1
00:00:00,513 --> 00:00:03,266
สวัสดีครับ ผมชื่อ จาเรต โครซอสก้า

2
00:00:03,266 --> 00:00:07,732
ผมทำอาชีพนักเขียนและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก

3
00:00:07,732 --> 00:00:11,892
งานประจำของผมก็คือการใช้จินตนาการ

4
00:00:11,892 --> 00:00:15,221
แต่ก่อนที่จินตนาการของผมจะกลายมาเป็นอาชีพหลัก

5
00:00:15,221 --> 00:00:17,949
จินตนาการเคยช่วยชีวิตผมไว้

6
00:00:17,949 --> 00:00:20,436
เมื่อครั้งยังเด็ก ผมชอบวาดรูป

7
00:00:20,436 --> 00:00:23,302
และศิลปินที่เก่งที่สุดที่ผมเคยรู้จัก

8
00:00:23,302 --> 00:00:25,136
คือคุณแม่ของผมเอง

9
00:00:25,136 --> 00:00:28,452
แต่แม่ของผมติดเฮโรอีน

10
00:00:28,452 --> 00:00:31,897
และเมื่อพ่อแม่ของคุณเป็นผู้ติดสารเสพติด

11
00:00:31,897 --> 00:00:35,236
ชีวิตคุณก็จะเหมือนกับเวลาที่ชาร์ลี บราวน์พยายามจะเตะลูกฟุตบอล

12
00:00:35,236 --> 00:00:37,732
เพราะยิ่งคุณพยายามจะรักพวกเขามากเท่าไร

13
00:00:37,732 --> 00:00:39,970
ยิ่งคุณต้องการได้รับความรักจากพวกเขามากเท่าไร

14
00:00:39,970 --> 00:00:43,223
ทุกครั้งที่คุณเปิดใจ คุณจะล้มไม่เป็นท่า

15
00:00:43,223 --> 00:00:47,443
ดังนั้น ตลอดช่วงวัยเด็กของผม แม่ถูกจับ

16
00:00:47,443 --> 00:00:48,869
และผมไม่มีพ่อ เพราะ

17
00:00:48,869 --> 00:00:52,529
ผมไม่เคยรู้จักชื่อของพ่อเลยจนกระทั่งผมอยู่เกรด 6

18
00:00:52,529 --> 00:00:54,849
แต่ผมมีคุณตาคุณยาย

19
00:00:54,849 --> 00:00:57,420
คุณตาคุณยายของผม โจเซฟและเชอร์ลี่

20
00:00:57,420 --> 00:01:00,702
รับอุปการะผมก่อนวันเกิดครบรอบสามขวบ

21
00:01:00,702 --> 00:01:02,164
และรับผมไปดูแลเหมือนลูกของท่านเอง

22
00:01:02,164 --> 00:01:04,092
หลังจากที่ท่านได้เลี้ยงดูเด็กๆมาแล้ว 5 คน

23
00:01:04,092 --> 00:01:07,302
คนสองคนที่โตมาในช่วงมหาวิกฤติเศรษฐกิจโลก

24
00:01:07,302 --> 00:01:12,340
ในช่วงต้นๆยุคปี 80 รับอุปการะเด็กใหม่

25
00:01:12,340 --> 00:01:14,398
ผมเป็นเหมือนโอลิเวอร์ (ตัวละครในซีรีส์ ครอบครัวเบรดี้ บันช์)

26
00:01:14,398 --> 00:01:16,504
ในละครเรื่องครอบครัวโครซอสก้า

27
00:01:16,504 --> 00:01:19,085
เด็กหน้าใหม่ที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา

28
00:01:19,085 --> 00:01:23,228
ผมพูดได้ว่าชีวิตเป็นเรื่องง่ายมากเมื่ออยู่กับพวกเขา

29
00:01:23,228 --> 00:01:26,321
คุณตาคุณยายสูบบุหรี่คนละสองซองต่อวัน แบบไม่มีก้นกรอง

30
00:01:26,321 --> 00:01:28,524
และเมื่อผมอายุ 6 ขวบ

31
00:01:28,524 --> 00:01:30,627
ผมสามารถสั่งคอกเทล เซาเทิร์น คอมฟอร์ท แมนฮัตตัน

32
00:01:30,627 --> 00:01:32,780
ดราย เสิร์ฟพร้อมทวิสต์

33
00:01:32,780 --> 00:01:36,761
แยกน้ำแข็งเพื่อให้สามารถใส่เหล้าได้มากขึ้น

34
00:01:36,761 --> 00:01:40,100
แต่พวกเขาก็รักผมสุดๆ รักผมมาก

35
00:01:40,100 --> 00:01:42,460
และสนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ของผม

36
00:01:42,460 --> 00:01:44,949
เพราะคุณตาเป็นคนที่สร้างตัวขึ้นมาเอง

37
00:01:44,949 --> 00:01:46,669
เขาบริหารและทำงานในโรงงาน

38
00:01:46,669 --> 00:01:49,132
คุณยายเป็นแม่บ้าน

39
00:01:49,132 --> 00:01:51,710
แต่นี่คือ เด็กที่ชอบทรานส์ฟอร์เมอร์

40
00:01:51,710 --> 00:01:55,851
และสนูปปี้ และขบวนการนินจาเต่า

41
00:01:55,851 --> 00:02:00,652
และตัวละครอื่นๆ ที่ผมได้อ่าน ผมหลงรักพวกมัน

42
00:02:00,652 --> 00:02:03,727
และ พวกมันก็กลายมาเป็นเพื่อนของผม

43
00:02:03,727 --> 00:02:06,029
ดังนั้นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคือตัวละคร

44
00:02:06,029 --> 00:02:08,500
ที่ผมอ่านจากหนังสือ

45
00:02:08,500 --> 00:02:11,587
ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนประถม เกท เลน ในวอรเซสเตอร์ แมสซาชูเซทส์

46
00:02:11,587 --> 00:02:14,283
และที่นั่นผมมีครูที่ยอดเยี่ยมมาก

47
00:02:14,283 --> 00:02:17,684
ที่โดดเด่นที่สุดคือในเกรด 1 ครูอลิช

48
00:02:17,684 --> 00:02:21,443
และผมจำได้ดีถึงความรักที่ครูมอบให้

49
00:02:21,443 --> 00:02:24,190
พวกเราในฐานะนักเรียนของครู

50
00:02:24,190 --> 00:02:27,089
เมื่อผมอยู่เกรด 3

51
00:02:27,089 --> 00:02:28,832
เหตุการณ์สำคัญในชีวิตก็เกิดขึ้น

52
00:02:28,832 --> 00:02:31,176
นักเขียนท่านนึงมาเยี่ยมโรงเรียนของเรา เขาคือ แจ็ค แกนโทส

