Cindy Sherman: Karakters | ART21 "Exclusive"

Cindy Sherman: Karakters

Wist je dat ze nepnagels hebben
voor pedicure? (Lacht)

Ik heb ze nog niet geprobeerd,
maar ik wil ze echt een keer proberen.

Dat is toch gek? (Lacht)

Ik denk erover ze te dragen
gewoon om te..

voor een feestje, als grap, snap je?
lk bedoel, ze zijn... (Lacht)

Ik bedoel, behalve dat deze
niet zo opvallend zijn.

Deze zijn misschien opvallender
omdat ze polkadots hebben

en ze zien eruit alsof: "Wie heeft
er nou polkadots op zijn tenen?"

Mijn werk gaat niet over het
fantaseren over karakters of situaties.

Sommige mensen, denk ik, dachten
dat de karakters die ik deed...

.. tsja, alsof ik altijd heb gedroomd
een femme fatale te zijn of wat dan ook,

weet je, als... in mijn filmbeelden.

Voor mij is dat niet iets
dat ik zo letterlijk zie.

Als ik de karakters doe, voel ik
me echt niet een soort van..

iets dat uit mijn fantasie naar
boven komt, uit mijn eigen dromen.

Op school, als ik het deed,

werd ik, weet je, ik werd een karakter
en dacht dan zoiets als,

"Goh jeetje, hier ben ik als Lucille Ball.
Wat zal ik nu doen?"

Het werd toen meer en meer een ding
en iets meer een performance.

Ik begon het toen soms ook te doen
wanneer ik naar feestjes ging.

Ik herinner me een keer dat ik helemaal
in karakter naar een opening wilde,

maar dat het voelde alsof er iets miste --

toen deed ik een kussen onder mijn jurk
en ging ik als zwangere vrouw.

Toen ik naar New York verhuisde deed ik
het nog een paar keer maar het was anders,

denk ik, omdat ik het idee had dat ik in
de stad een soort van mijn eigen,

je weet wel, straatpantser of zoiets
nodig had om met de straat om te gaan,

de mensen op straat
en de gekke mensen op straat

en de écht gekke mensen, die
eruit zagen als een van mijn karakters

en ik wilde geloof ik niet
met hen verward worden.

Het voordeel van mezelf zijn
is dat ik gewoon wat kan spelen.

Wanneer ik experimenteerde
met andere mensen, als modellen --

betaalde modellen, of
vrienden of familie --

voelt het alsof...

Ik weet niet wat ik ze
moet zeggen dat ze moeten doen,

omdat ik niet precies weet wat het is
waar ik naar zoek tot ik het zie,

dus ik neig ernaar gehaast door
het hele proces te gaan met ze.

En dan doe ik het zelf over
en dat is doodvermoeiend, dus..

ik bedoel, zelfs al hou ik ervan
het te doen, het is veel meer werk,

omdat ik gefrustreerd iets probeer op film
te vatten dat ik niet eens kan verwoorden

omdat ik niet precies weet waar ik
naar zoek, totdat ik het zie.