Το μέλλον των ειδήσεων; Η εικονική πραγματικότητα

Τι θα λέγατε αν μπορούσατε να βιώσετε μια ιστορία με όλο σας το σώμα, και όχι μόνο με το μυαλό σας; Η Νόνι ντε λα Πένια δουλεύει πάνω σε μια νέα μορφή δημοσιογραφίας που συνδυάζει την παραδοσιακή δημοσιογραφία με ανερχόμενες τεχνολογίες εικονικής πραγματικότητας βάζοντας το κοινό μέσα στην ιστορία. Το αποτέλεσμα είναι μια υποβλητική εμπειρία που η ντε λα Πένια πιστεύει ότι θα βοηθήσει τους ανθρώπους να δουν τις ειδήσεις υπό μια νέα οπτική.

Τι θα λέγατε αν σας έδειχνα μια ιστορία

που θα τη θυμόσαστε με όλο σας το σώμα

και όχι μόνο με το μυαλό σας;

Σε όλη μου την καριέρα
ως δημοσιογράφος, πραγματικά

προσπαθώ να καλύπτω ιστορίες
που είναι σημαντικές

και ίσως εμπνεύσουν
τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν.

Δούλεψα στην έκδοση.
Δούλεψα σε ντοκιμαντέρ.

Δούλεψα στη μετάδοση.

Όμως όταν ασχολήθηκα
με την εικονική πραγματικότητα

άρχισα να βλέπω
αυτές τις πραγματικά έντονες,

αυθεντικές αντιδράσεις από ανθρώπους

που πραγματικά μου πήραν το μυαλό.

Έτσι με την εικονική πραγματικότητα,

μπορώ να σας βάλω στη σκηνή

μέσα στην ιστορία.

Φορώντας αυτά τα γυαλιά που εντοπίζουν
την κατεύθυνση που κοιτάτε,

θα βιώσετε μια εμπειρία
με όλο σας το σώμα,

σαν να βρίσκεστε πραγματικά εκεί.

Έτσι πριν από πέντε χρόνια
αποφάσισα να καινοτομήσω

συνδυάζοντας την εικονική πραγματικότητα
και τη δημοσιογραφία.

Και ήθελα να κάνω
μια ιστορία για την πείνα.

Οι οικογένειες στην Αμερική πεινάνε,
οι τράπεζες τροφίμων πιέζονται

και συχνά ξεμένουν από φαγητό.

Ήξερα ότι δεν μπορώ να κάνω
τον κόσμο να νιώσει την πείνα,

όμως ίσως μπορούσα να βρω έναν τρόπο
να τους κάνω να νιώσουν κάτι σωματικό.

Έτσι -αυτό έγινε πριν πέντε χρόνια-

το να κάνεις δημοσιογραφία
και εικονική πραγματικότητα μαζί

θεωρούνταν χειρότερο από έγκλημα,

έτσι δεν είχα χρηματοδότηση.

Πιστέψτε με, πολύ συνάδελφοι μου
γελούσαν μαζί μου.

Όμως είχα μια πραγματικά
σπουδαία ασκούμενη,

μια γυναίκα που λέγετε
Μικαέλα Κόμπσα-Μαρκ.

Μαζί πήγαμε στις τράπεζες τροφίμων

και ξεκινήσαμε να καταγράφουμε
ήχο και εικόνα.

Μέχρι που μια μέρα ήρθε στο γραφείο μου

κλαίγοντας, πραγματικά έκλαιγε.

Βρισκόταν σε ένα περιστατικό
σε μια μεγάλη ουρά,

όπου η γυναίκα που εξυπηρετούσε
τη γραμμή ήταν πολύ πιεσμένη,

και φώναζε,
«Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι!

Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι!»

Κι ένας άντρας με διαβήτη
δεν πήρε φαγητό στην ώρα του,

τα επίπεδα σακχάρου του
έπεσαν πολύ χαμηλά, κι έπεσε σε κώμα.

Όταν άκουσα αυτό τον ήχο,

ήξερα ότι αυτό ήταν το είδος
του υποβλητικού κομματιού

που μπορεί να περιγράψει
τι συμβαίνει στις τράπεζες τροφίμων.

Εδώ είναι η πραγματική ουρά.
Βλέπετε πόσο μεγάλη ήταν, σωστά;

Και πάλι, όπως είπα, δεν είχαμε
μεγάλη χρηματοδότηση,

έτσι έπρεπε να το αναπαράγουμε με
εικονικούς ανθρώπους που μας δωρίσαν,

και ανθρώπους που παρακαλούσαν και έκαναν
θελήματα, βοηθώντας με να φτάξω τα μοντέλα

και να κάνουμε όλα όσο πιο ακριβή γινόταν.

Προσπαθήσαμε να αναπαράγουμε
ότι έγινε εκείνη τη μέρα

με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια.

(Βίντεο) Φωνή: Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι!
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι!

Φωνή: Οκ, παθαίνει κρίση.

Φωνή: Χρειαζόμαστε ασθενοφόρο.

Νόννι ντε λα Πένια: Ο άντρας στα δεξιά,

περπατάει γύρω από τον άνθρωπο.

Είναι στο δωμάτιο με αυτό τον άνθρωπο.

Αυτός ο άνθρωπος είναι στα πόδια του.

Αν και με την περιφερειακή του όραση,

μπορεί να δει ότι είναι στο εργαστήριο,

πρέπει να μπορεί να δει
ότι δεν είναι πραγματικά στο δρόμο,

όμως αισθάνεται ότι είναι εκεί
με αυτούς τους ανθρώπους.

Προσέχει για να μην πατήσει τον άνθρωπο

που δεν είναι πραγματικά εκεί.

Έτσι αυτό το βίντεο πήγε
στο φεστιβάλ ταινιών Σαντάνς 2012,

πράγμα εντυπωσιακό, και ήταν η πρώτη
ταινία εικονικής πραγματικότητας

που έγινε πότε, βασικά.

Όταν πήγαμε, ήταν πολύ τρομακτικό.

Δεν ξέραμε πώς θα αντιδράσει ο κόσμος

και τι θα συνέβαινε.

Και εμφανιστήκαμε με ένα ζευγάρι γυαλιά
με κολλητική ταινία.

(Βίντεο) Κλαις. Κλαις, Τζίνα, κλαις.

Μπορείτε να ακούσετε
την έκπληξη στη φωνή μου, σωστά;

Και αυτή η αντίδραση κατέληξε
να είναι αυτή που συναντήσαμε

ξανά και ξανά:

άνθρωποι κάτω στο έδαφος να προσπαθούν
να βοηθήσουν το θύμα της κρίσης,

να προσπαθούν να του πουν κάτι στο αυτί

ή να βοηθήσουν με κάποιον τρόπο,
ακόμη και αν δεν μπορούσαν.

Και πολύ βγήκαν από αυτό λέγοντας,

«Είμαι τόσο απογοητευμένος.
Δεν μπορούσα να τον βοηθήσω»,

κουβαλώντας το στη ζωή τους.

Έτσι αφού έγινε αυτή η ιστορία,

ο πρύτανης της σχολής κινηματογράφου,
στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνια,

κάλεσε τον επικεφαλής του Διεθνούς
Οικονομικού Φόρουμ, να δει την «Πείνα»,

και όταν έβγαλε τα γυαλιά,

μας ανέθεσε επί τόπου να κάνουμε
μια ιστορία για τη Συρία.

Ήθελα πολύ να κάνω κάτι
για τα παιδιά των Σύρων προσφύγων,

επειδή τα παιδιά επηρεάστηκαν
περισσότερο από τον Συριακό εμφύλιο.

Έστειλα μια ομάδα στα σύνορα του Ιράκ

για να μαζέψει υλικό
από τους προσφυγικούς καταυλισμούς,

βασικά μια περιοχή όπου
δεν θα ξαναέστελνα ομάδα τώρα,

καθώς εκεί δραστηριοποιείται το ISIS.

Τότε αναπαραστήσαμε
μια σκηνή από τον δρόμο

στην οποία ένα μικρό κορίτσι τραγουδάει
και μετά σκάει μια βόμβα.

Όταν είσαι μέσα σε αυτή τη σκηνή

και ακούς αυτούς τους ήχους,

και βλέπεις τους τραυματισμένους γύρω σου,

είναι ένα απίστευτα τρομακτικό
και πραγματικό αίσθημα.

Άτομα που συμμετείχαν
σε πραγματικούς βομβαρδισμούς μου λένε

ότι προκαλεί τον ίδιο φόβο.

[Ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία
μπορεί να φαίνεται μακρινός]

[μέχρι να τον βιώσεις ο ίδιος.]

(Το κοριτσάκι τραγουδάει)

(Έκρηξη)

[Πρότζεκτ Συρία]

[Μια εμπειρία εικονικής πραγματικότητας]

ΝΠ: Μας κάλεσαν
να παρουσιάσουμε την ιστορία

στο Μουσείο Βικτόριας
και Αλβέρτου στο Λονδίνο.

Όμως δεν προωθήθηκε και μας έβαλαν
σε μια αίθουσα με ταπετσαρίες.

Δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι,

έτσι όποιος έμπαινε στο μουσείο
για να το επισκεφθεί εκείνη τη μέρα

μας έβλεπε με αυτά τα περίεργα φώτα.

Ξέρετε, μπορεί να ήθελαν να δουν
την παλιά ιστορία των ταπισερί,

και αντιμετώπισαν τις κάμερες
εικονικής πραγματικότητας.

