Άϊο Τιλέτ Ράιτ: Οι πενήντα αποχρώσεις των γκέι

Η καλλιτέχνιδα Άϊο Τιλέτ Ράιτ, έχει φωτογραφίσει 2.000 ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους κομμάτι του φάσματος των ΛΟΑΤ και τους έχει ρωτήσει: Μπορείτε να δώσετε ένα ποσοστό για το πόσο γκέι ή στρέιτ είστε; Αποδεικνύεται πως οι περισσότεροι θεωρούν ότι βρίσκονται στις γκρίζες περιοχές της σεξουαλικότητας, ούτε 100% γκέι, ούτε 100% στρέιτ. Αυτό παρουσιάζει ένα πραγματικό πρόβλημα όταν μιλάμε για διακρίσεις: Πού τραβάμε τη γραμμή; (Βιντεοσκοπήθηκε στο TEDxWomen.)

Οι άνθρωποι βάζουν σε κουτάκια ο ένας τον άλλο,

από την πρώτη στιγμή που θα συναντηθούν.

Είναι το άτομο επικίνδυνο; Είναι ελκυστικό;

Είναι δυνητικά μελλοντικός σύντροφος;
Είναι καλή ευκαιρία δικτύωσης;

Διεξάγουμε αυτή τη μικρή ανάκριση
όταν συναντάμε ανθρώπους

ώστε να έχουμε ένα νοητικό βιογραφικό γι' αυτούς.

Πώς λέγεσαι; Από πού είσαι;

Πόσων ετών είσαι; Με τι ασχολείσαι;

Στη συνέχεια πάμε στα πιο προσωπικά.

Έχεις περάσει κάποια νοσήματα;

Έχεις πάρει διαζύγιο;

Μυρίζει η ανάσα σου όσο απαντάς στην ανάκρισή μου;

Τι σου αρέσει; Ποιος σου αρέσει;

Με ποιο φύλο προτιμάς να κοιμάσαι;

Το καταλαβαίνω.

Είμαστε νευρολογικά καλωδιωμένοι

ν' αναζητούμε ανθρώπους σαν εμάς.

Δημιουργούμε κλίκες, αμέσως μόλις καταλάβουμε

πώς είναι να σε αποδέχονται.

Δενόμαστε με ό,τι μπορούμε --

τις μουσικές προτιμήσεις, τη ράτσα, το φύλο,
τη γειτονιά που μεγαλώσαμε.

Αναζητούμε εκείνα τα περιβάλλοντα που
ενισχύουν τις προσωπικές επιλογές μας.

Κάποιες φορές ωστόσο, ακόμα και η ερώτηση:
«με τι ασχολείσαι;»

είναι σαν ν' ανοίγει κάποιος ένα μικροσκοπικό κουτί

και να σου ζητά να χωρέσεις μέσα τον εαυτό σου.

Διότι οι κατηγορίες βρίσκω πως είναι πολύ περιοριστικές.

Τα κουτιά είναι πολύ στενά.

Και αυτό μπορεί να γίνει πολύ επικίνδυνο.

Αποποιούμαι κάθε ευθύνη, λοιπόν,
για τον εαυτό μου,

πριν προχωρήσουμε στα βαθιά.

Μεγάλωσα σ' ένα πολύ προστατευμένο περιβάλλον.

Ανατράφηκα στο κέντρο του Μανχάταν
στις αρχές της δεκαετίας του 1980,

δυο τετράγωνα μακριά, από το επίκεντρο
της πανκ μουσικής σκηνής.

Προστατεύτηκα από τους πόνους της
μισαλλοδοξίας

και τους κοινωνικούς περιορισμούς
μιας θρησκευτικής ανατροφής.

Στα μέρη μου, αν δεν ήσουν
ντραγκ κουίν, ριζοσπαστικός στοχαστής

ή ερμηνευτικός καλλιτέχνης κάποιου είδους,

εσύ ήσουν το φρικιό.

(Γέλια)

Είχα μια ανορθόδοξη ανατροφή,

αλλά σαν παιδί στους δρόμους της Νέας Υόρκης

μαθαίνεις πώς να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου,

μαθαίνεις πώς ν' ακολουθείς τις δικές σου ιδέες.

Έτσι, όταν ήμουν έξι ετών, αποφάσισα πως
ήθελα να είμαι αγόρι.

