท่านรู้
-
5:50 - 5:53ว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมมี ผมไม่เล่นกีฬา
-
5:53 - 5:56ผมมีแต่ศิลปะ
-
5:56 - 5:58ท่านเดินเข้ามาในห้องผมเย็นวันหนึ่ง
-
5:58 - 6:00นั่งที่ขอบเตียง
-
6:00 - 6:02และพูดว่า "จาเร็ต มันขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าเธออยาก
-
6:02 - 6:05เราจะส่งเธอไปเรียนศิลปะที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์"
-
6:05 - 6:06ผมตื่นเต้นมาก
-
6:06 - 6:08ตั้งแต่เกรด 6 จนถึงเกรด 12
-
6:08 - 6:10หนึ่งครั้ง สองครั้ง บางทีก็สามครั้งต่อสัปดาห์
-
6:10 - 6:12ผมจะไปเข้าห้องเรียนที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ
-
6:12 - 6:15ผมถูกรายล้อมด้วยเด็กคนอื่นๆที่รักการวาดรูป
-
6:15 - 6:18เด็กคนอื่นๆที่มีความปรารถนาเหมือนๆกัน
-
6:18 - 6:21ตอนนั้นเองอาชีพการตีพิมพ์ของผมก็เริ่มเมื่อผมออกแบบปก
-
6:21 - 6:24สำหรับหนังสือรุ่นเกรด 8 ของผม
-
6:24 - 6:27และถ้าคุณสงสัยว่าสไตล์เสื้อผ้าที่ผมใส่ในตัวแมสคอทของเรา
-
6:27 - 6:30คือผมคลั่งไคล้ เบล บิพ ดีโว และ เอ็มซี แฮมเมอร์
-
6:30 - 6:33และวานิลลา ไอซ์ในช่วงนั้น (เสียงหัวเราะ)
-
6:33 - 6:37ถังวันนี้ผมยังร้องคาราโอเกะ "ไอซ์ ไอซ์ เบบี้"ได้
-
6:37 - 6:40โดยไม่ต้องดูจอเลย
-
6:40 - 6:43อย่ายุนะครับ เพราะผมทำแน่
-
6:43 - 6:45จากนั้นผมย้ายไปเข้าโรงเรียนเอกชน
-
6:45 - 6:47อนุบาลถึงเกรด 8 ในโรงเรียนรัฐ แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง
-
6:47 - 6:50คุณตาผมไม่ค่อยสบายใจที่มีคน
-
6:50 - 6:52ในโรงเรียนมัธยมท้องถิ่นถูกแทงและเสียชีวิต
-
6:52 - 6:55ท่านจึงไม่อยากให้ผมไปที่นั่น
-
6:55 - 6:58ท่านอยากให้ผมเข้าโรงเรียนเอกชน และให้ผมเลือก
-
6:58 - 6:59จะไป โฮลี่เนม โรงเรียนสหศึกษา
-
6:59 - 7:02หรือเซนต์ จอห์น ซึ่งเป็นรร.ชายล้วน
-
7:02 - 7:04ท่านฉลาดครับเพราะท่านรู้ว่าผมจะเลือกอะไร
-
7:04 - 7:07ผมรู้สึกเหมือนต้องตัดสินใจเอง
-
7:07 - 7:09และท่านรู้ว่าผมไม่เลือกเซนต์ จอห์นหรอก
-
7:09 - 7:10ผมจึงได้เข้ารร.มัธยมโฮลี่ เนม
-
7:10 - 7:13ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ลำบากมากเพราะ อย่างที่ผมบอก
-
7:13 - 7:15ว่าผมไม่เล่นกีฬา
-
7:15 - 7:17และที่นี่มุ่งไปทางกีฬามาก
-
7:17 - 7:21แต่ผมปลอบใจตัวเองด้วยการเข้าชั้นเรียนศิลปะกับครูชิเลล์
-
7:21 - 7:24และผมก็รุ่งเรืองกับที่นี่
-
7:24 - 7:27ผมตั้งตารอเข้าห้องเรียนนี้ทุกๆวัน
-
7:27 - 7:29ผมผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ยังไง?
