WEBVTT

00:00:00.513 --> 00:00:03.266
สวัสดีครับ ผมชื่อ จาเรต โครซอสก้า

00:00:03.266 --> 00:00:07.732
ผมทำอาชีพนักเขียนและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก

00:00:07.732 --> 00:00:11.892
งานประจำของผมก็คือการใช้จินตนาการ

00:00:11.892 --> 00:00:15.221
แต่ก่อนที่จินตนาการของผมจะกลายมาเป็นอาชีพหลัก

00:00:15.221 --> 00:00:17.949
จินตนาการเคยช่วยชีวิตผมไว้

NOTE Paragraph

00:00:17.949 --> 00:00:20.436
เมื่อครั้งยังเด็ก ผมชอบวาดรูป

00:00:20.436 --> 00:00:23.302
และศิลปินที่เก่งที่สุดที่ผมเคยรู้จัก

00:00:23.302 --> 00:00:25.136
คือคุณแม่ของผมเอง

00:00:25.136 --> 00:00:28.452
แต่แม่ของผมติดเฮโรอีน

00:00:28.452 --> 00:00:31.897
และเมื่อพ่อแม่ของคุณเป็นผู้ติดสารเสพติด

00:00:31.897 --> 00:00:35.236
ชีวิตคุณก็จะเหมือนกับเวลาที่ชาร์ลี บราวน์พยายามจะเตะลูกฟุตบอล

00:00:35.236 --> 00:00:37.732
เพราะยิ่งคุณพยายามจะรักพวกเขามากเท่าไร

00:00:37.732 --> 00:00:39.970
ยิ่งคุณต้องการได้รับความรักจากพวกเขามากเท่าไร

00:00:39.970 --> 00:00:43.223
ทุกครั้งที่คุณเปิดใจ คุณจะล้มไม่เป็นท่า

00:00:43.223 --> 00:00:47.443
ดังนั้น ตลอดช่วงวัยเด็กของผม แม่ถูกจับ

00:00:47.443 --> 00:00:48.869
และผมไม่มีพ่อ เพราะ

00:00:48.869 --> 00:00:52.529
ผมไม่เคยรู้จักชื่อของพ่อเลยจนกระทั่งผมอยู่เกรด 6

00:00:52.529 --> 00:00:54.849
แต่ผมมีคุณตาคุณยาย

00:00:54.849 --> 00:00:57.420
คุณตาคุณยายของผม โจเซฟและเชอร์ลี่

00:00:57.420 --> 00:01:00.702
รับอุปการะผมก่อนวันเกิดครบรอบสามขวบ

00:01:00.702 --> 00:01:02.164
และรับผมไปดูแลเหมือนลูกของท่านเอง

00:01:02.164 --> 00:01:04.092
หลังจากที่ท่านได้เลี้ยงดูเด็กๆมาแล้ว 5 คน

00:01:04.092 --> 00:01:07.302
คนสองคนที่โตมาในช่วงมหาวิกฤติเศรษฐกิจโลก

00:01:07.302 --> 00:01:12.340
ในช่วงต้นๆยุคปี 80 รับอุปการะเด็กใหม่

00:01:12.340 --> 00:01:14.398
ผมเป็นเหมือนโอลิเวอร์ (ตัวละครในซีรีส์ ครอบครัวเบรดี้ บันช์)

00:01:14.398 --> 00:01:16.504
ในละครเรื่องครอบครัวโครซอสก้า

00:01:16.504 --> 00:01:19.085
เด็กหน้าใหม่ที่จู่ๆก็โผล่เข้ามา

NOTE Paragraph

00:01:19.085 --> 00:01:23.228
ผมพูดได้ว่าชีวิตเป็นเรื่องง่ายมากเมื่ออยู่กับพวกเขา

00:01:23.228 --> 00:01:26.321
คุณตาคุณยายสูบบุหรี่คนละสองซองต่อวัน แบบไม่มีก้นกรอง

00:01:26.321 --> 00:01:28.524
และเมื่อผมอายุ 6 ขวบ

00:01:28.524 --> 00:01:30.627
ผมสามารถสั่งคอกเทล เซาเทิร์น คอมฟอร์ท แมนฮัตตัน

00:01:30.627 --> 00:01:32.780
ดราย เสิร์ฟพร้อมทวิสต์

00:01:32.780 --> 00:01:36.761
แยกน้ำแข็งเพื่อให้สามารถใส่เหล้าได้มากขึ้น

NOTE Paragraph

00:01:36.761 --> 00:01:40.100
แต่พวกเขาก็รักผมสุดๆ รักผมมาก

00:01:40.100 --> 00:01:42.460
และสนับสนุนความคิดสร้างสรรค์ของผม

00:01:42.460 --> 00:01:44.949
เพราะคุณตาเป็นคนที่สร้างตัวขึ้นมาเอง

00:01:44.949 --> 00:01:46.669
เขาบริหารและทำงานในโรงงาน

00:01:46.669 --> 00:01:49.132
คุณยายเป็นแม่บ้าน

00:01:49.132 --> 00:01:51.710
แต่นี่คือ เด็กที่ชอบทรานส์ฟอร์เมอร์

00:01:51.710 --> 00:01:55.851
และสนูปปี้ และขบวนการนินจาเต่า

00:01:55.851 --> 00:02:00.652
และตัวละครอื่นๆ ที่ผมได้อ่าน ผมหลงรักพวกมัน

00:02:00.652 --> 00:02:03.727
และ พวกมันก็กลายมาเป็นเพื่อนของผม

00:02:03.727 --> 00:02:06.029
ดังนั้นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของผมคือตัวละคร

00:02:06.029 --> 00:02:08.500
ที่ผมอ่านจากหนังสือ

NOTE Paragraph

00:02:08.500 --> 00:02:11.587
ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนประถม เกท เลน ในวอรเซสเตอร์ แมสซาชูเซทส์

00:02:11.587 --> 00:02:14.283
และที่นั่นผมมีครูที่ยอดเยี่ยมมาก

00:02:14.283 --> 00:02:17.684
ที่โดดเด่นที่สุดคือในเกรด 1 ครูอลิช

00:02:17.684 --> 00:02:21.443
และผมจำได้ดีถึงความรักที่ครูมอบให้

00:02:21.443 --> 00:02:24.190
พวกเราในฐานะนักเรียนของครู

NOTE Paragraph

00:02:24.190 --> 00:02:27.089
เมื่อผมอยู่เกรด 3

00:02:27.089 --> 00:02:28.832
เหตุการณ์สำคัญในชีวิตก็เกิดขึ้น

00:02:28.832 --> 00:02:31.176
นักเขียนท่านนึงมาเยี่ยมโรงเรียนของเรา เขาคือ แจ็ค แกนโทส

