Stephen Ritz: Een leraar teelt groenten in de South Bronx

Een wervelwind van energie en ideeën. Stephen Ritz is leraar in de moeilijke South Bronx in New York, waar hij en zijn leerlingen weelderige tuinen aanlegden om groenten te kweken - en voor werkgelegenheid zorgden. Probeer deze New-Yorkse schat maar eens bij te houden terwijl hij de talloze manieren overloopt om hoop te laten groeien in een buurt die velen al hadden afgeschreven, of in je eigen buurt.

Goedemiddag.

Ik ben geen boer.

(Gelach)

Ik ben ouder, burger en leraar.

Dit is mijn wereld.

Allengs merkte ik

-- ik zit al aan mijn derde generatie jongeren --

dat ze dikker werden.

En zieker.

Daarbij hoorde ik ook

dat 70 procent van de jongeren

met een etiket 'leermoeilijkheden'
dat niet zouden hebben

als ze een goede prenatale voeding
hadden gekregen.

Dit is de realiteit van mijn gemeenschap.

Jongeren moeten niet opgroeien
in dit soort omgeving.

Mijn gemeenschap
kampt met banenverlies.

Energie moet geïmporteerd worden.

Geen wonder dat sommigen
de South Bronx met een woestijn vergelijken.

Maar ik ben de oudste 12-jarige
die je ooit zal ontmoeten.

Dus sta ik elke dag boordevol enthousiasme op.

Ik hoop dat vandaag op jullie over te brengen.

Ik geloof vast

dat jongeren hun gemeenschap

niet moeten opgeven voor een betere.

Ik ga jullie
mijn verhaal vertellen:

over die muur die ik buiten tegenkwam,
maar naar binnen haalde.

Het begint met drie mensen.

De gekke leraar
-- dat ben ik daar aan de linkerkant,

mooi opgekleed, dank aan mijn vrouw,
ik hou van je om dat mooie pak --

mijn gepassioneerde wijkvoorzitter

en George Irwin
van Green Living Technologies.

Ze hielpen me met mijn klas

en het onder de knie krijgen
van deze gepatenteerde technologie.

Het begint allemaal
met plantgoed in klaslokalen.

Zo ziet het er bij mij uit.

Ik hoop dat ik vandaag
wat verder kan springen dan mijn stok lang is.

Daar gaat het om.

Deze ongelooflijke jongeren

komen vroeg en blijven laat.

Al mijn jongeren
hebben leermoeilijkheden,

vaak met meerdere handicaps.

Ze zijn vaak dakloos
of zitten in de pleegzorg.

Bijna allen leven ze
onder de armoedegrens.

Vanaf de eerste dag gingen we
planten kweken in mijn klaslokaal.

Nu ziet mijn klas er zo uit.

Merk hoe geïnteresseerd
deze jongeren zijn.

Die zaadjes worden boerderijen in de Bronx
die er zo uitzien.

Nogmaals, ik ben geen boer, maar een leraar.

Wieden of zware arbeid
is niets voor mij.

Ik wilde erachter komen
hoe ik dit succesnummer

in een kleine bak kon krijgen.

Jongeren met een handicap
moesten het aankunnen.

Ook jongeren die niet buiten wilden komen,

zodat iedereen er toegang toe had.

Ik belde George Irwin.

Hij kwam naar mijn klas
en we een bouwden een 'eetbare' binnenmuur.

We koppelen dit aan authentieke leerervaringen,

aan individueel leren.

En kijk: wij maakten

de eerste eetbare muur in New York City.

Heb je honger?
Sta op en eet.

Doe het nu als je wil.
Mijn jongeren 'grazen' de hele tijd.

Doe het nu als je wil.
Mijn jongeren 'grazen' de hele tijd.

Ze waren meteen weg van de technologie.

Dus haalden we George er weer bij
om er meer mee te doen.

Burgemeester Bloomberg, erg bedankt
dat we het zonder werkvergunningen

en administratieve rompslomp mogen doen.

We besloten om naar Boston te gaan.

Mijn jongeren
uit het armste district van Amerika

installeerden de eerste groene,
door een computer ontworpen muur,

met leermiddelen uit het echte leven,

21 verdiepingen hoog.
Als je hem wil bezoeken:

hij staat boven op het John Hancock-gebouw.

We begonnen
deze muren in scholen te installeren

met een verlichting

met LEDs, 21ste-eeuwse technologie.

We verdienden er
21ste-eeuws geld mee.

Dat was baanbrekend.
Wow!

Dit is mijn oogst, mensen.

Wat doe je met dit voedsel?
Koken natuurlijk!

Mijn eigenste studenten maken
onze eigenste saus.

We brengen ze naar de cafetaria.

We telen dingen voor onze leraars.

Dit zijn de jongste gediplomeerde
arbeidskrachten in Amerika

met onze wijkvoorzitter van de Bronx.

En daarna?
Ik ontmoette leuke mensen als jullie

en ze nodigden ons uit
naar de Hamptons.

Ik noem dit
'van South Bronx naar Southampton'.

We begonnen met dergelijke daken

Als kinderen uit de armste buurten

dit soort tuin aanleggen,
dan valt dat mensen op.

We werden afgelopen zomer
weer uitgenodigd.

We gingen dit keer
echt naar de Hamptons,

betaalden 3.500 dollar per week voor een huis
en leerden surfen.

Als je dit kan --

hier zie je mijn jongeren
bezig met deze technologie.

Maak zo'n dak

op zo'n huis

met zo'n sedum erop:

dat zijn de nieuwe groene graffiti.

Wat doet zo'n muur voor jongeren,

behalve het wijzigen van landschappen en mentaliteit?

Dat ga ik jullie uitleggen.

Ik ontmoette ongelooflijke aannemers als

Jim Ellenberger van Ellenberger Services.

Dit is pas
driewerf duurzame ontwikkeling.

Omdat Jim besefte dat deze jongeren,
mijn toekomstige boeren,

over de vaardigheden beschikten
om betaalbare huisvesting te bouwen

voor New Yorkers,
in hun eigen buurt.

Dit is wat mijn jongeren doen:
een basisinkomen verwerven.

Als je net als ik in een hoogbouw woont,
zitten daar zeven kerels

zonder werk op zoek
naar een miljoen dollar.

Maar als je iemand nodig hebt
om je toilet te herstellen,

moet je zes maanden wachten

voor een afspraak met iemand
die een veel mooiere auto heeft dan ik.

Dat is het mooie aan deze economie.

Maar mijn jongeren hebben nu
een licentie om handel te drijven.

Mijn eerste student was
de eerste in zijn familie met een bankrekening.

Deze immigrantenstudent is de eerste
in zijn familie die een bankautomaat gebruikt.

Dit is echt driewerf duurzaam,

omdat wij achtergebleven buurten

in iets dergelijks kunnen transformeren.

We bleven niet onopgemerkt.

CNN kwam kijken
naar onze boerderijwinkel.

Toen zei het Rockefeller Center: NBC,

kan je dit aan de muur hangen,
waren we in de wolken.

Als jongeren uit het armste district in Amerika

zo'n muur van 10 op 5 meter kunnen bouwen,

hem ontwerpen, beplanten en installeren
in het hart van New York City,

is dat een echt 'sí se puede'-moment. (Ja, het kan!)

Een schoolvoorbeeld, als je het mij vraagt.

Dit is geen Getty-foto.

Dit is mijn wijkvoorzitter uit de Bronx

die mijn jongeren bij hem thuis toespreekt
en niet in de gevangenis,

waardoor ze zich betrokken voelen.

Senator Gustavo Rivera en Bob Bieder

kwamen naar mijn klas om mijn jongeren
een hart onder de riem te steken.

Wanneer de wijkvoorzitter van de Bronx

en een senator naar je klas komen,

brengt dat een mentaliteitsverandering
met zich mee.

Wij zijn klaar om ons talent
en onze diversiteit te exporteren

op manieren waar we zelf
nooit aan hebben gedacht.

Als de lokale senator in het openbaar
op de weegschaal gaat staan

en zegt dat hij moet afvallen,
dan doe ik dat toch ook!

Ik doe het en de jongeren ook.

Beroemdheden kwamen ons opzoeken.

Produce Pete kon niet geloven
wat wij telen.

Lorna Sass doneerde boeken.

Wij delen voedsel uit aan senioren.

Toen wij gingen ijveren
voor voedselrechtvaardigheid in de South Bronx,

ging de internationale gemeenschap
dat ook doen.

Mijn jongeren uit de South Bronx
waren vertegenwoordigd

op de eerste internationale groen-dak-conferentie.

Dat is geweldig.

Maar wat op het lokale niveau?

We ontmoetten deze vrouw,
Avis Richards, van de Ground Up Campaign.

Ongelooflijk!
Door haar konden mijn jongeren,

de meest rechtelozen en gemarginaliseerden,

100 tuinen uitrollen
in de openbare scholen van New York City.

Driewerf duurzaam!

Een jaar geleden werd ik uitgenodigd
naar de New York Academy of Medicine.

Ik dacht dat dit concept
om een sterk en gezond New York te krijgen

zinvol was, vooral omdat het niets kostte.

Allemaal bedankt.

Ze stelden me voor aan de New York City
Strategische Alliantie voor Gezondheid.

Weer gratis kansen,
vergooi ze niet.

Zes maanden later kregen wij

de eerste ooit toegekende
High School Award of Excellence

voor het creëren
van een gezonde schoolomgeving.

De groenste klas in New York City.

Maar belangrijker dan
dat mijn jongeren leerden te krijgen,

is dat ze leerden te geven.

Met geld van onze boerderijwinkel

gingen we geschenken voor daklozen

en behoeftigen over de hele wereld kopen.

We begonnen wat terug te geven.

Toen besefte ik dat het vergroenen van Amerika

begint met de zakken, dan met het hart

en dan met de geest.

We waren op iets gestoten
en dat is nog altijd zo.

Trinity Wall Street deed ook mee.

Ze lagen aan de basis van Green Bronx Machine.

We zijn nu met 3000.

Wat is het gevolg?

Het leert jongeren
hun gemeenschappen te herbekijken.

Wanneer ze in plaatsen zoals deze opgroeien,
kunnen zij ze zich zo voorstellen.

Mijn jongeren, opgeleid en gediplomeerd --

Ma, je krijgt de fiscale aftrek.
Dank u, burgemeester Bloomberg --

kunnen gemeenschappen die er zo uitzien,
veranderen in iets dat er zo uitziet.

Dat is voor mij nog een 'sí se puede'-moment.

Hoe begin je eraan?
In de scholen.

Gedaan met "mini-Knicks" en "mini-Nets".

Broccoli-teams,
teams volgens favoriete groente,

voor iets dat de moeite waard is.

Dit zijn mijn toekomstige boeren van Amerika,

ze groeien op in 141st street in Brook Park,

de grootste migrantengemeenschap in Amerika.

Als volhardende kinderen zo leren tuinieren,

is het geen wonder dat we zulke vruchten krijgen.

We zijn er allemaal weg van.

We bouwen tipi's in afgebrande buurten.

Weer zo'n 'sí se puede'-moment.

Brook Park voedt honderden mensen

zonder voedselzegels of vingerafdrukken.

Het armste district in Amerika,

de meest gemengde gemeenschap in Amerika
kan dit aan.

Bissel Gardens produceert voedsel
in epische hoeveelheden,

brengt jongeren tot een economie
waar zij nooit aan dachten.

Aan het eind van de regenboog, mijn vrienden,

is de South Bronx van Amerika.
Wij doen het.

Hoe begint het?
Bekijk José's aandacht voor detail.

God zij dank weet Omar nu
dat wortelen uit de grond komen,

en niet van gangpad 9 in de supermarkt

of van achter kogelvrij glas
of uit een stukje piepschuim.

Als Henry weet dat groen goed is,
dan ik ook.

Terwijl je hun smaakpapillen ontwikkelt,
doe je dat ook met hun woordenschat.

Belangrijker nog,
wanneer je groot en klein samenbrengt,

verdwijnt de dikke blanke tussenpersoon,
wat cool is.

Dan creëer je dit soort verantwoording
onder gelijken.

Mijn tijd raakt op, ik moet me haasten.

Dit is mijn wekelijkse salaris voor de jongeren.
Dat zijn onze groene graffiti.

Dit is wat we doen.

Ziedaar de glorie en de overvloed van Bronx County.

Jongeren die planten te zien bestuiven
in plaats van elkaar. Geweldig!

Ik ben een beschermende ouder.

Maar die jongeren planten nu

pompoenen boven op treinen.

We ontwerpen ook 'muntjesvijvers' voor de rijken.

We worden 'maïskinderen'.

Boerderijen in het midden van Fordham Road
maken ons bewuster.

Ook vensterflessen van afval doen dat.

Ik verwacht niet
dat elk kind boer zal worden,

maar ik verwacht dat jullie erover lezen, schrijven,
bloggen en goede service bieden.

Ik verwacht dat ze erbij worden betrokken.
En dat zijn ze!

Dat is mijn ongelooflijke klaslokaal,
dat is het voedsel.

Waar gaat het naartoe?
Recht naar beneden naar de cafetaria.

Of nog belangrijker,
naar lokale opvangplaatsen,

waar de meeste van onze jongeren
een tot twee maaltijden per dag krijgen.

We zijn het aan het opschalen.

Geen modieuze schoenen
werden ooit geruïneerd op mijn boerderij.

Vandaag hebben we een miljoen dollar
aan tuinen en ongelooflijke installaties.

Laat me jullie iets vertellen.

Dit is een mooi moment.

Zwart veld, bruin veld,
giftig-afvalveld, slagveld --

we bewijzen dat je in de Bronx
overal wat kan kweken, zelfs op cement.

We nemen bestellingen voor bloemen aan.
Ik breng de schoolverkoop in verlegenheid.

We nemen nu al bestellingen aan
voor de lente.

Allemaal eigen kweek.
We leren alles.

Als je jongeren
met zo'n diverse achtergronden

dit kan laten doen,

dan heb je wat verwezenlijkt.

Je mag wat vragen over deze jongeren.

Van 40% aanwezigheid naar 93% aanwezigheid.

Allemaal liepen ze achter.

Mijn eerste afgestudeerden zijn nu op de universiteit,
verdienen een basisinkomen.

De rest gaat in juni van dit jaar afstuderen.

Gelukkige jongeren, gelukkige families,
gelukkige collega's.

Verbaasde mensen.
De glorie en de overvloed van Bronx County.

Waar is mijn munt?

Ik kweek zeven soorten munt in mijn klas.

Iemand mojito's?
Straks heb ik het over Telepan.

Dit is mijn intellectuele Viagra.

Ik moet snel gaan, maar begrijp dit:

het stadsdeel dat ons baggy pants en funky beat opleverde,

wordt de thuis van de groene jongens.

Door mijn 25.000 pond groenten

kweek ik groene jongens,
betrokken jongeren.

Help ons om hiermee door te gaan.

Zelfstandige entiteiten,
return na 18 maanden.

We betalen mensen
een basisinkomen en gezondheidsvoordelen,

terwijl we mensen te eten geven
voor een habbekrats.

Martin Luther King zei dat je mensen
moet verheffen met waardigheid.

Hier in New York verzoek ik jullie

om ons te helpen
Amerika opnieuw groot te maken.

Het is eenvoudig.
Deel je passie mee.

Bekijk deze twee video's.

Een over ons bezoek aan het Witte Huis,
een is een meer recente verwezenlijking.

Belangrijker nog,
haal de grootste bullebak uit de scholen.

Dit moet morgen verdwijnen!

Daar kunnen jullie allemaal aan meewerken.

Jongeren weghouden uit dit soort winkels.

Geef ze een gezonde voeding,

zeker als je het kan oogsten
in je eigen klaslokaal -- delicioso!

Geef het goede voorbeeld.
Zet ze op de groene wagen.

Grote jongens houden
van aardbeien en bananen.

Leer ze ondernemerschap.
Leve GrowNYC.

Laat ze koken.
Laat ze culinaire dingen doen.

Maar belangrijker, hou van hen.

Niets werkt zo goed
als onvoorwaardelijke liefde.

Mijn goede vriend Kermit zei
dat groen zijn niet meevalt.

Dat is zo.
Hier kunnen jongeren op elk moment

35 smaken rookwaar kopen,

zijn diepvriezers gevuld
met sterke bieren.

Mijn vriendin Majora Carter zei me

dat we niets te verliezen
en alles te winnen hebben.

Nu we van de durf om te hopen

zijn overgegaan naar de hoop om te durven,

vraag ik jullie om iets te doen.

Dringend.

We zijn allemaal kikkervisjes,

maar ik vraag jullie om die grote kikker te worden
en die grote, groene sprong te nemen.

Kan me niet schelen
of je links, rechts of centrum bent.

Help me. Ik heb een heleboel energie.
Help me ze gebruiken.

We kunnen hier iets doen.

Neem de tijd om aan de bloemen te ruiken,

vooral als jij en je leerlingen
ze zelf teelden.

Ik ben Steve Ritz,
dit is Green Bronx Machine.

Ik bedank mijn vrouw en familie, mijn jongeren,

en mijn collega's
om er elke dag weer te staan,

in mij te geloven en mij te steunen.

Zo groeien wij naar een nieuwe economie.

Dank je, God zegene jullie en geniet van de dag.
Ik ben Steve Ritz.

Sí se puede!

(Applaus)