53
00:02:31,176 --> 00:02:34,616
นักเขียนทีมีงานตีพิมพ์เข้ามาคุยกับพวกเรา

54
00:02:34,616 --> 00:02:37,114
เกี่ยวกับงานของเขา

55
00:02:37,114 --> 00:02:40,488
และหลังจากนั้น เราทุกคนกลับเข้าห้องเรียน

56
00:02:40,488 --> 00:02:43,062
พวกเราวาดรูปตัวละครของแจ็ค ตามการตีความของพวกเรา

57
00:02:43,062 --> 00:02:44,511
ตัวละครนั้นคือ รอทเท่น ราล์ฟ

58
00:02:44,511 --> 00:02:47,368
แล้วทันใดนั้น เจ้าของงานเขียนนี้ก็ปรากฏตัวที่ประตู

59
00:02:47,368 --> 00:02:50,320
และผมจำได้ว่าเขาค่อยๆเดินสบายๆมาตามทางเดิน

60
00:02:50,320 --> 00:02:53,940
ผ่านเด็กคนแล้วคนเล่า มองไปที่โต๊ะเรียนแต่ละตัว ไม่พูดอะไรสักคำ

61
00:02:53,940 --> 00:02:57,137
แต่เขาหยุดข้างๆโต๊ะของผม

62
00:02:57,137 --> 00:02:59,637
แล้วเคาะโต๊ะผม พร้อมกับพูดว่า

63
00:02:59,637 --> 00:03:01,991
"แมวสวยนะ" (หัวเราะ)

64
00:03:01,991 --> 00:03:04,730
แล้วเขาก็เดินจากไป

65
00:03:04,730 --> 00:03:10,066
เป็นคำสองคำที่เปลี่ยนชีวิตผมครั้งใหญ่

66
00:03:10,066 --> 00:03:12,905
ตอนที่ผมอยู่เกรด 3 ผมเขียนหนังสือเป็นครั้งแรก

67
00:03:12,905 --> 00:03:16,587
"นกฮูกผู้คิดว่าตนเป็นนักบินผู้ยิ่งใหญ่" (เสียงหัวเราะ)

68
00:03:16,587 --> 00:03:18,872
เราต้องเขียนเรื่องลึกลับของกรีก

69
00:03:18,872 --> 00:03:21,715
เรื่องที่เราสร้างสรรค์ขึ้นเอง ผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับนกฮูก

70
00:03:21,715 --> 00:03:25,658
ผู้ท้าแข่งบินกับเฮอร์เมส

71
00:03:25,658 --> 00:03:27,769
และนกฮูกก็โกง

72
00:03:27,769 --> 00:03:31,491
และเฮอร์เมส เทพเจ้าของกรีก ก็โกรธแค้นมาก

73
00:03:31,491 --> 00:03:33,360
จึงสาปให้นกฮูกกลายเป็นพระจันทร์

74
00:03:33,360 --> 00:03:35,299
นกฮูกจึงต้องใช้ชีวิตที่เหลือเป็นพระจันทร์

75
00:03:35,299 --> 00:03:38,342
ในขณะที่มันเฝ้าดูครอบครัวและเพื่อนๆเล่นกันในเวลากลางคืน

76
00:03:38,342 --> 00:03:41,754
เยี่ยม (เสียงหัวเราะ)

77
00:03:41,754 --> 00:03:43,906
หนังสือของผมมีหน้าไตเติ้ล

78
00:03:43,906 --> 00:03:48,208
ผมกังวลมากเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาของผม ตอนนั้นผมอายุ 8 ขวบ

79
00:03:48,208 --> 00:03:51,339
(เสียงหัวเราะ)

80
00:03:51,339 --> 00:03:54,586
นั่นเป็นเรื่องที่เล่าด้วยข้อความและรูปภาพ

81
00:03:54,586 --> 00:03:56,774
แบบเดียวกับที่ผมทำเป็นอาชีพในตอนนี้

82
00:03:56,774 --> 00:04:00,461
และบางครั้งผมก็ปล่อยให้ข้อความแสดงบทบาทของมัน

83
00:04:00,461 --> 00:04:03,531
บางครั้งผมก็ปล่อยให้รูปภาพทำงานไปด้วยตัวมันเอง

84
00:04:03,531 --> 00:04:05,766
ในการเล่าเรื่อง

85
00:04:05,766 --> 00:04:09,112
หน้าโปรดของผม คือ หน้า "เกี่ยวกับผู้เขียน"

86
00:04:09,112 --> 00:04:11,351
(เสียงหัวเราะ)

87
00:04:11,351 --> 00:04:14,194
ผมจึงเรียนรู้การเขียนเล่าเรื่องตัวเองเป็นบุคคลที่สาม

88
00:04:14,194 --> 00:04:17,314
ตั้งแต่ผมยังอายุน้อยๆ

89
00:04:17,314 --> 00:04:20,838
และผมชอบประโยคสุดท้ายที่ว่า : "เขาชอบการทำหนังสือเล่มนี้"

90
00:04:20,838 --> 00:04:24,769
และผมชอบการทำหนังสือนั้นเพราะผมรักการใช้จินตนาการของผม

91
00:04:24,769 --> 00:04:25,954
และนั่นคือ การเขียน

92
00:04:25,954 --> 00:04:28,469
การเขียนคือการใช้จินตนาการของคุณบนกระดาษ

93
00:04:28,469 --> 00:04:31,440
และผมเคยกลัวเพราะผมเดินทางไปตามโรงเรียนมากมาย

94
00:04:31,440 --> 00:04:34,497
และดูเหมือนนี่เป็นความคิดที่แปลกประหลาดสำหรับเด็กๆ

95
00:04:34,497 --> 00:04:38,311
ที่ว่าการเขียน คือ การใช้จินตนาการบนกระดาษ

96
00:04:38,311 --> 00:04:42,390
ถ้าเด็กๆได้รับอนุญาตให้เขียนในชั่วโมงเรียนนะครับ