-
7:29 - 7:33ผมวาดรูปล้อเลียนครูครับ (เสียงหัวเราะ)
-
7:33 - 7:36แล้วก็ส่งต่อๆ
-
7:36 - 7:40แล้วในห้องเรียนภาษาอังกฤษตอนเกรด 9
-
7:40 - 7:42จอห์นเพื่อนที่นั่งข้างๆผม
-
7:42 - 7:45ก็หัวเราะเยอะไปหน่อย
-
7:45 - 7:47ครูกรีนวูดไม่ค่อยพอใจเท่าไร
-
7:47 - 7:51(เสียงหัวเราะ)
-
7:51 - 7:54ครูเห็นในทันทีว่าผมคือตัวการของความวุ่นวาย
-
7:54 - 7:58และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมถูกเรียกออกไปที่ทางเดิน
-
7:58 - 8:00ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ จบเห่แล้ว
-
8:00 - 8:04คุณตาฆ่าผมตายแน่"
-
8:04 - 8:05ครูมาถึงที่โถงแล้วพูดว่า
-
8:05 - 8:06"ขอดูกระดาษหน่อย"
-
8:06 - 8:11ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ ครูต้องคิดว่าเป็นข้อความแน่เลย"
-
8:11 - 8:14และผมก็ยื่นรูปวาดนั้นให้ครู
-
8:14 - 8:17เรายืนนิ่งเงียบกันอยู่ซักพัก
-
8:17 - 8:20ครูพูดว่า
-
8:20 - 8:23"เธอมีพรสวรรค์นะเนี่ย" (เสียงหัวเราะ)
-
8:23 - 8:26"เธอเก่งมาก รู้ไหม หนังสือพิมพ์ของโรงเรียน
-
8:26 - 8:28ต้องการนักวาดการ์ตูนคนใหม่ และเธอน่าจะเป็นนักเขียนการ์ตูนนะ
-
8:28 - 8:32แค่อย่าวาดรูปในชั้นเรียนของผมก็แล้วกัน"
-
8:32 - 8:34ผู้ปกครองของผมจึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย
-
8:34 - 8:37ผมไม่เจอปัญหาอะไร ผมถูกแนะนำให้รู้จักกับคุณเคซี่
-
8:37 - 8:39ผู้ดูแลหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน
-
8:39 - 8:43ผมอยู่ที่นั่นสามปีครึ่ง
-
8:43 - 8:46เป็นนักเขียนการ์ตูนให้หนังสือพิมพ์โรงเรียน
-
8:46 - 8:48รับมือกับเรื่องหนักๆเช่น
-
8:48 - 8:51รุ่นพี่ขี้งก
-
8:51 - 8:54รุ่นน้องเอาแต่เรียน
-
8:54 - 8:59รายจ่ายงานพรอมแพงเกินไป ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าไปงานพรอมต้องใช้เงินขนาดนั้น
-
8:59 - 9:03ผมเขียนเรื่องงานของอาจารย์ใหญ่
-
9:03 - 9:07และผมก็เขียนเรื่องของเด็กชายที่ชื่อเวสลีย์
-
9:07 - 9:10ผู้ผิดหวังในความรัก และผมสาบานได้เลยว่า
-
9:10 - 9:12มันไม่ใช่เรื่องของตัวผมเอง
-
9:12 - 9:16แต่ตลอดสามปีนับจากนั้น มันก็เป็นเรื่องของผมล้วนๆ
-
9:16 - 9:18แต่มันก็เยี่ยมมากครับเพราะผมสามารถเขียนเรื่องพวกนี้
-
9:18 - 9:19ผมมีไอเดียผุดขึ้นในหัว
-
9:19 - 9:22และพวกเขาก็ตีพิมพ์ลงในหนังสือโรงเรียน
-
9:22 - 9:24คนที่ผมไม่รู้จักก็ได้อ่านเรื่องพวกนั้น
-
9:24 - 9:27และผมชอบความรู้สึกนั้นมาก การได้แบ่งปันความคิด
-
9:27 - 9:30ผ่านเรื่องที่ตีพิมพ์บนกระดาษ
-
9:30 - 9:33วันเกิดอายุ 14 ปีของผม คุณตาและคุณยาย
-
9:33 - 9:35ให้ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตผม
-
9:35 - 9:40คือโต๊ะเขียนแบบซึ่งผมใช้มาถึงทุกวันนี้
-
9:40 - 9:41นี่แหล่ะครับ ตัวผมใน 20 ปีถัดมา
-
9:41 - 9:46และผมยังทำงานที่โต๊ะนี้ทุกๆวัน