00:02:31.176 --> 00:02:34.616
นักเขียนทีมีงานตีพิมพ์เข้ามาคุยกับพวกเรา

00:02:34.616 --> 00:02:37.114
เกี่ยวกับงานของเขา

00:02:37.114 --> 00:02:40.488
และหลังจากนั้น เราทุกคนกลับเข้าห้องเรียน

00:02:40.488 --> 00:02:43.062
พวกเราวาดรูปตัวละครของแจ็ค ตามการตีความของพวกเรา

00:02:43.062 --> 00:02:44.511
ตัวละครนั้นคือ รอทเท่น ราล์ฟ

00:02:44.511 --> 00:02:47.368
แล้วทันใดนั้น เจ้าของงานเขียนนี้ก็ปรากฏตัวที่ประตู

00:02:47.368 --> 00:02:50.320
และผมจำได้ว่าเขาค่อยๆเดินสบายๆมาตามทางเดิน

00:02:50.320 --> 00:02:53.940
ผ่านเด็กคนแล้วคนเล่า มองไปที่โต๊ะเรียนแต่ละตัว ไม่พูดอะไรสักคำ

00:02:53.940 --> 00:02:57.137
แต่เขาหยุดข้างๆโต๊ะของผม

00:02:57.137 --> 00:02:59.637
แล้วเคาะโต๊ะผม พร้อมกับพูดว่า

00:02:59.637 --> 00:03:01.991
"แมวสวยนะ" (หัวเราะ)

00:03:01.991 --> 00:03:04.730
แล้วเขาก็เดินจากไป

00:03:04.730 --> 00:03:10.066
เป็นคำสองคำที่เปลี่ยนชีวิตผมครั้งใหญ่

NOTE Paragraph

00:03:10.066 --> 00:03:12.905
ตอนที่ผมอยู่เกรด 3 ผมเขียนหนังสือเป็นครั้งแรก

00:03:12.905 --> 00:03:16.587
"นกฮูกผู้คิดว่าตนเป็นนักบินผู้ยิ่งใหญ่" (เสียงหัวเราะ)

00:03:16.587 --> 00:03:18.872
เราต้องเขียนเรื่องลึกลับของกรีก

00:03:18.872 --> 00:03:21.715
เรื่องที่เราสร้างสรรค์ขึ้นเอง ผมเขียนเรื่องเกี่ยวกับนกฮูก

00:03:21.715 --> 00:03:25.658
ผู้ท้าแข่งบินกับเฮอร์เมส

00:03:25.658 --> 00:03:27.769
และนกฮูกก็โกง

00:03:27.769 --> 00:03:31.491
และเฮอร์เมส เทพเจ้าของกรีก ก็โกรธแค้นมาก

00:03:31.491 --> 00:03:33.360
จึงสาปให้นกฮูกกลายเป็นพระจันทร์

00:03:33.360 --> 00:03:35.299
นกฮูกจึงต้องใช้ชีวิตที่เหลือเป็นพระจันทร์

00:03:35.299 --> 00:03:38.342
ในขณะที่มันเฝ้าดูครอบครัวและเพื่อนๆเล่นกันในเวลากลางคืน

00:03:38.342 --> 00:03:41.754
เยี่ยม (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:03:41.754 --> 00:03:43.906
หนังสือของผมมีหน้าไตเติ้ล

00:03:43.906 --> 00:03:48.208
ผมกังวลมากเรื่องทรัพย์สินทางปัญญาของผม ตอนนั้นผมอายุ 8 ขวบ

00:03:48.208 --> 00:03:51.339
(เสียงหัวเราะ)

00:03:51.339 --> 00:03:54.586
นั่นเป็นเรื่องที่เล่าด้วยข้อความและรูปภาพ

00:03:54.586 --> 00:03:56.774
แบบเดียวกับที่ผมทำเป็นอาชีพในตอนนี้

00:03:56.774 --> 00:04:00.461
และบางครั้งผมก็ปล่อยให้ข้อความแสดงบทบาทของมัน

00:04:00.461 --> 00:04:03.531
บางครั้งผมก็ปล่อยให้รูปภาพทำงานไปด้วยตัวมันเอง

00:04:03.531 --> 00:04:05.766
ในการเล่าเรื่อง

NOTE Paragraph

00:04:05.766 --> 00:04:09.112
หน้าโปรดของผม คือ หน้า "เกี่ยวกับผู้เขียน"

00:04:09.112 --> 00:04:11.351
(เสียงหัวเราะ)

00:04:11.351 --> 00:04:14.194
ผมจึงเรียนรู้การเขียนเล่าเรื่องตัวเองเป็นบุคคลที่สาม

00:04:14.194 --> 00:04:17.314
ตั้งแต่ผมยังอายุน้อยๆ

NOTE Paragraph

00:04:17.314 --> 00:04:20.838
และผมชอบประโยคสุดท้ายที่ว่า : "เขาชอบการทำหนังสือเล่มนี้"

00:04:20.838 --> 00:04:24.769
และผมชอบการทำหนังสือนั้นเพราะผมรักการใช้จินตนาการของผม