97
00:04:42,390 --> 00:04:44,578
ผมรักการเขียนมาก จนเมื่อผมกลับจากโรงเรียน

98
00:04:44,578 --> 00:04:47,073
ผมจะดึงกระดาษออกมา

99
00:04:47,073 --> 00:04:48,994
แล้วเย็บติดกันไว้

100
00:04:48,994 --> 00:04:51,834
แล้วเติมกระดาษเปล่านั้นด้วยข้อความและรูปภาพ

101
00:04:51,834 --> 00:04:55,510
เพราะผมรักการใช้จินตนาการ

102
00:04:55,510 --> 00:04:57,622
และตัวละครเหล่านั้นก็กลายมาเป็นเพื่อนๆของผม

103
00:04:57,622 --> 00:05:00,682
มีทั้งไข่ มะเขือเทศ กะหล่ำปลีและฟักทอง

104
00:05:00,682 --> 00:05:03,156
พวกมันอาศัยอยู่ในเมืองตู้เย็น

105
00:05:03,156 --> 00:05:05,978
มีการผจญภัยครั้งหนึ่งที่พวกมันไปบ้านผีสิง

106
00:05:05,978 --> 00:05:07,381
ซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย

107
00:05:07,381 --> 00:05:12,065
เช่นปีศาจเครื่องปั่นที่พยายามจะสับพวกมันเป็นชิ้นๆ

108
00:05:12,065 --> 00:05:18,007
ปีศาจเตาอบที่พยายามจะลักพาตัวคู่สามีภรรยาขนมปัง

109
00:05:18,007 --> 00:05:20,362
และปีศาจไมโครเวฟที่พยายามจะละลายเพื่อนๆของพวกมัน

110
00:05:20,362 --> 00:05:23,759
ที่เป็น เนยแท่ง (เสียงหัวเราะ)

111
00:05:23,759 --> 00:05:25,962
และผมก็เขียนการ์ตูนของผมเองด้วย

112
00:05:25,962 --> 00:05:28,099
นี่ก็เป็นอีกช่องทางที่ผมใช้เล่าเรื่อง

113
00:05:28,099 --> 00:05:31,330
ผ่านตัวหนังสือและรูปภาพ

114
00:05:31,330 --> 00:05:33,114
และเมื่อผมอยู่เกรด 6

115
00:05:33,114 --> 00:05:35,970
ชุมชนได้ให้ทุนกับทุกๆสิ่ง แต่ตัดงบประมาณด้านศิลปะออก

116
00:05:35,970 --> 00:05:38,014
จากระบบโรงเรียนของชุมชนวอร์เซสเตอร์

117
00:05:38,014 --> 00:05:41,398
จากเดิมผมได้เรียนศิลปะอาทิตย์ละครั้ง

118
00:05:41,398 --> 00:05:42,995
กลายเป็นเดือนละสองครั้ง

119
00:05:42,995 --> 00:05:45,841
และเดือนละครั้ง จนไม่ได้เรียนเลย

120
00:05:45,841 --> 00:05:47,713
คุณตาของผม ท่านเป็นคนฉลาดมาก

121
00:05:47,713 --> 00:05:49,548
ท่านเห็นว่านี่คือปัญหา เพราะท่านรู้

122
00:05:49,548 --> 00:05:53,128
ว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมมี ผมไม่เล่นกีฬา

123
00:05:53,128 --> 00:05:55,910
ผมมีแต่ศิลปะ

124
00:05:55,910 --> 00:05:58,368
ท่านเดินเข้ามาในห้องผมเย็นวันหนึ่ง

125
00:05:58,368 --> 00:05:59,913
นั่งที่ขอบเตียง

126
00:05:59,913 --> 00:06:02,152
และพูดว่า "จาเร็ต มันขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าเธออยาก

127
00:06:02,152 --> 00:06:04,641
เราจะส่งเธอไปเรียนศิลปะที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์"

128
00:06:04,641 --> 00:06:06,238
ผมตื่นเต้นมาก

129
00:06:06,238 --> 00:06:07,908
ตั้งแต่เกรด 6 จนถึงเกรด 12

130
00:06:07,908 --> 00:06:09,909
หนึ่งครั้ง สองครั้ง บางทีก็สามครั้งต่อสัปดาห์

131
00:06:09,909 --> 00:06:11,628
ผมจะไปเข้าห้องเรียนที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ

132
00:06:11,628 --> 00:06:14,660
ผมถูกรายล้อมด้วยเด็กคนอื่นๆที่รักการวาดรูป

133
00:06:14,660 --> 00:06:18,064
เด็กคนอื่นๆที่มีความปรารถนาเหมือนๆกัน

134
00:06:18,064 --> 00:06:21,023
ตอนนั้นเองอาชีพการตีพิมพ์ของผมก็เริ่มเมื่อผมออกแบบปก

135
00:06:21,023 --> 00:06:23,634
สำหรับหนังสือรุ่นเกรด 8 ของผม

136
00:06:23,634 --> 00:06:26,901
และถ้าคุณสงสัยว่าสไตล์เสื้อผ้าที่ผมใส่ในตัวแมสคอทของเรา

137
00:06:26,901 --> 00:06:29,509
คือผมคลั่งไคล้ เบล บิพ ดีโว และ เอ็มซี แฮมเมอร์

138
00:06:29,509 --> 00:06:33,370
และวานิลลา ไอซ์ในช่วงนั้น (เสียงหัวเราะ)

139
00:06:33,370 --> 00:06:37,263
ถังวันนี้ผมยังร้องคาราโอเกะ "ไอซ์ ไอซ์ เบบี้"ได้

140
00:06:37,263 --> 00:06:39,806
โดยไม่ต้องดูจอเลย

141
00:06:39,806 --> 00:06:43,316
อย่ายุนะครับ เพราะผมทำแน่

142
00:06:43,316 --> 00:06:45,238
จากนั้นผมย้ายไปเข้าโรงเรียนเอกชน

143
00:06:45,238 --> 00:06:47,461
อนุบาลถึงเกรด 8 ในโรงเรียนรัฐ แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง

144
00:06:47,461 --> 00:06:49,836
คุณตาผมไม่ค่อยสบายใจที่มีคน

145
00:06:49,836 --> 00:06:52,197
ในโรงเรียนมัธยมท้องถิ่นถูกแทงและเสียชีวิต

146
00:06:52,197 --> 00:06:54,893
ท่านจึงไม่อยากให้ผมไปที่นั่น

147
00:06:54,893 --> 00:06:57,704
ท่านอยากให้ผมเข้าโรงเรียนเอกชน และให้ผมเลือก

148
00:06:57,704 --> 00:06:59,440
จะไป โฮลี่เนม โรงเรียนสหศึกษา

149
00:06:59,440 --> 00:07:01,813
หรือเซนต์ จอห์น ซึ่งเป็นรร.ชายล้วน

150
00:07:01,813 --> 00:07:04,013
ท่านฉลาดครับเพราะท่านรู้ว่าผมจะเลือกอะไร

151
00:07:04,013 --> 00:07:06,749
ผมรู้สึกเหมือนต้องตัดสินใจเอง

152
00:07:06,749 --> 00:07:08,545
และท่านรู้ว่าผมไม่เลือกเซนต์ จอห์นหรอก

153
00:07:08,545 --> 00:07:10,243
ผมจึงได้เข้ารร.มัธยมโฮลี่ เนม

154
00:07:10,243 --> 00:07:13,011
ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ลำบากมากเพราะ อย่างที่ผมบอก

155
00:07:13,011 --> 00:07:14,571
ว่าผมไม่เล่นกีฬา

156
00:07:14,571 --> 00:07:17,052
และที่นี่มุ่งไปทางกีฬามาก

157
00:07:17,052 --> 00:07:21,216
แต่ผมปลอบใจตัวเองด้วยการเข้าชั้นเรียนศิลปะกับครูชิเลล์

158
00:07:21,216 --> 00:07:23,714
และผมก็รุ่งเรืองกับที่นี่

159
00:07:23,714 --> 00:07:26,873
ผมตั้งตารอเข้าห้องเรียนนี้ทุกๆวัน

160
00:07:26,873 --> 00:07:29,160
ผมผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ยังไง?

161
00:07:29,160 --> 00:07:33,393
ผมวาดรูปล้อเลียนครูครับ (เสียงหัวเราะ)

162
00:07:33,393 --> 00:07:36,150
แล้วก็ส่งต่อๆ

163
00:07:36,150 --> 00:07:39,948
แล้วในห้องเรียนภาษาอังกฤษตอนเกรด 9

164
00:07:39,948 --> 00:07:41,924
จอห์นเพื่อนที่นั่งข้างๆผม

165
00:07:41,924 --> 00:07:44,639
ก็หัวเราะเยอะไปหน่อย

166
00:07:44,639 --> 00:07:46,920
ครูกรีนวูดไม่ค่อยพอใจเท่าไร

167
00:07:46,920 --> 00:07:50,827
(เสียงหัวเราะ)

168
00:07:50,827 --> 00:07:54,212
ครูเห็นในทันทีว่าผมคือตัวการของความวุ่นวาย

169
00:07:54,212 --> 00:07:58,227
และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมถูกเรียกออกไปที่ทางเดิน

170
00:07:58,227 --> 00:08:00,409
ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ จบเห่แล้ว

171
00:08:00,409 --> 00:08:03,614
คุณตาฆ่าผมตายแน่"

172
00:08:03,614 --> 00:08:05,175
ครูมาถึงที่โถงแล้วพูดว่า

173
00:08:05,175 --> 00:08:06,293
"ขอดูกระดาษหน่อย"

174
00:08:06,293 --> 00:08:11,357
ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ ครูต้องคิดว่าเป็นข้อความแน่เลย"

175
00:08:11,357 --> 00:08:14,193
และผมก็ยื่นรูปวาดนั้นให้ครู

176
00:08:14,193 --> 00:08:17,406
เรายืนนิ่งเงียบกันอยู่ซักพัก

177
00:08:17,406 --> 00:08:19,554
ครูพูดว่า

178
00:08:19,554 --> 00:08:22,917
"เธอมีพรสวรรค์นะเนี่ย" (เสียงหัวเราะ)

179
00:08:22,917 --> 00:08:25,606
"เธอเก่งมาก รู้ไหม หนังสือพิมพ์ของโรงเรียน

180
00:08:25,606 --> 00:08:27,989
ต้องการนักวาดการ์ตูนคนใหม่ และเธอน่าจะเป็นนักเขียนการ์ตูนนะ

181
00:08:27,989 --> 00:08:31,615
แค่อย่าวาดรูปในชั้นเรียนของผมก็แล้วกัน"

182
00:08:31,615 --> 00:08:33,949
ผู้ปกครองของผมจึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

183
00:08:33,949 --> 00:08:37,175
ผมไม่เจอปัญหาอะไร ผมถูกแนะนำให้รู้จักกับคุณเคซี่

184
00:08:37,175 --> 00:08:38,839
ผู้ดูแลหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน

185
00:08:38,839 --> 00:08:43,411
ผมอยู่ที่นั่นสามปีครึ่ง

186
00:08:43,411 --> 00:08:45,787
เป็นนักเขียนการ์ตูนให้หนังสือพิมพ์โรงเรียน

187
00:08:45,787 --> 00:08:47,959
รับมือกับเรื่องหนักๆเช่น

188
00:08:47,959 --> 00:08:51,067
รุ่นพี่ขี้งก

189
00:08:51,067 --> 00:08:53,663
รุ่นน้องเอาแต่เรียน

190
00:08:53,663 --> 00:08:59,468
รายจ่ายงานพรอมแพงเกินไป ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าไปงานพรอมต้องใช้เงินขนาดนั้น

191
00:08:59,468 --> 00:09:03,052
ผมเขียนเรื่องงานของอาจารย์ใหญ่

192
00:09:03,052 --> 00:09:06,915
และผมก็เขียนเรื่องของเด็กชายที่ชื่อเวสลีย์

193
00:09:06,915 --> 00:09:10,161
ผู้ผิดหวังในความรัก และผมสาบานได้เลยว่า

194
00:09:10,161 --> 00:09:12,277
มันไม่ใช่เรื่องของตัวผมเอง

195
00:09:12,277 --> 00:09:16,079
แต่ตลอดสามปีนับจากนั้น มันก็เป็นเรื่องของผมล้วนๆ

196
00:09:16,079 --> 00:09:18,207
แต่มันก็เยี่ยมมากครับเพราะผมสามารถเขียนเรื่องพวกนี้