-
9:46 - 9:48เย็นของวันเกิดอายุ 14 ปี
-
9:48 - 9:52ผมได้รับโต๊ะตัวนี้ แล้วเราก็ทานอาหารจีนกัน
-
9:52 - 9:56และนี่คือ สิ่งนำโชค ของผม :
-
9:56 - 9:58"คุณจะประสบความสำเร็จในงานของคุณ"
-
9:58 - 10:01ผมติดกระดาษนี้ไว้ที่มุมบนซ้ายของโต๊ะ
-
10:01 - 10:03และอย่างที่คุณเห็น มันยังอยู่ครับ
-
10:03 - 10:07ผมไม่เคยขออะไรจากตากับยายเลยครับ
-
10:07 - 10:09จริงๆแล้วก็..สองอย่างละกันครับ : รัสตี้ หนูแฮมสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่
-
10:09 - 10:13และอายุยืนมาก ที่ผมได้ตอนเกรด 4
-
10:13 - 10:16(เสียงหัวเราะ)
-
10:16 - 10:19และกล้องวิดีโอ
-
10:19 - 10:22ผมอยากได้กล้องถ่ายวิดีโอ
-
10:22 - 10:24และหลังจากอ้อนวอนขอช่วงคริสต์มาส
-
10:24 - 10:27ผมก็ได้กล้องวิดีโอมือสอง
-
10:27 - 10:30และผมก็เริ่มทำเอนิเมชั่นของผม
-
10:30 - 10:33ด้วยตัวผมเอง
-
10:33 - 10:35และตลอดช่วงมัธยมผมก็ทำเอนิเมชั่นของผมหลายชิ้น
-
10:35 - 10:38ผมหว่านล้อมให้ครูวิชาภาษาอังกฤษตอนเกรด 10 ของผมให้อนุญาต
-
10:38 - 10:41ให้ผมทำรายงานหนังสือเรื่องมิซรี่ (Misery) ของสตีเฟน คิง
-
10:41 - 10:46ในรูปแบบเอนิเมชั่นสั้นๆ (เสียงหัวเราะ)
-
10:46 - 10:48ผมก็ยังทำการ์ตูนต่อไป
-
10:48 - 10:52ผมทำการ์ตูนเรื่อยๆ และที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์
-
10:52 - 10:57ผมได้รับคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมมากจากผู้ให้ความรู้แบบที่ไม่เคยได้มาก่อน
-
10:57 - 10:59มาร์ค ลินช์ เป็นครูที่ยอดเยี่ยมมากๆ
-
10:59 - 11:02และเขายังคงเป็นเพื่อนรักของผมถึงตอนนี้
-
11:02 - 11:04เมื่อผมอายุประมาณ 14 หรือ 15 ปี
-
11:04 - 11:07ผมเดินเข้าไปในชั้นเรียนการ์ตูนของเขา
-
11:07 - 11:09ผมตื่นเต้น ร่าเริงมาก
-
11:09 - 11:12ผมได้หนังสือเล่มนี้ ที่สอนวิธีวาดการ์ตูนในแบบของมาร์เวล
-
11:12 - 11:15เป็นหนังสือที่สอนวิธีวาดยอดมนุษย์
-
11:15 - 11:17วิธีวาดผู้หญิง วิธีวาดกล้ามเนื้อ
-
11:17 - 11:19และวิธีวาดตามที่มันควรจะเป็น
-
11:19 - 11:22ถ้าผมต้องการวาดเอ็กซ์เมน หรือ สไปเดอร์แมน
-
11:22 - 11:25เขาดูงานของผม แล้วหน้าซีดเผือด
-
11:25 - 11:26เขามองมาที่ผม แล้วพูดว่า
-
11:26 - 11:29"ลืมทุกอย่างที่เธอเคยเรียนมา"
-
11:29 - 11:33ผมไม่เข้าใจเท่าไร เขาพูดว่า"เธอมีสไตล์ที่เยี่ยมมาก
-
11:33 - 11:37จงชื่นชมสไตล์ของเธอเอง อย่าวาดตามแบบที่คนบอกให้เธอวาด
-
11:37 - 11:39วาดแบบที่เธอกำลังวาดอยู่และอยู่กับแบบนั้น
-
11:39 - 11:42เพราะเธอเยี่ยมจริงๆนะ"
-
11:42 - 11:45เมื่อผมเป็นวัยรุ่น ผมมีความกังวลเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป
-
11:45 - 11:49แต่หลังจาก 17 ปีของการมีแม่
-
11:49 - 11:51ที่ผลุบๆโผล่ๆมาในชีวิตผมเหมือนลูกดิ่งโยโย่
-
11:51 - 11:55และพ่อที่ไร้หน้าตา ผมรู้สึกโกรธ
