چالش‌های غیر منتظره در اولین انتخابات یک کشور

چطور به تمامی مردم یک کشور یاد می‌دهی تا رای دهند وقتی قبلا کسی این کار را نکرده؟ این چالشی بزرگ برای دموکراسی‌های نوپا در اطراف جهان است — که یکی از مهمترین مشکلات آن نبودن زبان مشترک است. به عبارت دیگر، اگر نتوانی چیزی را توضیح دهی، احتمالا آن را نمی‌فهمی. در این صحبت چشم گشا، متخصص انتخابات، فیلیپا نیو تجارب خود را از خط مقدم دموکراسی -- و راهکارش برای این فاصله زبانی-- را برایمان شرح می‌دهد.

فیلسوف بزرگ، ارسطو گفته

اگر چیزی وجود نداشته باشد،
نامی هم ندارد،

و اگر نامی برای چیزی نباشد،

آن چیز وجود ندارد.

پس وقتی که درباره انتخابات صحبت میکنیم،

در دموکراسیهای موجود،
میدانیم در باره چه چیزی صحبت میکنیم.

ما کلمات را داریم.
ما فرهنگ لغات را داریم.

میدانیم که محل اخذ رای چیست.

میدانیم که برگه رای چیست.

اما در کشورهایی که
دموکراسی وجود ندارد چطور،

کشورهایی که کلماتی برای بیان
این موضوعات وجود ندارند

تا شالوده یک جامعه دمکراتیک باشند؟

کار من کمک به انتخابات است،

یعنی کمک میکنیم

تا دمکراسیهای در حال ظهور

اغلب اولین انتخابات شان را سازماندهی کنند.

وقتی که از من میپرسند که کارم چیست،

بیشتر اوقات این جواب را میدهم.

« اوه، پس تو از اون آدمهایی هستی که
این طرف و اونطرف دنیا میری

و دمکراسی غربی رو به کشورهایی
که توانش رو ندارند تحمیل میکنی.»

خوب، میدونید سازمان ملل چیزی رو به
کسی تحمیل نمیکنه.

واقعا نمیکنه،

و کاری که ما میکنیم

مشخصا در منشور جهانی حقوق بشر
در ۱۹۴۸ تصویب شد،

بند ۲۱ میگوید

که هر کسی باید حق داشته باشد
تا حاکمیت خود را انتخاب کند.

پس این پایه کار است.

تخصص من در توسعه عمومی است.

معنیاش چیست؟ یک لغت تخصصی دیگر.

در واقع یعنی
طراحی برنامههای اطلاع رسانی

تا کاندیداها و رای دهندگانی

که هیچگاه فرصت رای دادن نداشتهاند

بفهمند که کجا، کی و چطور ثبت نام کنند؛

کجا، کی و چطور رای بدهند؛

چرا، چرا مهم است که شرکت کنیم.

من معممولا یک برنامه خاص اطلاعرسانی
برای دسترسی به زنان راه میاندازم

تا مطمئن بشم که اونها میتوانند شرکت کنند،

و اینکه میتوانند بخشی از فرایند باشند.

برای جوان ها هم همینطور.

برای همه جور افراد.

معلولین.

سعی ما اینست که به همه برسیم.

و این ساده نیست،
چون اغلب اوقات در این کار،

فهمیدهام که در طول سالها
که در این کارم

این کلمات به چشم نمیخورند،

پس باید چکار کرد؟

افغانستان.

کشوری با بی سوادی بالا،

و چیزی که در بارهاش میخواهم بگویم،
این که سال ۲۰۰۵ بود،

و ما دو انتخابات را
در یک روز برنامه ریزی میکردیم.

دلیلش این بود که چون نقل و انتقال
کار خیلی سختی بود،

به نظر میرسید که این طوری موثرتر است.

و همینطور بود،

اما از سوی دیگر، توضیح دادن
دو انتخابات بجای یکی

خیلی پیچیدهتر بود.

ما از کلی عکس استفاده کردیم،

و وقتی که برگههای رای رسید،

مشکل داشتیم،
چون شرکت کننده خیلی زیاد بود،

ما ۳۰۰ کاندیدا
برای ۵۲ صندلی نمایندگی داشتیم

در لویه جرگه،
که انتخابات مجلس است.

و برای شورای ولایتی،
تعداد کاندیداها بیشتر بود.

۳۳۰ نفر برای ۵۴ صندلی نمایندگی.

پس اگر بخواهیم برگه رای را طراحی کنیم،

برگه رای این شکلی است.

به اندازه یک صفحه روزنامه است.

این برگه لویه جرگه بود --

( خنده حضار )

درسته، و --

این برگه رای شورای ولایتی،

که بزرگتره.

همینطور که میبینید، ما از کلی
علامت و چیزهای شبیه اون استفاده کردیم.

و مشکلات دیگری هم در سودان جنوبی داشتیم.

سودان جنوبی داستان کاملا متفاوتی بود.

البته، آدمهایی که هیچ وقت
رای نداده بودند مسلما خیلی زیاد بودند.

اما سطح بیسوادی بسیار، بسیار بالا بود.

و زیر ساختی خیلی، خیلی ضعیف.

برای مثال -- منظورم اینه که کشوری
به اندازه تگزاس، کم و بیش.

فقط هفت کیلومتر جاده روکش شده داشتیم،

هفت کیلومتر در تمام کشور،

که باند فرودگاهی که فرود میآمدیم
رو هم شامل میشد

فرودگاه جوبا.

پس انتقال ملزومات رای گیری و غیره،

بسیار سخت بود.

مردم نمیدونند که جعبه رای چه شکلیه.

خیلی پیچیده بود،

پس مشخصا راه ما ارتباط کلامی بود،

اما ۱۳۲ زبان وجود داشت.

که بی نهایت مشکل سلز بود.

من در سال ۲۰۱۱ وارد تونس شدم.

در زمان بهار عربی.

امیدواری زیادی بخاطر این
جنبش بزرگ ایجاد شده بود

که در منطقه ادامه داشت.

لیبی بود،
مصر بود، و یمن هم همینطور.

جنبش تاریخی بسیار بسیار بزرگی بود.

و من همراه با هیئت رای گیری بودم،

و در باره جنبههای مختلف انتخابات
صحبت میکردیم،

و میشنیدم که از کلمههایی
که قبلا نشنیده بودم استفاده میکردند،

من با عراقیها کار کرده بودم،
با اردنیها و مصریها کار کرده بودم،

و یکباره اونها
از این کلمات استفاده میکردند،

و با خودم گفتم، «عجیبه».

و چیزی که باعث اون شده بود
کلمه «ناظر» بود.

ما در باره ناظران انتخابات صحبت میکردیم،

و مسئول انتخابات از کلمه
«ملاحظه» به عربی استفاده میکرد.

که به معنی «توجه کردن»
بدون دخالت است،

مثل، «دیدم که پیراهن آبی
روشن پوشیده بود.»

آیا رفتم وبررسی کردم که آیا
پیراهن آبی روشن پوشیده بود یا نه؟

این نقش یک ناظر انتخابات است.

بسیار فعال است، و کلی
معاهده برای اون ایجاد شده،

و اون نقش کنترلی را در خود دارد.

و بعد با واقعیتی در مصر مواجه شدم،

اونها از کلمه «متابع»، یعنی
«ادامه دهنده» استفاده میکردند.

پس حالا ادامه دهندههای انتخابات داشتیم.

که اون هم کاملا درست نبود،

چون عبارتی هست که
مورد قبوله و استفاده میشه،

که کلمه «مراقب» بود
که یعنی « بازبینی کننده».

که مفهومی از کنترل داشت.

با خودم گفتم، سه کلمه برای
یک موضوع، این خوب نیست.

و با همکارانم، فکر کردیم که
شاید نقش ما

در واقع این است که کمک کنیم
تا معنی این کلمات فهمیده بشوند

و در واقع نمونهای ایجاد کنیم که

در تمامی کشورهای عربی قابل استفاده باشد.

و این کاری بود که کردیم.

پس همراه با همکارانمان،

ما یک «فرهنگ لغت عربی
انتخابات» ساختیم.

ما در هشت کشور مختلف فعالیت کردیم.

که در واقع به معنی ۴۸۱ انتخابات بود

که اساس هر چیزی است که نیاز دارید

اگر بخواهید یک انتخابات دمکراتیک
را سازماندهی کنید.

و این مفاهیم را تعریف کردیم،

و با کمک همکاران عربمان

به توافقی رسیدیم تا کلمات مناسب

در زبان عربی چه هستند.

بدلیل اینکه زبان عربی بسیار کامل است،
این خود مشکلی است.

اما ۲۲ کشور به زبان عربی صحبت میکنند،

از عربی پیشرفته استاندارد،

که عربی است که در کل منطقه استفاده میشود

در روزنامهها و رسانهها،

اما البته، از یک کشور تا کشور دیگر
در زبان محاوره

متفاوت است -- لحجهها، زبان عامیانه
و غیره.

که این خود لایه دیگری
از پیچیدگی را اضافه می کند.

پس از یک طرف مشکلی داری

که زبان کاملا جا افتاده نیست،

واژههای جدید ایجاد می شوند،
عبارتهای جدید.

و وقتی که این عبارتها را تعریف کردیم،

ما هشت نمایندگی منطقهای داشتیم.

یک نسخه از آن را برایشان فرستادیم،

که به ما پاسخ دادند.

«بله، ما معنی آن را میفهمیم.

و با آن موافقیم،

اما این چیزی است که در کشورمان میگوییم.»

چون ما هماهنگ کننده
یا مجری هماهنگی نیستیم،

سعی ما تسهیل در ایجاد
درک متقابل میان مردم بود.

پس آنچه به رنگ زرد است،
بیانهای متفاوتی است

که در کشورهای مختلف استفاده میشوند.

پس این، خوشحالم بگویم که،
آماده سازیش سه سال طول کشید

چون ما ما پیش نویس را آماده کردیم
و آن را واقعا به محل بردیم،

با هیئتهای انتخابات تمامی این
کشورها نشستیم،

بحث کردیم و تعریف کردیم
و پیش نویس را نهایی کردیم،

و نهایتا در نوامبر ۲۰۱۴ در قاهره
آن را منتشر کردیم.

که راهی طولانی بود.
ما ۱۰٬۰۰۰ نسخه چاپ کردیم.

تا امروز، ۳۰۰۰ نسخه

پی دی اف آن از طریق اینترنت دریافت شده.

نسخهای از آن را هم اکنون در
سومالی تولید میکنند،

چون الان هیچ چیزی در سومالی وجود ندارد

پس خیلی خوب است که بدانیم.

و این سازمان تازه تشکیل
مدیریت گروه های انتخاباتی عربی،

که تلاشش حرفهای کردن

روشهایی است که انتخابات در
منطقه برگزار میشود،

هم از آن استفاده میکنند.

و اتحادیه عرب هماکنون یک واحد
ناظر عربی ایجاد کرده،

که از آن استفاده میکنند.

که همه آنها خیلی خوبند.

اگرچه، این نمونه کار
کاملا تاثیر گذار بود.

بسیار پیچیده است، و خیلی از کلمهها
بسیار فنی هستند،

پس یک شخص عادی نیازی به دانستن
احتمالا یک سوم آن هم ندارد.

اما مردم خاورمیانه

از هرگونه آموزش مدنی
که میشناسیم محروم بودهاند.

بخشی از برنامه تحصیلی مدارس ما.

واقعا در آن بخش دنیا
وجود ندارد،

و حس میکنم که این واقعا حق هر کسی است

تا این چیزها را بداند.

و چیز خوبی است تا نمونههایی

برای مردم عادی تولید کنیم،

و بیاد داشته باشیم که اکنون

مبنایی برای کار داریم،

همچنین فناوری داریم،

پس میتوانیم با برنامههای تلفن همراه،

فیلم و کارتون دسترسی پیدا کنیم.

حالا میتوان از ابزارهای زیادی

برای انتقال این افکار به مردم

برای اولین بار به زبان خودشان استفاده کرد.

ما از بدبخنیهای زیادی
در خاورمیانه میشنویم.

ما از فجایع جنگ میشنویم.
از تروریسم میشنویم.

از جدایی طلبی می شنویم
و همه این خبرهای وحشتناک منفی

که دائما تکرار میشوند.

آنچه نمیشنویم این است که مردم،
مردم عادی، چه فکری میکنند؟

مشتاق چه چیزی هستند؟

بگذارید به آنها این امکان را بدهیم،
بگذارید به آنها کلمات را بدهیم.

اکثریت خاموش ساکت اند

چون کلامی ندارند.

اکثریت خاموش باید بدانند.

حالا وقتی است که به مردم
ابزار اطلاعاتی بدهیم

که بتوانند خود را با آن آگاه کنند.

اکثریت خاموش
نیازی به ساکت بودن ندارند.

بگذارید کمکشان کنیم تا صدایی داشته باشند.

از شما خیلی متشکرم.

( تشویق حضار )