197
00:09:18,207 --> 00:09:19,385
ผมมีไอเดียผุดขึ้นในหัว

198
00:09:19,385 --> 00:09:21,688
และพวกเขาก็ตีพิมพ์ลงในหนังสือโรงเรียน

199
00:09:21,688 --> 00:09:24,298
คนที่ผมไม่รู้จักก็ได้อ่านเรื่องพวกนั้น

200
00:09:24,298 --> 00:09:27,353
และผมชอบความรู้สึกนั้นมาก การได้แบ่งปันความคิด

201
00:09:27,353 --> 00:09:29,683
ผ่านเรื่องที่ตีพิมพ์บนกระดาษ

202
00:09:29,698 --> 00:09:32,879
วันเกิดอายุ 14 ปีของผม คุณตาและคุณยาย

203
00:09:32,879 --> 00:09:35,124
ให้ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตผม

204
00:09:35,124 --> 00:09:40,043
คือโต๊ะเขียนแบบซึ่งผมใช้มาถึงทุกวันนี้

205
00:09:40,043 --> 00:09:41,299
นี่แหล่ะครับ ตัวผมใน 20 ปีถัดมา

206
00:09:41,299 --> 00:09:45,843
และผมยังทำงานที่โต๊ะนี้ทุกๆวัน

207
00:09:45,843 --> 00:09:48,253
เย็นของวันเกิดอายุ 14 ปี

208
00:09:48,253 --> 00:09:52,418
ผมได้รับโต๊ะตัวนี้ แล้วเราก็ทานอาหารจีนกัน

209
00:09:52,418 --> 00:09:56,038
และนี่คือ สิ่งนำโชค ของผม :

210
00:09:56,038 --> 00:09:58,315
"คุณจะประสบความสำเร็จในงานของคุณ"

211
00:09:58,315 --> 00:10:01,143
ผมติดกระดาษนี้ไว้ที่มุมบนซ้ายของโต๊ะ

212
00:10:01,143 --> 00:10:03,102
และอย่างที่คุณเห็น มันยังอยู่ครับ

213
00:10:03,102 --> 00:10:07,003
ผมไม่เคยขออะไรจากตากับยายเลยครับ

214
00:10:07,003 --> 00:10:09,347
จริงๆแล้วก็..สองอย่างละกันครับ : รัสตี้ หนูแฮมสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่

215
00:10:09,347 --> 00:10:13,483
และอายุยืนมาก ที่ผมได้ตอนเกรด 4

216
00:10:13,483 --> 00:10:16,302
(เสียงหัวเราะ)

217
00:10:16,302 --> 00:10:19,499
และกล้องวิดีโอ

218
00:10:19,499 --> 00:10:21,739
ผมอยากได้กล้องถ่ายวิดีโอ

219
00:10:21,739 --> 00:10:24,220
และหลังจากอ้อนวอนขอช่วงคริสต์มาส

220
00:10:24,220 --> 00:10:26,651
ผมก็ได้กล้องวิดีโอมือสอง

221
00:10:26,651 --> 00:10:30,483
และผมก็เริ่มทำเอนิเมชั่นของผม

222
00:10:30,483 --> 00:10:32,683
ด้วยตัวผมเอง

223
00:10:32,683 --> 00:10:35,363
และตลอดช่วงมัธยมผมก็ทำเอนิเมชั่นของผมหลายชิ้น

224
00:10:35,363 --> 00:10:38,460
ผมหว่านล้อมให้ครูวิชาภาษาอังกฤษตอนเกรด 10 ของผมให้อนุญาต

225
00:10:38,460 --> 00:10:40,787
ให้ผมทำรายงานหนังสือเรื่องมิซรี่ (Misery) ของสตีเฟน คิง

226
00:10:40,787 --> 00:10:45,551
ในรูปแบบเอนิเมชั่นสั้นๆ (เสียงหัวเราะ)

227
00:10:45,551 --> 00:10:48,407
ผมก็ยังทำการ์ตูนต่อไป

228
00:10:48,407 --> 00:10:52,351
ผมทำการ์ตูนเรื่อยๆ และที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์

229
00:10:52,351 --> 00:10:56,584
ผมได้รับคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมมากจากผู้ให้ความรู้แบบที่ไม่เคยได้มาก่อน

230
00:10:56,584 --> 00:10:59,473
มาร์ค ลินช์ เป็นครูที่ยอดเยี่ยมมากๆ

231
00:10:59,473 --> 00:11:01,688
และเขายังคงเป็นเพื่อนรักของผมถึงตอนนี้

232
00:11:01,688 --> 00:11:04,095
เมื่อผมอายุประมาณ 14 หรือ 15 ปี

233
00:11:04,095 --> 00:11:07,116
ผมเดินเข้าไปในชั้นเรียนการ์ตูนของเขา

234
00:11:07,116 --> 00:11:08,930
ผมตื่นเต้น ร่าเริงมาก

235
00:11:08,930 --> 00:11:12,231
ผมได้หนังสือเล่มนี้ ที่สอนวิธีวาดการ์ตูนในแบบของมาร์เวล

236
00:11:12,231 --> 00:11:14,536
เป็นหนังสือที่สอนวิธีวาดยอดมนุษย์

237
00:11:14,536 --> 00:11:16,864
วิธีวาดผู้หญิง วิธีวาดกล้ามเนื้อ

238
00:11:16,864 --> 00:11:18,790
และวิธีวาดตามที่มันควรจะเป็น

239
00:11:18,790 --> 00:11:21,615
ถ้าผมต้องการวาดเอ็กซ์เมน หรือ สไปเดอร์แมน

240
00:11:21,615 --> 00:11:24,507
เขาดูงานของผม แล้วหน้าซีดเผือด

241
00:11:24,507 --> 00:11:26,246
เขามองมาที่ผม แล้วพูดว่า

242
00:11:26,246 --> 00:11:29,016
"ลืมทุกอย่างที่เธอเคยเรียนมา"

243
00:11:29,016 --> 00:11:32,840
ผมไม่เข้าใจเท่าไร เขาพูดว่า"เธอมีสไตล์ที่เยี่ยมมาก

244
00:11:32,840 --> 00:11:37,002
จงชื่นชมสไตล์ของเธอเอง อย่าวาดตามแบบที่คนบอกให้เธอวาด

245
00:11:37,002 --> 00:11:39,160
วาดแบบที่เธอกำลังวาดอยู่และอยู่กับแบบนั้น

246
00:11:39,160 --> 00:11:41,609
เพราะเธอเยี่ยมจริงๆนะ"

247
00:11:41,609 --> 00:11:45,183
เมื่อผมเป็นวัยรุ่น ผมมีความกังวลเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป

248
00:11:45,183 --> 00:11:48,696
แต่หลังจาก 17 ปีของการมีแม่

249
00:11:48,696 --> 00:11:50,858
ที่ผลุบๆโผล่ๆมาในชีวิตผมเหมือนลูกดิ่งโยโย่

250
00:11:50,858 --> 00:11:54,759
และพ่อที่ไร้หน้าตา ผมรู้สึกโกรธ

251
00:11:54,759 --> 00:11:57,481
และเมื่อผมอายุ 17 ผมได้พบพ่อผมเป็นครั้งแรก

252
00:11:57,481 --> 00:12:01,382
และก็ได้รู้ว่าผมมีพี่น้องที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน

253
00:12:01,382 --> 00:12:03,302
และในวันที่ผมพบพ่อเป็นครั้งแรก

254
00:12:03,302 --> 00:12:06,066
ผมถูกปฏิเสธ การเข้าเรียนโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์

255
00:12:06,066 --> 00:12:09,817
ซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวที่ผมเลือกและอยากเข้าเรียน

256
00:12:09,817 --> 00:12:12,209
แต่ช่วงเวลานั้นผมไปร่วมค่ายซันไชน์

257
00:12:12,209 --> 00:12:14,709
เป็นอาสาสมัครหนึ่งอาทิตย์และได้ทำงานกับเด็กๆที่ยอดเยี่ยมที่สุด

258
00:12:14,709 --> 00:12:17,781
เด็กๆที่เป็นลูคีเมีย และอีริค เด็กคนนี้ได้เปลี่ยนชีวิตผม

259
00:12:17,781 --> 00:12:20,346
อีริคอยู่ได้ไม่ถึงงานวันเกิดครบ 6 ขวบของเขา

260
00:12:20,346 --> 00:12:22,911
อีริคอยู่กับผมในทุกๆวัน

261
00:12:22,911 --> 00:12:26,600
หลังจากผ่านประสบการณ์นี้ ครูศิลปะของผม ครูชิเลล์

262
00:12:26,600 --> 00:12:27,792
นำหนังสือภาพเหล่านี้มา

263
00:12:27,792 --> 00:12:29,642
และผมคิดในใจว่า "หนังสือภาพสำหรับเด็ก !"

264
00:12:29,642 --> 00:12:34,710
และผมก็เริ่มเขียนหนังสือสำหรับนักอ่านรุ่นเยาว์

265
00:12:34,710 --> 00:12:36,439
ในช่วงที่ผมเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยม

266
00:12:36,439 --> 00:12:39,227
และ ในที่สุดผมก็ได้เข้าโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์

267
00:12:39,227 --> 00:12:41,331
ผมย้ายไปโรงเรียนโร้ดไอแลนด์ (RISD) ตอนปีสอง

268
00:12:41,331 --> 00:12:44,962
ที่โรงเรียนนี้ ผมลงเรียนวิชาที่เกี่ยวกับการเขียนทุกวิชาที่ผมลงได้

269
00:12:44,962 --> 00:12:48,995
และที่นี่ ผมได้เขียนเรื่องทากยักษ์สีส้ม

270
00:12:48,995 --> 00:12:50,647
ที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเด็กคนนี้

271
00:12:50,647 --> 00:12:52,156
แต่เด็กไม่อยากทนเจ้าทากตัวนี้

272
00:12:52,156 --> 00:12:55,395
ผมส่งหนังสือเล่มนี้ไปสำนักพิมพ์หลายสิบแห่ง

273
00:12:55,395 --> 00:12:57,939
และก็โดนปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

274
00:12:57,939 --> 00:13:00,692
แต่ผมก็ได้มีส่วนร่วมกับค่ายของกลุ่มช่องว่างในกำแพง (Hole in the Wall Gang)

275
00:13:00,692 --> 00:13:03,677
เป็นค่ายสุดพิเศษของเด็กๆที่ป่วยหนักด้วยโรคต่างๆ

276
00:13:03,677 --> 00:13:06,925
และเด็กที่ค่ายนี้แหล่ะที่อ่านเรื่องของผม

277
00:13:06,925 --> 00:13:10,692
และผมก็อ่านให้พวกเขาผม และผมก็ได้เห็นเด็กๆตอบสนองต่องานของผม

278
00:13:10,692 --> 00:13:14,428
ผมจบการศึกษาจาก RISD คุณตาคุณยายภูมิใจมาก

279
00:13:14,428 --> 00:13:17,046
จากนั้นผมย้ายไปบอสตัส ตั้งร้านของผม

280
00:13:17,046 --> 00:13:19,221
ผมทำสตูดิโอและพยายามส่งงานเพื่อตีพิมพ์

281
00:13:19,221 --> 00:13:22,262
ผมส่งหนังสือไปหลายเล่ม ส่งไปรษณียบัตรไปหลายร้อยฉบับ

282
00:13:22,262 --> 00:13:24,659
ถึงบรรณาธิการและบรรณาธิการฝ่ายศิลป์หลายคน

283
00:13:24,659 --> 00:13:26,299
แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย

284
00:13:26,299 --> 00:13:28,154
คุณตาโทรหาผมทุกสัปดาห์

285
00:13:28,154 --> 00:13:32,485
และพูดว่า "จาร์เรตต์ เป็นยังไงบ้าง เธอได้งานหรือยัง"

286
00:13:32,485 --> 00:13:34,749
เพราะท่านได้ลงทุนไปเป็นเงินไม่น้อยเลย

287
00:13:34,749 --> 00:13:36,670
กับการเรียนของผม

288
00:13:36,670 --> 00:13:40,525
ผมตอบว่า "ครับ ผมมีงานแล้ว ผมเขียนเรื่องและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก"

289
00:13:40,525 --> 00:13:44,043
ท่านถามว่า "แล้วใครจ่ายเงินให้กับงานของเธอ"

290
00:13:44,043 --> 00:13:46,009
ผมตอบว่า "ไม่มีครับ ยังไม่มีใครจ่ายให้ตอนนี้

291
00:13:46,009 --> 00:13:47,169
แต่ผมรู้ว่าสักวันจะต้องมีแน่ๆ"

292
00:13:47,169 --> 00:13:50,662
ผมเคยทำงานช่วงสุดสัปดาห์ที่โครงการช่องว่างในกำแพงในช่วงที่ว่างๆ

293
00:13:50,662 --> 00:13:53,845
เพื่อหาเงินพิเศษในช่วงที่ผมกำลังตั้งตัว

294
00:13:53,845 --> 00:13:57,597
เด็กเหล่านี้ ซึ่งค่อนข้างจะกระตือรือล้นมาก

295
00:13:57,597 --> 00:14:00,469
เริ่มเรียกผมว่า "เจ้าลิง"

