Wat ik geleerd heb als kind in de gevangenis

Als tiener werd Ismael Nazario naar de New Yorkse gevangenis Rikers Island gestuurd, waar hij 300 dagen in eenzame opsluiting doorbracht - voordat hij veroordeeld was voor een misdaad. Tegenwoordig werkt hij ervoor om gevangenissen te hervormen en de cultuur waarin jongeren onderworpen worden aan geweld te veranderen. Nazario vertelt zijn deprimerende verhaal en stelt voor hoe we tieners in de gevangenis kunnen helpen, in plaats van ze nog meer schade toe te brengen.

We moeten de cultuur in
onze gevangenissen veranderen.

Vooral voor jonge gevangenen.

New York is een van
de twee staten in de VS

waar 16 en 17-jarigen berecht
worden als volwassenen.

De cultuur van geweld pakt deze jongeren

en plaatst ze in een vijandige omgeving

waarin de bewakers in principe
alles gewoon laten gebeuren.

Er is voor deze jongeren
weinig dat ze kunnen doen

om hun talenten te verbeteren
en zichzelf te rehabiliteren.

Totdat de leeftijd voor criminele
verantwoordelijkheid 18 is,

moeten we hun dagelijkse leven
proberen te veranderen.

Ik spreek uit ervaring.

Voordat ik 18 was,

had ik al 400 dagen op
Rikers Island doorgebracht

en daarvan 300 dagen
in eenzame opsluiting gezeten.

Laat me jullie dit vertellen:

de hele dag keihard schreeuwen
tegen de deur van je cel,

of keihard uit het raam schreeuwen,

dat gaat vervelen.

Omdat er niet veel te doen is daarbinnen,

begin je heen-en-weer te lopen in je cel.

Je gaat tegen jezelf praten.

Je gedachten draaien rondjes

en worden dan je ergste vijand.

Gevangenissen zouden mensen
moeten rehabiliteren.

Niet ervoor zorgen dat
mensen nog bozer worden,

nog meer gefrustreerd en hopeloos.

Omdat er geen plan is gemaakt voor
wanneer deze jongeren vrijkomen,

keren ze weer terug in
de maatschappij met niets.

Er is niet veel dat ze tegenhoudt om
terug te vallen in hun oude gewoontes.

Het begint echter allemaal
bij de bewakers.

Het is voor mensen heel makkelijk

om de bewakers te zien als de goeien

en de gevangenen als de slechten,

of vice versa voor sommigen,

maar er zit meer achter.

De bewakers zijn normale,
alledaagse mensen.

Ze komen uit dezelfde buurten
als de mensen die ze "dienen".

Ze zijn gewoon normale mensen.

Ze zijn geen robots,
er is niks speciaals aan ze.

Ze doen eigenlijk wat ieder ander
in de maatschappij ook doet.

De mannelijke bewakers praten en flirten
graag met de vrouwelijke bewakers.

Ze spelen kinderachtige
spelletjes met elkaar.

Ze spelen politieke spelletjes.

De vrouwelijke bewakers
roddelen met elkaar.

Ik heb veel tijd doorgebracht
met verschillende bewakers.

Laat ik iets vertellen over Monroe.

Een dag zette hij me
tussen de A- en B-deuren,

die door noord- en zuidkant van
het gebouw van elkaar scheiden.

Hij sprak me daar aan
omdat ik gevochten had

met een andere jongen
uit hetzelfde gebouw.

Hij vond dat ik zijn dienst had geschonden
omdat er een vrouwelijke bewaker werkte.

Dus hij sloeg me tegen mijn borstkas.

Ik kreeg even geen adem meer.

Ik was niet impulsief en
reageerde niet meteen terug,

omdat ik weet dat dit hun thuis is.

Ik kan niet winnen.

Hij hoeft maar te waarschuwen
en er komt meteen versterking.

Dus ik keek hem recht in zijn ogen aan.

Ik denk dat hij de woede
en frustratie zag branden.

Hij zei tegen me:

"Je blik gaat je nog problemen opleveren,

want je ziet er uit alsof je wil vechten."

Hij deed zijn riem af,

trok zijn shirt uit en
deed zijn penning af

en zei: "We kunnen vechten."

Dus ik vroeg hem:
"You gonna hold it down?"

