Zamanın geçişinin tek bir fotoğrafta yakalanması

Fotoğrafçı Stephen Wilkes, büyüleyici manzara kompozisyonlarını günden geceye geçerken yakalayıp işliyor, iki boyutlu durağan bir fotoğrafta uzay-zaman sürekliliğini keşfediyor. Onunla Paris'teki Tournelle Köprüsü, Yosemite Ulusal Parkı'ndaki El Capitan ve Serengeti'nin kalbindeki hayat veren bir su kaynağı gibi ikonik mekânlara yolculuk edin, sanatına ve iş sürecine tanık olun.

Ben, hikâyeler anlatan
fotoğraflar yaratmanın

saf tutkusuyla hareket ediyorum.

Fotoğrafçılık, zamanın bir kesiti
içinde donmuş bir anın

kaydedilmesi olarak tanımlanabilir.

Her bir an veya fotoğraf,
zaman geçtikçe

anılarımızın elle tutulabilir bir
parçasını temsil eder.

Peki ya bir fotoğrafta birden çok
anı yakalayabilseydiniz?

Ya bir fotoğraf zamanı gerçekten yıkıp

gün ve gecenin en güzel anlarını

pürüzsüzce tek bir görüntüye
sıkıştırabilseydi?

“Günden Geceye” adlı bir
konsept yarattım

ve bu konseptin

dünyaya bakışınızı
değiştireceğine inanıyorum.

Benim için değiştirdiğini biliyorum.

Benim sürecim, ortak hafızamızın
bir parçası olarak gördüğüm

ikonik mekânları
fotoğraflayarak başlıyor.

Sabit bir gözlem yerinden fotoğraflıyorum
ve hiç hareket etmiyorum.

Zaman geçerken, insanlık ve ışığın
uçup giden anlarını yakalıyorum.

15 saatten 30 saate kadar bir sürede,

1500'den fazla resim çekerek
fotoğraflıyorum.

Daha sonra gün ve gecenin en
güzel anlarını seçiyorum.

Zamanı bir rehber gibi kullanarak,

zamanla olan bilinçli yolculuğumuzu
gözümde canlandırarak,

bu en güzel anları, pürüzsüzce tek bir
fotoğrafta harmanlıyorum.

Sizi Tournelle Köprüsü'nden
bir manzara için

Paris'e götürebilirim

ve size sabahın erken saatlerinde

Seine Nehri'nde kürek çekenleri
gösterebilirim.

Aynı zamanda,

size Notre Dame'ın gece vakti
ışıltısını gösterebilirim.

İkisinin arasında, size Işık Şehri'nin
romantizmini gösterebilirim.

Ben temelde, yerden 15 metre yukarıda
duran bir sokak fotoğrafçısıyım

ve bu fotoğrafta gördüğünüz her şey,

aslında aynı günde gerçekleşti.

Günden Geceye, küresel bir proje

ve benim işim her zaman
tarihle ilgili olmuştur.

Venedik gibi bir yere gidip orayı

özel bir etkinlik zamanında görme
konsepti beni büyülüyor.

Tarihi Regata Festivali'ni de görmek
istediğime karar verdim,

1498'den beri gerçekleşen bir etkinlik.

Kayıklar ve kostümler tamamen
o günlerdeki gibi görünüyor.

Gerçekten anlamanızı istediğim
önemli bir nokta da:

Bu bir hızlandırılmış çekim değil,

bu, benim gün ve gece boyu
fotoğraf çekmemle oluşuyor.

Büyülü anların durmak
bilmeyen bir koleksiyoncusuyum

ve beni güdüleyen şey de bu anlardan
sadece birini kaçırma korkusu.

Tüm konsept, 1996'da ortaya çıktı.

LIFE Dergisi beni, Baz Luhrmann'ın
Romeo ve Juliet filminin

oyuncu ve set ekibinin panoramik bir
fotoğrafını çekmekle görevlendirmişti.

Sete vardığımda fark ettim ki:
Set bir kareydi.

Yani bir panorama yaratmamın tek yolu,
250 ayrı görüntünün

kolajını yapmaktı.

O yüzden DiCaprio ve Claire
Danes'i kucaklaştırdım

ve kameramı sağa doğru çevirirken,

duvarda bir ayna olduğunu

ve onların aynaya yansıdığını fark ettim.

O an, sadece tek bir görüntü
için onlara sordum:

"Siz çocuklar sadece tek bir resim
için öpüşür müsünüz?"

Sonra New York'taki stüdyoma
geri döndüm

ve bu 250 görüntüyü elimle bir araya
getirip yapıştırdım

ve de geriye çekilip baktığımda
"Vay, bu çok havalı!

Bir fotoğrafta zamanı
değiştiriyorum." dedim.

Bu konsept 13 yıl boyunca
benimle kaldı,

teknoloji sonunda hayallerimi
yakalayana kadar.

Bu, Santa Monica iskelesinin Günden Geceye
için yarattığım bir görüntüsü

ve şimdi size küçük bir
video göstereceğim,

bu resimleri çekerken benimle
olmanın nasıl olduğuyla ilgili

fikir vermesi açısından.

Öncelikle, böyle manzaralar yakalamak için

zamanımın çoğunun yukarıda
geçtiğini bilmelisiniz.

Genelde bir çalışma platformu ya da
vinç sepetinde oluyorum.

Bu normal bir günüm,
12-18 saat durmadan

günün ilerlemesini yakalıyorum.

Harika olan şeylerden biri de,
insan izlemeye bayılıyorum.

Bu, evde oturulacak en iyi
sandalye dediğimde

bana güvenin.

Bu fotoğrafları yaratmaya
gerçekten böyle başlıyorum.

Manzara ve konumuma karar verdikten sonra,

günün nerede başlayıp gecenin nerede
bittiğine karar vermem gerekiyor.

Buna zaman vektörü diyorum.

Einstein zamanı bir kumaş
olarak betimlemiş.

Bir trampolinin yüzeyini düşünün:

Yer çekimiyle eğilir ve esner.

Ben de zamanı bir kumaş gibi görüyorum,

ama ben o kumaşı alıp düzleştiriyor,
tek bir düzleme sıkıştırıyorum.

Bu çalışmanın eşsiz yönlerinden biri de,

tüm resimlerime baktığınızda

zaman vektörünün değiştiğini görürsünüz:

Bazen soldan sağa,

bazen önden arkaya, yukarı ya da aşağı,
hatta çaprazlama giderim.

Uzay-zaman sürekliliğini,

iki boyutlu durağan bir
fotoğrafta keşfediyorum.

Bu resimleri yaparken,

zihnimde tam anlamıyla, gerçek zamanlı
bir bulmaca varmış gibi oluyor.

Zamanı temel alarak bir
fotoğraf oluşturuyorum

ve buna ana levha diyorum.

Bunu tamamlamak birkaç ay alabilir.

İşin eğlenceli yanı,

herhangi bir günde oraya çıkıp
fotoğraflar çekerken

bütünüyle sıfır kontrolüm oluyor.

Yani resimde kimin olacağını bilmiyorum,

harika bir gün doğumu veya batımı
olacak mı bilmiyorum --sıfır kontrol.

Sürecin sonunda,

gerçekten harika bir gün geçirdiysem
ve her şey aynı kaldıysa,

kimin resimde olup kimin
çıkacağına karar veriyorum

ve bunların hepsi zamana dayalı oluyor.

Bir ayı aşkın düzenlemeden sonra
seçtiğim o en iyi anları alıp

pürüzsüzce tek bir ana
levhaya harmanlıyorum.

Gün ve geceyi

kendimce sıkıştırıyor,

bu iki uyumsuz dünya arasında
eşsiz bir uyum yaratıyorum.

Resim sanatı, tüm işlerimde
önemli bir etkiye sahiptir.

Her zaman, büyük Hudson Nehri
Okulu ressamlarından

Albert Bierstadt'ın büyük
bir hayranı oldum.

Ulusal parklar üzerine yakın zamanda
yaptığım bir seride bana ilham verdi.

Bu, Bierstadt'ın Yosemite Vadisi.

Bu da Yosemite'nin benim
yarattığım fotoğrafı.

Bu fotoğraf aslında National Geographic
2016 Ocak sayısının

kapak konusu.

Bu resim için 30 saatten
fazla fotoğraf çektim.

Tam anlamıyla bir uçurumun kenarında,

yıldızları ve El Capitan'ı
aydınlatan ay ışığını

değişirken yakalıyordum.

Manzara boyunca zamanın
geçişini de yakaladım.

İşin en iyi kısmı, tabii ki
insanlığın büyülü anlarını

zaman değişirken görmek --

günden geceye.

Kişisel bir not olarak,

Bierstadt'ın resminin bir fotokopisi,
gerçekten cebimdeydi

ve güneş vadide yükselmeye başladığında,

tam anlamıyla heyecandan
titremeye başladım.

Çünkü resme baktım ve şöyle dedim:

"Aman Tanrım, Bierstadt'ın
100 yıl önceki ışığının

tamamen aynısını yakalıyorum."

Günden Geceye, her şey hakkında,

fotoğrafçılık hakkında sevdiğim

her şeyin bir derlemesi gibi.

Manzara,

sokak fotoğrafçılığı,

renk, mimari,

perspektif, ölçek --
ve özellikle tarihle ilgili.

Bu, fotoğraflayabildiğim

en tarihsel anlardan biri.

2013'te Barack Obama'nın başkanlık
görevine başlama töreni.

Bu resme yakından bakarsanız,

zamanın gerçekten değiştiğini

o büyük televizyonlardan görebilirsiniz.

Michelle'i çocuklarla beklerken,

başkan kalabalığı selamlarken,

yeminini ederken

ve halka seslenirken görebilirsiniz.

Böyle fotoğraflar yaratmanın
çok fazla zorlayıcı yönü var.

Bu özel fotoğraf için

yerden 15 metre yukarıda bir
makaslı kaldıraç içindeydim

ve yerim çok sabit değildi.

Asistanım ve ben her kımıldadığımızda,

ufuk çizgimiz de yer değiştiriyordu.

Yani gördüğünüz her resim için

-ve bu resimde yaklaşık 1800 tane var-

ikimizin de ayaklarını yerleştirip
bantlaması gerekiyordu,

her deklanşöre basışımda.

(Alkışlar)

Bu işi yaparken pek çok
sıradışı şey öğrendim.

Bunlardan en önemli
iki tanesi, sabır

ve gözlemin gücüydü.

New York gibi bir şehri yukarıdan
fotoğrafladığınızda,

her gün birlikte yaşadığım

arabalardaki insanların,

artık arabalardaki insanlar olarak
görünmediğini keşfettim.

Kocaman bir balık sürüsü
gibi hissettiriyorlardı,

bir çeşit beklenmeden çıkan
davranış türüydü.

İnsanlar New York'un
enerjisini tarif ettiğinde,

bence, bu fotoğraf bunu gerçekten
yakalamaya başlıyor.

İşime yakından baktığınızda,

hikâyeler olduğunu görebilirsiniz.

Times Meydanı'nın bir kanyon,

gölge ve ışık olduğunu fark edersiniz.

Bu fotoğrafta da, zamanı bir
dama tahtası gibi kullandım.

Yani gölgelerin olduğu yerler gece,

güneşin olduğu yerler de aslında gündüz.

Zaman asla gerçek anlamda
kavrayamayacağımız

sıradışı bir şey.

Ama bu fotoğrafların eşsiz
ve özel bir şekilde,

zamana çehre kazandırmaya
başladığına inanıyorum.

İçlerinde yeni bir doğaüstü
görsel gerçeklik barındırıyorlar.

Bir yere bakarak 15 saat geçirdiğinizde,

olayları, bir kamerayla resim çekip

uzaklaştığınız zamankinden

biraz daha farklı görmeye başlıyorsunuz.

Bu mükemmel bir örnek.

Buna "Sacré-Coeur Selfie'si" diyorum.

15 saatten fazla,

tüm bu insanların Sacré-Coeur'a
bakmamalarını izledim.

Onu arka plan olarak kullanmakla
daha çok ilgiliydiler.

Yanına yaklaşıp resim çekiyor

ve sonra uzaklaşıyorlardı.

Bunun kesinlikle fevkalade bir
örnek olduğunu düşünüyorum.

İnsan deneyiminin ne olduğunu düşünüyoruz

ile insan deneyimi neye evriliyor
arasındaki güçlü kopukluğu gösteriyor.

Paylaşma eylemi, birden
deneyimin kendisinden

daha önemli hâle geldi.

(Alkışlar)

Son olarak, benim için çok
özel bir anlamı olan

en yeni resmim:

Burası Tanzanya'daki
Serengeti Milli Parkı.

Bu, Seronera'nın ortasında fotoğraflandı,

burası korumaya alınmış bir arazi değil.

Özellikle göçün zirve yaptığı
zamanda gittim,

en çok çeşit hayvanı yakalamayı umarak.

Maalesef, oraya gittiğimizde,

göçün zirve yaptığı zamanda,
devam eden bir kuraklık vardı,

beş haftalık kuraklık.

Bu yüzden tüm hayvanlar
suya doğru çekilmişti.

Bu su kaynağını buldum

ve her şey aynı kalırsa,

eşsiz bir şey yakalamak için gerçek
bir şansım olduğunu düşündüm.

Bunu inceleyerek üç gün geçirdik.

Ama beni çekim günümüzde tanık olduklarıma

hiçbir şey hazırlayamazdı.

26 saat boyunca,

kapalı bir timsah siperliğinde
5 metre havada fotoğraf çektim.

Tanık olduğum şey akıl almazdı.

Açıkça, İncil'e aitti.

26 saat boyunca,

tüm bu rekabetçi türlerin, su denilen
tek bir kaynağı paylaştıklarını gördüm.

İnsanların önümüzdeki 50 yıl içinde

üzerine savaşlar yapması
beklenen aynı kaynak.

Hayvanlar birbirine bir defa
bile hırlamadı.

Biz insanların anlamadığı bir şeyi
anlıyor gibi görünüyorlardı

-su denen bu değerli kaynağın

hepimizin paylaşması gereken
bir şey olduğunu.

Bu resmi yarattığımda,

Günden Geceye'nin gerçekten de
yeni bir görme,

zamanı sıkıştırma,

uzay-zaman sürekliliğini bir fotoğrafta
keşfetme yolu olduğunu anladım.

Teknoloji de fotoğrafçılıkla
birlikte geliştikçe,

fotoğraflar zaman ve hatıranın daha derin
bir anlamını iletmekle kalmayacak,

dünyamıza zamansız bir pencere aralayarak

anlatılmamış yeni hikâyeler yazacaklar.

Teşekkürler.

(Alkışlar)