Si e kthyem rrjedhën e ngjarjeve mbi dhunën në familje (Udhëzim: Polaroidi ndihmoi)

Kur Esta Soler loboi për të nxjerrë një projektligj që ilegalizonte dhunën në familje në 1984, një politikan e quajti atë "Te heqësh argëtimin nga akti i martesës". "Ah, qe s'kishte Twitter në atë kohë," thotë ajo. Në mënyrë optimiste, ajo përmbledh praktikën 30 vjeçare të taktikave dhe teknologjive --nga Polaroidi deri tek media sociale -- që ka sjellë rënien prej 64% në dhunën në familje në SHBA.

Dua të imagjinoni

se çfarë zbulimi i madh ishte ky

për gratë që ishin viktima të dhunës

në vitet 80.

Ato vinin në urgjencë për shkaqe

që policia i quante argument bashkëshortor,

dhe shihje një grua që ishte rrahur,

shihje një hundë e një kyç të thyer

e sy të enjtur.

Si aktiviste, ne merrnim kameren Polaroid

i bënim asaj një fotografi,

prisnim 90 sekonda,

dhe i jepnim foton.

Dhe kështu ajo kishte

evidencën që i duhej për në gjyq.

Ne bënim të padukshmen të dukshme.

E kam bërë këtë për 30 vjet.

Isha pjesë e një lëvizje sociale

që punonte për të ndalur

dhunën ndaj grave dhe fëmijëve.

Për gjithë këto vite,

kisha një besim të forte

dhe jo shumë të njohur

që dhuna nuk është e paevitueshme,

që është e mësuar, dhe nëse mund të mësohet,

edhe mund të ç'mësohet, dhe mund të parandalohet.

(Duartrokitje)

Pse e besoj këtë?

Sepse është e vërtetë.

Absolutisht e vërtetë.

Ndërmjet viteve 1993 dhe 2010,

dhuna në familje ndër gratë e rritura

në SHBA

ka rënë 64 përqind,

dhe është lajm shumë i mirë.

(Duartrokitje)

64 përqind. Si arritëm aty?

I kishim sytë e hapur.

30 vjet më parë, gratë rriheshin,

ato ndiqeshin, përdhunoheshin,

dhe asnjeri s'fliste për këtë gjë.

Nuk kishte drejtësi.

Si aktiviste, kjo nuk mjaftonte.

Hapi i parë në këtë rrugë,

ishte që organizuam,

dhe krijuam këtë

rrjet të "nëndheshëm" të grave të mahnitshme

që hapen strehimore,

dhe nëse s'hapen një strehimore,

ato hapen shtëpitë e tyre

që gratë dhe fëmijët të ishin të sigurt.

Cfarë bëmë tjetër?

Bëmë shitje embëlsirash, larje makinash,

bëmë aq sa mundëm që të mblidhnim fonde,

dhe kur arritëm në një pikë, thamë,

është koha të shkojmë

tek qeveria federale

dhe ti kërkojme atyre të paguajnë

për këto shërbime të rendesishme
që po shpëtojnë jetë njerëzish.

Apo jo? (Duartrokitje)

Hapi i dytë,

e dinim që duhet të ndryshonim ligjet.

Vajtëm në Washington,

dhe lobuam për pjesën e parë të legjislacionit.

Mbaj mend që ecja në korridoret

e Kapitolit të SHBA,

isha në të tridhjetat, dhe jeta ime kishte një qëllim,

dhe nuk mund ta imagjinoja

që ndonjeri mund të kundershtonte

këtë pjesë të rëndësishme të legjislacionit.

Ndoshta isha 30 dhe naive.

Por dëgjova për një kongresmen

që kishte një pikëpamje shumë shumë të ndryshme.

E dini se si ai e quajti

këtë pjesë të rëndësishme të legjislacionit?

E quajti, "të heqësh argëtimin nga akti i martesës".

