Kadınların eşitliği için bir siyasi parti

Sandi Toksvig: "Kadınların eşitliği bir anda olmayacak -- Eğer daha fazla kadın güçlü pozisyonlara koyulmazsa." diyor. Kendini sevdiren komik konuşmada Toksvig İngitere'de Kadınların Eşitliği Partisi isimli siyasi partiyi kurmadaki rolünü sandıkta kadınlara eşitlik kazandırma amacıyla anlatıyor. Dünyanın, onun partisinin modelini kopyalayıp harekete geçmesini umuyor.

Burada olduğum için çok heyecanlıyım.

Amerika'daki her şey
Avrupa'dakilerden daha büyük.

Bana bakın-- Kocamanım!

(Gülüşmeler)

İnanılmaz!

Herkesin harika fikirlerinin
olduğu TED Konuşmaları.

İşte size bir soru:
Bu fikirler nereden geliyor?

Evet, tartışmaya açık bir konu bu, fakat

tahminlere göre ortalama bir bireyin --

benim gibi --

aklına günde
50 bin fikir gelebilir.

Oldukça çok,

ancak bunlardan yüzde 95'i

önceki gün düşündüklerinizin aynısı.

(Gülüşmeler)

Ve benimkilerin birçoğu da cidden sıkıcı.

Benimkiler şöyle

"Ah! Yerleri silmeliyim.

Ah! Köpeği çıkarmayı unuttum."

En beğendiğim:

"Sakın o bisküviyi yeme."

(Gülüşmeler)

Ve yüzde 95'lik kısmı hep tekrar.

İşte bu da bize her gün
farklı bir pencereden bakmak için

yüzde beşlik bir oran bırakıyor.

Bazı yeni fikirler gereksizdir.

Geçen gün televizyonda
bir spor kanalına bakıyordum

ve neden bununla ilgilenmiyorum ki dedim.

Bazıları ilgimi çekti.

Biraz tuhaf gelse de.

(Kahkaha)

Sizce sırf topuğunuzu
bu açıdan görebilmek için

bu esneklikte olmaya değer mi?

(Kahkaha)

İşte burada olan şey:

bu konuyla asla bağım olmayacak,

çünkü ben bunu asla beceremem.

Yani, ikinci kez, neyse.

(Kahkaha)

Size doğruyu söyleyeceğim.

Asla hiçbir spor dalında başarılı
olamadım, tamam mı?

Bütün arkadaşlarımın "Keşke 18 yaşımdaki

kadar fit olsam" dediği
o mükemmel yaşa eriştim.

Ve oldukça kendimi beğenmiş hissediyorum.

(Kahkaha)

Şu an da o zaman olduğum kadar fitim.

(Kahkaha)

(Alkış)

O zamanlar koşamazdım.
Kesinlikle şimdi de koşmayacağım.

(Kahkaha)

Sonra aklıma yeni fikir geldi:

Neden benim gibi insanları
sporla haşır neşir etmiyoruz?

Bence dünyanın
şu an ihtiyacı olan şey

atletik kabiliyeti sıfır olan
insanlar için Olimpiyat yapmak.

(Kahkaha)

Yani, çok daha eğlenceli olurdu.

Üç temel kural olurdu.

Uyuşturucu, yolsuzluk ve yetenek yasak.

(Kahkaha)

Aslında bu--

Hayır bu berbat bir fikir.

Aslında izlerken de sporla
neden ilgilenmediğimi biliyorum.

Çünkü yüzde 97'si koşan,

bir şeyler tekmeleyen,

likra içinde düzgünce
paketlenmiş görünmeye çalışan adamlar.

Orada --

(Kahkaha)

Hep başarılı değiller.

Orada --

(Kahkaha)

Televizyonda kadınların
etkin olduğu sporlar çok az,

genç bir kadının izleyip

bunu nasıl kibarca söylesem,

kadının kanepeden
kalkıp spor alanına giderken

ihtiyaç duyacağı tek kaldıraç
erkeğin ta kendisidir.

(Kahkaha)

Spordaki eşitsizlikler nefes kesici.

Bu nedenle şöyle bir şey oldu:

Yepyeni bir fikrim var

ve anında eskisine geri döndüm.

Gerçek şu ki, şu anda

ya da tarihte daha
önce, tek bir ülkenin bile

geçmişinde kadın erkek eşitliği yok.

Bir tane bile.

196 tane ülke,

evrimin tamamında bile olmadı.

İşte karşınızda evrimin resmi.

(Kahkaha)

Biz kadınlar işin içinde bile değiliz!