-
11:55 - 11:57และเมื่อผมอายุ 17 ผมได้พบพ่อผมเป็นครั้งแรก
-
11:57 - 12:01และก็ได้รู้ว่าผมมีพี่น้องที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน
-
12:01 - 12:03และในวันที่ผมพบพ่อเป็นครั้งแรก
-
12:03 - 12:06ผมถูกปฏิเสธ การเข้าเรียนโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์
-
12:06 - 12:10ซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวที่ผมเลือกและอยากเข้าเรียน
-
12:10 - 12:12แต่ช่วงเวลานั้นผมไปร่วมค่ายซันไชน์
-
12:12 - 12:15เป็นอาสาสมัครหนึ่งอาทิตย์และได้ทำงานกับเด็กๆที่ยอดเยี่ยมที่สุด
-
12:15 - 12:18เด็กๆที่เป็นลูคีเมีย และอีริค เด็กคนนี้ได้เปลี่ยนชีวิตผม
-
12:18 - 12:20อีริคอยู่ได้ไม่ถึงงานวันเกิดครบ 6 ขวบของเขา
-
12:20 - 12:23อีริคอยู่กับผมในทุกๆวัน
-
12:23 - 12:27หลังจากผ่านประสบการณ์นี้ ครูศิลปะของผม ครูชิเลล์
-
12:27 - 12:28นำหนังสือภาพเหล่านี้มา
-
12:28 - 12:30และผมคิดในใจว่า "หนังสือภาพสำหรับเด็ก !"
-
12:30 - 12:35และผมก็เริ่มเขียนหนังสือสำหรับนักอ่านรุ่นเยาว์
-
12:35 - 12:36ในช่วงที่ผมเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยม
-
12:36 - 12:39และ ในที่สุดผมก็ได้เข้าโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์
-
12:39 - 12:41ผมย้ายไปโรงเรียนโร้ดไอแลนด์ (RISD) ตอนปีสอง
-
12:41 - 12:45ที่โรงเรียนนี้ ผมลงเรียนวิชาที่เกี่ยวกับการเขียนทุกวิชาที่ผมลงได้
-
12:45 - 12:49และที่นี่ ผมได้เขียนเรื่องทากยักษ์สีส้ม
-
12:49 - 12:51ที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเด็กคนนี้
-
12:51 - 12:52แต่เด็กไม่อยากทนเจ้าทากตัวนี้
-
12:52 - 12:55ผมส่งหนังสือเล่มนี้ไปสำนักพิมพ์หลายสิบแห่ง
-
12:55 - 12:58และก็โดนปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า
-
12:58 - 13:01แต่ผมก็ได้มีส่วนร่วมกับค่ายของกลุ่มช่องว่างในกำแพง (Hole in the Wall Gang)
-
13:01 - 13:04เป็นค่ายสุดพิเศษของเด็กๆที่ป่วยหนักด้วยโรคต่างๆ
-
13:04 - 13:07และเด็กที่ค่ายนี้แหล่ะที่อ่านเรื่องของผม
-
13:07 - 13:11และผมก็อ่านให้พวกเขาผม และผมก็ได้เห็นเด็กๆตอบสนองต่องานของผม
-
13:11 - 13:14ผมจบการศึกษาจาก RISD คุณตาคุณยายภูมิใจมาก
-
13:14 - 13:17จากนั้นผมย้ายไปบอสตัส ตั้งร้านของผม
-
13:17 - 13:19ผมทำสตูดิโอและพยายามส่งงานเพื่อตีพิมพ์
-
13:19 - 13:22ผมส่งหนังสือไปหลายเล่ม ส่งไปรษณียบัตรไปหลายร้อยฉบับ
-
13:22 - 13:25ถึงบรรณาธิการและบรรณาธิการฝ่ายศิลป์หลายคน
-
13:25 - 13:26แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย
-
13:26 - 13:28คุณตาโทรหาผมทุกสัปดาห์
-
13:28 - 13:32และพูดว่า "จาร์เรตต์ เป็นยังไงบ้าง เธอได้งานหรือยัง"
-
13:32 - 13:35เพราะท่านได้ลงทุนไปเป็นเงินไม่น้อยเลย
-
13:35 - 13:37กับการเรียนของผม
-
13:37 - 13:41ผมตอบว่า "ครับ ผมมีงานแล้ว ผมเขียนเรื่องและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก"
-
13:41 - 13:44ท่านถามว่า "แล้วใครจ่ายเงินให้กับงานของเธอ"
-
13:44 - 13:46ผมตอบว่า "ไม่มีครับ ยังไม่มีใครจ่ายให้ตอนนี้
-
13:46 - 13:47แต่ผมรู้ว่าสักวันจะต้องมีแน่ๆ"
-
13:47 - 13:51ผมเคยทำงานช่วงสุดสัปดาห์ที่โครงการช่องว่างในกำแพงในช่วงที่ว่างๆ
-
13:51 - 13:54เพื่อหาเงินพิเศษในช่วงที่ผมกำลังตั้งตัว
-
13:54 - 13:58เด็กเหล่านี้ ซึ่งค่อนข้างจะกระตือรือล้นมาก
-
13:58 - 14:00เริ่มเรียกผมว่า "เจ้าลิง"
-
14:00 - 14:04เมื่อผมกลับบ้าน ผมเขียนหนังสือชื่อ "ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"
-
14:04 - 14:07และผมส่งไปรษณียบัตรออกไปเป็นชุดสุดท้าย
-
14:07 - 14:11ผมได้รับอีเมลตตอบกลับจากบรรณาธิการของ แรนดอม เฮาส์
-
14:11 - 14:15ด้วยชื่อหัวข้อว่า "งานยอดเยี่ยมมาก ! "
-
14:15 - 14:16"เรียน คุณจาร์เรตต์ เราได้รับโปสการ์ดของคุณ
-
14:16 - 14:19และชอบงานศิลปะของคุณ เราเข้าไปดูเวบไซต์ของคุณ
-
14:19 - 14:23เราอยากรู้ว่าคุณเคยเขียนนิทานของคุณเองหรือไม่
-
14:23 - 14:26เพราะเราชอบงานวาดของคุณมาก และน่าจะมีนิทานที่เหมาะกับงานวาดนั้น
-
14:26 - 14:30กรุณาแจ้งเราด้วยหากคุณได้มาที่นิวยอร์ค"
-
14:30 - 14:33นี่คืออีเมลจากบรรณาธิการของบริษัทหนังสือเด็ก แรนดอม เฮาส์
-
14:33 - 14:35สัปดาห์ถัดมา ผมก็"บังเอิญ"ไปอยู่ที่นิวยอร์คในทันที
-
14:35 - 14:38(เสียงหัวเราะ)
-
14:38 - 14:41ผมได้พบบรรณาธิการ
-
14:41 - 14:44และจากนิวยอร์คมาพร้อมกับหนังสือสัญญาสำหรับหนังสือเล่มแรกของผม
-
14:44 - 14:45"ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"
-
14:45 - 14:48ซึ่งตีพิมพ์ในวันที่ 12 มิถุนายน 2544
-
14:48 - 14:54หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของผมลงข่าวแสดงความยินดี
-
14:54 - 14:58ร้านหนังสือในชุมชนให้ความสนใจมาก
-
14:58 - 15:00พวกเขาขายหนังสือในร้านได้ทั้งหมด
-
15:00 - 15:04เพื่อนผมพูดถึงเรื่องนี้ว่าเหมือนการตื่นนอน แต่มีความสุข
-
15:04 - 15:07เพราะทุกคนที่ผมเคยรู้จักเข้าแถวมากันเพื่อพบผม
-
15:07 - 15:10แต่ไม่ใช่เพราะว่าผมตาย เขามาเพื่อให้ผมเซนต์หนังสือให้
-
15:10 - 15:11คุณตาคุณยายของผมอยู่ในช่วงเวลานั้นด้วย
-
15:11 - 15:14พวกเขามีความสุขมาก ภูมิใจมากที่สุด
-
15:14 - 15:18ครูอลิชก็มา ครูชิเลล์ก็มา ครูเคซี่ก็มา
-
15:18 - 15:19ครูอลิชแซงมาอยู่หน้าสุดของแถว
-
15:19 - 15:22"ฉันเป็นคนสอนเขาอ่านหนังสือนะ" (เสียงหัวเราะ)
-
15:22 - 15:25จากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นและเปลี่ยนชีวิตผม
-
15:25 - 15:27ผมได้รับจดหมายจากแฟนคลับเป็นฉบับแรก
-
15:27 - 15:30เด็กคนนี้รักเจ้าลิงมาก
-
15:30 - 15:34และเขาอยากได้เค้กวันเกิดเจ้าลิง
-
15:34 - 15:38สำหรับเด็กอายุสองขวบ สิ่งนี้คงเหมือนการไปสักนะครับ (เสียงหัวเราะ)
-
15:38 - 15:41คุณคิดดู คุณได้เค้กวันเกิดแค่ปีละครั้ง
-
15:41 - 15:44สำหรับเด็กคนนี้ นี่เพิ่งเป็นครั้งที่สอง
-
15:44 - 15:45ผมได้รับรูปนี้ และผมคิดว่า
-
15:45 - 15:47"รูปนี้จะต้องติดอยู่ในความทรงจำ
-
15:47 - 15:51ของเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆ เขาต้องเก็บรูปนี้ไว้ไปตลอดชีวิต
-
15:51 - 15:54ในอัลบั้มรูปครอบครัวแน่นอน"
-
15:54 - 15:57รูปนั้น ในเวลานั้น
-
15:57 - 16:00อยู่ตรงหน้าผมตลอดเวลาที่ผมทำงานเขียนหนังสือของผม
-
16:00 - 16:02ผมมีหนังสือภาพออกวางขาย 10 เล่ม
-
16:02 - 16:06"พังค์ ฟาร์ม" "เจ้าหัวถุง" "ออลลี่ ช้างสีม่วง"
-
16:06 - 16:08ผมเพิ่งทำหนังสือเล่มที่ 9
-
16:08 - 16:10เป็นหนังสือในชุด "แม่ครัว (Lunch Lady)" ซึ่งเป็นหนังสือชุดนิยายภาพ
-
16:10 - 16:13เกี่ยวกับแม่ครัวในโรงเรียนผู้ต่อสู้กับอาชญากรรม
-
16:13 - 16:16ผมกะไว้ว่าจะออกหนังสือ
-
16:16 - 16:19ชื่อว่า "หน่วยตำรวจตุ่นปากเป็ด : เจ้ากบจอมบ่น"
-
16:19 - 16:23ผมท่องเที่ยวทั่วประเทศแวะไปตามโรงเรียนนับไม่ถ้วน
-
16:23 - 16:27บอกเด็กๆมากมายให้รู้ว่าเขาวาดรูปแมวได้ยอดเยี่ยมมาก
-
16:27 - 16:30และผมก็ได้เจอเจ้าหัวถุง
-
16:30 - 16:35เหล่าแม่ครัวที่ดูแลผมเป็นอย่างดี
-
16:35 - 16:39ผมได้มีชื่อเสียงเช่นนี้
-
16:39 - 16:41ก็เพราะเด็กๆเสนอชื่อผม
-
16:41 - 16:43เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่หนังสือชุด"แม่ครัว"ชนะ
-
16:43 - 16:46รางวัลหนังสือขวัญใจเด็กๆแห่งปีในกลุ่มเด็กเกรด 3-4
-
16:46 - 16:48และผู้ชนะทั้งหลายได้แสดง
-
16:48 - 16:52ขึ้นบนจอยักษ์ที่ไทม์สแควร์
-
16:52 - 16:55"พังค์ ฟาร์ม" และ "แม่ครัว" อยู่ระหว่างการทำเป็นภาพยนตร์
-
16:55 - 16:58ผมจึงได้เป็นผู้ผลิตภาพยนตร์
-
16:58 - 17:00ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ ขอบคุณกล้องวิดีโอ
-
17:00 - 17:03ที่ผมได้ตอนเกรด 9
-
17:03 - 17:06ผมได้เห็นผู้คนจัดปาร์ตี้วันเกิดแบบ "พังค์ ฟาร์ม"
-
17:06 - 17:08ผู้คนแต่งตัวเหมือน "พังค์ ฟาร์ม" ในวันฮาโลวีน
-
17:08 - 17:10ห้องเด็กสไตล์ "พังค์ ฟาร์ม"
-
17:10 - 17:15ซึ่งผมก็หวั่นๆเล็กน้อยถึงสวัสดิภาพชีวิตของเด็กคนนั้นในระยะยาว
-
17:15 - 17:17และผมได้รับจดหมายจากแฟนๆที่ยอดเยี่ยมมากๆ
-
17:17 - 17:20ผมได้ทำโปรเจคหลายชิ้นที่ยอดเยี่ยมมาก
-
17:20 - 17:23เวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผมเกิดขึ้นเมื่อฮาโลวีนที่ผ่านมา
-
17:23 - 17:25กริ่งประตูดังขึ้น และเป็นคนเล่นหลอกหรือเลี้ยง ( trick-or-treat)
-
17:25 - 17:29แต่งตัวเป็นตัวการ์ตูนของผม มันเจ๋งมากครับ
-
17:29 - 17:33ตอนนี้คุณตาคุณยายผมไม่อยู่แล้ว
-
