Siyasi reforma giden durdurulamaz yürüyüş

Yedi yıl önce,İnternet aktivisti olan Aaron Swartz Lawrence Lessig'i siyasi reform için savaşmaya başlaması için ikna etmişti. Swartz'ın trajik ölümünden bir yıl kadar sonra,Lessig Birleşik Devletler siyasetini yolsuzluk egemenliğinden kurtarma mücadelesini sürdürdü.Bu tutkulu,samimi konuşmasında tüm yurttaşları birlik olmaya davet ediyor ve umudu asla kaybetmemeye yönelik yürekten bir hatırlatmada bulunuyor.

Bir çip, bir şair ve bir delikanlı.

Bundan yaklaşık 20 yıl önce,

Haziran 1994'de İntel

Pentium çiplerinin çekirdeğinde

bir üretim hatası olduğunu duyurdu.

Bölünmelerin tekrarlayan
kayan noktaları için gerekli olan

ara kesitleri hesaplayan

SRT algoritma kodunun derinlerinde--

Ne demek olduğunu bilmiyorum,
Wikipedia'da yazan neyse o--

bir üretim hatası ve

yapılan hesaplamanın sonucunun
belirli bir olasılık dahilinde

yanlış çıkacağını belirten bir hata vardı

ve bu olasılık

her 360 milyarda bir oluşuyordu.

Sonrasında İntel
ortalama elektronik tablonuzun

her 27.000 yılda bir hatalı
olabileceğini söyledi.

Bunu kayda değer bulmuyorlardı

ancak toplum içinde bir öfke hakimdi.

Topluluk, teknikerler

bu hatanın düzeltilmesi
gerektiğini söylediler.

İntel onlara bu çipleri verdiği için

sessiz kalmayacaklardı.

Böylelikle dünya çapında
bir devrim gerçekleşmiş oldu.

İnsanlar talepleri için yürüdüler--

tamam, tam olarak böyle değil--

ama ayaklandılar ve İntel'den

hatayı düzeltmesini istediler.

Ve İntel 475 milyon dolarlık bir bütçeyi

milyonlarca çipin değiştirilmesi için

kullanılmak üzere ayırdı.

Böylece her 360 milyar hesaplamada bir kez

ortaya çıkabilecek
bir problemi çözmek için

toplumumuzda milyarlarca para

harcandı.

İki numara, bir şair.

Bu Martin Niemöller.

Onun bir şiirine aşinasınız.

Nazi döneminin yükseldiği sıralar,

o şu dörtlüğü tekrarlamaya başlamıştı,

"Önce komünistler için geldiler,

bense hiçbir şey yapmadım,

tek kelime konuşmadım
çünkü komünist değildim.

Sonra sosyalistler için geldiler.

Sonra sendikalar için geldiler.

Sonrasında Yahudiler için.

Ve sonra benim için geldiler.

Fakat benim için konuşacak
kimse kalmamıştı."

Niomeller içgüdünün
belirli bir türünü gösteriyor.

Bu zekanın özünde bir içgüdü.

Buna bir nevi farkındalık diyebiliriz.

Belli bir testi var:

Saklı bir tehdidi fark edip

karşılık verebilir misiniz?

Kendinizi ya da türünüzü
kurtarabilir misiniz?

Bu konuda karıncalar
oldukça iyi olabiliyor.

İnekler, o kadar da değil.

Peki siz fark edebilir misiniz?

Şekli gördükten sonra tanıyıp

bu konuda bir şeyler yapabilir misiniz?
İki numara.

Üç numara, bir delikanlı.

Bu benim arkadaşım Aaron Swartz.

Tim'in arkadaşı.

Bu dinleyiciler arasındaki
çoğunuzun arkadaşı

ve yedi yıl önce,

Aaron bir soruyla yanıma geldi.

Tam da ilk TED konuşmamı
yapmamdan önceydi.

Çok gururluydum.
Ona konuşmamdan bahsediyordum,

"Yaratıcılığı baskılayan yasalar."

Ve Aaron bana baktı,

ben biraz sabırsızdım ve dedi ki,

"Peki bahsettiğin bu sorunları

nasıl çözeceksin?

Telif hakkı yükümlülüğü,
İnternet yükümlülüğü,

bu sorunları nasıl halledeceksin?

ki bu temel yolsuzluk

hükümetin çalışma şekli olmuşken ?

Biraz hevesimi kaçırmıştı bu.

Benimle kutlama yapmıyordu.

Ve ona dedim ki, "Biliyorsun, Aaron,

bu benim alanım değil,
benim alanım değil."

"Bir akademisyen olarak mı
benim alanım değil diyorsun?" dedi.

"Evet, bir akademisyen olarak,
benim alanım değil." dedim.

dedi ki, "Bir vatandaş olarak düşünsen?

Bir vatandaş."

Aaron böyleydi işte.

Konuşmadı. Sorular sordu.

Ama soruları benim
dört yaşımdaki sarılmam kadar

net konuşuyordu.

Bana diyordu ki,

"Bir ipucu yakalamalısın.