(Kahkaha)

Erkeklerin bu kadar parlak
bir şekilde evrilmesi şaşılacak şey.

Yani --

(Kahkaha)

Bana batıyor ve biliyorum ki
bu konuda bir şeyler yapmalıyım.

Ama ben meşgulüm, tamam mı?

Çok yoğun bir kariyerim,

üç çocuğum ve yaşlı bir annem var.

Doğrusu, dürüst olmam gerekirse

buraya gelmemin bir nedeni de,TED

Konuşmalarının,kendim için
15 dakikam olacağını söylemesi

normalde hiç o kadar vaktim olmaz --

(Kahkaha)

(Alkış)

Yani meşgulüm.

Ve neyse, çoktan
dünyayı değiştirmeyi denedim.

Olay şu, tamam mı?

Herkes içinde bir "aktive
etme butonu" dediğim şeye sahip.

Bu buton şunu düşündüğünüzde çalışır:

"Bunun hakkında bir şey yapmalıyım."

Her türlü neden için basılabilir.

Belki bir tür eşitsizlikle

ya da bir adaletsizlikle karşılaştınız,

bazen bir hastalık gelir,

ya da dezavantajlı olarak doğmuşsunuzdur

veya belki de imkansızlıklarla.

Ben ise eşcinsel olarak doğdum.

Her zaman biliyordum,

ailemin de biraz bile
şaşırdığını düşünmüyorum.

Bu benim dört yaşında çekilmiş bir resmim.

Çok tatlı görünüyorum,

ama içten içe Clint
Eastwood'a benzediğime inanıyordum.

(Kahkaha)

Benim aktivasyon düğmeme
çocuklarım olduğunda basıldı --

o zamanki eşimden, üç harika çocuk.

Şimdi durum bu:
İngiltere'de televizyoncuyum.

Onlar doğduklarında ben çoktan
kendi programlarımı sunuyordum

ve toplumun gözü önündeydim.

Yaptığım işi seviyordum,

ama çocuklarımı daha çok seviyorum.

Onların bir sırla
büyümelerini istemedim.

1994'te oğlum, en
küçük çocuğum, doğduğunda

bildiğim kadarıyla İngiliz toplumunda

bir tane bile açık, eşcinsel kadın yoktu.

Sırrın iyi bir şey
olduğunu düşünmüyorum.

Ruhun kanseri
olduklarını düşünüyorum.

Bu nedenle ortaya çıkmaya karar verdim.

Herkes beni bir daha
çalışamayacağım konusunda

uyardı, ama bu
riske değeceğine karar verdim.

Açıkçası, cehennem gibiydi.

İngiltere'de sağ görüşlü medyanın
oldukça acımasız bir bölümü var

ve adeta kafayı yediler.

Nefretleri toplumun
daha dengesiz kesimlerini kışkırttı

ve ölüm tehditleri aldık --

Çocuklarımı alıp saklanacak
kadar kötü ölüm tehditleriydi

ve hatta polis koruması bile aldık.

Geceleri hala,
yaptığım şey yüzünden

dehşete düştüğüm çok zamanlar oldu.

En sonunda her şey sakinleşti.

Beklenenin aksine ben
çalışmaya devam ettim

ve çocuklarım oldukça
harika olmaya devam ettiler.

Hatırlıyorum, oğlum altı
yaşındayken arkadaşı oynamaya geldi.

Yan odadaydılar,
sohbetlerini duyabiliyordum.

Arkadaşı oğluma: "İki
annenin olması nasıl bir duygu?" dedi,

cevabı duymaya istekliydim o
yüzden kulak misafiri oldum

ve oğlum dedi ki:
"Mükemmel bir şey çünkü biri

hastalanınca sana
diğeri yemek yapabiliyor".

(Kahkaha)

Böylece aktivasyon düğmeme,
eşcinsel birey eşitliği için basıldı

ve birçok insanla birlikte

yıllarca eşcinsel birey
hakları için mücadele ettim

ve özellikle aşık olduğum
insanla evlenme hakkı için.

Sonuç olarak başardık.

2014'te, yasanın değiştiği günde,

gerçekten çok sevdiğim eşimle evlendim.

(Alkış)

Sessiz bir evlilik olmadı --
Londra'daki Royal Festival

Hall'un sahnesinde evlendik.

Büyük bir etkinlikti.

Salon iki bin beş yüz kişilikti.

Aileden ve arkadaşlarımızdan 150
kişi davet ettik. Sonra da halka duyurdum:

gelip kutlamak isteyen
herkes lütfen gelip bize katılsın.

Gelmek isteyen herkese bedava olacaktı.

İki bin beş yüz kişi katıldı.