Πήγα μια μέρα στο σχολείο και τα παιδιά δεν
με άφηναν να παίξω μπάσκετ μαζί τους.

Είπαν πως δεν άφηναν τα κορίτσια να παίξουν.

Πήγα λοιπόν σπίτι, ξύρισα το κεφάλι μου,

κι επέστρεψα την επόμενη μέρα, λέγοντας:
«είμαι αγόρι».

Θέλω να πω, ποιος ξέρει, σωστά;

Όταν είσαι έξι ετών, ίσως μπορείς να το κάνεις αυτό.

Δεν ήθελα να ξέρει κανείς πως ήμουν κορίτσι
και δεν το έμαθαν.

Συνέχισα την παρωδία επί οκτώ χρόνια.

Αυτή είμαι εγώ, όταν ήμουν έντεκα ετών.

Έπαιζα ένα παιδί που λεγόταν Γουόλτερ

σε μια ταινία με τίτλο «Τζούλιαν Πόου».

Ήμουν το σκληρό αλάνι που ακολουθούσε
τον Κρίστιαν Σλέιτερ και τον ενοχλούσε.

Βλέπετε, ήμουν επίσης ένα παιδί ηθοποιός,

πράγμα που διπλασίασε τα στρώματα
της απόδοσης της ταυτότητάς μου,

επειδή κανείς δεν γνώριζε ότι ήμουν
ένα κορίτσι που υποδυόταν το αγόρι.

Κανείς στη ζωή μου δεν γνώριζε
πως ήμουν κορίτσι -

ούτε οι δάσκαλοί μου στο σχολείο,
ούτε οι φίλοι μου,

ούτε οι σκηνοθέτες με τους οποίους εργάστηκα.

Τα παιδιά έρχονταν συχνά στην τάξη

και μ' άρπαζαν από το λαιμό,
ψάχνοντας για το μήλο του Αδάμ

ή με έπιαναν από τον καβάλο
για να δουν τι είχα εκεί.

Όταν πήγαινα στην τουαλέτα,
γύριζα τα παπούτσια μου ανάποδα

για να φαίνεται σαν να κατουρούσα όρθια.

Όταν κοιμόμουν σε φίλους,
πάθαινα κρίσης πανικού

προσπαθώντας να εξηγήσω στα κορίτσια
ότι δεν θα ήθελαν να με φιλήσουν

χωρίς ν' αποκαλυφθώ.

Αξίζει πάντως ν' αναφερθεί,

πως δεν μισούσα το σώμα μου
ή τα γεννητικά μου όργανα.

Δεν ένιωθα σαν να βρισκόμουν μέσα σε λάθος σώμα.

Ένιωθα σαν να ερμήνευα μια περίτεχνη σκηνή.

Δεν θα μπορούσα να χαρακτηριστώ διαφυλική.

Αν, παρ' όλα αυτά, η οικογένειά μου ήταν απ' αυτές
που πιστεύουν στη ψυχοθεραπεία,

ίσως να είχα διαγνωστεί

με κάτι σαν δυσμορφία του φύλου

και να μου έδιναν ορμόνες
για ν' αποτρέψουν την εφηβεία.

Στη δική μου περίπτωση όμως,

ξύπνησα απλά ένα πρωί στα δεκατέσσερα,

κι αποφάσισα πως ήθελα να είμαι πάλι κορίτσι.

Με είχε χτυπήσει η εφηβεία,
δεν είχα ιδέα τι σημαίνει να είσαι κορίτσι,

και ήμουν έτοιμη ν' ανακαλύψω ποια ήμουν.

Όταν ένα παιδί συμπεριφέρεται όπως εγώ,

δεν υπάρχει λόγος αποκάλυψης, σωστά;

Κανείς δεν σοκάρεται.

(Γέλια)

Δεν μου ζητήθηκε πάντως, από τους γονείς μου,
να ορίσω τον εαυτό μου.

Όταν στα 15 μου, τηλεφώνησα στον πατέρα μου

για να του πω ότι ερωτεύτηκα,

ήταν το τελευταίο πράγμα στο μυαλό μας

να συζητήσουμε ποιες θα ήταν οι συνέπειες

του γεγονότος ότι η πρώτη μου αγάπη
ήταν ένα κορίτσι.

