Ένας καλύτερος τρόπος για να μιλήσετε για την έκτρωση

Η έκτρωση είναι ένα απίστευτα συχνό φαινόμενο. Για παράδειγμα, στην Αμερική, μία στις τρεις γυναίκες θα κάνει έκτρωση κάποια στιγμή στη ζωή της, αλλά και πάλι τα έντονα αυτά συναισθήματα που πυροδοτούνται από αυτό το θέμα - και την ισχυρά πολιτικοποιημένη ρητορική γύρω από αυτό - αφήνουν μικρά περιθώρια για ένα στοχαστικό και ανοιχτό διάλογο. Σε αυτή την προσωπική, στοχαστική ομιλία, η Άσπεν Μπέικερ επιχειρηματολογεί για το γιατί δεν είναι ούτε «υπέρ της ζωής» ούτε «υπέρ της επιλογής» αλλά περισσότερο «υπέρ της φωνής» - και για τον ρόλο που παίζει το να ακούς και να διηγείσαι ιστορίες όταν έρθει η ώρα για να συζητήσεις τέτοια δύσκολα θέματα.

Ήταν μέσα καλοκαιριού
και μετά την ώρα του κλεισίματος

του μπαρ στο Μπέρκλεϋ,
όπου η φίλη μου η Πόλλυ κι εγώ

δουλεύαμε ως μπάργουμαν.

Συνήθως στο τέλος της βάρδιας πίναμε
ένα ποτό -- όχι όμως εκείνο το βράδυ.

«Είμαι έγκυος.

Δεν ξέρω ακόμα τι θα κάνω»,
είπα στην Πόλλυ.

Χωρίς να διστάσει, απάντησε,
«Εγώ θα έκανα έκτρωση».

Πριν την Πόλλυ, κανείς
δε μου είχε πει ότι θα έκανε έκτρωση.

Είχα αποφοιτήσει από το κολλέγιο
πριν κάποιους μήνες

κι είχα μια καινούργια σχέση
όταν ανακάλυψα πως ήμουν έγκυος.

Όταν σκεφτόμουν τις επιλογές μου,
πραγματικά δεν ήξερα τι να αποφασίσω,

ποια κριτήρια να διαλέξω.

Πώς μπορούσα να ξέρω
ποια ήταν η σωστή απόφαση;

Φοβόμουν πως μπορεί να μετάνιωνα
αργότερα για την έκτρωση.

Έχοντας μεγαλώσει στις παραλίες
της Ανατολικής Καλιφόρνια,

έζησα μέσα στον πόλεμο
της χώρας μας για τις εκτρώσεις.

Γεννήθηκα σε ένα τροχόσπιτο
την τρίτη επέτειο του Ρο εναντίον Γουέιντ.

Η κοινωνία μας ήταν χριστιανοί σέρφερ.

Ενδιαφερόμασταν για τον Θεό,
τους λιγότερο τυχερούς και τον ωκεανό.

Όλοι ήταν υποστηρικτές της ζωής.

Ως παιδί, η ιδέα της έκτρωσης με έθλιβε
τόσο, ώστε ήξερα ότι αν έμενα ποτέ έγκυος

δε θα έκανα ποτέ μου έκτρωση.

Και μετά έκανα.

Ήταν ένα βήμα προς το άγνωστο.

Η Πόλλυ όμως μου είχε δώσει
ένα πολύ ξεχωριστό δώρο:

τη γνώση ότι δεν ήμουν μόνη

και την αποδοχή του ότι η έκτρωση είναι
κάτι για το οποίο μπορούμε να μιλάμε.

Η έκτρωση είναι συχνό φαινόμενο.

Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Γκουτμάχερ,
μία στις τρεις Αμερικανίδες

θα κάνει κάποια στιγμή έκτρωση.

Όμως τις τελευταίες δεκαετίες,
ο διάλογος για την έκτρωση στις Η.Π.Α.

περιορίζει οτιδήποτε εκτός από
το υπέρ της ζωής και υπέρ της επιλογής.

