Πώς να διορθώσετε ένα ελλιπές εκπαιδευτικό σύστημα... χωρίς επιπλέον χρήματα

Η Σίμα Μπανσάλ άνοιξε τον δρόμο για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση 15.000 σχολείων στη Χαρυάνα στην Ινδία, θέτοντας έναν φιλόδοξο στόχο: μέχρι το 2020, το 80% των παιδιών θα πρέπει να έχουν βασικές γνώσεις. Επιδιώκει αυτόν τον στόχο, αναζητώντας μεταρρυθμίσεις που θα λειτουργήσουν σε κάθε σχολείο χωρίς επιπλέον πόρους. Η Μπανσάλ και η ομάδα της πέτυχαν χρησιμοποιώντας δημιουργικές, άμεσες τεχνικές όπως την επικοινωνία με τους δασκάλους μέσω ομάδων συνομιλίας SMS, κι έχουν ήδη βελτιώσει σημαντικά την μάθηση και τη συμμετοχή στα σχολεία της Χαρυάνα.

Λοιπόν, όλοι έχουμε τις προκαταλήψεις μας.

Για παράδειγμα,
κάποιοι από μας σκεφτόμαστε

ότι είναι πολύ δύσκολο ν' αλλάξουμε
αποτυχημένα κρατικά συστήματα.

Όταν σκεφτόμαστε τα κρατικά συστήματα,

σκεφτόμαστε ότι είναι ξεπερασμένα,
ότι λειτουργούν με τον δικό τους τρόπο

κι ίσως, ότι η διοίκηση είναι
απλώς τόσο γραφειοκρατική

που δεν μπορεί ν' αλλάξει τα πράγματα.

Λοιπόν, σήμερα, θα ήθελα
ν' αμφισβητήσω αυτή τη θεωρία.

Θέλω να σας πω μια ιστορία
για ένα πολύ μεγάλο κρατικό σύστημα

που όχι μόνο μπήκε
στη διαδικασία να μεταρρυθμιστεί

αλλά έχει επίσης δείξει
αρκετά θεαματικά αποτελέσματα

σε λιγότερο από τρία χρόνια.

Αυτή είναι μια αίθουσα
ενός δημόσιου σχολείου στην Ινδία.

Υπάρχουν 1 εκατομμύριο
τέτοια σχολεία στην Ινδία.

Κι ακόμα και για μένα,
που έχω ζήσει όλη μου τη ζωή στην Ινδία,

το να μπαίνω σ' ένα τέτοιο σχολείο
είναι αρκετά θλιβερό.

Μέχρι τα παιδιά να γίνουν 11,

το 50% έχουν μείνει τόσο πίσω
στην εκπαίδευσή τους

που δεν υπάρχει ελπίδα
ότι θα την αναπληρώσουν.

Εντεκάχρονα δεν μπορούν
να κάνουν απλές προσθέσεις,

δεν μπορούν να φτιάξουν
μια γραμματικά σωστή πρόταση.

Αυτά είναι πράγματα που
θα περιμέναμε ότι ένα οχτάχρονο

μπορεί να κάνει.

Μέχρι την ηλικία των 13 ή των 14,

συνήθως παρατάνε το σχολείο.

Στην Ινδία, τα δημόσια σχολεία
όχι μόνο προσφέρουν δωρεάν εκπαίδευση,

αλλά και δωρεάν βιβλία,
δωρεάν γεύματα,

μερικές φορές
ακόμα και χρηματικές υποτροφίες.

Κι όμως, το 40% των γονέων σήμερα

επιλέγουν να πάρουν τα παιδιά τους
από τα δημόσια σχολεία

και να πληρώσουν από την τσέπη τους
για να τα βάλουν σε ιδιωτικά σχολεία.

Συγκριτικά, σε μια πολύ
πλουσιότερη χώρα, τις ΗΠΑ,

αυτό το ποσοστό είναι μόλις 10%.

Είναι μια σοβαρή ένδειξη του πόσο ελλιπές
είναι το Ινδικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Έτσι, μέσα σ' αυτό το πλαίσιο δέχτηκα
ένα τηλεφώνημα το καλοκαίρι του 2013

από μία πανέξυπνη γυναίκα
που λέγεται Σουρίνα Ρατζάν.

Ήταν τότε επικεφαλής
του Τμήματος Σχολικής Εκπαίδευσης

στο κρατίδιο Χαρυάνα στην Ινδία.

Οπότε, μας είπε, «Κοιτάξτε, είμαι
επικεφαλής αυτού του τμήματος

τα τελευταία δύο χρόνια.

Έχω δοκιμάσει πολλά πράγματα
και τίποτα δεν φαίνεται να λειτουργεί.

Μπορείτε να βοηθήσετε;»

Να σας περιγράψω λίγο την Χαρυάνα.

Η Χαρυάνα είναι ένα κρατίδιο το οποίο
έχει 30 εκατομμύρια ανθρώπους.

Έχει 15.000 δημόσια σχολεία

και πάνω από 2 εκατομμύρια παιδιά
σ' αυτά τα δημόσια σχολεία.

Οπότε βασικά, μ' εκείνο το τηλεφώνημα,

υποσχέθηκα να βοηθήσω ν' αλλάξει
ένα κρατίδιο και ένα σύστημα

που είναι τόσο μεγάλο όσο αυτό
του Περού ή του Καναδά.

Όταν ξεκίνησα αυτό το έργο,
είχα την οδυνηρή επίγνωση δύο πραγμάτων.

Το πρώτο είναι ότι
δεν είχα ξανακάνει ποτέ κάτι τέτοιο.

Και δεύτερον, ότι πολλοί είχαν δοκιμάσει,
μάλλον χωρίς μεγάλη επιτυχία.

Καθώς οι συνάδελφοι μου κι εγώ
ρίξαμε μια ματιά στην χώρα

και στον κόσμο,

δεν μπορούσαμε να βρούμε
κάποιο άλλο παράδειγμα

το οποίο θα μπορούσαμε να πάρουμε
και να το αναπαράγουμε στην Χαρυάνα.

Ξέραμε ότι θα έπρεπε
να χαράξουμε τον δικό μας δρόμο.

Όμως παρόλ' αυτά, ξεκινήσαμε αμέσως
και καθώς ξεκινούσαμε,

πάρα πολλές ιδέες άρχισαν να μας έρχονται.

Οι άνθρωποι έλεγαν, «Ας αλλάξουμε
τον τρόπο πρόσληψης δασκάλων,

ας προσλάβουμε νέους διευθυντές σχολείων
κι ας τους εκπαιδεύσουμε

και να τους στείλουμε σε
διεθνείς εκπαιδευτικές περιοδείες,

ας βάλουμε την τεχνολογία
μέσα στις σχολικές αίθουσες».

Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας,
είχαμε 50 ιδέες πάνω στο τραπέζι,

όλες καταπληκτικές, όλες φαίνονταν σωστές.

Ήταν αδύνατο να μπορέσουμε
να εφαρμόσουμε 50 πράγματα.

Έτσι είπα, «Μισό λεπτό, σταματήστε.

Ας αποφασίσουμε πρώτα τουλάχιστον
τι προσπαθούμε να επιτύχουμε».

Έτσι μέσα από πολλές ζυμώσεις
και συζητήσεις,

η Χαρυάνα έθεσε ένα στόχο
που έλεγε ότι μέχρι το 2020,

θέλουμε το 80% των παιδιών μας
να έχουν βασικές γνώσεις.

Τώρα οι λεπτομέρειες του στόχου
δεν έχουν σημασία,

αλλά αυτό που έχει σημασία είναι
πόσο συγκεκριμένος είναι ο στόχος.

Γιατί πραγματικά μας επέτρεψε
να πάρουμε όλες εκείνες τις ιδέες

οι οποίες μας έρχονταν

και να δούμε ποιες θα εφαρμόζαμε.

Αυτή η ιδέα υπηρετεί αυτόν τον στόχο;
Αν ναι, ας την κρατήσουμε.

Αν όμως όχι ή δεν ήμασταν σίγουροι,
τότε την βάζαμε στην άκρη.

Όσο απλό κι αν ακούγεται, το να έχουμε
έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο μπροστά μας

πραγματικά μας επέτρεψε να είμαστε
πολύ οξυδερκείς και συγκεντρωμένοι

στο ταξίδι της αλλαγής.