Τρία χρόνια αργότερα, όταν ερωτεύτηκα έναν άνδρα,

κανείς από τους γονείς μου δεν θορυβήθηκε.

Βλέπετε μια από τις ευλογίες της
ανορθόδοξης παιδικής ηλικίας μου

ήταν που δεν χρειάστηκε
να προσδιορίσω τον εαυτό μου

ως κάτι συγκεκριμένο σε κάποιο σημείο.

Μου επέτρεψαν να είμαι ο εαυτός μου,
μεγαλώνοντας και αλλάζοντας κάθε λεπτό.

Έτσι τέσσερα, σχεδόν πέντε χρόνια πριν,

με την «Πρόταση 8», την περίφημη συζήτηση
περί της ισότητας του γάμου,

έγινε χαμός σ' αυτή τη χώρα.

Εκείνη την εποχή, το να παντρευτώ, δεν ήταν κάτι

που σκεφτόμουν ιδιαίτερα.

Μου έκανε όμως εντύπωση που η Αμερική,

μια χώρα με τόσο αμαυρωμένη ιστορία
πολιτικών δικαιωμάτων,

μπορούσε να επαναλαμβάνει τα λάθη της τόσο απροκάλυπτα.

Θυμάμαι παρακολουθούσα
τη συζήτηση στην τηλεόραση

και σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον ήταν

που ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους

στην ουσία έβαζε γεωγραφικά όρια στη χώρα

ανάμεσα στους τόπους που
οι άνθρωποι συμφωνούσαν

και σ' αυτούς που οι άνθρωποι διαφωνούσαν.

Έπειτα, αυτή η συζήτηση έβαζε
γεωγραφικά όρια γύρω από μένα.

Εάν αυτός ήταν ένας πόλεμος μεταξύ
δύο αντίθετων πλευρών,

εγώ, εξ' ορισμού, ανήκα στην
ομάδα των ομοφυλόφιλων,

επειδή σίγουρα δεν ήμουν 100% στρέιτ.

Εκείνη την εποχή μολις είχα αρχίσει να βγαίνω

από την οκτάχρονη κρίση προσωπικής ταυτότητας

όπου από αγόρι

έγινα εκείνο το παράξενο κορίτσι
που έμοιαζε με αγόρι με γυναικεία ρούχα,

ως το άλλο άκρο του υπέρ-αποκαλυπτικού,

υπέρ- συμβιβασμένου, άκρως θηλυκού κοριτσιού
που κυνηγούσε τ' αγόρια

ως και μια διστακτική εξερεύνηση,
του τι πραγματικά ήμουν:

ένα αγοροκόριτσο

που του άρεσαν αγόρια και κορίτσια, ανάλογα με το άτομο.

Είχα περάσει ένα χρόνο φωτογραφίζοντας
αυτή τη νέα γενιά κοριτσιών που ήταν σαν εμένα,

που βρίσκονταν κατά κάποιο τρόπο ανάμεσα,

κορίτσια που έκαναν σκέιτμπορντ φορώντας
δαντελωτά εσώρουχα,

κορίτσια που είχαν αγορίστικα χτενίσματα
αλλά έβαφαν τα νύχια τους,

κορίτσια που φορούσαν σκιά ματιών
να ταιριάζει με τα γρατζουνισμένα τους γόνατα,

κορίτσια που τους άρεσαν κορίτσια κι αγόρια,
που σε όλα άρεσαν τα αγόρια και τα κορίτσια

και όλα μισούσαν να μπαίνουν
σε οποιαδήποτε κουτάκια.

Αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους,
και θαύμασα την ελευθερία τους,

αλλά παρακολουθούσα καθώς ο κόσμος
έξω από την ουτοπική μας φούσκα

ξεσπούσε σ' αυτές τις οργισμένες συζητήσεις,

όπου ειδικοί συνέκριναν την αγάπη μας
με την κτηνοβασία, στην κρατική τηλεόραση.

Αυτή η ισχυρή επίγνωση με συνέτριψε

καθώς ήμουν μειονότητα μέσα στην πατρίδα μου,

βάσει μιας πτυχής του χαρακτήρα μου.

Ήμουν νομικά και αδιαμφισβήτητα
μια πολίτης δεύτερης κατηγορίας.

Δεν ήμουν ακτιβίστρια.

Δεν κυμάτιζα σημαίες στη ζωή μου.

Είχα όμως πληγεί από αυτήν την ερώτηση:

Πώς γίνεται κάποιος να ψηφίζει
την αφαίρεση των δικαιωμάτων

της μεγάλης ποικιλίας των ανθρώπων που γνώριζα

βάσει μιας πτυχής του χαρακτήρα τους;

Πώς μπορούν να λένε πως εμείς σαν ομάδα

δεν αξίζουμε ίσα δικαιώματα όπως κάποιος άλλος;

Είμαστε ομάδα; Τι ομάδα είμαστε;

Γνώρισαν ποτέ συνειδητά αυτοί οι άνθρωποι,
κάποιο θύμα των διακρίσεών τους;

Ήξεραν ενάντια σε ποιους ψηφίζουν
και τι επιπτώσεις έχει η ψήφος τους;

Και τότε σκέφτηκα

πως αν μπορούσαν να κοιτάξουν μες τα μάτια

αυτών που καταδίκαζαν
ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας,

ίσως να ήταν δυσκολότερο να το κάνουν.

Μπορεί αυτό να τους σταματούσε.

Προφανώς δεν μπορούσα να έχω
20 εκατομμύρια ανθρώπους στο ίδιο πάρτι,

έτσι σκέφτηκα έναν τρόπο που θα μπορούσε
να γνωρίσει ο ένας τον άλλο, φωτογραφικά

χωρίς οποιαδήποτε τέχνασμα, χωρίς φωτισμό,

και χωρίς καμία επεξεργασία από την πλευρά μου.

Επειδή σε μια φωτογραφία, μπορείς να
εξετάσεις τα μουστάκια του λιονταριού

χωρίς το φόβο να ξεσκίσει το πρόσωπό σου.

Για μένα, η φωτογραφία, δεν είναι
απλά η έκθεση του φιλμ,

είναι περισσότερο η έκθεση του θεατή

σε κάτι νέο, κάποιον τόπο που δεν έχει ξαναπάει,

αλλά κυρίως, σε ανθρώπους που μπορεί να φοβάται.

Το περιοδικό Λάιφ, εισήγαγε γενιές ανθρώπων

σε μακρινούς πολιτισμούς που δεν ήξεραν ότι υπήρχαν, μέσω των φωτογραφιών.

Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια σειρά
πολύ απλών πορτρέτων,

τύπου ταυτότητας, αν θέλετε.

Βασικά αποφάσισα να φωτογραφίσω
σ' αυτή τη χώρα οποιονδήποτε

δεν ήταν 100% στρέιτ,

οι οποίοι, αν δεν το ξέρετε, είναι ένας
απεριόριστος αριθμός ατόμων.

(Γέλια)

Ήταν λοιπόν πολύ μεγάλο το εγχείρημα,

και για την υλοποίηση χρειαζόμασταν βοήθεια.

Έτρεξα έξω στην παγωνιά,

και φωτογράφισα κάθε άνθρωπο που ήξερα
πως μπορούσα να βρω

το Φεβρουάριο πριν από δύο χρόνια περίπου.

Πήρα τις φωτογραφίες και πήγα στο HRC
και τους ζήτησα βοήθεια.

Χρηματοδότησαν δύο εβδομάδες
λήψεων στη Νέα Υόρκη.

Κι έπειτα φτιάξαμε αυτό.

(Μουσική)

Βίντεο: Είμαι η Άϊο Τιλέτ Ράιτ και είμαι καλλιτέχνης,
γεννημένη κι αναθρεμμένη στη Νέα Υόρκη.

(Μουσική)

Οι Αυτονόητες Αλήθειες είναι μια φωτογραφική
καταγραφή των ΛΟΑΤ στην Αμερική σήμερα.

Στόχος μου είναι να πάρω ένα απλό πορτρέτο

οποιουδήποτε δεν είναι 100% στρέιτ

ή αισθάνεται ότι ανήκει στο φάσμα
των ΛΟΑΤ με κάποιο τρόπο.

Στόχος μου είναι να δείξω την ανθρωπιά
που υπάρχει σε κάθε έναν από εμάς

μέσω της απλότητας ενός προσώπου.

(Μουσική)

«Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες να είναι αυτονόητες. Ότι όλοι οι άνθρωποι δημιουργήθηκαν ίσοι»

Είναι γραμμένο στη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας.

Αποτύχαμε σαν έθνος

να διατηρήσουμε τις αξίες
πάνω στις οποίες βασιστήκαμε.

Δεν υπάρχει ισότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

[«Τι σημαίνει ισότητα για σένα;»]

[«Γάμος»] [«Ελευθερία»] [«Πολιτικά Δικαιώματα»]

[«Συμπεριφέρσου σε κάθε άνθρωπο,
όπως θα ήθελες να σου φερθούν.»]

Είναι όταν δεν χρειάζεται να το σκεφτείς, τόσο απλά.

Ο αγώνας για ίσα δικαιώματα δεν αφορά
μόνο τους γάμους ομοφυλοφίλων.

Σήμερα σε 29 πολιτείες,
πάνω από τις μισές αυτής της χώρας,

μπορούν να σε απολύσουν νόμιμα
για τη σεξουαλικότητά σου.

[«Ποιος είναι υπεύθυνος για την ισότητα;»]

Έχω ακούσει εκατοντάδες ανθρώπους
να δίνουν την ίδια απάντηση:

«Είμαστε όλοι υπεύθυνοι για την ισότητα».

Μέχρι στιγμής έχουμε φωτογραφίσει
300 πρόσωπα στη Νέα Υόρκη.

Και δεν θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει
τίποτα απ' αυτά

χωρίς τη γενναιόδωρη υποστήριξη της
Εκστρατείας των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.

Θέλω να μεταφέρω το έργο σε ολόκληρη τη χώρα.

Θέλω να επισκεφτώ 25 αμερικανικές πόλεις,
και να φωτογραφίσω 4.000 ή 5.000 άτομα.

Αυτή είναι η συμβολή μου στον αγώνα
των πολιτικών δικαιωμάτων της γενιάς μου.

Σας προκαλώ να κοιτάξετε τα πρόσωπα
αυτών των ανθρώπων

και να τους πείτε ότι τους αξίζουν λιγότερα
από ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον.

(Μουσική)

[«Αυτονόητες Αλήθειες»]

[«4.000 πρόσωπα απ' όλη την Αμερική»]

(Μουσική)

(Χειροκρότημα)

Άϊο Τιλέτ: Τίποτα δεν μπορούσε να μας προετοιμάσει
γι' αυτό που ακολούθησε.

Σχεδόν 85.000 άνθρωποι είδαν αυτό το βίντεο,

κι άρχισαν να μας γράφουν απ' όλη τη χώρα,

ζητώντας μας να πάμε στις πόλεις τους και
να τους βοηθήσουμε να δείξουν τα πρόσωπά τους.

Πολύ περισσότεροι άνθρωποι από ό,τι περίμενα,
ήθελαν να δείξουν τα πρόσωπά τους.

Γι' αυτό άλλαξα τον άμεσο στόχο μου σε 10.000 πρόσωπα.

Αυτό το βίντεο έγινε την Άνοιξη του 2011,

και μέχρι σήμερα έχω ταξιδέψει σε περίπου 20 πόλεις

και έχω φωτογραφήσει σχεδόν 2.000 ανθρώπους.

Ξέρω πως αυτή είναι μια ομιλία,

αλλά θα ήθελα να έχω ενός λεπτού σιγή

και να σας αφήσω να δείτε αυτά τα πρόσωπα

επειδή δεν υπάρχει κάτι που να μπορώ να πω
που να τους προσθέτει κάτι.

Επειδή, αν μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις,

η εικόνα ενός προσώπου χρειάζεται νέο λεξιλόγιο.

Μετά το ταξίδι και τις συζητήσεις με ανθρώπους

σε μέρη όπως η Οκλαχόμα ή μια
μικρή πόλη του Τέξας,

βρήκαμε αποδείξεις πως η αρχική πρόθεση
είχε επιτευχθεί.

Η προβολή είναι πραγματικά το κλειδί.

Η εξοικείωση είναι το πραγματικό φάρμακο
που οδηγεί στην ενσυναίσθηση.