296
00:14:00,469 --> 00:14:04,150
เมื่อผมกลับบ้าน ผมเขียนหนังสือชื่อ "ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"

297
00:14:04,150 --> 00:14:07,432
และผมส่งไปรษณียบัตรออกไปเป็นชุดสุดท้าย

298
00:14:07,432 --> 00:14:10,806
ผมได้รับอีเมลตตอบกลับจากบรรณาธิการของ แรนดอม เฮาส์

299
00:14:10,806 --> 00:14:14,557
ด้วยชื่อหัวข้อว่า "งานยอดเยี่ยมมาก ! "

300
00:14:14,557 --> 00:14:16,345
"เรียน คุณจาร์เรตต์ เราได้รับโปสการ์ดของคุณ

301
00:14:16,345 --> 00:14:19,108
และชอบงานศิลปะของคุณ เราเข้าไปดูเวบไซต์ของคุณ

302
00:14:19,108 --> 00:14:23,069
เราอยากรู้ว่าคุณเคยเขียนนิทานของคุณเองหรือไม่

303
00:14:23,069 --> 00:14:25,735
เพราะเราชอบงานวาดของคุณมาก และน่าจะมีนิทานที่เหมาะกับงานวาดนั้น

304
00:14:25,735 --> 00:14:29,806
กรุณาแจ้งเราด้วยหากคุณได้มาที่นิวยอร์ค"

305
00:14:29,806 --> 00:14:33,108
นี่คืออีเมลจากบรรณาธิการของบริษัทหนังสือเด็ก แรนดอม เฮาส์

306
00:14:33,108 --> 00:14:35,444
สัปดาห์ถัดมา ผมก็"บังเอิญ"ไปอยู่ที่นิวยอร์คในทันที

307
00:14:35,444 --> 00:14:38,388
(เสียงหัวเราะ)

308
00:14:38,388 --> 00:14:40,700
ผมได้พบบรรณาธิการ

309
00:14:40,700 --> 00:14:43,924
และจากนิวยอร์คมาพร้อมกับหนังสือสัญญาสำหรับหนังสือเล่มแรกของผม

310
00:14:43,924 --> 00:14:44,957
"ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"

311
00:14:44,957 --> 00:14:48,419
ซึ่งตีพิมพ์ในวันที่ 12 มิถุนายน 2544

312
00:14:48,419 --> 00:14:54,114
หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของผมลงข่าวแสดงความยินดี

313
00:14:54,114 --> 00:14:58,379
ร้านหนังสือในชุมชนให้ความสนใจมาก

314
00:14:58,379 --> 00:15:00,268
พวกเขาขายหนังสือในร้านได้ทั้งหมด

315
00:15:00,268 --> 00:15:04,045
เพื่อนผมพูดถึงเรื่องนี้ว่าเหมือนการตื่นนอน แต่มีความสุข

316
00:15:04,045 --> 00:15:06,622
เพราะทุกคนที่ผมเคยรู้จักเข้าแถวมากันเพื่อพบผม

317
00:15:06,622 --> 00:15:09,646
แต่ไม่ใช่เพราะว่าผมตาย เขามาเพื่อให้ผมเซนต์หนังสือให้

318
00:15:09,646 --> 00:15:11,193
คุณตาคุณยายของผมอยู่ในช่วงเวลานั้นด้วย

319
00:15:11,193 --> 00:15:13,782
พวกเขามีความสุขมาก ภูมิใจมากที่สุด

320
00:15:13,782 --> 00:15:17,534
ครูอลิชก็มา ครูชิเลล์ก็มา ครูเคซี่ก็มา

321
00:15:17,534 --> 00:15:18,973
ครูอลิชแซงมาอยู่หน้าสุดของแถว

322
00:15:18,973 --> 00:15:22,230
"ฉันเป็นคนสอนเขาอ่านหนังสือนะ" (เสียงหัวเราะ)

323
00:15:22,230 --> 00:15:24,774
จากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นและเปลี่ยนชีวิตผม

324
00:15:24,774 --> 00:15:26,990
ผมได้รับจดหมายจากแฟนคลับเป็นฉบับแรก

325
00:15:26,990 --> 00:15:30,265
เด็กคนนี้รักเจ้าลิงมาก

326
00:15:30,265 --> 00:15:33,861
และเขาอยากได้เค้กวันเกิดเจ้าลิง

327
00:15:33,861 --> 00:15:38,248
สำหรับเด็กอายุสองขวบ สิ่งนี้คงเหมือนการไปสักนะครับ (เสียงหัวเราะ)

328
00:15:38,248 --> 00:15:41,309
คุณคิดดู คุณได้เค้กวันเกิดแค่ปีละครั้ง

329
00:15:41,309 --> 00:15:44,154
สำหรับเด็กคนนี้ นี่เพิ่งเป็นครั้งที่สอง

330
00:15:44,154 --> 00:15:45,160
ผมได้รับรูปนี้ และผมคิดว่า

331
00:15:45,160 --> 00:15:47,202
"รูปนี้จะต้องติดอยู่ในความทรงจำ

332
00:15:47,202 --> 00:15:50,878
ของเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆ เขาต้องเก็บรูปนี้ไว้ไปตลอดชีวิต

333
00:15:50,878 --> 00:15:53,834
ในอัลบั้มรูปครอบครัวแน่นอน"

334
00:15:53,834 --> 00:15:56,502
รูปนั้น ในเวลานั้น

335
00:15:56,502 --> 00:15:59,549
อยู่ตรงหน้าผมตลอดเวลาที่ผมทำงานเขียนหนังสือของผม

336
00:15:59,549 --> 00:16:02,109
ผมมีหนังสือภาพออกวางขาย 10 เล่ม

337
00:16:02,109 --> 00:16:05,509
"พังค์ ฟาร์ม" "เจ้าหัวถุง" "ออลลี่ ช้างสีม่วง"

338
00:16:05,509 --> 00:16:07,793
ผมเพิ่งทำหนังสือเล่มที่ 9

339
00:16:07,793 --> 00:16:10,286
เป็นหนังสือในชุด "แม่ครัว (Lunch Lady)" ซึ่งเป็นหนังสือชุดนิยายภาพ

340
00:16:10,286 --> 00:16:12,870
เกี่ยวกับแม่ครัวในโรงเรียนผู้ต่อสู้กับอาชญากรรม