17:33 - 17:36เพื่อเป็นเกียรติแก่ท่าน ผมตัั้งทุนการศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์
-
17:36 - 17:39สำหรับเด็กๆที่มีชีวิตลำบาก
-
17:39 - 17:42แต่ผู้ดูแลเด็กไม่สามารถจ่ายค่าเรียนให้เด็กๆได้
-
17:42 - 17:44ที่นั่นจัดแสดงผลงานของผมในช่วง 10ปีแรกของการตีพิมพ์
-
17:44 - 17:47และคุณรู้ไหมว่าใครมาแสดงความยินดีในวันนัั้น คุณครูอลิชครับ
-
17:47 - 17:49ผมพูดว่า "ครูอลิช เป็นอย่างไรบ้างครับ"
-
17:49 - 17:52ครูตอบมาว่า "ฉันอยู่ที่นี่ไง" (เสียงหัวเราะ)
-
17:52 - 17:59จริงครับ คุณยังมีชีวิตอยู่ และสบายดีตอนนี้
-
17:59 - 18:00ดังนั้นเวลาที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผม
-
18:00 - 18:02งานที่สำคัญที่สุดของผมตอนนี้คือ ผมเป็นพ่อคนแล้ว
-
18:02 - 18:05ผมมีลูกสาวที่น่ารักสองคน
-
18:05 - 18:08และเป้าหมายของผมคือสร้างแรงบันดาลใจ ให้มันอยู่รอบๆตัวพวกเขา
-
18:08 - 18:11ด้วยหนังสือที่มีอยู่ในห้องทุกห้องในบ้านของเรา
-
18:11 - 18:13ด้วยจิตรกรรมฝาผนังที่ผมวาดในห้องของพวกเขา
-
18:13 - 18:17ด้วยเวลาแห่งการสร้างสรรค์ที่คุณพบได้ในช่วงเวลาเงียบๆ
-
18:17 - 18:20ด้วยการสร้างใบหน้าตามชานบ้าน
-
18:20 - 18:23ให้เธอได้นั่งบนโต๊ะ
-
18:23 - 18:25ที่ผมนั่งมาตลอด 20 ปีที่ผ่านมา
-
18:25 - 18:28ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)
- Title:
- จาร์เรตต์ เจ โครซอสก้า : เมื่อเด็กชายกลายเป็นศิลปิน
- Speaker:
- Jarrett J. Krosoczka
- Description:
-
more » « less
เมื่อจาร์เรตต์ เจ โครซอสก้าเป็นเด็ก เขาไม่ชอบเล่นกีฬา แต่รักศิลปะ เขาบรรยายเรื่องราวที่น่าประทับใจของเด็กชายตัวเล็กๆที่ไล่ตามความฝันเล็กๆ : การวาดรูปและเขียนนิทาน
และด้วยแรงสนับสนุนจากครอบครัวและคุณครู ทำให้ตัวละครนี้ได้เติบโตมาและประสบความสำเร็จ ในการเป็นผู้สร้างสรรค์ตัวละครในหนังสือสำหรับเด็กและเป็นที่ชื่นชอบของเด็กๆ รวมถึงเป็นผู้ร่วมส่งเสริมการศึกษาศิลปะอีกด้วย - Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 18:48
|
Thanatip Chankong commented on Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
Unnawut Leepaisalsuwanna approved Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
|
Unnawut Leepaisalsuwanna commented on Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
Yada Sattarujawong accepted Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
|
Yada Sattarujawong commented on Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
|
Yada Sattarujawong edited Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
|
Thanatip Chankong edited Thai subtitles for How a boy became an artist | |
|
|
Thanatip Chankong edited Thai subtitles for How a boy became an artist |