Όταν ένα θέμα παρουσιαστεί στο χώρο σας
ή στην οικογένειά σας

είναι πολύ πιο πιθανό να δείξετε συμπάθεια

ή να εξερευνήσετε μια νέα προοπτική επ' αυτού.

Φυσικά, στα ταξίδια μου, γνώρισα ανθρώπους

που νόμιμα αποκλήρωσαν τα παιδιά τους,
επειδή δεν ήταν στρέιτ,

αλλά γνώρισα επίσης κι άτομα που
ήταν Νότιοι Βαπτιστές

κι άλλαξαν εκκλησία επειδή
το παιδί τους ήταν λεσβία.

Η λαμπερή ενσυναίσθηση έγινε η ραχοκοκκαλιά των
«Αυτονόητων Αληθειών».

Να όμως τι έχω αρχίσει να μαθαίνω,
που είναι πολύ ενδιαφέρον:

Οι Αυτονόητες Αλήθειες, δεν διαγράφουν
τις διαφορές μεταξύ μας.

Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το αντίθετο:
τις τονίζουν.

Παρουσιάζουν όχι μόνο τις πολυπλοκότητες

που βρίσκουμε σ' ένα πλήθος
διαφορετικών ανθρώπων,

αλλά και τις πολυπλοκότητες που βρίσκουμε
σε κάθε μεμονωμένο άτομο.

Δεν ήταν πως είχαμε πάρα πολλά κουτιά,
αλλά πως είχαμε πάρα πολύ λίγα.

Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι η αποστολή μου να φωτογραφίζω "γκέι" ήταν εγγενώς λανθασμένη,

επειδή υπήρχαν ένα εκατομμύριο διαφορετικές
αποχρώσεις των γκέι.

Ενώ προσπαθούσα να βοηθήσω

τελικά διαιώνιζα αυτό που όλη μου τη ζωή
προσπαθούσα ν' αποφύγω --

άλλο ένα κουτάκι.

Σε κάποιο σημείο πρόσθεσα μια ερώτηση
στο έγγραφο παροχής άδειας φωτογράφισης

που ζητούσε ν' αξιολογηθούν μόνοι τους

σε μια κλίμακα από το 1 έως το 100% γκέι.

Είδα τόσες πολλές υπαρξιακές κρίσεις
να ξεδιπλώνονται εμπρός μου.

(Γέλια)

Οι άνθρωποι δεν ήξεραν τι να κάνουν

επειδή δεν τους είχε δοθεί ποτέ ξανά
αυτή η δυνατότητα.

Μπορείτε να αξιολογήσετε την ειλικρίνειά σας;

Μόλις όμως ξεπέρασαν το σοκ,

επέλεξαν σε γενικές γραμμές κάπου μεταξύ του
70 έως 95 τοις εκατό,

ή από 3 έως 20 τοις εκατό.

Φυσικά υπήρχαν αρκετοί που επέλεξαν το 100%
από τη μια ή την άλλη

αλλά βρήκα ότι ένα πολύ μεγαλύτερο
ποσοστό των ανθρώπων

προσδιορίζονται ως κάτι πολύ πιο διαφοροποιημένο.

Βρήκα πως οι περισσότεροι ανήκουν στο φάσμα
αυτού που έφτασα ν' αποκαλώ «Γκρι».

Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω
-- κι αυτό είναι σημαντικό --

σε καμία περίπτωση δεν λέω ότι
η προτίμηση δεν υπάρχει.

Ούτε πρόκειται να θίξω το θέμα της επιλογής
σε σχέση με τη βιολογική αναγκαιότητα

επειδή αν κάποιοι από εσάς πιστεύουν

ότι η σεξουαλική προτίμηση είναι επιλογή,

σας καλώ να προσπαθήσετε να είστε γκρι.

Θα σας φωτογραφίσω και μόνο για την προσπάθεια.

(Γέλια)

Αυτό που λέω πάντως, είναι πως οι άνθρωποι
δεν είναι μονοδιάστατοι.

Το πιο σημαντικό συμπέρασμα από το
σύστημα με τα ποσοστά, είναι το εξής:

Αν έχετε γκέι άτομα από εδώ

και στρέιτ άτομα από εδώ,

κι ενώ αναγνωρίζουμε ότι οι περισσότεροι
άνθρωποι προσδιορίζονται

κάπου πλησιέστερα στο ένα ή το άλλο,

υπάρχει αυτό το τεράστιο φάσμα
των ανθρώπων που υπάρχουν ενδιάμεσα.

