De lol van surfen in ijskoud water

"Voor alles wat de moeite waard is, moeten we een beetje lijden", zegt surf-fotograaf Chris Buckard als hij zijn obsessie met de koudste, ruwste en meest afgelegen stranden ter wereld verklaart. Met ontzagwekkende foto's en verhalen van plekken die maar weinig mensen hebben gezien — laat staan dat ze er gesurft hebben — betrekt hij ons bij zijn "persoonlijke kruistocht tegen het gewone".

Als ik zou zeggen dat dit
het aangezicht van pure vreugde is,

zouden jullie me dan voor gek verklaren?

Dat zou ik wel begrijpen,

want als ik naar deze poolselfie kijk,
moet ik altijd een beetje bibberen.

Ik wil jullie iets
over deze foto vertellen.

Ik was aan het zwemmen bij de
Lofoten-eilandengroep in Noorwegen,

net binnen de poolcirkel

en de watertemperatuur
schommelde rond het vriespunt.

De luchttemperatuur?
Een frisse gevoelstemperatuur van -23 ºC.

Ik voelde het bloed
wegkruipen uit mijn handen,

voeten en gezicht
om mijn vitale organen te beschermen.

Mijn koudste ervaring ooit.

Maar zelfs met gezwollen lippen,
ingevallen ogen en rode wangen,

merkte ik dat ik op deze plek
veel genot kan beleven.

Wat pijn aangaat,
gaf psycholoog Brock Bastian

waarschijnlijk de beste beschrijving:

"Pijn leidt direct tot
een staat van aandacht.

Opeens nemen we alles
in onze omgeving beter waar.

Op brute wijze komen we

tot een virtueel zintuigelijk bewustzijn
van de wereld, net als bij meditatie.

Als bibberen een vorm van meditatie is,
dan ben ik een monnik.

(Gelach)

Voordat we het over de reden hebben

waarom iemand in ijskoud water
zou willen surfen,

wil ik jullie een idee geven

van hoe een dag in
mijn leven eruit kan zien.

(Muziek)

(Video) Man: We hoopten op mooie golven,

maar niemand had echt gedacht
dat die zouden komen.

Ik kan niet ophouden met rillen.

Ik heb het zo koud.

(Muziek)

(Applaus)

Chris Burkard: Dus, surffotograaf?

Ik weet eigenlijk niet eens
of dat wel een echt beroep is.

Mijn ouders vonden in ieder geval van niet

toen ik ze op mijn 19e vertelde dat ik
mijn baan opgaf voor deze droomcarrière:

blauwe hemels, warme tropische stranden
en het hele jaar door zongebruind.

Voor mij was dit het.
Het leven kon niet beter.

Me in het zweet werken om foto's van
surfers op exotische locaties te schieten.

Er was maar één probleem.

Hoe meer ik naar deze
exotische locaties afreisde,

hoe minder me dat bevredigde.

Ik ging op zoek naar avontuur
en vond alleen routine.

Dingen zoals wifi, tv, lekker eten
en altijd bereik op je mobiel,

duidde voor mij op massatoerisme,

in het water en daarbuiten.

Het duurde niet lang
voordat dat me verstikte.

Ik verlangde naar wilde, open natuur,

dus ging ik op zoek naar de plekken
die anderen afgeschreven hadden

als te koud, te afgelegen
en te gevaarlijk om te surfen.

Die uitdaging trok me aan.

Ik ondernam een soort persoonlijke
kruistocht tegen het gewone.

Want één ding werd me duidelijk:

elke loopbaan,

zelfs iets schijnbaar flitsends
als surffotografie,

loopt het gevaar om monotoon te worden.

In mijn zoektocht om deze monotonie
te onderbreken, bedacht ik:

slechts een derde van de oceanen is warm

en dat is eigenlijk alleen
een smalle ring rond de evenaar.

Dus als ik perfecte golven ging vinden,

dan was dat waarschijnlijk
in een koud gebied,

berucht om hun ruwe zee,

en dat is dus precies
waar ik begon te zoeken.

Op mijn eerste reis naar IJsland

vond ik naar mijn gevoel
precies wat ik wilde.

Ik werd overrompeld door de natuurlijke
schoonheid van het landschap,

maar wat belangrijker was: ik kon
niet geloven dat er zulke perfecte golven

in zo'n afgelegen en ongerept deel
van de wereld te vinden waren.

Op een gegeven moment
kwamen we op het strand

en zagen dat dat vol lag
met enorme brokken ijs.

Hierdoor was er een barrière
tussen ons en de golven,

een doolhof
waar we doorheen moesten

om bij de line-up te komen.

Toen we daar kwamen,

duwden we grote stukken ijs weg
om bij de golven te komen.

Een ongelooflijke ervaring
die ik nooit zal vergeten.

Want in die moeilijke omstandigheden,

had ik het gevoel op één van de
laatste stille plaatsen gestuit te zijn.

Een plek waar ik zuiverheid
en een band met de wereld ervoer,

waarvan ik wist dat ik dat nooit
op een vol strand zou vinden.

Ik werd erdoor gegrepen. (Gelach)

Ik dacht alleen nog maar aan koud water

en vanaf dat moment

heb ik mijn carrière gericht
op deze harde en gevaarlijke omgevingen.

Dus ging ik naar plekken als Rusland,
Noorwegen, Alaska, IJsland, Chili,

de Faeröer-eilanden
en vele andere plekken.

Een van mijn favoriete dingen
aan al die plekken

was gewoon al de uitdaging en
de benodigde creativiteit om er te komen:

uren, dagen, weken
rondhangen op Google Earth

om elk mogelijk afgelegen stuk strand
of rif te vinden waar we heen konden.

En eenmaal daar,
waren de voertuigen al net zo creatief:

sneeuwmobielen, zeswielige
Sovjet troepentransporters

en enkele helicoptervluchten
die slecht af hadden kunnen lopen.

(Gelach)

Ik ben trouwens
doodsbang voor helicopters.

Zo was er een boottochtje op ruwe zee

voor de kust van Vancouvereiland
naar een afgelegen surfplek,

waarbij we uiteindelijk hulpeloos
vanuit het water toekeken

hoe beren door ons kamp raasden.

Ze gingen er vandoor met ons eten
en een deel van onze tent,

en maakten ons duidelijk
dat wij onderaan de voedselketen stonden

en dat dit hun plek was, niet de onze.

Maar die tocht was voor mij

het bewijs dat ik toeristenstranden
voor echte wildernis had ingeruild.

Maar pas toen ik naar Noorwegen afreisde
-- (Gelach) --

leerde hoe koud het kan worden.

Op deze plek

zorgen de grootste
en wildste stormen ter wereld

voor enorme golven die
tegen de kust beuken.

We bevonden ons in een klein,
afgelegen fjord net binnen de poolcirkel.

Daar woonden meer schapen dan mensen,

dus op hulp hoefden we niet te rekenen.

Ik lag in het water
foto's te nemen van surfers,

toen het begon te sneeuwen.

De temperatuur begon te dalen.

Ik dacht er niet over
om het water uit te gaan.

Je bent hier helemaal heengereisd
en dit is precies wat je wilde:

ijzig koude omstandigheden
en perfecte golven.

En ook al voelde ik mijn vinger
niet meer waarmee ik afdrukte,

ik wist dat ik erin bleef.

Dus deed ik wat ik kon,
schudde mijn handen, wat dan ook.

Maar op dat moment voelde ik

de koude wind uit de vallei op me.

Wat begon als lichte sneeuw,
werd een regelrechte sneeuwstorm,

zodat ik alle gevoel van richting verloor.

Ik wist niet meer of ik naar
of van het strand af dreef.

Ik hoorde alleen nog vaag meeuwen krijsen

en het gebeuk van de golven.

Ik wist dat deze plek bekend stond om de
vele verloren schepen en vliegtuigen,

dus al drijvend in het water
begon ik toch wat nerveus te worden.

Eigenlijk raakte ik volledig overstuur --

(Gelach) -- en ik begon
onderkoeld te raken,

zodat mijn vrienden me uiteindelijk
uit het water moesten redden.

Ik weet niet of ik al aan het ijlen was,

maar later vertelden ze me

dat ik de hele tijd een grote glimlach
op mijn gezicht had gehad.

Het was juist deze tocht

en waarschijnlijk ook juist die ervaring,
waardoor ik het gevoel kreeg

dat elke foto erg waardevol is,

want op dat moment
heb ik die foto's echt moeten verdienen.

Door al dat bibberen heb ik
dan ook nog wat geleerd:

het leven kent geen
kortere weg naar geluk.

Voor alles wat nastrevenswaardig is,
moeten we lijden,

minstens een beetje.

Dat kleine beetje lijden
dat ik voor mijn fotografie overhad,

gaf mijn werk een waarde
die voor mij meer betekende

dan gewoon plaatjes voor in een blad.

Weet je, ik gaf deze plekken
een stukje van mezelf

en kreeg hiervoor

een gevoel van voldoening terug,
waarnaar ik altijd had gezocht.

Terugkijkend op deze foto,

zie ik dus bevroren vingers
en koude wetsuits

en zelfs de moeilijke tocht
om daar te komen...

... maar wat ik vooral zie, is vreugde.

Dankjewel.

(Applaus)