Dat is een uitdrukking die vaak wordt
gebruikt op Rikers Island

en betekent dat je niets
zal zeggen tegen niemand

en het niet gaat melden.

Hij zei: "Ja dat doe ik. Doe jij dat ook?"

Ik zei niet eens iets terug.

Ik sloeg hem meteen in zijn gezicht.

We begonnen daar te vechten.

Tegen het einde van het gevecht
drukte hij me tegen de muur

en terwijl we nog knokten zei hij:
"Ben je oké?"

alsof hij me al had verslagen,

maar ik vond dat ik van hem had gewonnen

dus antwoordde ik arrogant:

"Ik ben oké. Ben jij oké?"

Hij zei: "Ik ben in orde. Ik ben oké."

We lieten elkaar los, schudden elkaar
de hand en hij gaf me mijn respect,

gaf me een sigaret en stuurde me weg.

Geloof het of niet, je komt op
Rikers Island bewakers tegen

die één-op-één een gevecht aangaan.

Ze begrijpen hoe het in elkaar zit

en ontmoeten je op jouw niveau.

Omdat je normaliter ruzies
op deze manier oplost,

kunnen we het zo oplossen.

Ik loop weg als een man,
jij loopt weg als een man.

Dat is het.

Sommigen voelen zich gevangen met je.

Daarom hebben ze
die mentaliteit en die houding

en houden ze zich aan dat concept.

In sommige gevallen staan
we samen met de bewakers.

Maar instellingen moeten deze bewakers

beter trainen in hoe ze moeten omgaan
met de adolescente gevangenen

en ook de juiste training geven

over hoe ze met geestelijk
zieken moeten omgaan.

Deze bewakers spelen een grote rol
in het leven van deze jongeren.

Voor een bepaalde tijd, totdat
hun zaak ten einde loopt.

Waarom zou je de jongeren niet begeleiden
zolang ze daar vastzitten?

Probeer ze te laten inzien
dat ze moeten veranderen.

Zodat wanneer ze terugkeren
in de maatschappij,

ze iets positiefs kunnen doen.

Om onze tieners te helpen moeten we
een beter programma zien te maken.

Toen ik op Rikers Island zat, was
eenzame opsluiting het grote ding.

Eenzame opsluiting is
oorspronkelijk bedacht

om een persoon mentaal, fysiek
en emotioneel kapot te maken.

Dat was het doel.

De procureur-generaal heeft
laatst een rapport uitgebracht

dat stelt dat ze eenzame
opsluiting gaan afschaffen

voor tieners in de staat New York.

Toen ik in de isoleercel zat, las ik om
mezelf geestelijk gezond te houden.

Ik probeerde mezelf
zoveel mogelijk te leren.

Ik las alles wat ik maar kon.

Daarnaast schreef ik
muziek en korte verhalen.

Programma's waarvan ik denk dat ze
onze jongeren kunnen helpen

zijn therapeutische kunstprogramma's

voor kinderen die houden van
tekenen en een talent bezitten.

En de jongeren die aanleg
voor muziek hebben?

Wat dacht je van een muziekprogramma
waar ze kunnen leren

hoe ze muziek moeten schrijven en maken?

Het is maar een idee.

Als adolescenten op Rikers Island komen

worden ze in gebouw C74, RNDC gezet.

Ook wel gladiatorenschool genoemd,

omdat hier straatjongeren terecht komen

die denken dat ze stoer zijn,

omringd door een hoop andere jongeren

uit alle vijf wijken en iedereen
vindt zichzelf stoer.

Nu heb je jongeren die allemaal
met hun borst vooruit staan

en het gevoel hebben dat ze moeten laten
zien dat ze even stoer zijn,

of stoerder dan jij, jij, en jij.

Maar laten we eerlijk zijn:

Die cultuur is erg gevaarlijk en
schadelijk voor onze jongeren.

We moeten instellingen helpen
en deze tieners laten beseffen

dat ze niet dezelfde levensstijl moeten
doorzetten die ze op straat hadden

Ze moeten leren dat ze
echt kunnen veranderen.

Het is kwalijk dat,
terwijl ik gevangen zat,

ik anderen hoorde praten over
wanneer ze zouden vrijkomen

en wat voor misdaden
ze zouden gaan plegen

als ze weer op straat zouden rondlopen.