"Të heqësh argëtimin nga akti i martesës".

Zonja dhe zotërinj, kjo ishte në 1984

në SHBA, dhe ... ahh që s'kishte Twitter.

(Te qeshura)

Dhjetë vjet më vonë, pas shumë pune,

më në fund kaluam "Aktin kunder dhunës ndaj grave",

që është një akt jetë-ndryshues

që ka shpëtuar kaq shumë jetë. (Duartrokitje)

Falemnderit.

Isha krenare që isha pjesë e kësaj pune,

që ndryshoi ligjet

dhe që vuri miliona dollarë në komunitetet lokale.

E dini ç'bëri tjetër? Mblodhi të dhëna.

Duhet t'ju them, kam pasion për të dhënat.

Në fakt, jam një gik për të dhëna.

Me siguri ka plot gik të dhënash këtu.

Unë jam gik të dhënash,

dhe arsyeja është që dua te sigurohem

që nëse shpenzojmë dollarët, programi duhet të punojë,

nëse s'punon, duhet të ndryshojmë planin.

Duhet t'ju them, po ashtu, një gjë tjetër:

Nuk do ta zgjidhim këtë problem

duke ndërtuar më shumë burgje

apo duke ndërtuar më shumë strehimore.

Kjo ka të bëjë me fuqizimin ekonomik të grave.

Bëhet fjalë për shërimin e fëmijëve të lënduar,

dhe për parandalimin me shkronjë të madhe P.

Hapi numër tre në këtë rrugë:

E dimë, nëse duam të ecim përpara,

duhet të ngrejmë volumin,

duhet të bëhemi me të dukshëm,

dhe të angazhojmë publikun.

Duke ditur këtë, shkuam tek Këshilli i Reklamës,

dhe i kërkuam të na ndihmonte

të krijonim një fushatë për edukimin e publikut.

Hodhëm vështrimin rreth botës, te Kanadaja

e Australia e Brazili e pjesë të Afrikës,

i morëm këto njohuri

dhe krijuam fushatën e parë

të edukimit të publikut të quajtur

"Nuk ka arsye për dhunë në familje".

Hidhni një sy njërit prej spoteve.

(Video) Burri: Ku është darka?

Gruaja: Mendova se do vije në shtepi dy orë më pare,
dhe i pastrova të gjitha, -

Burri: C'është kjo? Picë.
Gruaja: Po të më telefonoje, do ta kisha ditur-

Burri: Darka? Darka gati është picë?
Gruaja: I dashur, mos përdor kaq zë të lartë.

Të lutem, mos- Më lër të shkoj!

Burri: Shko në kuzhinë!
Gruaja: Jo! Ndihmë!

Burri: Do të dish sa të dhemb? (Shuplakë gruas)

Ja sa të dhemb!
(Thyen xhama)

Gruaja: Më ndihmoni!

["Femijet duhet të ulen aty e të shohin.
Cili është justifikimi?"]

Esta Soler: Ndërsa ishim në procesin

e lëshimit të fushatës,

O.J. Simpson u arrestua

për vrasjen e gruas dhe mikut te saj.

Mësuam që ai kishte histori të gjatë

të dhunës familjare.

Media u përqendrua mirë.

Artikujt e dhunës familjare

kaluan nga faqja e fundit,

në fakt nga askund, të faqja e parë.

Reklamat tona folën,

dhe gratë, për herë të parë,

filluan të tregojnë historitë e tyre.

Lëvizjet janë për momentet,

dhe ne e shfrytëzuam momentin.

Le të shikojmë edhe rrethanat gjatë kësaj kohe.

Përpara 1980, e dini sa artikuj

për dhunën familjare

ka publikuar The New York Times?

Po jua them : 158.

Në 2000, kishte mbi 7.000.

Natyrisht ne po bënim ndryshim.

Po, akoma mungonte një element kritik.

Hapi i katërt: Duhej të angazhonim burrat.