Bir ipucu yakalamalısın, çünkü

bu demokrasinin
işletim sisteminin merkezinde

bir hata var

ve bu hata her 360 milyarda bir
demokrasimiz bir karar vermeye çalışırken

ortaya çıkmıyor.

Her zaman,

her bir önemli konuda var.

Bu siyasi toplumda
duyarsızlığı bitirmeliyiz.

Karınca-biçimli davranış
diye bilinen

kelimeyi benimsememiz lazım. --

kelimenin ne olduğuyla ilgili
Internet'in söylediği bu --

Bizim bu sorunu fark edip

türümüzü ve halklarımızı
kurtarmamızı sağlayan

karıncanın takdir edilesi davranışıdır.

Şimdi eğer Aaron Swartz'ı tanıyorsanız,

kendisini yaklaşık bir yıl önce

kaybettiğimizi bilirsiniz.

TED konuşmamı yapmamdan

yaklaşık altı hafta önceydi,

Chris'e benden bu TED konuşmasını
yapmamı istediğinde

çok minnettar olmuştum

sadece size bir konuşma fırsatı
yakaladığım için değil,

gerçi çok iyiydi ,

ayrıca beni olağanüstü
bir depresyondan çıkartmasıydı.

Üzüntümü ifade etmeye başlayamadım.

Çünkü odaklanmalıydım.

Size ne anlatacağıma odaklanmalıydım.

Bu beni kurtardı.

Ama coşkudan, heyecandan,

bu topluluktan gelen gücün sonrasında

daha az verimsiz,

daha az akademik yolla
anlattığım bu sıkıntıları

çözme isteği duydum.

Bu siyasi harekete bir hedef olarak

New Hampshire'a odaklanabilirdik

çünkü New Hampshire'ın ilk seçimleri

inanılmaz derecede önemli.

New Hampshire İsyanı isimli bir grup

bu yolsuzluğu 2016'da
nasıl asli sorun olarak

ortaya koyabiliriz diye
düşünmeye başlamıştı.

Ama benim hayal gücümü zorlayansa
başka bir ruhtu,

Büyükanne D diye de bilinen
Doris Haddock isimli bir kadın.

1 Ocak 1999, 15 yıl önce,

88 yaşında Büyükanne D yürümeye başladı.

Los Angeles'tan başlayıp

Washington'a doğru

yalnızca göğsündeki bir yazıyla
yürümeye başladı.

"Ekonomik Reform Mücadelesi"

On sekiz ay sonra,

90 yaşındayken,

içlerinde onunla
yürüyebilmek için arabasıyla

şehir dışına yaklaşık bir mil (1.5 km)
yol gitmiş kongre üyeleri dahil

yüzlerce insan eşliğinde

Washington'a ulaştı.

(Gülüşmeler)

Şimdi, benim ülke çapında

yürümek için 13 ayım yok.

Yürümekten nefret eden üç çocuğum,

bazı gizemli sebepler için

orada olmadığım zaman

nefret eden bir karım var.

Yani bu bir seçenek değildi

fakat sorduğum soru şuydu,

Büyükanne D'yi biraz olsun
yenileyemez miydik?

Ocak'ta 3.200 mil (5.150 km) yerine

New Jampshire boyunca
185 millik (300 kmlik) bir yürüyüş

nasıl olurdu ?

Böylece 11 Ocak'ta,

Aaron'un ölüm yıl dönümünde,

24 Ocak'ta, Büyükanne D'nin
doğduğu günde biten

bir yürüyüşe başladık.

New Hampshire'in en tepesinden
en aşağısına kadar

bu sorunu konuşarak gittiğimiz

yürüyüş boyunca toplamda
200 kişi bize katıldı.

Ve beni hayretler içinde bırakan,

görmeyi kesinlikle
tahmin etmediğim şey ise

bu sorunu konuştuğumuz herkeste var olan

tutku ve öfkeydi.

Bir ankette gördük ki Amerikalıların
yüzde 96'sı

politikada paranın etkisinin
azaltılmasının

önemli olduğuna inanıyor.

Şimdi politikacılar ve uzmanlar
bu konuyla ilgili

yapabileceğimiz herhangi bir şey
olmadığını,

Amerikalıların durumu
umursamadığını söylüyor.

Fakat bunun nedeni ise

Amerikalıların yüzde 91’inin

bu sorunla ilgili bir şey
yapılamayacağını düşünmesidir.

96 ile 91 arasındaki bu fark

kabullenme politikamızı açıklıyor.

Demek istiyorum ki,sonuçta
en azından yüzde 96’mız

Süpermen gibi uçabilmeyi dilerken,

yüzde 91’imiz bunu
gerçekleştiremeyeceğimizi bildiği için

her içimizden geldiği zaman

yüksek binalardan atlamıyoruz.

Bunun nedeni ise
bu reform için yaptığımız gibi

limitlerimizi kabullenmemizdir.

Ama insanlara umut duygusunu
verdiğiniz zaman,

mutlak imkansızlığı
eritmeye başlıyorsunuz.

Harvey Milk’in dediği gibi
eğer onlara umut verirseniz,

değişimin mümkün olduğuna dair
düşünmesi için

bir şans verirsiniz.

Umut.

Umut ki bizim,
yani Aaron’un arkadaşlarının,

onun bu duygusunu
kaybetmesine izin vererek

başarısızlığa uğrattığımız tek şey.

O çocuğu kendi oğlum gibi severdim.

Ama onu başarısızlığa uğrattık.

Ben ülkemi seviyorum

ve onu başarısızlığa uğratmayacağım.

Onu başarısızlığa uğratmayacağım.

Her ne kadar bu mücadelemiz
imkansız gibi gözükse de

tutup savaşacağımız şey

bu umut duygusu olacak.

Sırada ne var?

Biz 200 kişi ile bu yürüyüşü başlattık,

seneye ocak ayında ise

1000 kişi farklı istikametlerde yürüyecek

yürüyecek ve Concord’da

bu davayı kutlamak için buluşacaklar

ve 2016’da birincil seçimlerden önce,

eyalet boyunca yürüyecek ve Concord’da

bu davayı kutlayacak 10,000 kişi olacak.

Biz yürüyüşe başladığımızda ülkenin
farklı yerlerinden insanlar,

“Kendi eyaletimizde biz de
aynı şeyi yapabilir miyiz?”

diye sormaya başladılar.

Bu yüzden bizde B.D. Yürüyüşçüleri isimli,

yani Büyükanne D. Yürüyüşçüleri,

yürüyüşçülerinin ülke çapında
bu reform için

yürüyüş yapacağı bir
parti programı başlattık. Bir numara.

Bu yürüyüşte iki numara olan

Thunderclap’ın kurucularından birisi,
David Cascino

bizimleydi

ve dedi ki, “Peki ne yapabiliriz?”

Böylelikle bugün bildirilecek olan

ve bize bu reform düşüncesine
adanmış seçmenleri

çekme imkanı sağlayacak

bir parti programı başlattılar.

Nerede olduğunuza bakılmaksızın,

New Hampshire’ın içinden veya
New Hampshire’ın dışından ,

kayıt olabilir ve direkt olarak
adayların bu konuda

nerede oldukları ile ilgili
bilgilendirilirsiniz.

Bu sayede olasılığı
gerçeğe dönüştürme görevi için

kime oy vereceğinize

karar verebilirsiniz.

Ve sonunda üç numara, en zor olanı.

Artık Super PAC
(siyasi eylem komitesi) çağındayız.

Gerçekten de dün, Merriam,

Merriam-Webster’in Super PAC’i
bir kelime olarak alacağını duyurdu.

Artık sözlükte resmi bir kelime.

Mayday olarak da bilinen 1 Mayıs’da

bir şey deneyeceğiz.

Tüm Super PAC’leri

sonlandıracağını düşünebildiğimiz
bir Super PAC

başlatmayı deneyeceğiz.

Bu işlerin temel yolu budur.

Geçen yıl boyunca,

Birleşik Devletler Kongresi’nde

temel reformu mümkün kılacak
yeterli oyu sağlamanın

ne kadar tutacağını hesaplamak için

analistlerle ve
siyasi uzmanlarla çalıştık.

Bu rakam ne? Yarım milyar? Bir milyar?

Bu rakam ne?

Artık rakam ne olursa olsun,

bir nevi para toplayıp fon oluşturacağız

çünkü KickStarter’ı politik işlerde
kullanamıyorsunuz

ama yine de kısmen para desteği
alınmış olacak.

İlk olarak insanların

iddialı hedeflere ulaşma şartıyla

ufak çaplı dolar taahhütünde bulundukları

hiyerarşik düzenli bir
kampanya başlatacağız

ve bu hedeflere ulaşıldığında ise

paranın siyaseti etkileme şeklini
değiştirmek için

bu meseleyi kazanmamızda gerekli olan

Super PAC’i işletebilmemiz için
insanların katkıda bulunacağı

büyük dolar katılımcılarına dönüşeceğiz .

Böylelikle 8 Kasım’da,

dün fark ettim ki

Aaron 30 yaşında olmuş olacaktı,

8 Kasım’da

bu temel reform düşüncesine adanmış

Beyaz Saray’daki 218 temsilcimizi

ve Birleşik Devletler Senatosu’ndaki

60 senatörümüzü

kutlayacağız.

Geçen gece, dilekleri dinledik.

Bu da benim dileğim.

Belki birisi.

Bir gencin hayalleri bir ulusu,

hepimizin aslında tek bir insan

olduğumuz fikrinin arkasında
birleştirebilsin.

Biz ki bir hükümete bağlanmış insanlarız.

Hükümet ise yalnızca
insanlara bağlı olduğunu

vaat etmiş bir hükümet, insanlara,

Madison’un söylediği gibi

yoksuldan daha zengin olmayanlar.

Belki birisi.

Ve belki siz,
belki siz bu akıma katılırsınız.

Bir politikacı olduğunuz için değil,

bir uzman olduğunuz için değil

bu sizin alanınız olduğu için değil

ama eğer,

eğer bir vatandaşsanız.

Aaron bana bunu sormuştu.

Şimdi de ben size sordum.

Çok teşekkür ederim.

(Alkışlar)