00:04:24.769 --> 00:04:25.954
และนั่นคือ การเขียน

00:04:25.954 --> 00:04:28.469
การเขียนคือการใช้จินตนาการของคุณบนกระดาษ

00:04:28.469 --> 00:04:31.440
และผมเคยกลัวเพราะผมเดินทางไปตามโรงเรียนมากมาย

00:04:31.440 --> 00:04:34.497
และดูเหมือนนี่เป็นความคิดที่แปลกประหลาดสำหรับเด็กๆ

00:04:34.497 --> 00:04:38.311
ที่ว่าการเขียน คือ การใช้จินตนาการบนกระดาษ

00:04:38.311 --> 00:04:42.390
ถ้าเด็กๆได้รับอนุญาตให้เขียนในชั่วโมงเรียนนะครับ

00:04:42.390 --> 00:04:44.578
ผมรักการเขียนมาก จนเมื่อผมกลับจากโรงเรียน

00:04:44.578 --> 00:04:47.073
ผมจะดึงกระดาษออกมา

00:04:47.073 --> 00:04:48.994
แล้วเย็บติดกันไว้

00:04:48.994 --> 00:04:51.834
แล้วเติมกระดาษเปล่านั้นด้วยข้อความและรูปภาพ

00:04:51.834 --> 00:04:55.510
เพราะผมรักการใช้จินตนาการ

NOTE Paragraph

00:04:55.510 --> 00:04:57.622
และตัวละครเหล่านั้นก็กลายมาเป็นเพื่อนๆของผม

00:04:57.622 --> 00:05:00.682
มีทั้งไข่ มะเขือเทศ กะหล่ำปลีและฟักทอง

00:05:00.682 --> 00:05:03.156
พวกมันอาศัยอยู่ในเมืองตู้เย็น

00:05:03.156 --> 00:05:05.978
มีการผจญภัยครั้งหนึ่งที่พวกมันไปบ้านผีสิง

00:05:05.978 --> 00:05:07.381
ซึ่งเต็มไปด้วยอันตราย

00:05:07.381 --> 00:05:12.065
เช่นปีศาจเครื่องปั่นที่พยายามจะสับพวกมันเป็นชิ้นๆ

00:05:12.065 --> 00:05:18.007
ปีศาจเตาอบที่พยายามจะลักพาตัวคู่สามีภรรยาขนมปัง

00:05:18.007 --> 00:05:20.362
และปีศาจไมโครเวฟที่พยายามจะละลายเพื่อนๆของพวกมัน

00:05:20.362 --> 00:05:23.759
ที่เป็น เนยแท่ง (เสียงหัวเราะ)

00:05:23.759 --> 00:05:25.962
และผมก็เขียนการ์ตูนของผมเองด้วย

00:05:25.962 --> 00:05:28.099
นี่ก็เป็นอีกช่องทางที่ผมใช้เล่าเรื่อง

00:05:28.099 --> 00:05:31.330
ผ่านตัวหนังสือและรูปภาพ

NOTE Paragraph

00:05:31.330 --> 00:05:33.114
และเมื่อผมอยู่เกรด 6

00:05:33.114 --> 00:05:35.970
ชุมชนได้ให้ทุนกับทุกๆสิ่ง แต่ตัดงบประมาณด้านศิลปะออก

00:05:35.970 --> 00:05:38.014
จากระบบโรงเรียนของชุมชนวอร์เซสเตอร์

00:05:38.014 --> 00:05:41.398
จากเดิมผมได้เรียนศิลปะอาทิตย์ละครั้ง

00:05:41.398 --> 00:05:42.995
กลายเป็นเดือนละสองครั้ง

00:05:42.995 --> 00:05:45.841
และเดือนละครั้ง จนไม่ได้เรียนเลย

00:05:45.841 --> 00:05:47.713
คุณตาของผม ท่านเป็นคนฉลาดมาก

00:05:47.713 --> 00:05:49.548
ท่านเห็นว่านี่คือปัญหา เพราะท่านรู้

00:05:49.548 --> 00:05:53.128
ว่านั่นเป็นสิ่งเดียวที่ผมมี ผมไม่เล่นกีฬา

00:05:53.128 --> 00:05:55.910
ผมมีแต่ศิลปะ

00:05:55.910 --> 00:05:58.368
ท่านเดินเข้ามาในห้องผมเย็นวันหนึ่ง

00:05:58.368 --> 00:05:59.913
นั่งที่ขอบเตียง

00:05:59.913 --> 00:06:02.152
และพูดว่า "จาเร็ต มันขึ้นอยู่กับเธอ ถ้าเธออยาก

00:06:02.152 --> 00:06:04.641
เราจะส่งเธอไปเรียนศิลปะที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์"

00:06:04.641 --> 00:06:06.238
ผมตื่นเต้นมาก

00:06:06.238 --> 00:06:07.908
ตั้งแต่เกรด 6 จนถึงเกรด 12

00:06:07.908 --> 00:06:09.909
หนึ่งครั้ง สองครั้ง บางทีก็สามครั้งต่อสัปดาห์

00:06:09.909 --> 00:06:11.628
ผมจะไปเข้าห้องเรียนที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะ

00:06:11.628 --> 00:06:14.660
ผมถูกรายล้อมด้วยเด็กคนอื่นๆที่รักการวาดรูป

00:06:14.660 --> 00:06:18.064
เด็กคนอื่นๆที่มีความปรารถนาเหมือนๆกัน

NOTE Paragraph

00:06:18.064 --> 00:06:21.023
ตอนนั้นเองอาชีพการตีพิมพ์ของผมก็เริ่มเมื่อผมออกแบบปก

00:06:21.023 --> 00:06:23.634
สำหรับหนังสือรุ่นเกรด 8 ของผม

00:06:23.634 --> 00:06:26.901
และถ้าคุณสงสัยว่าสไตล์เสื้อผ้าที่ผมใส่ในตัวแมสคอทของเรา

00:06:26.901 --> 00:06:29.509
คือผมคลั่งไคล้ เบล บิพ ดีโว และ เอ็มซี แฮมเมอร์

00:06:29.509 --> 00:06:33.370
และวานิลลา ไอซ์ในช่วงนั้น (เสียงหัวเราะ)

00:06:33.370 --> 00:06:37.263
ถังวันนี้ผมยังร้องคาราโอเกะ "ไอซ์ ไอซ์ เบบี้"ได้

00:06:37.263 --> 00:06:39.806
โดยไม่ต้องดูจอเลย

00:06:39.806 --> 00:06:43.316
อย่ายุนะครับ เพราะผมทำแน่

NOTE Paragraph

00:06:43.316 --> 00:06:45.238
จากนั้นผมย้ายไปเข้าโรงเรียนเอกชน

00:06:45.238 --> 00:06:47.461
อนุบาลถึงเกรด 8 ในโรงเรียนรัฐ แต่เพราะเหตุผลบางอย่าง

00:06:47.461 --> 00:06:49.836
คุณตาผมไม่ค่อยสบายใจที่มีคน

00:06:49.836 --> 00:06:52.197
ในโรงเรียนมัธยมท้องถิ่นถูกแทงและเสียชีวิต

00:06:52.197 --> 00:06:54.893
ท่านจึงไม่อยากให้ผมไปที่นั่น

00:06:54.893 --> 00:06:57.704
ท่านอยากให้ผมเข้าโรงเรียนเอกชน และให้ผมเลือก

00:06:57.704 --> 00:06:59.440
จะไป โฮลี่เนม โรงเรียนสหศึกษา

00:06:59.440 --> 00:07:01.813
หรือเซนต์ จอห์น ซึ่งเป็นรร.ชายล้วน

00:07:01.813 --> 00:07:04.013
ท่านฉลาดครับเพราะท่านรู้ว่าผมจะเลือกอะไร

00:07:04.013 --> 00:07:06.749
ผมรู้สึกเหมือนต้องตัดสินใจเอง

00:07:06.749 --> 00:07:08.545
และท่านรู้ว่าผมไม่เลือกเซนต์ จอห์นหรอก

00:07:08.545 --> 00:07:10.243
ผมจึงได้เข้ารร.มัธยมโฮลี่ เนม

00:07:10.243 --> 00:07:13.011
ซึ่งเป็นการเปลี่ยนแปลงที่ลำบากมากเพราะ อย่างที่ผมบอก

00:07:13.011 --> 00:07:14.571
ว่าผมไม่เล่นกีฬา

00:07:14.571 --> 00:07:17.052
และที่นี่มุ่งไปทางกีฬามาก

00:07:17.052 --> 00:07:21.216
แต่ผมปลอบใจตัวเองด้วยการเข้าชั้นเรียนศิลปะกับครูชิเลล์

00:07:21.216 --> 00:07:23.714
และผมก็รุ่งเรืองกับที่นี่

00:07:23.714 --> 00:07:26.873
ผมตั้งตารอเข้าห้องเรียนนี้ทุกๆวัน

NOTE Paragraph

00:07:26.873 --> 00:07:29.160
ผมผูกมิตรกับเพื่อนใหม่ยังไง?

00:07:29.160 --> 00:07:33.393
ผมวาดรูปล้อเลียนครูครับ (เสียงหัวเราะ)

00:07:33.393 --> 00:07:36.150
แล้วก็ส่งต่อๆ

00:07:36.150 --> 00:07:39.948
แล้วในห้องเรียนภาษาอังกฤษตอนเกรด 9

00:07:39.948 --> 00:07:41.924
จอห์นเพื่อนที่นั่งข้างๆผม

00:07:41.924 --> 00:07:44.639
ก็หัวเราะเยอะไปหน่อย

00:07:44.639 --> 00:07:46.920
ครูกรีนวูดไม่ค่อยพอใจเท่าไร

00:07:46.920 --> 00:07:50.827
(เสียงหัวเราะ)

00:07:50.827 --> 00:07:54.212
ครูเห็นในทันทีว่าผมคือตัวการของความวุ่นวาย

00:07:54.212 --> 00:07:58.227
และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ผมถูกเรียกออกไปที่ทางเดิน

00:07:58.227 --> 00:08:00.409
ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ จบเห่แล้ว

00:08:00.409 --> 00:08:03.614
คุณตาฆ่าผมตายแน่"

00:08:03.614 --> 00:08:05.175
ครูมาถึงที่โถงแล้วพูดว่า

00:08:05.175 --> 00:08:06.293
"ขอดูกระดาษหน่อย"

00:08:06.293 --> 00:08:11.357
ผมคิดว่า "โอ๊ยไม่นะ ครูต้องคิดว่าเป็นข้อความแน่เลย"

00:08:11.357 --> 00:08:14.193
และผมก็ยื่นรูปวาดนั้นให้ครู

00:08:14.193 --> 00:08:17.406
เรายืนนิ่งเงียบกันอยู่ซักพัก

00:08:17.406 --> 00:08:19.554
ครูพูดว่า

00:08:19.554 --> 00:08:22.917
"เธอมีพรสวรรค์นะเนี่ย" (เสียงหัวเราะ)

00:08:22.917 --> 00:08:25.606
"เธอเก่งมาก รู้ไหม หนังสือพิมพ์ของโรงเรียน

00:08:25.606 --> 00:08:27.989
ต้องการนักวาดการ์ตูนคนใหม่ และเธอน่าจะเป็นนักเขียนการ์ตูนนะ

00:08:27.989 --> 00:08:31.615
แค่อย่าวาดรูปในชั้นเรียนของผมก็แล้วกัน"

NOTE Paragraph

00:08:31.615 --> 00:08:33.949
ผู้ปกครองของผมจึงไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย

00:08:33.949 --> 00:08:37.175
ผมไม่เจอปัญหาอะไร ผมถูกแนะนำให้รู้จักกับคุณเคซี่

00:08:37.175 --> 00:08:38.839
ผู้ดูแลหนังสือพิมพ์ของโรงเรียน

00:08:38.839 --> 00:08:43.411
ผมอยู่ที่นั่นสามปีครึ่ง

00:08:43.411 --> 00:08:45.787
เป็นนักเขียนการ์ตูนให้หนังสือพิมพ์โรงเรียน

00:08:45.787 --> 00:08:47.959
รับมือกับเรื่องหนักๆเช่น

00:08:47.959 --> 00:08:51.067
รุ่นพี่ขี้งก

00:08:51.067 --> 00:08:53.663
รุ่นน้องเอาแต่เรียน

00:08:53.663 --> 00:08:59.468
รายจ่ายงานพรอมแพงเกินไป ผมไม่อยากเชื่อเลยว่าไปงานพรอมต้องใช้เงินขนาดนั้น

00:08:59.468 --> 00:09:03.052
ผมเขียนเรื่องงานของอาจารย์ใหญ่

00:09:03.052 --> 00:09:06.915
และผมก็เขียนเรื่องของเด็กชายที่ชื่อเวสลีย์

00:09:06.915 --> 00:09:10.161
ผู้ผิดหวังในความรัก และผมสาบานได้เลยว่า

00:09:10.161 --> 00:09:12.277
มันไม่ใช่เรื่องของตัวผมเอง

00:09:12.277 --> 00:09:16.079
แต่ตลอดสามปีนับจากนั้น มันก็เป็นเรื่องของผมล้วนๆ

NOTE Paragraph

00:09:16.079 --> 00:09:18.207
แต่มันก็เยี่ยมมากครับเพราะผมสามารถเขียนเรื่องพวกนี้

00:09:18.207 --> 00:09:19.385
ผมมีไอเดียผุดขึ้นในหัว

00:09:19.385 --> 00:09:21.688
และพวกเขาก็ตีพิมพ์ลงในหนังสือโรงเรียน

00:09:21.688 --> 00:09:24.298
คนที่ผมไม่รู้จักก็ได้อ่านเรื่องพวกนั้น

00:09:24.298 --> 00:09:27.353
และผมชอบความรู้สึกนั้นมาก การได้แบ่งปันความคิด

00:09:27.353 --> 00:09:29.683
ผ่านเรื่องที่ตีพิมพ์บนกระดาษ

NOTE Paragraph

00:09:29.698 --> 00:09:32.879
วันเกิดอายุ 14 ปีของผม คุณตาและคุณยาย

00:09:32.879 --> 00:09:35.124
ให้ของขวัญที่พิเศษที่สุดในชีวิตผม

00:09:35.124 --> 00:09:40.043
คือโต๊ะเขียนแบบซึ่งผมใช้มาถึงทุกวันนี้

00:09:40.043 --> 00:09:41.299
นี่แหล่ะครับ ตัวผมใน 20 ปีถัดมา

00:09:41.299 --> 00:09:45.843
และผมยังทำงานที่โต๊ะนี้ทุกๆวัน

00:09:45.843 --> 00:09:48.253
เย็นของวันเกิดอายุ 14 ปี

00:09:48.253 --> 00:09:52.418
ผมได้รับโต๊ะตัวนี้ แล้วเราก็ทานอาหารจีนกัน

00:09:52.418 --> 00:09:56.038
และนี่คือ สิ่งนำโชค ของผม :

00:09:56.038 --> 00:09:58.315
"คุณจะประสบความสำเร็จในงานของคุณ"

00:09:58.315 --> 00:10:01.143
ผมติดกระดาษนี้ไว้ที่มุมบนซ้ายของโต๊ะ

00:10:01.143 --> 00:10:03.102
และอย่างที่คุณเห็น มันยังอยู่ครับ

00:10:03.102 --> 00:10:07.003
ผมไม่เคยขออะไรจากตากับยายเลยครับ

00:10:07.003 --> 00:10:09.347
จริงๆแล้วก็..สองอย่างละกันครับ : รัสตี้ หนูแฮมสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่

00:10:09.347 --> 00:10:13.483
และอายุยืนมาก ที่ผมได้ตอนเกรด 4

00:10:13.483 --> 00:10:16.302
(เสียงหัวเราะ)

00:10:16.302 --> 00:10:19.499
และกล้องวิดีโอ

00:10:19.499 --> 00:10:21.739
ผมอยากได้กล้องถ่ายวิดีโอ

00:10:21.739 --> 00:10:24.220
และหลังจากอ้อนวอนขอช่วงคริสต์มาส

00:10:24.220 --> 00:10:26.651
ผมก็ได้กล้องวิดีโอมือสอง

00:10:26.651 --> 00:10:30.483
และผมก็เริ่มทำเอนิเมชั่นของผม

00:10:30.483 --> 00:10:32.683
ด้วยตัวผมเอง

00:10:32.683 --> 00:10:35.363
และตลอดช่วงมัธยมผมก็ทำเอนิเมชั่นของผมหลายชิ้น

00:10:35.363 --> 00:10:38.460
ผมหว่านล้อมให้ครูวิชาภาษาอังกฤษตอนเกรด 10 ของผมให้อนุญาต

00:10:38.460 --> 00:10:40.787
ให้ผมทำรายงานหนังสือเรื่องมิซรี่ (Misery) ของสตีเฟน คิง

00:10:40.787 --> 00:10:45.551
ในรูปแบบเอนิเมชั่นสั้นๆ (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:10:45.551 --> 00:10:48.407
ผมก็ยังทำการ์ตูนต่อไป

00:10:48.407 --> 00:10:52.351
ผมทำการ์ตูนเรื่อยๆ และที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์

00:10:52.351 --> 00:10:56.584
ผมได้รับคำแนะนำที่ยอดเยี่ยมมากจากผู้ให้ความรู้แบบที่ไม่เคยได้มาก่อน

00:10:56.584 --> 00:10:59.473
มาร์ค ลินช์ เป็นครูที่ยอดเยี่ยมมากๆ

00:10:59.473 --> 00:11:01.688
และเขายังคงเป็นเพื่อนรักของผมถึงตอนนี้

00:11:01.688 --> 00:11:04.095
เมื่อผมอายุประมาณ 14 หรือ 15 ปี

00:11:04.095 --> 00:11:07.116
ผมเดินเข้าไปในชั้นเรียนการ์ตูนของเขา

00:11:07.116 --> 00:11:08.930
ผมตื่นเต้น ร่าเริงมาก

00:11:08.930 --> 00:11:12.231
ผมได้หนังสือเล่มนี้ ที่สอนวิธีวาดการ์ตูนในแบบของมาร์เวล

00:11:12.231 --> 00:11:14.536
เป็นหนังสือที่สอนวิธีวาดยอดมนุษย์

00:11:14.536 --> 00:11:16.864
วิธีวาดผู้หญิง วิธีวาดกล้ามเนื้อ

00:11:16.864 --> 00:11:18.790
และวิธีวาดตามที่มันควรจะเป็น

00:11:18.790 --> 00:11:21.615
ถ้าผมต้องการวาดเอ็กซ์เมน หรือ สไปเดอร์แมน

00:11:21.615 --> 00:11:24.507
เขาดูงานของผม แล้วหน้าซีดเผือด

00:11:24.507 --> 00:11:26.246
เขามองมาที่ผม แล้วพูดว่า

00:11:26.246 --> 00:11:29.016
"ลืมทุกอย่างที่เธอเคยเรียนมา"

00:11:29.016 --> 00:11:32.840
ผมไม่เข้าใจเท่าไร เขาพูดว่า"เธอมีสไตล์ที่เยี่ยมมาก

00:11:32.840 --> 00:11:37.002
จงชื่นชมสไตล์ของเธอเอง อย่าวาดตามแบบที่คนบอกให้เธอวาด

00:11:37.002 --> 00:11:39.160
วาดแบบที่เธอกำลังวาดอยู่และอยู่กับแบบนั้น

00:11:39.160 --> 00:11:41.609
เพราะเธอเยี่ยมจริงๆนะ"

NOTE Paragraph

00:11:41.609 --> 00:11:45.183
เมื่อผมเป็นวัยรุ่น ผมมีความกังวลเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป

00:11:45.183 --> 00:11:48.696
แต่หลังจาก 17 ปีของการมีแม่

00:11:48.696 --> 00:11:50.858
ที่ผลุบๆโผล่ๆมาในชีวิตผมเหมือนลูกดิ่งโยโย่

00:11:50.858 --> 00:11:54.759
และพ่อที่ไร้หน้าตา ผมรู้สึกโกรธ

00:11:54.759 --> 00:11:57.481
และเมื่อผมอายุ 17 ผมได้พบพ่อผมเป็นครั้งแรก

00:11:57.481 --> 00:12:01.382
และก็ได้รู้ว่าผมมีพี่น้องที่ผมไม่เคยรู้จักมาก่อน

00:12:01.382 --> 00:12:03.302
และในวันที่ผมพบพ่อเป็นครั้งแรก

00:12:03.302 --> 00:12:06.066
ผมถูกปฏิเสธ การเข้าเรียนโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์

00:12:06.066 --> 00:12:09.817
ซึ่งเป็นโรงเรียนเดียวที่ผมเลือกและอยากเข้าเรียน

NOTE Paragraph

00:12:09.817 --> 00:12:12.209
แต่ช่วงเวลานั้นผมไปร่วมค่ายซันไชน์

00:12:12.209 --> 00:12:14.709
เป็นอาสาสมัครหนึ่งอาทิตย์และได้ทำงานกับเด็กๆที่ยอดเยี่ยมที่สุด

00:12:14.709 --> 00:12:17.781
เด็กๆที่เป็นลูคีเมีย และอีริค เด็กคนนี้ได้เปลี่ยนชีวิตผม

00:12:17.781 --> 00:12:20.346
อีริคอยู่ได้ไม่ถึงงานวันเกิดครบ 6 ขวบของเขา

00:12:20.346 --> 00:12:22.911
อีริคอยู่กับผมในทุกๆวัน

NOTE Paragraph

00:12:22.911 --> 00:12:26.600
หลังจากผ่านประสบการณ์นี้ ครูศิลปะของผม ครูชิเลล์

00:12:26.600 --> 00:12:27.792
นำหนังสือภาพเหล่านี้มา

00:12:27.792 --> 00:12:29.642
และผมคิดในใจว่า "หนังสือภาพสำหรับเด็ก !"

00:12:29.642 --> 00:12:34.710
และผมก็เริ่มเขียนหนังสือสำหรับนักอ่านรุ่นเยาว์

00:12:34.710 --> 00:12:36.439
ในช่วงที่ผมเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยม

00:12:36.439 --> 00:12:39.227
และ ในที่สุดผมก็ได้เข้าโรงเรียนออกแบบโร้ดไอแลนด์

00:12:39.227 --> 00:12:41.331
ผมย้ายไปโรงเรียนโร้ดไอแลนด์ (RISD) ตอนปีสอง

00:12:41.331 --> 00:12:44.962
ที่โรงเรียนนี้ ผมลงเรียนวิชาที่เกี่ยวกับการเขียนทุกวิชาที่ผมลงได้

00:12:44.962 --> 00:12:48.995
และที่นี่ ผมได้เขียนเรื่องทากยักษ์สีส้ม

00:12:48.995 --> 00:12:50.647
ที่อยากจะเป็นเพื่อนกับเด็กคนนี้

00:12:50.647 --> 00:12:52.156
แต่เด็กไม่อยากทนเจ้าทากตัวนี้

00:12:52.156 --> 00:12:55.395
ผมส่งหนังสือเล่มนี้ไปสำนักพิมพ์หลายสิบแห่ง

00:12:55.395 --> 00:12:57.939
และก็โดนปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า

00:12:57.939 --> 00:13:00.692
แต่ผมก็ได้มีส่วนร่วมกับค่ายของกลุ่มช่องว่างในกำแพง (Hole in the Wall Gang)

00:13:00.692 --> 00:13:03.677
เป็นค่ายสุดพิเศษของเด็กๆที่ป่วยหนักด้วยโรคต่างๆ

00:13:03.677 --> 00:13:06.925
และเด็กที่ค่ายนี้แหล่ะที่อ่านเรื่องของผม

00:13:06.925 --> 00:13:10.692
และผมก็อ่านให้พวกเขาผม และผมก็ได้เห็นเด็กๆตอบสนองต่องานของผม

NOTE Paragraph

00:13:10.692 --> 00:13:14.428
ผมจบการศึกษาจาก RISD คุณตาคุณยายภูมิใจมาก

00:13:14.428 --> 00:13:17.046
จากนั้นผมย้ายไปบอสตัส ตั้งร้านของผม

00:13:17.046 --> 00:13:19.221
ผมทำสตูดิโอและพยายามส่งงานเพื่อตีพิมพ์

00:13:19.221 --> 00:13:22.262
ผมส่งหนังสือไปหลายเล่ม ส่งไปรษณียบัตรไปหลายร้อยฉบับ

00:13:22.262 --> 00:13:24.659
ถึงบรรณาธิการและบรรณาธิการฝ่ายศิลป์หลายคน

00:13:24.659 --> 00:13:26.299
แต่ไม่มีใครตอบกลับมาเลย

00:13:26.299 --> 00:13:28.154
คุณตาโทรหาผมทุกสัปดาห์

00:13:28.154 --> 00:13:32.485
และพูดว่า "จาร์เรตต์ เป็นยังไงบ้าง เธอได้งานหรือยัง"

00:13:32.485 --> 00:13:34.749
เพราะท่านได้ลงทุนไปเป็นเงินไม่น้อยเลย

00:13:34.749 --> 00:13:36.670
กับการเรียนของผม

00:13:36.670 --> 00:13:40.525
ผมตอบว่า "ครับ ผมมีงานแล้ว ผมเขียนเรื่องและวาดภาพประกอบในหนังสือสำหรับเด็ก"

00:13:40.525 --> 00:13:44.043
ท่านถามว่า "แล้วใครจ่ายเงินให้กับงานของเธอ"

00:13:44.043 --> 00:13:46.009
ผมตอบว่า "ไม่มีครับ ยังไม่มีใครจ่ายให้ตอนนี้

00:13:46.009 --> 00:13:47.169
แต่ผมรู้ว่าสักวันจะต้องมีแน่ๆ"

NOTE Paragraph

00:13:47.169 --> 00:13:50.662
ผมเคยทำงานช่วงสุดสัปดาห์ที่โครงการช่องว่างในกำแพงในช่วงที่ว่างๆ

00:13:50.662 --> 00:13:53.845
เพื่อหาเงินพิเศษในช่วงที่ผมกำลังตั้งตัว

00:13:53.845 --> 00:13:57.597
เด็กเหล่านี้ ซึ่งค่อนข้างจะกระตือรือล้นมาก

00:13:57.597 --> 00:14:00.469
เริ่มเรียกผมว่า "เจ้าลิง"