De gesprekken gingen ongeveer zo:

"Als ik vrijkom, weet mijn broer wel wat

voor dit, dat, of wat anders."

Of: "Mijn maat hier heeft
iets voor een lage prijs.

Laten we info uitwisselen."

En: "Als we de stad ingaan,
doen we het groots."

Ik hoorde deze gesprekken
en ik dacht: "Wauw,

deze gasten praten echt over vrijkomen

en misdaden te gaan plegen."

Ik heb er een naam voor bedacht:

een "snel-terug-de-bak-in" plan.

Want hoe lang zou dat nou goed gaan?

Heb je daar een pensioenplan bij?

Een mooi pensioen? 401(k), 403(b)?

Heb je een zorgverzekering? Tandarts?

(Gelach)

Ik zal je dit zeggen:

Als gevangene, in de cel,

ben ik de meest intelligente, briljante

en getalenteerde mensen tegengekomen.

Ik heb mensen een zak chips

zien veranderen in
een schitterende fotolijst.

Ik heb iemand gezien die de zeep
die we van de staat krijgen,

verandert in de mooiste beeldhouwwerken.

Michelangelo is er niks bij.

Toen ik 21 was, zat ik in
een zwaar beveiligde gevangenis:

de Elmira Correctional Facility.

Ik kwam net uit de fitnesszaal

toen ik een oudere man die ik kende
in het midden van het plein

naar de lucht zag staan kijken.

Deze oude man moest
33 jaar-tot levenslang zitten

waarvan hij er al 20 achter zich had.

Ik liep naar hem toe en ik zei:

"O.G., hoe is het man, alles goed?"

Hij keek me aan en hij zei:
"Ja, alles goed, jongeman."

Ik vroeg: "Waarom kijk je naar de lucht?

Wat is er zo fascinerend?"

Hij zei: "Kijk zelf en zeg me wat je ziet."

"Wolken."
(Gelach)

Hij zei: "Oké. Wat zie je nog meer?"

Op dat moment passeerde een vliegtuig.

Ik zei: "Oké, ik zie een vliegtuig."

Hij zei: "Precies. En wat zit
in dat vliegtuig?" - "Mensen."

"Precies. Waar gaat dat vliegtuig
met die mensen heen?"

"Ik weet het niet. Jij?

Zeg me als je het weet,
dan ga ik een lot kopen."

Hij zei: "Je mist de kern, jongeman.

Dat vliegtuig is onderweg ergens naartoe,

terwijl wij hier gevangen zitten.

De kern is dit:

dat vliegtuig daar met die mensen,

dat is het leven dat aan ons voorbij gaat
terwijl we hier achter deze muren zitten."

Sinds die dag

is er iets in me veranderd en wist ik
dat ik iets moest gaan veranderen.

Ik was vroeger altijd
een slim, braaf kind.

Sommigen zeiden dat ik misschien
iets te slim voor mijn eigen bestwil was.

Ik droomde dat ik architect
of archeoloog zou worden.

Tegenwoordig werk ik bij
de Fortune Society,

een re-integratieprogramma,

waar ik werk met mensen die veel risico
lopen om te recidiveren.

Ik breng ze in contact met
hetgeen ze nodig hebben

wanneer ze de gevangenis verlaten,

zodat ze positief kunnen
terugkeren in de maatschappij.

Als ik mijn 15-jarige ik vandaag zou zien,

zou ik met hem praten en hem
zaken proberen te laten inzien

en hem vertellen:
"Luister, dit ben ik. Ik ben jou.

Dit zijn wij. We zijn één.

Alles wat je gaat doen, weet ik al

voor je het doet,
omdat ik het al gedaan heb."

Ik zou hem zeggen dat hij niet
met x, y en z moet omgaan.

Dat hij beter niet op
deze en die plek kan zijn.

Ik zou zeggen dat hij
op school moest blijven,

omdat de plek is waar je moet zijn,

de plek die je ergens
gaat brengen in het leven.

Dit is de boodschap die we moeten delen

met onze jonge mannen en jonge vrouwen.

We moeten ze niet als volwassen behandelen
en in een cultuur van geweld plaatsen

waar ze bijna niet aan kunnen ontsnappen.

Dank u wel.

(Applaus)