Verhalen van The New Yorker's kommaneuker

"Redigeren voor The New Yorker is te vergelijken met korte stop zijn bij een honkbalteam in de Major League -- de recensenten analyseren
elk miniem gebaar", zegt Mary Norris, die het werk al meer dan dertig jaar doet. Gedurende die jaren heeft ze de reputatie gekregen streng te zijn en een komma-fanaat te zijn, maar volgens haar is dat ongegrond. Haar werk heeft één belangrijk doel: de auteurs in een goed daglicht plaatsen. Leer meer over de typische stijl van The New Yorker, van de persoon die er het meest vanaf weet, in deze charmante talk.

Ik heb de afgelopen 38 jaar
geprobeerd om onzichtbaar te zijn.

Ik ben bureauredacteur.

Ik werk bij The New Yorker

en redigeren voor The New Yorker
is net als korte stop zijn

bij een honkbalteam in de Major League:

de recensenten analyseren
elk miniem gebaar;

o wee, als je een fout maakt!

Voor de duidelijkheid: bureauredacteuren
gaan niet over de inhoud.

Wij werken op zinsniveau,

een alinea misschien,

de woorden, de interpunctie.

Ons werk gaat over de details.

We zetten het trema,
de twee puntjes, op de i in 'naïve'.

Wij leggen de huisstijl op.

Iedere publicatie heeft een huisstijl.

Die van The New Yorker is heel herkenbaar.

We worden wel eens gepest om onze stijl.

Stel je voor -- we spellen 'teen-ager'
nog met een koppelteken,

alsof het woord pas is uitgevonden.

Maar aan dat koppelteken in 'teen-age'

en het trema in 'coöperate',

zie je meteen dat je The New Yorker leest.

Redigeren bij The New Yorker
is een mechanisch proces.

Er is een vergelijkbare functie,
die van de proeflezen of corrigeren.

Redigeren is mechanisch,

terwijl proeflezen interpretatief is.

We geven de auteur suggesties,
via de redacteur,

om de nadruk van een zin te verbeteren

of om op onbedoelde herhalingen te wijzen

en 'aantrekkelijke alternatieven'
voor te stellen.

Onze rol is om de auteur
in een goed daglicht te plaatsen.

We geven ons werk echter
niet rechtstreeks aan de auteur,

maar aan de redacteur.

Dit leidt vaak tot een sfeer
van vriend-vijand

waarbij de bureauredacteur, ik gebruik dit
even als overkoepelende term,

altijd de vijand is.

Als we ons werk goed doen,
zijn we onzichtbaar,

maar zodra we een fout maken,

zijn wij bureauredacteuren
ineens overduidelijk aanwezig.

Dit is de meest recente fout
waarop ik werd aangesproken.

[Last Tuesday, Sarah Palin,
the pre-Trump embodiment

of populist no-nothingism
in the Republican Party,

endorsed Trump.]

"Waar zijn die geweldige bureauredacteuren
van The New Yorker?" schreef een lezer.

"Bedoelde de schrijver niet
'know-nothingism'?

Au!

Er is geen enkel excuus voor deze fout.

Maar ik vind hem leuk: 'no-nothingism'.

Het zou de Amerikaanse term
voor 'nihilisme' kunnen zijn.

(Gelach)

Een andere lezer citeert
dit stukje uit het tijdschrift:

[Ruby was seventy-six, but she retained
her authoritative bearing;

only her unsteady gait belied her age.]

Hij voegde eraan toe:

"Iemand van The New Yorker weet
toch wel wat 'belied' betekent

en dat het het tegenovergestelde is
van wat hier staat.

Doe eens wat beter je best, zeg!"

'Belie' is een valse indruk geven.

Het had 'betrayed' (verraadde)
moeten zijn.

E.B. White schreef eens
over de komma's in The New Yorker:

"Ze vallen secuur als messen
rond de contouren van een lichaam."

(Gelach)

En inderdaad, we krijgen
veel klachten over komma's.

"Zitten er echt twee komma's in
'Martin Luther King, Jr., Boulevard'?"

Op een bordje niet, maar zo wordt
'Jr.' wel geschreven in The New Yorker.

Een grapjas schreef:

["Please, could you expel,
or, at least, restrain,

the comma-maniac,
on your editorial staff?"]

(Gelach)

Nou ja.

De komma's staan hier wel goed,

behalve die tussen

'maniac' en 'on'.

(Gelach)

En als er dan toch komma's
rond 'at least' moeten staan,

kunnen we nog wel een stapje verder gaan
en streepjes om de uitdrukking zetten:

"... -- or, at least, restrain --"

Perfect.

(Applaus)

Wat denk je hiervan:

"Ik ben een groot fan,

maar willen jullie alsjeblieft ophouden
met het uitschrijven van grote getallen?"

[twee en een half miljoen ...]

Nee.

(Gelach)

Nog een laatste hartenkreet
van een spellingfanaat:

["Die lange, draderige dingen
zijn stembanden, geen stem-accoorden."]

De woedende lezer voegde eraan toe:

"Ik ben vast niet de eerste

die u schrijft over deze
flagrante fout van de proeflezer,

en vast ook niet de laatste.

Foei!"

