Vizatime që tregojnë bukurinë dhe brishtësinë e Tokës

Zaria Forman vizaton vepra arti me përmasa të mëdha të akullnajave që po shkrijnë, të ajsbergëve që pluskojnë në ujin e qelqtë dhe valëve që krijojnë shkumë. Këto vepra eksplorojnë momente tranzicioni, turbullire dhe qetësie. Bashkohuni me të teksa diskuton procesin meditues të krijimit artistik dhe motivimin në punën e saj. "Vizatimet e mia i thurin lavde bukurisë së atyre që rrezikojmë të humbasim", thotë ajo. "Uroj që të shërbejnë si regjistrime të këtyre peisazheve madhështore në ndryshim e sipër".

E konsideroj misionin e jetës sime,

të tregoj urgjencën e ndryshimeve
klimatike përmes punës sime.

Kam udhëtuar në veri te Artikut
për të kapur historinë e pashpalosur

të shkrirjes polare,

dhe në jug të Ekuadorit për dokumentimin
e rritjes graduale të nivelit të deteve.

Së fundmi, kam vizituar
bregdetin e akullt të Groenlandës

edhe ishujt e ulëta të Maldiveve,

duke lidhur kështu, dy pjesë të ndryshme

por njëlloj të rrezikuara në Tokë.

Vizatimet e mia eksplorojnë momente
të trancizionit, të turbullirës

dhe të qetësisë së peisazhit,

duke iu mundësuar shikuesve
të lidhen emocionalisht me një vend

që ndoshta nuk do të munden ta vizitojnë.

Zgjedh të përcjell bukurinë
kundrejt shkatërrimit

Nëse ndjeni madhështinë e peisazheve

ndoshta mund të frymëzoheni
që t'i mbroni dhe t'i ruani ata.

Psikologjia e sjelljes thotë se veprojmë

dhe marrim vendime
bazuar në ndjenjat tona më tepër.

Studimet tregojnë se arti ndikon
në ndjenjat tona

më shumë sesa një lajm tronditës.

Ekspertët parashikojnë

verë arktike pa akull në 2020.

Nivelet e detit kanë gjasa të rriten

me 0.6-3m deri në fund të shekullit.

I kam kushtuar karrierën time
nxjerrjes në dritë të këtyre projektimeve

me një mjet të aksesueshëm që na nxit

në një mënyrë që statistikat s'munden.

Procesi im fillon me udhëtime në vende
në ballë të ndryshimeve klimatike.

Aty bëj mijëra fotografi.

Në studio, punoj bazuar
në kujtimet e përvojës dhe foto

për të krijuar vepra me përmasa të mëdha,

ndonjëherë deri në 3 m të gjera.

Vizatoj me pastel të butë
që është i thatë si qymyr, por me ngjyra.

Unë i quaj punët e mia vizatime,
por të tjerët i quajnë piktura.

Megjithatë strukem, kur më quajnë
piktore që pikturon me gishta.

(Të qeshura)

Por unë nuk përdor mjete,

gjithmonë kam përdorur gishtat
dhe pëllëmbën e dorës

për të manipuluar pigmentin në letër.

Vizatimi është një formë meditimi për mua

Më qetëson mendjen.

Nuk e perceptoj atë që vizatoj
si akull apo ujë.

Në fakt, imazhi zhvishet nga gjithçka

deri në formën bazë të ngjyrës dhe formës.

Kur vepra ka mbaruar,

më në fund mund ta shoh si një të tërë,

si një ajsberg që pluskon në ujin e qelqtë

ose një valë që krijon shkumë.

Një vepër si kjo më merr mesatarisht

10 sekonda, siç mund ta shihni.

(Të qeshura)

(Duartrokitje)

Në të vërtetë, më shumë se 200-250 orë

për të tilla përmasa.

Unë kam vizatuar që e vogël fare.

Mamaja ime ishte artiste

dhe teksa rritesha,

kishim gjithnjë vegla arti nëpër shtëpi.

Dashuria e sime mëje për fotografinë,

e nxiti të shkonte

në rajonet më të largëta të Tokës,

për mua dhe familjen time ishte fat

t'i bashkoheshim dhe ta mbështesnim
në këto aventura.

Udhëtuam mbi deve në Afrikën Veriore

dhe rrëshkitëm me slitë qensh
pranë Polit të Veriut.

Në gusht të vitit 2012,
udhëhoqa ekspeditën time të parë,

një grup me artistë dhe studiues
në bregun veriperëndimor të Groenlandës.

Në fillim, ime më
do ta drejtonte këtë udhëtim.

Ne ishim në fazat e para të planifikimit,

meqë kishim planifikuar të shkonim bashkë,

kur u diagnostikua me tumor në tru.

Kanceri ia mori shpejt
kontrollin e trupit dhe të mendjes

dhe ajo ndërroi jetë 6 muaj më vonë.

Megjithatë, gjatë muajve të sëmundjes,

përkushtimi i saj ndaj ekspeditës
nuk u lëkund kurrë

dhe premtova që do ta kryeja unë
udhëtimin e saj të fundit.

Pasioni i sime mëje për Arktikun

jehonte gjatë përvojës sime në Groenlandë

dhe ndjeva fuqinë

dhe brishtësinë e peisazhit.

Përmasat gjigande të ajsbergut

të bëjnë të ndihesh e vogël.

Fushat e akullta
janë plot lëvizje dhe tinguj

në një mënyrë që unë s'e prisja kurrë.

Unë rrita përmasat e veprave të mia

për t'ju dhënë ju të njëjtën ndjesi frike
që përjetova unë.

Megjithatë, ndërsa madhështia
e akullit është e dukshme,

ashtu është edhe cënueshmëria e tij.

Nga varka jonë,

mund ta shihja akullin teksa shkrinte
nën diellin shumë të nxehtë për stinën.

Ne patëm rastin të vizitonim
shumë nga komunitetet Inuit në Groenlandë

që tani përballen me sfida shumë të mëdha.

Vendasit më folën
për sipërfaqe të pafundme akulli

që nuk ngrinin më si dikur.

Pa akull, territoret e gjuetisë
dhe të të korrave

janë zvogëluar shumë.

duke kërcënuar mënyrën e tyre të jetesës
dhe të mbijetesës.

Akullnajat në shkrirje
e sipër në Groenlandë,

janë një nga faktorët më të mëdhenj
të rritjes së nivelit të detit,

që tashmë ka filluar të fundosë

disa nga ishujt më të ulët në botë.

Një vit pas udhëtimit në Groenlandë,
vizitova Maldivet,

shteti me lartësinë mbi nivelin e detit
më të ulët në botë.

Kur isha atje, mblodha imazhe dhe frymëzim

për një tjetër vepër:

vizatime të valëve në bregun e një kombi

që mund të ishte nën ujë
brenda këtij shekulli.

Ngjarje shkatërruese ndodhin çdo ditë

në shkallë botërore dhe personale.

Në Groenlandë, hodha hirin e mamasë

në akullin që shkrinte.

Tani është një pjesë e peisazhit që donte

edhe pse merr një formë të re.

Në mes të dhuratave që më ka dhënë ime më

është aftësia për t'u fokusuar

te pozitivja më shumë sesa te negativja.

Vizatimet e mia i thurin lavde bukurisë
së atyre që rrezikojmë të humbasim.

Uroj që këto të shërbejnë si regjistrime
të peizazheve madhështore në ndryshim,

duke dokumentuar tranzicionin
dhe duke frymëzuar komunitetin tonë global

për të ndërmarrë veprime për të ardhmen.

Ju falemnderit.

(Duartrokitje)