(Alkış)

Hayal edebileceğiniz her tür insan:

eşcinseller, heteroseksüeller,
hahamlar, rahibeler,

evliler, siyahlar,
beyazlar -- tüm insanlık oradaydı.

Sahnede durup
düşünmüştüm: "Ne kadar şahane.

Görev tamamlandı.

Aşk kazandı.

Yasa değişti."

Ve ben --

(Alkış)

Ve gerçekten aktive etme
günlerimin bittiğini düşündüm.

Sonuç olarak, her sene, aynı salonda

Uluslararası Kadınlar Gününü kutlamak için
harika bir konsere ev sahipliği yapıyorum.

Dünyada tüm üyeleri
kadın olan tek orkestrayı toplayıp

kadın bestekarların gözardı
edilmiş harika eserlerini çalıyoruz,

harika idarecilerimiz var --

Baltimore
idarecilerinden Marin Alsop orada,

Petula Clark söylüyor --

ve ben kadınlar tarihi dersi veriyorum.

Geçmişten ilham verici
hikayeler derleyip aktarmayı seviyorum.

Sık sık tarihin, kendi deyişimle,
Rushmore Dağı modeli olduğunu düşünüyorum.

Çok heybetli görünüyor ama
kadınlar tamamen dışarıda bırakılmış.

Ve 2015'te seçmen kadınlar
hakkında konuşuyordum --

Eminim İngiltere'de kadınların
seçme hakları için mücadele eden

o muhteşem kadınları biliyorsunuz.

"Sözler değil, icaatlar." sloganlarıydı.

Ve başarılı oldular,

çünkü kadınlar 1928'de
gerçekten oy hakkı kazandılar.

İşte bu konuyla ilgili konuşuyordum

ve şunu fark ettim:

bu bir tarih dersi değildi;

bu işi tamamlayan bir şey de değildi.

Bu daha yapılacak çok
fazla şeyin kaldığı bir şeydi.

Dünyanın hiçbir yerinde

güçlü pozisyonlarda
kadınlar eşit temsilciye sahip değil.

Peki, hadi çabucak
2016 Londra Borsa'sındaki

ilk yüz şirkete göz atalım.

İlk yüz şirket:
Kaç tanesini kadınlar yönetiyor?

Yedi. Pekala. Yedi.
O kadarı iyidir. Sanırım.

On yedisini "John" isimli
adamların yönettiğini öğrenene kadar.

(Kahkaha)

FTSE 100 şirketlerini yöneten "John'lar"

(Kahkaha)

kadınlardan çok.

"Dave" isimli adamların yönettiği 14 tane.

(Kahkaha)

Eminim Dave ve John
harika işler yapıyorlardır.

(Kahkaha)

Peki. Bu neden önemli?

Sorun, cinsiyetler
arasındaki maaş uçurumu.

Dünyanın hiçbir yerinde kadınlar
erkeklerle aynı miktarı kazanmıyor.

Ve bu hiçbir zaman değişmeyecek,

tabi eğer yönetim
kurullarında daha fazla kadın olmazsa.

Bolca kanunumuz var:

Eşit Ücret Kanunu
İngiltere'de 1975'te yürürlüğe girdi.

Buna rağmen, şu an hala bir sürü kadın

Kasımın başından yılın sonuna kadar,

erkek iş arkadaşlarıyla
karşılaştırıldığında

bedavaya gayet
verimli bir şekilde çalışıyorlar.

Hatta, Dünya Ekonomi
Forumu, kadınların sonunda eşit

ücret alacağı yılı şöyle hesaplıyor ...

2133!

Yaşasın!

(Kahkaha)

Bu korkunç bir rakam.

Olay şu:

konuşmamı yapmak
için gelmeden bir gün önce

Dünya Ekonomik Forumu revize etti.

Bu iyi bir şey,
çünkü bu korkunç -- 2133.

Nasıl değiştirdiler biliyor musunuz?

2186.

(Kahkaha)

Evet, 53 yıl daha, tamam mı?

Biz eşit ücret alamayacağız,

torunlarımın torunlarının zamanında bile,

mevcut sistemde.

Ve ben yeterince bekledim.

Kendi işimde yeterince bekledim.

2016'da İngiliz televizyonunda ana program

saatlerinde çıkan ilk kadın sunucu oldum.

Çok iyi değil mi?
Harika, çok heyecanlıyım.

Ama --

(Kahkaha)

Ama 2016! İlk!

Televizyon 80 senedir var!

(Kahkaha)

Televizyon çok önemli olmayabilir,

ama bu bir nevi bulgu değil mi?

2016 yılı, BM yepyeni bir temsilci arıyor.

Kadın yetkinliğini ve
cinsiyet eşitliğini temsil etsin diye

ve kimi şeçse beğenirsiniz?

Wonder Woman.

Evet bir çizgi roman karakteri.

(Kahkaha)

Çünkü hiçbir kadın bu göreve yeltenmedi.

Kadınların güçlü pozisyonlarda
temsili şaşırtıcı derecede düşük.

Mecliste de böyle, İngiliz
parlamentosunda da kesinlikle böyle.

2015'te Parlamentoya seçilen erkek sayısı,

o zamana kadar parlamentoya üye olmuş

toplam kadın sayısından fazlaydı.

Bu neden mi önemli?

Olay şu:
Eğer kadınlar kanunların yapımına

yardım etmek için gerçek
anlamda masada değillerse --

kadın bakış açısı
gözardı edildiğinde şaşırmayın.

Başta bir kadın görmek
gençler için çok iyi örnek oluşturur.

2016'da İngiltere'nin
ikinci kadın başbakanı oldu;

Theresa May başa geçti.

Başa geçtiği gün
sadece bir şey yapması

için ona meydan okundu.

Görevde olduğun ilk 100
gün içerisinde İngiltere'deki

kadınların yaşam
standartlarını geliştirecek bir şey yap.

Ve ne mi yaptı? Hiçbir şey.

Hiçbir şey.

Çünkü erkeklerin bıraktığı
dağınıklığı toplamakla meşguldü.

Kadın bir lidere sahip olsak bile,

hepsi sinir bozucu eşitsizlik sorununu

düzeltmekten daha iyi şeyler buldular.

Ben de eşitsizlik hakkında,
önemliymiş gibi konuşuyorum.

Pekala, hemen
STEM endüstrilerine bakalım.

Yani bilim, teknoloji,
mühendislik ve matematik.

Aşağı yukarı günlük
hayatımızın her alanında önemliler.

STEM endüstrilerinde oldukça
kalın ve titizlikle belgelenmiş bir

cam tavan var.

Ya kanserin tedavisi

ya da küresel ısınmanın cevabı

ilerlemeyi başaramayan genç
bir bilim kadınının kafasındaysa?

Dolayısıyla bütün bunları düşündüm

ve biliyordum ki
"Sözler değil, icraatlar" oluşturmalıydım.

Müthiş arkadaşımla konuştum:

İngiltere'de harika bir
gazeteci olan Catherine Mayer

ve biz de bayağı akılsızca --

ve işin içine şarap da girmişti sanırım --

(Kahkaha)

Yepyeni bir siyasi
parti kurmaya karar verdik.

Çünkü kritik olan şey şuydu:

kadın ve erkeğin eşit
olduğu tek yer oy sandığıydı.

Ne yaptığımızı bilmiyorduk,

siyasi parti kurmanın ne
kadar karışık olacağını düşünmemiştik.

"O kadar zor olamaz, erkekler
yıllardır yapıyor." diye düşündüm.

(Kahkaha)

Böylece adını "Kadınların
Eşitliği Partisi" koymakla başladık.

İnsanlar anında bana sordu:

"Adı neden bu?"

Dedim ki "Bilmiyorum, açık
olmamız gerektiğini düşündük."

(Kahkaha)

Bilirsiniz yaptığımızın
gizli olmasını istemedik. Ben sadece --

(Kahkaha)

Bazıları dedi ki: "Öyle
diyemezsiniz! Bu çok feminist bir isim!"

Ah! Korkunç kelime! Ah!

Bir insanın şunu dediğini
kaç kere duyduğumu size anlatamam:

"Feminist değilim, ama..."

Her zaman düşündüm ki,
cümlede bir "ama" varsa,

her şey toz pembe olamaz.

Daha sonra şu komik
soruyu sormaya başladılar:

"Hep beraber
sütyenlerinizi mi yakacaksınız?"

Evet! Çünkü sütyenler
yanıcı maddelerden yapılmış.

(Kahkaha)

Bu nedenle tüm
kadınlar yürürken kıvılcım saçıyor.

(Kahkaha)

Alın size hızlı bir tarih bilgisi:

60'larda hiçbir kadın sütyenini yakmadı.

O gazetecilerin uydurduğu bir hikaye.

Neyse ki gazetecilik
o zamandan beri gelişti.

Yani --

(Kahkaha)

Bu yapacağımızı yayınlanan
bir röportajda duyurdum ve

anında e-postalar gelmeye başladı.

Önce yüzlerce,
sonra binlerce ve binlerce,

bütün yaş gruplarından:
çok genç kadınlardan, 90 yaşındakilere,

yüzlerce harika erkeğe kadar.

İnsanlar yazdılar
ve söylediler: "Lütfen

yardım edebilir miyim? Merkezinize

gelebilir miyim?"
Merkezimiz yoktu -- partimiz de yoktu!

Hiçbir şeyimiz yoktu.

Sahip olduğumuz tek şey
harika yakın arkadaş grubumuzdu

ve 7/24 pijamalarımızla
e-posta cevaplamaya çalışıyorduk.

Hepimiz meşguldük.

Çoğumuzun kariyeri, çocukları vardı

ama biz kadınların yaptığını
yaptık, iş yükünü paylaştık.

Neredeyse anında,
belirli temel konuları kesinleştirdik.

İlki: biz dünya üzerindeki
amacı artık var olmamak olan

ilk parti olmak istiyorduk.

Bu olağanüstü bir fikirdi.

Belli bir siyasal eğilimi olmayan
tek siyasi parti olmak istiyorduk.

Sağdan, soldan,
ortadan herkesi istiyorduk,

her yaş grubundan.

Çünkü tüm amacımız,
basit bir gündemle çalışmaktı:

eşitliği hayatımızın her alanına taşımak

ve işimiz bittiğinde

eve gidip günlük işleri halletmek.

(Kahkaha)

Siyasetin idare şeklini
değiştirmek istiyorduk.

Sizde var mı bilmiyorum ama,

İngiltere'de iki ana siyasi parti var.

Bunlar siyasetin dinazorları.

Birbirleriyle konuşma
şekilleri utanç verici ve zehirli.

Eminim hiç o tür isim
takmalar olmamıştır sizde --

(Kahkaha)

Yalan söylüyorum.

Sadece bir politikacı
şunu dese müthiş olmaz mı,

"Biliyor musunuz? Rakibim haklı.

Bakalım birlikte çalışıp
bu işi halledebilecek miyiz."

(Alkış)

Hadi siyasete daha
fazla kadın kazandıralım.

Hadi hemen kadınları siyasete sokalım,

adaylarına çocuk bakımı sağlayan
tek parti olarak kadınların evden çıkıp

mücadele etmesine vesile olalım.

(Alkış)

10 ay içerisinde,

Birleşik Krallık'ta partimizde
70den fazla dala sahip olduk.

Adayları Londra, İskoçya
ve Galler'de seçime tabi tuttuk,

Mayıs 2016'da.

Her 20 kişiden biri Londra Belediye
başkanlığı için adayımıza oy verdi.

Yarıştaki erkekler ne kadar
fazla oy toplandığını görünce,

mucizelerin mucizesi,

cinsiyet eşitliğinin
gerekliliğinden bahsetmeye başladılar.

(Alkış)

Bana çocukluğumdan
beri değişim vaat edildi.

Her zaman geliyordu:

Kadınlar erkeklerle
omuz omuza olacaktı.

Sonuç hep boş
vaatler ve hayal kırıklığı --

bir siyasi parti
başlatacak kadar çok hayal kırıklığı.

Fakat bugün için yeni fikrim şu--
Bu benim yüzde beşim, tamam mı?

Ve bu gerçekten baya iyi.

Gerçek şu ki, bu yeterli değil.

Sadece bir ülkede tek
bir siyasi parti kurmak yeterli değil.

İhtiyacımız olan, küresel siyasi
görünümde sismik bir değişim.

Tasarladığımız modelin güzelliği ise

her yerde işe yarayabilir olması.

Amerika'da işe yarar,

Avusturalya'da işe
yarar, Hindistan'da işe yarar.

Mükemmel bir tarif üretmiş
gibiyiz: herkes bunu pişirebilir

ve bu herkes için iyi.

Bunu paylaşmak istiyoruz.

Eğer ne yaptığımızı bilmek
istiyorsanız biz dağıtıyoruz.

Dünyadaki milyonlarca kadını
geleneksel siyasi tartışmalara "Yeter!"

demeleri için harekete
geçirdiğimizi düşünebiliyor musunuz?

"Birbirinizi yemeyi bırakın,
işimizi yapalım." demek için.

Gerçekten de dünyayı değiştirebiliriz.

Ve ben bunu istiyorum.

(Alkış)

İstiyorum ki ...

(Alkış)

Bunu kızlarımız için,

oğullarımız için istiyorum.

Çünkü gerçek şu:
eşitlik herkes için daha iyi.

Hadi millet, aktive edelim!
Hadi dünyayı değiştirelim!

Yapabileceğimizi biliyorum,
dünya bunun yapılmasını istiyor!

(Alkış)