Και κοιτάζοντας πίσω
τα τελευταία δυόμιση χρόνια,

ήταν ένα εξαιρετικά
θετικό διάστημα για μας.

Οπότε είχαμε τον στόχο,

και τώρα έπρεπε να βρούμε
ποια είναι τα ζητήματα, τι είναι ελλιπές.

Πριν πάμε μέσα στα σχολεία,
πολλοί άνθρωποι μας έλεγαν

ότι η ποιότητα της εκπαίδευσης
είναι χαμηλή

γιατί είτε οι δάσκαλοι είναι οκνηροί,
δεν πηγαίνουν στα σχολεία,

είτε γιατί είναι ανίκανοι,
δεν ξέρουν πραγματικά πώς να διδάξουν.

Λοιπόν, όταν πήγαμε μέσα στα σχολεία,
βρήκαμε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Τις περισσότερες μέρες, οι πιο πολλοί
δάσκαλοι ήταν μέσα στα σχολεία.

Κι όταν μιλούσαμε μαζί τους,

διαπιστώσαμε ότι είναι απολύτως ικανοί
να διδάξουν στις τάξεις του δημοτικού.

Αλλά δεν δίδασκαν.

Πήγα σ' ένα σχολείο,

όπου οι δάσκαλοι επέβλεπαν
την κατασκευή μιας τάξης

και μιας τουαλέτας.

Πήγα σ' ένα άλλο σχολείο

όπου δύο δασκάλοι είχαν πάει
σ' ένα κοντινό κατάστημα τράπεζας

για να καταθέσουν τα χρήματα των
υποτροφιών στους λογαριασμούς των παιδιών.

Την ώρα του φαγητού, οι περισσότεροι
δάσκαλοι αφιέρωναν όλο τους τον χρόνο

να ετοιμάζουν το μεσημεριανό γεύμα,
και να το σερβίρουν στους μαθητές.

Οπότε, ρωτήσαμε τους δασκάλους,

«Τι συμβαίνει, γιατί δεν διδάσκετε;»

Και μας είπαν, «Αυτό περιμένουν από μας.

Όταν μας επισκέπτεται ο επιθεωρητής,

αυτά ακριβώς είναι
τα πράγματα που ελέγχει.

Αν έχει φτιαχτεί η τουαλέτα,
αν έχει σερβιριστεί το γεύμα.

Όταν πηγαίνει ο διευθυντής μας
για μια συνάντηση στα κεντρικά,

αυτά ακριβώς είναι
τα πράγματα που συζητάνε».

Βλέπετε, αυτό που έγινε ήταν,
ότι τις τελευταίες δύο δεκαετίες,

η Ινδία είχε την πρόκληση της πρόσβασης,
το να έχει αρκετά σχολεία,

και τις εγγραφές, το να φέρουν
τα παιδιά μέσα στα σχολεία.

Οπότε η κυβέρνηση ξεκίνησε
μια πληθώρα προγραμμάτων

για ν' αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις,

και οι δάσκαλοι έγιναν οι έμμεσοι
εκτελεστές αυτών των προγραμμάτων.

Όχι άμεσα, αλλά έμμεσα.

Αυτό που χρειαζόταν πραγματικά δεν ήταν
να εκπαιδευτούν περαιτέρω οι δάσκαλοι

ή να εποπτεύεται η παρουσία τους

αλλά να τους πουν ότι είναι πιο σημαντικό

να μπουν ξανά
στις αίθουσες και να διδάξουν.

Έπρεπε να εποπτεύονται και
ν' αξιολογούνται και να βραβεύονται

για την ποιότητα της διδασκαλίας

κι όχι για ένα σωρό άλλα πράγματα.

Έτσι, καθώς περνούσαμε μέσα
απ' το εκπαιδευτικό σύστημα,

καθώς εμβαθύναμε περισσότερο, βρήκαμε
κάποιες τέτοιες βασικές, κεντρικές αιτίες

οι οποίες καθόριζαν τον τρόπο συμπεριφοράς
των ανθρώπων μέσα στο σύστημα.

Κι αντιληφθήκαμε ότι αν δεν αλλάξουμε
αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα,

θα μπορούσαμε να κάνουμε
πολλά άλλα πράγματα.

Θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε,
να βάλουμε την τεχνολογία στα σχολεία,

αλλά το σύστημα δεν θ' άλλαζε.

Και το να θέσουμε επί τάπητος
αυτά τα μη προφανή κεντρικά θεματα

έγινε το βασικό μέρος του προγράμματος.

Έτσι, είχαμε τον στόχο
κι είχαμε και τα ζητήματα,

και τώρα έπρεπε να βρούμε
ποιες θα ήταν οι λύσεις.

Προφανώς, δεν θέλαμε
να εφεύρουμε ξανά τον τροχό,

έτσι είπαμε, «Ας κοιτάξουμε γύρω
να δούμε τι θα βρούμε».

Και βρήκαμε αυτά τα όμορφα,
μικρά πιλοτικά πειράματα

σ' όλη την χώρα και σ' όλον τον κόσμο.

Μικρά πράγματα
που κάνουν οι ΜΚΟ, τα ιδρύματα.

Αλλά το ενδιαφέρον ήταν το ότι κανένα
δεν είχε πραγματικά εφαρμοστεί ευρέως.

Όλα ήταν περιορισμένα
σε 50, 100 ή 500 σχολεία.

Κι εδώ, ψάχναμε λύση για 15.000 σχολεία.

Έτσι, εξετάσαμε το γιατί,

αν αυτά πραγματικά λειτουργούν,
γιατί δεν γίνονται σε μεγάλη κλίμακα;

Αυτό που γίνεται είναι ότι
όταν μια κλασική ΜΚΟ έρχεται,

δεν φέρνει μόνο την εξειδίκευσή της

αλλά φέρνει επίσης και επιπλέον πόρους.

Οπότε, μπορεί να φέρει χρήματα,

μπορεί να φέρει ανθρώπους,

μπορεί να φέρει τεχνολογία.

Και στα 50 ή 100 σχολεία
στα οποία επιχειρεί,

αυτές οι επιπλέον πόροι
κάνουν πραγματικά τη διαφορά.

Αλλά τώρα φανταστείτε
τον επικεφαλής αυτής της ΜΚΟ

να πηγαίνει στην διεύθυνση
του Τομέα Σχολικής Εκπαίδευσης

και να λέει, «Ας το κάνουμε
τώρα σε 15.000 σχολεία».

Πού θα βρουν τα χρήματα, αυτός ή αυτή,

για να το διευρύνουν
στην κλίμακα των 15.000 σχολείων;

Δεν έχει τ' απαραίτητα χρήματα,

δεν έχει τους πόρους.

Συνεπώς, οι καινοτομίες δεν διευρύνονται.

Έτσι στην αρχή του έργου,
αυτό που είπαμε ήταν,

«Οτιδήποτε κι αν πρέπει να κάνουμε
πρέπει να μπορεί να διευρυνθεί,

πρέπει να λειτουργήσει
σε όλα τα 15.000 σχολεία.»

Επομένως, θα πρέπει να λειτουργήσει
εντός των υφιστάμενων προϋπολογισμών

και των πόρων
που το κράτος πραγματικά διαθέτει.

Πιο εύκολο στα λόγια παρά στην πράξη.

(Γέλια)

Νομίζω ότι αυτό ήταν οπωσδήποτε
το χρονικό σημείο

που η ομάδα μου με μίσησε.

Δουλέψαμε πολλές υπερωρίες
σε γραφεία, σε καφετέριες,

μερικές φορές και σε μπαρ,

ξύνοντας τα κεφάλια μας και λέγοντας,

«Πού είναι οι λύσεις,
πώς θα λύσουμε αυτό το πρόβλημα;»

Στο τέλος, νομίζω ότι βρήκαμε λύσεις
για πολλά απ' τα ζητήματα.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα.

Στο πλαίσιο της αποτελεσματικής εκμάθησης,

ένα απ' τα πράγματα που οι άνθρωποι
συζητούν είναι η πρακτική εκμάθηση.

Τα παιδιά δεν πρέπει
να αποστηθίζουν από τα βιβλία,

θα πρέπει να κάνουν δραστηριότητες,

κι αυτός είναι πιο αποδοτικός
τρόπος εκμάθησης.

Που βασικά σημαίνει να δίνεις
στους μαθητές πράγματα

όπως χάντρες, χρωματιστές ράβδους, άβακες.

Αλλά δεν είχαμε τα χρήματα
για να τα δώσουμε αυτά

σε 15.000 σχολεία
και 2 εκατομμύρια παιδιά.

Χρειαζόμασταν μια άλλη λύση.

Δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε τίποτα.

Μια μέρα, κάποιος από την ομάδα μας
πήγε σ' ένα σχολείο

κι είδε έναν δάσκαλο να παίρνει κλαδιά
και πέτρες απ' τον κήπο

και να τα πηγαίνει μέσα στην αίθουσα

και να τα δίνει στους μαθητές.

Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή
αποκάλυψης για μας.

Οπότε, αυτό που συμβαίνει τώρα
στα βιβλία στην Χαρυάνα

είναι ότι μετά από κάθε έννοια,
έχουμε ένα μικρό κουτάκι

με οδηγίες προς τους δασκάλους
οι οποίες λένε,

«Για να διδάξετε αυτήν την έννοια,
μπορείτε να κάνετε αυτή την δραστηριότητα.

Και παρεμπιπτόντως, για να κάνετε
αυτήν τη δραστηριότητα,

αυτά είναι πράγματα που μπορείτε
να χρησιμοποιήσετε από το περιβάλλον σας,

είτε βρίσκονται μέσα στην αίθουσα,
είτε έξω απ' αυτήν,

που μπορούν να χρησιμοποιηθούν
ως εποπτικά μέσα».

Και βλέπουμε τους δασκάλους
σ' όλη την Χαρυάνα

να χρησιμοποιούν πολλά καινοτόμα πράγματα
για να διδάξουν τους μαθητές.

Έτσι μ' αυτό τον τρόπο,
ό,τι κι αν σχεδιάσαμε,

ήμασταν σε θέση να το εφαρμόσουμε

σε όλα τα 15.000 σχολεία
από την πρώτη μέρα.

Και τώρα φτάνω
στο τελευταίο μου επιχείρημα.

Πώς να εφαρμοστεί κάτι σε 15.000 σχολεία

και 100.000 δασκάλους;

Το τμήμα είχε μια διαδικασία

που είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Μ' αρέσει να την ονομάζω
«Η Αλυσίδα της Ελπίδας».

Θα έγραφαν ένα γράμμα από τα κεντρικά

προς τους άμεσα υφιστάμενους,

στις περιφερειακές διευθύνσεις.

Θα ήλπιζαν ότι σε κάθε
περιφερειακή διεύθυνση,

ένας υπεύθυνος θα έπαιρνε το γράμμα,
θα το άνοιγε, θα το διάβαζε

και θα το προωθούσε στο επόμενο επίπεδο,

στα γραφεία εκπαίδευσης.

Και μετά θα ευχόσουν
ότι στο γραφείο εκπαίδευσης,

κάποιος άλλος θα έπαιρνε την επιστολή,

θα την άνοιγε, θα την διάβαζε και θα την
προωθούσε τελικά στους 15.000 διευθυντές.

Κι ύστερα κάποιος θα ευχόταν
ότι οι διευθυντές

θα έπαιρναν την επιστολή, θα την
αποδέχονταν, θα την καταλάβαιναν

και θα ξεκινούσαν την εφαρμογή της.

Ήταν λίγο αστείο.

Τώρα, ξέραμε ότι η τεχνολογία
ήταν η απάντηση,

αλλά επίσης ξέραμε
ότι τα πιο πολλά απ' τα σχολεία

δεν έχουν υπολογιστή ή email.

Παρόλ' αυτά, οι δάσκαλοι
έχουν έξυπνα τηλέφωνα.

Στέλνουν SMS, είναι συνεχώς
στο Facebook και στο WhatsApp.

Οπότε αυτό που συμβαίνει
τώρα στη Χαρυάνα είναι,

όλοι οι διευθυντές κι οι δάσκαλοι είναι
χωρισμένοι σε ομάδες στο WhatsApp

κι όταν χρειαστεί να κοινοποιηθεί κάτι,

απλώς ανακοινώνεται
σε όλες τις ομάδες του WhatsApp.

Εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά.

Μπορείς να ελέγξεις αμέσως
ποιος το έχει λάβει,

ποιος το έχει διαβάσει.

Οι δάσκαλοι μπορούν κατευθείαν
να κάνουν διευκρινιστικές ερωτήσεις.

Και το ενδιαφέρον είναι,

δεν είναι μόνο τα κεντρικά
που απαντούν σ' αυτές τις ερωτήσεις.

Ένας άλλος δάσκαλος από ένα εντελώς
διαφορετικό σημείο του κρατιδίου

θα βγει μπροστά
και θ' απαντήσει στην ερώτηση.

Όλοι δρουν ως συνάδελφοι
μέσα στην ομάδα

και τα πράγματα εφαρμόζονται.

Έτσι, σήμερα, όταν πηγαίνεις
σ' ένα σχολείο στην Χαρυάνα,

τα πράγματα είναι διαφορετικά.

Οι δάσκαλοι είναι ξανά στις αίθουσες,

διδάσκουν.

Συχνά με καινοτόμες τεχνικές.

Όταν ένας επιθεωρητής
επισκέπτεται την αίθουσα,

δεν ελέγχει μόνο
την κατασκευή της τουαλέτας

αλλά και την ποιότητα της διδασκαλίας.

Κάθε τετράμηνο,
όλοι οι μαθητές του κρατιδίου

αξιολογούνται
για τα μαθησιακά τους επιτεύγματα

και τα σχολεία που τα πηγαίνουν καλά,
βραβεύονται.

Και τα σχολεία που δεν τα πάνε τόσο καλά

φτάνουν να κάνουν δύσκολες συζητήσεις.

Φυσικά, παίρνουν επιπλέον υποστήριξη

για να μπορέσουν
να τα πάνε καλύτερα στο μέλλον.

Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης,

είναι πολύ δύσκολο
να δεις αποτελέσματα γρήγορα.

Όταν οι άνθρωποι μιλούν
για συστημική αλλαγή μεγάλης κλίμακας

μιλούν για χρονικά διαστήματα
7 ετών και 10 ετών.

Αλλά όχι στην Χαρυάνα.

Τον τελευταίο χρόνο,
έχουν γίνει τρεις ανεξάρτητες μελέτες,

που όλες αξιολογούσαν
τα μαθησιακά επιτεύγματα των μαθητών,

οι οποίες δείχνουν κάτι θεμελιώδες,

κάτι μοναδικό συμβαίνει στη Χαρυάνα.

Το μαθησιακό επίπεδο των παιδιών
έχει σταματήσει να κατεβαίνει,

κι έχει αρχίσει ν' ανεβαίνει.

Η Χαρυάνα είναι ένα
από τα λίγα κρατίδια στην χώρα

που δείχνει μια βελτίωση,

και σίγουρα αυτό που δείχνει
τον γρηγορότερο ρυθμό βελτίωσης.

Είναι ακόμα πρώιμα τα σημάδια,

έχουμε δρόμο να διανύσουμε,

αλλά αυτό μας δίνει
πολλές ελπίδες για το μέλλον.

Πρόσφατα πήγα σ' ένα σχολείο,

κι όταν έφευγα,

συνάντησα τυχαία μια γυναίκα,

τ' όνομά της ήταν Παρβάτι,

ήταν η μητέρα ενός παιδιού,

και χαμογελούσε.

Κι είπα, «Γιατί χαμογελάτε; Τι συμβαίνει;»

Κι αυτή είπε, «Δεν ξέρω τι συμβαίνει,

αλλά αυτό που ξέρω είναι
ότι τα παιδιά μου μαθαίνουν,

περνούν όμορφα,

και προς το παρόν, θα σταματήσω
να ψάχνω ιδιωτικό σχολείο

για να τα στείλω».

Κι έτσι επιστρέφω ακριβώς
εκεί που ξεκίνησα:

Μπορεί ένα κρατικό σύστημα ν' αλλάξει;

Σίγουρα το πιστεύω.

Νομίζω ότι αν τους δοθούν
τα κατάλληλα κίνητρα,

μπορούν να κινήσουν βουνά.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)