Είναι πολιτικός και οδηγεί στα άκρα.

Παρότι η έκτρωση αποτελεί φλέγον
ζήτημα, είναι ακόμα σπάνιο για εμάς,

είτε σαν γυναίκες
ή και σαν απλοί άνθρωποι,

να μιλάμε μεταξύ μας
για τις εκτρώσεις που κάναμε.

Υπάρχει ένα χάσμα.

Ανάμεσα σε όσα συμβαίνουν
στην πολιτική και στην πραγματική ζωή,

και σε αυτό το χάσμα,
μια πολεμική νοοτροπία.

Ριζώνει μια στάση
«είσαι μαζί μας ή εναντίον μας;».

Δεν έχει να κάνει μόνο με την έκτρωση.

Υπάρχουν τόσα πολλά σημαντικά θέματα
για τα οποία δεν μπορούμε να μιλάμε.

Κι έτσι, το να βρίσκω τρόπους να μετατρέπω
αυτή τη διαμάχη σε χώρο συζήτησης

είναι το έργο της ζωής μου.

Υπάρχουν δύο κύριοι τρόποι
για να ξεκινήσετε.

Ο πρώτος είναι να ακούτε προσεκτικά.

Κι ο δεύτερος, να μοιράζεστε ιστορίες.

Έτσι, πριν 15 χρόνια, συνίδρυσα
έναν οργανισμό με το όνομα «Εκπνέω»

για να αρχίσουμε να ακούμε
όσους είχαν κάνει έκτρωση.

Φτιάξαμε αρχικά μια γραμμή ομιλίας,
όπου άντρες και γυναίκες

καλούσαν για συναισθηματική υποστήριξη.

Χωρίς προκαταλήψεις και πολιτικές,
όσο απίστευτο κι αν ακούγεται,

δεν είχε υπάρξει ποτέ παρόμοια υπηρεσία.

Χρειαζόμασταν ένα πλαίσιο που να μπορεί
να κρατά όλες τις εμπειρίες

που ακούγαμε στη γραμμή ομιλίας μας.

Η φεμινίστρια που μετάνιωσε την έκτρωση.

Η Καθολική που είναι
ευγνώμων για τη δική της.

Οι προσωπικές εμπειρίες
που δε χωράνε σε οποιοδήποτε κουτί.

Δε θεωρούσαμε σωστό να ζητήσουμε
από τις γυναίκες να διαλέξουν μεριά.

Θέλαμε να τους δείξουμε ότι
όλος ο κόσμος ήταν μαζί τους,

καθώς αντιμετώπιζαν αυτές
τις προσωπικές εμπειρίες.

Έτσι δημιουργήσαμε το «υπέρ φωνής».

Εκτός από την έκτρωση, το υπέρ φωνής αφορά
παγκόσμια θέματα που αντιμετωπίζουμε

εδώ και χρόνια,

θέματα όπως η μετανάστευση, η θρησκευτική
ανοχή, η βία κατά των γυναικών.

Δουλεύουμε επίσης με βαθιά προσωπικά
θέματα που αφορούν ίσως μόνο εσάς

και την οικογένεια και τους φίλους σας.

Έχουν μια ασθένεια στο τελικό στάδιο,
η μητέρα τους μόλις πέθανε,

έχουν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες
για το οποίο δεν μπορούν να μιλήσουν.

Το να ακούς και να αφηγείσαι είναι
σημαντικά στην άσκηση του υπέρ φωνής.

Το να ακούς και να αφηγείσαι.

Ακούγεται ωραίο.

Ίσως και εύκολο;
Όλοι μας μπορούμε να το κάνουμε.

Δεν είναι εύκολο. Είναι πολύ δύσκολο.

Το υπέρ φωνής είναι δύσκολο γιατί μιλάμε
για θέματα για τα οποία όλοι διαφωνούν

ή για θέματα που κανένας
δε θέλει να σχολιάσει.

Μακάρι να σας έλεγα ότι όταν αποφασίζετε
να είστε υπέρ φωνής, θα βρείτε

όμορφες στιγμές ανακαλύψεων
και κήπους γεμάτους λουλούδια,

καθώς το να ακούς και να αφηγείσαι
δημιουργεί στιγμές «α-χα».

Μακάρι να σας έλεγα ότι θα γινόταν ένα
φεμινιστικό πάρτι καλωσορίσματος για εσάς,

ή ότι θα υπήρχε μια από καιρό χαμένη
ένωση γυναικών που θα είναι έτοιμη

να σας υποστηρίξει όταν
θα σου ασκήσουν κριτική.

Μπορεί όμως να είναι ευάλωτο και
εξουθενωτικό να να λέμε τις ιστορίες μας

όταν μοιάζει να μην ενδιαφέρεται κανείς.

Κι αν ακούμε πραγματικά ο ένας τον άλλο,

θα ακούσουμε πράγματα που θα μας
αναγκάσουν να αλλάξουμε τις απόψεις μας.

Δεν υπάρχει η τέλεια στιγμή
ούτε και το τέλειο μέρος

για να αρχίσεις μια δύσκολη συζήτηση.

Ποτέ δε θα είμαστε όλοι στην ίδια σελίδα,
δε θα μοιραζόμαστε την ίδια οπτική,

ή θα γνωρίζουμε την ίδια ιστορία.

Οπότε ας μιλήσουμε για το πώς να ακούτε
και το πώς να είστε ένας καλός ακροατής.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι καλός
ακροατής και θα σας πω μερικούς.

Ένας είναι να κάνετε
μη περιοριστικές ερωτήσεις.

Μπορείτε να ρωτήσετε τον εαυτό σας
ή κάποιον που γνωρίζετε,

«Πώς αισθάνεσαι;»

«Πώς ήταν;»

«Για τι πράγμα ελπίζεις, τώρα;»

Ένας ακόμα τρόπος είναι
να χρησιμοποιείτε την ίδια γλώσσα.

Αν κάποιος μιλάει για τις δικές του
προσωπικές εμπειρίες,

χρησιμοποιήστε τις λέξεις
που χρησιμοποιεί.

Αν κάποιος μιλάει για την έκτρωση
και λέει τη λέξη «μωρό»,

μπορείτε να πείτε κι εσείς «μωρό».

Αν πει «έμβρυο», πείτε κι εσείς «έμβρυο».

Αν κάποιος περιγράφεται
ως απροσδιορίστου φύλου,

μπορείτε να πείτε το ίδιο.

Αν κάποιο άτομο μοιάζει με άντρα,
αλλά λέει ότι είναι γυναίκα, όλα καλά.

Αποκαλέστε το άτομο αυτό ως γυναίκα.

Όταν αντικατοπτρίζουμε τη γλώσσα
του προσώπου που μας λέει την ιστορία του,

καταλαβαίνει ότι ενδιαφερόμαστε
να καταλάβουμε ποιος είναι

και τι περνάει.

Με τον ίδιο τρόπο που ελπίζουμε ότι
οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να μας μάθουν.

Δε θα ξεχάσω όταν ήμουν σε κάποια
συνάντηση των συμβούλων του Εκπνέω,

και άκουγα μία εθελόντρια να λέει
πως δεχόταν πολλά τηλεφωνήματα

από Χριστιανές γυναίκες
που μιλούσαν για το Θεό.

Κάποιοι από τους εθελοντές είναι πιστοί,
η συγκεκριμένη όμως δεν ήταν.

Στην αρχή, της φαινόταν περίεργο
να μιλάει στους τηλεφωνητές για το Θεό.

Οπότε αποφάσισε να νιώσει άνετα.

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη
του σπιτιού της και είπε τη λέξη «Θεός».

«Θεός».

«Θεός».

«Θεός».

«Θεός».

«Θεός».

«Θεός».

Ξανά και ξανά ώσπου
η λέξη δεν ακουγόταν περίεργη

όταν την έλεγε.

Λέγοντας τη λέξη «Θεός» δεν έκανε
την εθελόντρια χριστιανή,

αλλά την έκανε καλύτερη ακροάτρια
των χριστιανών γυναικών.

Επομένως, ένας τρόπος να είσαι υπέρ
της φωνής είναι να μοιράζεσαι ιστορίες,

κι ένα ρίσκο που παίρνεις, όταν
μοιράζεσαι την ιστορία σου με άλλους,

είναι ότι δεδομένων
των ίδιων συνθηκών με εσένα

μπορεί ενδεχομένως
να αποφασίσουν διαφορετικά.

Για παράδειγμα, αν αφηγείστε
μια ιστορία για την έκτρωση σας,

συνειδητοποιείτε ότι ίσως εκείνη
να κρατούσε το μωρό.

Μπορεί να έκανε αίτηση για υιοθεσία.

Μπορεί να το είχε πει στους γονείς της
και στο σύντροφό της, ή και όχι.

Μπορεί να ένιωθε ανακουφισμένη και σίγουρη
ενώ εσύ λυπημένη και χαμένη.

Δεν πειράζει.

Η ενσυναίσθηση δημιουργείται όταν
βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου.

Δε σημαίνει ότι όλοι
θα καταλήξουμε στην ίδια θέση.

Η υπέρ της φωνής δε στοχεύει
στη συμφωνία, ούτε στην κοινοτοπία.

Δημιουργεί μια κοινωνία που εκτιμά
όσα μας κάνουν ξεχωριστούς και μοναδικούς.

Εκτιμά όσα μας κάνουν ανθρώπους,
τα ελαττώματα και τις ατέλειες μας.

Κι αυτός ο τρόπος σκέψης μας επιτρέπει
να δούμε τις διαφορές μας με σεβασμό,

και όχι φόβο.

Και δημιουργεί την ενσυναίσθηση

για να ξεπεράσουμε τους τρόπους
που πληγώνουμε ο ένας τον άλλο.

Στιγματισμός, ντροπή, προκατάληψη,
διακρίσεις, καταπίεση.

Η υπέρ της φωνής είναι μεταδοτική,
και όσο εφαρμόζεται

τόσο περισσότερο διαδίδεται.

Έτσι, πέρσι, έμεινα πάλι έγκυος.

Αυτή τη φορά ανυπομονούσα
για τη γέννηση του γιου μου.

Και σαν έγκυος, πρώτη φορά στη ζωή μου
με ρωτούσαν τόσο πολύ πώς αισθανόμουν.

(Γέλια)

Όποια κι αν ήταν η απάντηση μου,
είτε αισθανόμουν υπέροχα και ενθουσιασμένη

ή φοβισμένη και τελείως φρικαρισμένη,

πάντα υπήρχε κάποιος
να μου πει «το έχω περάσει».

Ήταν τέλειο.

Ήταν μια καλοδεχούμενη, αν και δραματική
αποχώρηση από όσα είχα βιώσει

όταν μιλούσα για τα ανάμικτα
συναισθήματά μου για την έκτρωση.

Η υπέρ της φωνής αφορά τις αληθινές
ιστορίες αληθινών ανθρώπων

έχοντας αντίκτυπο στο πώς η έκτρωση

και τόσα άλλα πολιτικοποιημένα
και στιγματισμένα θέματα

γίνονται κατανοητά και συζητιούνται.

Από τη σεξουαλικότητα και την ψυχική υγεία
μέχρι τη φτώχεια και τη φυλάκιση.

Μακριά από κάθε ορισμό
ως σωστές ή λάθος αποφάσεις,

οι εμπειρίες μας μπορούν
να υπάρξουν σε ένα φάσμα.

Η υπέρ της φωνής στοχεύει τη συζήτηση
στην ανθρώπινη εμπειρία

και κάνει την υποστήριξη
και τον σεβασμό εφικτά για όλους.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)