Çalışma arkadaşlarınızın ne kadar maaş aldığını neden bilmelisiniz?

Ne kadar maaş alıyorsunuz? Bu oran çalışma arkadaşlarınızla nasıl kıyaslanıyor? Bunu bilmelisiniz ve herkes bilmeli, diyor yönetim araştırmacı David Burkus. Bu konuşmada, Burkus maaşların gizli tutulması konusundaki kültürel varsayımları sorguluyor ve maaş saydamlığının çalışanlar, şirketler ve toplum için ne gibi faydaları olabileceği konusunda etkileyici bir vaka sunuyor.

Ne kadar maaş alıyorsunuz?

Bu soruya yüksek sesle cevap vermeyin.

Ama aklınızdan bir sayı tutun.

Şimdi, sizce yanınızda oturan kişi
ne kadar maaş alıyordur?

Yine bu soruyu yüksek sesle
cevaplamayın.

(Gülüşmeler)

İş yerinizde, yanınızdaki kabinde

veya masada oturan kişi ne kadar
maaş alıyordur sizce?

Biliyor musunuz?

Bilmeli misiniz?

Bu soruları size soruyor olmak bile beni
biraz rahatsız ediyor.

Ama itiraf edin,

siz de bilmek istiyorsunuz.

Çoğumuz maaşımızın ne kadar olduğunu
yayma fikrinden rahatsız oluruz.

Bu bilgiyi komşularımızla paylaşmamalıyız,

özellikle de ofistekilerle hiç
paylaşmamalıyız.

Bunun varsayılan nedeni,
herkes birbirinin maaşından

haberdar olsaydı, kıyamet kopardı.

Tartışmalar, kavgalar,

hatta istifa edenler bile olabilirdi.

Peki ya bu anlaşmazlıkların tüm
nedeni gizlilikse?

Biri bu gizliliği ortadan kaldırsa
ne olurdu?

Ya açıklık, bir şirketteki eşitlik

ve işbirliği duygusunu arttırırsa?

Tamamen maaş şeffaflığına
sahip olsak ne olurdu?

Geçtiğimiz birkaç yıldır, şirket ve
girişim alanlarındaki,

bir şirketin nasıl yönetildiğini
sorgulayan liderleri inceliyorum.

Bu süreçte maaş sorusu
devamlı karşıma çıkıyor.

Cevap her seferinde şaşırtıyor.

Aslında olan şu ki, maaş saydamlığı

şirket içinde maaş miktarını paylaşmak,

hem çalışan için hem de şirket için

daha iyi bir ortam yaratıyor.

İnsanlar iş arkadaşlarının
maaşlarını bilmedikleri zaman,

hak ettiklerinden az maaş aldıklarını
düşünmeye daha eğilimli oluyorlar

ve ayrımcılık yapıldığı hissine
kapılabiliyorlar.

Siz hak ettiğinizden az kazandığınız
veya ayrımcılığa uğradığınız

fikrini kabullenen bir şirkette
çalışmak ister misiniz?

Halbuki maaş miktarını gizli tutmak
tam da bunu yapıyor,

ve bu durum oldukça eski zamanlardan
beri yaygın bir şekilde var.

Amerika Birleşik Devletleri'ndeki
çalışanların maaşlarını

tartışma hakkını koruyan
bir yasa olmasına rağmen.

Yıllar öncesinden oldukça bilinen
bir örnek vermek gerekirse,

Vanity Fair dergisinin yöneticileri:

"Çalışanlar arasında maaş konusunun
tartışılması yasaklanmıştır."

yazan bir bildiri yayımlanmıştır.

Çalışanlar arasında maaş konusunun
tartışılması "yasaklanmıştır".

Tabii ki bu bildiri herkes tarafından
hoş bir biçimde karşılanmadı.

Edebi figürlerden Dorothy Parker

Robert Benchley ve Robert Sherwood,

Algonquin Round Table'daki yazarlar,

bu konuda bir protesto
düzenlemeye karar verip

ertesi gün işe boyunlarına maaşlarının

yazdığı pankartlar asarak gelmişlerdir.

(Gülüşmeler)

İşe göğsünüzde herkesin göreceği gibi

maaşınızın ne kadar olduğunu söyleyen bir
pankartla geldiğinizi hayal edin.

Peki ama bir şirket niye maaş tartışma
konusunda gözdağı versin ki?

Niçin bazı insanlar bunu kabullenirken
diğerleri bu fikre karşı çıkıyor?

Varsayılan sebeplere ek olarak

maaş gizliliğinin para biriktirmek
için bir yöntem olduğu ortaya çıkıyor.

Maaşları gizli tutmak, ekonomistlerin

"bilgi asimetrisi" dedikleri duruma
yol açıyor.

Bu durum, bir pazarlıkta tarafların

bir tanesinin çok daha bilgiye sahip
olması durumunda gerçekleşiyor.

Ve işe alma, terfi veya
yıllık zam konularında,

bir işveren bahsedilen gizlilik sayesinde
oldukça fazla para biriktirebilir.

Eğer herkesin maaşlarını bilseydiniz,

zam için ne kadar daha iyi
pazarlık edebileceğinizi düşünün.

Ekonomistler bilgi asimetrisinin
piyasaların çarpıklaşmasına

neden olabileceği konusunda uyarıyorlar.

Biri maaş makbuzunu fotokopi
makinasının üzerine bırakıyor

ve herkes birbirine bağırmaya başlıyor.

Aslında bilgi asimetrisinin, bir piyasanın

tamamen batmasına neden olabileceği
konusunda bile uyarıyorlar.

Bence neredeyse bu noktadayız.

Nedeni şu:

İlk olarak, çoğu çalışan iş arkadaşlarının
ne kadar maaş aldığını hiç bilmiyor.

2015 yılında 70.000 çalışanla yapılan
bir araştırmada,

piyasa kurunda maaş alanların
üçte ikisi hak ettiklerinden

daha az maaş aldıklarını belirtti.

Bu şekilde hissedenlerin yüzde altmışı,

istifa etmeye niyetleri olduğunu belirtti,

gerçekte ne kadar maaş aldıklarını
veya doğru piyasa oranında

maaş alıp almadıklarını önemsemeksizin.

Eğer siz bu araştırmanın bir parçası
olsaydınız ne cevap verirdiniz?

Hak ettiğinizden daha mı az
maaş alıyorsunuz?

Durun bir dakika, bu konuda konuşmanıza
izin olmadığına göre,

bunu nasıl bilebilirsiniz?

İkincisi, bilgi asimetrisi
ve maaş gizliliği,

piyasada hâlihazırda var olan

ayrımcılığın göz ardı
edilmesini kolaylaştırıyor.

2011'de Kadın Politikaları Enstitüsü'nün
bir araştırmasında,

kadın ve erkek maaşları arasındaki

maaş farkı yüzde 23 olarak belirlendi.

Bu 1 dolardaki 77 sent'in geldiği yer.

Ama Federal Hükümetlerde,

maaşların belirli seviyelere
sabitlendiği yerlerde

ve tabii ki herkes bu seviyelerin
neler olduğunu biliyor,

kadın erkek arasındaki maaş farkı
yüzde on bire düşüyor--

Bu ekonomistlerin üzerinde tartıştığı

etkileyici faktörleri çıkarmadan önce.

Eğer cinsiyetler arası ücret açığını
kapamak istiyorsak,

belki de maaş saydamlığından başlamalıyız.

Eğer piyasanın batması bu demekse,

saydamlık, eşitliği
sağlamadaki tek yöntem.

Şimdi, başka insalara ne kadar
maaş aldığınızı söylemek

sizi rahatsız hissettirebilir,

ama bu devamlı ayrımcılığa uğramışlık

hissinden veya eşinizin, çocuğunuzun

ayrımcılığa uğramış olabileceği fikrinden
daha az rahatsız edici değil mi?

Açıklık, eşitliği sağlamanın en iyi
yolu olarak görünüyor.

Maaş saydamlığı buna yardımcı oluyor.

Girişimcilerin ve şirket yöneticilerinin

maaş saydamlığı konusunda denemeler
yapma nedenleri de bu.

Dane Atkinson gibi.

Dane, maaş gizliliği politikası
izleyen ve hatta

iki eşit derecedeki kalifiye elemana
sadece nasıl pazarlık ettiklerine bakarak

çok farklı maaşlar vermiş olan,

birçok şirket kurmuş

bir seri girişimci.

Dane bunun sonucunda
ortaya çıkan anlaşmazlıkları gördü.

En yeni şirketi olan SumAll'ı açtığında,

maaş saydamlığı politikasını benimsedi.

Ulaştığı sonuçlar muazzam.

Araştırmalar üzerine araştırmalar,

insanların nasıl maaşlandırıldıklarını
bildikleri zaman

ve şirketlerin onları iş arkadaşları ile
nasıl kıyasladığını bildiği zaman,

daha fazla çalışıp
performanslarını arttırmaya,

istifa etmeye daha az meyilli
oldukları kanıtlamıştır.

Dane bu yüzden yalnız değil.

Yeni kurulmuş teknoloji şirketi Buffer

ve Whole Foods'da çalışan binlerce çalışan

sadece herkesin maaşlarını değil,

aynı zamanda performans analizlerini de

şirketlerinin herkese açık olan

internet sitelerinden görebiliyor.

Maaş saydamlığı birçok şekle girebiliyor.

Bu, herkese uyan tek-beden bir şey değil.

Bazıları maaşları herkesin
görebilmesi için yayımlıyor.

Bazıları ise sadece şirketin içinde
tutmayı seçiyor.

Bazıları maaş hesaplamanın formüllerini,

bazıları da maaş oranlarını yayımlıyor.

Yani ofisinizdeki herkesin takması için

maaş pankartları hazırlamanıza gerek yok.

Evde hazırladığınız o pankartı

takan tek kişi olmanıza gerek yok.

Hep birlikte maaş saydamlığı için
daha büyük adımlar atabiliriz.

Yetkili kişi olanlarınız için

maaş saydamlığı konusunda

artık ileri doğru hareket etme zamanı.

Yetkili kişi olmayanlarınız için

artık bu konudaki hakkınızı arama zamanı.

Sonuç olarak, ne kadar maaş alıyorsunuz?

Bu iş arkadaşlarınızın maaşları ile
nasıl kıyaslanıyor?

Bunu bilmelisiniz.

Onlar da bilmeli.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)