Waarom de enige toekomst die het bouwen waard is, iedereen omvat

Goeieavond -- of beter: goeiedag,
ik weet niet hoe laat het bij jullie is.

Hoe laat het ook is, ik ben blij dat ik
aan jullie ontmoeting kan deelnemen.

Ik hou veel van de titel
-- 'De jij van morgen' -

want hij kijkt naar morgen,
maar nodigt vandaag al uit tot dialoog:

terwijl hij naar de toekomst kijkt,

nodigt hij uit om zich
tot een 'jou' te richten.

'De jij van morgen',

de toekomst bestaat uit jou,
dat wil zeggen uit ontmoetingen,

want het leven verloopt langs relaties.

Lange levensjaren

hebben in mij de overtuiging laten rijpen

dat het bestaan van elk van ons
samenhangt met dat van de anderen:

het leven is geen tijd die voorbijgaat,
maar een tijd van ontmoeting.

In ontmoetingen met zieken die lijden,

migranten die ontstellende
moeilijkheden trotseren,

op zoek naar een betere toekomst,

gevangenen die de hel in hun hart dragen,

mensen, vooral jongeren,
die geen werk hebben,

stel ik me vaak één vraag:

"Waarom zij wel en ik niet?"

Ik kom ook uit een emigrantenfamilie.

Mijn papa, mijn grootouders zijn,
net als zovele Italianen,

naar Argentinië vertrokken

om daar het lot te kennen
van wie niets meer heeft.

Ik had ook bij de verworpenen
van vandaag kunnen zijn.

Daarom stel ik me in mijn hart
altijd weer de vraag:

"Waarom zij wel en ik niet?"

Ik zou vooral willen dat deze ontmoeting
ons zou helpen onthouden

dat we allemaal elkaar nodig hebben,

dat niemand van ons een eiland is,

een autonoom ik,
onafhankelijk van anderen,

dat we de toekomst alleen samen
kunnen bouwen, zonder uitsluiting.

Vaak denken we er niet aan,
maar alles hangt samen

en we moeten onze banden herstellen: