Հիենսեո Լի: Իմ փախուստը Հյուսիսային Կորեայից

Մանկության տարիներն անցկացնելով Հյուսիսային Կորեայում՝ Հիենսեո Լին կարծում էր, որ իր երկիրը «լավագույն երկիրն է մոլորակի վրա»: Նա դրանում չի կասկածել մինչև 90-ականների սովը: Նա 14 տարեկանում փախել է երկրից՝ որպեսզի Չինաստանում որպես փախստական նոր կյանք սկսելու համար: Ահա մի հոգեցունց պատմություն սեփական փրկության և հույսի մասին, ինչպես նաև մի հիշեցում նրանց, ովքեր կանգնած են մշտական վտանգի առաջ, նույնիսկ երբ սահմանն արդեն ետևում է:

Երբ ես փոքր էի,

կարծում էի, որ իմ երկիրը ամենալավ երկիրն է աշխարհում:

Ես մեծացել եմ՝ երգելով «Նախանձելու բան չկա» երգը:

Ես շատ հպարտ էի դրանով:

Դպրոցում մենք բավականին ժամանակ էինք ծախսում

Կիմ Il Սունգի պատմությունը սերտելու վրա:,

բայց երբրէ շատ բան չենք իմացել դրսի աշխարհի մասին,

բացի նրանից, որ Ամերիկան, Հարավային Կորեան, Ճապոնիան թշնամիներ են:

Չնայած՝ ինձ միշտ հետաքրքրել է դրսի աշխարհը,

ես կարծում էի, որ ամբողջ կյանքս կանցկացնեմ Հյուսիսային Կորեայում,

մինչև որ ամեն ինչ հանկարծակի փոխվեց:

Յոթ տարեկանում առաջին անգամ տեսա հանրային կախաղան բարձրացնելը,

բայց կարծում էի, որ իմ կյանքը Հյուսիսային Կորեայում նորմալ էր:

Իմ ընտանիքն աղքատ չէր,

և ես երբևէ սով չէի զգացել:

Սակայն մի օր՝ 1995-ին, մայրս տուն բերեց մի նամակ

իր համաաշխատակցուհու քրոջից:

Նամակում գրված էր. «Երբ սա կարդաք, մեր ընտանիքի 5 անդամները

այլևս ողջ չեն լինի,

քանի որ մենք հաց չենք կերել վերջին 2 շաբաթների ընացքում:

Մենք միասին պառկած ենք հատակին,

և մեր օրգանիզմներն այնքան թույլ են, որ մենք պատրաստ ենք մահանալ»։

Ես ապշած էի:

Սա առաջին անգամն էր, որ լսում էի,

թե իմ երկրում մարդիկ տառապում են:

Շուտով, երբ անցնում էի գնացքի կայարանի մոտով,

ես մի ահավոր տեսարանի ականատես եղա,

որը չեմ կարողանում ջնջել հիշողությունիցս:

Մի կին անկենդան պառկած էր գետնին՝

մինչ իր գրկի հյուծված երեխան

անօգնական հայածքով նայում էր իր մոր դեմքին:

Բայց ոչ մեկը չէր օգնում նրանց, որովհետև զբաղված էին իրենց

և իրենց ընտանիքի հոգսերը հոգալով:

1990-ականներին Հյուսիսային Կորեայում սով սկսվեց:

Վերջին հաշվով, մեկ միլիոնից ավելի Հյուսիսային կորեացիներ

մահացան սովից, և շատերն էլ ողջ մնացին

խոտ, միջատներ և ծառի արմատներ ուտելու շնորհիվ:

Էլեկտրաէներգիայի անջատումներն ավելի ու ավելի հաճախակի դարձան,

և գիշերները ամեն ինչ բացարձակ մթության մեջ էր,

բացի Չինաստանի լույսերի ծովը,

որ ձգվում էր գետի երկայնքով և երևում էր մեր տնից:

Ինձ միշտ հետաքրքրել է, թե ինչու նրանք լույս ունեն, իսկ մենք՝ ոչ:

Արբանյակից արված լուսանկարում պատկերված է գիշերային Հյուսիսային Կորեան՝

իր հարևանների հետ համեմատությամբ:

Սա Ամրոք գետն է,

որը հանդիսանում է Չինաստանի և

Հյուսային Կորեայի սահմանի մի մասը:

Ինչպես երևում է, գետը տեղ-տեղ շատ ծանծան է,

ինչն էլ թույլ է տալիս Հյուսիսային կորեացիներին գաղտնի անցնել գետը:

Բայց շատերն են մահանում:

Երբեմն տեսնում էի, թե ինչպես է գետը դիակներ բերում:

Չեմ կարող շատ մանրամասներ բացահայտել այն մասին, թե ես ինչպես եմ լքել Հյուսիսային Կորեան,

սակայն կարող եմ ասել, որ սովի դժվարագույն տարիներին

ինձ ուղարկել էին Չինաստան՝ իմ հեռավոր ազգականների տուն:

Ես կարծում էի, որ

ընդամենը քիչ ժամանակով եմ բաժանվում իմ ընտանիքից:

Երբեք չէի կարող պատկերացնել, որ

14 տարի կպահանջվի, որպեսզի մենք կրկին միասին ապրենք:

Ինձ նման երիտասարդ աղջկա համար շատ դժվար էր ապրել Չինաստանում առանց ընտանիքի:

Պատկերացում չունեի, թե ինչպիսին պետք է լինի

կյանքը որպես Հյուսիսսային կորեացի փախստական,

բայց շուտով ես հասկացա, որ դա ոչ միայն չափազանց դժվար է,

այլև շատ վտանգավոր է,

քանի որ Չինաստանում Հյուսիսային կորեացի փախստականները

համարվում են էմիգրանտներ:

Այսպես, ես ապրում էի անընդհատ վախի մթնոլորտում,

որ իմ ինքնությունը կարող էր բացահայտվել,

և ինձ կհայրենադարձնեին անտանելի ճակատագրին՝

Հյուսիսային Կորեայում:

ՄԻ օր իմ ամենավատ մղձավանջը կատարվեց,

երբ ինձ բռնեց չինական ոստիկանությունը

և տարավ ոստիկանատուն հարցաքննման:

Ինչ-որ մեկը մեղադրել էր ինձ Հյուսիսային Կորեայից լինելու մեջ,

և ոստիկանությունը ստուգեց չինարենի իմ գիտելիքներն

ու ինձ անթիվ հարցեր տվեցին:

Ես այնքան վախեցած էի,

որ թվում էր՝ սիրտս հիմա կպայթի:

Եթե որևէ բան անբնական թվար, ինձ կարող էին բանտարկել

և հայրենադարձնեին:

Կարծում էի, որ կյանքս ավարտված է,

բայց կարողացա կառավարել էմոցիաներս

և պատասխանեց հարցերին:

Երբ նրանք վերջացրին հարցաքննել ինձ,

մի ոստիկանն ասաց մյուսին, -

«Սխալ զեկույց էր:

Նա հյուսիսկորեացի չէ»:

Եվ նրանք ինձ բաց թողեցին: Հրաշք էր:

Որոշ հյուսիսկորեացիներ ապաստարան են փնտրում

օտարերկրյա դեսպանատներում,

բայց շատերին կարող է բռնել չինական ոստիկանությունը

և հայրենադարձնել:

Այս աղջիկների բախտը բերել է:

Չնայաչ նրանց բռնել էին,

նրանց ի վերջո ազատ էին արձակել

միջազգային ճնշման տակ:

Այս հյուսիսկորեացիների բախտը չի բերել:

Ամեն տարի անթիվ հյուսիսկորեացիներ են բռնվում Չինաստանում

և հայրենադարձվում են Հյուսիսային Կորեա,

որտեղ նրանց կարող են տանջանքների ենթարկել, բանտարկել,

կամ հանրության աչքի առջև կախաղան բարձրացնել:

Չնայած նույնիսկ հաջողություն ունեցա դուրս գալ,

շատ այլ հյուսիսկորեացիների բախտն այդպես էլ չի բերել:

Ցավալի է, որ հյուսիսկորեացիները ստիպված են թաքցնել իրենց ինքնությունը

և այդքան դժվար պայքար մղել ողջ մնալու համար:

Նույնիսկ նոր լեզու սովորելուց և աշխատանք ստանալուց հետո,

իրենց ամբողջ աշխարհը կարող է մեկ վայրկյանում գլխիվայր շրջվել:

Ահա թե ինչու 10 տարի շարունակ իմ ինքնությունը թաքցնելուց հետո,

ես որոշեցի ռիսկի դիմել և գնալ Հյուսիսային Կորեա,

և նոր կյանք սկսեցի նորից:

Հարավային Կորեայում հիմնվելը ավելի

դժվար էր, քան ես պատկերացնում էի:

Անգլերենը շատ կարևոր էր Հարավային Կորեայում,

այսպիսով ես սկսեցի սովոր իմ երրորդ լեզուն:

Ես նաև գիտակցում էի, որ մեծ

տարբերություն կա Հյուսիսի ու Հարավի միջ:

Մենք բոլորս կորեացիներ ենք, բայց ներքուստ

մենք շատ տարբերվում ենք

67 տարվա բաժանման հետևանքով:

Ես նույնիսկ անցել եմ ինքնության բացահայտման ճգնաժամի միջով:

Ես հարավկորեացի՞ եմ, թե՞ հյուսիսկորեացի:

Ես որտեղի՞ց եմ սերում, ո՞վ եմ ես:

Հանկարծ հասկացա, որ չկա մի երկիր, որ

կարող եմ իմ սեփական երկիր կոչել:

Չնայած նույնիսկ հեշտ չէր հարմարվել Հարավային Կորեայի կյանքին,

ես պլան կազմեցի:

Սկսեցի պարապել բուհի ընդունելության քննության համար:

Երբ սկսել էի հարմարվել իմ նոր կյանքին,

սարսափելի հեռախոսազանգ ստացա:

Հյուսիսկորեական իշխանությունները

բացահայտել էին, որ ես գումար եմ ուղարկում իմ ընտանիքին,

և որպես պատիժ, իմ ընտանիքին

բռնի տեղափոխելու էին

գյուղական մի անմարդաբնակ վայր:

Նրանք պետք է շուտափույթ դուրս գային երկրից,

և ես սկսեցի պլանավորել, թե ինչպես օգնեմ նրանց փախչել:

Հյուսիսկորեացիները ստիպված են անհավանական երկար ճանապարհ անցնել՝

ազատություն ստանալու ճանապարհին:

Գրեթե անհնար է Հյուսիսային և Հարավային Կորեաների միջև

սահմանը հատել,

և այսպես, ճակատագրի հեգնանքով, ես հետ թռա դեպի Չինաստան

և ուղղվեցի դեպի Հյուսիսային Կորեայի սահման:

Քանի որ ընտանիքիս անդամները չինարեն չէին խոսում,

ստիպված էի առաջնորդել նրանց,

որևէ կերպ Չինաստանով պետք է տանեի նրանց 2000 մղոնից ավելի

և հետո դեպի Հարավարևելյան Ասիա:

Ճանապարհորդությունն ավտոբուսով տևեց մեկ շաբաթ,

և մեզ մի քանի անգամ գրեթե բռնեցին:

Մի անգամ մեր ավտոբուսը կանգնեցրեց

և ավտոբուս բարձրացավ չինացի ոստիկանը:

Նա վերցրեց բոլորի նույնականացման քարտերը

և սկսեց նրանց հարցեր տալ:

Քանի որ ընտանիքիս անդամները չինարեն չէին հասկանում,

մտածեցի, որ կբռնեն իմ ընտանիքի անդմաներին:

Երբ չինացի ոստիկանը մոտեցավ ընտանիքիս անդամներին,

Ես միանգամից կանգնեցի և ասեցի նրան, որ

այս մարդիկ խուլ ու համր են,

որ ես ուղեկցում եմ նրանց:

Նա կասկածելի նայեց ինձ,

բայց բարեբախտաբար հավատաց ինձ:

Մենք այդեպս ձևացրինք մինչև Լաոսի սահման,

բայց ես ստիպված էի ծախսել իմ ամբողջ գումարը

Լաոսում սահմանապահներին կաշառելու համար:

Բայց նույնիսկ կերբ մենք անցանք սահմանը,

իմ ընտանիքի անդամներին բռնեցին և բանտարկեցին

ապօրինի սահմանն անցնելու համար:

Կաշառքն ու տուգանքները մուծելուց հետո

իմ ընտանիքին բաց թողեցին մեկ շաբաթվա ընթացքում,

բայց շուտով իմ ընտանիքի անդամներին կրկին բռնեցին և բանտարկեցին

Լաոսի մայրաքաղաքում:

Սա իմ կըանքի վատագույն պահերից մեկն էր:

Ես ամեն ինչ արեցի իմ ընտանիքի ազատության համար,

և մենք այնքան մոտ էինք դրան,

սակայն իմ ընտանիքին բանտ նետեցին

հարավկորեական դեսպանատնից փոքր ինչ հեռու:

Ես մեկ գնում էի ներգաղթի գրասենյակ,

հետո ոստիկանություն՝

հուսահատված փորձելով դուրս բերել ընտանիքիս անդամներին,

սակայն ես բավականին գումար չունեի,

որպեսզի կրկին կաշառք տայի կամ տուգանքներ վճարեի:

Ես հույսս ամբողջովին կորցրել էի:

Այդ պահին լսեցի մի մարդու ձայն, ով հարցնում էր ինձ,-

«Ի՞նչ է պատահել»:

Ես զարմացել էի, որ միանգամայն անծանոթ

իրեն նեղություն էր պատճառել հարցնել:

Առանց բառարանի և իմ թերի անգլերենով

ես բացատրեցի իրավիճակը, և առանց վարանելու,

անծանոթը գնաց դեպի վճարման մեքենան

և վճարեց գումարի մյուս մասը, որպեսզի իմ ընտանիքի անդամներին և

երկու այլ հյուսիսկորեացիներին ազատեն բանտից:

Ես ամբողջ սրտով շնորհակալություն հայտնեցի նրան և հարցրեցի,-

«Ինչո՞ւ եք օգնում ինձ»:

«Ես Ձեզ չեմ օգնում,-ասաց նա

"Ես օգնում եմ հյուսիսկորեացի մարդկանց»:

Ես հասկացա, որ դա իմ կյանքում խորհրդանշական պահ էր:

Այդ անծանոթը խորհրդանշում էր նոր հույս ինձ և

հյուսիսկորեացի մարդկանց համար, երբ մենք այդքան ունեինք դրա կարիքը,

նա նաև ցուցաբերեց անծանոթներին և միջազգային հանրությանը

բնորոշ բարությունն ու աջակցությունը,

ինչպես նաև հույսի շողերը, որի կարիքը մենք՝ հյուսիսկորեացիներս ունենք:

Ի վերջո, մեր երկարատև ճանապարհորդությունից հետո

ես միացա ընտանիքիս անդամների հետ Հարավային Կորեայում,

բայց ազատություն ստանալը ճակատամարտի ընդամենը մի մասն է:

Շատ հյուսիսկորեացիներ բաժանված են իրենց ընտանիքներից և

երբ նրանք ժամանում են նոր երկիր,

նրանք նոր կյանք են սկսում շատ քիչ փողով, կամ ընդհանրապես փող չունենալով:

Այսպիսով, միջազգային հանրությունից մենք կարող ենք օգուտ քաղել

կրթության, անգլերենի ուսուցման,

աշխատանքի ուսուցման և այլնի հարցերում:

Մենք կարող ենք նաև կամուրջ լինել

Հյուսիսային Կորեայում գտնվող մարդկանց

և դրսի աշխարհի միջև,

քանի որ մեզանից շատերը կապ են պաշտպանում

իրենց ընտանիքի անդամների հետ, ովքեր դեռ ներոսում են,

և մենք տեղեկատվություն և գումար ենք ուղարկում,

որն էլ իր հերթին օգնում է, ոպեսզի Հյուսիսային Կորեան ներսից փոխվի:

Իմ բախտը շատ է վերել, ինձ շատ են օգնել և

ոգեշնչել են իմ կյանքում,

դրա համար էլ ես ուզում եմ օգնել հյուսիսկորեացիներին ձգտելու

ունենալ հնարավորություն բարգավաճել

միջազգային հանրության հետ մեկտեղ:

Վստահ եմ, որ դուք ավելի ու ավելի շատ

հյուսիսկորեացիների կտեսնեք, ովքեր հաջողության են հասել աշխարհում՝

ներառյալ TED-ի բեմը:

Շնորհակալություն:

Ծափահարություններ: