Return to Video

Joseph Kim: De familie die ik verloor in Noord-Korea. En de familie die ik erbij kreeg.

  • 0:01 - 0:04
    Ik ben geboren en getogen in Noord-Korea.
  • 0:04 - 0:09
    Mijn familie kampte voortdurend met armoede,
  • 0:09 - 0:13
    maar ik kreeg altijd het meeste liefde en zorg
  • 0:13 - 0:15
    omdat ik de enige zoon was
  • 0:15 - 0:18
    en de jongste van twee in het gezin.
  • 0:18 - 0:22
    In 1994 was er de grote hongersnood.
  • 0:22 - 0:24
    Ik was vier jaar oud.
  • 0:24 - 0:28
    Mijn zus en ik gingen sprokkelhout zoeken
  • 0:28 - 0:30
    vanaf 5 uur 's ochtends
  • 0:30 - 0:33
    tot na middernacht.
  • 0:33 - 0:37
    Ik dwaalde door de straten op zoek naar eten.
  • 0:37 - 0:39
    Ik weet nog dat ik een klein kind zag
  • 0:39 - 0:42
    dat op zijn moeders rug gebonden was
    en chips at,
  • 0:42 - 0:45
    en dat ik van hem wou stelen.
  • 0:45 - 0:50
    Honger is vernedering.
    Honger is uitzichtloosheid.
  • 0:50 - 0:53
    Een kind dat honger heeft, denkt niet eens
    aan politiek en vrijheid.
  • 0:53 - 0:56
    Een kind dat honger heeft, denkt niet eens
    aan politiek en vrijheid.
  • 0:56 - 0:58
    Op mijn negende verjaardag konden mijn ouders
  • 0:58 - 1:02
    me niets te eten geven.
  • 1:02 - 1:06
    Maar zelfs als kind voelde ik
  • 1:06 - 1:09
    de zwaarte in hun hart.
  • 1:09 - 1:14
    Meer dan een miljoen Noord-Koreanen
    stierven toen van honger,
  • 1:14 - 1:18
    en in 2003, toen ik 13 jaar oud was,
  • 1:18 - 1:21
    was mijn vader er één van.
  • 1:21 - 1:24
    Ik zag mijn vader wegkwijnen en sterven.
  • 1:24 - 1:29
    In hetzelfde jaar verdween mijn moeder op een dag.
  • 1:29 - 1:30
    En toen zei mijn zus
  • 1:30 - 1:33
    dat zij naar China ging om geld te verdienen,
  • 1:33 - 1:37
    maar dat ze gauw zou terugkomen
    met geld en eten.
  • 1:37 - 1:40
    Omdat we nooit gescheiden waren geweest,
  • 1:40 - 1:43
    dacht ik dat we altijd samen zouden blijven.
  • 1:43 - 1:47
    Ik gaf haar zelfs geen knuffel toen ze wegging.
  • 1:47 - 1:51
    Het is de grootste vergissing van mijn leven.
  • 1:51 - 1:53
    Maar ik wist niet
    dat het zo'n lang afscheid zou worden.
  • 1:53 - 1:56
    Maar ik wist niet
    dat het zo'n lang afscheid zou worden.
  • 1:56 - 2:01
    Ik heb mijn moeder en zus
    sindsdien niet meer gezien.
  • 2:01 - 2:06
    Plots werd ik wees en thuisloze.
  • 2:06 - 2:09
    Mijn dagelijks leven werd keihard,
  • 2:09 - 2:11
    maar ook erg simpel.
  • 2:11 - 2:15
    Mijn doel was om een morsig stuk brood
    te vinden in het vuilnis.
  • 2:15 - 2:18
    Maar dat is geen manier om te overleven.
  • 2:18 - 2:22
    Ik begon te beseffen dat bedelen
    niet de oplossing zou zijn.
  • 2:22 - 2:28
    Ik begon te stelen van voedselstalletjes
    op illegale markten.
  • 2:28 - 2:31
    Soms vond ik kleine klussen
  • 2:31 - 2:33
    in ruil voor voedsel.
  • 2:33 - 2:36
    Ik bracht ooit twee wintermaanden door
  • 2:36 - 2:38
    in een koolmijn, waar ik 33 meter onder de grond
    werkte zonder bescherming
  • 2:38 - 2:44
    in een koolmijn, waar ik 33 meter onder de grond
    werkte zonder bescherming
  • 2:44 - 2:47
    tot 16 uur per dag.
  • 2:47 - 2:49
    Ik was geen uitzondering.
  • 2:49 - 2:57
    Vele andere wezen overleefden zo, of erger.
  • 2:57 - 3:01
    Als ik de slaap niet kon vatten
    door de bittere kou
  • 3:01 - 3:03
    of de hongerpijn,
  • 3:03 - 3:05
    hoopte ik dat de volgende dag
  • 3:05 - 3:08
    mijn zus zou terugkomen
    om me wakker te maken
  • 3:08 - 3:10
    met mijn lievelingskostje.
  • 3:10 - 3:13
    Die hoop hield me in leven.
  • 3:13 - 3:16
    Ik bedoel geen grote, grootse hoop.
  • 3:16 - 3:19
    Ik bedoel het soort hoop waardoor ik geloofde
  • 3:19 - 3:22
    dat in de volgende vuilnisbak brood zou zitten,
  • 3:22 - 3:25
    wat meestal niet zo was.
  • 3:25 - 3:28
    Maar als ik het niet geloofde,
    zou ik het niet eens proberen
  • 3:28 - 3:30
    en zou ik sterven.
  • 3:30 - 3:34
    Hoop hield me in leven.
  • 3:34 - 3:37
    Elke dag zei ik tegen mezelf:
  • 3:37 - 3:40
    hoe erg het ook wordt,
  • 3:40 - 3:44
    je moet overleven.
  • 3:44 - 3:48
    Na drie jaar wachten
    op de terugkeer van mijn zus,
  • 3:48 - 3:52
    besliste ik om naar China te gaan
    om haar zelf te gaan zoeken.
  • 3:52 - 3:55
    Ik besefte
  • 3:55 - 3:59
    dat ik zo niet veel langer kon overleven.
  • 3:59 - 4:02
    Ik wist dat de reis riskant zou zijn,
  • 4:02 - 4:04
    maar ik zou mijn leven in elk geval riskeren.
  • 4:04 - 4:09
    Ik kon van honger sterven,
    zoals mijn vader in Noord-Korea,
  • 4:09 - 4:12
    of ik kon een beter leven zoeken
  • 4:12 - 4:15
    door naar China te ontsnappen.
  • 4:15 - 4:19
    Ik had gehoord dat velen de grens met China 's nachts probeerden over te steken om niet gezien te worden.
  • 4:19 - 4:23
    Ik had gehoord dat velen de grens met China 's nachts probeerden over te steken om niet gezien te worden.
  • 4:23 - 4:27
    De Noord-Koreaanse grenswacht schiet vaak
  • 4:27 - 4:31
    mensen neer die zonder toestemming de grens over willen.
  • 4:31 - 4:33
    Chinese soldaten pakken Noord-Koreanen op
    en sturen ze terug,
  • 4:33 - 4:35
    Chinese soldaten pakken Noord-Koreanen op
    en sturen ze terug,
  • 4:35 - 4:40
    waarna hun een zware straf wacht.
  • 4:40 - 4:43
    Ik besloot om overdag over te steken,
  • 4:43 - 4:48
    ten eerste omdat ik een kind was,
    bang in het donker,
  • 4:48 - 4:53
    ten tweede omdat ik wist dat ik al een risico nam.
  • 4:53 - 4:56
    Omdat weinigen overdag probeerden over te steken,
  • 4:56 - 4:58
    dacht ik dat ik zou kunnen oversteken
  • 4:58 - 5:01
    zonder gezien te worden.
  • 5:01 - 5:05
    Ik bereikte China op 15 februari 2006.
  • 5:05 - 5:07
    Ik was 16 jaar.
  • 5:07 - 5:10
    Ik dacht dat het eenvoudiger zou zijn in China,
  • 5:10 - 5:14
    omdat er meer eten was.
  • 5:14 - 5:17
    Ik dacht dat meer mensen me zouden helpen.
  • 5:17 - 5:21
    Maar het was lastiger dan leven in Noord-Korea,
  • 5:21 - 5:22
    omdat ik niet vrij was.
  • 5:22 - 5:25
    Ik maakte me voortdurend zorgen
    dat ik gepakt zou worden
  • 5:25 - 5:28
    en teruggestuurd.
  • 5:28 - 5:31
    Wonder boven wonder ontmoette ik
    enkele maanden later de leider
  • 5:31 - 5:33
    Wonder boven wonder ontmoette ik
    enkele maanden later de leider
  • 5:33 - 5:36
    van een ondergrondse schuilpaats voor Noord-Koreanen.
  • 5:36 - 5:39
    Daar mocht ik wonen
  • 5:39 - 5:44
    en voor het eerst in vele jaren
    regelmatig eten.
  • 5:44 - 5:48
    Later dat jaar hielp een activist me
    uit China ontsnappen
  • 5:48 - 5:53
    en naar de VS gaan als vluchteling.
  • 5:53 - 5:56
    Ik ging naar Amerika
    zonder een woord Engels te kennen.
  • 5:56 - 6:00
    Toch zei mijn sociale begeleider
    dat ik naar de middelbare school moest.
  • 6:00 - 6:04
    Zelfs in Noord-Korea was ik een belabberde student.
  • 6:04 - 6:06
    (Gelach)
  • 6:06 - 6:10
    En ik had nauwelijks de lagere school afgemaakt.
  • 6:10 - 6:13
    Ik vocht meerdere keren per dag op school.
  • 6:13 - 6:17
    Boeken en de bibliotheek
    waren niet mijn speelterrein.
  • 6:17 - 6:21
    Mijn vader deed hard zijn best
    om me tot studeren aan te zetten,
  • 6:21 - 6:23
    maar tevergeefs.
  • 6:23 - 6:26
    Op een bepaald moment
    gaf mijn vader het op.
  • 6:26 - 6:30
    Hij zei: "Je bent mijn zoon niet meer."
  • 6:30 - 6:35
    Ik was 11 of 12, maar het kwetste me diep.
  • 6:35 - 6:38
    Niettemin bleef mijn motivatie onveranderd
  • 6:38 - 6:42
    tot aan zijn dood.
  • 6:42 - 6:45
    In Amerika was het dus belachelijk
  • 6:45 - 6:48
    dat ze zeiden dat ik
    naar de middelbare school moest.
  • 6:48 - 6:51
    Ik was zelfs niet naar de middenschool geweest.
  • 6:51 - 6:54
    Ik besloot te gaan, omdat het moest,
  • 6:54 - 6:56
    zonder hard mijn best te doen.
  • 6:56 - 7:00
    Maar op een dag kwam ik thuis
    en mijn pleegmoeder
  • 7:00 - 7:03
    had kippenvleugels te eten gemaakt.
  • 7:03 - 7:06
    Tijdens de maaltijd wilde ik nog een vleugel.
  • 7:06 - 7:09
    Ik besefte dat er niet genoeg waren voor iedereen,
  • 7:09 - 7:13
    dus zag ik ervan af.
  • 7:13 - 7:15
    Toen ik naar mijn bord keek,
  • 7:15 - 7:20
    zag ik dat mijn pleegvader mij de laatste
    kippenvleugel had gegeven.
  • 7:20 - 7:23
    Ik was zo gelukkig.
  • 7:23 - 7:25
    Ik keek naar hem terwijl hij naast me zat.
  • 7:25 - 7:28
    Ik kreeg gewoon een warme blik terug,
  • 7:28 - 7:31
    maar hij zei niets.
  • 7:31 - 7:36
    Plots herinnerde ik me mijn biologische vader.
  • 7:36 - 7:39
    De kleine daad van liefde
    van mijn pleegvader
  • 7:39 - 7:41
    herinnerde me aan mijn vader,
  • 7:41 - 7:44
    die graag zijn eten met mij deelde
  • 7:44 - 7:49
    als hij honger had,
    zelfs als hij van honger omkwam.
  • 7:49 - 7:53
    Ik voelde me verstikt
    dat ik zoveel eten had in Amerika,
  • 7:53 - 7:56
    maar dat mijn vader van honger was gestorven.
  • 7:56 - 8:01
    Die avond was mijn enige wens
    om hem een maaltijd te koken.
  • 8:01 - 8:04
    Ik dacht die avond ook na over wat ik nog kon doen
  • 8:04 - 8:06
    om hem te eren.
  • 8:06 - 8:09
    Mijn antwoord was een belofte aan mezelf
  • 8:09 - 8:13
    om hard te studeren en de beste opleiding
  • 8:13 - 8:16
    in Amerika te krijgen om zijn offer te eren.
  • 8:16 - 8:19
    Ik nam de school serieus
  • 8:19 - 8:21
    en voor het eerst in mijn leven
  • 8:21 - 8:25
    kreeg ik op school een prijs voor uitmuntendheid.
  • 8:25 - 8:31
    Ik haalde de erelijst voor het eerste semester op school.
  • 8:31 - 8:39
    (Applaus)
  • 8:39 - 8:41
    Die kippenvleugel veranderde mijn leven.
  • 8:41 - 8:45
    (Gelach)
  • 8:45 - 8:49
    Hoop is persoonlijk.
    Hoop is iets
  • 8:49 - 8:51
    dat niemand je kan geven.
  • 8:51 - 8:54
    Je moet ervoor kiezen om in hoop te geloven.
  • 8:54 - 8:58
    Je moet het zelf maken.
  • 8:58 - 9:01
    In Noord-Korea maakte ik het zelf.
  • 9:01 - 9:04
    Hoop bracht me naar Amerika.
  • 9:04 - 9:07
    Maar in Amerika wist ik niet wat te doen,
  • 9:07 - 9:12
    omdat ik zo'n overweldigende vrijheid had.
  • 9:12 - 9:16
    Tijdens die maaltijd gaf mijn pleegvader mij richting.
  • 9:16 - 9:19
    Hij motiveerde me
    en gaf me een doel
  • 9:19 - 9:23
    om in Amerika te leven.
  • 9:23 - 9:26
    Ik ben hier niet alleen geraakt.
  • 9:26 - 9:31
    Ik had hoop, maar hoop alleen is niet genoeg.
  • 9:31 - 9:35
    Vele mensen hielpen me onderweg
    om hier te komen.
  • 9:35 - 9:39
    De Noord-Koreanen vechten hard om te overleven.
  • 9:39 - 9:42
    Ze moeten zichzelf dwingen om te overleven,
  • 9:42 - 9:45
    om hoop op overleven te hebben,
  • 9:45 - 9:50
    maar ze kunnen het niet zonder hulp.
  • 9:50 - 9:52
    Dit is mijn boodschap voor jullie.
  • 9:52 - 9:55
    Heb hoop voor jezelf,
  • 9:55 - 9:58
    maar help ook elkaar.
  • 9:58 - 10:04
    Het leven kan hard zijn voor iedereen,
    waar je ook woont.
  • 10:04 - 10:08
    Mijn pleegvader had niet de bedoeling
    om mijn leven te veranderen.
  • 10:08 - 10:12
    Op dezelfde manier kan jij
    iemands leven veranderen
  • 10:12 - 10:17
    met zelfs de kleinste daad van liefde.
  • 10:17 - 10:22
    Een stuk brood kan je honger stillen
  • 10:22 - 10:25
    en als je hoop hebt,
    vind je brood
  • 10:25 - 10:28
    om je in leven te houden.
  • 10:28 - 10:31
    Ik heb er het volste vertrouwen in
  • 10:31 - 10:34
    dat je daad van liefde en zorg
  • 10:34 - 10:38
    het leven van een andere Joseph kan redden
  • 10:38 - 10:43
    en dat van duizenden Josephs
  • 10:43 - 10:47
    die nog hoop op overleven hebben.
  • 10:47 - 10:48
    Dankuwel.
  • 10:48 - 10:57
    (Applaus)
  • 11:25 - 11:27
    Adrian Hong: Joseph, dank je omdat je
  • 11:27 - 11:31
    dit heel persoonlijke en bijzondere verhaal
    met ons deelt.
  • 11:31 - 11:34
    Ik weet dat je je zus niet meer hebt gezien,
  • 11:34 - 11:36
    al ongeveer 10 jaar.
  • 11:36 - 11:39
    Voor het geval
    dat zij dit zou zien,
  • 11:39 - 11:40
    wilden we je de kans geven
  • 11:40 - 11:43
    om haar een boodschap te sturen.
  • 11:43 - 11:44
    Joseph Kim: In het Koreaans?
  • 11:44 - 11:46
    AH: Je mag het in het Engels doen,
    en dan Koreaans.
  • 11:46 - 11:50
    (Gelach)
  • 11:50 - 11:53
    JK: Oké, het lukt me niet meer
    in het Koreaans
  • 11:53 - 11:55
    want ik denk niet dat ik het kan
  • 11:55 - 11:59
    zonder te huilen.
  • 11:59 - 12:04
    Nuna, het is nu al 10 jaar
  • 12:04 - 12:10
    dat ik je niet heb gezien.
  • 12:10 - 12:14
    Ik wilde gewoon zeggen
  • 12:14 - 12:18
    dat ik je mis en dat ik van je hou.
  • 12:18 - 12:22
    Kom alsjeblieft naar me terug
    en blijf in leven.
  • 12:22 - 12:27
    Ik -- oh, help.
  • 12:27 - 12:31
    Ik heb de hoop nog niet opgegeven
    om je te zien.
  • 12:34 - 12:38
    Ik zal gelukkig leven
  • 12:38 - 12:42
    en hard studeren
  • 12:42 - 12:44
    tot ik je zie,
  • 12:44 - 12:48
    en ik beloof je dat ik niet meer zal huilen.
  • 12:48 - 12:50
    (Gelach)
  • 12:50 - 12:52
    Ja, ik kijk er gewoon naar uit
    om je te zien.
  • 12:52 - 12:55
    Als jij mij niet kunt vinden,
  • 12:55 - 12:58
    zal ik jou ook zoeken.
  • 12:58 - 13:00
    Ik hoop je op zekere dag te zien.
  • 13:00 - 13:04
    Mag ik ook mijn mama een boodschap sturen?
  • 13:04 - 13:05
    AH: Zeker, doe maar.
  • 13:05 - 13:08
    JK: Ik heb niet veel tijd met jou doorgebracht,
  • 13:08 - 13:10
    maar ik weet dat je nog van me houdt
  • 13:10 - 13:13
    en waarschijnlijk nog voor me bidt
  • 13:13 - 13:16
    en aan me denkt.
  • 13:16 - 13:18
    Ik wil je gewoon bedanken
  • 13:18 - 13:22
    dat je me op de wereld hebt gezet.
  • 13:22 - 13:23
    Dankuwel.
  • 13:23 - 13:29
    (Applaus)
Title:
Joseph Kim: De familie die ik verloor in Noord-Korea. En de familie die ik erbij kreeg.
Speaker:
Joseph Kim
Description:

Joseph King, een vluchteling die nu in de VS woont, vertelt het verhaal van zijn leven in Noord-Korea tijdens de hongerjaren. Hij bouwt aan een nieuw leven, maar hij is nog steeds op zoek naar de familie die hij verloren is.

more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
13:34

Dutch subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.