00:14:00.469 --> 00:14:04.150
เมื่อผมกลับบ้าน ผมเขียนหนังสือชื่อ "ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"

00:14:04.150 --> 00:14:07.432
และผมส่งไปรษณียบัตรออกไปเป็นชุดสุดท้าย

00:14:07.432 --> 00:14:10.806
ผมได้รับอีเมลตตอบกลับจากบรรณาธิการของ แรนดอม เฮาส์

00:14:10.806 --> 00:14:14.557
ด้วยชื่อหัวข้อว่า "งานยอดเยี่ยมมาก ! "

NOTE Paragraph

00:14:14.557 --> 00:14:16.345
"เรียน คุณจาร์เรตต์ เราได้รับโปสการ์ดของคุณ

00:14:16.345 --> 00:14:19.108
และชอบงานศิลปะของคุณ เราเข้าไปดูเวบไซต์ของคุณ

00:14:19.108 --> 00:14:23.069
เราอยากรู้ว่าคุณเคยเขียนนิทานของคุณเองหรือไม่

00:14:23.069 --> 00:14:25.735
เพราะเราชอบงานวาดของคุณมาก และน่าจะมีนิทานที่เหมาะกับงานวาดนั้น

00:14:25.735 --> 00:14:29.806
กรุณาแจ้งเราด้วยหากคุณได้มาที่นิวยอร์ค"

00:14:29.806 --> 00:14:33.108
นี่คืออีเมลจากบรรณาธิการของบริษัทหนังสือเด็ก แรนดอม เฮาส์

NOTE Paragraph

00:14:33.108 --> 00:14:35.444
สัปดาห์ถัดมา ผมก็"บังเอิญ"ไปอยู่ที่นิวยอร์คในทันที

00:14:35.444 --> 00:14:38.388
(เสียงหัวเราะ)

00:14:38.388 --> 00:14:40.700
ผมได้พบบรรณาธิการ

00:14:40.700 --> 00:14:43.924
และจากนิวยอร์คมาพร้อมกับหนังสือสัญญาสำหรับหนังสือเล่มแรกของผม

00:14:43.924 --> 00:14:44.957
"ราตรีสวัสดิ์ เจ้าลิง"

00:14:44.957 --> 00:14:48.419
ซึ่งตีพิมพ์ในวันที่ 12 มิถุนายน 2544

NOTE Paragraph

00:14:48.419 --> 00:14:54.114
หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นของผมลงข่าวแสดงความยินดี

00:14:54.114 --> 00:14:58.379
ร้านหนังสือในชุมชนให้ความสนใจมาก

00:14:58.379 --> 00:15:00.268
พวกเขาขายหนังสือในร้านได้ทั้งหมด

00:15:00.268 --> 00:15:04.045
เพื่อนผมพูดถึงเรื่องนี้ว่าเหมือนการตื่นนอน แต่มีความสุข

00:15:04.045 --> 00:15:06.622
เพราะทุกคนที่ผมเคยรู้จักเข้าแถวมากันเพื่อพบผม

00:15:06.622 --> 00:15:09.646
แต่ไม่ใช่เพราะว่าผมตาย เขามาเพื่อให้ผมเซนต์หนังสือให้

00:15:09.646 --> 00:15:11.193
คุณตาคุณยายของผมอยู่ในช่วงเวลานั้นด้วย

00:15:11.193 --> 00:15:13.782
พวกเขามีความสุขมาก ภูมิใจมากที่สุด

00:15:13.782 --> 00:15:17.534
ครูอลิชก็มา ครูชิเลล์ก็มา ครูเคซี่ก็มา

00:15:17.534 --> 00:15:18.973
ครูอลิชแซงมาอยู่หน้าสุดของแถว

00:15:18.973 --> 00:15:22.230
"ฉันเป็นคนสอนเขาอ่านหนังสือนะ" (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:15:22.230 --> 00:15:24.774
จากนั้นก็มีบางอย่างเกิดขึ้นและเปลี่ยนชีวิตผม

00:15:24.774 --> 00:15:26.990
ผมได้รับจดหมายจากแฟนคลับเป็นฉบับแรก

00:15:26.990 --> 00:15:30.265
เด็กคนนี้รักเจ้าลิงมาก

00:15:30.265 --> 00:15:33.861
และเขาอยากได้เค้กวันเกิดเจ้าลิง

00:15:33.861 --> 00:15:38.248
สำหรับเด็กอายุสองขวบ สิ่งนี้คงเหมือนการไปสักนะครับ (เสียงหัวเราะ)

00:15:38.248 --> 00:15:41.309
คุณคิดดู คุณได้เค้กวันเกิดแค่ปีละครั้ง

00:15:41.309 --> 00:15:44.154
สำหรับเด็กคนนี้ นี่เพิ่งเป็นครั้งที่สอง

00:15:44.154 --> 00:15:45.160
ผมได้รับรูปนี้ และผมคิดว่า

00:15:45.160 --> 00:15:47.202
"รูปนี้จะต้องติดอยู่ในความทรงจำ

00:15:47.202 --> 00:15:50.878
ของเขาไปตลอดชีวิตแน่ๆ เขาต้องเก็บรูปนี้ไว้ไปตลอดชีวิต

00:15:50.878 --> 00:15:53.834
ในอัลบั้มรูปครอบครัวแน่นอน"

NOTE Paragraph

00:15:53.834 --> 00:15:56.502
รูปนั้น ในเวลานั้น

00:15:56.502 --> 00:15:59.549
อยู่ตรงหน้าผมตลอดเวลาที่ผมทำงานเขียนหนังสือของผม

NOTE Paragraph

00:15:59.549 --> 00:16:02.109
ผมมีหนังสือภาพออกวางขาย 10 เล่ม

00:16:02.109 --> 00:16:05.509
"พังค์ ฟาร์ม" "เจ้าหัวถุง" "ออลลี่ ช้างสีม่วง"

00:16:05.509 --> 00:16:07.793
ผมเพิ่งทำหนังสือเล่มที่ 9

00:16:07.793 --> 00:16:10.286
เป็นหนังสือในชุด "แม่ครัว (Lunch Lady)" ซึ่งเป็นหนังสือชุดนิยายภาพ

00:16:10.286 --> 00:16:12.870
เกี่ยวกับแม่ครัวในโรงเรียนผู้ต่อสู้กับอาชญากรรม

00:16:12.870 --> 00:16:15.686
ผมกะไว้ว่าจะออกหนังสือ

00:16:15.686 --> 00:16:19.366
ชื่อว่า "หน่วยตำรวจตุ่นปากเป็ด : เจ้ากบจอมบ่น"

00:16:19.366 --> 00:16:22.936
ผมท่องเที่ยวทั่วประเทศแวะไปตามโรงเรียนนับไม่ถ้วน

00:16:22.936 --> 00:16:27.446
บอกเด็กๆมากมายให้รู้ว่าเขาวาดรูปแมวได้ยอดเยี่ยมมาก

NOTE Paragraph

00:16:27.446 --> 00:16:29.974
และผมก็ได้เจอเจ้าหัวถุง

00:16:29.974 --> 00:16:34.545
เหล่าแม่ครัวที่ดูแลผมเป็นอย่างดี

00:16:34.545 --> 00:16:39.069
ผมได้มีชื่อเสียงเช่นนี้

00:16:39.069 --> 00:16:40.919
ก็เพราะเด็กๆเสนอชื่อผม

00:16:40.919 --> 00:16:43.009
เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่หนังสือชุด"แม่ครัว"ชนะ

00:16:43.009 --> 00:16:45.990
รางวัลหนังสือขวัญใจเด็กๆแห่งปีในกลุ่มเด็กเกรด 3-4

00:16:45.990 --> 00:16:47.960
และผู้ชนะทั้งหลายได้แสดง

00:16:47.960 --> 00:16:52.220
ขึ้นบนจอยักษ์ที่ไทม์สแควร์

00:16:52.220 --> 00:16:54.944
"พังค์ ฟาร์ม" และ "แม่ครัว" อยู่ระหว่างการทำเป็นภาพยนตร์

00:16:54.944 --> 00:16:57.518
ผมจึงได้เป็นผู้ผลิตภาพยนตร์

00:16:57.518 --> 00:17:00.251
ผมรู้สึกขอบคุณจริงๆ ขอบคุณกล้องวิดีโอ

00:17:00.251 --> 00:17:02.815
ที่ผมได้ตอนเกรด 9

00:17:02.815 --> 00:17:05.585
ผมได้เห็นผู้คนจัดปาร์ตี้วันเกิดแบบ "พังค์ ฟาร์ม"

00:17:05.585 --> 00:17:08.472
ผู้คนแต่งตัวเหมือน "พังค์ ฟาร์ม" ในวันฮาโลวีน

00:17:08.472 --> 00:17:10.101
ห้องเด็กสไตล์ "พังค์ ฟาร์ม"

00:17:10.101 --> 00:17:14.916
ซึ่งผมก็หวั่นๆเล็กน้อยถึงสวัสดิภาพชีวิตของเด็กคนนั้นในระยะยาว

NOTE Paragraph

00:17:14.916 --> 00:17:17.387
และผมได้รับจดหมายจากแฟนๆที่ยอดเยี่ยมมากๆ

00:17:17.387 --> 00:17:19.795
ผมได้ทำโปรเจคหลายชิ้นที่ยอดเยี่ยมมาก

00:17:19.795 --> 00:17:23.147
เวลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตผมเกิดขึ้นเมื่อฮาโลวีนที่ผ่านมา

00:17:23.147 --> 00:17:25.301
กริ่งประตูดังขึ้น และเป็นคนเล่นหลอกหรือเลี้ยง ( trick-or-treat)

00:17:25.301 --> 00:17:29.458
แต่งตัวเป็นตัวการ์ตูนของผม มันเจ๋งมากครับ

NOTE Paragraph

00:17:29.458 --> 00:17:32.572
ตอนนี้คุณตาคุณยายผมไม่อยู่แล้ว

00:17:32.572 --> 00:17:35.636
เพื่อเป็นเกียรติแก่ท่าน ผมตัั้งทุนการศึกษาที่พิพิธภัณฑ์ศิลปะวอร์เซสเตอร์

00:17:35.636 --> 00:17:38.911
สำหรับเด็กๆที่มีชีวิตลำบาก

00:17:38.911 --> 00:17:41.619
แต่ผู้ดูแลเด็กไม่สามารถจ่ายค่าเรียนให้เด็กๆได้

00:17:41.619 --> 00:17:44.210
ที่นั่นจัดแสดงผลงานของผมในช่วง 10ปีแรกของการตีพิมพ์

00:17:44.210 --> 00:17:47.306
และคุณรู้ไหมว่าใครมาแสดงความยินดีในวันนัั้น คุณครูอลิชครับ

NOTE Paragraph

00:17:47.306 --> 00:17:48.993
ผมพูดว่า "ครูอลิช เป็นอย่างไรบ้างครับ"

NOTE Paragraph

00:17:48.993 --> 00:17:52.099
ครูตอบมาว่า "ฉันอยู่ที่นี่ไง" (เสียงหัวเราะ)

NOTE Paragraph

00:17:52.099 --> 00:17:58.713
จริงครับ คุณยังมีชีวิตอยู่ และสบายดีตอนนี้

NOTE Paragraph

00:17:58.713 --> 00:18:00.389
ดังนั้นเวลาที่ยอดเยี่ยมที่สุดของผม

00:18:00.389 --> 00:18:02.375
งานที่สำคัญที่สุดของผมตอนนี้คือ ผมเป็นพ่อคนแล้ว

00:18:02.375 --> 00:18:04.723
ผมมีลูกสาวที่น่ารักสองคน

00:18:04.723 --> 00:18:07.514
และเป้าหมายของผมคือสร้างแรงบันดาลใจ ให้มันอยู่รอบๆตัวพวกเขา

00:18:07.514 --> 00:18:10.636
ด้วยหนังสือที่มีอยู่ในห้องทุกห้องในบ้านของเรา

00:18:10.636 --> 00:18:13.226
ด้วยจิตรกรรมฝาผนังที่ผมวาดในห้องของพวกเขา

00:18:13.226 --> 00:18:16.865
ด้วยเวลาแห่งการสร้างสรรค์ที่คุณพบได้ในช่วงเวลาเงียบๆ

00:18:16.865 --> 00:18:20.350
ด้วยการสร้างใบหน้าตามชานบ้าน

00:18:20.350 --> 00:18:22.674
ให้เธอได้นั่งบนโต๊ะ

00:18:22.674 --> 00:18:25.362
ที่ผมนั่งมาตลอด 20 ปีที่ผ่านมา

00:18:25.362 --> 00:18:27.638
ขอบคุณครับ (เสียงปรบมือ)