Nuk mund ta zgjidhnim problemin

me 50 përqind të popullatës mënjanë.

Ju thashë që jam gik të dhënash.

Sondazhi kombëtar tregonte se
burrat ndiheshin të akuzuar

dhe të pa-ftuar në këtë bisede.

Mendova, si mund ti përfshijmë burrat?

Si mund ti bëjmë burrat të flasin

për dhunën ndaj grave dhe vajzave?

Një miku im mashkull më mori anash dhe më tha:

"Ti do që burrat të flasin për dhunën

ndaj grave dhe vajzave. Burrat nuk flasin."

(Të qeshura)

I kërkoj falje burrave në sallë.

E di që e bëni.

Por ai tha, "E di çfarë bëjnë ata?

Ata flasin me fëmijët e tyre.

Ata flasin me fëmijet e tyre si prindër dhe trainerë."

Dhe këtë bëmë.

Ne i takuam burrat atje ku ishin

dhe krijuam një program.

Më pas ndodhi kjo ngjarje

që ka mbetur në zemrën time përgjithmonë

ku një trajner basketbolli

po fliste në një sallë të mbushur me atletë meshkuj

dhe burra nga të gjitha sferat e jetës.

Ai po fliste për rëndesinë

e trajnimit të djemve në burra

dhe ndryshimit të kulturës në dhomat e zhveshjes,

e për ti dhënë atyre mjetet
për marrëdhënie të shëndetshme.

Papritur, ai vërejti në fund të sallës,

dhe pa vajzën e tij,

dhe e thirri atë në emër,

dhe tha, "Michaela, eja këtu."

Ajo është 9 vjeç, dhe pak e druajtur,

por ajo u ngrit e vajti,

dhe ai tha, "Ulu pranë meje."

Ajo u ul pranë tij.

Ai e përqafoi dhe tha,

"Njerëzit më pyesin pse e bëj këtë punë.

E bëj sepse jam babai i saj,

dhe nuk dua që ajo të lëndohet kurrë nga askush."

Si prind, e kuptoj.

E kuptoj,

duke ditur që ka kaq shume sulme seksuale

në kampuset universitare

që janë kaq te përhapur dhe të pa-raportuar.

Kemi bërë shumë për gratë e rritura.

Duhet të bëjmë një punë më të mirë për fëmijët tanë.

Duhet ta bëjmë. (Duartrokitje)

Kemi bërë një rrugë të gjatë

që nga ditët e Polaroidit.

Teknologjia është miku ynë.

Celulari është një shndërrues global i lojës

për fuqizimin e grave,

po ashtu Facebook e Twitter e Google e YouTube

dhe e gjithë media sociale na ndihmon të organizohemi

dhe të tregojmë historitë tona në mënyrë të fuqishme.

Për ju në sallë

që keni ndihmuar në krijimin e atyre aplikimeve

dhe platformave, si një organizatore,

unë ju them, falemnderit shumë.

Vërtet. Ju duartrokas.

(Duartrokitje)

Jam vajza e një burri

që i përkiste vetëm një klubi në jetën e tij

Klubit të Optimistëve.

Nuk është diçka që krijohet.

Fryma dhe optimizmi i tij janë

në ADN time.

E kam bërë këtë punë

për 30 vjet,

dhe jam e bindur tani, më shumë së kurrë,

në kapacitetin për ndryshim të qenies njerëzore.

Mendoj që mund ta përkulim harkun e historisë njerëzore

drejt dhëmbshurisë dhe barazisë,

dhe po ashtu mendoj

dhe ndjej tërësisht

që kjo dhunë nuk duhet të jetë pjesë

e gjendjes njerëzore.

Ju kërkoj, bashkohuni me ne

ndërsa krijojmë të ardhme pa dhune

për gratë dhe vajzat dhe burrat dhe djemtë kudo.

Falemnderit shumë.

(Duartrokitje)