Η πραγματικότητα που αυτό καταδεικνύει,
είναι περίπλοκη.

Διότι, για παράδειγμα, αν περάσετε ένα νόμο

που επιτρέπει στον εργοδότη να απολύσει έναν
εργαζόμενο για ομοφυλοφιλική συμπεριφορά,

πού ακριβώς μπαίνουν τα όρια;

Μήπως κάπου εδώ, σ' αυτούς που είχαν μία ή δύο ετεροφυλοφιλικές εμπειρίες μέχρι τώρα;

Ή κάπου εδώ,

σ' αυτούς που είχαν μόνο μία ή δύο
ομοφυλοφιλικές εμπειρίες μέχρι τώρα;

Πότε ακριβώς γίνεται κάποιος
πολίτης δεύτερης κατηγορίας;

Ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα που έμαθα
από το έργο μου και τα ταξίδια μου

είναι πόσο φτωχός δεσμευτικός παράγοντας
είναι ο σεξουαλικός προσανατολισμός.

Μετά από τόσα ταξίδια και
τόσες γνωριμίες με ανθρώπους,

επιτρέψτε μου να σας πω ότι υπάρχουν
εξίσου πολλοί χαζοί και έξυπνοι,

Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι,
αλάνια και βασίλισσες,

και κάθε άλλη πόλωση που μπορείτε
ενδεχομένως να σκεφτείτε

εντός της ΛΟΑΤ κοινότητας,

όσες και στην ανθρώπινη φυλή.

Εκτός από το γεγονός ότι δίνουμε
μια άνιση νομική μάχη,

όταν προσπεράσετε την κοινή αφήγηση
της προκατάληψης και του αγώνα,

το να είσαι οτιδήποτε άλλο εκτός από στρέιτ

δεν σημαίνει ότι έχεις και οτιδήποτε άλλο κοινό.

Έτσι στον αέναο πολλαπλασιασμό των προσώπων
που οι Αυτονόητες Αλήθειες γίνονται με τον καιρό,

καθώς παρουσιάζονται σε όλο και
περισσότερες πλατφόρμες,

στάσεις λεωφορείων, διαφημιστικά σταντ, σε σελίδες του Φέισμπουκ, σε προστασίες οθόνης,

ίσως παρακολουθώντας αυτήν
την πομπή της ανθρωπότητας

κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο ν' αρχίσει να συμβαίνει.

Ας ελπίσουμε αυτές οι κατηγορίες, αυτά τα δίπολα,

αυτά τα υπεραπλουστευμένα κουτιά

να καταστούν με τον καιρό άχρηστα
και να εκλείψουν.

Επειδή στ' αλήθεια, δεν περιγράφουν
κάτι που βλέπουμε

ούτε κάποιον που ξέρουμε,
ούτε κάτι που είμαστε.

Αυτό που βλέπουμε είναι ανθρώπινα όντα
με όλη τους την πολυπλοκότητα.

Βλέποντάς τους, γίνεται όλο και δυσκολότερο
ν' αρνηθούμε την ανθρωπιά τους.

Τουλάχιστον ελπίζω ότι καθιστά πιο δύσκολο
ν' αρνηθούμε τα ανθρώπινα δικαιώματά τους.

Είμαι λοιπόν εγώ αυτή

που θα επιλέγατε να της αρνηθείτε
το δικαίωμα στέγασης,

το δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών, το δικαίωμα γάμου,

την ελευθερία να ψωνίζω εδώ,
να ζω εδώ, ν' αγοράζω εδώ;

Είμαι αυτή που θα επιλέγατε ν' αποκηρύξετε

ως παιδί σας, αδερφή σας, μητέρα ή πατέρα σας,

γειτόνισσα, ξαδέρφη, θεία, πρόεδρο,

αστυνομικίνα ή πυροσβέστρια;

Είναι πολύ αργά.

Διότι είμαι ήδη όλα αυτά τα πράγματα.

Είμαστε ήδη όλα αυτά τα πράγματα,
όπως ήμασταν πάντα.

Μη μας συμπεριφέρεστε σαν σε ξένους,

αλλά σαν συνανθρώπους σας, τελεία.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)