(Gelach)

Vroeger vond ik het leuk
om post te ontvangen.

Er is een verbond tussen
schrijvers en redacteuren.

De redacteur verraadt de schrijver niet,

verklapt niet aan iedereen welke
slechte grappen er werden geschrapt

of dat verhalen veel te lang doordreven.

Een goede redacteur behoedt
een schrijver voor excessen.

Bureauredacteuren hebben ook een code:

we lopen niet te koop met onze fouten.

Ik voel me een afvallige,
dat ik ze hier bekendmaak,

dus laten we liever kijken
naar wat we goed doen.

Op een of andere manier
sta ik bekend als streng.

Maar ik werk met schrijvers die weten
hoe ze met me om moeten gaan.

Ian Frazier, of 'Sandy', ken ik
sinds de vroege jaren tachtig.

Hij is een van mijn favorieten,

ook al schrijft hij soms zinnen

waar de bureauredacteur
flink over na moet denken.

Deze komt uit een verhaal over
Staten Island na orkaan Sandy:

[A dock that had been broken
in the middle and lost its other half

sloped down toward the water,

its support pipes and wires
leaning forward

like when you open a box
of linguine and it slides out.]

(Gelach)

Dit zou een grammaticus van weleer
nooit hebben geaccepteerd.

Wat moest ik ermee?

Technisch gezien zou 'like'
'as' moeten zijn,

maar dat klinkt belachelijk,

alsof de schrijver een of andere
Homerische vergelijking begint --

"as when you open a box of linguine."

(Gelach)

Ik besloot dat de orkaan Sandy's
taalgebruik rechtvaardigde

en liet de zin voor wat hij was.

(Gelach)

Als ik denk dat iets fout is,

lees ik het drie keer na.

Ik vertelde Sandy dat
op een onbewaakt moment en hij zei:

"Drie keer maar?"

Hij heeft het dus leren verduren.

Laatst had hij een verhaal
voor 'Talk of the Town',

dat zijn korte stukjes
voorin het tijdschrift

over allerlei onderwerpen,
van de tentoonstelling van Ricky Jay

in het Metropolitan Museum,

tot de introductie
van doggybags in Frankrijk.

Sandy's verhaal ging over de Bronx

en Sonia Sotomayor,
rechter bij het Hooggerechtshof.

Ik kwam drie uitdagingen tegen.

De eerste, van gramaticale aard.

De rechter droeg zwarte kleding
en Sandy schreef:

[Her face and hands stood out
like in an old, mostly dark painting.]

Anders dan bij het orkaanverhaal
had de schrijver hier niet het excuus

dat hij orkaanschade beschreef.

'Like' is in deze betekenis een voorzetsel
en bij een voorzetsel hoort een object,

een zelfstandig naamwoord.

Het 'like' in deze zin, moest 'as' zijn.

"As in an old, mostly dark painting."

De tweede was een spelfout.

De auteur citeerde iemand
die de rechter assisteerde:

["It will be just a minute.

We are getting the justice mic'ed,"]

'Mic'ed?' [gemuisd?]

In de muziekindustrie is de spelling 'mic'

omdat het zo geschreven staat
op de apparatuur.

Ik had die spelling nooit
als een werkwoord gezien

en het verontrustte me
dat het woord 'mic'ed'

in het tijdschrift kwam
onder mijn supervisie.

(Gelach)

De afkorting voor 'microphone'
is volgens The New Yorker 'mike'.

Ten slotte was er nog
een grammaticaal probleem

betreffende een bezittelijk voornaamwoord
dat niet congrueerde met het antecedent.

[everyone in the vicinity
held their breath]

'Their' is meervoud, terwijl 'everyone',
het antecedent, enkelvoud is.

Niemand zegt: "Everyone were there".

Everyone was there. Everyone is here.

Maar mensen zeggen voortdurend dingen als:
"Everyone held their breath".

Om dat te rechtvaardigen

noemen bureauredacteuren dit
'het enkelvoudige their';

alsof zeggen dat het enkelvoud is,
het niet langer meervoud doet zijn.

(Gelach)

Het is mijn taak om te proberen zo'n vorm
eruit te halen wanneer ik hem tegenkom.

Ik kon niet schrijven
'Everyone held her breath',

of 'Everyone held his breath',

of 'Everyone held his or her breath'.

Mijn wijziging moest passen in het stuk.

Ik vroeg, via de redacteur,

of de schrijver het kon veranderen in:

'All in the vicinity held their breath',

want 'all' is meervoud.

Nee.

Toen probeerde ik:
'All those present held their breath',

dat vond ik wel aardig juridisch klinken.

Maar de redacteur zei

dat 'present' en 'presence'

niet samen in één zin konden.

Toen ik de laatste versie ontving,

zag ik dat de schrijver 'as' voor 'like'
en 'miked' voor 'mic'ed' had geaccepteerd.

Maar 'Everyone held their breath'
wilde hij niet veranderen.

Twee van de drie is niet slecht.

In datzelfde nummer, in het artikel
over doggybags in Frankrijk,

gebruikte een fransoos
geheel onnodig het 'F-word'.

Ik ben benieuwd naar de brieven

en waar de lezers zich méér aan storen.

(Gelach)

Bedankt.

(Applaus)