Internet bez ekranów mógłby wyglądać właśnie tak.

Projektant Tom Uglow tworzy przyszłość, w której miłość ludzkości dla naturalnych rozwiązań i prostych narzędzi współistnieje z naszą potrzebą informacji i dostępu do narzędzi, które jej dostarczają. "Rzeczywistość jest ciekawsza niż ekrany" - mówi. "Możemy mieć szczęśliwe miejsca wypełnione informacją, którą kochamy, które są tak naturalne, jak zaświecenie żarówki".

Na początku przenieście się do
swojego szczęśliwego miejsca.

Tak, dokładnie tam.

Wiem, że je macie, nawet jeśli zmyślone.

(Śmiech)

Ok, jest wygodnie?

Dobrze.

A teraz odpowiedzcie w myślach
na następujące pytania.

Czy są tam jakieś świetlówki?

Plastikowe stoły?

Podłoga z poliestru?

Telefony komórkowe?

Nie?

Wydaje mi się, że te szczęśliwe miejsca

powinny być gdzieś na zewnątrz,

na plaży, przy ognisku.

Możemy tam czytać,
jeść lub robić na drutach.

Jesteśmy otoczeni naturalnym światłem
i organicznymi elementami.

Naturalne rzeczy sprawiają,
że jesteśmy szczęśliwi.

A szczęście to wielki motywator,
dążymy do szczęścia.

Może właśnie dlatego
wciąż wszystko zmieniamy,

w nadziei, że nasze rozwiązania
będą bardziej naturalne.

Zacznijmy od tego,

że dobry design powinien być naturalny.

Telefon nie jest zbyt naturalny.

Myślicie, że jesteście uzależnieni
od telefonów?

Nie jesteście.

Nie jesteśmy uzależnieni od urządzeń,

raczej od informacji,
której one dostarczają.

Ciekawe, jak długo można być szczęśliwym
w szczęśliwym miejscu

bez informacji ze świata zewnętrznego.

Interesuje mnie,
jak dociera się do informacji,

jak się ich doświadcza.

Przechodzimy właśnie
od czasów statycznej informacji,

zawartej w książkach, bibliotekach,
na przystankach,

przez okres informacji cyfrowej,

w kierunku czasów płynnej informacji,

kiedy nasze dzieci będą miały dostęp
do wszystkiego, zawsze;

od fizyki kwantowej
po średniowieczną uprawę winorośli,

od teorii gender
do jutrzejszej prognozy pogody.

To będzie jak włączenie żarówki.

Wyobraźcie to sobie.

Ludzie lubią proste narzędzia.

Telefon nie jest zbyt prosty.

Widelec jest.

(Śmiech)

Ale nie lubimy, kiedy jest plastikowy.

Z tego samego powodu
nie lubię mojego telefonu.

To nie tak chcę doświadczać informacji.

Myślę, że istnieją lepsze rozwiązania,
niż świat zapośredniczony na ekranie.

Nie to, że nie cierpię ekranów,

ale nic dobrego nie wynika

z tego, że tyle czasu spędzamy
garbiąc się nad nimi.

Na szczęście

firmy technologiczne myślą podobnie.

Mocno inwestują w ekrany dotykowe,
sterowanie mową, gesty,

ale także w zmysły...

"Wypełniają" zwykłe przedmioty, np kubki,

magią internetu,

przekształcając chmurę cyfrową

w coś namacalnego.

Rodzice w kryzysie
związanym z czasem ekranowym

chcą elektronicznych zabawek,
które nauczą ich dzieci czytać,

jednocześnie szukają bezpiecznych
sklepów z aplikacjami.

Myślę, że to się właśnie dzieje.

Rzeczywistość jest ciekawsza niż ekrany.

Ja na przykład kocham książki.

Są dla mnie jak wehikuły czasu -
cząsteczki poruszające się w przestrzeni,

od momentu powstania
do momentu mojej styczności z nimi.

Ale szczerze mówiąc

identyczną treść mam na swoim telefonie.

Więc co powoduje, że to doświadczenie
jest bogatsze niż na ekranie?

To znaczy, z naukowego punktu widzenia.

Ekrany są potrzebne.

Kiedy chcę pokazać film,
potrzebuję dużego ekranu.

Ale to nie wszystko, co można zrobić
z tymi magicznymi pudełkami.

Nie tylko telefon strzeże
dostępu do Internetu.

(Śmiech)

Z wykorzystaniem pikseli i zasad fizyki

można zbudować rzeczy,
fizyczne przedmioty,

które pomogą wkomponować Internet
w otaczający nas świat.

Pokażę kilka przykładów.

Jakiś czas temu, razem z firmą Berg
pracowałem nad tym,

jak mógłby wyglądać
Internet bez ekranów.

Oni pokazali wiele sposobów na to,

by światło oddziałując
na zmysły i przedmioty

sprawiało, że Internet
stanie się namacalny.

Jak np w tym cudownie mechanicznym
odtwarzaczu YouTube'a.

To było inspirujące.

Później pracowałam z Japońską agencją AQ,

w projekcie dotyczącym
zdrowia psychicznego.

Chcieliśmy stworzyć coś,

co będzie przychwytywać subiektywne dane
dotyczące wahań nastrojów,

które są kluczowe przy stawianiu diagnozy.

Ten przedmiot rejestruje dotyk.

Jeśli ktoś jest zły, może go
bardzo mocno nacisnąć

a kiedy jest spokojny, pogłaskać.

To jest coś, jak cyfrowa emotikonka.

Potem można przejrzeć zebrane nastroje

i dodać do nich kontekst online.

Przede wszystkim

chcieliśmy stworzyć
prywatną, piękną rzecz,

która może żyć w kieszeni

i być kochana.

Lornetka to właściwie prezent

na 40 urodziny Opery w Sydney.

Nasi przyjaciele z Tellart w Bostonie
sprowadzili lornetki na monety,

podobne do tych na Empire State Building,

i wypełnili je panoramami 360 stopni

innych zabytków dziedzictwa kulturowego...

(Śmiech)

Wykorzystując do tego Street View.

Umieścili je pod schodami.

Tym samym stały się prostym, fizycznym
narzędziem do odzyskania tych zabytków

czy też portalem prowadzącym do nich.

Można było zobaczyć Wersal
i Chatę Shackletona.

Zasadniczo wirtualną rzeczywistość
z roku około 1955.

(Śmiech)

W naszym biurze do wymiany linków
używamy piłek do gry w zośkę.

To jest tak proste, jak korzystanie
z kart zbliżeniowych.

Trzeba przyłożyć stronę
do malutkiego czujnika tutaj

potem zrobić tak i... Bam...

Strona internetowa
pojawia się na telefonie.

To kosztuje jakieś 10 centów.

Treehugger to projekt,
nad którym pracujemy

wraz z Grumpy Sailor and Finch
tutaj w Sydney.

Jestem bardzo podekscytowany tym,
co może się zdarzyć,

kiedy rozłożymy komputer na części
i umieścimy je w drzewach,

a moje dzieci

odwiedzą zaczarowany las, przez który
poprowadzi ich magiczna różdżka,

gdzie porozmawiają z cyfrowymi wróżkami,
zadadzą im pytania

i odpowiedzą na ich pytania w zamian.

Jak widzicie,

jesteśmy dopiero na etapie projektowania.

(Śmiech)

Ale jestem podekscytowany

samą możliwością wysłania dzieci
na zewnątrz, bez ekranów,

ale z całą magiczną mocą internetu
na wyciągnięcie ręki.

Mamy nadzieję, że uda nam się
to zrealizować przed końcem roku.

Reasumując.

Ludzie lubią naturalne rozwiązania.

Ludzie kochają informacje.

Ludzie potrzebują prostych narzędzi.

Te zasady powinny być podstawą
projektowania na przyszłość,

nie tylko do Internetu.

Możliwe, że czujecie się nieswojo
w wieku informacji, do którego wkraczamy.

Raczej onieśmieleni, niż podekscytowani.

Zgadnijcie co? Ja też.

To naprawdę niesamowity etap
w historii ludzkości.

To my budujemy nasz świat,

nie ma sztucznej inteligencji...

Jeszcze.

(Śmiech)

To my: projektanci, architekci,
artyści, inżynierowie.

Jeśli postawimy sobie poprzeczkę
odpowiednio wysoko,

to możemy stworzyć
szczęśliwe miejsce

pełne informacji, które kochamy,

które jest tak naturalne i proste,
jak zaświecenie żarówki.

I mimo że wydaje się,

że ludzie chcą tylko zegarków,
stron i widgetów,

to możemy powinniśmy też pomyśleć o korku,
światłach i piłkach do gry w zośkę.

Dziękuję bardzo.

(Brawa)