Όμως πολλοί το δοκίμασαν,
και μέσα σε πέντε μέρες

καταλήξαμε με 54 σελίδες
σχολίων στο βιβλίο επισκεπτών,

ενώ οι έφοροι του Μουσείου μας είπαν

ότι δεν έχουν ξαναδεί τέτοια προσέλευση.

Φράσεις όπως, «Είναι τόσο αληθινό»,
«Απόλυτα αληθοφανές»,

ή, φυσικά, αυτό που με συγκίνησε,

«Ένα αληθινό αίσθημα
σαν να βρίσκεσαι μέσα σε κάτι

που κανονικά θα έβλεπες στις ειδήσεις».

Άρα λειτουργεί, έτσι;
Αυτά τα πράγματα λειτουργούν.

Και δεν έχει σημασία από πού είσαι
ή πόσο χρονών είσαι -

είναι πραγματικά υποβλητικό.

Τώρα, μην με παρεξηγήσετε. Δεν λέω
ότι όταν είσαι μέσα σε μια ιστορία

ξεχνάς ότι είσαι εδώ.

Φαίνεται ότι νιώθουμε σαν να βρισκόμαστε
σε δύο μέρη ταυτόχρονα.

Μπορούμε να έχουμε αυτό που ονομάζω
δυαδικότητα παρουσίας,

και πιστεύω ότι αυτό μου επιτρέπει να
αξιοποιήσω αυτό το αίσθημα ενσυναίσθησης.

Εντάξει;

Άρα αυτό σημαίνει φυσικά,

ότι πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική
όταν φτιάχνω αυτές τις ιστορίες.

Πρέπει να ακολουθώ τις καλύτερες
δημοσιογραφικές πρακτικές

και να σιγουρέψω
ότι αυτές οι δυνατές ιστορίες

φτιάχνονται με ακεραιότητα.

Αν δεν καταγράψουμε το υλικό οι ίδιοι,

πρέπει να είμαστε πολύ απαιτητικοί

με την εξακρίβωση της προέλευσης
και από πού προήλθε αυτό το υλικό

και αν είναι αυθεντικό;

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Στην υπόθεση του Τράϊβον Μάρτιν,
αυτός ο άνθρωπος, ένα παιδί,

που ήταν 17 χρονών αγόρασε ένα αναψυκτικό
και ένα γλυκό από ένα κατάστημα,

και στον δρόμο προς το σπίτι του
εντοπίστηκε από έναν φύλακα της γειτονιάς,

τον Τζορτζ Ζίμερμαν, που τον
πυροβόλησε και τον σκότωσε.

Για αυτή την ιστορία,

έπρεπε να βρούμε τα αρχιτεκτονικά σχέδια
ολόκληρου του συγκροτήματος,

και ξαναστήσαμε ολόκληρη τη σκηνή μέσα
και έξω, βασιζόμενοι σε αυτά τα σχέδια.

Όλη η δράση είναι από πληροφορίες

από τις καταγεγραμμένες κλήσεις
της αστυνομίας.

Περιέργως, βγάλαμε κάποιες ειδήσεις
από αυτή την ιστορία.

Η εταιρία που έκανε την αναπαράσταση
του ήχου η Primeau Productions,

λένε ότι μπορούν να βεβαιώσουν

ότι ο Τζορτζ Ζίμερμαν,
βγαίνοντας από το αυτοκίνητο,

όπλισε το όπλο του
πριν κυνηγήσει τον Μάρτιν.

Έτσι βλέπετε ότι οι βασικές
αρχές της δημοσιογραφίας,

δεν αλλάζουν εδώ, σωστά;

Ακολουθούμε τις ίδιες αρχές
που ακολουθούμε πάντα.

Αυτό που αλλάζει είναι η αίσθηση
ότι βρίσκεσαι στη σκηνή,

είτε βλέπεις κάποιον
να καταρέει από την πείνα

ή αισθάνεσαι ότι είσαι μέσα
στη σκηνή μιας έκρηξης.

Και αυτό με βοήθησε να προχωρήσω
με αυτές τις ιστορίες,

και να σκεφτώ πώς να τις κάνω.

Προσπαθούμε να τις κάνουμε πιο διαθέσιμες,
πέρα από τη συσκευή με τα γυαλιά.

Δημιουργούμε φορητές ιστορίες
όπως αυτή του Τράϊβον Μάρτιν.

Αυτά είχαν έναν αντίκτυπο.

Κάποιοι Αμερικανοί
μου είπαν ότι έκαναν δωρεές,

άμεσα εισπράξιμες από τους λογαριασμούς
τους, για τα παιδιά των Σύρων προσφύγων.

Και η «Πείνα στο Λ.Α.»
βοήθησε να ξεκινήσει

μια νέα μορφή δημοσιογραφίας

που πιστεύω ότι θα ενταχθεί
σε όλες τις κανονικές πλατφόρμες

στο μέλλον.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)