Transseksüel olduğumu neden açıklamam gerektiği

Model Geena Rocero, kendisinin bikini giyerken çekilmiş iprofesyonel fotoğrafını ilk gördüğünde kendinden geçmişti. "Kendi kendime..'başardın!' diye düşünmüştüm" diyor gururla. Bu alışıldık bir deneyim olmayabilir ama Rocero'nun açıkladığı gibi bunun nedeni, "erkek" cinsel kimliğiyle doğmuş olmasıydı. Bu dokunaklı ve kişisel konuşmada Rocero, transseksüel aktivizminin kendine yepyeni bir boyutta gurur ve amaç verdiğini fark ediyor.

Dünya seni olmadığın bir şey yapıyor,

ama sen içten içe, ne olduğunu biliyorsun

ve o soru kalbinde yanıyor:

O içindeki şeyi nasıl olacaksın?

Belki ben bu durumda tekimdir,

ama yalnız değilim,

kesinlikle yalnız değilim.

Manken olduğumda,

sonunda çocukluğumdan beri hayalim

olan bir rüyanın gerçek olduğunu
hissetmiştim.

Dış görünüşüm sonunda iç dünyamın gerçeği
ile, öz benliğimle

uyuşmuştu.

Daha sonra bahsedeceğim
karışık nedenlerden dolayı,

bu resme baktığımda,

o zaman şöyle hissettim: Geena, başardın,

yaptın,

ulaştın.

Ama geçtiğimiz Ekim ayında,

farkettim ki, daha yeni başlıyorum.

Hepimiz ailemiz tarafından
kutulara konuluyoruz,

dinimiz tarafından,

toplumumuz tarafından,

şimdiki tarihimiz,

ve hatta kendi bedenlerimiz tarafından.

Bazılarının o zincirleri kırmaya,

onlara tenlerinin rengi veya

onları saran inançlar tarafından

dayatılanlarla kısıtlanmayı
reddetmeye cesareti var.

Bu insanlar statükoya,

kabul edilebilir görünene,

her zaman tehdit oluştururlar.

Benim durumumda, son 9 senedir,

bazı komşularım,

birkaç arkadaşım, meslektaşlarım ve
hatta menajerim bile,

geçmişim hakkında bir şey bilmiyordu.

Sanırım, bunun adı açığa çıkarmak.

Benimki burada.

Cinsel organımın görünüşünden dolayı

beni doğuşta erkek olarak kaydetmişler.

Hatırlıyorum, beş yaşımdayken

Filipinler'de bizim evde yürüyordum,

bu tişörtü hep kafama geçirirdim.

Ve annem bana sordu,

"Neden bu tişörtü sürekli kafana
geçiriyorsun?"

Dedim ki: Anne bu benim saçım.
Ben bir kızım.

O zaman kendimi nasıl ifade edeceğimi
biliyordum.

Cinsiyet her zaman bir olgu olarak
görüldü,

değişmesi imkansız olan,

ama şimdi bunun aslında çok daha
değişken, karmaşık ve

gizemli olduğunu biliyoruz.

Başarımdan dolayı,

hikayemi paylaşacak cesaretim hiç olmadı.

Hatalı olduğumu düşündüğümden değil;

dünyanın bizim gibi zincirleri kırmak
isteyenlere isteyenlere

davranışı yüzünden.

Her gün,

Kadın olduğum için minnettarım.

Beni olduğum gibi kabul eden

bir annem, babam ve ailem var.

Bir çok insan bu kadar şanslı değil.

Asya kültüründe cinsiyetin değişken
gizemini

kutlayan bir gelenek var.

Budist şefkat tanrıçası var.

Bir Hindu tanrıçası var, hijra tanrıçası.

İşte ben 8 yaşındayken,

Filipinlerde bu gizemleri kutlayan

bir festivaldeydim.

Sahnenin önündeydim ve

güzel bir kadının tam karşıma geçtiğini

hatırlıyorum;

ve o anda kafama dank ettiğini
hatırlıyorum:

İşte bu olmak istediğim türden bir kadın.

15 yaşında,

hala erkek gibi giyinirken

T.L. adında bir kadınla tanıştım.

Kendisi transseksüel güzellik yarışması
yöneticisi.

O akşam bana şöyle sordu:

"Güzellik yarışmasına
nasıl oluyor da katılmıyorsun?"

Katılırsam, kayıt ücreti ve kıyafetlerle

ilgili her şeyi halledeceğine

beni ikna etti

ve o akşam

mayo ve

uzun elbisede en iyi seçildim,

40ın üzerinde aday arasında da

üçüncü seçildim.

O an hayatımı değiştirdi.

Birdenbire, güzellik yarışmaları

dünyasına girmiştim.

Çok fazla insan ilk işinin transseksüel
güzellik

kraliçesi olduğunu söylemeyecektir

ama bana uyar.

15 yaşımdan 17 yaşıma kadar

en prestijli güzellik yarışmasından

gerçek anlamda bir kamyonun arkasında
olanına kadar bir çoğuna katıldım,

ya da bazen bir pirinç tarlasının oralarda
bir kaldırımda olurdu

ve yağmur yağdığında--

Filipinler'de çok yağmur yağar--

organizatörler, yarışmayı

birinin evine taşımak zorunda kalırlardı.