341
00:16:12,870 --> 00:16:15,686
ผมกะไว้ว่าจะออกหนังสือ

342
00:16:15,686 --> 00:16:19,366
ชื่อว่า "หน่วยตำรวจตุ่นปากเป็ด : เจ้ากบจอมบ่น"

343
00:16:19,366 --> 00:16:22,936
ผมท่องเที่ยวทั่วประเทศแวะไปตามโรงเรียนนับไม่ถ้วน

344
00:16:22,936 --> 00:16:27,446
บอกเด็กๆมากมายให้รู้ว่าเขาวาดรูปแมวได้ยอดเยี่ยมมาก

345
00:16:27,446 --> 00:16:29,974
และผมก็ได้เจอเจ้าหัวถุง

346
00:16:29,974 --> 00:16:34,545
เหล่าแม่ครัวที่ดูแลผมเป็นอย่างดี

347
00:16:34,545 --> 00:16:39,069
ผมได้มีชื่อเสียงเช่นนี้

348
00:16:39,069 --> 00:16:40,919
ก็เพราะเด็กๆเสนอชื่อผม

349
00:16:40,919 --> 00:16:43,009
เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่หนังสือชุด"แม่ครัว"ชนะ

350
00:16:43,009 --> 00:16:45,990
รางวัลหนังสือขวัญใจเด็กๆแห่งปีในกลุ่มเด็กเกรด 3-4

351
00:16:45,990 --> 00:16:47,960
และผู้ชนะทั้งหลายได้แสดง

352
00:16:47,960 --> 00:16:52,220
ขึ้นบนจอยักษ์ที่ไทม์สแควร์

353
00:16:52,220 --> 00:16:54,944
"พังค์ ฟาร์ม" และ "แม่ครัว" อยู่ระหว่างการทำเป็นภาพยนตร์

354
00:16:54,944 --> 00:16:57,518
ผมจึงได้เป็นผู้ผลิตภาพยนตร์

355
00:16:57,518 --> 00:17:00,251
ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ ขอบคุณกล้องวิดีโอ

356
00:17:00,251 --> 00:17:02,815
ที่ผมได้ตอนเกรด 9

357
00:17:02,815 --> 00:17:05,585
ผมได้เห็นผู้คนจัดปาร์ตี้วันเกิดแบบ "พังค์ ฟาร์ม"

358
00:17:05,585 --> 00:17:08,472
ผู้คนแต่งตัวเหมือน "พังค์ ฟาร์ม" ในวันฮาโลวีน

359
00:17:08,472 --> 00:17:10,101
ห้องเด็กสไตล์ "พังค์ ฟาร์ม"

360
00:17:10,101 --> 00:17:14,916
ซึ่งผมก็หวั่นๆเล็กน้อยถึงสวัสดิภาพชีวิตของเด็กคนนั้นในระยะยาว

361
00:17:14,916 --> 00:17:17,387
และผมได้รับจดหมายจากแฟนๆที่ยอดเยี่ยมมากๆ

362
00:17:17,387 --> 00:17:19,795
ผมได้ทำโปรเจคหลายชิ้นที่ยอดเยี่ยมมาก

363
00:17:19,795 --> 00:17:23,147
เวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผมเกิดขึ้นเมื่อฮาโลวีนที่ผ่านมา

364
00:17:23,147 --> 00:17:25,301
กริ่งประตูดังขึ้น และเป็นคนเล่นหลอกหรือเลี้ยง ( trick-or-treat)

365
00:17:25,301 --> 00:17:29,458
แต่งตัวเป็นตัวการ์ตูนของผม มันเจ๋งมากครับ

366
00:17:29,458 --> 00:17:32,572
ตอนนี้คุณตาคุณยายผมไม่อยู่แล้ว

367
00:17:32,572 --> 00:17:35,636
เพื่อเป็นเกียรติแก่ท่าน ผมตัั้งทุนการศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์

368
00:17:35,636 --> 00:17:38,911
สำหรับเด็กๆที่มีชีวิตลำบาก

369
00:17:38,911 --> 00:17:41,619
แต่ผู้ดูแลเด็กไม่สามารถจ่ายค่าเรียนให้เด็กๆได้

370
00:17:41,619 --> 00:17:44,210
ที่นั่นจัดแสดงผลงานของผมในช่วง 10ปีแรกของการตีพิมพ์

371
00:17:44,210 --> 00:17:47,306
และคุณรู้ไหมว่าใครมาแสดงความยินดีในวันนัั้น คุณครูอลิชครับ

372
00:17:47,306 --> 00:17:48,993
ผมพูดว่า "ครูอลิช เป็นอย่างไรบ้างครับ"

373
00:17:48,993 --> 00:17:52,099
ครูตอบมาว่า "ฉันอยู่ที่นี่ไง" (เสียงหัวเราะ)

374
00:17:52,099 --> 00:17:58,713
จริงครับ คุณยังมีชีวิตอยู่ และสบายดีตอนนี้

375
00:17:58,713 --> 00:18:00,389
ดังนั้นเวลาที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผม

376
00:18:00,389 --> 00:18:02,375
งานที่สำคัญที่สุดของผมตอนนี้คือ ผมเป็นพ่อคนแล้ว

377
00:18:02,375 --> 00:18:04,723
ผมมีลูกสาวที่น่ารักสองคน

378
00:18:04,723 --> 00:18:07,514
และเป้าหมายของผมคือสร้างแรงบันดาลใจ ให้มันอยู่รอบๆตัวพวกเขา

379
00:18:07,514 --> 00:18:10,636
ด้วยหนังสือที่มีอยู่ในห้องทุกห้องในบ้านของเรา

380
00:18:10,636 --> 00:18:13,226
ด้วยจิตรกรรมฝาผนังที่ผมวาดในห้องของพวกเขา

381
00:18:13,226 --> 00:18:16,865
ด้วยเวลาแห่งการสร้างสรรค์ที่คุณพบได้ในช่วงเวลาเงียบๆ

382
00:18:16,865 --> 00:18:20,350
ด้วยการสร้างใบหน้าตามชานบ้าน

383
00:18:20,350 --> 00:18:22,674
ให้เธอได้นั่งบนโต๊ะ

384
00:18:22,674 --> 00:18:25,362
ที่ผมนั่งมาตลอด 20 ปีที่ผ่านมา

385
00:18:25,362 --> 00:18:27,638
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)