Yabancıların iyiliğine de şahit oldum,

özellikle Filipinler'deki

uzak şehirlerde.

Ama en önemlisi,

o toplulukta, en iyi
arkadaşlarımla tanıştım.

2001 yılında

San Fransisko'ya taşınmış olan annem

beni aradı ve yeşil kart dilekçemin
sonuca ulaştığını,

yani artık ABD'ye taşınabileceğimi
söyledi.

Bunu reddettim.

Anneme dedim ki, "Anne, ben eğleniyorum.

Burada arkadaşlarımlayım,

Seyahat etmeye, güzellik kraliçesi olmaya
bayılıyorum."

Ama iki hafta sonra beni geri aradı ve

"ABD'ye taşınırsan ismini ve

cinsiyetini değiştirebileceğini
biliyor musun?"

Duymam gereken tek şey buydu.

Annem bir de ismimi yazarken

iki E ile yazmamı söyledi.

Tayland'da 19 yaşımda ameliyat

olurken de benimle geldi.

Çok ilginç, Tayland'ın en kırsal
şehirlerinde

en prestijli, güvenli ve sofistike

ameliyatlardan bazılarını yapıyorlar.

O zamanlar ABD'de

ismini ve cinsiyetini

değiştirmeden önce ameliyat olmak
gerekiyordu.

Böylece 2001'de San Fransisko'ya taşındım,

ve üzerinde Geena ismi ve
K cinsiyet işaretiyle

Kaliforniya ehliyetime

baktığımı hatırlıyorum.

Bu çok güçlü bir andı.

Bazı insanlar için

kimlikleri araç kullanma ehliyeti

veya içki alabilme izinleridir,

ama benim için o kimlik, yaşama ve

değerli hissetme izniydi.

Birdenbire korkularım minimuma inmişti.

New York'a taşınıp model olup

hayallerimi gerçekleştirebileceğimi
hissettim.

Birçok insan bu kadar şanslı değil.

Islan Nettles adında bir kadın geliyor
aklıma.

cesurca kendi gerçeğini yaşayan

New Yorklu, genç bir kadındı,

ama nefret, onun hayatına son verdi.

Benim camiamın çoğu için

içinde yaşadığımız gerçeklik bu.

Bizim intihar oranımız, genel nüfusa

kıyasla 9 kat daha fazla.

Her yıl 20 Kasım'da

Transseksüel Anma Günü için

global bir uyumama eylemi yaparız.

Savaşan ve eşitsizliğe baş

kaldıran bir çok insan sayesinde

şu an bu sahnedeyim.

Bunlar Marsha P. Johnson ve Sylvia Rivera.

Bugün, şu dakika

benim transseksüel olduğumu
gerçekten açıkladığım andır.

Artık kendi gerçeğimi kendim için

ve kendi kendime yaşayamazdım.

Başkalarının kendi gerçeklerini
utanmadan ve

korkmadan yaşayabilmeleri için elimden
gelenin en iyisini yapmak istiyorum.

Ben buradayım, açıkta,

bir gün 20 Kasım uyumama eylemine

gerek kalmaması için.

Benim en derin gerçeğim, olduğum kişiyi
kabul etmeme izin verdi.

Siz de verecek misiniz?

Çok teşekkür ederim.

(Alkış)

Teşekkürler. Teşekkürler. Teşekkürler.
(Alkış)

Kathyrn Schulz: Geena, sana kısa bir soru.

Ne diyeceğini merak ediyorum,

özellikle ebeveynlere,

ama daha genel olarak arkadaşlara,

aileye, ya da kendilerine tahsis edilen

cinsiyetle sorunlar yaşayan bir çocuk

veya kişiyle karşılaşan

herhangi birine,

bunu yaşayan kişinin aile üyelerine

iyi, ilgili ve nazik

aile bireyleri olmaları için

ne söylerdin?

Geena Rocero: Tabii. İlk olarak, ben
çok

şanslıyım. Özellikle annemin ve ailemin

kurduğu destek mekanizması
kendi

içinde çok güçlü.

Hatırlıyorum, genç trans kadınlara

koçluk yaparken, onlara akıl hocalığı
yapardım

ve bazen beni arayıp

ebeveynlerinin durumu kabullenemediğini
söylerlerdi,

ben de telefon açıp annemi arar ve ona

"Anne bu kadını arar mısın?"

derdim. Bazen işe yarar, bazen yaramazdı,
yani--

Ama sadece, cinsel kimlik,

var oluşumuzun temelinde, öyle değil mi?

Demek istediğim, hepimize doğumda bir
cinsiyet tahsis ediliyor

ve benim yapmaya çalıştığım şey

bazen tahsis edilen cinsiyetin kişiyle
uyuşmadığına

ve insanların kendi kendilerini
tanımlamalarına

izin verecek bir kapsam olması

gerektiğine dair bir konuşma içerisine
girmek.

Ve bu, ebeveynlerle, iş

arkadaşlarıyla yapmamız gereken
bir konuşma.

Transseksüel hareketi,

gey başlangıcına kıyasla

daha ilk adımlarında.

Hala yapılması gereken çok şey var.

Anlayış olmalı.

Merak için ve sorular

sorabilmek için bir alan olmalı

ve umarım hepiniz benim müttefiklerim
olursunuz.

KS: Teşekkürler. Bu çok hoştu.
GR: Teşekkürler.

(Alkış)